Author: book

မမ မနေနိုင်တော့ဘူး နေ့လည်ဖက်မို့လားမသိ လူက ရှင်းနေလေ သည်။ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီတွင် ဧည့်သည် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့် ထိုင်နေတာတောင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ထိုဧည့်သည် အမျိုးသမီး သည်လက်ထဲမှအမျိုးသမီးမဂ္ဂဇင်းကိုဖတ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အလှပြင်ခန်း ဖက်ကို လှမ်း၍ကြည့်သည်။အလှပြင်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ယောက်မှ အလှပြင်နေခြင်းမရှိပါ။ သို့သော်ငြားလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော အမျိုးသမီးက တစ်ယောက်ယောက်ကိုလှမ်း မျှော်နေပုံရသည်။ သူမ၏ရှေ့တွင်စားပွဲပေါ်၌ အချိုရည်သံဗူးတစ်ဘူးနှင့်ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ရှိ သည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှအချိုရည်ကဖင်ကပ်မျှသာကျန်တော့သည်။အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ မဂ္ဂဇင်း စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး အလှပြင် မှန်ခန်းဖက်သို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ “အင်း…တနာရီတောင်ကျော်လာပြီ” တိုးတိုးလေးငြီးလိုက်ပြီးသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ပြီးမှ မျက်နှာကပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှစာအုပ်ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။ မကြာလိုက်ပါချေ။စကားပြောသံကြား၍အမျိုးသမီးသည် စာအုပ်မှမျက်နှာလွှဲကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။အသက် ၄၀ ခန့် ခပ်ဝဝအမျိုးသမီးတစ်ယောက် အလှပြင် မှန်လုံခန်း၏အတွင်းဖက်ရှိတံခါးမှဝင်လာ၍ အလှပြင်ခန်းကိုဖြတ်လျှောက်လာသည်က…

ဒေါ်နှင်းဖြူ နှင်းဖြူမည်မျှကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားသည်မသိ။ နိုးလာလျှင် သူမဘယ်ရောက်နေသလဲဆိုသည်ကို မနည်းစဉ်းစားလိုက်ရသည်။ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေသော နှင်းဖြူ၏ ဖင်လုံးဖြူဖြူကြီးများ နှင့် ကျောပြင်တစ်ခုလုံး အေးစက်သော ကျောက်စားပွဲ၏ အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်မိသည်။ ကျောက်စားပွဲပေါ်တွင် နှင်းဖြူကို လက်ကားယား ခြေကားယား ခါးပတ်ကြိုးများဖြင့် ပက်လက်ချည်နှောင်ထားသည်။ ဆံပင်ရှည်တွေကို ကျောက်စားပွဲခေါင်းရင်းရှိ ခြေထောက်တံများတွင် ချည်နှောင်ထားရာ ခေါင်းကို လုံး၀ လှုပ်မရသည့် အနေအထားတွင် ရှိနေသည်။ မျက်စိနှစ်လုံးကို အဝတ်မည်းဖြင့် စည်းနှောင်ထားသည်။ ခြေနှစ်ချောင်းကို ခါးပတ်နှင့် ချည်ပြီး ဆွဲဖြဲထားရာ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ကြီးတွေကြားမှ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းကားပြီး ပြဲဟနေတော့သည်။ အေးစက်နေသော အကျဉ်းခန်းထဲတွင် အသံလုံးဝတိတ်ဆိတ်နေသည်။ နေရောင်မဝင်သော အခန်းမှာ အေးစက်နေသည်။ ကိုယ်တုံးလုံး ဖင်တုံးလုံးနှင့် ကျောက်စားပွဲပေါ်တွင် ပက်လက်ရှိနေသော နှင်းဖြူမှာ ချမ်းလွန်းသဖြင့် တဆတ်ဆတ်တုန်မတတ်ဖြစ်နေရှာသည်။ ထိုစဉ်မှာပင်…

မမမြိုင် မမမြိုင်မှာ အသက်သုံးဆယ်ခန့်ရှိ ကလေးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမလေး ဖြစ်သော်လည်း အပျိုစင်ကဲ့သို့ ပင် လှပနေသူလေးဖြစ်၏။ တဆုပ်တခဲကြီးနဲ့ အသက်ရှုလိုက်တိုင်း လှိုင်းထနေသော မမမြိုင်၏ ရွှေရင်အစုံမှာ အိစက်လို့သာနေ၏။ အလှပဆုံးကတော့ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း နိမ့်ချည်မြင့်ချည် တုံတုံသွားတဲ့ တဆုပ်တခဲ တင်ပါးကြီးများပင် ဖြစ်လေသည်။ မမမြိုင်ကို ရုတ်တရက်နောက်မှကြည့်လျင် အပျိုပင်အရှုံးပေးရလောက်အောင် ကိုလှသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ မမမြိုင်သည် ဘာကြောင့်ဒီလိုလှသည်၊ ဘာများ မမမြိုင်မှာ တပ်မက်စရာ ရှိသည် ကိုတော့ ကျွန်တော်ကမသိပါ။ ကျွန်တော့်အသက်မှာ ၁၇ နှစ်သာရှိပါသေးသည်။ မမမြိုင်ဒီအိမ်ကိုရောက်စ တုန်းကဆိုလျှင် ကျွန်တော်ဟာ မမမြိုင်ကို အရေးမစိုက်ခဲ့ပါ။ မမမြိုင်သည် သူ့ယောကျ်ားဆုံးပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့အိမ်ကို ရောက်လာသူဖြစ်သည်။ အမျိုးစပ်မည်ဆိုပါက လည်း မမမြိုင်နဲ့နဲနဲကလေးတော့ တော်စပ်ရပါသည်။ ကျွန်တော်၏ သုံးဝမ်းကွဲအစ်ကိုကြီးရဲ့ မိန်းမဖြစ်ပါသည်။…

