မမေ့နိုင်သောည လွန်ခဲ့သော တစ်လလောက်ကပေါ့ ရန်ကုန်မြို့နေ သူငယ်ချင်း ဝေယံ ဆီ သွားလည်ခဲ့သည်။ ဝေယံ မိန်းမ မီးလေး က သဘောကောင်းတယ်။ဝေယံတို့ လင်မယားမှာ ကလေး မရှိသေးပေ။ ဝေယံက ရန်ကုန်မြို့အနှံ့ လိုက်ပို့ပေးသည်။ မီးလေးကလည်း ဟင်းကောင်းတွေ အများကြီး ချက်ကျွေးသည်။ ပြန်ခါနီးတစ်ရက် ကျွန်တော့်ကို ဝေယံတို့ လင်မယားက ကေတီဗွီ လိုက်ပို့ပေးသည်။ ထိုနေ့က မီးလေး က အသားကပ်ဘောင်းဘီနဲ့ စကပ်အတိုလေးရယ် အကျံႌအဖြူ လက်တိုရင်ဟိုက်လေး ဝတ်ကာ အရမ်းလှပနေသည်။ မီးလေး မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော်ကို ဖမ်းစားနေသလို ဖြစ်နေသည်။ မီးလေး ခန္ဓာကိုယ်က တင်းရင်းလှပနေဆဲဖြစ်သည်။ ဝေယံက တိုးတိုးလေးလာပြောသည်။ ” ဘယ်လိုလဲ ဒိုးကလေး ငါ့မိန်းမ လန်းတယ်မဟုတ်လား မင်း ကို…
နောက်ပိုင်းပြသနာ
နောက်ပိုင်းပြသနာ ကျောက်ဆည်မြို့နေ ကိုအောင်နှင့် မေသူစိုးတို့ သမီးရည်းစားသက်တမ်း ၄ နှစ်လောက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ အလုပ်အားရက်များတွင် မန္တလေးမြို့သို့ သွားလည်ရင်း အမြဲတမ်း ချိန်းလိုးဖြစ်ကြသည်။ ကိုအောင်မှာ ကျော်စွာ ဆိုသော ညီတစ်ယောက်ရှိသည်။ ကျော်စွာက လူဆိုးဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ကိုအောင်ကို ကြောက်သည်။ တစ်နေ့ မန္တလေးမြို့သို့ ကိုအောင်နှင့် မေသူစိုးတို့ သမီးရည်းစား သွားလည်မှာကို ကျော်စွာက အတင်းဇွတ်လိုက်လာသည်။ မန္တလေးမြို့မှာ ကျော်စွာနှင့် ဖုန်းထဲက ကြိုက်နေသည့် သီရိဆိုသည့် ဆော်တစ်ပွေရှိသည်။ ဆော်က ပိုက်ဆံရှိပြီး ရုပ်ရှိရေလျှံဖြစ်သည်။ ကိုအောင်နှင့် မေသူစိုးတို့က အခန်းတစ်ခန်းယူလိုက်သည်။ ကျော်စွာက သီရိကို ဖုန်းဆက်ခေါ်ပြီး လျှောက်လည်သည်။ ကိုအောင်နှင့် မေသူစိုးတို့က အခန်းယူပြီး အောင့်ထားသမျှကို ဒီအချိန်တွင် တစ်နေကုန်လိုးတော့သည်။ ကျော်စွာက သီရိကားဖြင့် လျှောက်လည်ပြီး…
စွဲမိသွားသည်
စွဲမိသွားသည် သူငယ်ချင်း ငါတော်တော်အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့ပါကွာ။ ကူညီပေးပါလား””ခက်တယ်ကွာ။မင်းကလဲ ဇွတ်ကြီးပဲ။ အေး ရရင် ငါပြောမယ်။ မင်းကိုဆက်သွယ်လို့ရမယ့်ဖုန်းပေးခဲ့””အေးအေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ” ငြိမ်းချမ်း တယောက် မငြိမ်းချမ်းနိုင်သေးပါ။ သူထောင်က လွတ်လာတာမကြာသေး။ သူထောင်ကျရတာလဲ ခုသူမျက်နှာအောက်ကျပြီး