Author: book

ဆန္ဒတွေဖြေဖျောက်ဖို့ တစ်နေ့သောအခါ ရန်ကုန်မြို့နဲ့များစွာမဝေးလှသော ဆင်ခြေဖုန်းဒေသရှိ အိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်၏ရှေ့တွင် တက္ကစီတစ်စင်း ဆိုက်ရောက်လာကာ ကားပေါ်မှ အသက် နှစ်ဆယ့်ငါး နှစ်အရွယ်လူငယ်တစ်ဦး အထုပ်အပိုးတွေနှင့် ဆင်းလာ ပါသည်။ ထိုလူငယ်လေးသည် ကားခကိုရှင်းပေးရင်း အထုပ်အပိုးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မနိုင်မနင်းဆွဲလာကာ အိမ်ရှေ့ အရောက်တွင် မေမေရေ..မေမေ..သားပြန်လာပြီ လို့ အသံပြုလိုက်ရာ အထဲမှ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပြေးထွက် လာပြီး “ မေမေကြီးရေ ကိုကြီး ပြန်လာပြီ ” လို့ ဆိုရာ ကိုကြီးလို့ အခေါ်ခံရသော ထိုလူငယ်လေးသည် လာကြိုသော ကောင်မလေးအား နားမလည်သလို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး “ ဟဲ့..နေစမ်းပါဦး..နင်ကဘယ်သူလဲ ဟို.. ဟို… ပြောလေ နင့်ကိုငါအရင်တစ်ခေါက်က မတွေ့ပါဘူး ” လို့ မေးခွန်းထုတ်နေတုန်း “ ဟယ်.. ငါ့သားလေး…

စိတ်ကျေနပ်မှု့ပေးနိုင်သော မေ့မရတဲ့အန်တီလေး နဲ့ အတိတ်ကဇာတ်လမ်းတစ်ခု ကို အမှန်အတိုင်းပဲ ရေးထားပါတယ်။ ဒီအကြောင်းတွေဖြစ်ခဲ့တာက အဖေနဲ့ အမေ တစ်လကြာမယ့် ခရီးတစ်ခုကိုသွားရမယ်ဆိုတော့ အန်တီလေးက အိမ်စောင့်ပေးဖို့ အတွက် ကျွန်တော်တို့နဲ့ အတူ လာနေပေးတဲ့ အချိန်မှာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေပါ။ သူက ညီမလေးကိုလဲ အဖော်အဖြစ် လာနေပေးတာပါ။ အဲ့အချိန်တုံးက သူ့အသက်က လေးဆယ့်ငါး နှစ်ကျော်နေပေမယ့် အတော်လေး အရွယ်တင်တဲ့ အပျိုကြီးတစ်ယောက်ပါ။ အဒေါ်တွေထဲမှာ အငယ်ဆုံးဆိုတော့ တူ တူမ တွေ ရဲ့ အချစ်ဆုံးပါပဲ..။ ခုအချိန်ထိလဲ သူက အပျိုတွေလေးတွေကို လိုက်ပြီး အလှပြိုင်နေတုံးပါပဲ။ သူလာနေပေးတော့ အိမ်မှာလဲ ပျော်စရာတွေဖြစ်နေပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့် ကိုလဲ ဂရုစိုက်သလို လိုချင်တာ မှန်သမျှလည်း ဝယ်ပေးတတ်ပါတယ်။ ညဖက်ဆိုရင် ညဥ့်နက်တဲ့အထိ မအိပ်ပဲ…

စိတ်ရဲ့ခေါ်ဆောင်ရာ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ် သို့ လေယဉ်တစ်စင်း ဆင်းသက်လာလေသည် ။ ထိုလေယဉ်ပေါ် မှ အသားဖြူဖြူ ဗလတောင့်တောင့် ဖြင့် ကြည့်ကောင်းသော ယောၤကျား တစ်ယောက် နေကာမျက်မှန်လေး တပ်ခါ ဆင်းလာ ခဲ့သည် ။ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ ကို စတိုင်ကျကျလေး ဝတ်ခါ ဆံပင်တိုလေး ကို ဂျဲလ်ထောင်ထားသည် ။ သူ၏ စတိုင်သည် တကယ် ကို ကြည့်ကောင်းပြီး ရုပ်ရည်အရလည်း ချောမောလှ သဖြင့် မိန်းကလေးများ ငေးလောက် စရာဖြစ်သည် ။ သူ၏ နမည်မှာ လင်းလရောင် ဖြစ်သည် ။ အသက် နှစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ် သာ ရှိသေးသည် ။ လင်းလရောင် ခရီးဆောင်အိတ်လှည်းလေး ကို ဆွဲကာ အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်…

