သာယာလှတဲ့အထိအတွေ့

သာယာလှတဲ့အထိအတွေ့ (စ/ဆုံး)

မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။ စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့ အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့ အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။ လေညှင်းရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း စိတ်ကို ကြည်နူးစေတာ အမှန်ပါ။ သာယာအေးမြတဲ့ ညနေလေးကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေတာကတော့ ချစ်သူရဲ့အပြုံးလို့ ပြောရမှာပဲ။ ကျွန်တော်နဲ့သူ စ တွေ့ဖြစ်တာ မွေးနေ့ပွဲ တစ်ခုမှာပေါ့။ ညမီး အလင်းရောင်အောက်မှာ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ ထင်းနေအောင်လှပတဲ့မိန်းကလေးကို ကျနော်မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ။ သူကလည်း ကျွန်တော့် အကြည့်တွေကို ချက်ချင်း သဘောပေါက် နားလည်ခဲ့ပါတယ်။

ရှေးရေစက်ကောင်းမှုကြောင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်ပေါ့။ သူက ကျွန်တော့်ထက် အသက်အများကြီး ငယ်တယ်ဗျ။ ကလေးပီပီ ချွဲလိုက်၊ နွဲ့လိုက် ကျွန်တော် စိတ်ညစ် နေတဲ့ အချိန် ရီစရာလေးတွေ ပြောလိုက်။ အလိုက်သိပြီး ချစ်ဖို့ ကောင်းတဲ့ချစ်သူလေးပါ။ အချိန်စက်ဝန်းရဲ့ သယ်ဆောင်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်နီးပါးကြာခဲ့ပြီ။ သူရဲ့ဖြူစင်မှု ကလေးကို ကျွန်တော် အခွင့်ရေး မယူရက်ခဲ့ဘူးဗျာ။

မနက် အလုပ်မသွားခင် သူ့အိမ်ရှေ့ဖြတ်လျှောက်၊ ညနေရုံးဆင်း တော့ တစ်ခါဆုံ။ ပိတ်ရက်ကလေးတွေမှာ သူတက်နေတဲ့ သင်တန်းလေးတွေ လိုက်ပို့၊ ပြန်ကြို။ အေးချမ်းပြီး အပူပင် မရှိတဲ့ ချစ်သူဘဝလေးပါ။ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ တွယ်တာမှုကလည်း နက်ရှိုင်းလာသလို တနေ့ထက်တနေ့ ဆူဖြိုးဖွံ့ထွားလာနေတဲ့ ချစ်သူလေးကို ယခုထက်ပိုမို ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ် လောဘတွေ တက်လာမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ မတောင်းဆိုရက်ခဲ့တာတော့ အမှန်ပါ။ ဒီညနေကတော့ ကျွန်တော်တို့ဘဝ အတွက် အမှတ်တရ ဆိုတာထက် ပိုပါတယ်။ မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းကလေး တွေကို သူသဘောကျတယ်လေ။ ဒီလိုနေ့မျိုးဆို ကျွန်တော်တို့အမြဲ အပြင်သွားဖြစ်တယ်။

လမ်းလျှောက်ထွက်တာတို့၊ စက်ဘီးစီးတာတို့ပေါ့။ ခုလည်း မြို့စွန်က လယ်ကွင်းပြင်တွေဘက် စက်ဘီးစီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ကနင်း၊ သူကစက်ဘီး ဘားတန်းပေါ်မှာထိုင်လို့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ သူ့ကိုယ်လုံးကလေးတိုးဝင်ပြီး တီတီတာတာ စကားလေး တွေပြောလိုက်၊ အသံလွင်လွင်လေး ရယ်လိုက်နဲ့။ တင်ပါးကျော်ကျော်ရှည်တဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကို ဖဲပြားကြိုးနဲ့ ဖွဖွလေးချည်ပြီး ပခုံးရှေ့တစ်ဘက်တည်းကို သိမ်းချထားတယ်။ မွှေးရနံ့တစ်မျိုးလေး သင်းပျံ့နေတဲ့ သူ့ခေါင်းကလေးက ကျနော့်မေးဖျားအောက်မှာ။ သူရဲ့ ကိုယ်သင်းနံလေးက ကျွန်တော့်ကို စိတ်ရိုင်းတွေ မွေးဖွားစေတာ အခါခါပါပဲ။ စက်ဘီးနင်းရင်း သူ့ဆံပင်လေးပွနေလို့ တချက်ပြန်အသိမ်း၊ သွေးကြောစိမ်းလေးတွေ သမ်းနေတဲ့ သူ့ လည် ဂုတ်ကလေးကို အနမ်းလေးတချက်ပေးရင်း မနာအောင် ကိုက်လိုက်တယ်။

“ ကို.. လုပ်နဲ့..ယားလို့.. ခိခိ..” ကျွန်တော်ကပဲ ချစ်တတ်လွန်းတာလား၊ သူကလေးကပဲ ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းတာလား။ ဘာရယ်မဟုတ် ပြောလိုက်တဲ့ စကားသံကလေးကအစ ကျွန်တော့်အတွက် နှလုံးသွေးတွေ ပေါက်ထွက်သွားစေသလိုပဲ။ “ ကို မောပြီလား.. လမ်းလျှောက် ကြမယ်လေ..” “ မောပါဘူး..ငယ်ရယ်။ ငယ်လေး လျှောက်ချင်ရင်တော့ လျှောက်မယ်လေ ကိုက မိုးရွာမှာစိုးလို့ကွ..၊ ထီးလည်း ပါမလာဘူးကော” “ ရွာတော့ ဘာဖြစ်လဲ ကိုရ..၊ မိုးရေချိုးပြန်မှာပေါ့.. လျှောက်မယ်လို့..နော်..” “ ခဏ လျှောက်ချင် လျှောက်လေငယ်၊ မိုးရေတော့ မချိုးရဘူး။ ငယ်လေး မိုးမိတိုင်း ဖျားတတ်တယ်.. ဟုတ်” ဒီလိုနဲ့ စက်ဘီးကို လက်တစ်ဘက်က တွန်း၊ တစ်ဘက်က ချစ်သူရဲ့နူးညံ့တဲ့ လက်ကလေးကို ကိုင်ပြီး လမ်းလျှောက်ဖြစ်ကြတယ်။

သူက ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ခိုထားပြီး တချက်တချက် ခေါင်းလေးငဲ့မှီလိုက်တိုင်း သူ့ရင်သား ပြည့်ပြည့်လေးတွေက ကျွန်တော့် လက်မောင်းနဲ့ လာလာထိနေတာပေါ့။ တခါတခါ ရှေ့ကို ကလေး တယောက်လို့ ခုန်ပေါက်ပြေးထွက်ချိန်များ တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားတဲ့ သူရဲ့တင်သားစိုင်တွေက ကျွန်တော့်အတွက် တော့ မီးလောင်ရာ လေပင့်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ခါတိုင်းထက် ပိုထိန်းရ ခက်နေတယ်ဗျာ။ တကယ်က သူနဲ့လက်ထပ်ဖို့ ကျွန်တော့်မှာ လုံလောက်တဲ့ ပြင်ဆင်မှုတွေရှိနှင့်ပြီးပါပြီ။ မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောဖို့ မရဲသေးတဲ့သူ့ကို ကျွန်တော် စောင့်ပေးနေရတာ။

သူနဲ့ဆုံလိုက်တိုင်း ရေကုန်ရေခန်း ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့ ကျွန်တော်၊ လက်မထပ်ခင် အခွင့်ရေးယူဖို့ ကျတော့လည်း သူလေး စိတ်အနှောက်ယှက် ဖြစ်သွားမလား၊ ကျွန်တော့်အချစ်ကို သူအထင်သေးသွားမလားဆိုတဲ့ လားပေါင်း များစွာအတွေးနဲ့ ရှေ့တိုးဖို့မရဲခဲ့ဘူး။ နောက်တစ်ခုက ကျွန်တော်က မိဘအုပ်ထိန်းသူတွေ မရှိတော့ဘဲ ကိုယ့်ဘဝ ကိုယ် တစ်ယောက်တည်း ရပ်တည်နေတဲ့သူလေ။ ပြောပလောက်တဲ့ အားနည်းချက်မျိုးမရှိပေမဲ့ သမီးရှင်တွေ မျက်စိကျလောက်အောင် မချမ်းသာတာတော့ အမှန်ပဲ။ အတူနေရဖို့အချိန် ထပ်မဆွဲချင်တော့ဘူး။

ဒီညနေတော့ ကျွန်တော် သူ့ကို လက်ထပ်ကြဖို့ ပြောလိုက်မိတယ်။ “ ငယ်လေး.. ကိုတို့လက်ထပ်ကြရအောင်လေ၊ ကို ငယ်နဲ့ တူတူနေချင်ပြီကွာ၊ ငယ့်ဖေဖေနဲ့ မေမေကို ကိုလာ ပြောမယ်လေ..နော် ” မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့ သူ ကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။ “နော်..ငယ်၊ ကိုလေ တခါတခါ ပင်ပန်းလာရင် ငယ်လေးကို ကို့နားမှာ အချိန်ပြည့် ရှိနေစေချင်တယ်..” “ကို့ဘဝတစ်ခုလုံး ငယ်လေးကို အပိုင်ပေးချင်တယ်ကွာ၊ ငယ့်ကိုလည်း ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ…နော်” အနူးညံ့ဆုံးဖြစ်မဲ့ စကားလုံးလေးတွေရွေးပြီး တောင်းဆိုလိုက်မိတယ်။