အကူအညီတောင်းနေရတဲ့ ဝေယံဟိန်းရဲ့ အပြစ်လဲမကင်းပေ။ သူတို့တွေက တောင်ကြီးနည်းပညာတက္ကသိုလ်က ပထမနှစ်ကတည်းက တဆောင်တည်း နေခဲ့ခင်ခဲ့ကြတဲ့သူငယ်ချင်းတွေ။ မေဂျာတွေ မတူကြပေမယ့် ဆိုးဖော်ဆိုးဖက် ငတ်ဖော်ငတ်ဖက်တွေမို့ ညီအကိုတွေထက် ချစ်ကြသည်။ သူက မိဘမရှိ။ ဦးလေးဖြစ်သူက ကြည့်ရှူ့စောင့်ရှောက်ထားတာ။ ညီအကိုသားချင်းမရှိတော့ သူငယ်ချင်းတွေကို အရမ်းမင်သည်။ ဒါကြောင့် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပတ်သတ်လာရင် အစစအရာရာ အနစ်နာခံသည်မို့ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေပေါသည်။ နောက်ဆုံးနှစ်စာမေးပွဲဖြေပြီးညမှာတော့ သူငယ်ချင်းတွေ ခွဲရတော့မယ်ဆိုပြီး သောက်ကြစားကြသည်။ ပြီးတော့ လျှောက်လည်ကြတော့ သူက မသွားချင်။ မူးနေလို့ တခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့တားသေးသည်။ဝေယံထက်က…
ပထမဆုံး
ပထမဆုံး မိုးက အရမ်းသဲသဲမဲမဲ ရွာနေသည် .. ။ လေရောမိုးရော သည်းထန်နေသည် ..။ အိမ်မှာ စနိုး တယောက်ထဲ ..။ အမေက..ဒီနေ့,အလုပ်ပိတ်ရက်မို့ .. အန်တီဒေါ်လီတို့အိမ်ကို သွားသည် . .။ အကြီးမ မိုနာ က ဒီနေ့ .. အလုပ်သွားသည် . .။ အိပ်ရာထဲ စောင်ခြုံကာ ကွေးနေမိသည် . .။ ကျောင်းက အတန်းဖေါ်သူငယ်ချင်း မီရှယ်လ် ဆီက ငှားလာတဲ့ ဒီဗွီဒီ ကို သတိရပြီး စက်ထဲထိုးထည့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည် ..။အာရှသူတွေနဲ့ အဖြူကောင်တွေ နှစ်ပါးသွားတာတွေ ကိုကြည့်ပြီး စနိုး စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်လာသည် .။ လေးဘက်ကုန်းကာ ဖင်ထောင်ပေးထားနေတဲ့ အာရှသူလေးကို အဖြူကောင်…
တခါတလေ
တခါတလေ ကျနော်ဒီစက်ရုံရောက်ပီး ၅ လလောက်အကြာမှာ သူမတို့အတွဲ ရောက်လာပါတယ်..သူမနာမည်က စွန်းတဲ့ မြန်မာလို လိမ္မော်သီးပေါ့.. ထိုင်းတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း မင်္ဂလာမဆောင်ရသေးပဲ အတူ့နေ ပိုက်ဆံအတူစုပီးမှ မင်္ဂလာဆောင်ပီးမှ လင်မယားအရာရောက်တာမို့ ကြားထဲမှာ ပြတ်သွားပီး အသစ်ရှာကြလည်း တော်ရုံ ဂရုမစိုက်ကြပုရယ်… ရောက်ပီးမကြာပါပု တစက်ရုံလုံးရဲ့ တဦးထဲသော မြန်မာလူမျိုး ကျနော်နဲ့ ခင်သွားပီး လက်ဖက်သုတ်ကို မပီကလာပီကလာပြောပီး ကြိုက်တတ်လာသလို သနပ်ခါးလည်း လိမ်းတတ်လာတယ်…ကျနော်နဲ့ ငါးအတူမျှား ဘူဖေးသွားစားတယ်.. ဖဲရိုက်တယ်လေ… သူ့ဘဲက ကျနော်တို့ ဖဲရိုက်နေရင် ဘီယာမူးနေတာ များတယ်… ကြာလာလေ ရင်းနှီးမှုပိုလာတော့ မထိတထိလေး တွေပြောလာတယ် နောက်ပိုင်း အစအနောက်သန်တဲ့ ကျနော့်အကြောင်း ပိုသိလာတော့ ပိုရဲတင်းပီး ပေါက်ကရတွေ ပြောလာတယ်လေ … ကျနော်တို့ စက်ရုံမှာလည်း သူတစ်ယောက်ပဲ…
