ကျတော့ နမည်ငပဲ

ကျတော့ နမည်ငပဲ ( စ / ဆုံး )

ကျွန်တော့် နာမည်က… ငပဲ။လိင်တန်ဆာ ဆိုရင်လဲမမှားဘူးပေါ့။ဒါပေမယ့် လီးလို့လဲ ခေါ်ကြပြန်တယ်။ နောက်ထပ်လဲ အခေါ်အဝေါ် လေးငါးဆယ်မကရှိပါသေးတယ်။ခင်ဗျားတို့ ကြိုက်သလို လွတ်လပ်စွာ တင်စားပြီး ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ကျွန်တော် စိတ်မဆိုးဘူး။ကျွန်တော်က တော်တော် စရိုက်ကျတဲ့ကောင်ဗျ။ နဲနဲလဲ ကြွစောင်းစောင်းနိုင်တယ်။ဒါမို့ ငပဲဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ အလိုက်ဖက်ဆုံးလို့ထင်တာပဲ။ကျွန်တော့် ဘော့စ်ရဲ့နာမည်က မောင်ဟိတ် ။ သူက နုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ လက်ထပ်ထားတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဘဝတစ်လျောက်လုံး အကြိမ်ကြိမ် ရိုက်နှက်ခဲ့ပေမယ့် ဘော့စ်နဲ့ ကျွန်တော် လက်တွဲမဖြုတ်ခဲ့ပါဘူး။

ဘော့စ်ကို ကျွန်တော် ခွင့်လွှတ်ပါတယ်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘော့စ်နဲ့ကျွန်တော်က အခက်အခဲမျိုးစုံကို နှစ်ပေါင်းများစွာ အတူရင်ဆိုင် ဖြတ်ကျော်ခဲ့ကြတဲ့ ရဲဘော်ရဲဘက်တွေမဟုတ်လား။ကျွန်တော်မှာမျက်လုံးတစ်လုံးပဲပါလို့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းတော့သိပ်မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် တော်တော် ခန့်ညားတဲ့ကောင်မှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ သိနေတယ်။ကျွန်တော့်မှာကျစ်လစ်မာကျော ချွန်ထက်တဲ့ ခေါင်းရှိတယ်။ လည်ပင်းက တိုတိုတုတ်တုတ်။ ရှည်လျားဖြောင့်စင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်။ ကျွန်တော်သာ သတိစွဲပြီး ခပ်မတ်မတ်ရပ်လိုက်မယ်ဆိုရင်၆လက်မခွဲလောက်တော့ရှည်တယ်။

ဒီပါတ်ဝန်းကျင်မှာ ကျွန်တော် အရှည်ဆုံးလို့ထင်တာပဲ။ အဲဒီအတွက်လဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူ ဝင့်ကြွားမိတယ်။ငပဲချင်းတူတူ ရှည်တဲ့ကောင်ကတိုတဲ့ကောင်ထက် ပိုပြီး ပေါ်ပြူလာ ဖြစ်တယ်လို့ကျွန်တော်ကြားထားတယ်လေ။ကျွန်တော့်မှာ အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်လဲရှိသေးတယ်။ ဥညီနောင်။ ရွှေဥနဲ့ ငွေဥပေါ့။ ဒီနှစ်ကောင်ကကျွန်တော့်အောက်မှာအဖီထိုးပြီး နေတယ်။ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဆက်ဆံရေးက သဘာဝ ပတ်ဝန်းကျင်အပေါ် အများကြီး မှီတည်တယ်။အလွန်အေးတဲ့ ဆောင်းညတွေဆို ကျွန်တော့်အနားကို ဒီနှစ်ကောင် တွန့်လိပ်ပြီးကပ်လာတယ်။

ကျွန်တော်တို့တွေ အတူတူ တိုးဝှေ့ပူးကပ်ပြီး အအေးဒဏ်ကိုကာကွယ်ကြတယ်။ဒါမှ သက်သောင့်သက်သာနဲ့ နွေးနွေးထွေးထွေးရှိတာ။ ပူတဲ့အခါဆိုရင်တော့ ဒီနှစ်ကောင်က ဖင်ခေါင်းဆိုတဲ့ ကောင်နား ရောက်သွားတယ်။ အေးတာကိုပိုကြိုက်တယ်လို့ ဥညီနောင်က ကျွန်တော့်ကို အမြဲ ပြောတယ်။ မောင်ဖင်ခေါင်းက ဥညီနောင်ရဲ့ ဟိုဘက် ခြမ်းမှာနေတယ်။ ဖင်ခေါင်းဆိုတဲ့ ကောင်ကို ဘယ်သူမှ မကြိုက်ကြဘူး။ တကယ်ပြောတာ။ဖင်ခေါင်းနား ဘယ်သူမှ မကပ်ချင်ကြဘူး။ ကြက်ဥဟင်းတို့ ဒညင်းသီးတို့ ဘော့စ် စားတဲ့နေ့ဆို အဆိုးဆုံးပေါ့ဗျာ။

တခါတစ်လေဆို အဲ့ဒီဖင်ခေါင်းကို တစ်ခြားနေရာ ပြောင်းသွားစေချင်မိတယ်။ဒီကောင့် အလုပ်အကိုင်ကို ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကနေ ပြောမထွက်ပါဘူးဗျာ။ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားမှာ ဖင်ခေါင်းတစ်ခု ပိုင်ထားတယ်ဆိုရင်တော့ ဒီကောင့်အကြောင်း ခင်ဗျားလဲ သိမှာပေါ့။ တော်ပြီဗျာ ဒီကောင့်အကြောင်း ပြောရတာ ပါးစပ်သနတယ်။ ကျွန်တော့်တို့ မိသားစုလေးမှာ အနေအေးတဲ့တစ်ကောင် ရှိသေးတယ်ဗျာ့။ဒီကောင်က အထဲမှာ ပုန်းနေတာ။ နာမည်က ဂလင်းတဲ့။ သုတ်ရည် ပေါင်းစပ်ဂလင်း ပရိုစတိတ်ပေါ့ဗျာ။အဲကောင်က လူအေးလူကောင်းဗျ။ ပြီးတော့အရမ်းအလုပ် ကြိုးစားတယ်။ သူ့ရဲ့အဓိကအလုပ်က ဥညီနောင်ရဲ့ ဂိုထောင်ထဲက သုတ်လို့ခေါ်တဲ့ အဖြူရောင် မလိုင်နှစ်တွေကိုကျွန်တော့်ဆီ ထိန်းညှိပြီး ကြားခံပို့ပေးရတာဗျ။

သွင်းကုန်ထုတ်ကုန် ကုမ္ပဏီဖွင့်ထားတယ် ဆိုပါတော့။ဂလင်းကဥညီနောင်ဆီက သုတ်တွေနဲ့ တခြားဂလင်းတွေဆီက အရည်တွေကို ပေါင်းစပ်ပြီးကျွန်တော့်ဆီ ကုန်ချောပြန်ပို့တာပေါ့။ကဲ အခု ကျွန်တော့်ဘဝ ဇာတ်ကြောင်း ခင်ဗျားတို့ကို နဲနဲ ပြောပြဦးမယ်ဗျို့။ ဘော့စ်လူပျိုပေါက်တုန်းကဆို ကျွန်တော့်မှာ တစ်နေ့ကို နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်လောက် အရိုက်ခံရတာဗျ ။ အရိုက်ခံရပြီဆိုတာနဲ့ ဥညီနောင်ဆီကသုတ်တွေကို အမြန် ပို့ဖို့ မှာရတယ်။ဒီမလိုင်ကောင်တွေအပြင်မထွက်မချင်း ကျွန်တော့်မှာ အရိုက်ခံရတာသုတ်ဆိုတဲ့ ကောင်တွေကလဲ တော်တော်ညစ်စုပ်တဲ့ ကောင်တွေပါဗျာ။ ဘော့စ်မှာတစ်ရူးအသင့်မရှိရင် ပါတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ဒီကောင်တွေကြောင့်အကျီးတန်ကုန်တယ်။

ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ပြသနာမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော့်အလုပ်က ဒီမလိုင်ကောင်တွေကို လွှတ်ထုတ်ပေးယုံပဲလေ။ ဒီတာဝန်ကိုကျွန်တော် တစ်ခါမှ မပျက်ကွက်ခဲ့ပါဘူး။ ဘော့စ်ရဲ့ စီမံကိန်းအတိုင်း ကျွန်တော့်ဘက်က ဝတ္တရားကြေပြီမို့ နောက်ဆက်တွဲကိစ္စ သူ့ဖာသူ ရှင်းလိမ့်မယ်။အဲဒီလို နှစ်တော်တော်ကြာ အရိုက်ခံရပြီးတော့မှ နောက်ဆုံး ဖုတ်ဖုတ်ဆိုတဲ့ ဟာလေးနဲ့ ကျွန်တော် ကစားခွင့်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဆုံး ကစားဖော် ဖုတ်ဖုတ်လေးကမိန်းမရွှင်တစ်ရောက်ရဲ့ ပေါင်ကြားမှာ နေတယ်။ ကောင်မလေးက မဆိုးပါဘူး။ ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။ ကျွန်တော် တော်တော်ပျော်ခဲ့ရတယ်။သူလေးက သဘောကောင်းပြီး ချောချောမွေ့မွေ့လေး။ကျွန်တော့်ကိုလဲ နွေးနွေးထွေးထွေး ဖက်ထားပေးတယ်။ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တစ်မိနစ် နှစ်မိနစ်လောက်ကစားပြီးတော့ဥညီနောင်ဆီ ပစ္စည်းပို့ဖို့ အချက်ပြလိုက်ရတယ်။

သုတ်တွေ အပြင်ရောက်အောင်ပို့ပေးလိုက်တော့ ဘော့စ်ရဲ့ စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်တဲ့ အသံကိုခင်ဗျားတို့တောင် ကြားလိုက်ရမလားပဲ။သူ့ဘဝမှာလက်သီးဆုပ်ထဲမဟုတ်ဘဲ တခြားနေရာကိုပထမဆုံး အနေနဲ့ထုတ်ခွင့်ရလိုက်တာလေ။ နောက်ထပ် ရက်အနည်းငယ်ကြာတော့ ဘော့စ်ရဲ့ အော်သံတွေကို ပိုပြီး စူးရှကျယ်လောင်လာတယ်။ကျွန်တော်လဲ ဖျားနေပြီလေ။ကျွန်တော့်မှာ ခေါင်းတောင်မထောင်နိုင်ပဲတအိန်အိန်နဲ့ ငြီးငြူနေမိတယ်။ကျွန်တော်တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေတော့မယ်လို့တောင် ထင်မိတာဗျ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ နောက်အလုပ်တစ်ခုလို့ ပြောရမယ့် ရေထုတ်တဲ့ အလုပ်ကို လုပ်မယ်ကြံလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်မှာ အော်နေရတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ကျွန်တော်ရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်မရှိတော့ဘူးလေ။

ဒါဟို ဖုတ်ဖုတ်ဆိုတဲ့ ကောင်မရဲ့ လက်ချက်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်။ဒီအကျင့်ယုတ် ဖုတ်ဖုတ်ဆိုတဲ့ ခွေးမနဲ့ နောက်ထပ် မတွေ့ချင် မဆုံချင်တော့ဘူး။ ဘော့စ်က ဒေါက်တာ့ဆီသွားပြီး ပင်နီစလင်လို့ခေါ်တဲ့ဟာ တင်ပါးထဲ သွင်းတယ်။တစ်ပါတ်လောက်ကြာတော့မှ ဘော့စ်နဲ့ကျွန်တော် စိတ်သစ်လူသစ်နဲ့ ပြန်ပြီး ကျန်းမာလာတယ်။ ဘော့စ် ကောင်းကောင်း မှတ်သွားပြီလို့ ကျွန်တော်ကထင်ထားတာ။ဘယ်ဟုတ်မလဲဗျာ ဖုတ်ဖုတ်မျိုးစုံနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ထပ်ပြီး မိတ်ဆတ်ပေးပြန်တယ်။ဒါပေမယ့် ဒီအကြိမ်တွေမှာတော့ ဘော့စ်က ကျွန်တော့ကို မိုးကာလေး ဝတ်ဝတ်ပေးတယ်ဗျ။ အဲဒီမိုးကာကို ကွန်ဒုံးလို့လဲ ခေါ်ကြသေးတယ်။ အဲဒီကောင်က ကျွန်တော့်ကို ခေါင်းကနေ ခြေထောက်အထိဖုံးပစ်တယ်။

ပထမတစ်ခါ မိုးကာဝတ်တုန်းက ကျွန်တော် တော်တော်ကြောက်နေတာဗျ။ကျွန်တော့်မှာ အသက်ရှုရခက်ပြီး မွန်းကျပ်နေတာပဲ။ဒါပေမယ့် အသက်အောင့်ထားပြီး ကျွန်တော့်တာဝန်ကို ကျေပွန်အောင် ထမ်းဆောင်ခဲ့ပါတယ်။ ဘော့စ်က ကွန်ဒုံးလိုမျိုး စိတ်ချရတဲ့ ကစားနည်းတစ်ခု ကျွန်တာ့်ကို ပေးကစားသေးတယ်ဗျာ့။ မှုတ်ခြင်း အနုပညာလို့ တင်စားပြီး ခေါ်ကြတဲ့ဟာလေ။ အစတုန်းက အဲတာကို ကလေးတွေပူဖောင်းထဲ လေမှုတ်ထည့်သလို ဖူး ဖူး ဖူး နဲ့ မှုတ်တာလို့ ကျွန်တော်ကထင်နေတာဗျ။ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ။ တစ်ကယ်က စုပ်တာဗျ စုပ်တာ။ ဘော့စ်က ပြည့်တန်ဆာမလေး တစ်ယောက်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ကျွန်တော့်ကို သွင်းလိုက်တယ်။ဒီတစ်ခါတော့တစ်ကယ် သေပါပြီကွာလို့ ကျွန်တော် အော်ဟစ်မိတယ်။

ဒီခွေးမက ကျွန်တော့်ကို ကိုက်စားတော့မှာပဲလို့ တွေးပြီး ကြောက်နေမိတယ်။ ကျွန်တော့်နေရာက စဉ်းစားကြည့်ဦးလေဗျာ။ မှောင်မည်းနေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ချွန်နေတဲ့ဓါးထက်ထက်တွေက အပေါ်ရောအောက်ပါဝန်းရံထားရင်ခင်ဗျားကော ဘယ်လို ခံစားရမလဲ။ကျွန်တော့်လိုပဲ ဒူးတုန်အောင် ကြောက်နေမှာ မဟုတ်လား။ မိနစ်အနည်းငယ် ကြာတော့မှပဲ ကျွန်တော့်ကို ကိုက်မစားဖူးဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဒီကစားနည်းကို ကြိုက်သွားတယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ လျှာက နွေးထွေး နူးညံ့နေတာပဲ။ကျွန်တော့် တစ်ကိုယ်လုံး တံတွေးတွေ ရွှဲရွှဲစိုလာတာကိုတော့ နဲနဲ သည်းခံပေးရတာပေါ့။

မှုတ်ပေးတဲ့ ကောင်မလေးသာ ကြက်သွန်ဖြူတို့ ကြက်သွန်နီတို့ မစားထားဘူးဆိုရင်တော့ ဒီကစားနည်းက တော်တော်လေး ပျော်စရာ ကောင်းမှာပါ။ တစ်ခါမှ မကစားဖူးတဲ့ ကစားနည်းဆိုတော့ဥညီနောင်ဆီက အော်ဒါမှာရမှာလား မမှာရဘူးလား ဆိုတာကို ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီညီနောင်ကဘလူးဘော ပြသနာနဲ့ထိပ်တိုက် ရင်ဆိုင်နေရတယ်လို့ ရက်တော်တော်ကြာတည်းညည်းငြူနေတာ။အဲတာနဲ့ ကျွန်တော့်ခွင့်ပြုချက်မယူပဲမလိုင်တွေ တင်ပို့လာတယ်။ကျွန်တော် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူပြစ်ပြစ်အနှစ်တွေလည်ချောင်းထဲ ခုန်ဆင်းသွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။အဲဒီနောက်မှာတော့ အကြမ်းပတမ်း ဆွဲထုတ်တာကိုခံလိုက်ရတယ်။မထိမ်းနိုင်တော့ပဲ နို့လို့ခေါ်တဲ့ တောင်ကုန်းတွေပေါ်မှာ ကျွန်တော် ပျို့အန်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘော့စ်ကတော့ ကောင်မလေးရဲ့ကျိမ်ဆဲတာကို ခံနေရတာပေါ့။ ပါးစပ်ထဲ ထုတ်ရင် ဈေးတမျိုးတဲ့။ နောက်ဆုံး ပိုက်ဆံထုတ်ပေးလိုက်မှပဲ ပါးစပ်ပိတ်သွားတော့တယ်။

