ငြင်းနိုင်မယ်မထင် “ဖြိူး” “စားလေ…ရော့” စားပွဲပေါ်ရှိ ပန်းကန်ထဲက ဘူးသီးကျော်တစ်ခုကို ကောက်ယူပြီး ဖြိုးဆိုတဲ့ ချစ်သူလေးကို ဖိုးကျော်က ခွံ့ကြွေးလိုက်သည်။ ဖြိုးကို ဖိုးကျော် မြတ်မြတ်နိုးနိုးကို ချစ်ရှာသည်။ ချစ်သူသက်တမ်း(၂)နှစ် အတွင်းမှာ လက်ကိုင်ရုံ ပါးလေးနမ်းရုံကလွဲပြီး ကျန်တာဘာမှ မလုပ်ပေ။ ချစ်ရသောဖြိုးကို ဖိုးကျော် တန်ဖိုးထားသည်။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ဆင်ဆင်ချင်ချင်နေသည်။ အခွင့်အရေးတွေရှိပေမယ့် မယူခဲ့တာ ဖိုးကျော်ရဲ့ ဖြိုးအပေါ်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းသည်သာ။ ဘူးသီးကြော်ခွံ့ကြွေးနေတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာအချစ်တွေပြည့်နေသည်။ ဒီလိုဂရုတစိုက် ရှိတဲ့သူမို့လည်း ဖြိုးကို သူပစ်သွားမှာကြောက်သည်။ အခွင့်အရေးမယူတတ်သောသူမို့လည်း မောင့်ကို လေးစားမိသည်။ (အခွင့်အရေး ယူခဲ့မယ်ဆိုရင်လည်း ပေးဖို့အသင့်ပါမောင်ရယ်)။ “အန်တီ” “ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လောက်ကျလဲခင်ဗျ” “ဘူးသီးကြော်တစ်ပွဲတည်းဆိုတော့…ငါးရာပဲကျပါတယ်ကွယ်” ဖိုးကျော် ငါးရာတစ်ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီးသည်နှင့် ကားတံခါးကို ဖြိုးဝင်ထိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်အောင်…
စိတ်ထအောင်လို့
စိတ်ထအောင်လို့ မန္တလေးရဲ့ ဒီဇင်ဘာလကုန်ဆုံးဖို့ ရက်တွေ နီးကပ်လာပေမယ့် ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် အေးနေဆဲပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အာကာနိုင် တစ်ယောက် မအေးနိုင်ပါဘူး ချမ်းချမ်းစီးစီး သီချင်းတအေးအေးနဲ့ ရေထချိုးလိုက်ပြီး အသန့်ဆုံး ယောပုဆိုးနဲ့ စတစ်အဖြူရောင်လေးကို လဲလည်လိုက်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေမွှေးဆွတ်လိုက်တယ်။ ဆံပင်ကိုလည်း Code10 နဲ့ကော့နေ အောင် လိမ်းလိုက်ပြီး ချိုင်းနံ့ထွက်မှာ စိုးသဖြင့် နေဗီယာ လိမ်းလိုက်သေးပြီး အနွေးထည်ထူထူလေးကို ဝတ်လိုက်တယ်။ ” ခုံ နံပါတ်တွေ မဲနှိုက်ထားတဲ့အတိုင်း ကားပေါ်ကို တက်ပေးပါ နောက်ခုံကလူတွေ အရင်တက်ပေးပါနော် နေပြည်တော်မှာ အဝတ်အစား လဲဖို့အတွက်ပဲ အဝတ်အစားကို ယူထားပါ ကားပေါ်မှာအေးတဲ့အတွက် စောင်ယူခဲ့ပါ အနွေးထည် ဝတ်ခဲ့ပါ ဒါဆိုရင်တော့ ကိုယ်ထိုင်တဲ့ခုံမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထိုင်လို့ ရပါတယ်ဗျာ ခြေထောက်တင်ခြင်ရင်တော့ အဝတ်အစားအိတ်လေးပါ…
လက်ဝေခံ
လက်ဝေခံ (ဇာတ်လမ်းရှည်) “ ခင်မွန် ” “ ရှင်..” “ ဆရာ့ကို စားပွဲပေါ်က ဖိုင် အစိမ်းလေး ကမ်းလိုက်စမ်းပါ ..” “ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…” ခင်မွန်သည် စားပွဲတွင် အလုပ်လုပ်နေရာမှထကာ ဆရာဦးစိုးဦးရဲ့ စားပွဲရှေ့သို့ လျှောက်လှမ်းလိုက်သည် ။ခင်မွန် ဖြေးဖြေးလေး လျှောက်နေစဉ်မှာပင် လှုပ် လီ လှုပ်လဲ့ဖြင့် တုန်ခါနေသောတင်ပါးကြီးများက အရွယ်နှင့် မမျှအောင် ကြီးမားလှသည် ။ ဆရာဦးစိုးဦးရဲ့ စားပွဲပေါ်မှ ဖိုင်အစိမ်း လေးကို ယူပြီး ပက်လက်ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်နေသည့် ဆရာ့ထံသို့ ပတ်ပြီး လျောက်လှမ်းသွားသည် ။ခြေလှမ်းတွေ လှမ်းလိုက် လေတိုင်း ဝတ်ထားသောထမိန်လေးအတွင်းမှ ရုန်းကန် ထကြွသွားသည့်ခင်မွန်ရဲ့ ပေါင်လုံးကြီးများမှာ ဖြောင့်တန်းပြီး တုတ်တုတ်ခဲ ခဲ ရှိလှသည် ..။…
အမှောင်လောက၏ သမီးငယ်
အေမွာင္ေလာက၏ သမီးငယ္ (ဇာတ္လမ္းရွည္) မွန္ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္……လွေနဆဲ……မိန္းခေလးသုံး လိုင္နာဆြဲေသာ…ေသတၱာ ျပားျပားေလးရွိ မွန္က မ်က္ႏွာတခုလုံး မျမင္ႏိုင္ေသာ္လဲ……..မိမိကိုယ္ မိမိ လွေနေသးေၾကာင္း…..ထင္လိုက္သည္…..ဘဝတြင္ နာက်ဥ္မႈ…ဝမ္းနည္းမႈ သိကၡာတရားတို႔ ထပ္မံမရႈံးဆုံး ႏိုင္ေတာ့ၿပီ…….ထပ္မံလဲ ရႈံးဆုံးစရာ အလွ်င္းမရွိေတာ့ၿပီ….တေကာင္ႂကြက္ တမ်က္ႏွာဟူသည္….အမည္နာမ သာ ဆိုးသည္….သူမ အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပင္ ျဖစ္ႏိုင္သည္……မိမိဘဝ ခုမွ သုညဘဝ ျဖစ္ေနသည္…..အရာရာက သူမအေပၚမတရား…..ဘာမွမရွိေလ ေကာင္းေလ……သို႔ေသာ္….သူမ ျမတ္ႏိုးတာက အခုသူမ ကိုင္ထားေသာ လိုင္နာဗူးျပားျပားေလး ႏွင့္ ထိုပစၥည္းေလးေပးခဲ့သူ……သူမ အတြက္ မိဘ ….ေမာင္…ညီမ….ဘာမွမလို….ဘာမွလဲမရွိေတာ့…..ဘာေတြျဖစ္မွန္းလဲမသိ ေတာ့…….