အရသာခံ အိမ်နီးချင်းများဆိုတာထက်ခြေရင်းခန်းဆိုပိုမှန်မယ်။ကျွန်တော်တို့အရင်အိမ်က သစ်သားအိမ်လေးခန်းတွဲကိုး။နောက်မှ တိုက်ဆောက်လိုက်တာ။အဲ့တုန်းကကျွန်တော်အသက် ၁၆နှစ် ။ ကျွန်တော်တို့လူပျိုပေါက်တုန်းက ခုခေတ်ကလေးတေလို စော်ကြောင်ဖို့တွေမသိသေးဘူး။ဂိမ်းဆော့ ဘောလုံးကန် တီးထိုင် ဂစ်တာခေါက်ပဲရှိတာကိုးအရင်က။အဲ့တော့ ဆက်စ်ဆိုတာ ကိုယ့်ဘဝနဲ့မသက်ဆိုင်ဘူးထင်နေတုန်းမှာပဲ အဖြစ်အပျက်တွေက ကိုယ့်ဆီဆိုက်ရောက်လာခဲ့တယ်။ခြေရင်းခန်းက ကုလားလင်မယားက ပထမဆုံး မျက်မြင်ဆက်ဆံမှုကို အလင်းဖွင့်ပေးလိုက်သလိုပဲ။ ကုလားလင်မယားကလည်းရုပ်ရှင်ဆန်ဆန်ရယ်ပဲ။ ယောကျာ်းကညီမနဲ့ချစ်နေတာကိုအစ်မကကြားဖြတ်ယူထားတာဗျ….။အလုပ်ကတော့ ဖန်စီဆိုင်ဖွင့်ထားတာပေါ့အကြီးမက။တစ်ခါတစ်လေနယ်ဆင်းပြီးပစ္စည်းကိုယ်တိုင်ကောင်တယ်ရောင်းတယ်။ကျွန်တော့်ကိုဆို လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းပြီးမုန့်ဖိုးပေး မုန့်ကျွေးနဲ့ခင်ရှာတယ်။အကြီးမက နို့အုံကြီးကြီးဖင်ကားကား ကုလားကားထဲကမင်းသမီးလိုပေါ့(သိပ်တော့မချောဘူး) ကလေးမွေးပြီးနောက်ကျတော့လင်မယား နှစ်ယောက်လုံး အပြင်ထွက်မရတော့ဘူး။တစ်ယောက်သွားတစ်ယောက်အိမ်စောင့်။မိန်းမကလည်းယောကျာ်းကို သဝန်တိုစိတ်မချဖြစ်ပေမယ့် စီးပွားရေးအရ ငွေရှာရတစ်ဖက်ဆိုတော့ အဖြစ်မနေနယ်ဆင်းရတဲ့အခေါက်မှာပေါ့….။ အဲ့နေ့ကနောက်ဖေးမှာလေးဂွတစ်လက်နဲ့ ကျုပ်ဆော့နေတုန်းအကိုလတ်က ထမင်းစားနေတာဗျ။ငှက်ကလည်းမရှိဟိုဒီငေးနေတုန်းအကိုလတ် ဂနာမငြိမ်တာကိုသတိထားမိသွားတယ်။ထမင်းစားနေရင်က ခြေရင်းခန်းဘက်ကိုအပေါက်ကနေသွားသွားချောင်းနေတာပေါ့။ခနနေတော့သူ့သူငယ်ချင်းလာခေါ်တာနဲ့ ထမင်းလက်စသတ်ပြီး လိုက်သွားပါလေရော….။ အဲ့တော့မှ သူချောင်းနေတဲ့အပေါက်ကိုသွားကြည့်တော့ ကိုယ့်အရပ်နဲ့မမှီဘူးဗျ ။ အာနဲ့တစ်ခြားအပေါက်လိုက်ရှာတော့ သနပ်ခါးသွေးခုံရှေ့နားလေးမှာ ခပ်ကျယ်ကျယ်အပေါက်လေးတွေ့လို့ကြည့်မိတော့မှ…. အားပါး…. ဘယ်အချိန်ထဲက. လိုးနေဆော်နေလည်းမသိဘူး ချွေးတွေရွှဲလို့နှစ်ယောက်လုံး(နွေရာသီကြောင့်လည်းနေမယ်)။ညီမဖြစ်သူနဲ့ အစ်မလင်နဲ့ကအဆက်မပြတ်ကြသေးတော့ အကြီးမ မရှိတုန်းကလေးလာထိန်းသလိုနဲ့…