ဧည့်သည်

ဧည့်သည်

တစ်ညလုံးသည်းသည်းမဲမဲရွာနေသောမိုးကားမိုးလင်းချိန်တွင်တော့တဖြည်းဖြည်းချင်းစဲသွားချေပြီ။ကလင်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ပြတင်းတံခါးကိုဖွင့်နေသောဒေါ်ကေသီနွယ်ခြံစောင့်ကြီးဦးဘမောင်က ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကိုတံခါးဖွင့်ပေးနေတာကိုလှမ်းမြင်နေရသည်။စောစောစီးစီးဘယ်သူများပါလိမ့်လို့တွေးမိသည်။ဦးဘမောင်ကဧည့်သည်ကိုသူမတို့တိုက်ကြီးဆီသို့ခေါ်လာပါတယ်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့သူမတို့အိမ်ဘက်ကိုနီးလာသောအခါတွင်လည်းဧည့်သည်ကဦးထုပ်ဆောင်းထားသဖြင့်မျက်နှာကိုမမြင်ရသေး။

ခရီးဝေးမှလာခဲ့ဟန်တူသည်။မမလေး မမလေး ဧည့်သည်ရောက်နေပါတယ်။သူမအိမ်ဖော်မလေးချောချောက အပေါ်ထပ်တက်လာပြီးပြောပါတယ်။အေး သိတယ် လာခဲ့မယ် ဆိုပြီးသူမလည်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့ပါတယ်။သူမဆင်းလာတာမြင်တော့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့စောစောကခြံထဲကိုဝင်လာသောသူက ခေါင်းကိုမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ။ ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီးယောကျၤားချောချောသောသူတစ်ယောက်။တီရှပ်လက်ပြတ်အနက်ကိုဝတ်ထားသဖြင့်အသားဖြူခြင်းကိုပိုသိသာသည်။

အားကစားလိုက်စားသူတစ်ဦးမှန်း ထိုလူပုံစံကသက်သေခံနေသည်။အကြည့်များကစူးစိုက်ကာသူမရင်ထဲထိုးဖောက်သွားသလိုခံစားရသဖြင့် ဒေါ်ကေသီနွယ်မျက်လွာချထားလိုက်ရသည်။အမက မကေသီနွယ်ထင်တယ်။ကျွန်တော့်နာမည်က စစ်သွေးပါအမမောင်ကိုကိုလေးသူငယ်ချင်းပါ။ကိုကိုလေးနဲ့ကျွန်တော်က ရန်ကုန်မှာ တက္ကသိုလ်တက်တုန်းခင်ခဲ့ကြတာပါ။ကိုကိုလေးကလွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်လောက်ကျွန်တော့်ဆီရောက်လာပြီးကျွန်တော်လုပ်နေတဲ့ အလုပ်မှာရှယ်ယာဝင်ထားခဲ့တယ်။အရင်နှစ်က အလုပ်တွေအောင်မြင်ခဲ့လို့ဒီနှစ်သူ့ကိုအမြတ်ငွေတွေထုတ်ပေးဖို့ခေါ်ပေမဲ့ရောက်မလာလို့ကျွန်တော်သူ့ဆီလွန်ခဲ့တဲ့ ၂ လလောက်က ဖုန်းဆက်ပေမဲ့သူကသူ့မြို့ကိုအလည်ခေါ်ရင်းအမြတ်ငွေတွေကိုပေးပါဆိုလို့ကျွန်တော်ရောက်လာတာပါ။

သြော့်ငါ့မောင်က အမမောင်ကိုကိုလေးသူငယ်ချင်းကိုးမင်းသူငယ်ချင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ ရက်ကဘဲခရီးထွက်သွားတယ်ရှမ်းပြည်ဘက်ကိုဗျာ့ဧည့်သည်ကခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။ဒုက္ခပါဘဲဗျာကျွန်တော်က သူဝမ်းသာစေချင်လို့ဖုန်းကြိုမဆက်ထားမိဘူး။လွဲသွားတယ်ဗျာ။ ဒီမြို့မှာတည်းခိုခန်းမရှိဘူး။ရပါတယ်ငါ့မောင်ရယ်။မောင်လေးသူငယ်ချင်းဘဲ။ဒီအိမ်မှာဘဲတည်းပေါ့။ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အမ။စစ်သွေးက ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ဆက်လိုက်သည်။ဟဲလို ကိုကိုလေး မင်းဘယ်ရောက်နေလဲစပီကာဖွင့်ပြောသဖြင့်ကောင်းကောင်းကြားရသည်။တောင်ကြီးမှာကွ စစ်သွေးရ ဘာကိစ္စမင်းအမြတ်ငွေတွေကွာ။ထားလိုက်စမ်းပါသူငယ်ချင်းရာ။ မင်းဘဲခဏကိုင်ထားပေး။မဟုတ်ဘူးကွ။ ငါက မင်းတို့မြို့က မင်းတို့အိမ်ရောက်နေပြီ။မင်းမရှိလို့။တည်းခိုခန်းကမရှိ။မင်းမမ သဘောကောင်းလို့တော်သေးတယ်။အေးပါအေးပါ ငါနောက်နှစ်ပတ်လောက်မှပြန်လာမှာ။ငါ့အမကိုဖုန်းပေးလိုက်ဦး။ကိုကိုလေးပြောစကားကြောင့်စစ်သွေးကဖုန်းကိုပေးလိုက်သည်။ဟဲလိုမောင်လေး ပြောမမ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်ထားနော်။

အေးပါဟဲ့ ကိုကိုလေးရယ်။ဖုန်းစပီကာကိုပြန်ပိတ်ပြီးပြောနေသဖြင့် စစ်သွေး တစ်ယောက်ကိုကိုလေး နဲ့သူ့အမဘာတွေပြောမှန်းမကြားရတော့။ဒါပေမဲ့ မကေသီနွယ် မျက်နှာမှာရှက်သွားတဲ့ပုံစံလေးတော့တွေ့ရသည်။နင်နော့ပြန်လာမှတွေ့မယ် ကိုလေး ဟွန်းလို့ပြောပြီးဖုန်းချလိုက်တာကိုတွေ့ရသည်။ထိုအချိန်မှာ ချောချောက ကော်ဖီခွက်ကိုလာချသည်။ကော်ဖီသောက်ပါဦးမောင်လေး့ဟုမကေသီနွယ်ကသူ့ရှေ့ကိုကော်ဖီခွက်ကိုတွန်းပို့ရင်းပြောလိုက်သည်။(၃)ဟူး အိပ်ယာပေါ်လှဲချရင်းစစ်သွေး အမောဖြေနေသည်။၂ရက်လောက်ကားစီးလိုက်ရသဖြင့်လူလြးည်းညောင်းညာနေသည်။ ကိုကိုလေးတို့မြို့ကိုရန်ကုန်ကနေ ၂ရက်လောက် ကားအတန်တန်စီးလိုက်ရသည်။ကြားသာကြားဖူးသည်။တစ်ခါမှမရောက်ဖူး။ကိုကိုလေးတို့ကဒီမြို့မှာ အချမ်းသာဆုံးတွေ။မိဘတွေလက်ထက်ကတည်းကချမ်းသာသူတွေဟုသိရသည်။

ကျောင်းတုန်းကအလည်ခဏခဏခေါ်ပေမဲ့မလိုက်ဖြစ်ခဲ့။မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တော့ မကေသီနွယ်ကိုမြင်ယောင်လာသည်။ကိုကိုလေးနဲ့အတူတူရိုက်ထားသောဓါတ်ပုံတွေကိုမြင်ဖူးပေမဲ့ဒီလောက်အပြင်မှာပိုချောမယ်လို့မထင်ထား။မနက်က မြင်ရတော့ဘာမှပြင်ဆင်ထားဟန်မတူ။ဝင်းဖန့်ဖန့်အသားအရေ။ ဖြူနုနေသောမျက်နှာလေးကိုသူငေးကြည့်မိနေသေးတယ်။ဆံပင်ကခါးလောက်ရှိဟန်တူသည်။ထုံးထားပြီးအမြိတ်လေးချထားတာတော်တော်ကြည့်ကောင်းသည်။ကိုယ်လုံးကိုဟ်ပါက်ကလည်းသွယ်သွယ်လေး။ဘာကြောင့်အပျိုကြီးဖြစ်နေသလဲမသိ။အသက် ၂၉ လောက်ပေမဲ့ ၂၄ လောက်ထင်ရသည်။အလည်ခေါ်သောကိုကိုလေးကိုပင်ထိုင်ရှိခိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။ယောက်ဖရေမင်းအမအရမ်းလှတယ်ကွာလို့တိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်ပါတယ်။စစ်သွေးကားကျောင်းတုန်းကကောင်မလေးချောချောလေးတွေကိုတွေ့တုန်းကပင်ဒီလောက်ရင်မခုန်ခဲ့။

စိတ်လဲမဝင်စား။အခု သူငယ်ချင်းအမ ကေသီနွယ်ကိုမြင်လိုက်ရမှဘာကြောင့်သူ့ရင်တွေတဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေတာလဲလို့စဉ်းစားနေမိသည်။မြန်မာဆန်ဆန်လေးနဲ့ယဉ်ယဉ်လေးလှသော ကေသီနွယ်ကိုစိတ်ကူးထဲမှာမြင်ယောင်မိနေသဖြင့် ကာစစ်သွေးတော်တော်နဲ့အိပ်မပျော်တော့။အိပ်ယာပေါ်မှာတလူးလူးတလိမ့်လိမ့်ဖြင့်ည ၁၂ နာရီခန့်မှာသာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။(၄)ကေသီနွယ် အခန်းထဲမှမီးကိုပိတ်လိုက်သောလည်း အိပ်မပျော်။တာသူမရင်ဘတ်ကိုလက်တင်ကြည့်သည်။တဒုတ်ဒုတ်နဲ့သူမရင်တွေခုန်နေသည်။တစ်သက်လုံးမခုန်ဖူးသောသူမရင်က ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။သူမမျက်လုံးများကိုမှေးမှိတ်ထားသော်လည်းမောင်လေးသူငယ်ချင်း စစ်သွေးကိုသူမမြင်နေမိသည်။ဘယ်လိုကောင်လေးလဲမသိဘူးအကြည့်တွေကလဲရဲတင်းလိုက်တာ။

မနက်က ရောက်လာခါစက သူမကိုစိုက်ကြည့်နေလိုက်တာသူမတစ်ကိုယ်လုံးပေါက်ထွက်မတတ်ပင်။ဒီကြားထဲဖုန်းပြောတော့မောင်လေးကစနေသေးသည်။ဘယ်လိုလဲအမ ယောက်ဖကချောရဲလားတဲ့။ဒါကြောင့်သူမရှက်သွားသည်။တခြားယောကျၤားလေးတွေတုန်းကစတာကိုစိတ်ဆိုးပေမဲ့သူမဒီတစ်ခါတော့စိတ်မဆိုးမိသည့်အပြင်ရှက်သွေးလေးများပင်ဖြာမိသွားသေးသည်။စိတ်ထဲမှာလည်းကျေနပ်သလိုလိုခံစားရသည်။စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သူမဖုန်းမည်လာသဖြင့်သူမကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ မောက်လေးဖုန်းပင်ဖ။ဟဲလိုပြော ကိုယ်တော်လေးဟက်ဟက် မမအိပ်ပြီလားလို့။ အင်းအိပ်တော့မလို့။

ဘယ်လိုလဲမမ ယောက်ဖနဲ့အဆင်ပြေရဲ့လားဟဲ့ဟဲ့ အမနဲ့သူနဲ့ဘာဆညိင်လို့လဲစမနေစမ်းနဲ့ သူ့အမကိုနှမျှောရမဲ့ဟာကို ကြည့်စမ်းဟားဟား သိပါတယ်မမရယ်ဒါနဲ့စကားမစပ် မမလိုဘဲစစ်သွေးကလည်းကျောင်းတုန်းကရည်းစားထားဘူးတာမဟုတ်ဘူးရယ်လူအေးလေ ရိုးရိုးသားသားလေး။ကိုယ့်အမကို ဒီကောင်နဲ့ဆိုစိတ်ချတယ် ။ဟယ်နင်ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိဘူး တော်ပြီတော်ပြီအမအိပ်တော့မယ်။ဟက်ဟက် ရှက်သွားတာမဟုတ်လားဖုန်းချခါနီးတောင်မောင်လေးကစဖြစ်အောင်စလိုက်သေးသည်။ကေသီနွယ်တကယ်လည်းရှက်နေမိသည်။ဖုန်းကိုချပြီး ကိုယ့်မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင်အုပ်လိုက်သေးသည်။သူမကိုယ်သူမလည်းရယ်ချင်မိသွားသည်။ခိခိ ဟုရီလိုက်မိသေးသည်။သြော်ငါ့နှယ်နော် ငယ်တော့တဲ့အရွယ်လဲမဟုတ်။