ဘော့စ်လဲ အတွေ့အကြုံအသစ်ကနေသင်ခန်းစာထပ်ရသွားပြန်ပြီလို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်။အဲဒီ အချိန်တွေတုန်းက ဘလူးပြသနာနဲ့ ဥညီနောင်က အမြဲညည်းတွား နေတတ်တယ် သူတို့ ဂိုထောင်တွေထဲမှာမလိုင်တွေက ပြည့်လျှံနေတယ်။ ဂိုထောင်နဲ့ မဆံတော့ ဘလူးနဲ့ထိပ်တိုက်တွေ့ကြတယ်။သနားစရာကောင်းတဲ့ဥညီနောင်ခမျာဖူးယောင်ပြီး အောင့်တဲ့ဝေဒနာကို မကြာခန ခံစားရတတ်တယ်။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုက်နှက်ပြီး အဲဒီပြသနာကို ဖြေရှင်းလေ့ရှိတယ်။ တစ်ခါတလေမှာတော့ ဘော့စ်နဲ့ ကျွန်တော် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်နေတုန်း အဲဒီလူဆိုးညီနောင်က ခွင့်ပြုချက်မယူပဲ မလိုင်တွေကို ခိုးခိုးပြီး သွန်ချတတ်တယ်။ ပြစ်ချွဲစေးကပ်ပြီး အိပ်ယာက နိုးလာရတာကို ကျွန်တော်မနှစ်သက်ဘူး။

ဘော့စ်လဲမကြိုက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဥညီနောင်ကတော့ ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရီရင်း ကျေနပ်နေတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုရိုက်လိုက်။တခါတလေ ငွေနဲ့ဖြေရှင်းလိုက်။ကကလေးတွေမောင်းလိုက်နဲ့ နှစ်တော်တော်ကြာသွားတယ်။ နုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ ဘော့စ်နဲ့ တွေ့ပြီး နောက်မှာတော့ကျွန်တော့်ဘဝ ပြောင်းလဲသွားရပြန်တယ်။မင်္ဂလာဆောင်အခန်းအနား တောက်လျောက် ပါကင်အသစ် ဖုတ်ဖုတ်လေးနဲ့ ကစားရတော့မှာကို သိနေတဲ့ ကျွန်တော်လဲ အသင့်အနေအထား မောင်းချိန်ပြီး မတ်မတ်ရပ်သတိဆွဲ ထားလိုက်တယ်။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို သက်သာ ဆိုတဲ့ အမိန့်ပေးပေမည့် ကျွန်တော်က မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တယ်။

ကဲ အခု ဘော့စ်နဲ့ နုတို့ ခရီးတစ်ခု ထွက်ကြပါတယ်။ ဟန်နီးမွန်းလို့ခေါ်တဲ့ ပျားရည်ဆမ်းပေါ့။ပထမနေ့ကတော့ တကယ့်ကို မိုက်တာဗျို့။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ခေါင်းကို နုရဲ့ ညီမလေးနဲ့ စပြီး မိတ်ဆတ်ပေးလိုက်တယ်။ နုရဲ့ညီမလေးကို ကျွန်တော် အရမ်း ကြိုက်သွားတယ်။ အသဲခိုက်သွားတယ်ဆိုပါတော့။ ကောင်မလေးက အရမ်းလှပြီး ချစ်စရာကောင်းလွန်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို လိုလိုလားလားနဲ့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ပွေ့ဖက်ထားတယ်။ကျွန်တော် အရမ်းမုန်းတဲ့ ကွန်ဒုံးဆိုတဲ့ မိုးကာကို မဝတ်ရတော့ ပိုတိုးလို့ ကျေနပ်မိတယ်။အရမ်း ဂွတ်တယ်ဗျာ။ ဒုတိယနေ့ကတော့ ပထမနေ့လောက် ပျော်စရာ သိပ်မကောင်းတော့ဘူး။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို အိုဗာတိုင်း ဇွတ်ဆင်းခိုင်းတယ်။

နုရဲ့ ညီမလေးနဲ့ မကစားပဲ အိပ်ငိုက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဘော့စ်က အတင်းရိုက်နှိုးတယ်။ ဘော့စ်ရဲ့ နုကြီးက ‘မောင် သွင်းပေးဦးလေကွာ’ လို့ ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး ပြောလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်မှာ ကြောက်လန့်ပြီး နေစရာမရှိဖြစ်နေတယ်။တတိယနေ့ကတော့ တကယ့် ဒိန်းဂျားပဲဗျို့။ ကျွန်တော် အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ။အဲဒီ့အပြင် ဥညီနောင်နဲ့ဂလင်းကလဲညည်းညူလာတယ်။ ဥညီနောင်က ဂိုထောင်ထဲမှာ မလိုင်တွေကုန်နေပြီတဲ့။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမှာ ဘော့စ်နဲ့ သူ့ရဲ့ နုကြီးတို့က တစ်ယောက်တစ်လှည့် ကျွန်တော့်ကို ရိုက်ကြတယ်။ ဘယ်လိုရိုက်ရိုက်ကျွန်တော်မတ်မတ် မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ နုကြီးရဲ့ ‘မောင်က ဒါအကုန်ပဲလား’ ဆိုတဲ့ ခနဲ့တဲ့တဲ့အသံကိုကြားရတယ်။

ကျွန်တော်အားယူနေတုန်း ဘော့စ်က လက်ချောင်းနဲ့တစ်မျိုး လျှာနဲ့တစ်သွယ် ကြိုးစား ဖြည့်ဆီးပေးနေတယ်။ ဒါ ဘော့စ်ရဲ့ သိက္ခာကိုပထမဆုံးအဖြစ်ကျွန်တော်ချဖူးလိုက်ချင်းပါ။ ဆောရီးပါ ဘော့စ်။ဟန်းနီးမွန်းမှာ နောက်ထပ် ထိန့်လန့်စရာတစ်ခုနဲ့လဲ ကျွန်တော် ကြုံလိုက်ရသေးတယ်။ ဘော့စ်ကသူ့နုကြီးရဲ့ ဖင်ခေါင်းထဲ ကျွန်တော့်ကိုထည့်ပါရစေလို့ အပူကပ်နေသံကို ကြားလိုက်မိတော့ ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားရတယ်။ နုကြီးက လက်မခံမှပဲ ကျွန်တော်လဲ စိတ်သက်သာရာ ရသွားတော့တယ်။ ကျွန်တော် ဖင်ခေါင်းထဲဝင်လို့ရတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ တကယ့်ကို ခြောက်ခြားသွားတယ်။ ဖင်ခေါင်းဆိုတာကျွန်တော်နဲ့ တစ်လမ်းတည်းသားချင်းတွေ မဟုတ်လား။ ဖင်ခေါင်းအကြောင်း ရင်းရင်းနှီးနှီးသိနေသည်။

တကယ်လို့ နုကြီးရဲ့ ဖင်ခေါင်းသာ ဘော့စ်ရဲ့ ဖင်ခေါင်းလိုမျိုးပဲဆိုရင် အဲကောင်နဲ့ ကျွန်တော် မပတ်သတ်ချင်ဘူး။ နုကြီးက ငြင်းဆန်ပေမယ့် တကယ်လို့ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးက အဲဒီနေ့ကတည်းကကျွန်တော့်ကိုအမြဲခြောက်လှန့်နေတော့တယ်။ ဟန်းနီးမွန်းပြီးတော့ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို မရိုက်တော့ဘူး။ကျွန်တော် နုရဲ့ညီမလေးနဲ့ နေ့တိုင်း ကစားတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ သူက အရမ်းလိုက်ဖက်ညီတယ်။ ကောင်မလေးကအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီး ဟာသတွေလဲ ပြောတတ်တယ်။ တစ်နေ့တော့ နုရဲ့ညီမလေးက ဘော့စ်နဲ့ နုကြီးတို့ ကလေးလေးလုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတယ်လို့ ပြောတယ်။အဲဒီတော့မှပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ အဓိကတာဝန်က ဘာဆိုတာကို နားလည်လိုက်မိတယ်။