နုနုနယ်နယ်အူရိုင်းလေး ကောင်မလေးလာခါနီးပြီ… ကျော်နိုင် လက်ကနာရီကိုကြည့်ပြီး အချက်ပြတယ်.. ကျွှန်တော်နှင့်ကုလား ရယ်ဒိ ပဲဆိုတဲ့သဘော ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်၊ ဟော.. ဟိုဘက်လမ်းကြားထဲကနေ ကောင်မလေး လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နဲ. လှမ်းလာနြေ့ပီ။ လွယ်အိတ်လေး ကိုလွယ်ပြီး ထမင်းချိုင့်လေးဆွဲလာတဲ့ ကောင်မလေးဟာ ကျော်နိုင့်ကို မြင်တော့ တစ်ချက်တုံ့.ကနဲဇြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူး ဆိုတဲ့ဒီဇိုင်းနှင့် မျက်မှောင်လေးကြုံ.ပြီး ခပ်တင်းတင်းဆက်လျှောက်လာတယ်။ သူ ခြေလှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်းမှာ ပေါင်တံ လုံးလုံးလေးဟာ ဆင်စွယ်နှာမောင်းလေးလို ဝင်းကနဲ တင်းတင်းလေး ပေါ်ပေါ်လာတယ်၊တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်နှာပေါ်ဝဲကျလာတဲံ့ ဆံနွယ်လေးကို မေးလေးဆတ်ြ့ပီး ခါထုတ်လိုက် ၇င် ပေါင်ကြားထဲက ငပဲ ဆတ်ကနဲ မတ်လာအောင် ဆွဲငင်အား ကောင်းလှပါတယ်။ ကျော်နိုင်လဲဒါတွေ စွဲပြီး ကောင်မလေးကိုလိုက်တာလေ။ ကောင်မလေးက ကိုးတန်းကျောင်းသူ မနက် ရှစ် နာရီလောက်ဆို ဒီလမ်းကြားလေးအတိုင်း ကျူ၇ှင်သွားလေ့ရှိတယ်။ကျော်နိုင်က…

အစရှိနောက်နောင် စာကိုသေချာမလုပ်ဘူး စာကိုစိတ်မဝင်စားဘူး မနေ့ကတည်းက သေချာသင်ပေးတာ အာရုံကဘယ်ကိုရောက်နေတာလည်း ပြောစမ်း ဆိုပြီး ခေါင်းကိုဒေါက်ခနဲ ခေါက်ခံထိရင်း အောင်မြင့်မြတ် တစ်ယောက်ခေါင်းလေးပွတ်ရင်း အားးး သေပါပြီဗျာ နာလိုက်တာ ဝသန် ကလည်း မတရားပဲ ခေါက်ပစ်တာ သူ့အသားမဟုတ်တိုင်း မညှာဘူး ဘာ ဝသန် ငါ နင့်ထက် အသက် ၁၃နှစ်လောက်ကြီးတယ် နားလည်လား ပြီးတော့ ငါ့ အလယ်တန်းပြကျောင်းဆရာမတစ်ယောက်ဆိုတာ သိထားအုံး အောင်မြင့်မြတ် နင့် က အခုမှ 9တန်းကျောင်းသားနော် ရိုရိုသေသေဆက်ဆံ မကြိုက်ဘူး ငါ့မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က အကူအညီတောင်းလို့ နင့်ကို စာလာသင်ပေးတာ သဘောပေါက်နော် ငါကျူ ရှင်သင်တဲ့ ဆရာမ မဟုတ်ဘူး သဘောပေါက်ထား ကြားလား ပိုက်ဆံရဖို့ ငါကျူ ရှင် မသင်ဘူး မေမေကသင်ပေးလိုက်ပါဆိုလို့ငါစာလာသင်နေတာနော်…

ဒိလိုကကြုံခဲတယ် မင်ဒီ့ရဲ့ လက်ကလေးတဖက်က သူ့ပေါင်ကြားက မာန်ဖီထကြွနေတဲ့ ဖွားဖက်တော်ကို လှမ်းဆုပ် ကိုင်ညှစ်လိုက်တာကို သိလိုက်တယ် ။ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်ကြတဲ့အချိန် မင်ဒီက “ မင်းကို စုတ်ချင်တယ် . . ” လို့ အသံ တုန်တုန်လေးနဲ့ ပြောလိုက်ပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဖွားဖက်တော်ရဲ့ ထိပ်ပိုင်း အထစ်ကို ဖမ်းငုံလိုက်တယ် ။ မင်ဒီ ခါတိုင်းလို မဟုတ်ဘဲ တမျိုးဖြစ်နေတယ် ။ မင်ဒီရဲ့ ပီပြင်တဲ့ စုတ်ချက်နဲ့ လျာကစားပေးတာတွေကြောင့် ပါးစပ်က ညည်းမိရတဲ့အထိ ခံလို့ တအား ကောင်းနေတယ် ။ မင်ဒီရဲ့ အစုတ်အယက်တွေက ခါတိုင်း ပေးဘူးတာတွေထက် ပိုပြီး ပီပြင်နေတယ် ။ “ အား………အင်း………. အိုး…….အား…….အား…..

