နောက်တစ်ခါ “ရှူး……..ဟား” လေယာဉ်ပေါ်က အဆင်းတွင် အေးမြပြီး လတ်ဆတ်သော ရန်ကုန်ဧ။် ဒီဇင်ဘာလေကို တဝ ရှူပြစ်လိုက်သည်။ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု နှောင့်နှေးသော နိုင်ငံတွင် ဖြစ်လေ့ရှိသော လူငယ်သဘာဝ အတိုင်း အများနည်းတူ စွန့်စားကာ မြို့ပြလူနေမှု စနစ် ရှေ့ရောက်နေသော ဂျပန်တွင် ကျောင်းတက်ရင်း အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ကျော်လေပြီ။ အခုဆို နောင်ရဲ အသက် ၂၇ ပင် ပြည့်တော့မည်။ မိဘများ ဆုံးပါးပြီးနောက် တစ်ကောင်ကြွက် ဖြစ်နေသော နောင်ရဲအဖို့ လူငယ်ပီပီ တဇွတ်တိုး ထိုးထွက်ကာ ဂျပန်တွင် စကားပြောသင်တန်း တက်ရင်း အချိန်ပိုင်း အလုပ် လုပ်ဖြစ်သည်။ သင်တန်းကာလ တစ်နှစ်ပြီးသောအခါ work permit visa ဝယ်ပြီး ဆက်နေဖြစ်သည်။ လူငယ် သဘာဝ…
ပထမဆုံးသော
ပထမဆုံးသော ကျွန်မကျူရှင်ကို နောက်ကျမှ ရောက်သွားပြန်သည်။တံခါးကို ဖွင့်ကာ စာသင်ခန်းထဲ ဝင်ရန် ခွင့်တောင်းလိုက်တော့ ဆရာက သင်နေတာကိုရပ်ပြီး လှမ်းကြည့်သည်။ ”မင်း ထပ်ပြီးနောက်ကျပြန်ပြီ။လာ မြန်မြန်ဝင်။နောက်တစ်ခါ ဆို နောက်မကျစေနဲ့။ဆရာက အချိန်တိကျမှကြိုက်တာ အားလုံးမှတ်ထားနော်’ အတန်းသားတွေ ရှေ့တွင် အပြောခံနေရ၍ မကြည်ချင်သည့်စိတ်က တိုသွားသည်။ ” ၁၅မိနစ်လောက်ပဲ နောက်ကျတာပါ ဆရာကလည်း” ကျွန်မကပြန်ပြောလိုက်သည့် အသံတွင် စိတ်မကျေမနပ်မှုပေါ်လွင်နေသည်။တကယ်တော့ ဆရာနှင့်ကျွန်မက ချစ်သူတွေဖြစ်သည်။သို့သော် လူမှုရေး ပတ်ဝန်းကျင် တွင် ဆရာ တပည့် တွဲလျှင် အပြောခံရသည်မှာ များ၍ ဘယ်သူမှမသိအောင်တွဲကြသည်။ဒါပေမယ့် ခုလို လူတွေရှေ့ဆူတာမျိုးကို ကျွန်မမကြိုက်ပါ။သူက နှစ်ယောက်သားချိန်းတွေ့သည့် အချိန်မှာပါ ဆရာလုပ်ချင်သူဖြစ်သည်။ ကျွန်မနေရာတွင် ဝင်ထိုင်၍ သူသင်တာကို အာရုံစိုက်ရန်ကြိ ုးစားလိုက်သည်။ကျောင်းသားတစ်ချို့ လှည့်၍ပြောင်ပြနေ၍ ကျွန်မပြုံး ပြီး…
တွင်းအသစ်လေးထဲ
တွင်းအသစ်လေးထဲ ကိုယ်ကလေးကိုဖျော့၊ ကျော့ကိုဆန့်ပြီး ကုလားထိုင် နောက်မှီပေါ် ပုခုံးတင်ထားရင်းမှ လေးလေးနွယ်တစ်ယောက် ခေါင်းကလေးကို ဘယ်ညာယိမ်းကာ အကျောလျှော့နေမိသည်။ လောလောလတ်လတ်မှ ပရင့်အောက် ထုတ်ထားသည့် စာရင်းရှင်းတမ်း ရီပို့သည် စားပွဲခုံ၏ ထောင့်စွန်းတွင် ငြိမ်သက်စွာ လဲလျောင်းလျက်ရှိသည်။ ရင်ကလေး မို့တက်လာသည်အထိ လေကိုု တစ်ဝကြီး ရှူသွင်းပြီးနောက် ရုံးခန်းပေါက်ဝတွင် ချိတ်ထားသော