မနက် ၅ နာရီခွဲလောက်တွင် ကေသီနွယ်နိုးလာသည်။မျက်နှာသစ်ပြီးနောက်မှန်တင်ခုံရှေ့တွင်ဆံပင်များကိုဖြီးလိုက်သည်။မျက်နှာကို မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးဖို့ပါ သနပ်ခါးလေးကိုအပေါ်မှထပ်လိမ်းလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှထွက်ပြီးမှ တစ်ခုသတိရသွားသည်။အဝတ်အစားလဲဖို့။အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး အဝတ်အစားများကိုလဲကြည့်သည်။စိတ်တိုင်းမကျ နောက်ဆုံးတော့ပန်းရောင်အကျႌလေးနှင့်အပြာနုရောင်ထမိန်လေးမှဘဲသူမစိတ်တိုင်းကျသွားသည်။ဘာကြောင့်ဒီနေ့အလှပြင်ချင်နေမှန်းသူမမသိ။

အောက်ထပ်ကစားဖိုဆောင်ထဲမှာတော့ချောချောကကော်ဖီဖျော်ထားပြီးပြီ။ချောချောဧည့်သည်နိုးပြီလား။အစောလေးတင် နိုးလာပြီး မြို့ထဲခဏသွားဦးမယ်ဆိုပြီးသွားတယ်မမ။သြော် ကေသီနွယ်ကကော်ဖီဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်ရင်း။ချောချော နင်ရောတစ်ခါတည်းစားတော့လေ။ချောချောက ကော်ဖီဝိုင်းမှာဝင်သောက်ရင်းမမလေးကေသီနွယ်ကို ကြည့်နေသည်။ကေသီနွယ်စိတ်ပင်မလုံမလဲဖြစ်လာသည်။ဘာကြည့်နေတာလဲ ချောချောခိခိ မမလေးဒီနေ့အလှတွေပြင်ထားလို့ ဘယ်သွားမလို့လဲနဂိုကမှမလုံမလဲဖြစ်နေသာကေသီနွယ်ကဟွန်း သွားစရာရှိမှ အလှပြင်ရမှာလားချောချောရဲ့ခစ်ခစ် မမလေးက မပြင်လဲလှပြီးသားပါ။ဒီမြို့မှာ မမလေးကိုစိတ်ဝင်စားတဲ့သူတွေမှပုံလို့။ခစ်ခစ်ချောချောရယ်မြောက်စရာမရှိမြောက်နေပါပြီ။
တကယ်ပြောတာ မမလေးရဲ့မမလေးတို့ကမျိုးရိုးစဉ်ဆက်ချမ်းသာ ပညာကလဲတတ်မမလေးကလဲအရမ်းလှတာကိုး။ဟုတ်ပါပြီော မိချောရယ်။နည်းနည်းနေရင်မမလေးနဲ့အဖော်လိုက်ခဲ့ဦး။မြို့ထဲက မမလေးတို့ ပွဲရုံမှာ အလုပ်သမားတွေကိုလစာသွားထုတ်ပေးရဦးမယ်။ဟုတ် မမလေး။ ကေသီနွယ်ကော်ဖီသောက်နေချိန်မှာပင်အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသောခြေံကြားသဖြင့်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ဟင်ကေသီနွယ်ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ခုန်သွားသည်။စစ်သွေးကားမနေ့ကရောကလာစဉ်ကလိုပုံစံမဟုတ်။ယောပုဆိုးအနက်ရောင်လေးနှင့်လည်ကတုံးလက်တိုနှင့်။မြန်မာဆန်ဆန်သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး။သြော်မကေသီနိုးလာပြီကိုး။ ကျွန်တော်ဘုရားသွားတာ။အမတို့လမ်းထိပ်ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဆုတောင်းပြည့်ဘုရား။

ဒီနေ့က ဗုဒ္ဓဟူးနေ့လေ ကျွန်တော့်မွေးနေ့မို့။သြော် အမကငါ့မောင်ကို စစ်သွေးဆိုလို့အင်္ဂါသားထင်နေတာ။မဟုတ်ပါဘူး အမ ကျွန်တော့်အဖေက တပ်ကဗိုလ်ကြီးတစ်ယောက်ပါ။ ကျွန်တော့်ကိုမွေးပြီး ၂ ပတ်လောက်မှာတိုက်ပွဲကျသွားလို့။ဒါကြောင့်ဖေဖေအတွက်နာမည်ကိုစစ်သွေးလို့မေမေကမှည့်ခဲ့တာပါ။စိတ်မကောင်းလိုက်တာမောင်လေးရယ်။မေမေရောရှိသေးလားမောင်လေး။ မေမေကကျွန်တော်ငါးနှစ်သား လောက်ကဘဲ နှလုံးရောဂါနဲ့ဆုံးပါပြီ၊မမတို့ဖေဖေမေမေ တို့အကြောင်းကိုလည်းကိုလေးပြောလို့သိထားပါတယ်။

စိတ်မကောင်းပါဘုူး။ကေသီနွယ်တို့ကလည်းမိဘမရှိတော့။လွန်ခဲ့သောငါးနှစ်လောက်ကဖေဖေရောမေမေရောရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ်လေ။စစ်သွေးကသူမကိုမမလို့ပြောင်းခေါ်လိုက်တာကြိကေသီနွယ်သတိထားမိသည်။မမကိုကျွန်တော်ပေးစရာရှိတယ်ခဏနော်။စစ်သွေးကားပြောရင်းဆိုရင်း အပေါ်ထပ်မှာ သူတည်းနေသောအခန်းဆီသို့ သွားလေသည်။ကေသီနွယ်ကား ဘာများလဲလို့တွေးနေမိသည်။မကြာမီမှာတော့စစ်သွေးက အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုကိုင်ကာအောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသည်။မမဒါက ကျွန်တော်ဒီမြို့မလာခင်က ကိုလေးမှာ အမတစ်ယောက်ရှိတယ်လို့သိထားလို့ လက်ဆောင်ပေးဖို့ယူလာတာပါ။

အမျိုးသမီး ဝတ်စုံပင်။အဟဲ တော်မယ်ထင်ပါတယ် ဓါတ်ပုံထဲကအတိုင်း ခန့်မှန်းပြီးဝယ်လာတာ။ အနီရောင်ပေါ်မှာရွှေချည်လေးတွေထိုးထားသောမြန်မာဝတ်စုံပင်။အိုလှလိုက်တာ။ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်မောင်လေး။(၇)အမမြို့ထဲသွားမှာလား။ဟုတ်တယ်မောင်လေး။ မောင်လေးအိမ်မှာပျင်းနေမယ်။မမနဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား မမတို့ပွဲရုံကို။ဟုတ် မမ ကျွန်တော်လည်းပျင်းနေတာနဲ့အတော်ဘဲ။သူမတို့နှစ်ယောက်ပြောနေသံကိုကြားပြီး ချောချောစိတ်ကူးရသွားသည်။မမ မေ့နေလို့ ချောချောအခုမှသတိရတယ်။ဒီနေ့ချောချောအပြင်မှာချိန်းထားတာလေးရှိလို့မလိုက်တော့ဘူး။

ကေသီနွယ် ချောချောအဲ့လိုပြောတာကို ကျေးဇူးတင်သလိုလိုဖြစ်သွားသည်။အလိုက်သိလှတဲ့ချောချော။ဒါဆိုရင် သွားကြမယ်လေမောင်လေး။မောင်လေးကိုလည်းမမတို့မြို့အနှံအလည်ပို့တာပေါ့။ဆိုင်ကယ်နဲ့ဘဲသွားတာပေါ့။ကားမယူတော့ဘူး။ကေသီနွယ်က ဆိုင်ကယ်သော့ကိုယူပြီး စစ်သွေးလက်ထဲပေးလိုက်သည်။ ရော့ မောင်လေး စီးတတ်တယ်ဟုတ်။စီးတတ်ပါတယ်မမ။ဆိုင်ကယ်စက်နိုးပြီးသည်နှင့်ကေသီနွယ်ကဆိုင်ကယ်ပေါ်နောက်မှ တင်ပါးလွဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ဆိုင်ကယ်စထွက်တော့အရှိန်မြင့်သွားတာမို့ကေသီနွယ်စစ်သွေးခါးကိုလှမ်းဖက်လိုက်သည်။ဖြည်းဖြည်းမောင်းနော်မောင်လေး မမကြောက်တတ်တယ်။

ကေသီနွယ်သို့ပွဲရုံသွားရာလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ကေသီနွယ်ကိုယ်လေးနဲ့စစ်သွေးကျောကထိကပ်နေဆော့စစ်သွေးရင်တွေခုန်လာတယ်။မမကေသီနွယ်ရဲ့ သနပ်ခါးရနံ့လေးနဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးတွေကိုရနေတာလည်းပါတာပေါ့။ပြီးတော့မြို့ကကျဉ်းလို့ထင်။လမ်းတစ်လျှောက်လုံးသူတို့နှစ်ဦးကိုကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့။ကေသီနွယ်ကိုနှုတ်ဆက်သူများလဲတော်တော်များသည်။(၈)ပွဲရုံရောက်ပါပြီ။ကေသီနွယ်တို့ကဒီနယ်တစ်ဝိုက်ကထွက်သော စပါး ပဲ နှမ်းစတာတွေကိုအကုန် ဝယ်သည်။ြီပီးတော့စတိုးဆိုင် ၂ ဆိုင်လည်းရှိသည်။ဈေးနှုန်းမှန်မှန်ကန်ကန်ဖြင့်ဝယ်ယူရောင်းချသဖြင့် အောင်မြင်တယ်လေ။ ပွဲရုံရှေ့သို့ ရောက်လာပါပြီ။မောင်လေးရောက်ပြီ။ ကေသီနွယ်ကတိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ပွဲရုံကမန်နေဂျာကကေသီနွယ်ရဲ့ သူငယ်ချင်းနန္ဒာရဲ့မောင်လေးကိုဖြိုးလေ။ အိမ်ထောင်ကျပြီး အလုပ်မရှိဖြစ်နေသောကိုဖြိုးကိုနန္ဒာရဲ့အကူအညီတောင်းမှုကြောင့်ကေသီနွယ်အလုပ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုဖြိုးကလဲ ကေသီနွယ်ကိုကျေးဇူးရှင်အဖြစ်သတ်မှတ်ပြီးအလုပ်တွေကိုသေချာစွာစေတနာပါပါလုပ်ပေးသဖြင့်ပိုတိုးတက်လာတာအမှန်။
ဟာအမ့ ကိုယ်တိုင်လာခဲ့တာလား ချောချောလွတ်လိုက်ပြီးရောအလုပ်ရှုပ်နေသောကိုဖြိုးကားကေသီနွယ်ဝင်လာသဖြင့်ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားသည်။မကေသီနွယ်ဘေးမှာ အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်ယောကျၤားပီသသည့်ပုံစံနှင့် သူ့ထက် ၂နှစ်ခန့်ကြီးမည်ဟု ယူဆရသောလူတစ်ယောက်ပါလာသည်။သြော်မောင်လေးမိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ဒါက စစ်သွေးတဲ့ ကိုဖြိုးရဲ့။ မင်းအကို ကိုလေးသူငယ်ချင်း။

