လိုအပ်တိုင်း မောင်တုတ်အသက်(၂၀)ကျော်အရွယ်တုန်းကပေါ့။ကျောင်းကကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ရည်းစားဖြစ်တယ်။ဒါလဲသိပ်အဆန်းကြီးတော့မဟုတ်လှပါဘူး။လူငယ်သဘာဝချစ်ကြ၊ကြိုက်ကြ၊ဟော်တယ်ခေါ်ဆွဲလိုက်ကြဆိုတော့မထူးတော့မထူးဆန်းပါဘူး။အဲ့ဒီကောင်မလေးနဲ့ကြိုက်ပြီး(၃)လလောက်နေတော့သူမအိမ်ကိုမောင်တုတ်ဝင်ခွင့် ထွက်ခွင့်လက်မှတ်ရသွားတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီကောင်မလေးနာမည်ထက်ထက်လို့ပဲမှတ်လိုက်ပါတော့။ထက်ထက်တို့အိမ်ကိုဝင်ထွက်ခွင့်ရပြီဆိုတာနဲ့မောင်တုတ်တစ်ယောက်ချောင်းပေါက်မတက်သွားတော့တာပေါ့။မနက်ပိုင်းဆို ကျောင်းသွားဖို့ဝင်ခေါ်တယ်။ညနေဆိုပြန်ပို့တယ်။ကျောင်းပိတ်ရက်တွေဆိုကျူရှင်အကြောင်းပြပြီးဟော်တယ်ဒိုး တယ်ပေါ့။မောင်တုတ်မိဘတွေကလဲ သူတို့သားလေးသွားလာရေးအဆင်ပြေအောင်ဆိုပြီးတော့ကားအစုတ်တစ် စီးဝယ်ပေးထားတော့ မြင်းကိုအတောင်ပံတပ်ထားသလိုစိတ်သွားတိုင်းကိုယ်မြန်မြန်ဆန်ဆန်သွားဖြစ်တယ်ပေါ့။ ဇာတ်လမ်းကိုပြန်ဆက်ပေးပါ့မယ်။ထက်ထက်အိမ်ကိုဝင်ထွက်ခွင့်ရတာနဲ့မနက်တိုင်းကျောင်းသွားဖို့ကြိုပေးရတာ ပေါ့။အဲ့ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ထက်ထက်တစ်ယောက်အိပ်ယာထနောက်ကျနေတဲ့နေ့ဆိုရင်မောင်တုတ်တစ်ယောက် အိမ်ထဲမှာထိုင်စောင့်ပေရော့ပဲ။ယောက္ခမကြီးကတော့စကားကိုတစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစလာပြော၊ပြီးတော့ကော်ဖီဖျော် ပေး၊ပြီးသူမလဲရေမိုးချိုးဖို့ပြင်ရတာပဲဗျ။ဘာလို့လဲဆိုတော့ မောင်တုတ်ယောက္ခမကြီးဟာ နာမည်ကြီးမြို့လယ်က ဟော်တယ်တစ်ခုမှာရာထူးအကြီးကြီးမန်နေဂျာမကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့ပေါ့ဗျာ။ထက်ထက်တို့ကအဖေဆုံးသွားပြီဆိုတော့ အမေတစ်ခု သမီးတစ်ခုပေါ့။ (အင်းလေ..တစ်ခုစီပဲပါမှာပေါ့။အပိုတော့ဘယ်ပါမလဲဗျ…နော့)။ ပြန်ဆက်မယ်ဗျာ….း) ထက်ထက်တစ်ခါတစ်လေ အရမ်းကြာနေတဲ့နေ့မျိုးဆိုရင်တော့သူ့အမေကပဲအရင်အလုပ် ကိုထွက်သွားတာဗျ။ကျနော်နဲ့ထက်ထက်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့တာပေါ့။ ဒီလိုနေ့မျိုးဆိုရင်တော့ မောင်တုတ်တစ် ယောက်ကျောင်းမှန်မှန်တက်စာမခက် ခက်ချင်လဲခက်ဒို့မတက်ဆိုပြီးတော့ကျောင်းမတက်တော့ဘူးပေါ့ဗျာ။ယောက္ခမအ လုပ်ကိုထွက်သွားပြီဆိုတာနဲ့ အိမ်တံခါးတွေပိတ်လိုက်နော်..သားဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့ စစ်တပ်ကစစ်သားတွေ အော်သလိုမျိုး ဟုတ် ….ဆိုတဲ့ဝမ်းခေါင်းသံကြီးနဲ့အော်ပြီးတော့ တံခါးပိတ်ပြီးထက်ထက်ဆီကိုပြေးတော့တာပေါ့။ တစ်ရက်တော့ဒီလိုမျိုးနေ့တစ်နေ့မှာလူမိသွားခဲ့တယ်။ယောက္ခမကြီးကဟမ်းဖုန်းကျန်ခဲ့လို့လာယူတာနဲ့ကြုံရော။ သူ့ဆီမှာလဲသော့တစ်စုံရှိတယ်လေ။တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ မောင်တုတ်ကလဲကားကိုအဝေးကြီးမှာရပ်ခဲ့ရတဲ့နေ့ပေါ့။ တစ်ယောက်ယောက်များသိသွားခဲ့ရင်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ဖိနပ်လေးကိုလဲခါးကြားထိုးပြီးချစ်သူအခန်းထဲမှာသိမ်းထား ရတာကတော့ ထက်ထက်ရဲ့စည်းကမ်းတစ်ခုကိုလိုက်နာတယ်ပဲဆိုရမှာပေါ့။ယောက္ခမကြီးက ကျွန်တော်တို့သွား ပြီဆိုပြီးသူ့သော့နဲ့သူဖွင်ပြီးဝင်တဲ့အချိန်ပေါ့။ ဒီနေရာမှာထက်ထက်တို့ အိမ်ရဲ့လိုကေးရှင်းနဲ့ဖွ့ဲစည်းပုံကိုပြောပါရစေ ထက်ထက်တို့က တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးဗျ။အိပ်ခန်း(၃)ခန်းရှိတယ်။ ၂ခန်းကကပ်လျှက်ပေါ့။ပြီးတော့တစ်ခန်းက မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ။ယောက္ခမကြီးတို့လင်မယား(သူ့ယောကျၤားရှိစဉ်အခါက)နေတဲ့အခန်းမှာထက်ထက်အမေ နေတယ်။ဘေးကပ်ရက်အခန်းမှာကထက်ထက်အခန်း၊မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကတော့ပိတ်ထားတယ်ပေါ့။ပြီးမှ နောက်ဖေးမှာမီးဖိုနဲ့ရေချိုးခန်းအိမ်သာတွဲလျှက်။ အဲ..ဘယ်ရောက်သွားပြန်လဲမသိဘူး..ပြန်ဆက်မယ်။ယောက္ခမ ကြီးကဖုန်းကျန်ခဲ့လို့ပြန်ဝင်လာတဲ့အချိန် ကျွန်တော်တို့ကလဲဖြစ်ချင်တော့ရေချိုးခန်းထဲကရေချိုးပြီးပြန်လာတဲ့ ထက်ထက်ကိုထမိန်ရေလျားနဲ့မြင်တော့…
ရင်ထဲမှာ
ရင်ထဲမှာ ကျတော် ၈ တန်းကျောင်းသားဘဝက.. တောရွာလေးမှာ ကျောင်းတက်ရပါသည်။ ကျတော့ရွာနဲ့ ကျောင်းက.. ၁.နာရီလောက်.. လမ်းလျောက်ရသည်။ တောသားတစ်ယောက် ဖြစ်ပေမယ့်.. အသားကဖြူသည်။ အရွယ်ရောက်တဲ့ လူပျိုတယောက် မဟုတ်ပေမယ့်.. ရင်ခုန်တက်သော .. အကြောင်းအရာများ.. ပေါ်လာပါသည်။ သူ့နာမည်က..