တိုင်ကပ်နာရီကို လှမ်းကြည့်မိ၏။ နာရီလက်တံက ၈နာရီတိတိ ထိုးနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း လေးနွယ် (လေးလေးနွယ်၏ နာမည်အတိုကောက်)ကို လှမ်းအသိပေးသည်။ မဖြစ်သေးဘူး .. ငါ ပြန်မှပဲ .. မဟုတ်ရင် လိုင်းကား ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူးဟု လေးနွယ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးလိုက်ရင်း ထိုင်နေရာမှ ထသည်။ ညနေ လေးနာရီ ထိုးကတည်းက လေးနွယ်တို့ တစ်ရုံးလုံး…
အတွေ့ကြုံစုံ
အတွေ့ကြုံစုံ အချိန်က ည ၉နာရီခွဲလုပြီ။ ရန်ကုန် မအူကုန်းရပ်ကွက်သည် နေ့လည်ဘက်တွင် လူစည်ကားသလောက် ညနက်လာလျှင် လူအသွား အလာက ပြတ်လာမြဲဖြစ်သည်။ ၁၂၃လမ်းထဲရှိ ‘ထွန်းတောက်’ ဆေးခန်းထဲတွင် ဒေါက်တာကိုလတ်တယောက်ထဲ စာထိုင်ဖတ်နေမိ၏။ မိုးဖွဲဖွဲရွာနေသည်မို့ ည၈နာရီကျော်လောက်ကတည်းက ဆေးခန်းကို လူနာမလာတော့ … ၉နာရီခွဲ ဆေးခန်းပိတ်ချိန်အထိတော့ လူနာ မလာလည်း မပြန်သေးပဲ ဆက်ထိုင်နေတတ်သည်က ကိုလတ် အကျင့်ဖြစ်နေပြီ။ စောသေးလျှင် ကားလမ်းပေါ်တွင်ကားတွေက ပြည့်ကြပ်နေတတ်သေးသည်မို့ ကားမောင်းရတာ မောင်းလို့မကောင်း။ .. ၉နာရီခွဲနှင့်ဆယ်နာရီကြားထဲလောက်ဆိုမှ ကားရှင်းပြီး မောင်းလို့ကောင်း၏ တခါတခါတော့လဲ လူနာမလာပါပဲ ထိုင်နေရတာ ပျင်းစရာကောင်းလှသည်။ အလုပ်မရှိတော့ စိတ်တွေကလဲ ဟိုရောက်ဒီရောက် … ။ ဒီနေ့တော့ ကိုလတ်စိတ်ထဲ ရွာမှငယ်ရည်းစား နီလာ့ကို ထူးထူးခြားခြားသတိရနေမိသည်။ .. သူကသာ…
ဖွဖွလေး
ဖွဖွလေး ညနေ လေးနာရီခွဲပြီးနေပြီ။ … ကိုလတ်တယောက် အိမ်ပြန်ရန် ဆေးရုံလှေကားမကြီးမှ ဆင်းတော့မလို့ဟန်ပြင်နေစဉ် နောက်ဖက်မှ အသံလေးတခုက ရုတ်တရက်ပေါ်လာ၏။ ‘ ဆရာ ပြန်တော့မလို့လား … ဟင်းဟင်းဟင်း .. ‘ ပြန်တော့မလားမေးတာ ဘာများ ရီစရာ ပါနေသည်မသိ။ … ကိုလတ်စိတ်ထဲ နဲနဲ အစာမကြေဖြစ်သွားမိသည်။ .. လှည့်ကြည့်စရာမလိုပဲ သိနေသည်။ အသံရှင်လေး မည်သူဆိုတာ။ … ဘယ်သူရှိရမည်လဲ … သူနာပြုအသစ်လေး ဂျာဂျာ ပေါ့။ … သူမက မြန်မာမဟုတ် .. ။ တိုင်းရင်းသူလေး .. ။ နာမည်အပြည့်အစုံက အယ်လ်ကွန်ဖန်ဂျာ တဲ့ ….. ။ သို့ပေမယ့် တဆေးရုံလုံးက သူမကို ဂျာဂျာ လို့ပဲ…
တသိမ့်သိမ့်