ဆရာမ(သို့)သခင်မ ဟဲ့..ကျော်ကျော် ဘာလုပ်နေတာလဲ… ဆရာမ ဒေါ်ခင်သီတာစိုးရဲ့ အသံကြောင့် စာသင်နေတုန်း သူမတင်ပါးကိုငေးကြည့်နေတဲ့ကျွန်တော်သတိဝင်လာပါတယ်။ လာစမ်း…နင်အခန်းရှေ့ထွက်ခဲ့စမ်း..။ ဆရာမကကျွန်တော့ကို ခေါ်လိုက်ပါတယ်. ခုနကငါရှင်းပြနေတာနားလည်ရဲ့လား….ရှင်းရောရှင်းရဲ့လား။ ဗိုက်ခေါက်ကိုသူမလက်ချောင်းဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ဆွဲလိမ်လိုက်တာကြောင့် ကျွန်တော်အနည်းငယ်နာသွားတယ်။ နင်အဲ့ဒါကြောင့်လဲ ဒီအသက်အရွယ်ထိ(၁၀)တန်းမအောင်တာ..။ တကယ်တော့အတန်းထဲမှာ ကျွန်တော်အသက်အကြီးဆုံးပါ.။ အသက်က(၁၈)နှစ်ကျော်ပါပြီ ကျောင်းထားတာနောက်ကျတာရယ်.. (၄)တန်းနဲ့ (၈)တန်းမှာ (၁)နှစ်စီကျပြီး (၂)နှစ်တက်ခဲ့ရတာကြောင့် (၁၈)နှစ်ကျော်မှ (၁၀)တန်းရောက်ခဲ့တာပါ။ အဲ့တော့..နင်အတန်းရှေ့မှာ နားရွက်ဆွဲပြီးထိုင်ထလုပ်စမ်း..။ အတန်းထဲကကောင်မလေးတွေနဲ့ ယောကျၤားလေးတွေကလှောင်ပြုံးပြုံးကြည့်နေကြပါတယ်။ သူတို့ကကျွန်တော့ကို လှောင်နေကျဖြစ်တာကြောင့် ကျေနပ်အားရတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကြည့်နေတာပါ။ ကိုယ့်နားရွက်ကိုယ်ဆွဲကာ ထိုင်ထလုပ်နေရပါတယ်။ တစ်..နှစ်..သုံး…လေး အခန်းထဲမှ လှောင်ပြောင်တဲ့ အသံများထွက်ပေါ်လာပါတယ်.။ ဝမ်းနည်းစိတ်ကြောင့် မျက်ရည်တွေလဲကျလာပါတယ်။ ကဲ..ကဲ..အားလုံးတော်ကြ..စာဆက်သင်မယ်… ဟိုကောင်…ကျော်ကျော်..နင်ကိုယ့်နားရွက်ကိုယ်ဆွဲပြီး အတန်းရှေ့မှာမတ်တပ်ရပ်နေ..။ ဆရာမဒေါ်ခင်သီတာစိုးက ကျွန်တော့ကို ပြောလိုက်ပြီးသူမကစာဆက်သင်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အတန်းရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်လို့ပေါ့။ သူမကဒီကျောင်းကိုပြောင်းလာတာ မကြာသေးပါဘူး။ ဆရာမက (၂၅)နှစ်လောက်ရှိပါပြီ။ ဇီဝဗေဒဆရာမပါ။…

ဦး..မလုပ်ပါနဲ့ဆို.. တကယ်တော့အလိုးခံရန် ဘယ်လိုအနေ အထားမျိုးနေပေးရမည်ကို မေးလိုသည်။ မမေးတတ်သလို နူတ်လည်းမရဲသေးသည်မို့ ပြောတတ်သလောက်သာပြောလိုက်သည်။ “ပက်လက်အိပ်..ပေါင်ကားထား” ခိုင်ကြူသင်းသည်မွှေ့ယာလေးပေါ်ပက်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ “ပေါင်ကိုစင်းပြီးကားမထားနဲ့လေ..။ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ပြီးကားပေးထား.” “ဒီလိုမျိုးလား” “ဟုတ်တယ်” မိမိအပေါ် တက်ကာလုပ်တော့မည်ဟုတွေးကာ ခိုင်ကြူသင်းမျက်စေ့စုံမှိတ် ထားသည်။ မျက်နှာသာမက တစ်ကိုယ်လုံးပင် သွေးရောင်လျှမ်းကာ ရဲတွတ်နီမြန်းနေ သည်။ ကိုစိုးနောင်က ကောင်မလေး၏နိူ့နှစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ဆွဲနယ် ညှစ်သည်။ နိူ့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို တစ်လှည့်စီခပ်ကြမ်းကြမ်းကုန်းစို့သည်။ ထို့နောက် ရှပ်ဟိုက်သောဝမ်းပျဉ်သားတစ်လျှောက် လျှာလေးနှင့်တို့လိုက်၊ နူတ်ခမ်းများနှင့်ခပ်ဖိဖိ စုတ်ပေးလိုက်လုပ်ရင်း အောက်သို့ရွေ့ဆင်းသည်။ ခိုင်ကြူသင်း တုန်တခိုက်ခိုက်နှင့် တဟင်းဟင်းဖြစ်နေသည်။ “လုပ်ပါဦးလေးရဲ့..လုပ်ပါတော့..အမလေးနော်..အိုးအမေ့.. ယားတယ်ဦးလေး ရဲ့..ယားတယ်..ကြည့်ပါလား..လုပ်ပါလို့ဆိုနေမှ..အဟင့်ဟင့်” ကိုစိုးနောင်သည် ချက်နက်နက်လေးထဲ လျှာထိုးမွှေကာတစ်ချက်ကလိလိုက် သေးသည်။ အောက်သို့ပို၍လျှောကျသွားကာနောက်ဆုံးတွင် ခိုင်ကြူသင်းပေါင်ကြား ခေါင်းရောက်သွားလေသည်။ “ဟာ..ဦးလေး..အဲဒါမလုပ်ပါနဲ့။ မကောင်းပါဘူး။ ငရဲကြီးလိမ့်မယ်..ဟာ.. မလုပ်ပါနဲ့ဆို..အီး.” မိမိစောက်ပတ်ကိုရက်ပေးတော့မှသိသည်နှင့် ခိုင်ကြူသင်း အမောတကော…

အဖြည့်ခံ အသက်၅၀ကျော်တော့ ပန်းသေ ပန်းညိုးပြသနာနဲ့ရင်ဆိုင်ရတာ အထူးအဆန်းတော့မဟုတ်။ စိတ်ညစ်မိတာက အရင်ကအရမ်း တဏှာထန်တဲ့ ဦးသိန်းမောင် ခုတော့ မိန်းမ တောင့်တောင့်တင်းတင်းကြီးကို သားရည်ပဲကျခွင့်ရှိသည်။ သူအသက်၄၀မှာအသက်၁၉အရွယ် ကလေးမလေးကို ယူထားတုန်းကတော့ ဖြီးနေခဲ့တာ။ ဒီလိုတွေဖြစ်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမယ်မသိ။ အတိတ်ကာလကို ပြန်တွေးမိတိုင်း လက်ရှိဘဝကိုမကျေနပ်။ ကလေးမလေးက ၁၉ဆိုပေမယ့် သူ့နေရာနဲ့သူကတော့ ထွားသည်။ အသဲအမဲ..၁၀နှစ်လုံး နေ့တိုင်းလိုလို အားတိုင်း လိုးဖြစ်ကြတယ်။ အခုမှ တောက်တခတ်ခတ်ဖြစ်ရတော့တာပေါ့။ သူ့နည်းတူ စိတ်ညစ်ရတာ စန်းစန်းအေး။ အရပ်ထဲမှာတော့သူ့ကို အစန်းလို့ခေါ်သည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပေမယ့် သူ(မ)စိတ်မညစ်ခဲ့။ မိသားစု မပြေလည်လို့ ချမ်းသာသည့် လူပျိုကြီးသိန်းမောင်ကိုယူခဲ့တာလေ။ မယူခင်ကတော့ အဘိုးကြီးမလို့ ဘာမှလုပ်နိုင်မယ်မထင်ခဲ့ဘူး။ မင်္ဂလာဦးညကစပြီး သူ(မ)အမြင်မှားခဲ့ကြောင်းကို ဦးသိန်းမောင်က သက်သေပြခဲ့သည်။ ထိုမျှသာမက ၁၀နှစ်ကျော် နေ့စဉ်နီးပါး။ တပတ်၃ရက်လောက်…

