Month: August 2021

ပန်းအိပ်မက် ( စ / ဆုံး ) ကျွန်တော့်နာမည် အာကာပါ… အင်းစိန်မှာ နေတယ်အင်ဂျင်နီယာနဲ့ ဘွဲ့ရပေမယ့် အလုပ်ကတော့ကားပွဲစားဆိုတော့ဝင်ငွေလဲ အသင့်အတင့်ပေါ့… လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ နှစ်လောက်မှ အိမ်ထောင်ကျတာမွန်ပြည်နယ်ဘက်ကနေ ရန်ကုန်မှာစါရင်းကိုင်လာလုပ်နေတဲ့  ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ပေါ့ကျွန်တော့်မိန်းမကအသက် ၁၀ နှစ်ငယ်တယ်အခုမှအသက်၂၃ နှစ်… မွန်နဲ့ရှမ်းစပ်ထားတာအသား က ဖြူဝင်းပြီးကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ မြင်သူငေးဘဲ…အပြင်တစ်ယောက်ထဲသွားရင်အပျိုုထင်ပြီးလိုက်ငန်းတဲ့သူများလို့သူ့ အလုပ်အသွားအပြန်ကို ဖယ်ရီလုပ်ပေးနေရတယ်အရမ်းလှလွန်းလို့ကျွန်တော့တို့ရည်းစားစဖြစ်ပြီးနယ်ကျွံ့ခါစကအငန်းမရ၅ခါ တောင်ဆွဲလိုက်တာနေမကောင်းဖြစ်ပြီး ဆေးခန်းပါပြလိုက်ရတယ်။ အခုတော့လဲ ၁ နှစ်ကျော်လာပြီဆိုတော့ တစ်ခါတစ်လေ သူကတောင် ကျွန်တော့်ကို ဦးဆောင်ချင်နေပြီ… ကျွန်တော့ အသင်အပြ ကောင်းတာလဲ ပါတာပေါ့… နေတိုင်းလုပ်နေတော့ အရင်လို ၃-၄ ချီမလုပ်နိုင်ပေမယ့် တစ်ရက်ကို တစ်ချီကောင်းကောင်းတော့ လုပ် ဖြစ်တယ်… ကျွန်တော့်အတွက် ၁ ချီဆိုပေမယ့် သူ့ကို တော့ အနဲဆုံး…

စားချင်နေတာ ကြာပါပြီ တစ်နေ့သောအခါ ရန်ကုန်မြို့နဲ့များစွာမဝေးလှသော ဆင်ခြေဖုန်းဒေသရှိ အိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်၏ရှေ့တွင် တက္ကစီတစ်စင်း ဆိုက်ရောက်လာကာ ကားပေါ်မှ အသက် ၂၅ နှစ်အရွယ်လူငယ်တစ်ဦး အထုပ်အပိုးတွေနှင့် ဆင်းလာ ပါသည်။ ထိုလူငယ်လေးသည် ကားခကိုရှင်းပေးရင်း အထုပ်အပိုးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မနိုင် မနင်းဆွဲလာကာ အိမ်ရှေ့ အရောက်တွင်… “ မေမေ ရေ..မေမေ..သားပြန်လာပြီ ” လို့ အသံပြုလိုက်ရာ အထဲမှ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပြေးထွက်လာပြီး “ မေမေကြီးရေ ကိုကြီး ပြန်လာပြီ ” လို့ ဆိုရာ ကိုကြီးလို့ အခေါ်ခံရသော ထို လူငယ်လေးသည် လာကြိုသော ကောင်မလေးအား နားမလည်သလို တစ် ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး “ ဟဲ့..နေစမ်းပါဦး..နင်ကဘယ်သူလဲ ” “ ဟို.. ဟို… ” “…

ဂေါ် စွံတယ်ခေါ်မလားပဲ (စ/ဆုံး) မြိုစွန်တနေရာ အဝေးပြေးလမ်းမကြီး အနောက်ဖက် ပျံကျဈေးလေးက ရောင်းသူဝယ်သူ အသံပေါင်စုံနဲ့ ဆူညံနေတာဗျို့။ကျုပ်လည်း မိန်းမကို ဈေးခင်းပေးပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ နုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ” မချို ငါပြန်ပြီ နေ့လည်ကျမှ လာတော့မယ် “ ” အင်းပါ ကိုမောင်ခြိမ့် … အိမ်ရောက်ရင် ကလေးသေချာကြည့်နော် “ ကျုပ်မိန်းမ မချိုကလည်း ရောင်းမယ့်ပန်းတွေ ရေဝတ်အုပ်ရင်း ပြန်နုတ်ဆက်နေတာပါ။ဟုတ်တယ် ကျုပ်နာမည် မောင်ခြိမ့်ဗျ။ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေရတဲ့ ဘဒွေးက ပေးထားတာ။မိဘတွေက ကျုပ်ကလေးဘဝထဲက ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးသွားတော့ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ဘဒွေးကပဲ လေးတန်းထိ ကျောင်းထားပေးပြီး တောင်ယာဝင်လုပ်ခိုင်းတာ။ ကျုပ်က အပင်ပန်းခံနိုင်ပေမယ့် တောင်ယာအလုပ်ကျ ဝါသနာမပါဘူးဗျ။ဒါနဲ့ လူပျိုပေါက်ရောက်တော့ ဘဒွေးက ဆိုက္ကား တစ်စင်းဝယ်ပေးပြီး ဒီဈေးလေးထဲ ဂိတ်ထိုးခိုင်းတော့တာပဲ။ကျုပ်ဆိုက်ကားနင်းတော့ ၃နှစ်လောက်ကျ ဘဒွေးလဲဆုံးရော။ကျုပ်အိမ်ထောင်…

လိုးသူ ခံသူ စိတ်ကြည်ဖြူ အိမ်မှာ ကျွန်နော် ရယ် ကျွန်နော့် ခယ်မလေး သက်မွန်ရယ် ကျွန်နော့် ယောက်ဖ ရဲ့ မိန်းမ ဇင်ဇင် ရယ် သုံးယောက်ပဲ ရှိတယ် ။ ကျန်တဲ့ အိမ်သားတွေ အကုန် ဘုရားဖူး ထွက်သွားကြတယ် ။ ကျွန်တော် က အစိုးရ ဝန်ထမ်း ခွင့်မရတာ နဲ့ မလိုက်ဖြစ်ဘူး သက်မွန်နဲ့ဇင်ဇင် က အထည်ဆိုင် မှာ အရောင်းစာရေးမ လုပ်နေကြတာ ဆိုတော့ သူတို့ လည်း ခွင့်မရတာ နဲ့ မလိုက်သွားဖြစ်ခဲ့ဘူး ။  ဇင်ဇင်က  သူယောက်ကျား ကျွန်နော့ ယောက်ဖ စင်္ကာပူ မှာ အလုပ်သွားလုပ်ကတည်းက အိမ်မှာ လာနေဖြစ်တာ ခြောက်လ လောက်ရှိပီ…

အမှောင်ထဲမှာ ဆွဲခဲ့သည် “ကို ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲဟင်?”  ချစ်သူရဲ့ အမေးစကားကြောင့် တွေးလက်စ အတွေးတွေ အမျှင်ပျက်သွားခဲ့ရတယ်။   “ဟင်  ? ဪ ၊ ဘာမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ဟိုတွေးဒီတွေးပေါ့။”  ပါးစပ်ကသာ ဒီလိုဖြေလိုက်ရတာ။ စိတ်ထဲမှာတော့ ပြောင်းပြန်။   “ဟူး… ရင်မောလိုက်တာ”   ဟုတ်တယ်ဗျ။ ကျွန်တော့ရဲ့အဖြစ်က ကိုယ့်ဟာကိုလည်း ရှက်ဖို့ကောင်း၊ သူများတွေ ကြားလည်းမ ကောင်းနဲ့၊ ဘေးကြပ်နံကြပ်၊ ဘာဆက်လုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။  ဒီလိုဗျာ။ ခင်ဗျားတို့ နားရှင်းသွားအောင် သေချာ ပြောပြမယ်။ ရင်ဖွင့်တဲ့ သဘောပေါ့။ မဟုတ်ရင် ကျွန်တော်လည်း ကြာရင် ရူးလောက်တယ်။  ကျွန်တော်နဲ့ ကျွန်တော့်ကောင်မလေး နဲ့ ချစ်သူတွေဖြစ်တာ ၂နှစ်ကျော်နေပြီဗျ။ သူ့မှာ အမတစ်ယောက်နဲ့ ညီမတစ်ယောက်ရှိတယ်။ ကျွန်တော့ချစ်သူက ကျွန်တော့်ထက်  ၆နှစ်ငယ်တယ်။…