ရန်ကုန်က အလည်လာတာ။မောင်လေးဒါက ကိုဖြိုး အမတို့ပွဲရုံမန်နေဂျာ။သြော် ဟုတ် တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်ညီလေး။ဟုတ် အကို အမတို့ ကိုလေးတို့မိတ်ဆွေဆိုတော့ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေဘဲပေါ့။မသိပါဘူးဗျာ ကျွန်တော်က မမရည်းစားများခေါ်လာတာလားလို့။ကိုဖြိုးနောက်လိုက်တာကြောင့် စစ်သွေးပင်မျက်နှာပူသွားပါတယ်။ကေသီနွယ်လဲရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားပါတယ်။အို ကိုဖြိုးရယ်ဧည့်သည်ကိုအားနာစရာ။ဟိဟိ နောက်တာပါ မမရယ်။ကိုဖြိုးကားပြောင်ချော်ချော်ပြောရင်းကဲအမကို စာရင်းတွေရှင်းပြမယ် ဟုဆိုကာဝင်ငွေ ထွက်ငွေစာရင်းများကို ကေသီနွယ်အားရှင်းပြနေသည်။(၉)တောက် အိုက်ပန်က တောက်တစ်ချက်ခေါက်ရင်းအရက်ခွက်ကိုစားပွဲပေါ်ဆောင့်ချလိုက်သည်။တပည့်များပင်ထိတ်လန့်သွားသည်။အဲ့ကောင်ဘယ်သူလဲ ကျားလေးတပည့်ကျော် ကျားလေးကားနေ့လည်ကမြို့ထဲသွားတော့ကေသီနွယ်ကိုကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ခဲ့တယ်တဲ့။ပြောရလျှင်တော့ အိုက်ပန်ကဒီမြို့မှာဆရာတစ်ဆူပင်။ငွေလည်းရှိသည်။

တပည့်လူမိုက်တွေလည်းရှိသည်။သူကေသီနွယ်ကိုပိုးနေတာကြာပြီ။တစ်ခါမှအဆင်မပြေခဲ့ဘူး။ယခုဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိတော့လူစိမ်းတစ်ယောက်။သူ့အတွက် စိတ်မကြည်စရာပင်။အဲ့ကောင်က မကေသီမောင် ကိုလေးရဲ့သူငယ်ချင်းလို့သိရတယ်ဆရာ။ ရန်ကုန်ကနေအလည်လာတာတဲ့။ဒီကောင့်ကိုပညာပေးလိုက်ရမလားဆရာ။နေပါစေ ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်ဦး။လိုအပ်ရင်ပြောမယ်။ညနေကျလျှင်တော့ကေသီနွယ်တို့အိမ်အလည်သွားရင်းလေ့လာမှလို့ အိုက်ပန်တွေးလိုက်ပါတယ်။အိုက်ပန်ကားကေသီနွယ်မိဘများလက်ထက်ကတည်းကကေသီနွယ်အဖေအမေတို့ဖြင့်ရင်းနှီးသဖြင့်ကေသီနွယ်တို့အိမ်ကိုမကြာခဏသွားလည်လေ့ရှိပါတယ်။သူကေသီနွယ်ကိုချစ်ရေးဆိုခဲ့တာကြာပြီဖြစ်ပြီးဖွင့်ပြောလိုကတိုင်း ကေသီနွယ်ကငြင်းနေတာမို့သူကျိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်နေရပါတယ်။

နေရာကားတောင်ကြီးမြို့ကဟိုတယ်တစ်ခုရဲ့နှစ်ယောက်အိပ်ခန်းအတွင်း။အရမ်းချစ်တာဘဲ ခလေးရာ။ကိုကိုလေးလက်တွေက နိုနိုလွင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုအသားကုန်ဖက်ထားသည်။လွတ်ပါဦးကိုကိုရယ် နိုနို အသက်ရှုကျပ်လှပြီ။တကယ်တော့ကိုကိုလေးတစ်ယောက်နိုနိုလွင်ရှိရှာတောင်ကြီးမြို့သို့အရဲစွန့်ပြီးလာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။နိုနိုလွင်ကားကိုကိုလေးထက်ငယ်သည်။လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ်လောက်က နိုနိုလွင်ကိုကိုလေးတို့မြို့မှသူမဦးလေးတို့လင်မယားထံအလည်လာရင်းကိုကိုလေးနဲ့ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

အမဖြစ်သူမသိအောင် လက်မှတ်ထိုးပြီးယူထားပြီးပြီနိုနိုလွင်ကို။နိုနိုလွင်ရဲ့မိဘတွေလည်းဒါကိုမသိကြ။ကိုကိုလေးရဲ့လက်တွေက နိုနိုရဲ့သားမြတ်တွေကိုဆုတ်နယ်နေသည်။နိုနိုအဖို့လဲချစ်သောကိုကိုကိုင်တွယ်တာမို့ကြည်ဖြူစွာခံယူပါသည်။ပြွတ် အို နိုနိုသားမြတ်လေးကို ကိုကိုစို့တော့နိုနိုအသည်းတွေယားသွားသည်။အိုကိုကိုငယ်ငယ်တုန်းကကောင်းကောင်းမစို့ခဲ့ရလို့ပါ။အို ကိုကိုနော် တောက်တီးတောက်တဲ့ နိုနိုရှက်တယ်။ရှက်တယ်လို့သာပြောတယ် နိုနိုရင်ကိုပင်ပိုကော့ထားမိသည်။ချစ်တဲ့ကိုကိုစို့တာဘဲလေ စို့ပေ့စေပေါ့။နိုနိုရဲ့ပေါင်ခွကြားကိုလဲ ကိုကိုက လက်ဖြင်ပွတ်ပေးနေသဖြင့်နိုနိုရင်ထဲဖလပ်ဖလပ့်ဖြစ်လာသည်။

ကိုကို လုပ်ချင်လဲ လုပ်လေ။မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားရင်းရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတု်းလေးပြောလိုက်သောအသံလေးကို ကိုကိုလေးကြားရပြီးနောက်မှာတော့။ချစ်သော ကိုကိုရဲ့လက်တွေကနိုနိုထမိန်လေးကိုဆွဲချွတ်နေတာကိုခံစားရသည်။ ကိုကိုချွတ်ရလွယ်အောင်သူမတင်ပါးလေးတွေကိုအသာကြွပေးလိုက်သည်။ကိုကိုကထမိန်ကို ကုတင်နောက်ဖက်ကိုပို့လိုက်ပြီ။သူမခြေထောက်လေးကိုကားပေးလိုက်ချိန်မှာကိုကိုကပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်တော့ ကိုကိုရဲ့ပေါင်ကြားကဒုတ်ကြီးတန်းနေတာကိုမြင်ပြီး နိုနိုရှက်တာကြောင့်မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။အတွေ့အကြုံရပြီးသားဆိုပေမဲ့နိုနိုအဖို့ ရင်တွေခုန်လာပါတယ်။

အမေ့နိုနိုပေါင်တံလေးတွေကိုဖြဲလိုက်တဲ့အချိန်မှာနိုနိုကလည်းကိုကို့ကျောကိုဖက်ပြီးကိုကိုခါးကိုသူမခြေထောက်နဲ့ချိတ်လိုက်ပါတယ်။ကိုကို့ဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုတ်အဝကိုတေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာသူမရင်လေးတဖိုဖိုဖြစ်သွားပါတယ်။အင့်ကိုကိုဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုတ်နှစ်ခြမ်းကိုထိုးဖောက်ပြီး အထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်လာပါတယ်။သူမနာကျင်သယောင်ခံစားရပေမဲ့ကိုကိုဒုတ်ကြီး့ဖည်းဖြည်းချင်းထိုးသွင်းနေတာကိုအားမရတော့ပါဘူး။ကိုကိုကို့ဖက်ပြီးခါးကိုကော့လိုက်ပါတယ်။မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့ကိုရယ် နိုမနေတတ်တော့ဘူး။ကိုကိုလေးကလည်းသူ့ဒုတ်ကြီးကိုနိုနိုရဲ့ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ရွှေကြုပ်လေးထဲကိုသွင်းလိုက်ထုပ်လိုက်နဲ့အစွမ်းကုန်သမတော့တာပေါ့။စီးကျပ်နေတဲ့နိုနိုရဲ့ ရွှေကြုပ်အသားမျှင်တွေကလည်းသူ့ဒုတ်ကြီးကိုအတင်းကိုဆွဲစုပ်နေပါတယ်။

အချက် ၄၀ လောက်မှာ သူ့ဆောင့်ချက်တွေကပိုသွက်လက်လာသလိုနိုနိုရဲ့လက်တွေကလည်းသူ့ကျောပြင်တွေကိုဖက်တွယ်တာပိုအားပါလာပြီး ကုတ်ခြစ်လာပါတယ်။နိုနိုရောသူရောပြီးခါနီးပြီဖြစ်လို့အားကုန်ဆောင့်ရင်းနောက်ထပ်အချက် ၅၀ လောက်အရောက်မှာနိုနိုခါးကော့တက်လာပြီးတအင်းအင်းညဉ်းညူသံလေးထွက်ပေါ်လာသလိုသူလည်းသူ့ဒုတ်က အချစ်ရည်တွေကို နိုနိုရွှေကြုပ်အတွင်းနံရံတွေကိုဖြန်းပက်နေပါတယ်။သူတို့နှစ်ယောက်မောမောပန်းပန်းနဲ့အိပ်ပျော်သွားချိန်မှာအခန်းထဲမှာရှိနေတဲ့တီဗွီက သတင်းမှာ အထူးသတင်းတစ်ရပ်လာနေတာကိုနှစ်ယောက်လုံးမသိလိုက်ပါဘူး။ထိုသတင်းကတော့လေးစားအပ်ပါသောမိဘပြည်သူများခင်ဗျား မိုးလေဝသ အရေးပေါ်သတင်းတစ်ရပ်ကိုကြေငြာပါမယ်။

အမည်ရှိ မုန်တိုင်းဟာ မြန်မာနိုင်ငံကိုစတင်ဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်ပြီး။နောက် ၇၂ နာရီအတွင်း မြန်မာနိုင်ငံတောင်ပိုင်း အလယ်ပိုင်းဒေသတွေကိုဝင်ရောက်လာမှာဖြစပါတယ်။ဒါကြောင့်မုန်တိုင်းဖြတ်သန်းနိုင်တဲ့မြို့တွေဖြစ်တဲ့* မြို့များ။ မြို့သာမြို့တို့မှာနေထိုင်ကြတဲ့မိဘပြည်သူများအနေနဲ့မုန်တိုင်းသတိရှိကြဖို့–—တကယ်လို့များကိုကိုလေးသာထိုသတင်းကိုနားထောင်မိရင်မုန်တိုင်းဖြတ်မဲ့မြို့တွေမှာ သူ့မြို့ပါနေတာကိုသိခဲ့ရင်ဖြင့်။(၁၂)စစ်သွေးက ဘုရားပေါ်မှဆင်းခဲ့သည်။မကေသီနွယ်တို့လမ်းထိပ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲမှာရှိတာဖြစ်တယ်။သူညနေတိုင်းလမ်းလျှောက်ဖြစ်တော့ပန်းအမြဲကပ်ဖြစ်တာပေါ့။မကေသီနွယ်တို့ရပ်ကွက်ကလူရှင်းပြီးမြို့စွန်ကျသည်။ခြံတွေကလည်းကျယ်တော့တစ်ခြံနှင့်တစ်ခြံတော်တော်လျှောက်ရသည်။သူတွေးရင်းငေးရင်းလမ်းလျှောက်လာစဉ်သူ့ရှေ့မှာဆိုင်ကယ်နှစ်စီးကပိတ်ရပ်လိုက်သည်။ဘာလဲဟလို့သူတွေးလိုက်သည်။ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းလာသောလူ(၄)ယောက်။

ဒီမှာ…ကေသီနွယ်အိမ်မှာတည်းနေတာမင်းလား။ဟုတ်ပါတယ် ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲမသိဘူးခင်ဗျ။ပုံစံတွေကြည့်ရတာတော့သိပ်မဟုတ်ချင်။သူ့နားကပ်လာသည့်ပုံကိုမသင်္ကာ။အန္တရာယ်အငွေ့အသက်ကိုသူရနေပြီ။လက်ခနဲမြင်လိုက်ရသော်လည်း ရုတ်တရက်မို့သူရှောင်သော်လည်းလက်မောင်းကိုဓါးကပွတ်ဆွဲသွားသည်။သွေးများဖြာထွက်သွားသည်။သူ့သွေးများဆူသွားပြီ။တကယ်တော့စစ်သွေးကလည်းခေသူမဟုတ်ပါ။နောက်ကလူသူ့ဆီဝင်အလာမှာ ရှောင်လိုက်ပြီး ဒူးဖြင့်ပစ်တိုက်လိုက်သည်။အွတ်ခနဲမည်သံနှင့်အတူထိုလူမှောက်သွားသည်။တစ်ယောက်ကသူ့ကိုပြေးကန်စဉ်ရှောင်လိုက်ပြီး မျက်ခွက်ကိုတံတောင်နှင့်ကျွေးလိုက်သည်။ထိုအချိန်မှာပင်သူ့ကို တစ်ယောက်က ဒုတ်ဖြင့်ဝင်ရိုက်လိုက်သည်။