ထွေးထွေး။ ထွေးထွေးက. အရပ်၅ပေ ၃လက်မ၊ အသားဖြူ၊ မပိန်မဝ.. ဆိုပေမယ့်.. ပိန်တဲ့ဘက်.. ပါတယ်..။ တင်ပါးတွေက.. လှပြီး.. ကြည့်လို့.. အရမ်းကောင်းတယ်။ ဆံပင်က.. ခါးအလယ်လောက်ရှိတယ်။ ကျတော့ထက် အသက်ကြီးသလို အတန်းလည်း.. ကြီးပါတယ်..။ ထွေးထွေးကို.. စာ..စပေးတုန်းက..အခက်အခဲ.. တော်တော်ရှိတယ်ဗျ..။ သူဆီက.. စာအုပ်ကို.. ငှါးခိုင်းတာဆိုပြီး.. လိမ်တောင်းတာ.. သူကလည်း ပေးလိုက်တယ်။ နောက်နေ့ကျ.. သူစာအုပ်ထဲ.. ရည်းစားစာ ထည့်ပေးလိုက်တာ။ ပေးတုန်းကတော့.. ဟုတ်နေတာပဲ။ နောက်ရက်များကြတော့…..
ဒုတိယဝေဒနာလေး
ဒုတိယဝေဒနာလေး ” မောင်ဇော် ရေ … ကလေး ကျောင်းပို့ရင်းနဲ့ မမမြင့်ဖို့ … အပ်ချည်အနက်လေး ဝင်ဝယ်ခဲ့ဦး ” ” ဟုတ်ကဲ့ … မမမြင့် ” ဖြေပြီးတာနဲ့ နောက်ဖေးရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ကျမလည်း ဧည့်ခန်းဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ိုင်းစရာရှိရင် မောင်ဇော့်ပဲ အားကိုးနေရတာ။ မောင်ဇော့် နာမည် အရင်းက ဇော်ဦးပါ ကျမက မောင်ဇော်ပဲ ခေါ်လိုက်တယ်။ မောင်ဇော်တို့ လင်မယား ကျမအိမ် အငှားလာနေတာ ၆လ ကျော်လောက်ဆိုတော့ ကျမနဲ့ ရင်းနှီးနေတာပေါ့။ မောင်ဇော်က အသက် ၂၈နှစ်တဲ့ သူ့မိန်းမ ခင်ဦးက သူ့ထက် ၂နှစ်ငယ်တယ် ပြောတယ်။ မောင်ဇော်က ဈေးထဲ ကုန်မာဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်ပြီး အသားညိုညို အရပ်မနိမ့်မမြင့်နဲ့ ရုပ်ရည်က ကြည့်ကောင်းပါတယ်။…
မနားတမ်း
မနားတမ်း ဒီနေ့မှ ကားကလဲ ကျပ်လိုက်တာထုံးစံအတိုင်း ညနေရုံးဆင်း ချိန်ဆိုတော့ပိုဆိုးနောက်လူတွေအဆင်ပြေအောင် အနောက်ထဲတိုးမှပဲဆိုပြီး အနောက်ထိရောက်အောင်တိုးတယ် ဒါမဲ့အလယ်ကောင်မှာပဲညပ်နေတယ်အဲ့အချိန်မှာပဲ အနောက်ကနေ ဦးလေးကြီးတယောက်လာရပ်တယ် မသိသလိုပဲနေလိုက်မလို့ပဲဒါပေမဲ့ သူက လူကြပ်တာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီးအနောက်ကနေ သူ့လီးကြီးနဲ့ လာထောက်ထားတယ် ချိုလဲ ဘယ်လိုမှရှောင်မရတာနဲ့ ငြိမ်နေလိုက်ရတယ်အဲ့တော့မှပိုဆိုးတယ် အနောက်ကနေထောက်ရင်းလက်ကထမီစကပ်အကွဲထဲဝင်လာ ပြီး အဖုတ်ကိုနှိုက်တယ်နောက်လက်တဖက်ကလဲ တင်ပါးတွေကို နယ်နေတယ်နောက်ပြီး နားနား ကိုကပ်ပြီး လေသံနဲ့ပြောတယ်”ကလေးမ နင့်ဖင်က