ရမ္မက်ကြွေတဲ့ မမဝေ မမဝေသည်၊ လှသည်။ ဖြောင့်သည်။ တောင့်သည်၊၊   တိတိကျကျ ဆိုလျှင်ပုရိသယောကျာ်းသားတို့၏ ကာမတဏှာ ကိုကြွစေသည့် အလှမျိုး။  သည်လိုတဏှာဆန်သည့်အလှမျိုးကိုပိုင်ဆိုင်သည်မမဝေကိုဇော်ထက်စိတ်ဖြင့်အကြိမ်ပေါင်းများစွာ   ပစ်မှားခဲ့ဘူးသည် ဆိုတာကိုညင်းနှိုင်စရာ မရှိ။  ဒါပေမဲ့. . . တနေ့တွင်လက်တွေ့ကြုံရလိမ့်မည်လို့တော့တခါမှမစဉ်းစားမိခဲ့ဘူးချေ….  ထိုနေ့ကမိုးအကြီးအကျယ်ရွာသည်၊၊  မမဝေက မင်္ဂလာဆောင်တခုသို့ကားမောင်းပို့ပေးရန်ဖုန်းဆက်၍ ခေါ်ထားသဖြင့်မိုးသည်းသည်း   ထ ဲ မှာပင်အရောက်သွားခဲ့ရသည်။  ဇော်ထက်အိမ်ရောက်သွားသောအခါ ဝတ်ကောင်းစားလှများ ဝတ်ဆင်ထားသော မမဝေကို  တွေ့ရ သည်၊၊  တံခါးဖွင့်ပေးပြီး တကိုယ်လုံး တုပ်တုပ်နစ်အောင်ရွဲနေသော ဇော်ထက်ကိုအဝတ်လ ဲစေသည်၊၊  အိပ်ခန်း တခုသာပါသော  တိုက်ခန်းမို့ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာတွဲရက်က အိပ်ခန်းထ ဲမှာဘဲရှိသည်။  ထို့ကြောင့် မမဝေတို့ အိပ်ခန်းထဲကိုသူရောက်ခဲ့ရသည်။  ဇော်ထက်ရေစိုအဝတ်များကိုချွတ်နေစဉ်လူရိပ်မြင်၍ လှည့် ကြည့်လိုက်သောအခါ ရေချိုးခန်း  တံခါးဝတွင်မမဝေကိုတွေ့ရသည်၊၊ ““အို-ဆောရီး၊ မမ-မင်းအတွက်အဝတ်တေ ွ…

ဗလရှိတယ်…ဇရှိတယ် သူ့ကို တရွာလုံးက ငထွားဟု ခေါ်ကြသည်။ သူ့နံမယ်ရင်းကို မည်သူမျှ မသိကြပေ။ သူ့ပုံစံကလည်း ငထွား ဟူသော နာမည်နှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ သူ့အရပ်က ခြောက်ပေလောက် ရှိမည်။ သူ့ကိုယ်လုံးက ကာယဗလ သမားတွေ ပုံစံမျိုး။ ငထွား ရင်အုပ်ကြီး တွေ လက်မောင်းကြီးတွေ၊ ပေါင်လုံးကြီးတွေက အယ်နေသည်။ အသားရောင်က မဲချိတ်နေသည်။ မျက်လုံးက အနည်းငယ် ပြူးပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက ခပ်ထူထူ ဖြစ်သည်။ ကြည့်လိုက်ရင်တော့ ခပ်ထုံထုံ ခပ်ထိုင်းထိုင်း၊ ပေါချာချာ ပုံစံမျိုးမှန်း သိသာလှသည်။ ငထွား သရက်ပင် ထိပ်ရွာသို့ ရောက်လာပုံက ခပ်ဆန်းဆန်း ဖြစ်သည်။ ရွာအနောက်ပိုင်းက ထင်းခုတ် သမားကြီး ဦးချစ်ကြောင့် ငထွားသည်ရွာသို့ ရောက်လာရခြင်း ဖြစ်သည်။ သရက်ပင်ဆိပ်ရွာဆိုတာက ဘိုကလေးမြို့…