ဆွဲစားလိုက်မယ်
ဆွဲစားလိုက်မယ် ဖဲပွင့်များကိုကြည့်ရင်း ဖြိုးငယ်ငယ်စိတ်ပျက်သွားသည်။ စိုးရိမ်စိတ်တွေကလည်း ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ဒါနဲ့ဆိုသူမဒီနေ့ (၂)သိန်းလောက်ရှုံးနေပြီ။ သူမတွင်ပါလာသောဆွဲကြိုးကလည်း ပေါင်ထားပြီးပြီ အိမ်ရှင် မစုစုဆီမှာ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိ။ သူမကိုယ်က ဖဲကိုဝါသနာပါနေတာခက်သည်။ ယောကျၤားဖြစ်သူက ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာဝန်ထမ်း။ ဖဲရိုက်တာကို လုံးဝမကြိုက်။ သို့သော်ဖြိုးငယ်ငယ်ကား ဝါသနာကိုမလျျှော့နိုင်။ ယောကျၤားဖြစ်သူ ရုံးသွားတာနဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက မစုစုတို့အိမ်မှာ ဖဲသွားသွားရိုက်သည်။ ယခုလည်း ယောကျၤားဖြစ်သူ ကိုဇော်ထွန်း ခရီးသွားနေခိုက် ဝါသနာအတိုင်း ဖဲနေ့တိုင်းရိုက်ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့မှ ဝိုင်းကကောင်းပြီး သူမပါလာသောဆွဲကြိုးကိုပါ ပေါင်လိုက်ရသည်။ ဒါကို ယောကျၤားဖြစ်သူ ပြန်လာလို့ကတော့ မိုးမီးလောင်တော့မည်။ သူမအနေဖြင့်လည်း ရနိုးရနိုးဖြင့် ဆော့မိတာ ဆွဲကြိုး ပေါင်လိုက်ရတာဘဲ အဖတ်တင်သည်။ “ဖြိုးငယ်ရေ နင့်အလှည့်ရောက်ပြီ” အထက်အိမ်မှာ နေသော မစု၏စကားကြောင့် သူမ သတိပြန်ဝင်လာသည်။ ဟုတ်ဟုတ် မစု။ သူမအနေဖြင့်…
ဝေးနေတာ
ဝေးနေတာ ပေ၆ဝ ပေ၁၀ဝ ပတ်လည် ခြံဝင်းထဲရှိ အစိမ်းရောင် ၄ထပ် တိုက်ကြီ၏ ပထမ ထပ်တွင် ခပ်မြူးမြူး တီးလုံးသံ လေးနှင့် အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံး ခပ်လှလှ ခါးသေးရင်ချီ မိန်းမချောလေး တယောက် စီးချက် ကျကျလေး ကခုန် နေ၏။ ” သမီးရေ … ပိုးရတီ … ကျောင်း နောက်ကျမယ်နော် … ရနာရီ ကျော်နေ ပြီ ” ” ဟုတ် … ဒယ်ဒီ ” အခန်းဝမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဖခင်ဖြစ်သူ အသံ ကြောင့် စက်ပိတ်ကာ အက ရပ်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်လာတော့ သည်။ အောက်ထပ် သူမ အိပ်ခန်း လေးထဲ…
အချိန်မရွေး