ကျွန်မ၏ ဘဝငရဲ မိုးသီတဲ့ဟေ့………… တသီးတည်းရှိတယ်နော်… ခွပ်ခွပ် ခွပ်……မြင်းခွာသံများက.တဖြောင်းဖြောင်း..ရွာထိပ်..လမ်းမကြီးမှာလည်းဖုန်တလုံးလုံးနှင့်……သူကြီးရေ..ဗျို့သူကြီး..ရွာသားလေးတစ်ယောက်.သူကြီးအိမ်ရှေ့သို့.အပြေးအလွှားရောက်လာသည်…ဘာတွေဖြစ်လို့လဲဟ..ဓားမြဗိုက်.မိုးသီး..လာနေပီ..ဗျ.. ရွာသားလေး.မှာစကားပင်မဆုံးလိုက် သူကြီး.ခင်များတို့ရွာကို.တောင်းထားတဲ့ဆက်ကြေးဘယ်မှာလဲ..ဟု..မိုးသီး၏ပြောလိုက်သောအသံသည်။ သူကြီး၏ရင်ကိုဗလောင်ဆူသွားစေသည်။ ဒီနှစ်က.မိုးသည်းထန်ပြီးစပါးမတင်ချေ..ရွာတွင်စီးပွားရေးမကောင်း..မိုးသီးတို့ကိုပေးရန်ဆက်ကြေးကမလုံလောက်…ရွာသူရွာသာားများရှေ့မှောက်တွင်…..သူကြီး.ခင်ဗျားတို့ဆက်ကြေးမပေးနိုင်ဘူးလား…. မိုးသီးရယ်..ဒီနှစ်ငါတို့ရွာစီးပွားရေးအဆင်မပြေလို့ပါ..နောက်နှစ်ကျပေးပါ့မယ်ကွာ..´တောက်´ မလိုချင်ဘူးဗျာ..ခုမပေးရင်.ခင်များနဲ့ခင်များမိသားစုကို…ပြန်ပေးဆွဲသွားမယ်..နောက်..တစ်လအတွင်းခင်များရွာသူရွာသားတွေက..ဆက်ကြေးလာပေးရင်ပေးမပေးရင်.ခင်ဗျားတစ်မိသားစုလုံးကိုသတ်ပစ်မယ်… ကဲပြောရင်ကြာတယ်ဗျာ.ခုလိုက်ခဲ့..ဗိုလ်မိုးသီးသူကြီးမိသားစုကိုဖမ်းသွားပြီဟေ့…..ဆိုသောသတင်းသည်.ရွာအနှံ့ပြန့်နှံသွားလေတော့သည်။ဘယ်သူတွေပါသွားသေးလဲ..သူကြီး၊ သူကြီးကတော်.ဒေါ်ငွေခင်၊သမီးလေး..ခင်မှုံ.၊ သားလေး..ရွှေတိုး..ချွေးမလေး..ခင်ရီနဲ့.အိမ်ဖော်ကလေးမလေး……..ဒါးဒါးတို့..ပါသွားတယ်တဲ့တော်..ထိုသတင်းသည် ..ရွာတွင်.အတင်းအဖျင်းပြောလေ့ရှိသော.ဒေါ်ဘုမမှတဆင့်တရွာလုံးပျံနှံ့သွားလေတော့သည်။ တလပြည့်လို့မှ….ဆက်ကြေးလာမပေးရင်…သူတို့အားလုံးးကိုသတ်ပစ်မှာတဲ့………နိဒါန်းလေးကတော့.ဒီလောက်ပါပဲဗျာ..နောက်နေ့မှဆက်ကြစို့..ဘော်ဘော်တို့ရေ..ကျလိကျလိ….ဟူသော..ငှက်ငယ်လေးများ၏ တွန်ကျူးသံများက..ရိုးမတောကြီးထဲတွင်ပျံ့နှံ့နေသည်။ ထိုသို့သော.သာယာလှသော..သဘာဝအလှကိုဖျက်ဆီး..နေသော.အရာများကား လူတစ်စုကိုလက်နက်ကိုင်ဓားမြများမှ. ဖမ်းခေါ်လာခြင်းပင်။ မြန်မြန်သွားစမ်း…..စခန်းကိုရောက်ဖို့ဒီချောင်းကို.ဖြတ်ရမယ်.လာ.ရှေ့ကသွားစမ်း ..ဗိုလ်မိုးသီး၏ အမိန့်ပေးသံ..နှင့်အတူ. တပည့်များက.. လူတစ်စုကို..သေနတ်ထောက်ပြီးဖမ်းခေါ်လာသည်။ဖမ်းခေါ်လာသော.လူတစ်စုမှာ..သူကြီးမိသားစုပင်.. သူကြီးသမီးလေးခင်မှုံမှာ. အသက် 25နှစ်ရှိပေပြီ။ ရွာ၏ကွမ်းထောင်ကိုင်တစ်ယောက်..ရုပ်လေးမှာ.လှပကျော့ရှင်းသကဲ့သို့. ခန္ဒာကိုယ်မှာလည်း..