ခေသူမဟုတ်တဲ့အန်တီ တာ်တော့ဟာ.. ဆက်မပြောနဲ့တော့.. ငါဒီကောင့်အကြောင်း မကြားချင်တော့ဘူး.. အစ်မကလဲဗျာ.. ချစ်တုံးကတော့ ချစ်လိုက်တာတုန်လို့… အခုမှဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ.. နင်မသိဘူး..ဝေဖုန်း..နင်မသိတာတွေအများကြီး..ငါသူ့ကို ဆက်သည်းမခံနိုင်တာတွေအများကြီးရယ် ဟုတ်လား.. ဒါဆိုလဲဗျာ.. သူဖုန်းဆက်ပါလိမ့်မယ်.. လက်ခံစကားပြောပြီးတော့..အပြတ်ပြောသင့်ရင်လဲ ပြောလိုက်တော့… ကျွန်တော်အောင်သွယ် ပေးထားတာဆိုတော့ ကျွန်တော့်ကိုလာပြီး နားပူနေတယ်.. အစ်မ ကောင်က….. ဘာငါ့ကောင်လဲ.. ငါနဲ့မဆိုင်တော့ဘူး.. မပတ်သတ်ချင်တော့ဘူးဟာ.. ဖုန်းဆက်လာရင် ကိုင်လိုက်မယ်..ငါ့ ကိစ္စ ငါရှင်းမယ်.. ကျေနပ်ပြီလား.. နင်သာသူများအတွက်နဲ့ မျက်နှာပျက်မခံနဲ့တော့.. ငါနင့်ကိုပါ စိတ်ဆိုးလိုက်မှာ… ဟိုးထားပါ..မကေသီရယ်..ကျွန်တော် မပြောနဲ့ဆို မပြောတော့ပါဘူး… ပြီးရော.. နင်ရော သူရော… စောက်ကျင့်တွေ.. အတူတူပဲ.. ဗျာ…ဘာဖြစ်လို့လဲ.. နှာဗူးတွေလေ.. ငါမသိဘူး ထင်နေလို့လား.. ဗျာ.. ထားလိုက်တော့.. ဟိုမှာ အန်တီဆွေ လာနေပြီ… ရှူးတိုးတိုး.. ဘာမှဆက်မပြောနဲ့တော့……။ ကျွန်တော်နဲ့ တရုံးထဲက…

လင်ပေါက်စအလိုတိုင်း အသားညိုညို မျက်နှာကသိပ်အလှကြီးမဟုတ်ပေမယ့် အသက် ဆယ့်ခြောက် နှစ်လို့မထင်ရလောက်အောင် သာမာန်ထက်ထွားကြိုင်းတဲ့ မိန်းမပျိုလေး အထူးသဖြင့်ကတော့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ပေါင်သား အထက်ကအိစက်တင်းပြည့်ကာ ကောက်တက်နေတဲ့ တင်သားအလှက အထူးခြားဆုံးဆိုရမယ် ရင်သားကတော့သာမာန်လောက်ပါပဲ… လေးတန်းအထိပဲပညာသင်ခဲ့ရပြီး စက်ဘီးတစီးနဲ့ ရွာစဉ်လှည့်ကာ အသားငါးအသီးအရွက်အစုံရောင်း ချပြီး အဖေမရှိတော့တဲ့အမေမုဆိုးမနဲ့မောင်လေး တယောက်တို့ကိုလုပ်ကိုင်ကျွေးမွေးနေသူပါ သူမကိုတဖက်သတ်ချစ်နေပြီးခဏဏရီးစားစကား လိုက်ပြောနေတဲ့ ဇီးကျွန်းကအောင်ခိုင်ကို။ သူမသဘော မကျမနှစ်သက်လို့အတန်တန်ငြင်းပယ်ခဲ့တယ် ဒါကိုသိသိနဲ့အောင်ခိုင်က မရမကကိုသူမပြန်တိုင်း နောက်ကတကောက်ကောက်လိုက်နေပြန်လေသည် တရက်မှာတော့။ ” ယုယု ငါ့အချစ်ကိုလက်ခံပါဟာ ငါနင့်ကို အတည်ယူပေါင်းသင်းမှာပါ” အောင်ခိုင်ကစက်ဘီးရှေ့ကနေပိတ်ရပ်ထားပြီး ဇွတ်တရွတ်အဖြေတောင်းနေသည် နေရာကလည်းသူတို့ဇီးကျွန်းရွာအစပ်နားက လျှိုလမ်းအဆင်းထဲမှာဖြစ်သည် ယုယု အခက်တွေ့ နေရသည် စကားအပြတ်ပြောလိုက်မှအေးမည် ” ဒီမှာကိုအောင်ခိုင် ကျမရှင့်ကိုပြန်မချစ်နိုင်ပါဘူးလို့ ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲဟင် ကျမအဲ့ဒါတွေစိတ်လည်း မဝင်စားဘူး ရှင့်လိုလူကိုလည်းအထင်ကိုမကြီးတာ။ ဆယ်တန်းတဖုန်းဖုန်းကျ မိဘတွေကမရှိရှိတဲ့ကြားက ထားပေးတာတောင် စောက်ဖြစ်မရှိတဲ့လူ…

