ပျော်ရွှင်သောခရီးလမ်း (စ/ဆုံး)
သူရလည်း ခရီးလမ်းတစ်လျောက် အချိန်တော်တော်ကြာအောင်တွေးလိုက်တာ နောက်ကနေ ပုခုံးကို လာပုတ်မှ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရ သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ ”လာလေကွာ…။ မင်းမလည်း အလွမ်းသယ်နေတာနဲ့ မပြီးတော့ဘူး။ ငါတို့က မင်းကိုစောင့်နေတာ။ ဒီမှာ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ဘာမှလုပ်တတ်တာမဟုတ်ဘူး။” ”အေးပါကွာ။ လာပါပြီ။” သူရ စိတ်ကိုတစ်ချက်တင်းပြီး အလုပ်တွေကို ဆက်ပြီးလုပ်လိုက်သည်။
ကားငှားတာ၊ ကားသမားနဲ့ စာချုပ်ချုပ်တာ၊ ခရီးစဉ်ရွေးတာတွေအားလုံး သူရ တစ်ယောက်ထဲ ဦးဆောင်ပြီးလုပ်ထားတာဖြစ်လို့ ကိစ္စတော်တော်များများ သူရမပါလို့မပြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုင်ခုံနေရာတွေအားလုံးချထားပေးပြီးတော့ ကျန်တဲ့ ယူစရာရှိတာတွေ အားလုံးမမေ့ကျန်ခဲ့အောင် အကုန်လုံးလိုက်စစ်ရသည်။ သူရ တို့သွားရတဲ့ မြို့က မွန်ပြည်နယ်ရဲ့ မြို့တော် အနီးမြို့ငယ်လေးတစ်မြို့။ ပိုပြီးတိတိကျကျပြောရရင်တော့ မော်လမြိုင်နဲ့ မိုင်ခြောက်ဆယ်လောက်ဝေးတဲ့ မြို့လေးတစ်မြို့ဖြစ်သည်။ သူရတို့ အဲဒီမြို့ကိုရောက်တော့ ဆေးရုံအုပ်က အစည်းအဝေးရှိလို့ နေပြည်တော်သွားတာ ငါးရက်လောက်ကြာမည်ပြောသည်။
သူရတို့လည်း လုပ်စရာအလုပ်တွေ မပုံသေးခင် ခဏနားပြီး အနားတစ်ဝိုက်လျောက်လည်ဖို့ပြင်သည်။ မော်လမြိုင်ကို တစ်ရက်သွားလည်ကြမည်။ ပြီးတော့ ကျိုက်ထီးရိုးဘုရားဖူးမည်။ အပြန်မှာ ဗျိုင်းနှစ်ကောင်ကိုဝင်၊ ဘုရားဖူးပြီး နောက်ဆုံး စက်စဲကမ်းခြေမှာ စခန်းချကြမည် လို့ အစီအစဉ်တွေဆွဲထားသည်။ အခုလောလောဆယ်တော့ ခရီးပန်းတာရယ်၊ အဖွဲ့သားအားလုံးစည်းစည်းလုံးလုံးရှိအောင်ရယ်ကြောင့်၊ သုံးရက်လောက် ဆေးရုံကပေးတဲ့အဆောင်မှာပဲနားနေကြသည်။ အလာတုန်းက လမ်းမှာ ခရီးတစ်ထောက်နားရင်း ထမင်းစားတော့ သူရတို့ အဖွဲ့ထဲက အချောဆုံးရှမ်းမလေးက သူရကို မကြာမကြာ ခိုးခိုးကြည့်တာတွေ့သည်။ သူရ မသိချင်ယောင်ဆောင်ရင်းဘာသိဘာသာနေခဲ့သည်။ ဟိုကိုရောက်မှ အဖွဲ့သားအားလုံးထမင်းတူတူစား၊ အတူတူသွား၊ နီးနီးကပ်ကပ်နေတော့မှ နန်းကလျာခမ်း အရမ်းချောကြောင်း သူရ သိရတော့သည်။ အသားလေးတွေက ဖြူဖွေးဆွတ်နေပြီး၊ပါးအို့လေးတွေကနီရဲနေသည်။
နှာခေါင်းချွန်ချွန်လေးနှင့် နှင်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတို့က မြင်သူတိုင်းကို ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာစေနိုင်သည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်းပြောဖွယ်ရာမရှိ။ ရှမ်းတရုတ်မလေးပီပီ ရင်သားအစုံက ဘလောက်အသားပျော့ပျော့အောက်မှာ တင်းမို့နေသည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီကျပ်ကျပ်အောက်က တင်သားထွားထွားကလည်း မြင်ရသူယောကျ်ားလေးတိုင်း နှစ်ခါပြန်ပြီးလှည့်ကြည့်လောက်သည်။ ဒီလောက် ရုပ်ကလည်းချော၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လည်းတောင့်တင်းတဲ့ ရှမ်းတရုတ်မချောချောလေးကို သူရဘာလို့ရင်မခုန်ခဲ့မိမှန်း သူရကိုယ်တိုင်လည်းပြန်ပြီးအဖြေရှာလို့မရခဲ့ပေ။
တစ်ခုရှိတာ နန်းကလျာခမ်းက ယောကျ်ားလေးတွေကိုဖုန်းနဲ့ အီတတ်တယ်ဆိုပြီး သူငယ်ချင်းတွေမကြာခဏပြောတာကိုကြားဖူးတာကြောင့် စိတ်ထဲမှာ အာရုံမလာတာပဲဖြစ်မည်။ ဒီကိုရောက်တော့လည်း သူရ မမရွှေစင်ရဲ့ ဖုန်းထဲက အသံချိုချိုအောက်မှာပဲ မင်္ဂလာရှိတဲ့ နေ့ရက်သစ်တွေကို ဖြတ်သန်းဖြစ်သည်။ နေ့လည် ထမင်းစားနားချိန်မှာလည်းတစ်ခါဖုန်းဆက်သည်။ ညဘက်ဆိုရင် ဆေးရုံရှေ့က ခုံတန်းလေးမှာပဲ လမင်းကြီးရဲ့ အလှအပတွေကိုခံစားရင်း မမရွှေစင်နဲ့ ဖုန်းပြောဖြစ်သည်။ ဒုတိယနေ့မှာ မမရွှေစင်နဲ့ ဖုန်းပြောပြီးလို့ ခုံတန်းလေးမှာ သူရတစ်ယောက်ထဲထိုင်နေမိသည်။ ”ဟိတ်… တစ်ယောက်ထဲဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။ ” စကားပြောသံနဲ့ အတူ ညဝတ်အကျီလေးနဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဘေးမှာလာထိုင်သည်။
သူရ ဘေးကို စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ လရောင်အောက်မှာ လှချင်တိုင်းလှနေတဲ့ နန်းကလျာခမ်း။ ”နန်းကလျာခမ်း၊ နင်မအိပ်သေးပဲ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ။ ညဉ့်နက်နေပြီ။ သွားအိပ်တော့။” ”နင်ကလဲ…၊ ငါအိပ်မပျော်သေးလို့ပါဟ၊ ငါ့ကို နန်းကလျာခမ်း ၊ နန်းကလျာခမ်းနဲ့မခေါ်ပါနဲ့။ သူငယ်ချင်းတွေခေါ်သလို ကလျာလို့ ပဲ ခေါ်စမ်းပါဟာ။” ”မခေါ်ချင်ပါဘူးဟာ။ ကလျာဆိုတာ ငါကြားဖူးတဲ့ သွေးဆေးနာမည်ကြီး၊ ခွိ…။” ”အမ်…။ နင်ပြောမှ ငါ့နာမည်အလန်းလေးလည်း သွေးဆေးဖြစ်တော့မယ်။ ဒါဆိုလည်း ငါ့အိမ်က ခေါ်သလို ခမ်းလေး လို့ပဲခေါ်လေ။ ဟုတ်ပြီလား။” ”ခမ်းလေး၊ ခမ်းလေး။ အေး… မဆိုးဘူး။
ငါနင့်ကိုခမ်းလေးလို့ပဲခေါ်မယ်။” ”အေး….။ ပြီးတာပဲ။ သူရ နင်ငါ့ကိုသွေးဆေးနာမည်ကြီးလို့ သူငယ်ချင်းတွေရှေ့မှာ မခေါ်ရဘူးနော်။’ ‘ ”မခေါ်ပါဘူးဟာ…။ နင်ကလည်း ….။ ” သူရ တစ်ယောက် ရှမ်းတရုတ်မချောချောလေး နဲ့ ညတစ်နာရီထိုးလောက်ထိ စကားတွေပြောဖြစ်ကြသည်။ သူရ မိဘတွေအကြောင်း၊ ခမ်းလေးရဲ့မိဘတွေအကြောင်း ပြောဖြစ်ကြသည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြိုက်တတ်တဲ့အစားအသောက်တွေနဲ့ ကြည့်ဖူးတဲ့ ရုပ်ရှင်တွေအကြောင်းပြောကြသည်။ သေသေချာချာစကားပြောကြည့်မှ နန်းကလျာခမ်းသည် ရုပ်ရည်ချောမောသော်လည်း မာနမကြီးပဲ ခင်ဖို့ကောင်းတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း သူရသိခဲ့ရသည်။
အဲဒီည က နန်းကလျာခမ်းကို သူတို့အိပ်တဲ့ အဆောင်တံခါးဝအထိလိုက်ပို့ပေးရသည်။ မိန်းကလေးတွေနေတဲ့ အဆောင်က ယောကျ်ားလေးအဆောင်နဲ့ ဝေးပြီး ဆေးရုံနောက်နားထိတော်တော်လေးဝေးသည်။ သူရတို့နေတဲ့ဆေးရုံက ဘာမှလိုလေသေးမရှိပဲ အစစအရာရာပြည့်စုံသည်။ တစ်ခုပဲရှိသည်။ မိန်းကလေးတွေနေတဲ့အဆောင်မှာ ရေချိုးခန်းအိမ်သာမပါပဲ အိမ်သာသွားချင်ရင် ဆေးရုံနောက်မှာရှိတဲ့ အိမ်သာကိုသွားရတာဖြစ်သည်။ အိမ်သာက မိန်းကလေးအဆောင်နဲ့ ပေငါးဆယ်လောက်ဝေးပြီး ညဘက်ဆိုရင် မီးမရှိတာကြောင့် မိန်းကလေးတွေညရေးညတာ သွားချင်ရင် သုံးလေးယောက်စုပြီး သွားကြရသည်။
သရဲကြောက်တတ်သောကြောင့် တခါတလေ ယောကျ်ားလေး နှစ်ယောက်သုံးယောက်ကိုဖုန်းဆက် ခေါ်တတ်သည်။ ယောက်ျားလေး နှစ်ယောက်သုံးယောက်စီ အလှည့်ကျသွားသွားစောင့်ပေးရတာ တာဝန်တစ်ခုလိုဖြစ်နေသည်။ သူရ ညတိုင်းလိုလို နန်းကလျာခမ်းနဲ့ စကားတွေပြောဖြစ်သည်။ စကားနည်းနည်းဝဲပေမဲ့ စကားပြောကောင်းတဲ့ ရှမ်းတရုတ်မလေးရဲ့ စကားသံတွေကြားမှာ သူရ အရည်ပျော်ခဲ့သည်။ လက်ဟန်ခြေဟန်လေးတွေနဲ့ စကားပြောတတ်သည့် နန်းကလျာခမ်းသည်။ လရောင်အောက်မှာ နတ်သမီးလေးတစ်ပါးလိုပင်လှပနေသည်။ နန်းကလျာခမ်း စကားပြောတာကိုနားထောင်ရင်း သူရ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို စုပ်ပြီးနမ်းချင်စိတ်ကိုမနည်းအောင့်အီးထားရသည်။
သူ့မှာ အသည်းနင့်အောင်ချစ်ရတဲ့ မမရွှေစင်ရှိပြီးပြီမဟုတ်ပါလား။ နန်းကလျာခမ်းနဲ့ ညဉ့်နက်အောင် ရောက်တတ်ရာရာတွေပြောပြီးတိုင်း မိန်းလေးတွေနေတဲ့ အဆောင်ရှေ့အထိ နန်းကလျာခမ်းကို သူရလိုက်ပို့ရသည်။ ”သူရ….. ခဏလေး။” ”ဟင်…။ ဘာလို့လဲ ခမ်းလေး။” ”ငါအပေ့ါသွားမလို့ လိုက်စောင့်ပေးပါလား။ မနေ့ညက ငါပြန်ရောက်တော့ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေက အိပ်ပျော်သွားကြပြီ။ ငါလဲမနိုးချင်တာနဲ့ အောင့်ပြီး အိပ်လိုက်ရတယ်။” ”ဟုတ်လား။ အဲဒါဆို နင် မနေ့က အေသင်ချိုဆွေဖြစ်သွားတာပေါ့။ ဟုတ်လား။” ”ဘာလဲ။ အေသင်ချိုဆွေဆိုတာ။” ခမ်းလေးကမေးသည်။ ”အော်… အေသင်ချိုဆွေဆိုတဲ့သီချင်းလိုလေ။ တင်းတယ် တင်းတယ်… ၊ တင်းတယ် … တင်းတယ်ဟေ့ ဆိုတာ။ နင်လဲ တစ်ညလုံးတင်းနေမှာပေါ့ ။ ဟီးဟီး…” ”ဟွန်း…. နင်ပဲအရမ်းပြောတတ်တယ်။ ဓာတ်မီးပေး၊ အဝေးကြီးမသွားနဲ့နော်။ ဒီနားမှာပဲစောင့်နေ။” ”အေးပါ။ ခမ်းလေး.. တင်းနေတာတွေအားရအောင်သာလျော့ခဲ့တော့။” နန်းကလျာခမ်း သူရကို မျက်စောင်းတစ်ချက် ထိုးပြီး အိမ်သာထဲဝင်သွားသည်။