သူ့ခြေထောက်တွေခွေညွတ်ကြသွားသည်။ခေါင်းမှသွေးစက်များကျဆင်းကာမူးဝေလာသည်။မင်း..နောက်တစ်ခါ.ကေသီနွယ်နဲ့ဝေးဝေးနေဆိုသောစကားကိုကြားလိုက်ရသည်။တစ်လောကလုံးအမှောင်ကျသွားပြီ။သူသတိမလစ်ခင်သူ့ဆီပြေးလာသောခြေသံများနှင့်ထိုလူဆိုးများဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ပြီး ထွက်ပြေးသည့်အသံ။(၁၃)မမ နားချင်နားလိုက်တော့လေရတယ် ချောချောအမဘဲဆက်စောင့်လိုက်မယ်။ဆရာဝန်ကြီးကစိတ်ချရသောအခြေအနေသို့ရောက်ရှိသွားပြီလို့ဆိုတာတောင်မှ စိတ်ပူနေသေးသော မမကေသီနွယ်ကိုကြည့်ပြီးချောချော ရီလည်းရီချင်မိသည်။သနားလည်းသနားမိသည်။

ကိုစစ်သွေးကိုလမ်းထိပ်မှာရိုက်ခံရသည်လို့ ရပ်ကွက်ထဲမှလူတွေလာပြောကတည်းက မမကေသီနွယ်စိတ်တွေအလွန်အမင်းလှုပ်ရှားနေတာသူမသိသည်။ကိုစစ်သွေးကသတိမရသေးပေမဲ့စိုးရိမ်စရာတော့မရှိတော့။ဆေးရှိန်ကြောင့်ဖြစ်မည်။ကော်ဖီသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် မမ။ကောင်းသားဘဲ ချောချောရေ။ချောချောက ဆေးရုံဝင်းအပြင်ဖက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာကော်ဖီသွားဝယ်နေသည်။ကေသီနွယ်ကားစစ်သွေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်နေသည် ခေါင်းမှာပတ်တီးစီးထားသော်လည်း စစ်သွေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်းသူမကိုယ်သူမဘာလုပ်မိလိုက်မှန်းမသိ။

ပြီးမှ အိုလို့သူမဘာသာရေရွက်လိုက်ပါတယ်။ဟုတ်ပါတယ် သူမစစ်သွေးမျက်နှာလေးကိုအနမ်းပေးလိုက်မိတာပါ။သူမကိုယ်သူမလည်းဒါမျိုးလုပ်မိလိုက်တဲ့အပေါ်ရှက်မိသွားပါတယ်။ကော်ဖီဝယ်ပြီးပြန်လာတဲ့ချောချောဟာမကေသီနွယ် ကိုစစ်သွေးမျက်နှာကို အနမ်းပေးလိုက်တာကိုမြင်လိုက်ရပါတယ်။အဟမ်း့ှုအမေ့ ရုတ်တရက်ချောင်းဟန့်သံကြောင့်ကေသီနွယ်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားပါတယ်။ချောချောရယ် အသံမပေးဘာမပေးနဲ့။ခစ်ခစ် အားလုံးမြင်လိုက်တယ် မမကေသီ။အို မမကေသီနွယ်မျက်နှာလေးရဲတွတ်သွားပါတယ်။ရှက်မနေပါနဲ့မမရယ် ချောချောနားလည်ပါတယ်မမကေသီသူ့ကိုချစ်နေတယ်ဆိုတာ။အို ရှက်လိုက်တာနော် ကေသီနွယ်စိတ်ထဲကရွေက်လိုက်ပါတယ်သူခိုးလူမိတဟ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပေါ့လို့လဲ တွေးလိုက်မိပါတယ်။(၁၄)သူမသိပါစေနဲ့နော်ချောချောစိတ်ချပါမမရဲ့။မမ ဒီနေ့ညမုန်တိုင်းတိုက်နိုင်တယ်မမ။

မနေ့ကမိုးလေဝသသတင်းမှာပါတယ်။ဟုတ်လား ချောချောဟုတ်တယ်မမ ဦးဘမောင်တို့ရှိပါတယ်မစိုးရိမ်ပါနဲ့။ကေသီနွယ်ကားစိတ်အေးသွားပါပြီ။ညနေကျရင် အိမ်မှာ သိမ်းစရာလေးတွေသိမ်းဖိုချောချောပြန်လိုက်မယ်မမ။ချောချောကားမမကေသီနွယ်ထံခွင့်တောင်းလိုက်သည်။ခွင့်ပြုချက်လဲရတာနဲ့သူမလည်း သူမအိမ်ကိုတန်းမပြန်ဖြစ်သေး။တကယ်တော့ချောချောကလည်းရည်းစားရှိသည်။သူမရည်းစားက သူမတို့လမ်းထဲကပင်။ကိုမင်းမောင်တဲ့။ဒီမြို့မှာတာဝန်ကျနေသောဝန်ထမ်းတစ်ဦးပင်။ချောချောဈေးသွားတိုင်းကိုမင်းမောင်ကလည်းလမ်းလျှောက်ထွက်သည့်အချိန်တိုက်ဆိုင်နေသည်။ပထမတော့မရင်းနှီးပါ။နောက်တော့ မျက်မှန်းတန်းရင်းနှီးရာမှအစ ခင်မင်ပြီးအဆင့်တက်ကာသမီးရီးစားအဖြစ်ရောက်ရှိခဲ့သည်။

ဒီနေ့ကိုမင်းမောင်ကလဲ ရုံးပိတ်ရက်လျှောက်လည်ကြရန်ချိန်းထားသည်။ချောချောကားဆန္ဒတွေစောနေပြီ။သူမစိတ်ထဲမှာ ကိုစစ်သွေးရော မမကေသီနွယ်ရောညမုန်တိုင်းတိုက်နိုင်သည်ဆိုတဲ့သတင်းရောအားလုံးမေ့သွားပြီ။သူမသိနေတာတစ်ခုဘဲရှိသည်ချစ်သောကိုမင်းမောင်ဆီ မြန်မြန်သွားပြီး မြို့အနှံလျှောက်လည်ဖို့လေ။(၁၅)ချောရယ် ကိုယ်တို့အတူတူနေချင်ပြီဟင်းနော် လူဆိုးကိုမင်းမောင်ကြီးက ပြောလည်းပြောရင်းသူမရင်သားတွေကိုလည်းသူ့လက်နဲ့ဆုပ်နယ်နေတာကိုး။နေရာကမြို့ကအတွဲတွေ ကျက်စားရာနယ်မြေ။အရိပ်ကောင်းပြီးအကာအကွယ်ကောင်းသည့်နေရာဆိုတော့လူသူသိပ်မမြင်နိုင်။

ချောချောရင်ခုန်သံမြန်လာပြီ။အိုကိုကို မကောင်းဘူးကွာ။ချစ်လို့ပါ ချောရယ်။မင်းမောင်ကားချောချောရဲ့နောက်မှဖက်လိုက်ပြီး ချောချောရဲ့ထမိန်ကြားထဲလက်နှိုက်ကာပေါင်တံတွေကိုပွတ်ပေးနေသည်။ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်မှာဖိုနှင့်မထိတွေ့လျှင်ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသောသဘောသဘာဝအတိုင်း။မကြာမီအချိန်မှာတော့ချောချောရဲ့ကိုယ်လေးကသစ်ပင်ကိုမှီနေပြီးကိုမင်းမောင်က သူမအပေါ်မှမိုးကာအို ကိုမင်းမောင်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုတ်ထဲမှာတစ်ဆုံးစိုက်ဝင်နေပြီ။ချောချောနှင့်အနမ်းချင်းဖလှယ်ရင်းမင်းမောင်က အားကုန်ကြုံးတော့သည်။အင်းအင်း စွပ်စွပ် ရှီးရှီး ဘတ်ဘတ်မင်းမောင် ဒုတ်ကြီးနှင့်ချောချောရွှေကြုတ်ထိတွေ့သံကစည်းချက်မှန်မှန်ထွက်ပေါ်နေသည်။

၁၅ မိနစ်လောက်အကြာမှာတော့ချောချောလက်တွေကမင်းမောင်ကျောကိုအသားကုန်ဖက်လာပြီးမင်းမောင်ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းသူမကလည်းအောက်မှခါးကိုကော့ကော့လာတာတွေ့ရသည်။နောက်ဆုံးမှာတော့နှစ်ဦးသား တအင်းအင်းညဉ်းညူသံများနဲ့အတူ ချောချောမျက်နှာလေးရှုံ့သွားကွာအအ ဆိုသောအသံလေးထွက်ပေါ်လာသည်။တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ကာနမ်းနေကြပြီးမင်းမောင်က ထရပ်ကာပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်လိုက်သလိုချောချောကလည်း ပြေလျော့နေသောဆံပင်တွေနဲ့တွန့်ကျေသွားသော ထမိန်အကျီများကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်လုပ်နေသည်။ထို့နောက်ထိုနေရာမှနှစ်ဦးသားထ၍ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားကြတော့သည်။ သူတို့နှစ်ဦးထွက်ခွာသွားပြီးတစ်နာရီခန့်အကြာမှာတော့ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးမဲမှောင်လာပြီးလေပြင်းလေးတွေတဖြည်းဖြည်းတိုက်ခတ်လာသည်။

မိုးစက်မိုးပေါက်တွေကျဆင်းလာပြီးနောက်ပိုမိုပြင်းထန်လာသော လေပြင်းများကားဒီမြို့လေးဆီသို့ကျရောက်လာချေပြီ။(၁၆)ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်သွားသည်။သစ်ပင်သစ်ကိုင်းကျိုးကျသံ ပြိုလဲသံတွေထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ကေသီနွယ်လည်းအခန်းပြူတင်းတံခါးတွေပိတ်လိုက်ပါတယ်။ကေသီနွယ်လည်းကြောက်လာပါတယ်။ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးဘာမှမမြင်ရပါဘူး။ကေသီနွယ်လည်းကြောက်ကြောက်နဲ့ လူနာကုတင်ပေါ်ကစစ်သွေးကိုယ်ကိုအတင်းဖက်ထားမိပါတယ်။စစ်သွေးလည်း သတိရလာတဲ့အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိပါဘူး။ဒါပေမဲ့ခဏတွင်းမှာဘဲ သူအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားပါတယ်။ မုန်တိုင်းကျနေတာပါ။တော်တော်အားကောင်းတဲ့မုန်တိုင်းတစ်ခုဖြစ်တယ်ဆိုတာသိလိုက်ပါတယ်။

ဆေးရုံတစ်ခုလုံးလည်းအော်သံတွေငိုသံတွေဆူညံနေပါတယ်။စစ်သွေးအားယူပြီးထလိုက်ပါတယ်။ကေသီနွယ်က စစ်သွေးကိုယ်ကိုတွဲပြီးထိုင်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ဖြေးဖြေးထနော်မောင်လေး။ဝုန်း အမေ့ကေသီနွယ်တို့ယူထားတဲ့သီးသန့်လူနာခန်းပေါ်ကို သစ်ကိုင်းအကြီးတစ်ခုကျိုးပြီး လာရိုက်တာကြောင့် ကေသီနွယ်လန့်သွားတာပါ။အသားလေးတွေတုန်ပြီးကြောက်နေတဲ့မမကေသီနွယ်ကိုကြည့်ပြီးစစ်သွေးစိတ်ထဲမှာဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ မမကေသီနွယ်ကိုဖက်လိုက်ပြီးမမ အရမ်းကြောက်နေလားလို့မေးလိုက်ပါတယ်။ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာရင်ထဲရှိတာတွေဖြစ်တတ်တဲ့အတိုင်းကေသီနွယ်ကလဲ စစ်သွေးရဲ့ရင်ကိုမျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး။မောင်ရှိနေရင် မမမကြောက်ပါဘူးလို့ပြောလိုက်ပါတယ်။စစ်သွေးလဲ မမကေသီနွယ်ကိုယ်လေးကိုပိုတိုးဖက်လိုက်ပြီး မမကေသီနွယ်ခေါင်းက ဆံနွယ်လေးတွေကိုလက်နဲ့အသာအယာပွတ်ပေးနေပါတယ်။