ပြောမဆုံးပေါင် ကျော်သဇင် ကုမ္မဏီ၏ အပေါ်ဆုံးထပ်အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ ရုံးခန်းများနေရာ။ ”တင်းဒေါင်”ဓာတ်လှေကားတခါး ပွင့်လာပြီး အထဲမှ  ထွက်လာသူကား General မန်နေဂျာ စိုးကျော်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေသော ခြေလှမ်းများဖြင့် ဦးတည်ရာ နေရာကား အမ်ဒီရုံးခန်းဆီသို့။   စိုးကျော်ကား ကျော်သဇင်ကုမ္မဏီ ပိုင်ရှင် ဦးကျော်ဝင်းနှင့် ဒေါ်စောနန္ဒာခင်တို့၏ တစ်ဦးထဲသော သား  လှရတနာ ဖြစ်လေသည်။ ငယ်စဉ်ကျောင်းသားဘဝကို အပူပင်မရှိ သာယာစွာ ဖြတ်ကျော်ခဲ့သော်လည်း စိုးကျော် ၉တန်းတွင် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်စောနန္ဒာခင်  ဆုံးပါးခဲ့လေသည်။မိခင်ဆုံးပီး ၃နှစ်ခန့် အကြာ စိုကျော် တက္ကသိုလ် တက်နေဆဲ  တွင် ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးကျော်ဝင်းသည် တပင်လဲမူ တ ပင်ထူ ဆို  သော စကားနှင့်အညီ အသက်၃၅နှစ်ခန့်ရှိ မုဆိုးမ မေသဇင်စိုး   နှင့် အိမ်ထောင်သစ် ထူထောင်ခဲ့လေသည်။…

ကာမရမ္မက်ကွန်ယက် ” အ …… အားးး ……… အီးးး ……… အ အ “  ” လှိုင်းတွေလှိုင်းတွေ … မူးရိပ်ရိပ် နဲ့ “   ” အားးး … ရှီးးးး “   ” ဟင် “   ” ငါဘာဖြစ်နေ တာလဲ … ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ “  တခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာလေးမို့ မျက်လုံး အသာလေး ဖွင့်ကြည့်မိတော့ မူးနောက်နောက် နှင့် အာရုံတွေ လုံးဝ စုစည်းမရ။  ” အိုရ် “   သူမ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အဝတ်စား မရှိတော့။ နာမည်က ချစ်မှူးအိမ်စည် အသက် ၂၅နှစ် ( 36-…

တစ်ယောက်တစ်လှည့် လိုးကြမယ် မောင်ပြန်ရောက်ပြီလား နှင်း နေသိပ်မကောင်းလို့ စောစောပြန်ခဲ့လိုက်တာ ” ” အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းတွင် မောင်နှင့် ကိုနိုင်တို့်ထိုင် နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။  ” အေးးး နှင်းရေ ဒီနေ့ မောင်တို့ စက်ရုံက ည၁၀ဆို ခရီးဝေးထွက်ရမှာမို့ – ဒီမှာ ကိုနိုင်ကြီး စောင့်အိပ် ပေးလိမ့်မယ် “  ” အိုရ် အားနာစရာ မောင်ကလဲ “  ကိုနိုင်မှာ ” ဟာ ရပါတယ် မနှင်းရ ကူညီစရာရှိကူ ညီရမှာပေါ့ – ဘော်ဒါတွေလေ  ” ပြောရင်း နှင်းသူဇာအား တကိုယ်လုံး သိမ်းကြုံးကြည့်နေသည်။   ” ကဲ – မောင်မသွားခင်လေး ဘီယာနဲနဲသောက်မလို့ အဲဒါ  အမြည်းလုပ်ပေးဦးကွာ ”…