တသိမ့်သိမ့် အဖုံးဖွင့်ထားသော လေးထောင့်သံပုံး၏ အဝတွင် သစ်သားတုတ် ကန့်လန့်ခံကာ ချိတ်ဖြင့် ချိတ်..တံပိုးဖြင့် ထမ်းလာခဲ့သော ရေအပြည့်ပါသည့် သံပုံးနှစ်ပုံးကို ရင်မောင်သည် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာထိန်းပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကွေးကာ မြေပေါ်ကို ချလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ပုံးနှစ်ပုံးတွင် ချိတ်ထားတဲ့ ချိတ်နှစ်ချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး သူ၏ ပုခုံးပေါ်မှ တံပိုးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ယူပြီး အနီးရှိ အုန်းပင်မြစ်အုံကြီးတွင် မှီကာ ထောင်လို့ ထားလိုက်၏ ။ပြီးတော့ ရေအပြဘ့်ပါလာသော သံပုံးနှစ်ပုံး အတွင်းမှ ရေများကို ရင်မောင်သည် တပုံးချင်းမပြီး အနီးရှိ ဒီဇယ်ပေပါကို ထက်ပိုင်း ဖြတ်ထားသော စည်ပိုင်းဖြတ် အတွင်းသို့ လောင်းပြီး ထည့်လိုက်၏ ။ ရင်မောင် ထမ်းလာသော သံပုံးနှစ်ပုံးအတွင်းမှ ရေများ ကုန်သောအခါတွင်…
မနာလိုစိတ်
မနာလိုစိတ် “ သား…သား….သားရေ…” “ ဒုန်း…ဒုန်း…ဒုန်း…..သား..သားရေ..” တံခါးကို တဒုန်းဒုန်းထု၍ အော်နှိုးနေသော သူ့အမေအသံကြောင့် ထွန်းထွန်း ဖျတ်ခနဲ လန့်နိုးလာသည်။ “ ဗျာ… မေမေ…လာပြီ… လာပြီ….ခဏ ” ထွန်းထွန်း အိပ်ရာက ဗြုန်းခနဲထလိုက်ပြီး မွေ့ယာဘေးတွင်ရှိသော အရက်ပုလင်းကို ကပျာကယာ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်မည်အပြု မွေ့ယာခြေရင်းတွင် အတွင်းခံဘရာစီယာ တစ်ထည်ကို တွေ့လိုက်၍ ကုန်းကောက်လိုက်ပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ခပ်သွက်သွက် ဝင်လာခဲ့သည်။ အရက်ပုလင်းနှင့် ဘရာစီယာကို ဘီရိုအောက် ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ပြီးတော့ မွေ့ယာနား သွားပြီး သိမ်းစရာရှိ မရှိ ကြည့်လိုက်၏။ စိတ်ချရတော့မှ .. တံခါးချက်ကို ဖွင့်လိုက်၏။ သူ့အမေ မျက်နှာ မကောင်းသည်ကို အကဲခတ်မိ၍… “ မေမေ… ဘာ…ဘာဖြစ်လို့လဲ…
တက်ကြွနေတော့
တက်ကြွနေတော့ ကိုကို အလုပ်ထွက်မည့်နေ့။ အလုပ်သာထွက်ရတာ ဒီအလုပ်ကိုသံယောဇဉ်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ သူငယ်ချင်းများ နှင့် လုပ်ငန်းစပ်တူ အဖြစ်ပထမဆုံး စလုပ်မှာမို့ ထွက်ရတာ ။ဒီနေ့တော့ အလုပ်နောက်ဆုံးလုပ်ခဲ့တဲ့ သူ့လစာ ကိုသွားထုတ်ရင်း ယူနီဖောင်းတွေ ကို သွားအပ်သည်။ ရုံးခန်းထဲရောက်တော့ မန်နေဂျာ မလဲ့ က သူ့ကို အပြုံးဖြင့် နှုတ်ဆက်သည်။ မလဲ့က သူတို့ ကုန်တိုက်မှာ မန်နေဂျာ လေ။ “ဟဲ့ နင့်က ငါတို့ကိုခွဲသွားတော့မှာပေါ့” ဟု ပြောတော့.. “ဟုတ် မထွက်ချင်ပါဘူး အစ်မ ရယ် ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ အလုပ်အတူတူလုပ်မှာမို့ပါ” ဟု ပြောရင်း ယူနီဖောင်းများကို မလဲ့ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ မလဲ့က ယူနီဖောင်းများကို လှမ်းယူရင်း “အင်း လစာ…