ဖွံ့ထွားလှသည်။ ထမိန်ပျော့ပျော့လေးကို… ခါးတွင်တင်းတင်းဝတ်ဆင်ထားသဖြင့်. စွင့်ကားလှသော..တင်အစုံမှာ..ယောကျားတိုင်းလည်ပြန်ကြည့်ရလောက်အောင်..တင်းရင်းလှသည်။ ဖြောင့်စင်းလှသောပေါင်တံအစုံမှာလည်း. ဆင်စွယ်နှစ်ချောင်းသဖွယ်ပင်။`ကဲအားလုံးချောင်းထဲဆင်းကြ….ရေစီးကကြမ်းတယ်နော်.သတိထားကြ..မတော်ရင်မျောသွားလိမ့်မယ် ´ ဗိုလ်မိုးသီး၏စကားအဆုံးတွင်အားလုံး.ချောင်းထဲဆင်းလိုက်ကြသည်။ ချောင်းရေမှာ..ပေါင်လယ်လောက်အထိရှိသည်။ ချောင်းရေကြောင့်..ဖမ်းခေါ်လာသောအမျိုးသမီးများမှာ.ရေများစိုရွှဲနေပီး.ထမိန်လေးများမှာ..အသားတွင်ကပ်နေလေတော့သည်။ တကယ်တော့.မိုးသီတို့.ဓားမြအဖွ့ဲ့မှာ 12ယောက်ရှိသည်အားလုံး.မိန်းမဆိုသော.အရာနဲ့.ပြတ်လပ်နေသည်မှာကြာပေပြီ။ သူတို့..သူကြီးမိသားစုကို.ဖမ်းခေါ်လာခဲ့သည်မှာ..သူတို့အလိုကိုဖြည့်ဆည်းပေးရန်ဖြစ်သည်။ထိုလူ12ယောက်ထဲတွင်. မိုက်ကြီးသည်.အဆိုးဆုံး.အကြောင်းမှာသူသည်…ခင်မှုံလေးနောက်မှ.သေနတ်ဖြင့်ထောက်ကာ…လိုက်ပါရလေသည်။ ခင်မှုံလေး၏ရေစိုအလှများမှာ……မိုက်ကြီး၏ရမက်သွေးများကိုဆူပွက်စေသည်။ မိုက်ကြီးစိတ်မထိန်းနိုင်တော့.. ရေစိုပြီးအသားနဲ့.တသားတည်းကပ်နေသော. ဖွံထွားလှသည့်တင်သားကြားမှ..အမြောင်းလေးအတိုင်း သေနတ်ပြောင်းဖြင့်.ထောက်ထားလိုက်လေတော့သည်။ ခင်မှုံမှာရုတ်တရက်တုန်ခါသွားသည်. ရင်ထဲလှိုက်ခနဲ မိမိဖင်သားလေးထဲသို့.အေးစက်စက်သေနတ်ပြောင်းက.တိုးဝင်လာသည်။ သာယာမှုက.ခဏတာ . ချက်ချင်းဒေါသဖြစ်သွားသည်။…

အရွယ်ငယ် အတွေ့ဆန်း “လင်းလဲ့” ဆိုလျှင် အ.ထ.က(၅) တစ်ကျောင်းလုံး မသိသူမရှိပေ။ လင်းလဲ့က စာတော်ရုံသာမက အသားဖြူဖြူလေးနှင့် ချောလဲချောလှလဲလှသည်။ ကျောင်းမှာဘာဖွင့်ပွဲအခမ်းအနား ဘဲရှိရှိ လင်းလဲ့က ဗန်းကိုင်အဖြစ် အရွေခံရသည် ချည်းပင်ဖြစ်သည်။ လင်းလဲ့နေတာကလည်း ကိုယ်ပိုင်ခြံဝန်း ကိုယ်ပိုင်တိုက် ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့်ဖြစ်၍ ဘဝလှသော လင်းလဲ့ဟု ပင်ဆိုရမည်ဖြစ်ပါသည်။ အလှတရားဟူသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အပြင်ပန်း အနေအထားအရ သုံးသပ်ပြောဆိုနိုင်သော အရာဖြစ်ပေသည်။ မှန်သည်….. လင်းလဲ့တစ်ယောက် အများအားကျအောင် အပြင်ပန်းအနေအထားတွင် မည်သို့ပင်အလှ တရားတွေ ဝေဆာနေပါစေ အတွင်းသဏ္ဍာန် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာတွင်တော့ လင်းလဲ့ တစ်ယောက် မလှနိုင်ပေ။ လင်းလဲ့၏ ဖခင်မှာ မနှစ်က လင်းလဲ့ (၈)တန်းအရောက် မိခင်ဖြစ်သူနှင့် ကွာရှင်းပြီး အိမ်မှထွက်သွားခဲ့ သည်မှာ လင်းလဲ့မှာ ဖခင်ဖြစ်သူအား တစ်ခါမှပြန်၍ မတွေ့ရတော့ပေ။…