မမကေသီနွယ်ရဲ့ပါးကသနပ်ခါးရနံ့လေးတွေနဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့လေးတွေက သူ့စိတ်ကိုကြည်နူးစေပါတယ်။သူတို့နှစ်ဦးဟာတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အပြန်အလှန်ဖက်တွယ်ရင်းအပြင်မှာတိုက်နေတဲ့ လေမုန်တိုင်းကိုယာယီမေ့သွားပါတယ်။(၁၇)မုန်တိုင်းတိုက်ပြီးနောက်တစ်ပတ်ခန့်အကြာ.။ချောချောတစ်ယောက် ညဘက်တစ်ရေးနိုးလာစဉ် မမကေသီနွယ်အခန်းမှအသံများအနည်းငယ်ထွက်လာသဖြင့် မမလေးဘာလုပ်နေပါလိမ့်လို့ဒီအချိန်ကြီးမမလေးဘာလုပ်နေပါလိမ့်ဟု တွေးလိုက်မိသဖြင့်အခန်းဘက်သို့သူမအသာသွားလိုက်သည်။သို့သော်အခန်းထဲမှထွက်ပေါ်လာသောအသံကြောင့်သူမခြေလှမ်းရပ်သွားသည်။

အခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံကားချစ်လိုက်တာမမရယ်…အို မောင်နော်အရမ်းကဲတာဘဲသိလား။ချစ်လို့ပါမမရယ်။ချောချောနိုးသွားလိုက်မယ်…မောင်ရဲ့။နိုးနိုး…အမ် ကိုစစ်သွေးအသံဘဲ။ချက်ဆိုနားခွက်ကမီးတောက်သော ချောချောတစ်ယောက်ဒီအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားသည်။ဒါသွေးရိုးသားရိုးအခြေအနေမဟုတ်တော့။ချစ်လို့ မဝသေးဘူးလားမောင်…နေ့လည်ကလဲ….ခစ်ခစ်။မမလေးအသံကလည်း ညုတုတု အသံလေးပေါက်နေသည်။အိနြေ္ဒကြီးသော မမလေးတစ်ယောက်ကိုစစ်သွေးနှင့်မှ ဈာန်လျှောသွားသည့်သဘောရှိသည်။ချောချောလည်း ဒီကိစ္စမှာအတွေ့အကြုံရှိသည့်သူဆိုတော့ဧည့်ခန်းမှ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေအေးအေးလေးထုတ်သောက်မည်ဟူသောစိတ်ကူးက သူမခေါင်းထဲမှပျောက်သွားသည်။အခန်းထဲကို ဘယ်လိုနေရာကနေချောင်းရမလဲဆိုတာ လိုက်ရှာနေမိသည်။

နောက်ဆုံးတော့ သူမစိတ်ကူးရသွားသည်။မမလေးအခန်းဘေးမှကိုကိုလေးရဲ့အခန်းထဲသို့။အခန်းက သစ်သားတွေနဲ့ကာရံထားသောကြောင့် မကြာမီမှာပင်ချောင်းကြည့်ရန်အပေါက်သေးသေးလေးတစ်ပေါက်ကို ချောချောရှာတွေ့သွားလေသည်။(၁၈)မြင်တွေ့လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကချောချောရင်ကိုစိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။မမလေးရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုစစ်သွေးနှင့် မမလေးကေသီနွယ်ကားနှစ်ယောက်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပင်။မမလေးကား တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ထားသောကြောင့် ဝင်းဝါစိုပြေနေသောမမလေးရဲကခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကိုစစ်သွေးရဲ့ ယောကျၤားပီသသောခန္ဓာကိုယ်ကိုယ်နှစ်ခုပူးကပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့လင်မယားလုပ်တမ်းကစားနေကြပြီဆိုတာ ချောချောသိလိုက်သည်။ဒါမျိုးကချောချောကလည်းကစားနေကြလေ။

ကိုမင်းမောင်ကြီးနဲ့။အိုမောင်..ဘုန်းနိမ့်လိုက်မယ်ကွယ်…ချစ်လို့ပါမမရဲ့.။မမလေးကေသီနွယ်ရဲ့ ဝင်းဝါစိုပြေနေတဲ့ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကြားကိုကိုစစ်သွေးမျက်နှာအပ်လိုက်တာကိုချောချောမြင်ရပါတယ်။ခဏဘဲရှိသေးတယ်..မမလေးမျက်နှာလေးရှုံ့သွားပြီးပေါင်တံကိုစိလိုက်တာမြင်ရပါတယ်။တော်…တော်.ပါတော့မောင်ရယ်…မမ..အ.အဆိုတဲ့အသံလေးထွက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေတာကိုတွေ့ရပါတယ်။ဒါပေမဲ့ကိုစစ်သွေးရဲ့လက်တွေက မမလေးပေါင်တံတွေကို ဖိထားပြီးမမလေးရဲ့ရွှေကြုပ်လေးကို သေချာကိုမှုတ်ပေးတဲ့အခါမှာမမလေးတစ်ယောက် ကိုစစ်သွေးဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပြီးနှုတ်ခမ်းလေးကိုလည်း ပေါက်လုမတတ်ကိုက်ထားတာကိုတွေ့ရပါတယ်။မမလေးပေါင်တံတွေ နဲ့ တင်ပါးတွေကလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကိုတွေ့ရပါတယ်။မမလေးမပြောနဲ့.ဘေးအခန်းကချောင်းနေတဲ့ချောချောတောင်မှအသည်းထဲစိမ့်သွားပြီး ဆီးသွားချင်သလိုလိုတောင်ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ မမလေးရဲ့ဖြူဖွေးနေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကအကြောစိမ်းလေးတွေတောင်ထောင်ထလာပြီးကိုစစ်သွေးခေါင်းကိုအသားကုန်ဆုပ်ကိုင်ကာ တုန်နေတဲ့ပေါင်တံလေးတွေငြိမ်သက်သွားကာခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ပြေလျှော့သွားတာကြောင့်မမလေးပြီးသွားပြီဆိုတာကို ချောချောသိလိုက်ပါတယ်။(၁၉)ဟူး စစ်သွေးကား အနည်းငယ်မောသွားသည်။မမကေသီနွယ်ကို သူစိတ်ပါလက်ပါပင်မှုတ်ပေးခဲ့တာလေ။ဝင်းဝါစိုပြေနေသော မမကေသီနွယ်ရဲ့ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအလယ်ကရွှေကြုပ်လေးကို သူမရွံမရှာပင် မှုတ်ပေးခဲ့သည်။မမက ရှက်နေသော မျက်နှာဖြင့်။

မောင်…မကောင်းဘူးကွယ်..လို့သူ့ကိုတိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။ဟင်း..ဟင်း..ဒါအစဘဲရှိသေးတယ်..မမရဲ့အို…ကေသီနွယ်ကား သူမရွှေကြုပ်အဝကို လာတေ့နေသောစစ်သွေးရဲ့ ဒုတ်ကြီးကို ကြည့်ရဲ့ သူမဆီးသွားချင်သလိုလိုပင်စိမ့်တက်သွားသည်။နေ့လည်က သူမသူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ချိန်းတွေ့ရင်း ဒီဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုပ်လေးပါကင်ကို ဖွင့်သွားခဲ့သည်။ပါးပင် အနမ်းမခံခဲ့ရဘူးသော သူမအဖို့ စစ်သွေးနဲ့ကျမှစိစိညှက်ကျေရုံမက ရွှေကြုပ်လေးပါကင်ပါ အဖွင့်ခံလိုက်ရသည်။

သို့သော် သူမအရမ်းကိုကျေနပ်ပါသည်။ချစ်သော မောင့်အတွက် လိုက်လျောပေးခဲ့ရတာကို။အမေ့..သူမနှုတ်မှအသံလေးထွက်သွားသည်။မောင့်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုပ်ထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်လာနေသည်။သူမရွှေကြုပ်အတွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် ကျင်လာသည်။သူမရွှေကြုပ် နှစ်ခြမ်းရဲ့ အကြောမျှင်လေးများကလည်း ဒုတ်ကြီးကိုအလိုလိုညှစ်ထားက ဆွဲစုပ်နေမိသည်။မောင်က သူမရွှေကြုပ်တစ်ဆုံးကို ဒုတ်ကြီးကိုနစ်မြုပ်ထားလိုက်ပြီး။သူမကိုငုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်လိုက်သည်။ကေသီနွယ်လည်းအပြန်အလှန်နမ်းရင်း မကြာမီမှာစစ်သွေးက သူမသားမြတ်ကို စို့လိုက်သည်။

ပြွတ်..အို…..ကြည့်စမ်း..လူဆိုးလေး..ငယ်ငယ်ကနို့မစို့ခဲ့ရဘူးထင်တယ်။ဒါပေါ့…မမရဲ့…နေ့တိုင်းစို့မှာ..အွန်း…ကြောက်စရာကြီး….ဟင်းဟင်းကြောက်စရာက အခုမှလာမှာ….သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို မောင့်ခါးကိုချိတ်လိုက်သည့်အချိန်မှာမောင်ကလည်း သူမရွှေကြုပ်ထဲကို ဒုတ်ကြီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်ဖြင့်ဆောင့်တော့သည်။မောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မောင့်ဘောနှင့် သူမဆီးခုံလေးကတဘတ်ဘတ်ရိုက်ခတ်နေသလို…သူမတစ်ကိုယ်လုံးလဲတိမ်တွေထဲမှာ လွင့်မျှောနေသလို ခံစားရသည်။မကြာမီမှာတော့ မောင်ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူမကလည်းအောက်မှာ ခါးလေးကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးနေမိသည်။တစ်ဖက်အခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေသော ချောချောလည်း စိတ်တွေမရိုးမရွဖြစ်ကာ သူမထမိန်ထဲသို့လက်ကိုထိုးထည့်ကာသူမပိပိကိုပွတ်ပေးနေရင်း သူမဝတ်ထားသောထမိန်မှာ အရည်ကြည်တွေစိမ့်ထွက်မှှုကြောင့်စိုရွဲသွားပြီး အကွက်ကြီးဖြစ်သွားလေတော့သည်။

မမကေသီနွယ်ကား ဒီနေ့ပွဲရုံခဏသွားသည်။စစ်သွေးဒီနေ့တော့လိုက်မသွားဖြစ်။ရန်ကုန်မှ သူ့အလုပ်တွေကိုလည်းပစ်ထားတာကြာပြီ.။တပည့်ဖြစ်သူက သူ့ကို အီးမေးလ်ဖြင့် စာရင်းများပို့ထားသဖြင့်မြို့ထဲက ကွန်ပြူတာဆိုင်မှာသွားထုတ်ရမည်။ပြီးတော့ ရဲစခန်းကလည်းခေါ်ထားသေးသည်။သူ့ကို ရိုက်နက်သွားသောတရားခံများနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဖွင့်ထားသည့်အမှုကိစ္စ။ဒါကြောင့်မို့သူမလိုက်သွားဖြစ်.တူတူ…အိပ်ထောင်ထဲထည့်ထားသော ဖုန်းမည်လာသဖြင့်စစ်သွေးက ဖုန်းကို ထုတ်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ဘယ်သူပါလိမ့်…သြော်..ကိုကိုလေးဖုန်းဘဲဟ။ကိုကိုလေး..ပြော.စစ်သွေး မမ အလုပ်သွားပြီလား။သွားပြီဟ…ဒါနဲ့မပြန်လာသေးဘူးလား ကိုကိုလေးရ.။ဟီးဟီး..အဲ့ဒါဘဲပြောမလို့ကွ။