“ငယ်မှ ကျောင်းမပြီးသေးတာ ကိုရဲ့ မေမေတို့ခွင့်ပြုမယ်မထင်ဘူး၊ ငယ်ကြောက်တယ်၊ ဘယ်ကဘယ်လို စ ပြောရမှန်းလည်း မသိဘူးလေ..” အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျလာပါတယ်။ “ ပြန်ရအောင်နော်.. ငယ်လေး။ မိုးမိနေမယ်…လာ စက်ဘီးပေါ်ပြန်တက်” ချစ်သူကို ရင်ခွင်ထဲထားပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး နင်းလာလိုက်ပါတယ်။ မိုးနတ်မင်းက အခွင့်ရေးပေးတယ်ပဲ ပြောရမလား၊ ကျွန်တော့်အိမ်ရှေ့နားအရောက် မိုးကဝုန်းကနဲ ရွာချလိုက်ပါရော။ သူတို့အိမ်ကနဲနဲ ဆက်သွားရဦးမယ် လေ။ ကျွန်တော်လည်းစက်ဘီးကို အိမ်ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်ပါတယ်။

“ ခဏဝင်မိုးခိုရအောင် ငယ်” ကျွန်တော်တို့လည်း အိမ်ထဲ အရောက် မိုးကလည်း သည်းကြီးမဲကြီးရွာပါလေရော။ နဲနဲစိုသွားတဲ့ သူ့ကိုကြည့် ပြီး… “ ငယ်လေး အဝတ်လဲချင်လား” လို့ မေးတော့ “ ရတယ် ကို..သိပ်မစိုပါဘူး။ နေပါဦး.. ကို့မှာ မိန်းကလေး အဝတ်စား ရှိလို့လား။ ငယ်လဲရအောင်.. ခိခိ..” “ အယ်.. ကို့အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီတစ်ထည် ယူဝတ်လိုက်လို့ ရတယ်ကော။ လာ ကိုယူပေးမယ်” အဲဒီလိုပြောရင်း သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို နောက်ကနေ လက်နှစ်ဘက်နဲ့ အသာတွန်းပြီး ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အဆင်ပြေမယ်ထင်တဲ့ ဝတ်စုံတစ်စုံ လိုက်ရှာထုတ်ပေးရင်း စိတ်ထဲကျိတ်ပြီး နောက်တဆင့် တက်ဖို့ အလျှင်အမြန်စဉ်းစားနေတုန်း… “အကျီလဲဝတ်လိုက်တော့ မေမေ မေးရင်ဘယ်လို ပြောမလည်း ကိုရဲ့..” “မိုးတိတ်လို့ပြန်တော့ ငယ့်အင်္ကျီပြန်ဝတ်ပေါ့..။

ခုတော့ ခဏ လဲဝတ်ထားလေကွာ” “အာ့ဆို ကို အပြင်ထွက်ပေး..” “ကောင်းပါပြီ သခင်မလေးရယ်၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လဲတော်မူပါ၊ ကျွန်တော်မျိုး အခန်းပေါက်ဝက စောင့် နေပါ့မယ်” ကျွန်တော် သူ့ကိုပြုံးကြည့်ရင်း အလိုက်သင့် ပြန်ပြောပြီး သူအဝတ်လဲတာကို လှမ်းကြည့်လို့ မြင်နိုင်မဲ့ တံခါး ကြားနားမှာ နေရာယူလိုက်မိတယ်။ ဒီလောက်နဲ့တော့ အပြစ်မကြီးလောက်ဘူး ထင်တာပဲ။ ကိုယ့်ချစ်သူပဲလေ။ သူဝတ်ထားတာက ရှေ့ကြယ်သီးလှလှလေးတွေပါတဲ့ ဂါဝန်ရှည်ရှည် ပျော့ပျော့လေးဗျ။ မိုးရေနဲနဲစိုထားလို့ လုံးဝန်းတဲ့ နောက်ပိုင်းအလှက အထင်းသား ပေါ်လွင်လို့။ ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။

ကလေးမက အပေါ်ပိုင်း ကြယ်သီးလေးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ရှပ်အင်္ကျီကို အရင်ဝတ်ဖို့ပြင်တယ်။ ပြီးမှ အောက်က ဘောင်းဘီ ကို စွတ်ပြီး သူ့ဂါဝန်တစ်ထည်လုံးကို လျှောချမယ်ထင်ပါရဲ့။ သူရပ်နေတာက အပေါက်ဝကို ကျောပေးထားတော့ ကျွန်တော်လည်း နောက်ကျောလေးပဲ မြင်ခွင့်ရတာပေါ့။ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး အင်္ကျီကို ပခုံးကနေ အသာချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကိုယ့်မျက်လုံးတောင် ကိုယ်မယုံနိုင်အောင်ဘဲ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားမိတယ်။ ဝင်းဝါတဲ့ အသားရေနဲ့ တင်းတင်းရစ်ရစ် ကျောပြင်ကလေးကို ဖျတ်ခနဲ လက် သွားတဲ့ လျှပ်စီးရောင်ကြောင့် ဖွေးကနဲမြင်လိုက်ရတာ ကျွန်တော့်အသက်ရှုသံတွေ ကမောက်ကမကို ဖြစ်ကရော။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်အရမ်းကို ကံကောင်းသွားတယ်။ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချနေတဲ့မိုးက ချစ်သူကို ပြန်ချောင်းနေရတဲ့ ကျွန်တော့်ဘဝကို သနားသွားတယ်ထင်ပါရဲ့..။ မျက်စိကျိန်းလုမတတ် လျှပ်ပြက်ပြီး ဂျိန်း… ဂျလိန်းဆို မိုးကြိုးပါ ပစ်ချလိုက်ပါရော။ ရုတ်တရက် လန့်သွားတဲ့ ချစ်သူလည်း အခန်းထဲက ယောင်ယမ်းလန့်ဖြန့် ပြေးထွက်လာပြီး ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ အပြေးလေး တိုးဝင်လာပါတယ်။ အဲ့အချိန် သူ့ကိုယ်လုံးကလေးပေါ်မှာ ချွတ် လက်စ ဂါဝန်လေးက တစ်ဝက်တန်းလန်း။

အပေါ်ပိုင်းမှာ အတွင်းခံဘော်လီလေးနဲ့၊ အောက်ပိုင်းက ကြယ်သီးတွေ ကုန်အောင်မဖြုတ်ရသေးတော့ ဂါဝန်လေးက သူ့တင်ပါးကားကားစွင့်စွင့်လေးပေါ်မှာ ကပိုကရို ချိတ်တင်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မိုးနတ်မင်းပေးတဲ့ မဟာအခွင့်အရေးကို မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာပေါ့။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးလည်း လေသံမိုးသံတွေနဲ့ ဆူညံနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလေသံမိုးသံတွေဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက ဆာလောင်မှု တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် ပေါက်ထွက်မတတ် ခုန်နေတဲ့ နှလုံးသားရဲ့ ဟစ်ကြွေးသံ တွေကို မမီတာအမှန်ပဲ။ ကျွန်တော်ဘယ်လိုမှ မစောင့်စည်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ သူ့ကိုယ်လုံးအိအိကလေးကို တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်ကလည်း သူ့ကျောပြင်ကလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေမိ တယ်။

သူလည်း အသက်ရှုသံတွေမြန်ပြီး နှလုံးသားရဲ့ခုန်ပေါက်လှုပ်ရှားနေမှုက ရွှေရင်အစုံကို နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ် လာတဲ့အထိပါပဲ။ ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်းထနေတဲ့ အရိုင်းပန်းကလေးကို အသက်ရှုမှားအောင် ဆွဲဆောင်ဖို့ ကျွန်တော် ခြေလှမ်း စလိုက်တယ်။ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားတာကို နည်းနည်းဖြေလျှော့ပြီး ငုံ့ထားတဲ့ သူ့ခေါင်းကလေးကို မေးဖျားကနေ အသာဆွဲမော့ယူလိုက်တယ်။

ဆံနုလေးတွေ ကပိုကယိုကျနေတဲ့ နဖူးပြင်၊ စိမ်းညို့နေတဲ့ မျက်ခုံးထူထူအောက်က မျက်တောင်ကော့ကော့တွေနဲ့ ချစ်ရည်ရွှမ်းနေတဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေ၊ အဖျားလုံးလုံးကလေးနဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ နှာတံကလေး၊ သွေးကြောကလေးတွေ ယှက်ဖြာနေတဲ့ ပန်းနုရောင်ပါးပြင်ပေါ်မှာ သနပ်ခါး ပါးကွက်လေးက မထိ တထိ စိုသွားတဲ့ မိုးစက်တွေကြောင့် တဝက်တပျက်ပဲ ကျန်တော့တယ်၊ ချစ်စရာ မေးချိုင့်ကလေးအပေါ်က ထူထူ ပြည့်ပြည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ရင်ခုန်သံစည်းချက်ကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးက ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကို ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။ အရင်ဆုံး သူ့နဖူးပြင်လေးကို အနမ်းဖွဖွလေး ပေးလိုက်တယ်။