နန်းကလျာခမ်း အိမ်သာထဲမှာထိုင်ရင်း သူ့ကိုအပြင်မှာစောင့်ပေးနေတဲ့သူရအကြောင်းတွေးမိသည်။ သူရအကြောင်းတွေးလိုက်တိုင်း နန်းကလျာခမ်း ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာစမြဲပင်။ ဒီညလဲ သူရနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်စကားပြောရင်း သူရ မျက်လုံးတွေက သူမညဝတ်အကျီလေးအောက်က ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေကို မကြာမကြာခိုးခိုးကြည့်တာတွေ့သည်။ သူရ သူမနို့တွေကို ခိုးခိုးကြည့်တာသိပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေခဲ့သည်။ သူမနို့တွေကလည်း သူရခိုးကြည့်ရလောက်အောင် သူများထက်ပိုပြီးကြီးနေတာကိုး။ ရာသီလာခါနီးမို့လို့ နို့သီးတွေတင်းမာပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်းကော့ချွန်နေသည်။
ဘော်လီကြပ်ကြပ်ဝတ်ရင် နာသလိုလိုရှိတာကြောင့် ဘော်လီ ပါးပါးပျော့ပျော့ နဲ့ ချောင်တာကိုရွေးပြီး ဝတ်ခဲ့သည်။ အဲဒါကြောင့် အရင်နေ့တွေထက် သူမရင်သားတွေက ပိုကြီးသလိုဖြစ်ပြီး သူရ လိုက်ကြည့်နေတာလားမသိပေ။ သူမနို့တွေကို သူရခိုးကြည့်တာသိတော့ နန်းကလျာခမ်း အလိုလိုပင်စိတ်တွေကြွလာမိသည်။ နန်းကလျာခမ်း အိမ်သာထဲက ထွက်ခါနီး ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးရဲ့ ပိပိနေရာလေးကိုစမ်းကြည့်တော့ ဘောင်းဘီဂွကြားမှာ အရည်လေးတွေစိုနေတာတွေ့သည်။ သူမ ရာသီလာခါနီးတိုင်း ဒီလိုပဲ စိတ်တွေကြွလာတတ်သည်။ သူရ နန်းကလျာခမ်း အပေါ့သွားတာကို အိမ်သာအပြင်မှာစောင့်ရင်း စိတ်တွေကြွနေမိသည်။
ဒီနေ့ နန်းကလျာခမ်းဝတ်လာတဲ့ အကျီကတော်တော်လေးပါးသည်။ အောက်ကနို့သီးခေါင်းနေရာလေးတွေမှာ ဖုနေတာလေးကို လရောင်အောက်မှာတွေ့ရသည်။ နန်းကလျာခမ်းနဲ့ စကားပြောရင်း သူရအောက်က ညီတော်မောင်က တော်တော်လေးကို ဆန္ဒပြနေသည်။ ညီတော်မောင်လဲ နားနေရတာတော်တော်ကြာတော့ အလုပ်လုပ်ချင်ပြီထင်သည်။ တင်းနဲ့တဲ့ညီတော်မောင်ကို လက်နဲ့ဘဲလျော့ပေးလိုက်ဖို့ စဉ်းစားထားသည်။ ညီမလေးရဲ့အထိအတွေ့တွေကို ခံစားဖူးတာကြောင့် ညီတော်မောင်ကို ညီမလေးနဲ့ ပေးမလျော့ပဲ လက်နဲ့ပဲ လျော့ရမှာတော့ အားနာမိသလိုလိုခံစားရသည်။ ချောက်… ခနဲ တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ နန်းကလျာခမ်းထွက်လာသည်။ နန်းကလျာခမ်းသူရကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီးပြုံးပြရင်း သူရအနားကိုခပ်သွက်သွက်လျောက်လာသည်။
”ခမ်းလေး…။ နင်တင်းနေတာတွေ လျော့ပြီးသွားပြီလား။” ”အေး.. လျော့ပြီးပြီ။ နင်လဲလျော့ချင်လျော့လေ။ ငါစောင့်ပေးမယ်။” ”လျော့ချင်တာပေါ့ဟာ။ လျော့ချင်တာမှ နင့်ညီမလေးထဲကို အဆုံးထိသွင်းထားပြီး အားရပါးရလျော့လိုက်ချင်တာ။” သူရစိတ်ထဲက ပြောလိုက်ချင်းသာဖြစ်သည်။ အပြင်မှာတော့… ”ငါတို့ အဆောင်မှာ ရေချိုးခန်းအိမ်သာပါပြီးသားလေ။ နင်တို့လို တကူးတကသွားပြီးလျော့ဖို့မှမလိုတာခမ်းလေးရ..။ ဟဲဟဲ” ”ဟွန်း… သူရ…။ နင် အချင်းချင်းတွေကို လာကြွားနေတယ်။ ဆေးရုံအုပ်ကြီးပြန်လာမှ အဆောင်ချင်းလဲခိုင်းမယ်။” နန်းကလျာခမ်း တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ဓာတ်မီးကိုင်ပြီးရှေ့ကနေဦးဆောင်သွားသည်။ သူရကတော့ နန်းကလျာခမ်းပြောတာကို ကြားတစ်ချက်၊မကြားတစ်ချက်နဲ့ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကို ကြည့်ရင်းနောက်ကလိုက်လာသည်။
”အောင်မယ်လေး….” နန်းကလျာခမ်းဓာတ်မီးကိုပစ်ချပြီး နောက်ကနေလိုက်လာတဲ့ သူရကို လှည့်ပြီးဖက်သည်။ သူရလည်း ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ တအားဖက်လာတဲ့ နန်းကလျာခမ်းကို အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ရင်း မေးလိုက်သည်။ ”ခမ်းလေး…။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။” ”မသိဘူး။ အကောင်ကြီး ငါ့ခြေထောက်ပေါ်ကဖြတ်သွားတယ်။ မြွေထင်တယ်။ ငါကြောက်တယ်သူရ….။” သူရ အနီးပတ်ဝန်းကျင်ကိုတစ်ချက်ကြည့်တော့ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွနဲ့တွေ့လိုက်ရတာက ဖားဂုန်ညင်းလေး တစ်ကောင်။ ”မြွေမဟုတ်ပါဘူးဟာ…။ ဖားပါ၊ နင်ကလဲကြောက်တတ်လိုက်တာ။ ဟားဟား…” ဖားပေါက်စလေးကိုကြောက်နေတဲ့ နန်းကလျာခမ်းကို ကြည့်ရင်း သူရ ရယ်မိသည်။ ”ဘာရယ်တာလဲ။ ဒီကတကယ်လန့်သွားတာကို ဟာသလာလုပ်နေတယ်။” နန်းကလျာခမ်း သူရရင်ခွင်ထဲကနေ ကမန်းကတန်းခွာလိုက်ရင်း မော့ကြည့်ပြီးပြောသည်။
သူရလည်း နှုတ်ခမ်းကိုစူပြီး ပြန်ပြောနေသော ရှမ်းတရုတ်မချောချောလေးကိုပြန်အကြည့် မျက်လုံးချင်းဆုံသွားပြီး အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်လာသည်။ သူရ ရှေ့အနည်းငယ်တိုးပြီး နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို တစ်ချက်ပွေ့ချီလိုက်သည်။ ”သူရ…. ဘာလုပ်တာလဲဟာ။ လူတွေမြင်…. မြင်…. ” နန်းကလျာခမ်းစကားဆုံးအောင်မပြောလိုက်ရပေ။ သူရ နှုတ်ခမ်းအစုံက နန်းကလျာခမ်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ငုံပြီးစုပ်လိုက်တာကြောင့်ဖြစ်သည်။ သူရ နန်းကလျာခမ်းကို ပွေ့ချီပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းက ရေချိုးတဲ့အုတ်ကန်ကြီးရှိရာကို ခြေဦးလှည့်လိုက်သည်။ ဆေးရုံနောက်က အုတ်ကန်ကြီးက အတော်ကြီးသည်။
အုတ်ကန်ကြီးရဲ့ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ သံမံသလင်းခင်းထားသည်။ အုတ်ကန်ထောင့်နားလေးမှာ အဝတ်တွေတင်လျော်ဖို့ အင်္ဂတေလောင်းထားတဲ့ကျောက်ဖျာကြီး တစ်ချပ်ရှိနေသည်။ သူရ ရှမ်းမချောချောလေးနန်းကလျာခမ်းကို ကျောက်ဖျာကြီးပေါ်သို့ အသာအယာချပေးလိုက်သည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ကျောပြင်က ကျောက်ဖျာပေါ်ကျသွားပြီးပြီးချင်းပဲ သူရရဲ့ နှုတ်ခမ်းများက နန်းကလျာခမ်းဆီသို့ရောက်သွားသည်။ ရောက်သွားတဲ့ နေရာက နန်းကလျာခမ်းရဲ့ လည်တိုင်နုနုဆီသို့….။ အမိုးမရှိတဲ့ ကျောက်ဖျာထက်က လရောင်အောက်မှာ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးနုနုကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးစုပ်လိုက်သည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ လည်ပင်းမှာ သူရလက်ချက်နဲ့ အနီကွက်လေးတွေဖြစ်သွားသည်။
သူရလက်တစ်ဖက်ကလည်းအငြိမ်မနေပဲ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ညဝတ်အကျီပါးလေးအောက်က နို့သီးလုံးလုံးလေးတွေကို ပွတ်နေမိသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်ပြီးတင်းမာနေတာကို အကျီပေါ်ကပွတ်နေရင်းနဲ့ သူရ သိရသည်။ နန်းကလျာခမ်းစိတ်တွေထနေပြီ။ သူရ လက်ကို နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ပေါင်ကြားဆီကိုပို့လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီဂွကြားလေးကရွှဲရွဲစိုနေသည်။ ”ဖြူရွှဲ ၊ ညိုစီး” ဆိုတဲ့စကားလိုပဲဖြစ်မည်။ နန်းကလျာခမ်းက အသားဖြူတော့အရည်တော်တော်ရွှမ်းသည်။ သူရဘာမှတောင်မလုပ်ရသေး..။ နန်းကလျာခမ်းကအရည်တွေရွှဲနေပြီ။ ”ခမ်းလေး… နင်အောက်မှာအရည်တွေရွှဲနေပြီနော်…။” ”အာ…. သူရ …. ကောင်စုတ်….။” နန်းကလျာခမ်းရှက်ရှက်နဲ့ သူရ ရင်ဘတ်ကို ခပ်ဖွဖွထုမိသည်။ ဒီအခြေအနေထိရောက်မှတော့ သူရကိုငြင်းဆန်ဖို့ နန်းကလျာခမ်းစိတ်မကူးတော့ပါ။ သူမကိုယ်တိုင်က လိုလိုလားလားပင်ခွင့်ပြုချင်စိတ်ပေါက်နေပြီမဟုတ်ပါလား။