တင်းနေတာပဲ” “စောက်ဖုတ်ကြီးကလဲအကြီးကြီးပဲစောက်ရည်တွေလဲရွှဲနေတာပဲ”ကျွန်မလဲ “အဲ့လိုမပြောပါနဲ့” လို့ပြောလိုက်တယ် ပိုတောင်ဆိုးသွားတယ်”ဘာမပြောရမှာလဲ ခု နင့်ဖင်ကို ငါ့လီးနဲ့ထောက်ထားတာ””နင်ခံလို့ကောင်းတယ်မလား” “စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပေးနေတာရော ကြိုက်တယ်မလား” “ငါ့လီးနဲ့ နင့်စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးချင်တာ”ကျွန်မလဲ “ဟင့်အင်း အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်” ။ “နင့်စောက်ပတ်ကြီး ပြဲသွားအောင် ငါ့လီးကြီးနဲ့လိုးပေးမယ်” “နင် အလိုးခံရတာ ကြိုက်တယ်မလား””ဟင့်အင်း ကျွန်မ မသိဘူး””မသိရင်…
ဖန်တီးတဲ့ဂွင်
ဖန်တီးတဲ့ဂွင် ”’ကျွီ ဂျောက်” ရှယ်လီ တံခါးကိုအသာလေးပိတ်ပြီးသော့ခတ်လိုက် သည်။ဒါမှလည်းဘေးအိမ်ကအသံမကြားမှာလေ။ ရှယ်လီကဒီအိမ်မှာ အိမ်ငှားနေရတာဆိုတော့အစစ အရာရာ ဆင်ခြင်ရသည်။ ပြီးတော့ သူအခုလို ညပိုင်းအပြင်သွားတာသာ ဘေးအိမ်ကသိလိုကတော့ သူ့ဘဲကြီးကိုညောင့်မှာအ သေချာ။ပြသနာတော့မရှိ သူ့ဘဲကြီးကလည်းသူ့ကို တိတ်တိတ်ပုံး ထားတာဆိုတော့ လာရင်တောင် ညည လိုးခံနီးမှသာခဏလါ တာလေ။ပြီးရင်တန်းပြန်တာ။ တခါတလေဆို လါတောင်မလါ။ဒါကြောင့်လည်း ရှယ်လီ အပေါင်းအသင်းတွေ နဲ့ သွားတာလါာတာသူမသိတာ။ အခုလည်း သူ့အဖွဲ့တွေသူ့ကိုမျှော်နေလေါက်ပြီ။ အဖွဲ့ဆိုပေမယ့်လည်းအမျိားကြီးတော့မဟုတ်။သူနဲ့မှ ၄ ယောက်ရယ်။သူရယ် သူ့သယ်ချင်း ဖြူလေး နဲ့ဖြူလေး ဘဲရယ် ဘမင်းဆိုသူရယ်လေ။ဒါပေမယ့် ဘမင်းဆိုသူကတော့ သိတာသိပ်မကြာသေးဘူးလေ။ ဖြူလေးတို့ခေါ်လါလို့သာသိရ ခင်ရတာပါ။အခုညလည်း ဘမင်းက ဆိုင်တစ်ဆိုသ်မှာ ရှယ်ကျွေးမယ်ပြောထါး တာလေ။ဒါ့ကြောင့် ရှယ်လီ မ စပါယ်ရှယ်ပြင်ဆင်ပြီး ထွက်လါခဲ့တာပေါ့။ လမ်းထိပ်ရောက်တော့ သူမကို လာကြိုနေတဲ့ဖြူလေးတို့ကိုတွေ့ရတယ်။ ”’ဟေ့…
ပေးစပ်မဲ့ညီမ
ပေးစပ်မဲ့ညီမ ရီရီချို ရုံးခန်းထဲ ကို ဝင်လိုက်သည် နှင့် ရုံးသူ ရုံးသား များ အားလုံး အပြုံးနဲ့ ဆီးကြိုလိုက်ကျသည် ။ ရီရီချို လည်း အိတ်လေး ထဲမှ အဝါရောင် စာအိတ်လေးများ တစ်ခုဆီ ရုံးသူ ရုံးသားများ ကို လိုက်ဝေ လေသည် ။ ထို အဝါရောင်စာအိတ်လေး များသည် သူမ ၏ မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာများ ပင် ဖြစ်သည် ။ ရီရီချို မှာ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် အသားဖြူဖြူလေး ဖြစ်သည် ။ မျက်နှာသေးကာ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေး နှင့် ကလေးမျက်နှာလေး ဖြစ်သည် ။ ချစ်စရာကောင်း သဖြင့် တစ်ရုံးလုံး ကလည်း ချစ်ကျသည် ။ နောက်ဆုံး…
အားမရခဲ့လို့
အားမရခဲ့လို့ အချိန်က ည(၁၁)နာရီ ရှိပေပြီ။ ဆယ်နာရီလောက်ကတည်းက တဖြေးဖြေးစဲသွားသော မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲသို့လာရောက်ကြသည့် ပရိသတ်များနှင့် သူတို့၏ကားကြီးကားငယ် အသွယ်သွယ်တို့သည် တဦးတလေ တစီးတလေမျှပင် မရှိကြတော့ပဲ ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် ပစ္စည်းများလိုက်လံသိမ်းဆည်းနေကြသော အလုပ်သမားသုံးလေးယောက်သာရှိတော့သည်။ ထို့အပြင် ဥရောပပုံစံနှစ်ထပ်တိုက်ကြီးထဲတွင်လည်း အိမ်သူအိမ်သားနှစ်ယောက်သုံးယောက်တို့သည် ပစ္စည်းများသိမ်းပြီးကြသည်နှင့် အိပ်ယာဝင်ကြရန်ပြင်ဆင်နေကြပေပြီ။ မေစိုးသည် သူမ၏ဖိနပ်လေးကို ချွတ်၍ ပါကေးခင်းပေါ်တွင် ခင်းထားသော နီညိုရောင်ကော်ဇောပေါ်သို့ လှမ်းအတက်မှာပင် သူမ၏အကြည့်က အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ သတို့သားနှင့် သတို့သမီးတို့သည် အန်တီကြီးကို ကန်တော့နေကြသည်။ မေစိုးသည် လှမ်းလက်စ ခြေလှမ်းကို ရုတ်၍ အသာရပ်နေလိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မင်္ဂလာမောင်နှံတို့သည် အန်တီကြီး၏ ရှေ့မှထ၍ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကြသည်။ မျက်လွှာလေးချ၍ ငုံ့ထားသော သတို့သမီးဖြစ်သူ၏ ပါးပြင်လေးမှာ နီမြန်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် မေစိုးရပ်နေရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဧည့်ခန်း၏…
ဖအေတူသား
ဖအေတူသား ထူးပိုင်ရေ… မနက်ဖန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း… အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်… မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့… အေးဆေးပဲမလား…” “ဟုတ်… မေလေး… အေးဆေးပါပဲ… အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ…” “သြော်… သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့… မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ… ဘာလဲ… ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား…” “ဟုတ်တယ်… မေလေးရ… စောစော…