ကျွန်တော့်ခေါင်းကို အသာပြန်မတ်လိုက်တော့ သူ ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေနဲ့မော့ကြည့်တယ်လေ။ ကျွန်တော် အသာ ပြန်ပြုံးပြပြီး နှာခေါင်းချင်းထိတို့ ကျီစယ်လိုက်တယ်။ သူသဘောကျတတ်တဲ့အပြုအမူလေးပေါ့ဗျာ။ “ငယ်..ချစ်လား” “ဟုတ်..” မေးစေ့လေးကို ပင့်ကိုင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။ တိုးတိုးလေပြောရင်း ခေါင်းလေးအသာငြိမ့်ပြတယ်။ “ရဝူး..ပါးစပ်ကပြောကွာ.. ချစ်တယ်လို့” “ကိုကလည်း အမြဲပဲ မေးနေတာကို..။ ခေါင်းငြိမ့်ပြတာလည်း ဖြေတာပဲလေ..” “ငယ်ရယ်..ကြားချင်လို့ မေးတာလေကွာ..၊ ကို့ငယ်လေး ပါးစပ်ကပြောတာ ကြားချင်တာပေါ့..၊ ဘာလဲ.. မပြောချင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား..ရပါတယ်၊ မဖြေချင်လည်းနေပါ” “အယ်..တွေ့လား သူ့ကျ စတာလေးတောင် မခံနိုင်ဘူး..။

ဦးကောက်တေးကြီး.. ချစ်တယ် ချစ်တယ် အခါတစ်ရာ ချစ်တယ်..ကဲ..” “ချစ်တယ် ငယ်ရယ်.. အတူနေချင်ပြီကွာ” အဲဒီလို ကလေးဆန်ဆန် ပြောဟန်လေးတွေက ကျွန်တော့်သွေးသားတွေကို ပိုမိုဆူပွက်လာအောင် တွန်းအားပေးနေသလိုပဲ။ သူ့နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းလေး၊ ချစ်စရာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ကျွန်တော် အသာအယာ စုပ်နမ်းမိတော့တယ်။ လက်တစ်ဘက်က သူ့ခေါင်းကလေးကို ထိန်းကိုင်ထားရင်း ကျန်တစ်ဘက်က သူ့ခါးလေးကို ကိုင်ထားရာကတဆင့် ကျောပြင်တစ်လျှောက် စုံဆန်ပွတ်သပ် ပေးနေမိတယ်။

နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း တချက်တချက် သူ့ပါးစပ်ထဲလျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အဲဒီနောက် ကျွန်တော့်အနမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကခွာပြီး လည်တိုင်ဆီကို ရွှေ့လိုက်ပါတယ်။ သိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်တွေကလည်း ခါးကျင်ကျင်ကလေးအောက်က ဖွံ့ထွားတဲ့ တင်သားစိုင်တွေပေါ် တရွေ့ရွေ့ ပွတ်သပ်လို့ပေါ့။ “အို..ကို ဘာတွေ..” စကားဆက်ခွင့်မပေးတော့ဘဲ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ တရစပ်ပေးလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်က သူ့ရင်သား မို့မို့လေးတွေကို ဘော်လီအင်္ကျီပေါ်ကတဆင့် ဆုပ်နယ်လိုက်တော့ ချစ်သူရဲ့တုန်ရီနေတဲ့ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြား လိုက်ရတယ်လေ။ “ကို..ဘာလုပ်မလို့လည်းဟင်..” “ငယ်ကြောက်တယ်.. မလုပ်ပါနဲ့နော်..၊ ငယ့်ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးပါ ကိုရယ်..နော်..” ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်ပြီး ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ တောင်းပန်သလို သူပြောတော့ ကျွန်တော် တကယ် စိတ်ထိခိုက်မိတယ်ဗျာ။

“ငယ်ရယ်..ကို အခွင့်ရေးသမားမဟုတ်တာ ငယ်သိပါတယ် ချစ်လို့ပါကွာ။ ငယ့်ကို ချစ်လို့ပါ.. ငယ်လေး မကြိုက်ရင် ကိုဘာမှ မလုပ်ပါဘူး..၊ ငိုတော့မငိုပါနဲ့ ငယ်ရယ်..၊ ကို့ဘက်ကိုလည်း တစ်ချက်လောက် နားလည် ပေးစေချင်တယ်..နော်” ကျွန်တော် သူ့ကို အပျော့ဆွဲနဲ့သိမ်းသွင်းစကား ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ ရင်ထဲက ခံစားရတဲ့အတိုင်း ပြော လိုက်တာပါ။ ဒါကို သူလည်း နားလည်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့။ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို အလိုက်သင့်လေး ပြန်တိုး ဝင်လာပါတယ်။ “ငယ်နဲ့ ကို့ကြားမှာ စည်းလေးတစ်ခုခြားနေသလို ကို ခံစားမိတယ်..။ ငယ်နဲ့တစ်သားတည်း ထပ်တူကျတဲ့ ဘဝမျိုးလိုချင်မိတယ် ငယ်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်ကွာ” “ဒါပေမဲ့ ငယ်ရယ်.. ငယ်လေးသဘောမတူဘဲ ကို ဘာမှ ဇွတ်အတင်း မတောင်းဆိုပါဘူး..။

တကယ်လို့ ပြောမိတယ်ဆိုရင်တောင် ကို့ စိတ်သက်သက်ပါ..၊ ငယ့်ဆီက တစ်ခုခု တောင်းဆိုတာ မဟုတ်ပါဘူး..နော်” ကျွန်တော်လည်း တစ်ခါမှမပြောဘူးတဲ့ ကျွန်တော့် ခံစားချက်တွေကို သူ့ကို ပြောပြမိပါတော့တယ်။ မျှော်လင့်ချက် တစ်စုံတစ်ရာမပါတဲ့ကျွန်တော့်စကားတွေက သူ့ကြောက်စိတ်ကို အနိုင်ယူသွားတယ်ထင်ရဲ့။ “ကို..မျက်စိမှိတ်၊ ခေါင်းနဲနဲငုံ့..” ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ပြန်သိုင်းဖက်ပြီး သူပြောတယ်။ သခင်မလေးရဲ့အမိန့်ကို ရင်ခုန်စွာနဲ့ နာခံလိုက်မိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို သူနမ်းလိုက်တယ်လေ။ “ငယ်ရယ်.. ကို့ကို စိတ်ဆိုးမယ်ဆိုလည်း ဆိုးလိုက်တော့ကွာ” ရင်ထဲက တီးတိုးရေရွတ်ရင်း သူ့ကို ဆတ်ကနဲ တင်းတင်းဆွဲဖက်..၊ မျက်နှာတစ်ခုလုံးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ဗုံးကြဲသလို အငမ်းမရ နမ်းပစ်လိုက်မိတော့တယ်။ သူလည်း ကျွန်တော့်ကို အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းရင်း တုန့်ပြန်ရှာ ပါတယ်။

ရာသီဥတုက ကိုယ့်ဘက်ပါလာတော့လည်း ယောကျ်ားပဲဗျာ။ နောက်မဆုတ်တမ်းပေါ့။ “ငယ်.. အခန်းထဲ သွားရအောင်.. နော်” “ကို.. ငယ်နဲနဲတော့ ကြောက်တယ်နော်..” သူအသာအယာပဲ ခေါင်းလေးညိမ့်ပြပြီး ကတုန်ကရီပြောလာပေမဲ့ ကျွန်တော့်အပေါ် ငြင်းဆန်တဲ့ အရိပ် အယောင် မပါတာတော့ သေချာပါတယ်။ “ ချစ်တယ်ဆိုတာ ကြောက်ဖို့မှ မလိုဘဲ ငယ်ရဲ့..။ ကြောက်စရာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငယ့်ကို သက်သေပြမယ် လေ.. ဘယ်လိုလဲ” ပြုံးစိစိနဲ့ ကျွန်တော်ပြောတော့ သူ မျက်စောင်းလေး ထိုးတယ်ဗျ။

အဲဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုယ်လုံး လေးကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီပြီး အချစ်နန်းတော်သို့ ပထမဆုံး အလည်တစ်ခေါက် ခရီးကို စတင်ချီတက်လိုက်တယ် ဆိုပါ တော့။ ရင်ခုန်သံတွေ ရထားတစ်စင်းလို မရပ်မနားခုတ်မောင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ချစ်သူဟာ ပန်းလေး တစ်ပွင့်လို အလိုက်သင့်ပါလာပါတယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်အင်္ကျီကို ဆုပ်ကိုင် ထားတယ်။ မျက်နှာလေးကိုလည်း ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်နဲ့ တိုးကပ်ပြီး ဖွက်ထားလိုက်သေးတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ သူ့ကို ကုတင်ပေါ်အသာလေး ချလိုက်တယ်။ ပက်လက်အနေထားရှိနေတဲ့ သူ့ကိုယ် လေးပေါ်ကို ကျွန်တော် အသာအယာ အုပ်မိုးပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။

ပါးနှစ်ဘက်ကို တစ်ချက်စီ အနမ်းပေးပြီး မေးဖျားလေးကို ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်က နဖူးပေါ်က ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ရင်း ကျန်တစ် ဘက်က ရင်သားဖုဖုတင်းတင်းလေးတွေကို ဘော်လီအင်္ကျီပေါ်ကနေ အသာအယာပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် ချေမွနေမိ တယ်။ ချစ်သူရဲ့ ပြင်းပြင်းပျပျ အသက်ရှုသံတွေက ကျွန်တော့်စိတ်ကို ပိုမိုတွန်းအား ပေးနေပါတော့တယ်။ ကျွန်တော် တစ်ဆင့်တက်ပြီး သူ့ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အထိအတွေ့မှာ ခဏတာနစ်မြောနေတဲ့ သူ့ဆီက… “ကို.. ဘာလုပ်မို့လဲဟင်.. ငယ်ကြောက်တယ်နော်..” “ငယ်ရယ်.. ကိုပြောပြီးပြီကော..ချစ်တယ်ဆိုတာ ကြောက်ဖို့မဟုတ်ဘူးလေ..၊ ငယ်လေး စိတ်ကိုလျှော့ထား.. နော်” ကျွန်တော် ချော့ပြောတော့ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရှာတယ်လေ။ မျက်စိကိုစုံမှိတ် အံကြိတ်လို့ပေါ့။ ကျွန်တော် ရိုးသားစွာ ဝန်ခံပါတယ်။ သူက ကျွန်တော့်အတွက် ပထမဆုံးမိန်းကလေး မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ့အတွက်တော့ ကျွန်တော်က ပထမဆုံးပါ။