အမှန်က ငါ့ဆော်ဆီသွားတာ. အခုပြန်လာရင်တစ်ခါတည်းခေါ်ခဲ့မယ်။ဟိုနေ့က တည်းခိုခန်းမှာ နှပ်နေတုန်း သူ့အကိုတွေနဲ့ရပ်ကွက်ကဝိုင်းဖမ်းလို့ငါတစ်ခါတည်းယူလိုက်ရတယ်။ဟား…မင်းကတော့ဖြစ်ရမယ်ကွာ.အဲ့ဒါ…ကွာ။ ငါ့အမကို မပြောရဲလို့ဟ.ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိဘူး.။အေးလေ..ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးတော့ဘူး။ဖွင့်ပြောလိုက်တာ မင်းမမကို.။ဒါနဲ့…ကိုလေးရေ..ငါလည်းမင်းကို တောင်းပန်စရာရှိတယ်။မင်းကို…မင်းမြို့ကို လာတုန်းကငါလဲ အလည်လာရင်းပြီးတော့ မင်းရဲ့ ရှယ်ယာအမြတ်ငွေတွေလဲပေးရင်းဆိုပြီးလာခဲ့တာ။အခုတော့ ငါလဲ…မင်းမြို့မှာအချောအလှလေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပြီးမပြန်နိုင်ဖြစ်နေပြီ။ဟား….ဘယ်သူလဲကွဆိုစမ်းပါဦး။အေးကွာ…ငါ့ထက်တော့ ကြီးတယ်…မမပေါ့.။

နာမည်က…ကေသီနွယ်တဲ့…။ကေသီနွယ်..ကေသီနွယ်…ဟာကွာ…စစ်သွေး။တောင်းပန်ပါတယ်…ယောက်ဖရာ…ဟာကွာ..ဟာကွာ.ရှက်လိုက်တာကွာ..ငလူးမသား။အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်…လုပ်ထားပါ..လုပ်ထားပါ။ကိုကိုလေးကစစ်သွေးဖုန်းကိုနားထောင်ရင်း မျက်နှာကြီးပြုံးသွားသည်။ဒီလိုဖြစ်စေချင်လို့ဒီအကွက်ကိုသူဆင်ခဲ့တာလေ။သူ့အမကို စစ်သွေးလိုလူမျိုးနှင့်မှသူစိတ်ချသည်။ပြီးတော့စစ်သွေးကသူ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ။ဟဲလို..ဟဲလို..သူငယ်ချင်းစိတ်ဆိုးသွားလား….။တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..ငါတို့ကိုသဘောတူပေးပါနော်…ဟား..စစ်သွေးရာ…ဒီတစ်ခါတော့မင်းညံ့သွားပြီကွ..ဘာဖြစ်လို့လဲ..မင်းသဘောမတူဘူးလား…တစ်ဖက်က စစ်သွေးရဲ့စိုးရိမ်တကြီးပြောသံကို ကိုကိုလေးကြားပြီး ရီချင်စိတ်ကိုအောင့်ထားကာ။

ကဲ…ကိုရွှေယောက်ဖစစ်သွေးရေ..မင်းကိုငါ့အမနဲ့ညားစေချင်လို့…မြို့ကိုအလည်ခေါ်လိုက်တာ…သိပြီလား….လို့ပြောပြီး ဖုန်းကိုချလိုက်တော့သည်။စစ်သွေး အထပ်ထပ်ပြန်ခေါ်ပေမဲ့သူမကိုင်တော့ဘဲ တခိခိရီနေတော့သည်။(၂၁)တရားခံကတော့ မိခါနီးနေပါပြီ ကိုစစ်သွေးရေ။မိတဲ့အချိန်ကျရင်ကိုစစ်သွေးကို ဆက်သွယ်ပါမယ်။စခန်းမှူးရှင်းပြသည်ကို စစ်သွေးကဂရုတစိုက်နားထောင်နေသည်။ထိုအချိန်မှာ စခန်းမှူးရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသောခြေသံကိုကြားရသည်။ဗိုလ်ကြီး ကျွန်တော်ရောက်ပါပြီ။ဗိုလ်ကြီးစုံစမ်းခိုင်းထားတဲ့ကိစ္စသိရပါပြီ။အမှုလိုက်အရာရှိဖြစ်မည်ထင်သည်။ သူနှင့်အသက်မတိမ်းမယိမ်းခန့်ရှိမည်။ကိုစစ်သွေးကို ရိုက်သွားတဲ့သူတွေက မြို့ထဲမှာ မူးယစ်ဆေးဝါးတွေဖြန့်ဖြူးနေတယ်လို့သံသယရှိတဲ့ကျားလေးတို့အုပ်စုလို့သိရပါတယ်။သူတို့ဆရာ အိုက်ပန်က ဒေါ်ကေသီနွယ်ကို ပိုးပန်းနေတာကြာပါပြီ။

ကိုစစ်သွေးနဲ့ တွဲသွားတွဲလာလုပ်တာကို မကြိုက်လို့သူ့တပည့်တွေကိုခိုင်းတဲ့သဘောရှိပါတယ်။ အချက်အလက်ပိုခိုင်မာအောင်လုပ်နေပါတယ်။ထိုအချိန်မှာပင် စစ်သွေးဖုန်းကမည်လာသဖြင့်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။မကေသီနွယ်တို့အိမ်ကပင်…ဟဲလို…ကိုစစ်သွေးလား….ချောချောရဲ့အသံမောဟိုက်သံနှင့် ငိုသံတွေရောထွေးနေသည်။ဘာဖြစ်လို့လဲ..ချောချော…မမလေးကိုလေ….မမလေးကိုပြောစမ်းပါမမလေးဘာဖြစ်လို့လဲ…မမလေးကို ဦးအိုက်ပန်တို့ ဖမ်းသွားတယ်။ဒီနေ့ ပွဲရုံကအပြန်မှာ သူ့တပည့်တွေနဲ့ ဖမ်းခေါ်သွားတာတဲ့။မြင်တဲ့သူတွေကဖုန်းဆက်ပြီးလှမ်းပြောလို့…လုပ်ပါဦးကိုစစ်သွေး။မမကို ကယ်ပါဦးနော်။စစ်သွေးရင်ထဲ မီးတောင်ပေါက်ကွဲသလိုဖြစ်သွားသည်။ဘာဖြစ်လို့လဲ…ကိုစစ်သွေး။

စခန်းမှူးကမေးလိုက်တော့ စစ်သွေးကဗိုလ်ကြီးလုပ်ပါဦး မကေသီနွယ်ကို ဦးအိုက်ပန်တို့လူစုဆွဲခေါ်သွားတယ်တဲ့။ဒီနေ့ပွဲရုံက အပြန်လမ်းမှာ ဆွဲသွားတာတဲ့။ဟာ….ဒါဆိုချက်ခြင်းလိုက်မှဖြစ်မယ်…စခန်းမှူးက သူ့လူတွေကို ခေါ်လိုက်ပြီး နောက်တွင်…။(၂၂)ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကိုအိုက်ပန်ချစ်လို့ပါ ကေသီနွယ်ရယ်ဟင်းဟင်းအိုက်ပန်က တံခါးကိုအခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်ချေပြီ။ကေသီနွယ်လဲ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြင့် နောက်ဆုတ်လာလိုက်တာအခန်းဒေါင့်မှာကပ်နေပြီ။အိုက်ပန်ကား တုန်ယင်နေသော ကေသီနွယ် ကိုကြည့်ရင်းရမ္မက်ဇောတွေကြွတွက်လာပြီး။ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကယ်ကြပါဦးအော်လေ မင်းကြိုက်သလိုအော် ဘယ်သူမှမကြားဘူးအိုက်ပန်ကားကေသီနွယ်ကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီးအပေါ်မှဖိထပ်လိုက်သည်။

ရုန်းကန်နေသောကေသီနွယ်လက်များကိုသူ့လက်ဖြင့်ဖိပြီးချုပ်ကိုင် လိုကတော့ ကေသီနွယ်မရုန်းနိုင်တော့။ကေသီနွယ်ထမိန်လည်းကျွတ်နေပြီ။ထိုအချိန်မှာအခန်းတံခါးကိုဆောင့်ကန်ဖွင့်သံကြားရပြီးတံခါးပွင့်သွားသည်။အိုက်ပန်ပြာပြာသလဲထရပ်သော်လည်းအချိန်မမီတော့။လူယုတ်မာ ဟူျသာအသံနှင့်အတူ သူ့ပါးချိတ်ကိုလက်သီးကျွေးခံလိုက်ရသဖြင့် ယိုင်နဲ့သွားသည်။စစ်သွေးက အိုက်ပနါကိုယ်ပေါ်ခွစီးပြီးဘယ်ပြန်ညာပြန်ကျွေးတော့သည်။ခွပ်ခွပ် အ အတော်လောက်ပါပြီကိုစစ်သွေး။

လက်လွန်မယ်။ စခန်းမှူးနဲ့သူ့တပည့်များကညးဒေါသတကြီးဖြစနေသောစစ်သွေးကို အိုက်ပန်ကိုယ်ပေါ်မှ မနညးဆွဲခွာရသည်။ကေသီနွယ်ကားစစ်သွေးရင်ဘတ်တွင်မျက်နှာအပ်ကာတရှုံ့ရှုံ့ငိုတော့သည်။ယစစ်သွေးကမမကေသီနွယ်ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားရင်းနှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။အိုက်ပန်နှင့်သူ့တပည့်များကိုစခန်းမှူးတို့အဖွဲ့မှအချိန်မီထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်ပါတယ်။မငိုပါနဲ့တော့မမရယ်စစ်သွေးကကေသီနွယ်ပခုံးလေးကိုတွဲထားရင်းမငိုပါနဲ့တော့ မမရယ်လို့ပြောပြီးနှစ်သိမ့်လိုက်ပါတယ်။(၂၃)ကိုကိုလေး ခရီးဆောင်အိတ်ကိုချလိုက်သည်။လာလေ နိုနို…။

နိုနိုလည်းကိုကိုလေးခေါ်ရာနောက်သို့လိုက်ပါလာသည်။အိမ်ထဲမှာလဲလူကမတွေ့။မိချောရေ မိချော….။ချောချောက ကိုကိုလေးခေါ်သံကြားသဖြင့် အနောက်ခန်းမှ ကပျာကယာထွက်လာသည်။ကိုကိုလေး ပြန်ရောက်လာပြီကိုး…..ဒါနဲ့သူက…အဟဲ…ကိုကိုလေးပြောပြောနေတဲ့မမနိုနိုဆိုတာမဟုတ်လား။တစ်ခါတည်းခိုးလာတာထင်တယ်။ဟုတ်ပါ့…ဒါနဲ့နင့်မမလေးရော….မမလေး…ကလေ..မမလေးက..ချောချောက ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။ ဘာပြောလို့ပြောရမှန်းမသိ။ဟဲ့ ပြောစရာရှိတာပြောလေ..ဒီကောင်မလေးနဲ့တော့….တူတူ..တူတူ..ကိုကိုလေးလက်ကိုင်ဖုန်းကမည်လာခြင်းဖြစ်သည်။စစ်သွေးရဲ့ဖုန်းပင်…။ဟဲလို..စစ်သွေးသူငယ်ချင်း…ငါ့ကိုစောင့်ရတာကြာလို့စိတ်ပျက်နေပြီလား။အဟဲ..ငါပြန်သွားပြီကွကိုလေးရ…အလည်ခေါ်တာကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ။ဟာ..မင်းငါ့ကိုတောင်မစောင့်ဘူူး။

ဟက်ဟက်…မင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်..ပါကွာ။မင်းနိုနိုဆိုတဲ့ကောင်မလေးကို လွန်ခဲ့တဲ့(၃)ရက်လောက်ကဘဲတရားရုံးမှလက်ထပ်လိုက်တယ်ဆိုတာငါသတင်းအတိအကျရပြီးသား။တောင်ကြီးက မင်းသက်သေခေါ်သွားတယ် မင်းထွန်းကဖုန်းဆက်ပြောပြီးသား။ဒါနဲ့မင်းကဘာကိစ္စငါ့ကိုကျေးဇူးတင်နေရတာတုန်း။အဟား ကိုလေး မင်းကိုချောချောကပြောမပြဘူးလား..။မမေးရသေးဘူးကွ…ငါလည်းခုမှရောက်တာ။အဲ့ဒါဆိုရင်တော့…သူငယ်ချင်းယောက်ဖရေ….။မင်းမမကေသီနွယ်ကို ငါခိုးသွားပြီ…ဟာ…ကိုကိုလေးဖုန်းပြောရင်းပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။ငါ့ကိုခွင့်လွတ်ပါသူငယ်ချင်းရာ..မင်းကိုမျက်နှာပူလို့ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတာနဲ့…ဟာ…ခွေးသူတောင်းစား..ဘာလဲ..မင်းကသဘောမတူလို့လားသူငယ်ချင်းရာ…။ကိုကိုလေးကား ဖုန်းဆက်ရင်းမှ တစ်ဖြည်းဖြည်းပြုံးလာသည်။ပြီးနောက်ရီလိုက်သည်။။။