သူရတစ်ယောက်နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာ အုပ်မိုးထားရင်း နန်းကလျာခမ်းရဲ့ အကျီလေးကို အပေါ်ဆွဲတင်လိုက်သည်။ အပြာရောင်ဖျော့ဖျော့ ဘရာလေးအောက်မှာ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ နို့သီးအစုံက တင်းပြီးမို့နေသည်။ ဘရာလေးကသေးသေးလေးဖြစ်ပြီး နို့အုံထွားထွားကို မနိုင်မနင်းအုပ်မိုးနေရသလိုဖြစ်နေသည်။ သူရ ဘရာကို အပေါ်သို့လှန်တင်ဖို့မကြိုးစားပါ။ ရင်သားထွားသော မိန်းကလေးတွေမှာအပေါ်လှန်တင်ရင် နို့အုံနဲ့ ထစ်နေပြီး တော်တော်ဒုက္ခရောက်တတ်ကြောင်းသူရ သိသည်။ အဲဒါကြောင့် ဘရာလေးရဲ့ အကွဲကြောင်းဘေးကနေ ဘေးတစ်ဖက် တစ်ချက်ဆီကို တွန်းထုတ်လိုက်တော့ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ အပြစ်ပြောစရာမရှိတဲ့ ရင်သားဖွေးဖွေးတစ်စုံက ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဖြူဖွေးဥနေတဲ့ ရင်သားတစ်စုံကို သူရ ခပ်ကြာကြာစိုက်ကြည့်မိသည်။
နို့သီးခေါင်းလေးတွေထောင်ထနေပုံက အသည်းယားစရာ..။ သူရ ခေါင်းငုံပြီး နို့သီးခေါင်းတစ်စုံကို တစ်လှည့်စီပြောင်းရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းငုံပြီး စုပ်လိုက်သည်။ ”အား… ရှီး….။” နန်းကလျာခမ်း သူမရဲ့ နို့တွေကို ငုံပြီးစုပ်နေတဲ့ သူရ ဆံပင်တွေကို ဖွရင်းခပ်တိုးတိုးငြီးမိသည်။ သူရ နို့နှစ်လုံးကို အားရအောင်စို့ပြီးတော့ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်းအောက်ကို ဆင်းလာသည်။ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးကို လျှာလေးနဲ့ အသာယက်ရင်း ချက်ပေါက်လေးဆီရောက်တော့ သုံးလေးချက်ကလိလိုက်သည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ဗိုက်လေး အပေါ်ကိုမြင့်တက်လာပြီး နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက အပေါ်သို့ ကြွတက်လာသည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ဖင်လေးကြွလာတာကို သတိပြုမိတာနဲ့ သူရ တစ်ယောက်ချက်လေးကို ဆက်ကာဆက်ကာ လျှာလေးနဲ့ ထိုးထိုးဆွလိုက်သည်။
နောက်တစ်ခါ နန်းကလျာခမ်းဖင်လေးကြွလာတုန်း ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကိုခပ်မြန်မြန်ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ညဝတ်ဘောင်းဘီအောက်က ပန်းရောင်အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးက သေးသေးလေး….။ သူရ ရှမ်းမလေးရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ဖို့ မကြိုးစားတော့ပဲ အဖုတ်လေးနေရာမှာ ဘောင်းဘီစကို ဘေးကို တွန်းပြီးပေါ်လာတဲ့ အဖုတ်လေးကို လျှာနဲ့ အသာလေးယက်လိုက်သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများက စိနေပြီး အသည်းယားစရာကောင်းလှသည်။ သူရ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ချိုချဉ်စုတ်သလို ရှုးခနဲ့ တစ်ချက်စုတ်လိုက်တော့ နန်းကလျာခမ်းဖင်လေးကြွတက်လာပြန်သည်။ အဖုတ်လေးကို အသာဖြဲရင်း အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေကို လျှာနဲ့ လှည့်ပတ်ကလိလိုက်တော့ နန်းကလျာခမ်း တစ်ယောက် ပိုပြီး ကြွတက်လာသည်။
”သူရ…. လုပ်တော့ကွာ….။ တို့မနေနိုင်တော့ဘူးသိလား….။” နန်းကလျာခမ်း ပါးစပ်မှပင်ထုတ်ပြောမိသည်။ သူရ ဘောင်းဘီကို ခပ်မြန်မြန်ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ခေါင်းထောင်နေတဲ့ ညီတော်မောင်က အားရဝမ်းသာထွက်လာသည်။ သူရ ကားကားလေးဖြစ်နေတဲ့ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ အသာလေးနေရာယူရင်း ညီတော်မောင်ရဲ့ ထိပ်ဖျားကို နန်းကလျာခမ်းရဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျောက် ဆယ်ချက်လောက်ပွတ်လိုက်သည်။ နန်းကလျာခမ်းဆီက ထွက်တဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေနဲ့ ညီတော်မောင်ရဲ့ထိပ်ဖျားကို စိုစွတ်အောင်လုပ်ပြီးတာနဲ့ အဖုတ်အဝလေးကို တေ့ပြီး အသာထိုးထည့်လိုက်သည်။
နန်းကလျာခမ်းရဲ့ အဖုတ်လေးက နွေးပြီးစိုအိနေသည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ အဖုတ်လေးက နူးညံ့ပြီး စီးစီးလေးဖြစ်နေသည်။ အဖုတ်လေးရဲ့ နူးညံ့တဲ့ အရသာကိုခံစားရင်း တစ်ရစ်ရစ်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။ နန်းကလျာခမ်းမျက်လုံးလေးမှေးပြီး ပါးစပ်ကလည်း တရှုးရှုးနဲ့ အသံလေးတွေထွက်နေသည်။ သူရ တစ်ရစ်ချင်းထိုးထည့်လိုက်တာ ညီတော်မောင်က အဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိဝင်သွားပြီ။ သူရ တင်ပါးကို ကြွပြီးညီတော်မောင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းအသွင်းအထုတ်လုပ်သည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ တင်ပါးတွေက ကြွကြွလာပြီး သူရ ဆောင့်ချက်တွေကို အားမလိုအားမရကော့ကော့လာသည်။
နန်းကလျာခမ်းက မြန်မြန်လုပ်စေချင်တာပဲဖြစ်မည်။ သူရ ကြမ်းပြီ။ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်လေးထဲက အဆုံးထိနီးပါးဆွဲထုတ်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ဆောင့်သည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားတွေက တစ်ရစ်ရစ်ဆွဲယူသည်။ သူရ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ နို့သီးခေါင်းကော့ကော့ချွန်ချွန်လေးတွေကိုငုံစုပ်ရင်း အောက်ကလဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်ဆောင့်လိုက်သည်။ နန်းကလျာခမ်းဆီက ထွက်တဲ့အရည်တွေနဲ့ အသံတွေက တစ်ဖတ်ဖတ်ထွက်နေသည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ လက်တွေက သူရ ခါးကို အလိုက်သင့်ဖက်ရင်း တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့ကာ အောက်ကနေကော့ကော့တင်ပေးသည်။ သူရ အချက် နှစ်ဆယ်လောက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်တော့ နန်းကလျာခမ်းဆီက အငမ်းမရ ကော့တင်မှုနဲ့ အတူ အသံရှည်ညည်းပြီး ရှမ်းမလေး ငြိမ်သွားသည်။
နန်းကလျာခမ်း တစ်ချီပြီသွားပြီ။ သူရ လည်း စိတ်ကိုနှစ်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်တာ သိပ်မကြာခင်ပဲ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်အတွင်းသားထဲ တစ်ဆုံးထိုးထည့်ရင်း တစ်ပတ်လောက်အောင်းထားတဲ့ သုက်ရည်တွေကို ရှမ်းမလေးအဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ မလုပ်တာကြာပြီဖြစ်လို့ သုတ်ရည်တွေက တစ်ခါနှစ်ခါနဲ့ မပြီးပဲ လေးငါးချက် လောက်ပန်းထွက်သည်။ သူရ သုတ်တွေပန်းထုတ်ပြီး ညီတော်မောင်ကို ပြန်မထုတ်သေးပဲ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ အဖုတ်လေးထဲမှာစိမ်ထားရင်း အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေ တရွရွညှစ်နေတာကို အရသာခံနေလိုက်သည်။ သူရ ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေအောက်မှ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ပူလောင်နေသော ကာမစိတ်တွေပြေပျောက်ခဲ့ရသည်။ သူရကို ရုပ်ချောသဘောကောင်းပြီး အရည်အချင်းရှိသူဟု နန်းကလျာခမ်းသိခဲ့သည်။ အခုမှ သူရရဲ့ အရည်အချင်းတွေထဲမှာ ဟိုဟာလုပ်တာ တော်ကြောင်းပါ နန်းကလျာခမ်းတစ်ယောက်သေချာသိရတော့သည်။