ကောင်မလေးကသုတ်ရည်ဆိုတာ ကလေးလေးလုပ်တဲ့ မျိုးစေ့ဆိုတာကိုလဲ ရှင်းပြတယ်။ ငါ တော်တော် ဒူတဲ့ကောင်လို့ ကိုယ့်ဘာသာ သဘောပေါက်လိုက်တယ်။ မလိုင်တွေ တန်နဲ့ချီပြီး ထုတ်ပြီးတော့မှ ဒီကောင်တွေအကြောင်း သိလိုက်ရလို့လေ။ ဟုတ်တယ်… ဘော့စ်နဲ့ နုကြီးက ကလေးအရမ်းလိုချင်နေကြပြီ။သူတို့ ပလန်ဆွဲကြတယ်။နားစွန်နားဖျား ကြားမိသလောက်တော့ သူတို့ကအချိန်ဇယားချပြီး ကာမ ဆက်ဆံကြမှာဆိုပဲ။ နုကြီး မျိုးဥ ဥတဲ့ အချိန်တွေကို ရွေးပြီး သေချာလုပ်ကြမှာတဲ့။အဲဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် လောကငရဲ စလာပါတော့တယ်။ တစ်လကို နှစ်ရက် ဒါမှမဟုတ် သုံးရက်လောက်ပေါ့။သူတို့နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ကျွန်တော့်ကို သတ်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတာလို့တောင်ထင်ရတယ်။

ဥညီနောင်ကလဲ အဲဒီရက်တွေကို မကြိုက်ကြဘူး။ ဘော့စ်က ဥညီနောင် ဘလူးပြသနာနဲ့ ရင်ဆိုင်လာရတဲ့အထိ သုံးလေးငါးရက်လောက် ကျွန်တော့်ကိုပစ်ထားတယ်။ ပြီးမှ မလိုင်တွေ အကုန် အန်ထွက်သွားတဲ့အချိန်ထိ နုရဲ့ညီမလေးနဲ့ ကစားခိုင်းတယ်။ သူတို့ရဲ့ မဟာဗျူဟာ မအောင်မချင်းကျွန်တော်ရယ် ဥညီနောင်ရယ် ဂလင်းရယ်အရမ်း အလုပ်များခဲ့ရတယ်။တစ်မနက် ဘော့စ်ရဲ့ ‘ငါ..ကွ’ လို့ ကြုံးဝါးသံကြားရမှပဲကျွန်တော်တို့တွေ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။ကျွန်တော်တို့ မိသားစုလေး ဒီအချိန်ကို စောင့်ရင်းစောင့်ရင်းနဲ့ တော်တော်လေးလဲ ချုံးချုံးကျနေ ပြီလေ။ နုရဲ့ ဥလေး အကောင်မပေါက်မချင်းကျွန်တော် အားလပ်ရက် ရပြီလို့ သိလိုက်ရတယ်။

အစကတော့ ကျွန်တော် တော်တော်ဝမ်းသာသွားတယ်။ဒါပေမယ့် ရက်လေးတွေ ကြာလာတော့ အရင်က အတူတူကစားခဲ့ကြတဲ့ နုရဲ့ ညီမလေးနဲ့ တခြားဖုတ်ဖုတ်တွေကို အရမ်းလွမ်းလာတယ်။ ဘော့စ်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို အားပြင်းပြင်းနဲ့ ပြန်ရိုက်လာတယ်။ တစ်ညနေတော့ ဘော့စ်က အလုပ်ခန်းထဲမှာသူ့ရဲ့ အတွင်းရေးမှုးမလေး ဆိုတာနဲ့ စကားပြောနေကြတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူတို့ပြောနေတဲ့စကားတွေကိုကျွန်တော်သံသယ ဖြစ်လာတယ်။ကျွန်တော် ခေါင်းကို တဖြည်းဖြည်းမော့ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် မထိခလုပ် ထိခလုပ်တွေ ပြောနေကြတာကိုနားစွင့်မိတယ်။ ဘော့စ်ရဲ့ ဘောင်းဘီအောက်မှာ ပုန်းနေရလို့ ဘာမှတော့ မမြင်ရပါဘူး။ဒါပေမယ့် သူတို့ ပြောသမျှကို ကောင်းကောင်းတော့ ခံစားနားလည်နေတယ်။

အဲဒီကောင်မလေးရဲ့ တဏှာတွန်သံတွေကြောင့်ခနအကြာမှာကျွန်တော် သတိဆွဲပြီးသား ဖြစ်လာတယ်။ နောက် ဇစ်ဆွဲချသံကြားရတော့ ဝမ်းသာအားရ မြန်မြန် ခုန်ထွက်ပြီး ဘော့စ်ရဲ့ ပါတနာအသစ်ကို လေ့လာကြည့်လိုက်တယ်။အိုး ဒီတစ်ယောက်က အိမ်က ဟာကြီးထက် အများကြီး ပိုမိတယ်။ အတွင်းရေးမှုးမလေးကသူ့ရဲ့ စိုစွတ်နွေးထွေးတဲ့ ပါးစပ်လေးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ဒီကောင်မလေးရဲ့ မှုတ်ချက်က ကျွန်တော် ကြုံဖူးသမျှထဲတော့ အကောင်းဆုံးပဲ။ ကျွန်တော် အမှုတ်မခံရတာလဲ တော်တော်ကြာနေပြီလေ။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ဘဝအတွက် အတွေ့အကြုံအသစ် တစ်ခုနဲ့ ထပ်ကြုံရတော့တာပဲ။

အဲဒီ အတွင်းရေးမှုးမလေးက ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုလည်ချောင်းထဲထိအတင်းမျိုချနေတယ်။ကျွန်တော် ထပြီးခုန်မိတော့မတက် တော်တော်လန့်သွားတယ်။သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့် အောက်ခြေကို ဇွတ်ဖမ်းဆုပ်ထားလို့ခံရပိုခက်တယ်။ကျွန်တော့်ကို လည်ပင်းညှစ်သတ် နေတာများလားလို့တောင် ထင်ရောင်ထင်မှား ဖြစ်မိသေးတယ်။ဒါပေမယ့် ဘော့စ်ကတော့ ဒါကို တော်တော်ကြိုက်ပုံရတယ်။အားရှီး.ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရယ်’ ဆိုတဲ့ သူ့အော်သံကို ကျွန်တော် ကြားနေရတယ်။ကျွန်တော် ဥညီနောင်ဆီ မြန်မြန် အချက်ပြလိုက်ရတယ်။ ကောင်မလေးက မလိုင်တွေကို တစ်စက်မှ မကျန်အောင်ငတ်ကြီးကျပြီး အကုန်သောက်ပစ်လိုက်တယ်။ခနနားပြီး နောက်တော့ အတွင်းရေးမှုးမလို့ဆိုသူလေးရဲ့ ညီမလေးနဲ့ ကျွန်တော်ကစားခွင့်ရတယ်။

အရမ်းမိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် အတွက် ပျော်စရာတွေ ဆက်တိုက်လာပါတော့တယ်။ ဖုတ်ဖုတ် အသစ်လေးနဲ့ကစားခွင့် ဒါမှမဟုတ် နွေးထွေးတဲ့ ပါးစပ်လေးထဲ ရေစိမ်ခွင့်ကို တစ်ပါတ်တစ်ခါလောက်ကျွန်တော်ပြန်ရလာတယ်။ဒါပေမယ့် တစ်နေ့တော့ကျွန်တော်မေ့ပျောက်ထားတဲ့ အရာကို ဘော့စ်က သယ်လာပါတော့တယ်။တစ်ရက်ရက်မှာ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို ဖင်ခေါင်းနဲ့ ကစားခိုင်းမှာ ကြောက်တယ်လို့ ပြောထားတာကို ခင်ဗျားတို့ မှတ်မိဦးမယ် ထင်တယ်။ အိမ်နီးချင်း ဖင်ခေါင်းကို ကျွန်တော် မကြိုက်ဘူး မနှစ်သက်ဘူး အရမ်းရွံတယ်။

ဒါပေမယ့် ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲက ရုတ်တရတ် ဆွဲထုတ်ပြီး အောက်ဘက်ကို နှိမ့်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ‘အကိုကြီး မီးဖင်ကို ဖြည်းဖြည်းချနော်’ဆိုတဲ့ အတွင်းရေးမှုးမလေးရဲ့ အသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ကျွန်တော် မူးမေ့ လဲကျမလို ဖြစ်သွားတယ်။ကျွန်တော်ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ပါဘူး။ အသက်ကိုအောင့်ပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်တယ်။ ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းချည့်ပဲလို့ သဘောထားလိုက်ရတော့တယ်။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်ဝထဲ အတင်းကာရော ထိုးထည့်နေတယ်။ အရမ်းကြပ်လွန်းတော့ ကျွန်တော်ရဲ့ခေါင်း တော်တော်ကျိမ်းသွားတယ်။တူနဲ့ထုနေသလိုပဲ။ မူးနောက်ရီဝေသွားတယ်။ သတိပြန်လည်လာတော့ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ဖင်ခေါင်းထဲ ရောက်နေပြီလေ။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်တယ်။