အချိန်မရွေး ဦးစိုင်းမောင် မိန်းမ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ဒါရိုင်ဘာ မောင်တူး အိမ်ပြန် ခေါ်လာရာ ဧည့်ခန်းထဲ အမူး လွန်လာ တဝေါ့ဝေါ့ ထိုးအမ် နေ၏။ မောင်တူးမှာ သံပရာရည် ဖျော်ကာ ဒေါ်နန်းသဇင် ထိုင်နေသော ခုံရှေ့ တည့်တည့် စားပွဲခုံ ပေါ်ချထားပေး လိုက်သည်။ ” မောင်တူး ” ” ဗျာ …… မမနန်း ” ” မင်း … ဆရာရော……. အေ့ …… ဝေါ့ … အွိ ….. အိ့ …. ဝေါ့ ဝေါ့ ” ” ဆရာက … သူ့မိတ်ဆွေ … အိမ်မှာလေ …… မမနန်းကို…
လက်တွေ့
လက်တွေ့ ” တူတူ … တူတူ … တူ ……. ” ရုတ်တရက် ဖုန်းသံမြည်လာ သဖြင့် သော်တာတွန်း အတွေးစများ ပြတ်သွားရ၏။ ဖုန်းအား ဖွင့်ကြည့်ရာ ပိုးရတီ နေသည်မို့ စိတ်ထဲ တမျိုးလေး ခံစားလိုက်ရ ပြန်သည်။ အရင် ယောကျၤား စိတ်ဖြင့် ပိုးရတီ အပေါ် ချစ်ခဲ့ ပေမယ့် ခုချိန် ယောကျၤားစိတ် ပျောက်ကွယ် နေတော့၏။ ” ပြောလေ … သဲ ” ” ဟာ … လေသံက စိမ်းလှချည်လား … သော်သော် ရယ် ” ” မဟုတ်ပါဘူး … ဒီရက် သော်သော် … စိတ်ညစ်…
စခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်း
စခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်း ဆယ်တန်းအောင်ပြီးတော့ ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမယ် ရေရေရာရာမသိ။ အမှတ်ကလဲ မကောင်းတော့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းတက္ကသိုလ်တက်ဖို့ မမီ။ အိမ်ကလဲ စီးပွားရေးအဆင်ပြေလှသည်ချည်းမဟုတ်တော့ အဝေးသင်တက်ပြီး အလုပ်လျှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။ ဘွဲ့များများရတဲ့သူတွေတောင် အလုပ်ရဖို့ခက်နေတဲ့ ခေတ်ကြီးထဲ ကျွန်မလို ဆယ်တန်းအောင်ခါစသူအတွက် အပုံကြီးခက်တာအမှန်ပါပဲ။ ရှိစုမဲ့စု ပိုက်ဆံလေးနဲ့ ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းတက်တယ်။ အလုပ်ရဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သတင်းစာတွေမှာ အလုပ်ခေါ်တဲ့ကြော်ငြာရှာတယ်။ လမ်းသွားရင်းလဲ ကပ်ထားသမျှ အလုပ်ခေါ်စာဖတ်တယ်။ သွားလျှောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အငြင်းခံရတယ်။ အင်တာဗျူးတောင် မဖြေရဘူး။ စိတ်ဓာတ်တော့မကျပါဘူး။ တနေ့တော့ အလုပ်ရမှာပဲလို့ ယုံကြည်ထားတယ်။ တရက် ကျွန်မ ကွန်ပြူတာသင်တန်းကအပြန် လမ်းလျှောက်လာရင်း အလုပ်ခေါ်စာတခုတွေ့တယ်။ (အမျိုးသမီး ဝန်ထမ်း အလိုရှိသည်) အစချီပြီး ဘာညာဘာညာပေါ့။ ခေါ်တဲ့ကမ်ပဏီလိပ်စာလဲ ရေးထားတယ်။ ကျွန်မရောက်နေတဲ့ နေရာနဲ့ သိပ်မဝေးတော့…