အခုလည်းကြည့် တစ်ခါပြီးသွားသော်လည်း သူရ အတန်ကြီးက ပျော့မသွားပဲ အဖုတ်ထဲမှာ မာမာကြီးဖြစ်နေသည်။ ကလျာ့အဖုတ်လေးထဲမှာ သပ်ကြီးတစ်ချောင်းလျိုထားသလိုမျိုး ပြည့်ကြပ်ကြပ်ကြီးဖြစ်နေသည်။ ”အို….။” သူရ လာပြီးနမ်းပြန်ပြီ။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို ငုံစုပ်ရင်းသာသာလေးနမ်းနေပြန်သည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ပါးစပ်ထဲကို သူရလျှာက တိုးဝင်လာသည်။ ကလျာ့ပါးစပ်တစ်ခုလုံးနေရာလပ်မကျန်ရအောင် သူရ လျှာက မွှေနှောက်နေသည်။ သူရအနမ်းတွေအောက်မှာ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ စိတ်တွေ တစ်ခါထပ်ပြီးထကြွလာရသည်။
”ခမ်းလေး… ခဏထ…။” နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ချိုင်းနှစ်ဖက်ကို အသာထူမရင်း သူရပြောသည်။ နန်းကလျာခမ်းဆေးမိနေသူတစ်ယောက်လို သူရထူပေးတာခံရင်းမတ်တပ်လေးဖြစ်နေသည်။ ”ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ကန်ဘောင်ကိုလက်ထောက်ထားနော်။” သူရ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ လက်လေးတွေကို နေရာချပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ နန်းကလျာခမ်းဆိုတဲ့ ရှမ်းမလေးတစ်ယောက် ဖင်လေးအပြောင်သားနဲ့ အုတ်ကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းကုန်းလေးဖြစ်နေသည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ခါးကို ခွက်ခွက်လေးဖြစ်အောင် လက်နဲ့အသာဖိချရင်း အောက်ကလည်း ပေါင်တန်ဖြူဖြူလေးနှစ်ချောင်းကြားက အဖုတ်လေးကို ညီတော်မောင်နဲ့ တေ့ထောက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။ သူရ လရောင် အောက်မှာ ကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီးဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ ရှမ်းမချောချောလေးရဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး အားရပါးရ လုပ်သည်။ ပထမတစ်ခါပြီးထားတာမို့ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ အရည်တွေနဲ့ ချောမွေ့နေသည်။
သူရ အားမနာတော့ပဲ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကို စုကိုင်ပြီး ဆောင့်သည်။ လက်တစ်ဖက်က ဆံပင်တွေကို စုကိုင်ထားသလို နောက်လက်တစ်ဖက်ကလည်း တင်သားလုံးလုံးလေးကို တဖြန်းဖြန်းရိုက်သည်။ သူရ ရဲ့ လက်ငါးချောင်းရာက ဖွေးဥနေတဲ့ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ ဖင်သားတွေပေါ်မှာထင်နေသည်။ ပထမတစ်ခါပြီးထားတာကြောင့် သူရ တော်တော်ကြာကြာပင်လုပ်နိုင်သည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ တင်သားတွေကို ဆုတ်ချေကာ ဆောင့်နေရင်း…… ”သူရ…. မပြီးသေးဘူးလားဟာ…။ ငါတော်တော်ညောင်းနေပြီ။” နန်းကလျာခမ်းထံမှ နွမ်းလျတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောတာကိုကြားရသည်။ ”အေးပါဟာ….။
ငါပြီးတော့မှာပါ..။ လာ….. ဒီမှာပဲ လာအိပ်လိုက်။” ရေကန်ဘောင်မှာ လက်ထောက်ပြီးကုန်းနေတဲ့ နန်းကလျာခမ်းကို ကျောက်ဖျာပေါ်မှာ အသာလှဲပြီးအိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကို အသာမပြီး ဗိုက်နဲ့ ကပ်ထားလိုက်သည်။ ”ခမ်းလေး … ပေါင်နှစ်လုံးကို ကိုင်ပြီးထိန်းထားနော်။’ ‘ နန်းကလျာခမ်း သူမရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဗိုက်နဲ့ ကပ်ပြီးထားပြီးတာနဲ့ သူရလည်း နန်းကလျာခမ်းပေါ်မှာ မှောက်ချလိုက်ပြီး ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်လေးနဲ့ တေ့ပြီး ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ”အ….။” နန်းကလျာခမ်းထံမှ ညည်းသံလေးထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။
သူရ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးမှာ ဒိုက်ထိုးသလို ချထားပြီး နန်းကလျာခမ်းဆိုတဲ့ရှမ်းတရုတ်မလေးရဲ့ အဖုတ်ကို အပေါ်ကနေ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ချသည်။ နန်းကလျာခမ်းကတော့ မျက်နှာလေးအသာမဲ့ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ထိန်းကိုင်ရင်း သူရဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ အလူးအလဲခံနေရသည်။ နန်းကလျာခမ်းရဲ့ပါးလေးကို နမ်းလိုက်၊ လည်တိုင်လေးကို နမ်းလိုက်နဲ့ ခပ်သွက်သွက်ပင်ဆောင့်ချနေသလို အောက်ကလည်း ခပ်သွက်သွက်ကော့တင်ပေးနေသည်။
ဆယ်မိနစ်လောက်ဆောင့်အပြီးမှာတော့ ဆောင့်ချက်တွေမြန်လာပြီး နန်းကလျာခမ်းရဲ့ အဖုတ်လေးထဲမှာပဲညီတော်မောင်ကို ထိုးသွင်းပြီး သုက်ရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ”အား….. ရှီး…. ကောင်းလိုက်တာခမ်းလေးရယ်….” ” တို့လဲတူတူပါပဲ သူရ ရယ်…” နှစ်ယောက်သား ကိစ္စပြီးသွားတော့ အဝတ်အစားတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်ပြင်ပြီး သူရ နန်းကလျာခမ်းကို မိန်းကလေးတွေနေတဲ့အဆောင်ထိလိုက်ပို့ပေးလိုက်သည်။ အခန်းတံခါးပြန်ပိတ်ခါနီး နန်းကလျာခမ်းက သူရကို မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြပြီး ဖလိုင်းကစ် ပေးသွားသည်။
ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ေပ်ာ္႐ႊင္ေသာခရီးလမ္း (စ/ဆုံး)
သူရလည္း ခရီးလမ္းတစ္ေလ်ာက္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ေတြးလိုက္တာ ေနာက္ကေန ပုခုံးကို လာပုတ္မွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။ ”လာေလကြာ…။ မင္းမလည္း အလြမ္းသယ္ေနတာနဲ႔ မၿပီးေတာ့ဘူး။ ငါတို႔က မင္းကိုေစာင့္ေနတာ။ ဒီမွာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ဘာမွလုပ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး။” ”ေအးပါကြာ။ လာပါၿပီ။” သူရ စိတ္ကိုတစ္ခ်က္တင္းၿပီး အလုပ္ေတြကို ဆက္ၿပီးလုပ္လိုက္သည္။
ကားငွားတာ၊ ကားသမားနဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာ၊ ခရီးစဥ္ေ႐ြးတာေတြအားလုံး သူရ တစ္ေယာက္ထဲ ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္ထားတာျဖစ္လို႔ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူရမပါလို႔မၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ထိုင္ခုံေနရာေတြအားလုံးခ်ထားေပးၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ ယူစရာရွိတာေတြ အားလုံးမေမ့က်န္ခဲ့ေအာင္ အကုန္လုံးလိုက္စစ္ရသည္။ သူရ တို႔သြားရတဲ့ ၿမိဳ႕က မြန္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ အနီးၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕။ ပိုၿပီးတိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ မိုင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ သူရတို႔ အဲဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ေဆး႐ုံအုပ္က အစည္းအေဝးရွိလို႔ ေနျပည္ေတာ္သြားတာ ငါးရက္ေလာက္ၾကာမည္ေျပာသည္။