မကြာခင်ပဲ ဖုတ်ဖုတ်ထက်ဖင်ခေါင်း နဲ့ကစားရတာ ပိုကောင်းသလိုလိုပဲလို့ ကျွန်တော် ထင်လာမိတယ်။ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး လုံခြုံနွေးထွေးနေတယ်။ ဘော့စ်ကအရှိန်တင်လိုက်တော့ဥညီနောင်ကို အသင့်ပြင်ထားဖို့ ကျွန်တော်လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ မအောင့်နိုင်တော့တဲ့ အဆုံးမှ ရေကာတာကိုချိုးချလိုက်ဖို့ ဥညီနောက်ဆီအချက်လှမ်းပြလိုက်တယ်။အရသာသိသွားလို့ မတ်မတ်ရပ်ဖို့ ထပ်ကြိုးစားကြည့်လိုက်တယ်။ဒါပေမယ့် ဒီနေ့အဖို့ တော်တော်ပန်းသွားပြီ။ ရှေ့ကို ခရီးဆက်လို့ မရတော့ဘူး။

နုရဲ့ ဥလေး အကောင်ပေါက်လာပြီးတော့လဲ တစ်လခွဲလောက်လက်ရှောင်ရမယ်လို့ ပြောနေသံတွေ ကျွန်တော် ကြားနေရတယ်။ ဘော့စ်က နုလေးကို ဖျားယောင်းသိမ်းသွင်းနေတယ်။အခုတော့ ကျွန်တော် ဖင်ခေါင်းနဲ့ ကစားဖို့လဲ မကြောက်တော့ပါဘူး။ဘာတွေ ရှေ့ဆက်ဖြစ်ဦးမယ်ဆိုတာကိုလဲ တွေးမနေတော့ပါဘူး။ နုနဲ့ဘော့စ်တို့ ဘယ်လိုတွေ နှစ်ပါးသွားကြဦးမယ် ဆိုတာကိုလဲ ကျွန်တော်မသိပါဘူး။ နောက်ထပ် အရိုက်မခံရဖို့နဲ့ ဘော့စ်ခိုင်းသမျှ တာဝန်ကျေအောင် ဆောင်ရွက်ပေးဖို့ကိုပဲကျွန်တော်သိပါတယ်။ အလေးထားပါတယ်။အိုကေဘော့စ် ကျွန်တော် မောင်းတင်ထားလိုက်ပြီ။ ပြီးပါပြီ

Zawgyi

က်ေတာ့ နမည္ငပဲ ( စ / ဆုံး )

ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္က… ငပဲ။လိင္တန္ဆာ ဆိုရင္လဲမမွားဘူးေပါ့။ဒါေပမယ့္ လီးလို႔လဲ ေခၚၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ အေခၚအေဝၚ ေလးငါးဆယ္မကရွိပါေသးတယ္။ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳက္သလို လြတ္လပ္စြာ တင္စားၿပီး ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးဘူး။ကြၽန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ စ႐ိုက္က်တဲ့ေကာင္ဗ်။ နဲနဲလဲ ႂကြေစာင္းေစာင္းႏိုင္တယ္။ဒါမို႔ ငပဲဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ အလိုက္ဖက္ဆုံးလို႔ထင္တာပဲ။ကြၽန္ေတာ့္ ေဘာ့စ္ရဲ႕နာမည္က ေမာင္ဟိတ္ ။ သူက ႏုဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ လက္ထပ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘဝတစ္ေလ်ာက္လုံး အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့ေပမယ့္ ေဘာ့စ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ လက္တြဲမျဖဳတ္ခဲ့ပါဘူး။

ေဘာ့စ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘာ့စ္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္က အခက္အခဲမ်ိဳးစုံကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူရင္ဆိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြမဟုတ္လား။ကြၽန္ေတာ္မွာမ်က္လုံးတစ္လုံးပဲပါလို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေတာ့သိပ္မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ ခန္႔ညားတဲ့ေကာင္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ သိေနတယ္။ကြၽန္ေတာ့္မွာက်စ္လစ္မာေက်ာ ခြၽန္ထက္တဲ့ ေခါင္းရွိတယ္။ လည္ပင္းက တိုတိုတုတ္တုတ္။ ရွည္လ်ားေျဖာင့္စင္းတဲ့ ကိုယ္လုံးကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သာ သတိစြဲၿပီး ခပ္မတ္မတ္ရပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္၆လက္မခြဲေလာက္ေတာ့ရွည္တယ္။

ဒီပါတ္ဝန္းက်င္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အရွည္ဆုံးလို႔ထင္တာပဲ။ အဲဒီအတြက္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားမိတယ္။ငပဲခ်င္းတူတူ ရွည္တဲ့ေကာင္ကတိုတဲ့ေကာင္ထက္ ပိုၿပီး ေပၚျပဴလာ ျဖစ္တယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္ၾကားထားတယ္ေလ။ကြၽန္ေတာ့္မွာ အရင္းႏွီးဆုံးသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္လဲရွိေသးတယ္။ ဥညီေနာင္။ ေ႐ႊဥနဲ႔ ေငြဥေပါ့။ ဒီႏွစ္ေကာင္ကကြၽန္ေတာ့္ေအာက္မွာအဖီထိုးၿပီး ေနတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ အမ်ားႀကီး မွီတည္တယ္။အလြန္ေအးတဲ့ ေဆာင္းညေတြဆို ကြၽန္ေတာ့္အနားကို ဒီႏွစ္ေကာင္ တြန္႔လိပ္ၿပီးကပ္လာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ အတူတူ တိုးေဝွ႔ပူးကပ္ၿပီး အေအးဒဏ္ကိုကာကြယ္ၾကတယ္။ဒါမွ သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိတာ။ ပူတဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ ဒီႏွစ္ေကာင္က ဖင္ေခါင္းဆိုတဲ့ ေကာင္နား ေရာက္သြားတယ္။ ေအးတာကိုပိုႀကိဳက္တယ္လို႔ ဥညီေနာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အၿမဲ ေျပာတယ္။ ေမာင္ဖင္ေခါင္းက ဥညီေနာင္ရဲ႕ ဟိုဘက္ ျခမ္းမွာေနတယ္။ ဖင္ေခါင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ကို ဘယ္သူမွ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ တကယ္ေျပာတာ။ဖင္ေခါင္းနား ဘယ္သူမွ မကပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ၾကက္ဥဟင္းတို႔ ဒညင္းသီးတို႔ ေဘာ့စ္ စားတဲ့ေန႔ဆို အဆိုးဆုံးေပါ့ဗ်ာ။

တခါတစ္ေလဆို အဲ့ဒီဖင္ေခါင္းကို တစ္ျခားေနရာ ေျပာင္းသြားေစခ်င္မိတယ္။ဒီေကာင့္ အလုပ္အကိုင္ကို ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္ကေန ေျပာမထြက္ပါဘူးဗ်ာ။ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ားမွာ ဖင္ေခါင္းတစ္ခု ပိုင္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေကာင့္အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလဲ သိမွာေပါ့။ ေတာ္ၿပီဗ်ာ ဒီေကာင့္အေၾကာင္း ေျပာရတာ ပါးစပ္သနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ မိသားစုေလးမွာ အေနေအးတဲ့တစ္ေကာင္ ရွိေသးတယ္ဗ်ာ့။ဒီေကာင္က အထဲမွာ ပုန္းေနတာ။ နာမည္က ဂလင္းတဲ့။ သုတ္ရည္ ေပါင္းစပ္ဂလင္း ပ႐ိုစတိတ္ေပါ့ဗ်ာ။အဲေကာင္က လူေအးလူေကာင္းဗ်။ ၿပီးေတာ့အရမ္းအလုပ္ ႀကိဳးစားတယ္။ သူ႔ရဲ႕အဓိကအလုပ္က ဥညီေနာင္ရဲ႕ ဂိုေထာင္ထဲက သုတ္လို႔ေခၚတဲ့ အျဖဴေရာင္ မလိုင္ႏွစ္ေတြကိုကြၽန္ေတာ့္ဆီ ထိန္းညႇိၿပီး ၾကားခံပို႔ေပးရတာဗ်။

သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္ ကုမၸဏီဖြင့္ထားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ဂလင္းကဥညီေနာင္ဆီက သုတ္ေတြနဲ႔ တျခားဂလင္းေတြဆီက အရည္ေတြကို ေပါင္းစပ္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ဆီ ကုန္ေခ်ာျပန္ပို႔တာေပါ့။ကဲ အခု ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔ကို နဲနဲ ေျပာျပဦးမယ္ဗ်ိဳ႕။ ေဘာ့စ္လူပ်ိဳေပါက္တုန္းကဆို ကြၽန္ေတာ့္မွာ တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ အ႐ိုက္ခံရတာဗ် ။ အ႐ိုက္ခံရၿပီဆိုတာနဲ႔ ဥညီေနာင္ဆီကသုတ္ေတြကို အျမန္ ပို႔ဖို႔ မွာရတယ္။ဒီမလိုင္ေကာင္ေတြအျပင္မထြက္မခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ အ႐ိုက္ခံရတာသုတ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ညစ္စုပ္တဲ့ ေကာင္ေတြပါဗ်ာ။ ေဘာ့စ္မွာတစ္႐ူးအသင့္မရွိရင္ ပါတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ဒီေကာင္ေတြေၾကာင့္အက်ီးတန္ကုန္တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျပသနာမရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က ဒီမလိုင္ေကာင္ေတြကို လႊတ္ထုတ္ေပးယုံပဲေလ။ ဒီတာဝန္ကိုကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ စီမံကိန္းအတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က ဝတၱရားေၾကၿပီမို႔ ေနာက္ဆက္တြဲကိစၥ သူ႔ဖာသူ ရွင္းလိမ့္မယ္။အဲဒီလို ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ အ႐ိုက္ခံရၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ဆုံး ဖုတ္ဖုတ္ဆိုတဲ့ ဟာေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ကစားခြင့္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆုံး ကစားေဖာ္ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကမိန္းမ႐ႊင္တစ္ေရာက္ရဲ႕ ေပါင္ၾကားမွာ ေနတယ္။ ေကာင္မေလးက မဆိုးပါဘူး။ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။သူေလးက သေဘာေကာင္းၿပီး ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေလး။ကြၽန္ေတာ့္ကိုလဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဖက္ထားေပးတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ကစားၿပီးေတာ့ဥညီေနာင္ဆီ ပစၥည္းပို႔ဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္ရတယ္။

သုတ္ေတြ အျပင္ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးလိုက္ေတာ့ ေဘာ့စ္ရဲ႕ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္တဲ့ အသံကိုခင္ဗ်ားတို႔ေတာင္ ၾကားလိုက္ရမလားပဲ။သူ႔ဘဝမွာလက္သီးဆုပ္ထဲမဟုတ္ဘဲ တျခားေနရာကိုပထမဆုံး အေနနဲ႔ထုတ္ခြင့္ရလိုက္တာေလ။ ေနာက္ထပ္ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေဘာ့စ္ရဲ႕ ေအာ္သံေတြကို ပိုၿပီး စူးရွက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ကြၽန္ေတာ္လဲ ဖ်ားေနၿပီေလ။ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေတာင္မေထာင္ႏိုင္ပဲတအိန္အိန္နဲ႔ ၿငီးျငဴေနမိတယ္။ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိတာဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုလို႔ ေျပာရမယ့္ ေရထုတ္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မယ္ႀကံလိုက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေအာ္ေနရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ပါးစပ္ေပါက္မရွိေတာ့ဘူးေလ။

ဒါဟို ဖုတ္ဖုတ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မရဲ႕ လက္ခ်က္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိတယ္။ဒီအက်င့္ယုတ္ ဖုတ္ဖုတ္ဆိုတဲ့ ေခြးမနဲ႔ ေနာက္ထပ္ မေတြ႕ခ်င္ မဆုံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဘာ့စ္က ေဒါက္တာ့ဆီသြားၿပီး ပင္နီစလင္လို႔ေခၚတဲ့ဟာ တင္ပါးထဲ သြင္းတယ္။တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ေဘာ့စ္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ျပန္ၿပီး က်န္းမာလာတယ္။ ေဘာ့စ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္သြားၿပီလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကထင္ထားတာ။ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ ဖုတ္ဖုတ္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထပ္ၿပီး မိတ္ဆတ္ေပးျပန္တယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီအႀကိမ္ေတြမွာေတာ့ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့ကို မိုးကာေလး ဝတ္ဝတ္ေပးတယ္ဗ်။ အဲဒီမိုးကာကို ကြန္ဒုံးလို႔လဲ ေခၚၾကေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းကေန ေျခေထာက္အထိဖုံးပစ္တယ္။

ပထမတစ္ခါ မိုးကာဝတ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနတာဗ်။ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသက္ရႈရခက္ၿပီး မြန္းက်ပ္ေနတာပဲ။ဒါေပမယ့္ အသက္ေအာင့္ထားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဘာ့စ္က ကြန္ဒုံးလိုမ်ိဳး စိတ္ခ်ရတဲ့ ကစားနည္းတစ္ခု ကြၽန္တာ့္ကို ေပးကစားေသးတယ္ဗ်ာ့။ မႈတ္ျခင္း အႏုပညာလို႔ တင္စားၿပီး ေခၚၾကတဲ့ဟာေလ။ အစတုန္းက အဲတာကို ကေလးေတြပူေဖာင္းထဲ ေလမႈတ္ထည့္သလို ဖူး ဖူး ဖူး နဲ႔ မႈတ္တာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကထင္ေနတာဗ်။ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ တစ္ကယ္က စုပ္တာဗ် စုပ္တာ။ ေဘာ့စ္က ျပည့္တန္ဆာမေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သြင္းလိုက္တယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့တစ္ကယ္ ေသပါၿပီကြာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဟစ္မိတယ္။

ဒီေခြးမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုက္စားေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာက စဥ္းစားၾကည့္ဦးေလဗ်ာ။ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ ခြၽန္ေနတဲ့ဓါးထက္ထက္ေတြက အေပၚေရာေအာက္ပါဝန္းရံထားရင္ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ဒူးတုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနမွာ မဟုတ္လား။ မိနစ္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့မွပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုက္မစားဖူးဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီကစားနည္းကို ႀကိဳက္သြားတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ လွ်ာက ေႏြးေထြး ႏူးညံ့ေနတာပဲ။ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လုံး တံေတြးေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလာတာကိုေတာ့ နဲနဲ သည္းခံေပးရတာေပါ့။

မႈတ္ေပးတဲ့ ေကာင္မေလးသာ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႔ ၾကက္သြန္နီတို႔ မစားထားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီကစားနည္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမွာပါ။ တစ္ခါမွ မကစားဖူးတဲ့ ကစားနည္းဆိုေတာ့ဥညီေနာင္ဆီက ေအာ္ဒါမွာရမွာလား မမွာရဘူးလား ဆိုတာကို ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီညီေနာင္ကဘလူးေဘာ ျပသနာနဲ႔ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္လို႔ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတည္းညည္းျငဴေနတာ။အဲတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ခြင့္ျပဳခ်က္မယူပဲမလိုင္ေတြ တင္ပို႔လာတယ္။ကြၽန္ေတာ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴျပစ္ျပစ္အႏွစ္ေတြလည္ေခ်ာင္းထဲ ခုန္ဆင္းသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အၾကမ္းပတမ္း ဆြဲထုတ္တာကိုခံလိုက္ရတယ္။မထိမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ႏို႔လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ ပ်ိဳ႕အန္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေဘာ့စ္ကေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ႕က်ိမ္ဆဲတာကို ခံေနရတာေပါ့။ ပါးစပ္ထဲ ထုတ္ရင္ ေဈးတမ်ိဳးတဲ့။ ေနာက္ဆုံး ပိုက္ဆံထုတ္ေပးလိုက္မွပဲ ပါးစပ္ပိတ္သြားေတာ့တယ္။

ေဘာ့စ္လဲ အေတြ႕အႀကဳံအသစ္ကေနသင္ခန္းစာထပ္ရသြားျပန္ၿပီလို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။အဲဒီ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ဘလူးျပသနာနဲ႔ ဥညီေနာင္က အၿမဲညည္းတြား ေနတတ္တယ္ သူတို႔ ဂိုေထာင္ေတြထဲမွာမလိုင္ေတြက ျပည့္လွ်ံေနတယ္။ ဂိုေထာင္နဲ႔ မဆံေတာ့ ဘလူးနဲ႔ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကတယ္။သနားစရာေကာင္းတဲ့ဥညီေနာင္ခမ်ာဖူးေယာင္ၿပီး ေအာင့္တဲ့ေဝဒနာကို မၾကာခန ခံစားရတတ္တယ္။ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး အဲဒီျပသနာကို ေျဖရွင္းေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ ေဘာ့စ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနတုန္း အဲဒီလူဆိုးညီေနာင္က ခြင့္ျပဳခ်က္မယူပဲ မလိုင္ေတြကို ခိုးခိုးၿပီး သြန္ခ်တတ္တယ္။ ျပစ္ခြၽဲေစးကပ္ၿပီး အိပ္ယာက ႏိုးလာရတာကို ကြၽန္ေတာ္မႏွစ္သက္ဘူး။