ဒါကြောင့် ချစ်သူရဲ့တုန့်ပြန်မှုတွေကို အကဲခတ်မိတဲ့ ကျွန်တော်လည်း အချိန်သိပ်ဆွဲ မနေတော့ဘဲ သူ့ကျောအောက်ကို လက်လျှိုသွင်းပြီး ဘော်လီချိတ်တွေကို ခပ်သွက်သွက်ပဲ ဖြုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ လည်ပင်းတစ်လျှောက်နဲ့ မျက်နှာအနှံ့ကို အဆက်မပြတ် အနမ်းတွေပေးရင်းပေါ့။ ဘော်လီလေးဖယ်ထုတ်လိုက်မှ အိကနဲ ထွက်လာတဲ့ ရင်သားမို့မို့လေးတွေက မကြီးလွန်း မသေးလွန်း၊ ပန်းနုသွေးရောင် သီးလုံးလေးတွေက လုံးဝန်းပြီး ချစ်စရာလေးတွေပါ။ ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကို နေရာရွှေ့လိုက်တယ်။

သူ့ရဲ့ လှပညီညာတဲ့ ရင်နှစ်မွှာ ကိုပေါ့။ လက်နဲ့ အသာအယာ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း သီးလုံးကလေးတွေကို လျှာဖျားနဲ့ ကလိပေးလိုက်၊ တချက်တချက် အသာစုပ်လိုက်၊ သွားနဲ့ မနာရုံလောက်လေး ဖွဖွကိုက်ပေးလိုက်ပေါ့။ အဲဒီမှာ သူက လေးလည်း ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့လေးနဲ့ ခါးလေးကို ကော့ပေးလာပါရော။ ကျွန်တော်ခေါ်ဆောင်ရာ အချစ်ရပ်ဝန်းကို သူအလိုက်သင့် ပါလာပြီဆိုတာ ကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။ နို့ကလေးတွေစို့ ပေးနေရင်းတစ်ဘက်က ကျန်နေသေးတဲ့ သူ့ဂါဝန်အောက်ပိုင်းကို ချွတ်ဖို့ ကျွန်တော် ပြင်ဆင်လိုက တယ်။ ကိုယ်ကို အောက်ဘက် လျှောချပြီး နူးညံ့တဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ သူ့ဗိုက်သားအိအိလေးကို အသာအယာ နမ်းရှိုက် လိုက်တယ်။ ပူနွေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက ချစ်သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးမွှေးညင်း ထစေခဲ့ပြီလေ။ ကြယ်သီးလေးတွေ ခပ်သွက်သွက် ဖြုတ်အပြီးမှာတော့ ကျွန်တော့် အသက်ရှုသံ တွေကို ပြောင်းပြန် ဖြစ်သွားစေတဲ့ အသားရောင် ပင်တီကလေးကို မြင်ခွင့် ရလိုက်ပါပြီ။

ပင်တီလေးအောက်က ဖုဖုဖောင်းဖောင်း ဖြစ်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့ရတနာလေးက ကျွန်တော့် ချစ်ခြင်းတွေကို ဖိတ်ခေါ်နေပြီ။ ဗိုက်သားလေးတွေကို နမ်းရင်း သူ့ရဲ့ ပင်တီကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားစဉ်မှာပဲ ကျွန်တော့်လက်ကို သူလှမ်း ဆွဲတယ်။ ကျွန်တော် အသာပြန်မော့ကြည့်တော့ လက်ကို ပြန်လွှတ်ပေးရှာပါတယ်။ ပင်တီလေးကို ညင်ညင်သာသာ ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော် သိလိုက်ရတာက ကျွန်တော့်ရဲ့ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကို သူကလေး အသေ အချာ လွင့်မြောလိုက်ပါလာတယ် ဆိုတာကိုပါ။ ပင်တီကလေးမှာ ချစ်ဝတ်ရည်လေးတွေ စိုကွက်နေတယ်လေ။

သူ့ပေါင်တံဖြူဖြူကလေး နှစ်ဘက်ကို အသာ ဆွဲထောင်ကား လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်နေတဲ့ ဖောင်းဖောင်း မို့မို့ ရတနာကလေးကို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ထိတွေ့ခွင့်ရလိုက်ပြီပေါ့။ အက်ကွဲကြောင်းလေးက ပန်ချီဆေးချက်တစ်ခုလို ပိရိသေသပ်နေတယ်။ ကျစ်လစ်နေတဲ့ အရိုင်းပန်း အဖူး လေးတစ်ပွင့်လိုပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်လက်နဲ့အသာအယာ တို့ထိပွတ်သပ်လိုက်တော့ သူ့ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ကလေး ထွက်လာတယ်လေ။ ခါးကလေးလည်း အသာကော့တက်လာပြီ။ အခြေအနေကောင်းနေမှန်း ရိပ်မိလိုက်တဲ့ကျွန်တော် သူ့ပိပိကလေးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ချွေဖို့ ကျွန်တော်မျက်နှာ အပ်လိုက်စဉ်မှာပဲ သူအတင်းကုန်းရုန်းထပြီး… “ကို.. ဟင့်အင်း မလုပ်နဲ့..နော်..” “ဘာလို့လဲ..ငယ်ရယ်.. ကို့ကိုချစ်တယ်ဆို… ခွင့်ပြုမယ်မှတ်လားဟင်” “အွန်းလေ.. ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုကြီး မဟုတ်ဘူးလေ ကို..”

“ဘာကို အဲ့လိုကြီးမဟုတ်တာလဲ ငယ်လေးရဲ့။ ကို မနမ်းရဘူးလား” “ဟင့်အင်း မနမ်းရဘူး နမ်းရမဲ့နေရာမှ မဟုတ်ဘဲ..၊ ငယ်ငရဲကြီးမှာပေါ့လို့.. ကိုလည်း ဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ်..နော်.. လုပ်နဲ့..” “ငယ်ကလည်းကွာ ကြံကြံဖန်ဖန်၊ ချစ်တဲ့အချိန်မှာ ဘုန်းနိမ့်တာတွေ၊ မြင့်တာတွေ မရှိပါဘူးကလေးရဲ့..၊ ပြီးတော့ ငရဲလည်း မရှိဘူး အိုကေ..?” ကျွန်တော် ပြောလည်းပြော၊ လက်ကလည်း သူ့ကို ပက်လက်အနေထား ပြန်ရောက်အောင် အသာ ဖိချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို တဖန်ပြန် ဆွဲကားလိုက်တယ်။

ငြင်းဆန်ဖို့အခွင့်အရေး လုံးဝမပေးတော့ဘဲ ချစ်သူ ကောင်းစားရေးစီမံကိန်းကို လက်တွေ့အကောင်ထည်ဖော်လိုက်တော့တာပေါ့။ စောစောက စစ်ဆင်ရေးတွေကြောင့် စိုစွတ်နေတဲ့ သူ့ညီမလေးကို အနမ်းတစ်ချက် အရင်ဆုံးပေးလိုက်တယ်။ နောက်ပြီး လက်တစ်ဘက်နဲ့ ပန်းကလေးရဲ့ ပွင့်ချပ်လွှာနှစ်ဘက်ကို အသာဟလိုက်ပြီး ပန်းသွေးရောင် အတွင်းသားတွေကို လျှာနဲ့ တစ်ချက် သပ်တင်လိုက်တယ်။ ခဲတံခဲဖျက်သာသာ အဖုလေးကိုလည်း သွက်သွက်လေး ကလိပေးလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ရင်သားမို့မို့လေးတွေကို အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်၊ သီးလုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ညှပ်ချေပေး လိုက်ပေါ့။

ပန်းဖူးလေးအတွင်းက ပွင့်ချပ်လွှာလေးနှစ်ဖတ်ကို ဆွဲစုပ်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ… “အ..အ ကို ရှီးးး..တော်ပြီ.. တော်ပြီ..အာာာ…ကို့…ကိုရေ..” “ဟင့် အင့် ကို..တော်ပါတော့ နော်.. ငယ်မနေတတ်တော့ဘူး..” “ကို…ငို မှာ နော်…ငယ် ရှုရှုးပေါက်ချင်လာပြီ.. ဖယ်ပေးပါလို့..နော်..” “ငယ်..ပေါက်ချင် ပေါက်ချလိုက်လေ” “အာာာ..ကို နော်.. ဖယ် ပေး ပါ အင့် ဟင့် ဟင့်..” “ငယ်လေး မသိလို့ကွ.. အာ့ ရှုရှုးပေါက်ချင်တာ ဟုတ်ဘူး” “ဟင့် အင်း.. သိဘူး တော်ပြီ..လို့ အာာ…အ..အ..ကိုးးး..” ပြောနေရင်း သူ့ခါးလေး အရမ်းကော့တက်လာပြီး တကိုယ်လုံးလည်း ဓါတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ် တုန် သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်အတွေ့အကြုံအရ သူ့ခံစားမှုအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားမှန်း သိလိုက်တယ်…။