သူမ ဘာလုပ္ခဲ့သနည္း….. မွန္ကိုၾကည့္ၿပီးသူမ ၿပဳံးလိုက္သည္……ၿပဳံးေနေသာ မ်က္ႏွာေအာက္တြင္ ဝမ္းနည္းေသာအမူအရာ…..ေနာက္ နာၾကည္းေသာအမူအရာ……. ဒုန္း…….ကြၽီ……..ဟူေသာ အသံႏွင့္ အတူ….ရဲ ဝတ္စုံဝတ္ …ရဲေမ ၂ ေယာက္…ေရာက္လာသည္…. “အျပစ္သူ….မယုယု……တရား႐ုံးသြားမယ္….လာခဲ့…..” သူမကေတာ့ မၾကား…သူအေတြးႏွင့္သူ…….ရဲေမ…
ဖီးအရမ်းလာသွားတယ်
ဖီးအရမ်းလာသွားတယ် ကျွန်တော်တို့ရည်စားသက် သုံးလကျော် ဆယ်တန်စာမေးပွဲ ဖြေအပြီးမှာခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် ခိုးပြေးတဲ့နေရာကတော့ ကျွန်တော်အဒေါ်အပျိုးကြီးဝယ်ထား တဲ့အိမ်ကိုခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် အဒေါ်ကတာဝန်နဲ့နယ်ကိုသွားနေရ တာဆိုတော့ အဲ့အိမ်မှာဘယ်သူမှ မရှိ့ကြဘူး ကျွန်တော်ကတော့အဲ့အိမ်ကိုအရင်ထဲက တစ်လကိုတစ်ကြိမ် လောက်တော့သွားဖြစ်တယ်အဒေါ်က အိမ်ရှင်းဖို့ မီတာဆောင်ဖို့ အတွက် ဆိုပြီးအိမ်သော့အပိုပေးထားတယ် အဲ့တော့ကျွန်တော်တို့ ခိုးပြေးကြတော့ အဲ့အိမ်ကိုပဲခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် အိမ်အပြင်ကိုတော့ထွက်လို့မရဘူးပေါ့ ဒါမှကျွန်တော်တို့ ဒီယောက်နေတယ်ဆိုတာကိုမသိကြမှာလေ စားဖို့သောက်ဖို့အတွက်ကို အရင်အဲ့အိမ်ကိုသွားထဲက ဝယ်ဖြည့်ထားတယ် ညဆိုရင်တော့အိမ်အပြင်မီးတွေက အချိန်အလိုအလျောက်စနစ်တပ်ထားတဲ့အတွက်ညနေခြောက်နာရီခွဲဆိုရင်လင်းနေပြီ အိမ်ထဲမှာတော့ညအိပ်မီးလောက်ပဲထွန်းလို့ရတယ် လိုက်ကာအထူတွေတက်ထားတော့အပြင်က ကြည့်ရင် ညအိပ်မီးလောက်ပဲထွန်ထား တာဆိုရင်အထဲကအလင်းက အပြင်ကိုမထွက်တော့ဘူး အဲကွန်းတော့ဖွင့်ထားလို့ရတယ် အိမ်ကဘယ်ဘက်ကိုငါးပေပဲခွာပြီး ကပ်ဆောက်ထားတော့ ညဘက်မှာပေသုံးဆယ်လောက် လွတ်နေပြီးညာဘက်ဘေးခြံကလဲလူမနေ အိပ်ခန်နဲ့အဲကွန်းက ညာဘက်မှာဆိုတော့ အဲ့ကွန်ဖွင်းထားတာဘယ်သူမှ မသိနိုင်တော့ဘူးပေါ့။ အိမ်အခြေအနေကိုပြောပြနေတာ အကြောင်းရှိ့လို့ပါဗျာ တမျိုးမထင်ပါနဲ့ ကဲ့ကျွန်တို့ရဲ့ပထမဆုံး မင်္ဂလာဦးညအကြောင်းလာပြီဗျာ ကျွန်တော်တို့အဲ့အိမ်ကိုရောက်သွားတော့ည ရှစ်နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီ အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျွန်တော်က ‘ချစ်ရေချိုးမလား’…