အာယူအိုကေ
အာယူအိုကေ ဆယ်နာရီကျော် လေယာဉ်ပေါ်မှာ ညှောင်းညှာလာခဲ့ လို့ လေဆိပ်ထဲ ဆင်းလာတော့ စိတ်ချမ်းသာလိုက်တာ၊ နေရောင်တောက်တောက် နဲ့ မိုးဖွားလေး တွေ စိုစွတ်စွတ် မို့ လေယာဉ် ပြတင်းပေါက်က စိမ်းစိမ်းစိုစို သစ်ပင် တွေမြင်ရတော့ အင်း ငါဒီလို ရာသီမျိုး နဲ့ မတွေ့ရတာ ကြာလှပြီလို့ တွေးလိုက်မိပါတယ်။ လေဆိပ်က လူဝင်မှု တို့ အကောက်ခွန်တို့ ဖြတ်ပြီး ကိုယ့်ခရီးဆောင်သေတ္တာ ကို ကွန်ဗေယာပေါ်က ရွေးယူလိုက်တယ်၊ လာကြိုနေမဲ့ အန်တီမြတ်နိူးမေ ဆိုတာ ဘယ်လိုပုံစံမျိုးများ နေမလဲ လို့လူအုပ်ကြားထဲ မျက်လုံးကစား ကြည့်နေမိတယ်။ ..ဟေး မင်း ဒန်နီရယ် မဟုတ်လား…ကျနော့် နာမည်ခေါ်သံကြားလိုက်ရတော့ လှည့်ကြည့်မိတယ်၊…အော် အန်တီ မြတ်နိူးမေ ဆိုတာလား…..အော် သားက ဗမာစကားနားလည်သေးတာကိုး…..အဟင်း အဲလောက်တော့…
အမူပို
အမူပို အေး…လူတစ်ယောက်ဟာ ကာမရောဂါ စွဲကပ်လာရင် ဒီရောဂါကို ပျောက်ကင်းစေတဲ့ ဆေးမရှိဘူးလို့….ဆိုလိုတာပေါ့ကွာ…အဲ…ဒါပေမဲ့…. မိမိရဲ့ ဆင်ခြင်တုံတရားနဲ့ မေ့လျော့ပေါ့ဆမှု မရှိခြင်းကတော့ ကာမရောဂါကို ပျောက်ကင်း စေတဲ့ အလွန်အစွမ်းထက်တဲ့ ဆေးပါဘဲတဲ့…..” “…..သြော်.. ဟုတ်ကဲ့…အဘ သာလှ… ဒါနဲ့…လင်္ကာမှာ ဆေးမရှိဘူးလို့လဲ ဆိုတယ်. …မဟာသြသဓဆေးမည်စွလို့လဲဆိုတယ်….ဒီအဓိပ္ပါယ်ကို ကျုပ်ကောင်းကောင်း မသိဘူး အဘ…အဲဒါလည်း ရှင်းပြပါအုံး….” “….အေး..အေး…နားလည်သလောက် ရှင်းပြရတာပေါ့ ကွာ…အဆင်း..အသံ.. အနံ့ အရသာ… အတွေ့…ဆိုတဲ့… မင်းတို့ငါတို့တွေထိခံစားနေတဲ့ သဘာဝရုပ်ဓာတ်တွေ ကို အာရုံလို့ခေါ်သကွ….ဒီအာရုံငါးမျိုးဟာ ကာမစိတ်ဓာတ်ကို တိုးပွားစေတတ်လို့ ကာမဝတ္ထု……ကာမအာရုံလို့ခေါ်တယ်… ဒီပြင်ပက ကာမဝတ္ထုနဲ့ အဇ္ဈတ္တက ကိလေသာ ပေါင်းဆုံမိတဲ့အခါ ကာမရောဂါတွေ အဆင့်ဆင့်တိုးပွားလာတော့တာဘဲ ……..တိုးပွားရုံတင်မကတော့ဘူး…မောင်…ရေ…တဖြည်းဖြည်းရောဂါက…ရင့်ရင့် လာတယ် .အေး…အဲဒီလို စိတ်ထဲမှာ ထကြွသောင်းကျန်းလာတဲ့ ကာမရောဂါကို ကုသဖို့ ပြင်မမှာ…