ေဘာ့စ္လဲမႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဥညီေနာင္ကေတာ့ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရီရင္း ေက်နပ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ိုက္လိုက္။တခါတေလ ေငြနဲ႔ေျဖရွင္းလိုက္။ကကေလးေတြေမာင္းလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ႏုဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေဘာ့စ္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ ေျပာင္းလဲသြားရျပန္တယ္။မဂၤလာေဆာင္အခန္းအနား ေတာက္ေလ်ာက္ ပါကင္အသစ္ ဖုတ္ဖုတ္ေလးနဲ႔ ကစားရေတာ့မွာကို သိေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ အသင့္အေနအထား ေမာင္းခ်ိန္ၿပီး မတ္မတ္ရပ္သတိဆြဲ ထားလိုက္တယ္။ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို သက္သာ ဆိုတဲ့ အမိန္႔ေပးေပမည့္ ကြၽန္ေတာ္က မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။

ကဲ အခု ေဘာ့စ္နဲ႔ ႏုတို႔ ခရီးတစ္ခု ထြက္ၾကပါတယ္။ ဟန္နီးမြန္းလို႔ေခၚတဲ့ ပ်ားရည္ဆမ္းေပါ့။ပထမေန႔ကေတာ့ တကယ့္ကို မိုက္တာဗ်ိဳ႕။ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို ႏုရဲ႕ ညီမေလးနဲ႔ စၿပီး မိတ္ဆတ္ေပးလိုက္တယ္။ ႏုရဲ႕ညီမေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္း ႀကိဳက္သြားတယ္။ အသဲခိုက္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေကာင္မေလးက အရမ္းလွၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လိုလိုလားလားနဲ႔ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ႀကီး ေပြ႕ဖက္ထားတယ္။ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းမုန္းတဲ့ ကြန္ဒုံးဆိုတဲ့ မိုးကာကို မဝတ္ရေတာ့ ပိုတိုးလို႔ ေက်နပ္မိတယ္။အရမ္း ဂြတ္တယ္ဗ်ာ။ ဒုတိယေန႔ကေတာ့ ပထမေန႔ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အိုဗာတိုင္း ဇြတ္ဆင္းခိုင္းတယ္။

ႏုရဲ႕ ညီမေလးနဲ႔ မကစားပဲ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဘာ့စ္က အတင္း႐ိုက္ႏႈိးတယ္။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ ႏုႀကီးက ‘ေမာင္ သြင္းေပးဦးေလကြာ’ လို႔ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး ေျပာလိုက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေနစရာမရွိျဖစ္ေနတယ္။တတိယေန႔ကေတာ့ တကယ့္ ဒိန္းဂ်ားပဲဗ်ိဳ႕။ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ။အဲဒီ့အျပင္ ဥညီေနာင္နဲ႔ဂလင္းကလဲညည္းညဴလာတယ္။ ဥညီေနာင္က ဂိုေထာင္ထဲမွာ မလိုင္ေတြကုန္ေနၿပီတဲ့။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ ေဘာ့စ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ႏုႀကီးတို႔က တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ၾကတယ္။ ဘယ္လို႐ိုက္႐ိုက္ကြၽန္ေတာ္မတ္မတ္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏုႀကီးရဲ႕ ‘ေမာင္က ဒါအကုန္ပဲလား’ ဆိုတဲ့ ခနဲ႔တဲ့တဲ့အသံကိုၾကားရတယ္။

ကြၽန္ေတာ္အားယူေနတုန္း ေဘာ့စ္က လက္ေခ်ာင္းနဲ႔တစ္မ်ိဳး လွ်ာနဲ႔တစ္သြယ္ ႀကိဳးစား ျဖည့္ဆီးေပးေနတယ္။ ဒါ ေဘာ့စ္ရဲ႕ သိကၡာကိုပထမဆုံးအျဖစ္ကြၽန္ေတာ္ခ်ဖူးလိုက္ခ်င္းပါ။ ေဆာရီးပါ ေဘာ့စ္။ဟန္းနီးမြန္းမွာ ေနာက္ထပ္ ထိန္႔လန္႔စရာတစ္ခုနဲ႔လဲ ကြၽန္ေတာ္ ႀကဳံလိုက္ရေသးတယ္။ ေဘာ့စ္ကသူ႔ႏုႀကီးရဲ႕ ဖင္ေခါင္းထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုထည့္ပါရေစလို႔ အပူကပ္ေနသံကို ၾကားလိုက္မိေတာ့ ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားရတယ္။ ႏုႀကီးက လက္မခံမွပဲ ကြၽန္ေတာ္လဲ စိတ္သက္သာရာ ရသြားေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဖင္ေခါင္းထဲဝင္လို႔ရတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ တကယ့္ကို ေျခာက္ျခားသြားတယ္။ ဖင္ေခါင္းဆိုတာကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တစ္လမ္းတည္းသားခ်င္းေတြ မဟုတ္လား။ ဖင္ေခါင္းအေၾကာင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိေနသည္။

တကယ္လို႔ ႏုႀကီးရဲ႕ ဖင္ေခါင္းသာ ေဘာ့စ္ရဲ႕ ဖင္ေခါင္းလိုမ်ိဳးပဲဆိုရင္ အဲေကာင္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ မပတ္သတ္ခ်င္ဘူး။ ႏုႀကီးက ျငင္းဆန္ေပမယ့္ တကယ္လို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးက အဲဒီေန႔ကတည္းကကြၽန္ေတာ့္ကိုအၿမဲေျခာက္လွန္႔ေနေတာ့တယ္။ ဟန္းနီးမြန္းၿပီးေတာ့ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ ႏုရဲ႕ညီမေလးနဲ႔ ေန႔တိုင္း ကစားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သူက အရမ္းလိုက္ဖက္ညီတယ္။ ေကာင္မေလးကအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းၿပီး ဟာသေတြလဲ ေျပာတတ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ႏုရဲ႕ညီမေလးက ေဘာ့စ္နဲ႔ ႏုႀကီးတို႔ ကေလးေလးလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္လို႔ ေျပာတယ္။အဲဒီေတာ့မွပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အဓိကတာဝန္က ဘာဆိုတာကို နားလည္လိုက္မိတယ္။

ေကာင္မေလးကသုတ္ရည္ဆိုတာ ကေလးေလးလုပ္တဲ့ မ်ိဳးေစ့ဆိုတာကိုလဲ ရွင္းျပတယ္။ ငါ ေတာ္ေတာ္ ဒူတဲ့ေကာင္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ မလိုင္ေတြ တန္နဲ႔ခ်ီၿပီး ထုတ္ၿပီးေတာ့မွ ဒီေကာင္ေတြအေၾကာင္း သိလိုက္ရလို႔ေလ။ ဟုတ္တယ္… ေဘာ့စ္နဲ႔ ႏုႀကီးက ကေလးအရမ္းလိုခ်င္ေနၾကၿပီ။သူတို႔ ပလန္ဆြဲၾကတယ္။နားစြန္နားဖ်ား ၾကားမိသေလာက္ေတာ့ သူတို႔ကအခ်ိန္ဇယားခ်ၿပီး ကာမ ဆက္ဆံၾကမွာဆိုပဲ။ ႏုႀကီး မ်ိဳးဥ ဥတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေ႐ြးၿပီး ေသခ်ာလုပ္ၾကမွာတဲ့။အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေလာကငရဲ စလာပါေတာ့တယ္။ တစ္လကို ႏွစ္ရက္ ဒါမွမဟုတ္ သုံးရက္ေလာက္ေပါ့။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို သတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာလို႔ေတာင္ထင္ရတယ္။