သူရတို႔လည္း လုပ္စရာအလုပ္ေတြ မပုံေသးခင္ ခဏနားၿပီး အနားတစ္ဝိုက္ေလ်ာက္လည္ဖို႔ျပင္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကို တစ္ရက္သြားလည္ၾကမည္။ ၿပီးေတာ့ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားဖူးမည္။ အျပန္မွာ ဗ်ိဳင္းႏွစ္ေကာင္ကိုဝင္၊ ဘုရားဖူးၿပီး ေနာက္ဆုံး စက္စဲကမ္းေျခမွာ စခန္းခ်ၾကမည္ လို႔ အစီအစဥ္ေတြဆြဲထားသည္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခရီးပန္းတာရယ္၊ အဖြဲ႕သားအားလုံးစည္းစည္းလုံးလုံးရွိေအာင္ရယ္ေၾကာင့္၊ သုံးရက္ေလာက္ ေဆး႐ုံကေပးတဲ့အေဆာင္မွာပဲနားေနၾကသည္။ အလာတုန္းက လမ္းမွာ ခရီးတစ္ေထာက္နားရင္း ထမင္းစားေတာ့ သူရတို႔ အဖြဲ႕ထဲက အေခ်ာဆုံးရွမ္းမေလးက သူရကို မၾကာမၾကာ ခိုးခိုးၾကည့္တာေတြ႕သည္။ သူရ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္းဘာသိဘာသာေနခဲ့သည္။ ဟိုကိုေရာက္မွ အဖြဲ႕သားအားလုံးထမင္းတူတူစား၊ အတူတူသြား၊ နီးနီးကပ္ကပ္ေနေတာ့မွ နန္းကလ်ာခမ္း အရမ္းေခ်ာေၾကာင္း သူရ သိရေတာ့သည္။ အသားေလးေတြက ျဖဴေဖြးဆြတ္ေနၿပီး၊ပါးအို႔ေလးေတြကနီရဲေနသည္။
ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြၽန္ေလးႏွင့္ ႏွင္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးတို႔က ျမင္သူတိုင္းကို ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာေစႏိုင္သည္။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလည္းေျပာဖြယ္ရာမရွိ။ ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးပီပီ ရင္သားအစုံက ဘေလာက္အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္မွာ တင္းမို႔ေနသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ေအာက္က တင္သားထြားထြားကလည္း ျမင္ရသူေယာက်္ားေလးတိုင္း ႏွစ္ခါျပန္ၿပီးလွည့္ၾကည့္ေလာက္သည္။ ဒီေလာက္ ႐ုပ္ကလည္းေခ်ာ၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္လည္းေတာင့္တင္းတဲ့ ရွမ္းတ႐ုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးကို သူရဘာလို႔ရင္မခုန္ခဲ့မိမွန္း သူရကိုယ္တိုင္လည္းျပန္ၿပီးအေျဖရွာလို႔မရခဲ့ေပ။
တစ္ခုရွိတာ နန္းကလ်ာခမ္းက ေယာက်္ားေလးေတြကိုဖုန္းနဲ႔ အီတတ္တယ္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြမၾကာခဏေျပာတာကိုၾကားဖူးတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အာ႐ုံမလာတာပဲျဖစ္မည္။ ဒီကိုေရာက္ေတာ့လည္း သူရ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဖုန္းထဲက အသံခ်ိဳခ်ိဳေအာက္မွာပဲ မဂၤလာရွိတဲ့ ေန႔ရက္သစ္ေတြကို ျဖတ္သန္းျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ ထမင္းစားနားခ်ိန္မွာလည္းတစ္ခါဖုန္းဆက္သည္။ ညဘက္ဆိုရင္ ေဆး႐ုံေရွ႕က ခုံတန္းေလးမွာပဲ လမင္းႀကီးရဲ႕ အလွအပေတြကိုခံစားရင္း မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္သည္။ ဒုတိယေန႔မွာ မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီးလို႔ ခုံတန္းေလးမွာ သူရတစ္ေယာက္ထဲထိုင္ေနမိသည္။ ”ဟိတ္… တစ္ေယာက္ထဲဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ ” စကားေျပာသံနဲ႔ အတူ ညဝတ္အက်ီေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေဘးမွာလာထိုင္သည္။
သူရ ေဘးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္း။ ”နန္းကလ်ာခမ္း၊ နင္မအိပ္ေသးပဲ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ညဥ့္နက္ေနၿပီ။ သြားအိပ္ေတာ့။” ”နင္ကလဲ…၊ ငါအိပ္မေပ်ာ္ေသးလို႔ပါဟ၊ ငါ့ကို နန္းကလ်ာခမ္း ၊ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔မေခၚပါနဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို ကလ်ာလို႔ ပဲ ေခၚစမ္းပါဟာ။” ”မေခၚခ်င္ပါဘူးဟာ။ ကလ်ာဆိုတာ ငါၾကားဖူးတဲ့ ေသြးေဆးနာမည္ႀကီး၊ ခြိ…။” ”အမ္…။ နင္ေျပာမွ ငါ့နာမည္အလန္းေလးလည္း ေသြးေဆးျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါဆိုလည္း ငါ့အိမ္က ေခၚသလို ခမ္းေလး လို႔ပဲေခၚေလ။ ဟုတ္ၿပီလား။” ”ခမ္းေလး၊ ခမ္းေလး။ ေအး… မဆိုးဘူး။
ငါနင့္ကိုခမ္းေလးလို႔ပဲေခၚမယ္။” ”ေအး….။ ၿပီးတာပဲ။ သူရ နင္ငါ့ကိုေသြးေဆးနာမည္ႀကီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ မေခၚရဘူးေနာ္။’ ‘ ”မေခၚပါဘူးဟာ…။ နင္ကလည္း ….။ ” သူရ တစ္ေယာက္ ရွမ္းတ႐ုတ္မေခ်ာေခ်ာေလး နဲ႔ ညတစ္နာရီထိုးေလာက္ထိ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူရ မိဘေတြအေၾကာင္း၊ ခမ္းေလးရဲ႕မိဘေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႀကိဳက္တတ္တဲ့အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာစကားေျပာၾကည့္မွ နန္းကလ်ာခမ္းသည္ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာေသာ္လည္း မာနမႀကီးပဲ ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သူရသိခဲ့ရသည္။
အဲဒီည က နန္းကလ်ာခမ္းကို သူတို႔အိပ္တဲ့ အေဆာင္တံခါးဝအထိလိုက္ပို႔ေပးရသည္။ မိန္းကေလးေတြေနတဲ့ အေဆာင္က ေယာက်္ားေလးအေဆာင္နဲ႔ ေဝးၿပီး ေဆး႐ုံေနာက္နားထိေတာ္ေတာ္ေလးေဝးသည္။ သူရတို႔ေနတဲ့ေဆး႐ုံက ဘာမွလိုေလေသးမရွိပဲ အစစအရာရာျပည့္စုံသည္။ တစ္ခုပဲရွိသည္။ မိန္းကေလးေတြေနတဲ့အေဆာင္မွာ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာမပါပဲ အိမ္သာသြားခ်င္ရင္ ေဆး႐ုံေနာက္မွာရွိတဲ့ အိမ္သာကိုသြားရတာျဖစ္သည္။ အိမ္သာက မိန္းကေလးအေဆာင္နဲ႔ ေပငါးဆယ္ေလာက္ေဝးၿပီး ညဘက္ဆိုရင္ မီးမရွိတာေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြညေရးညတာ သြားခ်င္ရင္ သုံးေလးေယာက္စုၿပီး သြားၾကရသည္။
သရဲေၾကာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ တခါတေလ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ကိုဖုန္းဆက္ ေခၚတတ္သည္။ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္စီ အလွည့္က်သြားသြားေစာင့္ေပးရတာ တာဝန္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနသည္။ သူရ ညတိုင္းလိုလို နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ စကားေတြေျပာျဖစ္သည္။ စကားနည္းနည္းဝဲေပမဲ့ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးရဲ႕ စကားသံေတြၾကားမွာ သူရ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္သည့္ နန္းကလ်ာခမ္းသည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလိုပင္လွပေနသည္။ နန္းကလ်ာခမ္း စကားေျပာတာကိုနားေထာင္ရင္း သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို စုပ္ၿပီးနမ္းခ်င္စိတ္ကိုမနည္းေအာင့္အီးထားရသည္။
သူ႔မွာ အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ရတဲ့ မမေ႐ႊစင္ရွိၿပီးၿပီမဟုတ္ပါလား။ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ညဥ့္နက္ေအာင္ ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာၿပီးတိုင္း မိန္းေလးေတြေနတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕အထိ နန္းကလ်ာခမ္းကို သူရလိုက္ပို႔ရသည္။ ”သူရ….. ခဏေလး။” ”ဟင္…။ ဘာလို႔လဲ ခမ္းေလး။” ”ငါအေပ့ါသြားမလို႔ လိုက္ေစာင့္ေပးပါလား။ မေန႔ညက ငါျပန္ေရာက္ေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကၿပီ။ ငါလဲမႏိုးခ်င္တာနဲ႔ ေအာင့္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။” ”ဟုတ္လား။ အဲဒါဆို နင္ မေန႔က ေအသင္ခ်ိဳေဆြျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဟုတ္လား။” ”ဘာလဲ။ ေအသင္ခ်ိဳေဆြဆိုတာ။” ခမ္းေလးကေမးသည္။ ”ေအာ္… ေအသင္ခ်ိဳေဆြဆိုတဲ့သီခ်င္းလိုေလ။ တင္းတယ္ တင္းတယ္… ၊ တင္းတယ္ … တင္းတယ္ေဟ့ ဆိုတာ။ နင္လဲ တစ္ညလုံးတင္းေနမွာေပါ့ ။ ဟီးဟီး…” ”ဟြန္း…. နင္ပဲအရမ္းေျပာတတ္တယ္။ ဓာတ္မီးေပး၊ အေဝးႀကီးမသြားနဲ႔ေနာ္။ ဒီနားမွာပဲေစာင့္ေန။” ”ေအးပါ။ ခမ္းေလး.. တင္းေနတာေတြအားရေအာင္သာေလ်ာ့ခဲ့ေတာ့။” နန္းကလ်ာခမ္း သူရကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးၿပီး အိမ္သာထဲဝင္သြားသည္။