နောက်ဆုံးည
နောက်ဆုံးည ဖယ်တော့ … ဇော်သူ … နင် သိပ်အတင်းရဲတာပဲ … မောင် သိသွားရင် … ငါတို့အိမ်ထောင်ရေး ပျက်စီးမှာဟ “ ” ပြီးတော့မှပါ … ရှီးးးး းးးး …… ဘွတ်ဘွတ် …… အားဟား …… အင့် …… ကိုရဲခိုင် အပေါ်မှာ သောက်နေတာပါ … မပူနဲ့ မမဝတီ … အင့် အင့် “ နွယ်ဝတီ တစ်ယောက် ၄ထပ်တိုက် အစိမ်းကြီး၏ အောက်ဆုံးထပ် ကားဂိုဒေါင်ထဲ နံရံ ကပ်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်အနေထားဖြင့် ဇော်သူ၏အလိုး ခံနေရသည်။ဇော်သူမှာ နွယ်ဝတီ၏ လက်နှစ်ဖက်အား ချုပ်ပြီးနံရံကပ်ကာ စကပ်ထမိန်အား ပေါင်ရင်းထိလှန်ရင်း ပေါင်ကြားတည့်တည့်မှ စောက်ဖုတ်အား…
စိတ်ပါတဲ့အချိန်
စိတ်ပါတဲ့အချိန် ဇော်ထွန်းနိုင်ဆိုတဲ့ကျနော်ကအခုတစ် ကောင်ကြွက်ဖြစ်နေပြီ။ငယ်ငယ်ကတည်းကအမေဆုံးတယ်။ကျောင်းပြီးတော့အဖေဆုံးပါးသွားပြန်တယ်။လူ့လောကအလယ်မှာတစ်ယောက်တည်းကျန်နေတယ်။ပျင်းရိစရာအရမ်းကောင်းတယ်။ဒါတောင်မှအဖေကနေစ ရာအခန်းလေးတခန်းပေးထားခဲ့ပြီးပညာ လေးတတ်အောင်ကျောင်းထားပေးခဲ့လို့ပါ။တကယ်တမ်း တစ်ယောက်တည်းသမားဆိုတာကအကွပ်မရှိတဲ့ကြမ်း ပရမ်းဗတာလို့ပြောပေမယ့်ကျနော်အဲဒီလိုမနေခဲ့ဘူး။ဘာလို့မနေတာလဲမေးရင်ကျနော်မိမဆုံးမဖမဆုံးမလို့အပြောမခံနိုင်တာ။တကယ်စဉ်းစားကြည့်ရင်မိဘမရှိတော့တဲ့ကျနော်ကိုအဲဒီလိုပြောရင်မှန်နေတာလေ။ဆုံးမပေးမယ့်မိဘမှမရှိတော့တာ။ ကျနော်သာဆိုးသွမ်းနေရင်ကျနော့်ဘဝကအချုပ်ထဲရောက်ရင်လည်းလာထုတ်ပေးမယ့်သူကမရှိဘူးလေ။အခုတော့ကျနော်လေတမလွန်ဘဝရောက်နေတဲ့မိဘတွေ စိတ်မပူစေရဖို့ဘဝကိုရိုးရိုးသားသားကြိုးစား ပြီးရပ်တည်တယ်။အဖေအမေတို့ဆုံးမခဲ့တဲ့ ရိုးသားမှု့ဂုဏ်ကတသက်စားမကုန်ဆိုတာကို လက်တွေ့ကြုံရတော့တယ်။ကျနော်မှာနေ ထိုင်ဖို့အိမ်ရှိတယ်။အဲဒီအတွက်စိတ်မပူရဘူး၊ ဒါပေမယ့်ငွေမရှိဘူး။ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာအလုပ်ဝင်ရင်းကခင်ခင်ငြိမ်းဆိုတဲ့မိန်းကလေးနှင့်တွေ့ကြတယ်။ခင်ခင်ငြိမ်းကလည်းနယ်ကပဲအဆောင်မှာနေရင်းအလုပ်လာလုပ်တာပါ။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ဖေးမကူညီကြရင်းနီးစပ်လာခဲ့တယ်။ ကုမ္ပဏီကCEOကလည်းသဘောကျတယ်။ရိုးသားတဲ့အပြင်လုပ်ငန်းစီစဉ်တာကောင်းမွန်တဲ့အတွက်သူ ဌေးကလည်းချစ်တယ်။အစကတော့ ကျနော်ခင် ခင်ငြိမ်းအပေါ်ရိုးရိုးသားသားပဲခင်တယ်။စနောက်တာတော့ရှိတယ်။ခင်ငြိမ်းလဲဒီလိုပဲနေမှာပါ။ဒါပေမယ့်ခင်ငြိမ်းကကျနော့်အတွက်ဆိုရင်စေတနာပိုပါတယ်။ယောက်ကျားလေးကတစ်ယောက်တည်းဘဝဆိုတော့ကောင်းကောင်းချက်မစားနိုင်ဖြစ်သလိုပဲချက်ပြုတ်စားသောက်တတ်တာ။သူကတော့သူ့ဘာသာချက်ပြုတ်စားတတ်တဲ့အတွက်အမြဲပဲကျနော့်အတွက်ဟင်းပိုထည့်ခဲ့တယ်။”ခင်ငြိမ်း ဘာချ က်လာသလဲ” ကိုဇော် ကရောဘာချက်လာသလဲ” “ကြက်ဥကြော်ပဲ” ထင်သားပဲ” အင်းလေငါလဲဒါပဲချက်တတ်တယ်” လာပါခင်ငြိမ်းမှာစုံတယ်၊ခင်ငြိမ်းအပိုချက်လာတယ်” ဟ့ခင်ငြိမ်းနင်ကကိုဇော့်အတွက်ပဲချက်လာသလား၊ငါတို့အတွက်မပါဘူးလား” CEOကလှမ်းစတယ်။ “အာဆရာကလည်းဆရာမှာကအစစအရာရာပြည့်စုံတယ်။ သမီးဟင်းဆရာဘယ်စားမလဲ””နင်ကမကျွေးချင်ရင်ဒီလိုပဲ””မဟုတ်ပါဘူးဆရာရယ်၊ဆရာစားချင်တာပြောခင်ငြိမ်းသေချာချက်လာပါ့မယ်””ဟားးးဟားးစတာပါခင်ငြိမ်းရာ၊ကိုဇော်ကိုပဲသေချာချက်ကျွေးလိုက်ပါ။ဒီကောင်ဟင်းကြည့်လိုက်ရင်ကြက်ဥကြော်ပဲ””ဟုတ်တယ်ဆရာရေ” “ကိုဇော် မင်းငါ့ဆီကဟင်းလာယူ၊မင်းအမလဲ မင်းအတွက်ပိုထည့်ပေးလိုက်တယ်””ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ” “ခင်ငြိမ်း နင်နှော်ငါမပြောမရှိနဲ့၊ကိုဇော်ကငါ တွေ့ဖူးတဲဝန်ထမ်းထဲမှာ တော်တဲ့လူထဲပါတယ်” “ဆရာကလည်းမြှောက်နေပြန်ပြီ””တကယ်ပြောတာ ၊ဥက္ကဌကလည်းမင်းကိုမျှော့်လင့်ချက်ထားတယ်ကွ” “ဆရာရယ် ကျတော်ကဘာကောင်မှမဟုတ်ပါဘူး” “မဟုတ်ဘူးကိုဇော်မင်းကရိုးသားတယ်ထက်မြက်တယ်၊ငါတို့ကုမ္ပဏီအတွက်အားကိုးရတယ်””ကျေးဇူးပါဆရာရေ” ကျနော်CEOဆီကဟင်းသွားယူတယ်။သူကလည်းပိုပိုသာသာထည့်ပေးတယ်။ကျနော်ခင်ငြိမ်းဆီပြန်လာပြီး “ခင်ငြိမ်းစားတော့မလား””စားမယ်လေကိုဇော်” “အင်းစားလေ”ထမင်းဘူးတွေကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ခင်ငြိမ်းကသူ့ထမင်းချိုင့်ထဲကဟင်းကိုကျနော့်ကိုအရင် ဦးချ ပြီး”ရော့ကိုဇော်စားလေ””စားပါ့မယ်ခင်ငြိမ်း “၊ခင်ငြိမ်းလဲစားလေ”ဟုတ်ကိုဇော်” ခင်ငြိမ်းဟာကျနော့်အပေါ်မှာအကိုကြီးတစ် ယောက်လိုတွယ်တာတယ်။ကျနော်လည်း ညီမတစ်ယောက်လိုခင်တယ်။ ဒီလောက်ပဲ လားဆိုတော့လည်းမဟုတ်ဘူး၊သဘောလည်း ကျပါတယ်။ခင်လေးရုပ်က…