“မောသွားလား..ငယ် ဟင်.. ကြောက်စရာကောင်းလား ကလေးလေး” “ဟင့်အင်း သိဘူး..” “ဟ..ဟ ဘာလေးလဲကွ” ကျွန်တော် သူ့ဘေးမှာ အသာလေး လှဲချလိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်လုံး အိအိကလေးကို ထွေးပွေ့ရင်းပေါ့။ ချစ်သူလေးခမျာ ခုထိ ကြက်သီးမွှေးညင်းလေးတွေ ထနေတုန်း။ သူ့ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ရင်သားမို့မို့တွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်ချေပေးရင်း၊ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျောပြင်ကို လက်သည်းထိပ်လေးနဲ့ ဖိဆိတ် ပေးလိုက်တော့ သူ တွန့်သွားပြီး… “အာ..ကို့.. ယားတယ် မလုပ်နဲ့..” “ဘယ်နားက ယားတာလဲ..ငယ်၊ ပြောကြည့်” “သိဘူး.. ကိုနော် ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေမှန်း မသိဘူး..သွား..” “ဟ..ဟ ငယ်လေး.. ကို ဘာမှ မလုပ်ရ သေးဘူးကော..။ ခုမှ လုပ်မယ် ကြံကာရှိသေး.. ဟင်.. ငယ်လေး လုပ်ရမား” “သိ ဘူး..” အခြေနေကောင်းနေပြီ။ ပြီးပါ ပြီ။

 

Zawgyi

 

သာယာလွတဲ့အထိအေတြ႕ (စ/ဆုံး)

မိုး႐ြာၿပီးစ ညေနခင္းေလးတစ္ခုပါ။ စိမ္းစိုေနတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြကို ေလႏုေအးက ညင္ညင္သာသာ ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာေပၚမွာ ေရာင္စုံသက္တန႔္နဲ႕ အားအင္ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ အလွက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုမို သစ္လြင္ေစပါတယ္။ ေလညွင္းရဲ႕ေအးျမတဲ့ ထိေတြ႕မႈကလည္း စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစတာ အမွန္ပါ။ သာယာေအးျမတဲ့ ညေနေလးကို ပိုၿပီး ျပည့္စုံသြားေစတာကေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕အၿပဳံးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕သူ စ ေတြ႕ျဖစ္တာ ေမြးေန႕ပြဲ တစ္ခုမွာေပါ့။ ညမီး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ရွိုက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႕ ထင္းေနေအာင္လွပတဲ့မိန္းကေလးကို က်ေနာ္ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိခဲ့တာ။ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ အၾကည့္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။

ေရွးေရစက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေပါ့။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ငယ္တယ္ဗ်။ ကေလးပီပီ ခြၽဲလိုက္၊ ႏြဲ႕လိုက္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ ရီစရာေလးေတြ ေျပာလိုက္။ အလိုက္သိၿပီး ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ခ်စ္သူေလးပါ။ အခ်ိန္စက္ဝန္းရဲ႕ သယ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့ၿပီ။ သူရဲ႕ျဖဴစင္မႈ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္ေရး မယူရက္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။

မနက္ အလုပ္မသြားခင္ သူ႕အိမ္ေရွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ညေန႐ုံးဆင္း ေတာ့ တစ္ခါဆုံ။ ပိတ္ရက္ကေလးေတြမွာ သူတက္ေနတဲ့ သင္တန္းေလးေတြ လိုက္ပို႔၊ ျပန္ႀကိဳ။ ေအးခ်မ္းၿပီး အပူပင္ မရွိတဲ့ ခ်စ္သူဘဝေလးပါ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် တြယ္တာမႈကလည္း နက္ရွိုင္းလာသလို တေန႕ထက္တေန႕ ဆူၿဖိဳးဖြံ႕ထြားလာေနတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ယခုထက္ပိုမို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ ေလာဘေတြ တက္လာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေတာင္းဆိုရက္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒီညေနကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘဝ အတြက္ အမွတ္တရ ဆိုတာထက္ ပိုပါတယ္။ မိုး႐ြာၿပီးစ ညေနခင္းကေလး ေတြကို သူသေဘာက်တယ္ေလ။ ဒီလိုေန႕မ်ိဳးဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔အၿမဲ အျပင္သြားျဖစ္တယ္။

လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာတို႔၊ စက္ဘီးစီးတာတို႔ေပါ့။ ခုလည္း ၿမိဳ႕စြန္က လယ္ကြင္းျပင္ေတြဘက္ စက္ဘီးစီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကနင္း၊ သူကစက္ဘီး ဘားတန္းေပၚမွာထိုင္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ သူ႕ကိုယ္လုံးကေလးတိုးဝင္ၿပီး တီတီတာတာ စကားေလး ေတြေျပာလိုက္၊ အသံလြင္လြင္ေလး ရယ္လိုက္နဲ႕။ တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္တဲ့ သူ႕ဆံပင္ေတြကို ဖဲျပားႀကိဳးနဲ႕ ဖြဖြေလးခ်ည္ၿပီး ပခုံးေရွ႕တစ္ဘက္တည္းကို သိမ္းခ်ထားတယ္။ ေမႊးရနံ႕တစ္မ်ိဳးေလး သင္းပ်ံ့ေနတဲ့ သူ႕ေခါင္းကေလးက က်ေနာ့္ေမးဖ်ားေအာက္မွာ။ သူရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ရိုင္းေတြ ေမြးဖြားေစတာ အခါခါပါပဲ။ စက္ဘီးနင္းရင္း သူ႕ဆံပင္ေလးပြေနလို႔ တခ်က္ျပန္အသိမ္း၊ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြ သမ္းေနတဲ့ သူ႕ လည္ ဂုတ္ကေလးကို အနမ္းေလးတခ်က္ေပးရင္း မနာေအာင္ ကိုက္လိုက္တယ္။

“ ကို.. လုပ္နဲ႕..ယားလို႔.. ခိခိ..” ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ခ်စ္တတ္လြန္းတာလား၊ သူကေလးကပဲ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းတာလား။ ဘာရယ္မဟုတ္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံကေလးကအစ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႏွလုံးေသြးေတြ ေပါက္ထြက္သြားေစသလိုပဲ။ “ ကို ေမာၿပီလား.. လမ္းေလွ်ာက္ ၾကမယ္ေလ..” “ ေမာပါဘူး..ငယ္ရယ္။ ငယ္ေလး ေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာက္မယ္ေလ ကိုက မိုး႐ြာမွာစိုးလို႔ကြ..၊ ထီးလည္း ပါမလာဘူးေကာ” “ ႐ြာေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ကိုရ..၊ မိုးေရခ်ိဳးျပန္မွာေပါ့.. ေလွ်ာက္မယ္လို႔..ေနာ္..” “ ခဏ ေလွ်ာက္ခ်င္ ေလွ်ာက္ေလငယ္၊ မိုးေရေတာ့ မခ်ိဳးရဘူး။ ငယ္ေလး မိုးမိတိုင္း ဖ်ားတတ္တယ္.. ဟုတ္” ဒီလိုနဲ႕ စက္ဘီးကို လက္တစ္ဘက္က တြန္း၊ တစ္ဘက္က ခ်စ္သူရဲ႕ႏူးညံ့တဲ့ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။

သူက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို ခိုထားၿပီး တခ်က္တခ်က္ ေခါင္းေလးငဲ့မွီလိုက္တိုင္း သူ႕ရင္သား ျပည့္ျပည့္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းနဲ႕ လာလာထိေနတာေပါ့။ တခါတခါ ေရွ႕ကို ကေလး တေယာက္လို႔ ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္ခ်ိန္မ်ား တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါသြားတဲ့ သူရဲ႕တင္သားစိုင္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေနသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ခါတိုင္းထက္ ပိုထိန္းရ ခက္ေနတယ္ဗ်ာ။ တကယ္က သူနဲ႕လက္ထပ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ လုံေလာက္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြရွိႏွင့္ၿပီးပါၿပီ။ မိဘေတြကို ဖြင့္ေျပာဖို႔ မရဲေသးတဲ့သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေပးေနရတာ။

သူနဲ႕ဆုံလိုက္တိုင္း ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္၊ လက္မထပ္ခင္ အခြင့္ေရးယူဖို႔ က်ေတာ့လည္း သူေလး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္သြားမလား၊ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ကို သူအထင္ေသးသြားမလားဆိုတဲ့ လားေပါင္း မ်ားစြာအေတြးနဲ႕ ေရွ႕တိုးဖို႔မရဲခဲ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္က မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္ေနတဲ့သူေလ။ ေျပာပေလာက္တဲ့ အားနည္းခ်က္မ်ိဳးမရွိေပမဲ့ သမီးရွင္ေတြ မ်က္စိက်ေလာက္ေအာင္ မခ်မ္းသာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အတူေနရဖို႔အခ်ိန္ ထပ္မဆြဲခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဒီညေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို လက္ထပ္ၾကဖို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ “ ငယ္ေလး.. ကိုတို႔လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေလ၊ ကို ငယ္နဲ႕ တူတူေနခ်င္ၿပီကြာ၊ ငယ့္ေဖေဖနဲ႕ ေမေမကို ကိုလာ ေျပာမယ္ေလ..ေနာ္ ” မ်က္လုံးအဝိုင္းသားေလးနဲ႕ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ “ေနာ္..ငယ္၊ ကိုေလ တခါတခါ ပင္ပန္းလာရင္ ငယ္ေလးကို ကို႔နားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ရွိေနေစခ်င္တယ္..” “ကို႔ဘဝတစ္ခုလုံး ငယ္ေလးကို အပိုင္ေပးခ်င္တယ္ကြာ၊ ငယ့္ကိုလည္း ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၿပီ…ေနာ္” အႏူးညံ့ဆုံးျဖစ္မဲ့ စကားလုံးေလးေတြေ႐ြးၿပီး ေတာင္းဆိုလိုက္မိတယ္။