နန္းကလ်ာခမ္း အိမ္သာထဲမွာထိုင္ရင္း သူ႔ကိုအျပင္မွာေစာင့္ေပးေနတဲ့သူရအေၾကာင္းေတြးမိသည္။ သူရအေၾကာင္းေတြးလိုက္တိုင္း နန္းကလ်ာခမ္း ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာစၿမဲပင္။ ဒီညလဲ သူရနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္စကားေျပာရင္း သူရ မ်က္လုံးေတြက သူမညဝတ္အက်ီေလးေအာက္က ရင္သားလုံးလုံးေလးေတြကို မၾကာမၾကာခိုးခိုးၾကည့္တာေတြ႕သည္။ သူရ သူမႏို႔ေတြကို ခိုးခိုးၾကည့္တာသိေပမဲ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနခဲ့သည္။ သူမႏို႔ေတြကလည္း သူရခိုးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးႀကီးေနတာကိုး။ ရာသီလာခါနီးမို႔လို႔ ႏို႔သီးေတြတင္းမာၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကလည္းေကာ့ခြၽန္ေနသည္။
ေဘာ္လီၾကပ္ၾကပ္ဝတ္ရင္ နာသလိုလိုရွိတာေၾကာင့္ ေဘာ္လီ ပါးပါးေပ်ာ့ေပ်ာ့ နဲ႔ ေခ်ာင္တာကိုေ႐ြးၿပီး ဝတ္ခဲ့သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ အရင္ေန႔ေတြထက္ သူမရင္သားေတြက ပိုႀကီးသလိုျဖစ္ၿပီး သူရ လိုက္ၾကည့္ေနတာလားမသိေပ။ သူမႏို႔ေတြကို သူရခိုးၾကည့္တာသိေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္း အလိုလိုပင္စိတ္ေတြႂကြလာမိသည္။ နန္းကလ်ာခမ္း အိမ္သာထဲက ထြက္ခါနီး ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးရဲ႕ ပိပိေနရာေလးကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဘာင္းဘီဂြၾကားမွာ အရည္ေလးေတြစိုေနတာေတြ႕သည္။ သူမ ရာသီလာခါနီးတိုင္း ဒီလိုပဲ စိတ္ေတြႂကြလာတတ္သည္။ သူရ နန္းကလ်ာခမ္း အေပါ့သြားတာကို အိမ္သာအျပင္မွာေစာင့္ရင္း စိတ္ေတြႂကြေနမိသည္။
ဒီေန႔ နန္းကလ်ာခမ္းဝတ္လာတဲ့ အက်ီကေတာ္ေတာ္ေလးပါးသည္။ ေအာက္ကႏို႔သီးေခါင္းေနရာေလးေတြမွာ ဖုေနတာေလးကို လေရာင္ေအာက္မွာေတြ႕ရသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ စကားေျပာရင္း သူရေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆႏၵျပေနသည္။ ညီေတာ္ေမာင္လဲ နားေနရတာေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၿပီထင္သည္။ တင္းနဲ႔တဲ့ညီေတာ္ေမာင္ကို လက္နဲ႔ဘဲေလ်ာ့ေပးလိုက္ဖို႔ စဥ္းစားထားသည္။ ညီမေလးရဲ႕အထိအေတြ႕ေတြကို ခံစားဖူးတာေၾကာင့္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ညီမေလးနဲ႔ ေပးမေလ်ာ့ပဲ လက္နဲ႔ပဲ ေလ်ာ့ရမွာေတာ့ အားနာမိသလိုလိုခံစားရသည္။ ေခ်ာက္… ခနဲ တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ နန္းကလ်ာခမ္းထြက္လာသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းသူရကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးၿပဳံးျပရင္း သူရအနားကိုခပ္သြက္သြက္ေလ်ာက္လာသည္။
”ခမ္းေလး…။ နင္တင္းေနတာေတြ ေလ်ာ့ၿပီးသြားၿပီလား။” ”ေအး.. ေလ်ာ့ၿပီးၿပီ။ နင္လဲေလ်ာ့ခ်င္ေလ်ာ့ေလ။ ငါေစာင့္ေပးမယ္။” ”ေလ်ာ့ခ်င္တာေပါ့ဟာ။ ေလ်ာ့ခ်င္တာမွ နင့္ညီမေလးထဲကို အဆုံးထိသြင္းထားၿပီး အားရပါးရေလ်ာ့လိုက္ခ်င္တာ။” သူရစိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ခ်င္းသာျဖစ္သည္။ အျပင္မွာေတာ့… ”ငါတို႔ အေဆာင္မွာ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာပါၿပီးသားေလ။ နင္တို႔လို တကူးတကသြားၿပီးေလ်ာ့ဖို႔မွမလိုတာခမ္းေလးရ..။ ဟဲဟဲ” ”ဟြန္း… သူရ…။ နင္ အခ်င္းခ်င္းေတြကို လာႂကြားေနတယ္။ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးျပန္လာမွ အေဆာင္ခ်င္းလဲခိုင္းမယ္။” နန္းကလ်ာခမ္း တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ဓာတ္မီးကိုင္ၿပီးေရွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားသည္။ သူရကေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းေျပာတာကို ၾကားတစ္ခ်က္၊မၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္လုံးလုံးေလးေတြကို ၾကည့္ရင္းေနာက္ကလိုက္လာသည္။
”ေအာင္မယ္ေလး….” နန္းကလ်ာခမ္းဓာတ္မီးကိုပစ္ခ်ၿပီး ေနာက္ကေနလိုက္လာတဲ့ သူရကို လွည့္ၿပီးဖက္သည္။ သူရလည္း ေၾကာက္အားလန႔္အားနဲ႔ တအားဖက္လာတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ”ခမ္းေလး…။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။” ”မသိဘူး။ အေကာင္ႀကီး ငါ့ေျခေထာက္ေပၚကျဖတ္သြားတယ္။ ေႁမြထင္တယ္။ ငါေၾကာက္တယ္သူရ….။” သူရ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ေတြ႕လိုက္ရတာက ဖားဂုန္ညင္းေလး တစ္ေကာင္။ ”ေႁမြမဟုတ္ပါဘူးဟာ…။ ဖားပါ၊ နင္ကလဲေၾကာက္တတ္လိုက္တာ။ ဟားဟား…” ဖားေပါက္စေလးကိုေၾကာက္ေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို ၾကည့္ရင္း သူရ ရယ္မိသည္။ ”ဘာရယ္တာလဲ။ ဒီကတကယ္လန႔္သြားတာကို ဟာသလာလုပ္ေနတယ္။” နန္းကလ်ာခမ္း သူရရင္ခြင္ထဲကေန ကမန္းကတန္းခြာလိုက္ရင္း ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။
သူရလည္း ႏႈတ္ခမ္းကိုစူၿပီး ျပန္ေျပာေနေသာ ရွမ္းတ႐ုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးကိုျပန္အၾကည့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံသြားၿပီး အာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္လာသည္။ သူရ ေရွ႕အနည္းငယ္တိုးၿပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ကိုယ္လုံးလွလွေလးကို တစ္ခ်က္ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ ”သူရ…. ဘာလုပ္တာလဲဟာ။ လူေတြျမင္…. ျမင္…. ” နန္းကလ်ာခမ္းစကားဆုံးေအာင္မေျပာလိုက္ရေပ။ သူရ ႏႈတ္ခမ္းအစုံက နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ငုံၿပီးစုပ္လိုက္တာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူရ နန္းကလ်ာခမ္းကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေရခ်ိဳးတဲ့အုတ္ကန္ႀကီးရွိရာကို ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။ ေဆး႐ုံေနာက္က အုတ္ကန္ႀကီးက အေတာ္ႀကီးသည္။
အုတ္ကန္ႀကီးရဲ႕ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ သံမံသလင္းခင္းထားသည္။ အုတ္ကန္ေထာင့္နားေလးမွာ အဝတ္ေတြတင္ေလ်ာ္ဖို႔ အဂၤေတေလာင္းထားတဲ့ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး တစ္ခ်ပ္ရွိေနသည္။ သူရ ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးနန္းကလ်ာခမ္းကို ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚသို႔ အသာအယာခ်ေပးလိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေက်ာျပင္က ေက်ာက္ဖ်ာေပၚက်သြားၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ သူရရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက နန္းကလ်ာခမ္းဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ ေရာက္သြားတဲ့ ေနရာက နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္တိုင္ႏုႏုဆီသို႔….။ အမိုးမရွိတဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာထက္က လေရာင္ေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္တိုင္ေဖြးေဖြးႏုႏုကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးစုပ္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္ပင္းမွာ သူရလက္ခ်က္နဲ႔ အနီကြက္ေလးေတြျဖစ္သြားသည္။