အညတရ
အညတရ လက်ထဲမှာ ပူခနဲဖြစ်သွားသဖြင့် ဝေလင်း တစ်ယောက် ငေးမောပြီး အတွေးနွံထဲနစ်နေရာမှ သတိဝင်လာသည်။ သူ့လက်ထဲကစီးကရက်မီးက အစီခံကို ထိလာပြီးသူ့လက်ကို အပူဟပ် သွားသည့်တိုင်အောင် သူ့အသိစိတ်တွေက ဆုံးစမဲ့လွင့်မျှောနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေကြောင့် သူ့ရင်ထဲမှာပြည့်ကျပ်နေသည်။ ဖေဖေ၊မေမေရဲ့သားအရင်းမဟုတ်ဖူးဆိုသော အသိကသူ့ရင်ထဲမှာ လွမ်းမိုးနေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုမချစ်လို့လားချစ်ပါသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက သူ့ကိုသားအရင်းလိုပင် သဘောထားပြီး ချစ်ခဲ့ကြသည်။ သူ့ကလည်း ဖေဖေ ဦးဝေမင်းနှင့် မေမေဒေါ်ဖြူပြာလင်းတို့ကို ချစ်ပါသည်။ သူတို့(၂)ဦးက သူ့ကိုသူမတို့သားအရင်းပါဟုပင်အခုထိပြောနေကြတုန်းပင်။ မထင်မှတ်သော အကြောင်းအရာတစ်ခုကြောင့် သူသိခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ မေမေ ဒေါ်ဖြူပြာလင်းမှာ ရှိနေသော နှလုံးရောဂါကြောင့် မမကြီး နီလာမင်းနှင့် မမလေး နီလာလင်းတို့ကို မွေးဖွားပြီးသည့်နောက်တွင် ယောကျၤားလေးလိုချင်သဖြင့်ကလေးထပ်ယူခဲ့ကြသည်။ သို့သော်ထိုကိုယ်ဝန်ကား မေမေဖြူပြာလင်းတွင် အဖတ်မတင်ခဲ့။ ဆေးရုံတွင် ခက်ခက်ခဲခဲမွေးဖွားပြီး မေမေဒေါ်ဖြူပြာလင်းအသက်ကိုကယ်ဆယ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း မွေးဖွားလာသည့် ကလေးမှာ…
အတွေးနဲ့တင်
အတွေးနဲ့တင် သမီးရေ……သဲသဲ (သဲသဲဆိုသော ၁၅ နှစ်အရွယ်ကောင်မလေး ဖြူဖွေးနူးစွတ်ပီး အင်မတန်ချစ်ဖို့ကောင်မလေးတယောက်) ရှင်’မေကြီး…. သမီးစာသင်ဖို့Guideငှါးထားတယ်. အာမေကြီးကလ’ဲ ခုမှကျောင်းဖွင့်ကာစကို “စာကြိုးစားရမှာပေါ့သမီးသဲသဲရယ်’ Guideဆရာလေးက အင်ဂျင်နီယာနဲ့ဘွဲ့ရထားတာသမီးရဲ့….. ဟင်ဆရာတဲ့'(သဲသဲအံသြသွားသည်) ဆရာမ’မဟုတ်ဖူးလားမေကြီးကလဲ.တော်ပီသဲသဲ အရစ်မကြောင်းနဲ့တော့ မနက်ဖန်ကစ စာသင်ရမယ်ဒါပဲ ….. မေကြီးသည်ပြောဆိုပီးနေရာမှထ ထွက်သွားသည်…….. ဒီလိုနဲ့……နောက်နေ့ညနေ… ဆရာဆိုတဲ့လူကြီးအိမ်ကိုရောက်လာပါသည်…. သဲသူ့ကိုကျိမရ …ဘာကြောင့်မှန်းမသိမုန်းသည်…..