“ငယ္မွ ေက်ာင္းမၿပီးေသးတာ ကိုရဲ႕ ေမေမတို႔ခြင့္ျပဳမယ္မထင္ဘူး၊ ငယ္ေၾကာက္တယ္၊ ဘယ္ကဘယ္လို စ ေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူးေလ..” အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိုးဖြဲေလးေတြ က်လာပါတယ္။ “ ျပန္ရေအာင္ေနာ္.. ငယ္ေလး။ မိုးမိေနမယ္…လာ စက္ဘီးေပၚျပန္တက္” ခ်စ္သူကို ရင္ခြင္ထဲထားၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး နင္းလာလိုက္ပါတယ္။ မိုးနတ္မင္းက အခြင့္ေရးေပးတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕နားအေရာက္ မိုးကဝုန္းကနဲ ႐ြာခ်လိဳက္ပါေရာ။ သူတို႔အိမ္ကနဲနဲ ဆက္သြားရဦးမယ္ ေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္းစက္ဘီးကို အိမ္ၿခံဝင္းထဲ ေကြ႕ဝင္လိုက္ပါတယ္။

“ ခဏဝင္မိုးခိုရေအာင္ ငယ္” ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ထဲ အေရာက္ မိုးကလည္း သည္းႀကီးမဲႀကီး႐ြာပါေလေရာ။ နဲနဲစိုသြားတဲ့ သူ႕ကိုၾကည့္ ၿပီး… “ ငယ္ေလး အဝတ္လဲခ်င္လား” လို႔ ေမးေတာ့ “ ရတယ္ ကို..သိပ္မစိုပါဘူး။ ေနပါဦး.. ကို႔မွာ မိန္းကေလး အဝတ္စား ရွိလို႔လား။ ငယ္လဲရေအာင္.. ခိခိ..” “ အယ္.. ကို႔အကၤ်ီနဲ႕ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ ယူဝတ္လိုက္လို႔ ရတယ္ေကာ။ လာ ကိုယူေပးမယ္” အဲဒီလိုေျပာရင္း သူ႕ခါးက်င္က်င္ေလးကို ေနာက္ကေန လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႕ အသာတြန္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ခန္းထဲ ေခၚသြားလိုက္တယ္။ အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ့ ဝတ္စုံတစ္စုံ လိုက္ရွာထုတ္ေပးရင္း စိတ္ထဲက်ိတ္ၿပီး ေနာက္တဆင့္ တက္ဖို႔ အလွ်င္အျမန္စဥ္းစားေနတုန္း… “အက်ီလဲဝတ္လိုက္ေတာ့ ေမေမ ေမးရင္ဘယ္လို ေျပာမလည္း ကိုရဲ႕..” “မိုးတိတ္လို႔ျပန္ေတာ့ ငယ့္အကၤ်ီျပန္ဝတ္ေပါ့..။

ခုေတာ့ ခဏ လဲဝတ္ထားေလကြာ” “အာ့ဆို ကို အျပင္ထြက္ေပး..” “ေကာင္းပါၿပီ သခင္မေလးရယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လဲေတာ္မူပါ၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး အခန္းေပါက္ဝက ေစာင့္ ေနပါ့မယ္” ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကိုၿပဳံးၾကည့္ရင္း အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာၿပီး သူအဝတ္လဲတာကို လွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္နိုင္မဲ့ တံခါး ၾကားနားမွာ ေနရာယူလိုက္မိတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႕ေတာ့ အျပစ္မႀကီးေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲေလ။ သူဝတ္ထားတာက ေရွ႕ၾကယ္သီးလွလွေလးေတြပါတဲ့ ဂါဝန္ရွည္ရွည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးဗ်။ မိုးေရနဲနဲစိုထားလို႔ လုံးဝန္းတဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလွက အထင္းသား ေပၚလြင္လို႔။ ဆန႔္က်င္ဘက္ကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။

ကေလးမက အေပၚပိုင္း ၾကယ္သီးေလးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရွပ္အကၤ်ီကို အရင္ဝတ္ဖို႔ျပင္တယ္။ ၿပီးမွ ေအာက္က ေဘာင္းဘီ ကို စြတ္ၿပီး သူ႕ဂါဝန္တစ္ထည္လုံးကို ေလွ်ာခ်မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူရပ္ေနတာက အေပါက္ဝကို ေက်ာေပးထားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ေက်ာေလးပဲ ျမင္ခြင့္ရတာေပါ့။ ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ၿပီး အကၤ်ီကို ပခုံးကေန အသာခြၽတ္ခ်လိဳက္တယ္။ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတာင္ ကိုယ္မယုံနိုင္ေအာင္ဘဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဝင္းဝါတဲ့ အသားေရနဲ႕ တင္းတင္းရစ္ရစ္ ေက်ာျပင္ကေလးကို ဖ်တ္ခနဲ လက္ သြားတဲ့ လွ်ပ္စီးေရာင္ေၾကာင့္ ေဖြးကနဲျမင္လိုက္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ရႈသံေတြ ကေမာက္ကမကို ျဖစ္ကေရာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းကို ကံေကာင္းသြားတယ္။ သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာခ်ေနတဲ့မိုးက ခ်စ္သူကို ျပန္ေခ်ာင္းေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို သနားသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕..။ မ်က္စိက်ိန္းလုမတတ္ လွ်ပ္ျပက္ၿပီး ဂ်ိန္း… ဂ်လိန္းဆို မိုးႀကိဳးပါ ပစ္ခ်လိဳက္ပါေရာ။ ႐ုတ္တရက္ လန႔္သြားတဲ့ ခ်စ္သူလည္း အခန္းထဲက ေယာင္ယမ္းလန႔္ျဖန႔္ ေျပးထြက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ အေျပးေလး တိုးဝင္လာပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ သူ႕ကိုယ္လုံးကေလးေပၚမွာ ခြၽတ္ လက္စ ဂါဝန္ေလးက တစ္ဝက္တန္းလန္း။

အေပၚပိုင္းမွာ အတြင္းခံေဘာ္လီေလးနဲ႕၊ ေအာက္ပိုင္းက ၾကယ္သီးေတြ ကုန္ေအာင္မျဖဳတ္ရေသးေတာ့ ဂါဝန္ေလးက သူ႕တင္ပါးကားကားစြင့္စြင့္ေလးေပၚမွာ ကပိုကရို ခ်ိတ္တင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မိုးနတ္မင္းေပးတဲ့ မဟာအခြင့္အေရးကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တာေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးလည္း ေလသံမိုးသံေတြနဲ႕ ဆူညံေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလသံမိုးသံေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက ဆာေလာင္မႈ တစ္စုံတစ္ရာေၾကာင့္ ေပါက္ထြက္မတတ္ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ ဟစ္ေႂကြးသံ ေတြကို မမီတာအမွန္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မေစာင့္စည္းနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ႕ကိုယ္လုံးအိအိကေလးကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း သူ႕ေက်ာျပင္ကေလးကို ညင္ညင္သာသာေလး ပြတ္သပ္ေပးေနမိ တယ္။

သူလည္း အသက္ရႈသံေတြျမန္ၿပီး ႏွလုံးသားရဲ႕ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေနမႈက ေ႐ႊရင္အစုံကို နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္ လာတဲ့အထိပါပဲ။ ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထေနတဲ့ အရိုင္းပန္းကေလးကို အသက္ရႈမွားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျခလွမ္း စလိုက္တယ္။ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားတာကို နည္းနည္းေျဖေလွ်ာ့ၿပီး ငုံ႕ထားတဲ့ သူ႕ေခါင္းကေလးကို ေမးဖ်ားကေန အသာဆြဲေမာ့ယူလိုက္တယ္။

ဆံႏုေလးေတြ ကပိုကယိုက်ေနတဲ့ နဖူးျပင္၊ စိမ္းညို႔ေနတဲ့ မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေတြနဲ႕ ခ်စ္ရည္႐ႊမ္းေနတဲ့ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြ၊ အဖ်ားလုံးလုံးကေလးနဲ႕ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ႏွာတံကေလး၊ ေသြးေၾကာကေလးေတြ ယွက္ျဖာေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ပါးျပင္ေပၚမွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးက မထိ တထိ စိုသြားတဲ့ မိုးစက္ေတြေၾကာင့္ တဝက္တပ်က္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ခ်စ္စရာ ေမးခ်ိဳင့္ကေလးအေပၚက ထူထူ ျပည့္ျပည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္ေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ အနမ္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။ အရင္ဆုံး သူ႕နဖူးျပင္ေလးကို အနမ္းဖြဖြေလး ေပးလိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို အသာျပန္မတ္လိုက္ေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြနဲ႕ေမာ့ၾကည့္တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ အသာ ျပန္ၿပဳံးျပၿပီး ႏွာေခါင္းခ်င္းထိတို႔ က်ီစယ္လိုက္တယ္။ သူသေဘာက်တတ္တဲ့အျပဳအမူေလးေပါ့ဗ်ာ။ “ငယ္..ခ်စ္လား” “ဟုတ္..” ေမးေစ့ေလးကို ပင့္ကိုင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။ တိုးတိုးေလေျပာရင္း ေခါင္းေလးအသာၿငိမ့္ျပတယ္။ “ရဝူး..ပါးစပ္ကေျပာကြာ.. ခ်စ္တယ္လို႔” “ကိုကလည္း အၿမဲပဲ ေမးေနတာကို..။ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတာလည္း ေျဖတာပဲေလ..” “ငယ္ရယ္..ၾကားခ်င္လို႔ ေမးတာေလကြာ..၊ ကို႔ငယ္ေလး ပါးစပ္ကေျပာတာ ၾကားခ်င္တာေပါ့..၊ ဘာလဲ.. မေျပာခ်င္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား..ရပါတယ္၊ မေျဖခ်င္လည္းေနပါ” “အယ္..ေတြ႕လား သူ႕က် စတာေလးေတာင္ မခံနိုင္ဘူး..။