သူရလက္တစ္ဖက္ကလည္းအၿငိမ္မေနပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ညဝတ္အက်ီပါးေလးေအာက္က ႏို႔သီးလုံးလုံးေလးေတြကို ပြတ္ေနမိသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ၿပီးတင္းမာေနတာကို အက်ီေပၚကပြတ္ေနရင္းနဲ႔ သူရ သိရသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းစိတ္ေတြထေနၿပီ။ သူရ လက္ကို နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေပါင္ၾကားဆီကိုပို႔လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီဂြၾကားေလးက႐ႊဲ႐ြဲစိုေနသည္။ ”ျဖဴ႐ႊဲ ၊ ညိဳစီး” ဆိုတဲ့စကားလိုပဲျဖစ္မည္။ နန္းကလ်ာခမ္းက အသားျဖဴေတာ့အရည္ေတာ္ေတာ္႐ႊမ္းသည္။ သူရဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသး..။ နန္းကလ်ာခမ္းကအရည္ေတြ႐ႊဲေနၿပီ။ ”ခမ္းေလး… နင္ေအာက္မွာအရည္ေတြ႐ႊဲေနၿပီေနာ္…။” ”အာ…. သူရ …. ေကာင္စုတ္….။” နန္းကလ်ာခမ္းရွက္ရွက္နဲ႔ သူရ ရင္ဘတ္ကို ခပ္ဖြဖြထုမိသည္။ ဒီအေျခအေနထိေရာက္မွေတာ့ သူရကိုျငင္းဆန္ဖို႔ နန္းကလ်ာခမ္းစိတ္မကူးေတာ့ပါ။ သူမကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလားပင္ခြင့္ျပဳခ်င္စိတ္ေပါက္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။
သူရတစ္ေယာက္နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ကိုယ္လုံးေလးေပၚမွာ အုပ္မိုးထားရင္း နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အက်ီေလးကို အေပၚဆြဲတင္လိုက္သည္။ အျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဘရာေလးေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏို႔သီးအစုံက တင္းၿပီးမို႔ေနသည္။ ဘရာေလးကေသးေသးေလးျဖစ္ၿပီး ႏို႔အုံထြားထြားကို မႏိုင္မနင္းအုပ္မိုးေနရသလိုျဖစ္ေနသည္။ သူရ ဘရာကို အေပၚသို႔လွန္တင္ဖို႔မႀကိဳးစားပါ။ ရင္သားထြားေသာ မိန္းကေလးေတြမွာအေပၚလွန္တင္ရင္ ႏို႔အုံနဲ႔ ထစ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တတ္ေၾကာင္းသူရ သိသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘရာေလးရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းေဘးကေန ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဆီကို တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အျပစ္ေျပာစရာမရွိတဲ့ ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္စုံက ေပၚထြက္လာသည္။ ျဖဴေဖြးဥေနတဲ့ ရင္သားတစ္စုံကို သူရ ခပ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္မိသည္။
ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြေထာင္ထေနပုံက အသည္းယားစရာ..။ သူရ ေခါင္းငုံၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းတစ္စုံကို တစ္လွည့္စီေျပာင္းရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းငုံၿပီး စုပ္လိုက္သည္။ ”အား… ရွီး….။” နန္းကလ်ာခမ္း သူမရဲ႕ ႏို႔ေတြကို ငုံၿပီးစုပ္ေနတဲ့ သူရ ဆံပင္ေတြကို ဖြရင္းခပ္တိုးတိုးၿငီးမိသည္။ သူရ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အားရေအာင္စို႔ၿပီးေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေအာက္ကို ဆင္းလာသည္။ ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေလးကို လွ်ာေလးနဲ႔ အသာယက္ရင္း ခ်က္ေပါက္ေလးဆီေရာက္ေတာ့ သုံးေလးခ်က္ကလိလိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဗိုက္ေလး အေပၚကိုျမင့္တက္လာၿပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေလးက အေပၚသို႔ ႂကြတက္လာသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္ေလးႂကြလာတာကို သတိျပဳမိတာနဲ႔ သူရ တစ္ေယာက္ခ်က္ေလးကို ဆက္ကာဆက္ကာ လွ်ာေလးနဲ႔ ထိုးထိုးဆြလိုက္သည္။
ေနာက္တစ္ခါ နန္းကလ်ာခမ္းဖင္ေလးႂကြလာတုန္း ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကိုခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေအာက္က ပန္းေရာင္အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးက ေသးေသးေလး….။ သူရ ရွမ္းမေလးရဲ႕ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ပဲ အဖုတ္ေလးေနရာမွာ ေဘာင္းဘီစကို ေဘးကို တြန္းၿပီးေပၚလာတဲ့ အဖုတ္ေလးကို လွ်ာနဲ႔ အသာေလးယက္လိုက္သည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားက စိေနၿပီး အသည္းယားစရာေကာင္းလွသည္။ သူရ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို ခ်ိဳခ်ဥ္စုတ္သလို ရႈးခနဲ႔ တစ္ခ်က္စုတ္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းဖင္ေလးႂကြတက္လာျပန္သည္။ အဖုတ္ေလးကို အသာၿဖဲရင္း အဖုတ္အတြင္းသားေလးေတြကို လွ်ာနဲ႔ လွည့္ပတ္ကလိလိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္း တစ္ေယာက္ ပိုၿပီး ႂကြတက္လာသည္။
”သူရ…. လုပ္ေတာ့ကြာ….။ တို႔မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးသိလား….။” နန္းကလ်ာခမ္း ပါးစပ္မွပင္ထုတ္ေျပာမိသည္။ သူရ ေဘာင္းဘီကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေထာင္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က အားရဝမ္းသာထြက္လာသည္။ သူရ ကားကားေလးျဖစ္ေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေပါင္ၾကားထဲမွာ အသာေလးေနရာယူရင္း ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားကို နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလ်ာက္ ဆယ္ခ်က္ေလာက္ပြတ္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းဆီက ထြက္တဲ့ အရည္ၾကည္ေလးေတြနဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ထိပ္ဖ်ားကို စိုစြတ္ေအာင္လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ အဖုတ္အဝေလးကို ေတ့ၿပီး အသာထိုးထည့္လိုက္သည္။
နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးက ေႏြးၿပီးစိုအိေနသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးက ႏူးညံ့ၿပီး စီးစီးေလးျဖစ္ေနသည္။ အဖုတ္ေလးရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ အရသာကိုခံစားရင္း တစ္ရစ္ရစ္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးထည့္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းမ်က္လုံးေလးေမွးၿပီး ပါးစပ္ကလည္း တရႈးရႈးနဲ႔ အသံေလးေတြထြက္ေနသည္။ သူရ တစ္ရစ္ခ်င္းထိုးထည့္လိုက္တာ ညီေတာ္ေမာင္က အဖုတ္ေလးထဲ အဆုံးထိဝင္သြားၿပီ။ သူရ တင္ပါးကို ႂကြၿပီးညီေတာ္ေမာင္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအသြင္းအထုတ္လုပ္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တင္ပါးေတြက ႂကြႂကြလာၿပီး သူရ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို အားမလိုအားမရေကာ့ေကာ့လာသည္။
နန္းကလ်ာခမ္းက ျမန္ျမန္လုပ္ေစခ်င္တာပဲျဖစ္မည္။ သူရ ၾကမ္းၿပီ။ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ေလးထဲက အဆုံးထိနီးပါးဆြဲထုတ္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေဆာင့္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားေတြက တစ္ရစ္ရစ္ဆြဲယူသည္။ သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းေကာ့ေကာ့ခြၽန္ခြၽန္ေလးေတြကိုငုံစုပ္ရင္း ေအာက္ကလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ေဆာင့္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းဆီက ထြက္တဲ့အရည္ေတြနဲ႔ အသံေတြက တစ္ဖတ္ဖတ္ထြက္ေနသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လက္ေတြက သူရ ခါးကို အလိုက္သင့္ဖက္ရင္း တင္ပါးႀကီးေတြကို ေကာ့ကာ ေအာက္ကေနေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။ သူရ အခ်က္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းဆီက အငမ္းမရ ေကာ့တင္မႈနဲ႔ အတူ အသံရွည္ညည္းၿပီး ရွမ္းမေလး ၿငိမ္သြားသည္။