အဟား…မင်းဒီတစ်ခါတော့ညံ့သွားပြီ မောင်စစ်သွေးလေးရေ…။ငါ့မမကို ဘယ်သူနဲ့မှစိတ်မချလို့…မင်းနဲ့နီးစပ်စေချင်လို့….မြို့ကိုအလည်ခေါ်လိုက်ပြီး သက်သက်ရှောင်နေတာဟသိပလား…..ကဲ.။ကိုကိုလေးက ဖုန်းဆက်တာကိုရုတ်တရက်ရပ်လိုက်ပြီး…ပါဝါကိုပါပိတ်လိုက်တော့သည်။(၂၄)ဟာကွာ…စစ်သွေးကား ဖုန်းကိုကိုင်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုရီချင်လာသည်။သူ့လက်ထဲမှ ဖုန်းကို မမကေသီနွယ်ကဆွဲယူပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ်ပစ်တင်ကာစစ်သွေးကိုဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ဆက်မနေပါနဲ့တော့..မောင်ရယ်။ဒါဆို….ကဲ..စစ်သွေးကမမကေသီနွယ်ကို ဖက်လိုက်ပြီး။သူမရဲ့ပါးတွေကိုနမ်းနေသည်.။အခုမှဘဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်တစ်ဝကြီးချစ်လို့ရတော့မယ်လေ.။အို…သူသိပ်ဆိုးတာဘဲကြည့်စမ်း…။

မမကေသီနွယ်ရဲ့ထမိန်ကို သူဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကိုပို့လိုက်တော့ မမကေသီနွယ်က ညုတုတုလေးပြောလိုက်သည်။ပြွတ်….အို…မမကေသီနွယ်ရဲ့ အိစက်နေတဲ့နို့လုံးလုံးမောက်မောက်လေးတွေကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်ညစ်ပြီး သူ့နုတ်ခမ်းနဲ့ ငုံကာ တစ်ပြွတ်ပြွတ်စို့ပေးလိုက်သည်။အို..မောင်ရယ်…စို့လို့ကိုမဝနိုင်ဘူးနော်…ငယ်ငယ်ကဝအောင်မစို့ခဲ့ရဘူးထင်တယ်။ဒါပေါ့မမရဲ့..စို့ဦးမှာ….သူ့သဘောသူ့သဘော…ခစ်ခစ်…စို့စို့ကေသီနွယ်ကား စစ်သွေးနို့စို့ပေးနေတာကို ရင်ခုံစွာခံယူနေသည်။မောင်က သူမပေါင်ကိုဖြဲတော့ အလိုက်တသိပင်ကားပေးလိုက်သည်။အို..မောင့်ဒုတ်ကြီးက တစ်နေ့တစ်ခြားပိုပိုကြီးလာသလိုဘဲ.။

အို..ခုနကလည်း တစ်ခါလုပ်ပြီးပြီ…မဝသေးဘူးလား…မောင်မမကြောက်လာပြီ။ကြောက်လာပြီလို့သာပြောတယ် ကေသီနွယ်ကား ချစ်သောမောင်ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူမရွှေကြုတ်အဝနဲ့ တေ့ထားပြီးချေပြီ။ဟင်း..ဟင်း…ဒီနေ့ညတော့ မမကိုမအိပ်ဘဲကို တစ်ညလုံးလုပ်မှာ။အမလေး…ကေသီနွယ်အမလေးပင်ဆုံးအောင်မတနိုင်လိုက်ပါ။စစ်သွေးရဲ့ဒုတ်ကြီးကသူမရွှေကြုတ်ထဲကိုတစ်ဆုံးစိုက်ထည့်လိုက်ပြီလေ.။

စွပ်စွပ်..ဒုတ်ဒုတ်…အအ…အင်းအင်း…အအ…မောင်…မောင်….စစ်သွေးကား ကေသီနွယ်ရဲ့ ရွှေကြုပ်လေးကို သူ့ဒုတ်ကြီးကိုစိုက်စိုက်ချပြီး ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကေသီနွယ်ဖင်လေးတုန်တုန်တက်သွားပြီးတစ်အအအော်နေရသလို…ခါးလေးကလည်းကော့ကော့တက်လာသည်။အအ..သွက်သွက်လုပ်ပါမောင်ရယ်…မမကောင်းနေပြီ..အိုးအိုးအင်းအင်းးး။။စွပ်စွပ်ဒုတ်ဒုတ်ဘတ်ဘတ်….အိုးအိုးကေသီနွယ်ရဲ့ တအိုးအိုး တအင်းအင်းညဉ်းညူသံလေးနှင့်အတူနှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးကလည်း တကျီကျီအသံများပင်ထွက်လာလေတော့သည်။မောင့်ကိုကေသီနွယ်အစွဲကြီးစွဲသွားမိပြီလေ။ ပြီးပါပြီ

 

Zawgyi

 

ဧည့္သည္

တစ္ညလုံးသည္းသည္းမဲမဲ႐ြာေနေသာမိုးကားမိုးလင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းခ်င္းစဲသြားေခ်ၿပီ။ကလင္အိမ္အေပၚထပ္မွာ ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္ေနေသာေဒၚေကသီႏြယ္ၿခံေစာင့္ႀကီးဦးဘေမာင္က ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကိုတံခါးဖြင့္ေပးေနတာကိုလွမ္းျမင္ေနရသည္။ေစာေစာစီးစီးဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္လို႔ေတြးမိသည္။ဦးဘေမာင္ကဧည့္သည္ကိုသူမတို႔တိုက္ႀကီးဆီသို႔ေခၚလာပါတယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သူမတို႔အိမ္ဘက္ကိုနီးလာေသာအခါတြင္လည္းဧည့္သည္ကဦးထုပ္ေဆာင္းထားသျဖင့္မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရေသး။

ခရီးေဝးမွလာခဲ့ဟန္တူသည္။မမေလး မမေလး ဧည့္သည္ေရာက္ေနပါတယ္။သူမအိမ္ေဖာ္မေလးေခ်ာေခ်ာက အေပၚထပ္တက္လာၿပီးေျပာပါတယ္။ေအး သိတယ္ လာခဲ့မယ္ ဆိုၿပီးသူမလည္း အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။သူမဆင္းလာတာျမင္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ေစာေစာကၿခံထဲကိုဝင္လာေသာသူက ေခါင္းကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ၂၇ ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီးေယာက်ၤားေခ်ာေခ်ာေသာသူတစ္ေယာက္။တီရွပ္လက္ျပတ္အနက္ကိုဝတ္ထားသျဖင့္အသားျဖဴျခင္းကိုပိုသိသာသည္။

အားကစားလိုက္စားသူတစ္ဦးမွန္း ထိုလူပုံစံကသက္ေသခံေနသည္။အၾကည့္မ်ားကစူးစိုက္ကာသူမရင္ထဲထိုးေဖာက္သြားသလိုခံစားရသျဖင့္ ေဒၚေကသီႏြယ္မ်က္လြာခ်ထားလိုက္ရသည္။အမက မေကသီႏြယ္ထင္တယ္။ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က စစ္ေသြးပါအမေမာင္ကိုကိုေလးသူငယ္ခ်င္းပါ။ကိုကိုေလးနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္တက္တုန္းခင္ခဲ့ၾကတာပါ။ကိုကိုေလးကလြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာၿပီးကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာရွယ္ယာဝင္ထားခဲ့တယ္။အရင္ႏွစ္က အလုပ္ေတြေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ဒီႏွစ္သူ႔ကိုအျမတ္ေငြေတြထုတ္ေပးဖို႔ေခၚေပမဲ့ေရာက္မလာလို႔ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီလြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္က ဖုန္းဆက္ေပမဲ့သူကသူ႔ၿမိဳ႕ကိုအလည္ေခၚရင္းအျမတ္ေငြေတြကိုေပးပါဆိုလို႔ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာတာပါ။

ေၾသာ့္ငါ့ေမာင္က အမေမာင္ကိုကိုေလးသူငယ္ခ်င္းကိုးမင္းသူငယ္ခ်င္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ကဘဲခရီးထြက္သြားတယ္ရွမ္းျပည္ဘက္ကိုဗ်ာ့ဧည့္သည္ကေခါင္းကိုကုတ္လိုက္သည္။ဒုကၡပါဘဲဗ်ာကြၽန္ေတာ္က သူဝမ္းသာေစခ်င္လို႔ဖုန္းႀကိဳမဆက္ထားမိဘူး။လြဲသြားတယ္ဗ်ာ။ ဒီၿမိဳ႕မွာတည္းခိုခန္းမရွိဘူး။ရပါတယ္ငါ့ေမာင္ရယ္။ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းဘဲ။ဒီအိမ္မွာဘဲတည္းေပါ့။ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အမ။စစ္ေသြးက ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ဆက္လိုက္သည္။ဟဲလို ကိုကိုေလး မင္းဘယ္ေရာက္ေနလဲစပီကာဖြင့္ေျပာသျဖင့္ေကာင္းေကာင္းၾကားရသည္။ေတာင္ႀကီးမွာကြ စစ္ေသြးရ ဘာကိစၥမင္းအျမတ္ေငြေတြကြာ။ထားလိုက္စမ္းပါသူငယ္ခ်င္းရာ။ မင္းဘဲခဏကိုင္ထားေပး။မဟုတ္ဘူးကြ။ ငါက မင္းတို႔ၿမိဳ႕က မင္းတို႔အိမ္ေရာက္ေနၿပီ။မင္းမရွိလို႔။တည္းခိုခန္းကမရွိ။မင္းမမ သေဘာေကာင္းလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ေအးပါေအးပါ ငါေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွျပန္လာမွာ။ငါ့အမကိုဖုန္းေပးလိုက္ဦး။ကိုကိုေလးေျပာစကားေၾကာင့္စစ္ေသြးကဖုန္းကိုေပးလိုက္သည္။ဟဲလိုေမာင္ေလး ေျပာမမ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ထားေနာ္။

ေအးပါဟဲ့ ကိုကိုေလးရယ္။ဖုန္းစပီကာကိုျပန္ပိတ္ၿပီးေျပာေနသျဖင့္ စစ္ေသြး တစ္ေယာက္ကိုကိုေလး နဲ႔သူ႔အမဘာေတြေျပာမွန္းမၾကားရေတာ့။ဒါေပမဲ့ မေကသီႏြယ္ မ်က္ႏွာမွာရွက္သြားတဲ့ပုံစံေလးေတာ့ေတြ႕ရသည္။နင္ေနာ့ျပန္လာမွေတြ႕မယ္ ကိုေလး ဟြန္းလို႔ေျပာၿပီးဖုန္းခ်လိုက္တာကိုေတြ႕ရသည္။ထိုအခ်ိန္မွာ ေခ်ာေခ်ာက ေကာ္ဖီခြက္ကိုလာခ်သည္။ေကာ္ဖီေသာက္ပါဦးေမာင္ေလး့ဟုမေကသီႏြယ္ကသူ႔ေရွ႕ကိုေကာ္ဖီခြက္ကိုတြန္းပို႔ရင္းေျပာလိုက္သည္။(၃)ဟူး အိပ္ယာေပၚလွဲခ်ရင္းစစ္ေသြး အေမာေျဖေနသည္။၂ရက္ေလာက္ကားစီးလိုက္ရသျဖင့္လူၾလးည္းေညာင္းညာေနသည္။ ကိုကိုေလးတို႔ၿမိဳ႕ကိုရန္ကုန္ကေန ၂ရက္ေလာက္ ကားအတန္တန္စီးလိုက္ရသည္။ၾကားသာၾကားဖူးသည္။တစ္ခါမွမေရာက္ဖူး။ကိုကိုေလးတို႔ကဒီၿမိဳ႕မွာ အခ်မ္းသာဆုံးေတြ။မိဘေတြလက္ထက္ကတည္းကခ်မ္းသာသူေတြဟုသိရသည္။