သို့သော်ဆရာဖြစ်သောကြောင့် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံသင့်သည်ဟု သဲတွေ့းထားပါသည်…. သဲတို့အိမ်ကနှစ်ထပ်တိုက် အတော်လုံခြူံသည်…အပေါ်ထပ်ကလှမ်းအော်လဲအောက်ကမကြားနိုင်….. သဲမှာမေမေပဲရှိတော့တယ်လေ.ဒါကြောင့်သဲမေမေ့ကိုစိတ်ချမ်းသာအောင်ထားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါ.. “ကျနော်ဘယ်မှာစာသင်ရမလဲခဗျ’ “ဆရာဆိုတဲ့လူမှအသံပြူလာသည်….မေကြီးကဆရာကိုအိမ်ပေါ်ထပ်သို့ိုလိုက်ပြရာ သဲလဲလွယ်အိတ်ယူပီးတခါထဲစာသင်ရန် ဆရာ့နောက်လိုက်ခဲ့ရပါသည်။ ထို့နောက်….. ဆရာသောက်ဖို့Coffeeနဲ့မုန့်ချပေးပီး စာအုပ်တွေထုတ်ကာ စတင်သင်ရပါသည်…. သဲသဲတယောက် အဲ့တော့မှသေချာသတိထားမိလိုက်သည် .ဆရာက ၂၇ဝန်းကျင်ရင်အုပ်ထွားထွားအရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ တောက်ပတဲ့မျက်ဝန်းအစုံရှိပီး အလွန်ယောကျၤားပီသပါတယ်…..သဲသဲစိတ်ထဲမရိုးမရွကြီးလဲဖစ်လာပါတယ်..နောက်မှငါဘာတွေတွေးမိပါလိမ့်လို့ပြန်ဆင်ခြင်ပီးစာထဲအာရုံနှစ်လိုက်ပါတယ်…….. ဆရာနဲ့သဲသဲအတော်အဆင်ပြေလာပါပီ…..ဆရာတပည့်ထက်ပိုရင်းနှီးလာပါတော့တယ်… တစ်ညနေဆရာက ‘သဲသ’ဲ ”ရှင်” ဆရာ့ကိုပိုရင်းနှိးသွားအောင်အကိုလို့ပြောင်းခေါ်ပါလား”ဟုစကားစလာပါသည်… သဲကလဲဘာမှအပန်းမကြီးတာမို့ ပြောတဲ့တိုင်းအကိုလု့ိပဲပြောင်းခေါ်ဆိုပါတယ်……….အဲ့လိုနဲ့ တနေ့ ဆရာစာသင်ဖို့ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ ဆရာ့အတွက်ကော်ဖီယူလာရင်းစာအုပ်ကိုခလုတ်တိုက်ကာ…
ငတ်မပြေ
ငတ်မပြေ ကျမ အသက် ၁၃ နှစ်။ ကျမတို့ရွာကို ရန်ကုန်မှရှိတဲ့ အမေ့အမျိုးတွေ အလည်လာကြတယ်။ ကျမ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဖူးလေ။ အမျိုး ရှိတယ် ဆိုလို့သာ သိရတာ မြင်လည်းမမြင်ဖူးကြပေပဲကိုး။ အမျိုးတွေ ၅ယောက်လောက်လာလည်ကြတာ အဲ့ထဲမှာ အမေ့မောင် တစ်ဝမ်းကွဲ ၂ယောက်ရယ်၊ အဖိုးလေးနဲ့ သူ့မိန်းမ ၊ ကျမ အဖိုးလေး ၁ယောက်ရယ် ကျမတို့ ကျောင်းပိတ်နွေရာသီရက်တွေဆိုတော့ ကျမလည်း အိမ်မှာထမင်းချက် ရေခပ် ပြီးရင် သငယ်ချင်းတွေနဲ့သွားဆော့သေးတယ်။ ကျမ ဦးလေးဝမ်းကွဲ ၂ယောက်က ဦးဝေ နဲ့ ဦးမိုးလို့ခေါ်တယ်။ ဦးဝေက အိမ်ထောင်နဲ့ အသက် ၃၀ ကျော်။ဦးမိုးက လူပျို အသပ် ၂၇ လောက်။ သူတို့ ညီအကိုတွေက ရန်ကုန်မှာ taxi…