နန္းကလ်ာခမ္း တစ္ခ်ီၿပီသြားၿပီ။ သူရ လည္း စိတ္ကိုႏွစ္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္လိုက္တာ သိပ္မၾကာခင္ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္အတြင္းသားထဲ တစ္ဆုံးထိုးထည့္ရင္း တစ္ပတ္ေလာက္ေအာင္းထားတဲ့ သုက္ရည္ေတြကို ရွမ္းမေလးအဖုတ္ထဲ ပန္းထည့္လိုက္သည္။ မလုပ္တာၾကာၿပီျဖစ္လို႔ သုတ္ရည္ေတြက တစ္ခါႏွစ္ခါနဲ႔ မၿပီးပဲ ေလးငါးခ်က္ ေလာက္ပန္းထြက္သည္။ သူရ သုတ္ေတြပန္းထုတ္ၿပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို ျပန္မထုတ္ေသးပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲမွာစိမ္ထားရင္း အဖုတ္အတြင္းသားေလးေတြ တ႐ြ႐ြညႇစ္ေနတာကို အရသာခံေနလိုက္သည္။ သူရ ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ပူေလာင္ေနေသာ ကာမစိတ္ေတြေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သူရကို ႐ုပ္ေခ်ာသေဘာေကာင္းၿပီး အရည္အခ်င္းရွိသူဟု နန္းကလ်ာခမ္းသိခဲ့သည္။ အခုမွ သူရရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ ဟိုဟာလုပ္တာ ေတာ္ေၾကာင္းပါ နန္းကလ်ာခမ္းတစ္ေယာက္ေသခ်ာသိရေတာ့သည္။
အခုလည္းၾကည့္ တစ္ခါၿပီးသြားေသာ္လည္း သူရ အတန္ႀကီးက ေပ်ာ့မသြားပဲ အဖုတ္ထဲမွာ မာမာႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ကလ်ာ့အဖုတ္ေလးထဲမွာ သပ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလ်ိဳထားသလိုမ်ိဳး ျပည့္ၾကပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ”အို….။” သူရ လာၿပီးနမ္းျပန္ၿပီ။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို ငုံစုပ္ရင္းသာသာေလးနမ္းေနျပန္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ပါးစပ္ထဲကို သူရလွ်ာက တိုးဝင္လာသည္။ ကလ်ာ့ပါးစပ္တစ္ခုလုံးေနရာလပ္မက်န္ရေအာင္ သူရ လွ်ာက ေမႊေႏွာက္ေနသည္။ သူရအနမ္းေတြေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ စိတ္ေတြ တစ္ခါထပ္ၿပီးထႂကြလာရသည္။
”ခမ္းေလး… ခဏထ…။” နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ကို အသာထူမရင္း သူရေျပာသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းေဆးမိေနသူတစ္ေယာက္လို သူရထူေပးတာခံရင္းမတ္တပ္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ”ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး ကန္ေဘာင္ကိုလက္ေထာက္ထားေနာ္။” သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လက္ေလးေတြကို ေနရာခ်ေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းဆိုတဲ့ ရွမ္းမေလးတစ္ေယာက္ ဖင္ေလးအေျပာင္သားနဲ႔ အုတ္ကန္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းကုန္းေလးျဖစ္ေနသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခါးကို ခြက္ခြက္ေလးျဖစ္ေအာင္ လက္နဲ႔အသာဖိခ်ရင္း ေအာက္ကလည္း ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက အဖုတ္ေလးကို ညီေတာ္ေမာင္နဲ႔ ေတ့ေထာက္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္သည္။ သူရ လေရာင္ ေအာက္မွာ ကန္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ၿပီးဖင္ကုန္းေပးထားတဲ့ ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးရဲ႕ ဖင္သားႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး အားရပါးရ လုပ္သည္။ ပထမတစ္ခါၿပီးထားတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ အရည္ေတြနဲ႔ ေခ်ာေမြ႕ေနသည္။
သူရ အားမနာေတာ့ပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ေတြကို စုကိုင္ၿပီး ေဆာင့္သည္။ လက္တစ္ဖက္က ဆံပင္ေတြကို စုကိုင္ထားသလို ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကလည္း တင္သားလုံးလုံးေလးကို တျဖန္းျဖန္း႐ိုက္သည္။ သူရ ရဲ႕ လက္ငါးေခ်ာင္းရာက ေဖြးဥေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္သားေတြေပၚမွာထင္ေနသည္။ ပထမတစ္ခါၿပီးထားတာေၾကာင့္ သူရ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာပင္လုပ္ႏိုင္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တင္သားေတြကို ဆုတ္ေခ်ကာ ေဆာင့္ေနရင္း…… ”သူရ…. မၿပီးေသးဘူးလားဟာ…။ ငါေတာ္ေတာ္ေညာင္းေနၿပီ။” နန္းကလ်ာခမ္းထံမွ ႏြမ္းလ်တဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေျပာတာကိုၾကားရသည္။ ”ေအးပါဟာ….။
ငါၿပီးေတာ့မွာပါ..။ လာ….. ဒီမွာပဲ လာအိပ္လိုက္။” ေရကန္ေဘာင္မွာ လက္ေထာက္ၿပီးကုန္းေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ အသာလွဲၿပီးအိပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အသာမၿပီး ဗိုက္နဲ႔ ကပ္ထားလိုက္သည္။ ”ခမ္းေလး … ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ကိုင္ၿပီးထိန္းထားေနာ္။’ ‘ နန္းကလ်ာခမ္း သူမရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဗိုက္နဲ႔ ကပ္ၿပီးထားၿပီးတာနဲ႔ သူရလည္း နန္းကလ်ာခမ္းေပၚမွာ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ေလးနဲ႔ ေတ့ၿပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ”အ….။” နန္းကလ်ာခမ္းထံမွ ညည္းသံေလးထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
သူရ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွာ ဒိုက္ထိုးသလို ခ်ထားၿပီး နန္းကလ်ာခမ္းဆိုတဲ့ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးရဲ႕ အဖုတ္ကို အေပၚကေန ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ခ်သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းကေတာ့ မ်က္ႏွာေလးအသာမဲ့ၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ထိန္းကိုင္ရင္း သူရေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ အလူးအလဲခံေနရသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ပါးေလးကို နမ္းလိုက္၊ လည္တိုင္ေလးကို နမ္းလိုက္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ပင္ေဆာင့္ခ်ေနသလို ေအာက္ကလည္း ခပ္သြက္သြက္ေကာ့တင္ေပးေနသည္။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေဆာင့္အၿပီးမွာေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြျမန္လာၿပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲမွာပဲညီေတာ္ေမာင္ကို ထိုးသြင္းၿပီး သုက္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ”အား….. ရွီး…. ေကာင္းလိုက္တာခမ္းေလးရယ္….” ” တို႔လဲတူတူပါပဲ သူရ ရယ္…” ႏွစ္ေယာက္သား ကိစၥၿပီးသြားေတာ့ အဝတ္အစားေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္ၿပီး သူရ နန္းကလ်ာခမ္းကို မိန္းကေလးေတြေနတဲ့အေဆာင္ထိလိုက္ပို႔ေပးလိုက္သည္။ အခန္းတံခါးျပန္ပိတ္ခါနီး နန္းကလ်ာခမ္းက သူရကို မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ျပၿပီး ဖလိုင္းကစ္ ေပးသြားသည္။
ၿပီးပါၿပီ
Leave a Reply