မီးကုန်ယမ်းကုန်ပါပဲ မဖြစ်နိုင်ဘူး ဒါ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး …. အတွေးနှင့် ခါးခါးသီးသီးငြင်းဆန်ရင်း ခေါင်းကိုခါရမ်းပစ်မိတော့ တားဆီးချိန်မရလိုက်တဲ့မျက်ရည်တွေက ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ လွင့်စင်ကုန်ကြသည် သူငယ်ချင်းတွေ လာလာသတိပေးခဲ့ ပြောခဲ့ကြပေမယ့် ယုံကြည်လို့မရခဲ့ အခု မိမိမျက်လုံးနဲ့ တပ်အပ်မြင်နေသည့်တိုင်အောင် ချစ်မိတဲ့နှလုံးသားက အမှန်ကိုလက်ခံဖို့ ခက်ခဲနေသည်…။ ကိုကိုနဲ့ချစ်သူဖြစ်တာ နောက်တစ်ပက်ဆိုရင်ပဲ တစ်နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ အစစအရာရာ အနွံတာခံလွန်းသော အရာရာ အလျော့ပေး ချစ်တတ်လွန်းသော မိမိဆန္ဒကို အလေးအနက်ထားက လိုက်လျောပေးတတ်သောကိုကို့ကို အတိုင်းအဆမဲ့စွာချစ်မိရင်း ယုံကြည်အားကိုးသည့်စိတ်က အခိုင်အမာကပ်တွယ်လာခဲ့တာ ကိုကိုမသိ…. တကယ်တော့ မှူးသခင်ဆိုတာ အချစ်ကို ရေလိုသဘောထားသည့် မိန်းမစားမျိုးမှမဟုတ်တာ ကိုကို့အချစ်ကို လက်ခံဖို့တောင် တစ်နှစ်ခွဲကျော်အချိန်ယူလေ့လာပြီးမှ ကိုကိုလိုချင်သည့်အဖြေကို ပေးခဲ့တာပါ….။ ချစ်သူဖြစ်ပြီးနောက်မှာလည်း ချစ်သူတို့သဘာဝ ပွေ့ဖက် နမ်းရှုံ့တာလေးတွေရှိခဲ့ပေမယ့် စည်းအကျော်မခံခဲ့… မိမိအပျိုစင်ကို အချိန်မတန်ပဲ မပေးချင်သလို…

အထိအတွေ့ကြောင့် ချောငယ်တယောက် ကိုကို သင်္ဘောပေါ် ပြန်တက်သွားပြီး နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ကျောင်းဆရာမပီပီ အားလပ်နေတာကလည်း တကြောင်း၊ သူမ ဦးငယ် ရဲ့ မိန်းမ ဆုံးသွားတုန်းက လည်း မရောက်ခဲ့တာက တကြောင်း၊ ကြောင့် သူမတို့ ဇာတိ ကောလင်းမြို့ လေးသို့ အလည်ရောက်ခဲ့ရလေတော့သည်၊ ” ဟဲ့ ကောင်မ ရယ် ယောက်ကျားရပြီး မှ ပိုတောင် ချောလို့လှလို့ ပါလားကွာ” သူကို အိမ်ဝက ဆီးကြိုနေတဲ့ သူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်၊ ညီမနှစ်ဝမ်းကွဲ လည်း တော်စပ်သူ၊ လွင်မာ က ဖက်လဲ တကင်း ဆီးကြိုလိုက်သည်။ ” အေးဟယ် ဒေါ်လေး ဆုံးတုန်းက မရောက်ဖြစ်လိုက်လို့၊ အခုမှ လာရတာ ဦးငယ် ဘယ်လိုနေသေးလဲ” ”…