ဦးေကာက္ေတးႀကီး.. ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ အခါတစ္ရာ ခ်စ္တယ္..ကဲ..” “ခ်စ္တယ္ ငယ္ရယ္.. အတူေနခ်င္ၿပီကြာ” အဲဒီလို ကေလးဆန္ဆန္ ေျပာဟန္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေသြးသားေတြကို ပိုမိုဆူပြက္လာေအာင္ တြန္းအားေပးေနသလိုပဲ။ သူ႕နားနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလး၊ ခ်စ္စရာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အသာအယာ စုပ္နမ္းမိေတာ့တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႕ေခါင္းကေလးကို ထိန္းကိုင္ထားရင္း က်န္တစ္ဘက္က သူ႕ခါးေလးကို ကိုင္ထားရာကတဆင့္ ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ စုံဆန္ပြတ္သပ္ ေပးေနမိတယ္။

ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းရင္း တခ်က္တခ်က္ သူ႕ပါးစပ္ထဲလွ်ာကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းေတြကို သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကခြာၿပီး လည္တိုင္ဆီကို ေ႐ႊ႕လိုက္ပါတယ္။ သိုင္းဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကလည္း ခါးက်င္က်င္ကေလးေအာက္က ဖြံ႕ထြားတဲ့ တင္သားစိုင္ေတြေပၚ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ပြတ္သပ္လို႔ေပါ့။ “အို..ကို ဘာေတြ..” စကားဆက္ခြင့္မေပးေတာ့ဘဲ အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းေတြ တရစပ္ေပးလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႕ရင္သား မို႔မို႔ေလးေတြကို ေဘာ္လီအကၤ်ီေပၚကတဆင့္ ဆုပ္နယ္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕တုန္ရီေနတဲ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကား လိုက္ရတယ္ေလ။ “ကို..ဘာလုပ္မလို႔လည္းဟင္..” “ငယ္ေၾကာက္တယ္.. မလုပ္ပါနဲ႕ေနာ္..၊ ငယ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ ကိုရယ္..ေနာ္..” ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းထြက္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ ေတာင္းပန္သလို သူေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ စိတ္ထိခိုက္မိတယ္ဗ်ာ။

“ငယ္ရယ္..ကို အခြင့္ေရးသမားမဟုတ္တာ ငယ္သိပါတယ္ ခ်စ္လို႔ပါကြာ။ ငယ့္ကို ခ်စ္လို႔ပါ.. ငယ္ေလး မႀကိဳက္ရင္ ကိုဘာမွ မလုပ္ပါဘူး..၊ ငိုေတာ့မငိုပါနဲ႕ ငယ္ရယ္..၊ ကို႔ဘက္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ နားလည္ ေပးေစခ်င္တယ္..ေနာ္” ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႕သိမ္းသြင္းစကား ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲက ခံစားရတဲ့အတိုင္း ေျပာ လိုက္တာပါ။ ဒါကို သူလည္း နားလည္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို အလိုက္သင့္ေလး ျပန္တိုး ဝင္လာပါတယ္။ “ငယ္နဲ႕ ကို႔ၾကားမွာ စည္းေလးတစ္ခုျခားေနသလို ကို ခံစားမိတယ္..။ ငယ္နဲ႕တစ္သားတည္း ထပ္တူက်တဲ့ ဘဝမ်ိဳးလိုခ်င္မိတယ္ ငယ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ကြာ” “ဒါေပမဲ့ ငယ္ရယ္.. ငယ္ေလးသေဘာမတူဘဲ ကို ဘာမွ ဇြတ္အတင္း မေတာင္းဆိုပါဘူး..။

တကယ္လို႔ ေျပာမိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကို႔ စိတ္သက္သက္ပါ..၊ ငယ့္ဆီက တစ္ခုခု ေတာင္းဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး..ေနာ္” ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါမွမေျပာဘူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို သူ႕ကို ေျပာျပမိပါေတာ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာမပါတဲ့ကြၽန္ေတာ့္စကားေတြက သူ႕ေၾကာက္စိတ္ကို အနိုင္ယူသြားတယ္ထင္ရဲ႕။ “ကို..မ်က္စိမွိတ္၊ ေခါင္းနဲနဲငုံ႕..” ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႕ ျပန္သိုင္းဖက္ၿပီး သူေျပာတယ္။ သခင္မေလးရဲ႕အမိန႔္ကို ရင္ခုန္စြာနဲ႕ နာခံလိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူနမ္းလိုက္တယ္ေလ။ “ငယ္ရယ္.. ကို႔ကို စိတ္ဆိုးမယ္ဆိုလည္း ဆိုးလိုက္ေတာ့ကြာ” ရင္ထဲက တီးတိုးေရ႐ြတ္ရင္း သူ႕ကို ဆတ္ကနဲ တင္းတင္းဆြဲဖက္..၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးေပၚကို အနမ္းေတြ ဗုံးႀကဲသလို အငမ္းမရ နမ္းပစ္လိုက္မိေတာ့တယ္။ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို အလိုက္သင့္ျပန္နမ္းရင္း တုန႔္ျပန္ရွာ ပါတယ္။

ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္ပါလာေတာ့လည္း ေယာက်္ားပဲဗ်ာ။ ေနာက္မဆုတ္တမ္းေပါ့။ “ငယ္.. အခန္းထဲ သြားရေအာင္.. ေနာ္” “ကို.. ငယ္နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္တယ္ေနာ္..” သူအသာအယာပဲ ေခါင္းေလးညိမ့္ျပၿပီး ကတုန္ကရီေျပာလာေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ျငင္းဆန္တဲ့ အရိပ္ အေယာင္ မပါတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ “ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႔မွ မလိုဘဲ ငယ္ရဲ႕..။ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငယ့္ကို သက္ေသျပမယ္ ေလ.. ဘယ္လိုလဲ” ၿပဳံးစိစိနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူ မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးတယ္ဗ်။

အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕ကိုယ္လုံး ေလးကို ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ခ်ီၿပီး အခ်စ္နန္းေတာ္သို႔ ပထမဆုံး အလည္တစ္ေခါက္ ခရီးကို စတင္ခ်ီတက္လိုက္တယ္ ဆိုပါ ေတာ့။ ရင္ခုန္သံေတြ ရထားတစ္စင္းလို မရပ္မနားခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ခ်စ္သူဟာ ပန္းေလး တစ္ပြင့္လို အလိုက္သင့္ပါလာပါတယ္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့လက္ကေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္အကၤ်ီကို ဆုပ္ကိုင္ ထားတယ္။ မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္နဲ႕ တိုးကပ္ၿပီး ဖြက္ထားလိုက္ေသးတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူ႕ကို ကုတင္ေပၚအသာေလး ခ်လိဳက္တယ္။ ပက္လက္အေနထားရွိေနတဲ့ သူ႕ကိုယ္ ေလးေပၚကို ကြၽန္ေတာ္ အသာအယာ အုပ္မိုးၿပီး ေနရာယူလိုက္တယ္။

ပါးႏွစ္ဘက္ကို တစ္ခ်က္စီ အနမ္းေပးၿပီး ေမးဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလး ကိုက္လိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္က နဖူးေပၚက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ရင္း က်န္တစ္ ဘက္က ရင္သားဖုဖုတင္းတင္းေလးေတြကို ေဘာ္လီအကၤ်ီေပၚကေန အသာအယာပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ ေခ်မြေနမိ တယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ ျပင္းျပင္းပ်ပ် အသက္ရႈသံေတြက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ပိုမိုတြန္းအား ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး သူ႕ေဘာ္လီအကၤ်ီကို ခြၽတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အထိအေတြ႕မွာ ခဏတာနစ္ေျမာေနတဲ့ သူ႕ဆီက… “ကို.. ဘာလုပ္မို႔လဲဟင္.. ငယ္ေၾကာက္တယ္ေနာ္..” “ငယ္ရယ္.. ကိုေျပာၿပီးၿပီေကာ..ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႔မဟုတ္ဘူးေလ..၊ ငယ္ေလး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထား.. ေနာ္” ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာ့ေျပာေတာ့ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရွာတယ္ေလ။ မ်က္စိကိုစုံမွိတ္ အံႀကိတ္လို႔ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ရိုးသားစြာ ဝန္ခံပါတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပထမဆုံးမိန္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အတြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ပထမဆုံးပါ။

ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူရဲ႕တုန႔္ျပန္မႈေတြကို အကဲခတ္မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္ဆြဲ မေနေတာ့ဘဲ သူ႕ေက်ာေအာက္ကို လက္လွ်ိုသြင္းၿပီး ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ပဲ ျဖဳတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လည္ပင္းတစ္ေလွ်ာက္နဲ႕ မ်က္ႏွာအႏွံ႕ကို အဆက္မျပတ္ အနမ္းေတြေပးရင္းေပါ့။ ေဘာ္လီေလးဖယ္ထုတ္လိုက္မွ အိကနဲ ထြက္လာတဲ့ ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြက မႀကီးလြန္း မေသးလြန္း၊ ပန္းႏုေသြးေရာင္ သီးလုံးေလးေတြက လုံးဝန္းၿပီး ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အနမ္းေတြကို ေနရာေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။