ဖြည့်စည်းပေးသူ အသက်၅၀ကျော်တော့ ပန်းသေ ပန်းညိုးပြသနာနဲ့ရင်ဆိုင်ရတာ အထူးအဆန်းတော့မဟုတ်။ စိတ်ညစ်မိတာက အရင်ကအရမ်း တဏှာထန်တဲ့ ဦးသိန်းမောင် ခုတော့ မိန်းမ တောင့်တောင့်တင်းတင်းကြီးကို သားရည်ပဲကျခွင့်ရှိသည်။ သူအသက်၄၀မှာအသက်၁၉အရွယ် ကလေးမလေးကို ယူထားတုန်းကတော့ ဖြီးနေခဲ့တာ။ ဒီလိုတွေဖြစ်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမယ်မသိ။ အတိတ်ကာလကို ပြန်တွေးမိတိုင်း လက်ရှိဘဝကိုမကျေနပ်။ ကလေးမလေးက ၁၉ဆိုပေမယ့် သူ့နေရာနဲ့သူကတော့ ထွားသည်။ အသဲအမဲ..၁၀နှစ်လုံး နေ့တိုင်းလိုလို အားတိုင်း လိုးဖြစ်ကြတယ်။ အခုမှ တောက်တခတ်ခတ်ဖြစ်ရတော့တာပေါ့။ သူ့နည်းတူ စိတ်ညစ်ရတာ စန်းစန်းအေး။ အရပ်ထဲမှာတော့သူ့ကို အစန်းလို့ခေါ်သည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပေမယ့် သူ(မ)စိတ်မညစ်ခဲ့။ မိသားစု မပြေလည်လို့ ချမ်းသာသည့် လူပျိုကြီးသိန်းမောင်ကိုယူခဲ့တာလေ။ မယူခင်ကတော့ အဘိုးကြီးမလို့ ဘာမှလုပ်နိုင်မယ်မထင်ခဲ့ဘူး။ မင်္ဂလာဦးညကစပြီး သူ(မ)အမြင်မှားခဲ့ကြောင်းကို ဦးသိန်းမောင်က သက်သေပြခဲ့သည်။ ထိုမျှသာမက ၁၀နှစ်ကျော် နေ့စဉ်နီးပါး။ တပတ်၃ရက်လောက်…

ထွက်ကုန်ပြီ အစ်မရေ သူငယ်ချင်းရဲ့အမေသာဆိုတယ် အသက်ကတော့သိပ်ကြီး သေးဘူးဗျ. . . ၄၀ကျော်လောက်ပဲရှိအုံးမယ် ဂျင် ကစားတာ ဘယ်လိုကစားလဲတော့မသိဘူး တနေ့တခြား ဖင်ကြီးကကြီးပီး ရင်းကိုကြီးလာတာဗျာ. . အိမ်ကလဲနှစ်ခြံကျော်လောက်ဆိုတော့ ညနေတိုင်းသွားသွားငမ်းရတာအမော. . . သူ့ယောကျာ်းကကား သမား ဆယ်ဘီးကားတွေမောင်းတာဗျ . . . ပုံစံကတော့ဖန်ရင်ရ မယ့်ရုပ်ကြီးဆိုတာသိတော့လဲ စွန့်စားရတာပေါ့ဗျာ. .ဒီလိုနဲ့တ ရက် ဘော်ဒါနားသွားတော့. . . သား ကိုထက် သားသူငယ်ချင်း မရှိဘူး သူ့အဖေနဲ့လိုက်သွားတယ်ကွ. . . အော်ဟုတ် ပြန်တော့မယ်အန်တီ နေပါအုံးကိုထက်ကလဲ သားဇင် မရှိလဲ အစ်မရှိနေတာပဲ သူ့ကိုသူအစ်မလို့သုံးတာဗျ ကျနော်ကလဲဂွင်ချောင်းနေတာဆို တော့ ဟုတ်ဟုတ်ဆိုပြီးထိုင်နေတော့တာပေါ့ အို့ ကျွတ်စ် ကျွစ် . ….