ဥညီေနာင္ကလဲ အဲဒီရက္ေတြကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ေဘာ့စ္က ဥညီေနာင္ ဘလူးျပသနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာရတဲ့အထိ သုံးေလးငါးရက္ေလာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပစ္ထားတယ္။ ၿပီးမွ မလိုင္ေတြ အကုန္ အန္ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ထိ ႏုရဲ႕ညီမေလးနဲ႔ ကစားခိုင္းတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ မေအာင္မခ်င္းကြၽန္ေတာ္ရယ္ ဥညီေနာင္ရယ္ ဂလင္းရယ္အရမ္း အလုပ္မ်ားခဲ့ရတယ္။တစ္မနက္ ေဘာ့စ္ရဲ႕ ‘ငါ..ကြ’ လို႔ ႀကဳံးဝါးသံၾကားရမွပဲကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုေလး ဒီအခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ ခ်ဳံးခ်ဳံးက်ေန ၿပီေလ။ ႏုရဲ႕ ဥေလး အေကာင္မေပါက္မခ်င္းကြၽန္ေတာ္ အားလပ္ရက္ ရၿပီလို႔ သိလိုက္ရတယ္။

အစကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားတယ္။ဒါေပမယ့္ ရက္ေလးေတြ ၾကာလာေတာ့ အရင္က အတူတူကစားခဲ့ၾကတဲ့ ႏုရဲ႕ ညီမေလးနဲ႔ တျခားဖုတ္ဖုတ္ေတြကို အရမ္းလြမ္းလာတယ္။ ေဘာ့စ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ျပန္႐ိုက္လာတယ္။ တစ္ညေနေတာ့ ေဘာ့စ္က အလုပ္ခန္းထဲမွာသူ႔ရဲ႕ အတြင္းေရးမႈးမေလး ဆိုတာနဲ႔ စကားေျပာေနၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြကိုကြၽန္ေတာ္သံသယ ျဖစ္လာတယ္။ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းကို တျဖည္းျဖည္းေမာ့ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မထိခလုပ္ ထိခလုပ္ေတြ ေျပာေနၾကတာကိုနားစြင့္မိတယ္။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ ေဘာင္းဘီေအာက္မွာ ပုန္းေနရလို႔ ဘာမွေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေျပာသမွ်ကို ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ခံစားနားလည္ေနတယ္။

အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ တဏွာတြန္သံေတြေၾကာင့္ခနအၾကာမွာကြၽန္ေတာ္ သတိဆြဲၿပီးသား ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ ဇစ္ဆြဲခ်သံၾကားရေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ျမန္ျမန္ ခုန္ထြက္ၿပီး ေဘာ့စ္ရဲ႕ ပါတနာအသစ္ကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္တယ္။အိုး ဒီတစ္ေယာက္က အိမ္က ဟာႀကီးထက္ အမ်ားႀကီး ပိုမိတယ္။ အတြင္းေရးမႈးမေလးကသူ႔ရဲ႕ စိုစြတ္ေႏြးေထြးတဲ့ ပါးစပ္ေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ဒီေကာင္မေလးရဲ႕ မႈတ္ခ်က္က ကြၽန္ေတာ္ ႀကဳံဖူးသမွ်ထဲေတာ့ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ အမႈတ္မခံရတာလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီေလ။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ အေတြ႕အႀကဳံအသစ္ တစ္ခုနဲ႔ ထပ္ႀကဳံရေတာ့တာပဲ။

အဲဒီ အတြင္းေရးမႈးမေလးက ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကိုလည္ေခ်ာင္းထဲထိအတင္းမ်ိဳခ်ေနတယ္။ကြၽန္ေတာ္ ထၿပီးခုန္မိေတာ့မတက္ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္ ေအာက္ေျခကို ဇြတ္ဖမ္းဆုပ္ထားလို႔ခံရပိုခက္တယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကို လည္ပင္းညႇစ္သတ္ ေနတာမ်ားလားလို႔ေတာင္ ထင္ေရာင္ထင္မွား ျဖစ္မိေသးတယ္။ဒါေပမယ့္ ေဘာ့စ္ကေတာ့ ဒါကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ပုံရတယ္။အားရွီး.ေကာင္းလိုက္တာ ကေလးရယ္’ ဆိုတဲ့ သူ႔ေအာ္သံကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္။ကြၽန္ေတာ္ ဥညီေနာင္ဆီ ျမန္ျမန္ အခ်က္ျပလိုက္ရတယ္။ ေကာင္မေလးက မလိုင္ေတြကို တစ္စက္မွ မက်န္ေအာင္ငတ္ႀကီးက်ၿပီး အကုန္ေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ခနနားၿပီး ေနာက္ေတာ့ အတြင္းေရးမႈးမလို႔ဆိုသူေလးရဲ႕ ညီမေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကစားခြင့္ရတယ္။

အရမ္းမိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ ေပ်ာ္စရာေတြ ဆက္တိုက္လာပါေတာ့တယ္။ ဖုတ္ဖုတ္ အသစ္ေလးနဲ႔ကစားခြင့္ ဒါမွမဟုတ္ ေႏြးေထြးတဲ့ ပါးစပ္ေလးထဲ ေရစိမ္ခြင့္ကို တစ္ပါတ္တစ္ခါေလာက္ကြၽန္ေတာ္ျပန္ရလာတယ္။ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေပ်ာက္ထားတဲ့ အရာကို ေဘာ့စ္က သယ္လာပါေတာ့တယ္။တစ္ရက္ရက္မွာ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖင္ေခါင္းနဲ႔ ကစားခိုင္းမွာ ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာထားတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ မွတ္မိဦးမယ္ ထင္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္း ဖင္ေခါင္းကို ကြၽန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး မႏွစ္သက္ဘူး အရမ္း႐ြံတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖုတ္ဖုတ္ေလးထဲက ႐ုတ္တရတ္ ဆြဲထုတ္ၿပီး ေအာက္ဘက္ကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ‘အကိုႀကီး မီးဖင္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်ေနာ္’ဆိုတဲ့ အတြင္းေရးမႈးမေလးရဲ႕ အသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ကြၽန္ေတာ္ မူးေမ့ လဲက်မလို ျဖစ္သြားတယ္။ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အသက္ကိုေအာင့္ၿပီး မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည့္ပဲလို႔ သေဘာထားလိုက္ရေတာ့တယ္။ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို ေကာင္မေလးရဲ႕ ဖင္ဝထဲ အတင္းကာေရာ ထိုးထည့္ေနတယ္။ အရမ္းၾကပ္လြန္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေခါင္း ေတာ္ေတာ္က်ိမ္းသြားတယ္။တူနဲ႔ထုေနသလိုပဲ။ မူးေနာက္ရီေဝသြားတယ္။ သတိျပန္လည္လာေတာ့ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖင္ေခါင္းထဲ ေရာက္ေနၿပီေလ။ ေဘာ့စ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္တယ္။

မၾကာခင္ပဲ ဖုတ္ဖုတ္ထက္ဖင္ေခါင္း နဲ႔ကစားရတာ ပိုေကာင္းသလိုလိုပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္လာမိတယ္။ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး လုံၿခဳံေႏြးေထြးေနတယ္။ ေဘာ့စ္ကအရွိန္တင္လိုက္ေတာ့ဥညီေနာင္ကို အသင့္ျပင္ထားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆုံးမွ ေရကာတာကိုခ်ိဳးခ်လိုက္ဖို႔ ဥညီေနာက္ဆီအခ်က္လွမ္းျပလိုက္တယ္။အရသာသိသြားလို႔ မတ္မတ္ရပ္ဖို႔ ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အဖို႔ ေတာ္ေတာ္ပန္းသြားၿပီ။ ေရွ႕ကို ခရီးဆက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။

ႏုရဲ႕ ဥေလး အေကာင္ေပါက္လာၿပီးေတာ့လဲ တစ္လခြဲေလာက္လက္ေရွာင္ရမယ္လို႔ ေျပာေနသံေတြ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္။ ေဘာ့စ္က ႏုေလးကို ဖ်ားေယာင္းသိမ္းသြင္းေနတယ္။အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဖင္ေခါင္းနဲ႔ ကစားဖို႔လဲ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ဘာေတြ ေရွ႕ဆက္ျဖစ္ဦးမယ္ဆိုတာကိုလဲ ေတြးမေနေတာ့ပါဘူး။ ႏုနဲ႔ေဘာ့စ္တို႔ ဘယ္လိုေတြ ႏွစ္ပါးသြားၾကဦးမယ္ ဆိုတာကိုလဲ ကြၽန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ အ႐ိုက္မခံရဖို႔နဲ႔ ေဘာ့စ္ခိုင္းသမွ် တာဝန္ေက်ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးဖို႔ကိုပဲကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ အေလးထားပါတယ္။အိုေကေဘာ့စ္ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္းတင္ထားလိုက္ၿပီ။ ၿပီးပါၿပီ

ကျတော့ နမည်ငပဲ

Be the first to comment

Leave a Reply Cancel reply