သူ႕ရဲ႕ လွပညီညာတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာ ကိုေပါ့။ လက္နဲ႕ အသာအယာ ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း သီးလုံးကေလးေတြကို လွ်ာဖ်ားနဲ႕ ကလိေပးလိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ အသာစုပ္လိုက္၊ သြားနဲ႕ မနာ႐ုံေလာက္ေလး ဖြဖြကိုက္ေပးလိုက္ေပါ့။ အဲဒီမွာ သူက ေလးလည္း ညည္းၫူသံ သဲ့သဲ့ေလးနဲ႕ ခါးေလးကို ေကာ့ေပးလာပါေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ေခၚေဆာင္ရာ အခ်စ္ရပ္ဝန္းကို သူအလိုက္သင့္ ပါလာၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ နို႔ကေလးေတြစို႔ ေပးေနရင္းတစ္ဘက္က က်န္ေနေသးတဲ့ သူ႕ဂါဝန္ေအာက္ပိုင္းကို ခြၽတ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဆင္လိုက တယ္။ ကိုယ္ကို ေအာက္ဘက္ ေလွ်ာခ်ၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ အနမ္းေတြနဲ႕ သူ႕ဗိုက္သားအိအိေလးကို အသာအယာ နမ္းရွိုက္ လိုက္တယ္။ ပူေႏြးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြက ခ်စ္သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးကို ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထေစခဲ့ၿပီေလ။ ၾကယ္သီးေလးေတြ ခပ္သြက္သြက္ ျဖဳတ္အၿပီးမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ရႈသံ ေတြကို ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားေစတဲ့ အသားေရာင္ ပင္တီကေလးကို ျမင္ခြင့္ ရလိုက္ပါၿပီ။

ပင္တီေလးေအာက္က ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ရတနာေလးက ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနၿပီ။ ဗိုက္သားေလးေတြကို နမ္းရင္း သူ႕ရဲ႕ ပင္တီကို ခြၽတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားစဥ္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို သူလွမ္း ဆြဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အသာျပန္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လက္ကို ျပန္လႊတ္ေပးရွာပါတယ္။ ပင္တီေလးကို ညင္ညင္သာသာ ခြၽတ္ခ်လိဳက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရတာက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို သူကေလး အေသ အခ်ာ လြင့္ေျမာလိုက္ပါလာတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ပင္တီကေလးမွာ ခ်စ္ဝတ္ရည္ေလးေတြ စိုကြက္ေနတယ္ေလ။

သူ႕ေပါင္တံျဖဴျဖဴကေလး ႏွစ္ဘက္ကို အသာ ဆြဲေထာင္ကား လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သန႔္ရွင္းစင္ၾကယ္ေနတဲ့ ေဖာင္းေဖာင္း မို႔မို႔ ရတနာကေလးကို ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထိေတြ႕ခြင့္ရလိုက္ၿပီေပါ့။ အက္ကြဲေၾကာင္းေလးက ပန္ခ်ီေဆးခ်က္တစ္ခုလို ပိရိေသသပ္ေနတယ္။ က်စ္လစ္ေနတဲ့ အရိုင္းပန္း အဖူး ေလးတစ္ပြင့္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္နဲ႕အသာအယာ တို႔ထိပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ သူ႕ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကေလး ထြက္လာတယ္ေလ။ ခါးကေလးလည္း အသာေကာ့တက္လာၿပီ။ အေျခအေနေကာင္းေနမွန္း ရိပ္မိလိုက္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ပိပိကေလးေပၚကို အနမ္းေတြ ေခြၽဖို႔ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္စဥ္မွာပဲ သူအတင္းကုန္း႐ုန္းထၿပီး… “ကို.. ဟင့္အင္း မလုပ္နဲ႕..ေနာ္..” “ဘာလို႔လဲ..ငယ္ရယ္.. ကို႔ကိုခ်စ္တယ္ဆို… ခြင့္ျပဳမယ္မွတ္လားဟင္” “အြန္းေလ.. ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ ကို..”

“ဘာကို အဲ့လိုႀကီးမဟုတ္တာလဲ ငယ္ေလးရဲ႕။ ကို မနမ္းရဘူးလား” “ဟင့္အင္း မနမ္းရဘူး နမ္းရမဲ့ေနရာမွ မဟုတ္ဘဲ..၊ ငယ္ငရဲႀကီးမွာေပါ့လို႔.. ကိုလည္း ဘုန္းနိမ့္လိမ့္မယ္..ေနာ္.. လုပ္နဲ႕..” “ငယ္ကလည္းကြာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္၊ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းနိမ့္တာေတြ၊ ျမင့္တာေတြ မရွိပါဘူးကေလးရဲ႕..၊ ၿပီးေတာ့ ငရဲလည္း မရွိဘူး အိုေက..?” ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလည္းေျပာ၊ လက္ကလည္း သူ႕ကို ပက္လက္အေနထား ျပန္ေရာက္ေအာင္ အသာ ဖိခ်လိဳက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို တဖန္ျပန္ ဆြဲကားလိုက္တယ္။

ျငင္းဆန္ဖို႔အခြင့္အေရး လုံးဝမေပးေတာ့ဘဲ ခ်စ္သူ ေကာင္းစားေရးစီမံကိန္းကို လက္ေတြ႕အေကာင္ထည္ေဖာ္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ေစာေစာက စစ္ဆင္ေရးေတြေၾကာင့္ စိုစြတ္ေနတဲ့ သူ႕ညီမေလးကို အနမ္းတစ္ခ်က္ အရင္ဆုံးေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္တစ္ဘက္နဲ႕ ပန္းကေလးရဲ႕ ပြင့္ခ်ပ္လႊာႏွစ္ဘက္ကို အသာဟလိုက္ၿပီး ပန္းေသြးေရာင္ အတြင္းသားေတြကို လွ်ာနဲ႕ တစ္ခ်က္ သပ္တင္လိုက္တယ္။ ခဲတံခဲဖ်က္သာသာ အဖုေလးကိုလည္း သြက္သြက္ေလး ကလိေပးလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္၊ သီးလုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို လက္ညိုးလက္မနဲ႕ ညွပ္ေခ်ေပး လိုက္ေပါ့။

ပန္းဖူးေလးအတြင္းက ပြင့္ခ်ပ္လႊာေလးႏွစ္ဖတ္ကို ဆြဲစုပ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ… “အ..အ ကို ရွီးးး..ေတာ္ၿပီ.. ေတာ္ၿပီ..အာာာ…ကို႔…ကိုေရ..” “ဟင့္ အင့္ ကို..ေတာ္ပါေတာ့ ေနာ္.. ငယ္မေနတတ္ေတာ့ဘူး..” “ကို…ငို မွာ ေနာ္…ငယ္ ရႈရႈးေပါက္ခ်င္လာၿပီ.. ဖယ္ေပးပါလို႔..ေနာ္..” “ငယ္..ေပါက္ခ်င္ ေပါက္ခ်လိဳက္ေလ” “အာာာ..ကို ေနာ္.. ဖယ္ ေပး ပါ အင့္ ဟင့္ ဟင့္..” “ငယ္ေလး မသိလို႔ကြ.. အာ့ ရႈရႈးေပါက္ခ်င္တာ ဟုတ္ဘူး” “ဟင့္ အင္း.. သိဘူး ေတာ္ၿပီ..လို႔ အာာ…အ..အ..ကိုးးး..” ေျပာေနရင္း သူ႕ခါးေလး အရမ္းေကာ့တက္လာၿပီး တကိုယ္လုံးလည္း ဓါတ္လိုက္သလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကဳံအရ သူ႕ခံစားမႈအထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားမွန္း သိလိုက္တယ္…။

“ေမာသြားလား..ငယ္ ဟင္.. ေၾကာက္စရာေကာင္းလား ကေလးေလး” “ဟင့္အင္း သိဘူး..” “ဟ..ဟ ဘာေလးလဲကြ” ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ေဘးမွာ အသာေလး လွဲခ်လိဳက္တယ္။ သူ႕ကိုယ္လုံး အိအိကေလးကို ေထြးေပြ႕ရင္းေပါ့။ ခ်စ္သူေလးခမ်ာ ခုထိ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေလးေတြ ထေနတုန္း။ သူ႕ကို တင္းတင္းေလး ဖက္ထားရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းေနလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ရင္သားမို႔မို႔ေတြကို ပြတ္သပ္ ဆုပ္ေခ်ေပးရင္း၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေက်ာျပင္ကို လက္သည္းထိပ္ေလးနဲ႕ ဖိဆိတ္ ေပးလိုက္ေတာ့ သူ တြန႔္သြားၿပီး… “အာ..ကို႔.. ယားတယ္ မလုပ္နဲ႕..” “ဘယ္နားက ယားတာလဲ..ငယ္၊ ေျပာၾကည့္” “သိဘူး.. ကိုေနာ္ ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး..သြား..” “ဟ..ဟ ငယ္ေလး.. ကို ဘာမွ မလုပ္ရ ေသးဘူးေကာ..။ ခုမွ လုပ္မယ္ ႀကံကာရွိေသး.. ဟင္.. ငယ္ေလး လုပ္ရမား” “သိ ဘူး..” အေျခေနေကာင္းေနၿပီ။ ၿပီးပါ ၿပီ။