ခပ်သွက်သွက်
ခပ်သွက်သွက် ခိခိ … မမထား … အဖုတ်ကြီးက အသံတွေ ထွက်နေတာ ” ” ထွက်မှာပေါ့ … မင်းပဲ မညှာမတာ … လိုးထားတာကို ” ” အဲလိုတော့ မပြောပါနဲ့ … မမထားရာ … ကျနော်က မမထားကို ဖြည့်စီးပေးတာပါ ” ” အမလေးတော် … ပြောတတ်တာ ” ” ဟုတ်တယ်လေ … နေ့လည်က ကိုကြီးစိုးမြင့် … မမထားကို လိုးရင်း … လီးက ပျော့ခွေပြီး ကျွတ်သွားတာ … ပြီးတော့ မမထားလည်း ” ” ဟယ် … ဖြိုးသူ ချောင်းကြည့်နေတာလား ” ”…
အမှတ်တမဲ့
အမှတ်တမဲ့ လန်းတယ်နော် အကိုကြီး… ကျော်မျိုးဟန်စကားကြောင့် သိန်းဇော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ နုနုငယ်ငယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသက်က ၂၀ ကျော်ပုံမရ။အသားလေးတွေက ရွှေရောင်ဝင်းနေသည်။ဝတ်ထားသောထဘီစကပ်က သူမ၏ကိုယ်အားတင်းကြပ်စွာ စည်းနှောင်ထားသဖြင့် ဖွံ့ထွားသော တင်သားအစုံက အလုံးလိုက်ကားအယ်ပေါ်လွင်နေသည်။အောက်ပိုင်းနှင့် ညီမျှသော ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကလည်းဖွံ့ထွားမှုမှာ အောက်ပိုင်းနှင့်ညီမျှရုံမျှမက လည်ဟိုက်အင်္ကျီကြောင့် အိ၍တင်းနေသောအသားဝင်းဝင်းလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ်လှမ်းမြင်လိုက်ရသေးသည်။ တမင်ဖြောင့်ထားပုံရသော အချောင်းလိုက်ကျနေသည့် ဆံပင်လေးတွေကကျောဖက်လက်ပြင်တဝိုက်တွင် ဝဲနေသည်။ ပေါ်လွင်သော နှာတံလေး၏ထိပ်က ခပ်ချွန်ချွန်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးများက မျက်ဆံကြီးကြီးဖြင့် ကော့ညွတ်ထူထဲသော မျက်တောင်ကြီးများ ဝန်းရံကာစွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကောင်မလေးက သူတို့ထိုင်နေရာဖက်သို့ တချက်လှည့်၍ မျက်လုံးလေးဝှေ့ကာပြုံးယောင်လေး တချက်သန်းပေးသွားသည်။ သူတို့ထိုင်နေတာက ၉၂ လမ်းထိပ် ဆဲဗင်းအလဲဗင်း ၇၁၁ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လမ်းမဘက် အစွန်ဆုံး စားပွဲတွင်ဖြစ်သည်။ “အကိုကြီး နဲ့ သိလား…”“…အင်း……သိတယ်…”….ပြောပြပါအုံး…..အကိုကြီးရ….သူ့ အကြောင်းတွေ ကျနော် စိတ်ဝင်စားလို့ပါ”…