ေက်ာင္းတုန္းကအလည္ခဏခဏေခၚေပမဲ့မလိုက္ျဖစ္ခဲ့။မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္ေတာ့ မေကသီႏြယ္ကိုျမင္ေယာင္လာသည္။ကိုကိုေလးနဲ႔အတူတူ႐ိုက္ထားေသာဓါတ္ပုံေတြကိုျမင္ဖူးေပမဲ့ဒီေလာက္အျပင္မွာပိုေခ်ာမယ္လို႔မထင္ထား။မနက္က ျမင္ရေတာ့ဘာမွျပင္ဆင္ထားဟန္မတူ။ဝင္းဖန႔္ဖန႔္အသားအေရ။ ျဖဴႏုေနေသာမ်က္ႏွာေလးကိုသူေငးၾကည့္မိေနေသးတယ္။ဆံပင္ကခါးေလာက္ရွိဟန္တူသည္။ထုံးထားၿပီးအၿမိတ္ေလးခ်ထားတာေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည္။ကိုယ္လုံးကိုဟ္ပါက္ကလည္းသြယ္သြယ္ေလး။ဘာေၾကာင့္အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနသလဲမသိ။အသက္ ၂၉ ေလာက္ေပမဲ့ ၂၄ ေလာက္ထင္ရသည္။အလည္ေခၚေသာကိုကိုေလးကိုပင္ထိုင္ရွိခိုးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ေယာက္ဖေရမင္းအမအရမ္းလွတယ္ကြာလို႔တိုးတိုးေလးေရ႐ြက္လိုက္ပါတယ္။စစ္ေသြးကားေက်ာင္းတုန္းကေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြကိုေတြ႕တုန္းကပင္ဒီေလာက္ရင္မခုန္ခဲ့။

စိတ္လဲမဝင္စား။အခု သူငယ္ခ်င္းအမ ေကသီႏြယ္ကိုျမင္လိုက္ရမွဘာေၾကာင့္သူ႔ရင္ေတြတဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနတာလဲလို႔စဥ္းစားေနမိသည္။ျမန္မာဆန္ဆန္ေလးနဲ႔ယဥ္ယဥ္ေလးလွေသာ ေကသီႏြယ္ကိုစိတ္ကူးထဲမွာျမင္ေယာင္မိေနသျဖင့္ ကာစစ္ေသြးေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။အိပ္ယာေပၚမွာတလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ည ၁၂ နာရီခန႔္မွာသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။(၄)ေကသီႏြယ္ အခန္းထဲမွမီးကိုပိတ္လိုက္ေသာလည္း အိပ္မေပ်ာ္။တာသူမရင္ဘတ္ကိုလက္တင္ၾကည့္သည္။တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔သူမရင္ေတြခုန္ေနသည္။တစ္သက္လုံးမခုန္ဖူးေသာသူမရင္က ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။သူမမ်က္လုံးမ်ားကိုေမွးမွိတ္ထားေသာ္လည္းေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္း စစ္ေသြးကိုသူမျမင္ေနမိသည္။ဘယ္လိုေကာင္ေလးလဲမသိဘူးအၾကည့္ေတြကလဲရဲတင္းလိုက္တာ။

မနက္က ေရာက္လာခါစက သူမကိုစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာသူမတစ္ကိုယ္လုံးေပါက္ထြက္မတတ္ပင္။ဒီၾကားထဲဖုန္းေျပာေတာ့ေမာင္ေလးကစေနေသးသည္။ဘယ္လိုလဲအမ ေယာက္ဖကေခ်ာရဲလားတဲ့။ဒါေၾကာင့္သူမရွက္သြားသည္။တျခားေယာက်ၤားေလးေတြတုန္းကစတာကိုစိတ္ဆိုးေပမဲ့သူမဒီတစ္ခါေတာ့စိတ္မဆိုးမိသည့္အျပင္ရွက္ေသြးေလးမ်ားပင္ျဖာမိသြားေသးသည္။စိတ္ထဲမွာလည္းေက်နပ္သလိုလိုခံစားရသည္။စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ သူမဖုန္းမည္လာသျဖင့္သူမေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ေမာက္ေလးဖုန္းပင္ဖ။ဟဲလိုေျပာ ကိုယ္ေတာ္ေလးဟက္ဟက္ မမအိပ္ၿပီလားလို႔။ အင္းအိပ္ေတာ့မလို႔။

ဘယ္လိုလဲမမ ေယာက္ဖနဲ႔အဆင္ေျပရဲ႕လားဟဲ့ဟဲ့ အမနဲ႔သူနဲ႔ဘာဆညိင္လို႔လဲစမေနစမ္းနဲ႔ သူ႔အမကိုႏွေမွ်ာရမဲ့ဟာကို ၾကည့္စမ္းဟားဟား သိပါတယ္မမရယ္ဒါနဲ႔စကားမစပ္ မမလိုဘဲစစ္ေသြးကလည္းေက်ာင္းတုန္းကရည္းစားထားဘူးတာမဟုတ္ဘူးရယ္လူေအးေလ ႐ိုး႐ိုးသားသားေလး။ကိုယ့္အမကို ဒီေကာင္နဲ႔ဆိုစိတ္ခ်တယ္ ။ဟယ္နင္ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီအမအိပ္ေတာ့မယ္။ဟက္ဟက္ ရွက္သြားတာမဟုတ္လားဖုန္းခ်ခါနီးေတာင္ေမာင္ေလးကစျဖစ္ေအာင္စလိုက္ေသးသည္။ေကသီႏြယ္တကယ္လည္းရွက္ေနမိသည္။ဖုန္းကိုခ်ၿပီး ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင္အုပ္လိုက္ေသးသည္။သူမကိုယ္သူမလည္းရယ္ခ်င္မိသြားသည္။ခိခိ ဟုရီလိုက္မိေသးသည္။ေၾသာ္ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ငယ္ေတာ့တဲ့အ႐ြယ္လဲမဟုတ္။

မနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္တြင္ ေကသီႏြယ္ႏိုးလာသည္။မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနာက္မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ဆံပင္မ်ားကိုၿဖီးလိုက္သည္။မ်က္ႏွာကို မိတ္ကပ္ပါးပါးေလးဖို႔ပါ သနပ္ခါးေလးကိုအေပၚမွထပ္လိမ္းလိုက္သည္။ အခန္းထဲမွထြက္ၿပီးမွ တစ္ခုသတိရသြားသည္။အဝတ္အစားလဲဖို႔။အခန္းထဲျပန္ဝင္ၿပီး အဝတ္အစားမ်ားကိုလဲၾကည့္သည္။စိတ္တိုင္းမက် ေနာက္ဆုံးေတာ့ပန္းေရာင္အက်ႌေလးႏွင့္အျပာႏုေရာင္ထမိန္ေလးမွဘဲသူမစိတ္တိုင္းက်သြားသည္။ဘာေၾကာင့္ဒီေန႔အလွျပင္ခ်င္ေနမွန္းသူမမသိ။

ေအာက္ထပ္ကစားဖိုေဆာင္ထဲမွာေတာ့ေခ်ာေခ်ာကေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားၿပီးၿပီ။ေခ်ာေခ်ာဧည့္သည္ႏိုးၿပီလား။အေစာေလးတင္ ႏိုးလာၿပီး ၿမိဳ႕ထဲခဏသြားဦးမယ္ဆိုၿပီးသြားတယ္မမ။ေၾသာ္ ေကသီႏြယ္ကေကာ္ဖီဝိုင္းမွာဝင္ထိုင္ရင္း။ေခ်ာေခ်ာ နင္ေရာတစ္ခါတည္းစားေတာ့ေလ။ေခ်ာေခ်ာက ေကာ္ဖီဝိုင္းမွာဝင္ေသာက္ရင္းမမေလးေကသီႏြယ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ေကသီႏြယ္စိတ္ပင္မလုံမလဲျဖစ္လာသည္။ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ေခ်ာေခ်ာခိခိ မမေလးဒီေန႔အလွေတြျပင္ထားလို႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲနဂိုကမွမလုံမလဲျဖစ္ေနသာေကသီႏြယ္ကဟြန္း သြားစရာရွိမွ အလွျပင္ရမွာလားေခ်ာေခ်ာရဲ႕ခစ္ခစ္ မမေလးက မျပင္လဲလွၿပီးသားပါ။ဒီၿမိဳ႕မွာ မမေလးကိုစိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြမွပုံလို႔။ခစ္ခစ္ေခ်ာေခ်ာရယ္ေျမာက္စရာမရွိေျမာက္ေနပါၿပီ။
တကယ္ေျပာတာ မမေလးရဲ႕မမေလးတို႔ကမ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာ ပညာကလဲတတ္မမေလးကလဲအရမ္းလွတာကိုး။ဟုတ္ပါၿပီော မိေခ်ာရယ္။နည္းနည္းေနရင္မမေလးနဲ႔အေဖာ္လိုက္ခဲ့ဦး။ၿမိဳ႕ထဲက မမေလးတို႔ ပြဲ႐ုံမွာ အလုပ္သမားေတြကိုလစာသြားထုတ္ေပးရဦးမယ္။ဟုတ္ မမေလး။ ေကသီႏြယ္ေကာ္ဖီေသာက္ေနခ်ိန္မွာပင္အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာေသာေၿခံၾကားသျဖင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ဟင္ေကသီႏြယ္ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ခုန္သြားသည္။စစ္ေသြးကားမေန႔ကေရာကလာစဥ္ကလိုပုံစံမဟုတ္။ေယာပုဆိုးအနက္ေရာင္ေလးႏွင့္လည္ကတုံးလက္တိုႏွင့္။ျမန္မာဆန္ဆန္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး။ေၾသာ္မေကသီႏိုးလာၿပီကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ဘုရားသြားတာ။အမတို႔လမ္းထိပ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား။

ဒီေန႔က ဗုဒၶဟူးေန႔ေလ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔မို႔။ေၾသာ္ အမကငါ့ေမာင္ကို စစ္ေသြးဆိုလို႔အဂၤါသားထင္ေနတာ။မဟုတ္ပါဘူး အမ ကြၽန္ေတာ့္အေဖက တပ္ကဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမြးၿပီး ၂ ပတ္ေလာက္မွာတိုက္ပြဲက်သြားလို႔။ဒါေၾကာင့္ေဖေဖအတြက္နာမည္ကိုစစ္ေသြးလို႔ေမေမကမွည့္ခဲ့တာပါ။စိတ္မေကာင္းလိုက္တာေမာင္ေလးရယ္။ေမေမေရာရွိေသးလားေမာင္ေလး။ ေမေမကကြၽန္ေတာ္ငါးႏွစ္သား ေလာက္ကဘဲ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ဆုံးပါၿပီ၊မမတို႔ေဖေဖေမေမ တို႔အေၾကာင္းကိုလည္းကိုေလးေျပာလို႔သိထားပါတယ္။

စိတ္မေကာင္းပါဘုူး။ေကသီႏြယ္တို႔ကလည္းမိဘမရွိေတာ့။လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္ေလာက္ကေဖေဖေရာေမေမေရာေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္ေလ။စစ္ေသြးကသူမကိုမမလို႔ေျပာင္းေခၚလိုက္တာႀကိေကသီႏြယ္သတိထားမိသည္။မမကိုကြၽန္ေတာ္ေပးစရာရွိတယ္ခဏေနာ္။စစ္ေသြးကားေျပာရင္းဆိုရင္း အေပၚထပ္မွာ သူတည္းေနေသာအခန္းဆီသို႔ သြားေလသည္။ေကသီႏြယ္ကား ဘာမ်ားလဲလို႔ေတြးေနမိသည္။မၾကာမီမွာေတာ့စစ္ေသြးက အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုကိုင္ကာေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းသည္။မမဒါက ကြၽန္ေတာ္ဒီၿမိဳ႕မလာခင္က ကိုေလးမွာ အမတစ္ေယာက္ရွိတယ္လို႔သိထားလို႔ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ယူလာတာပါ။

အမ်ိဳးသမီး ဝတ္စုံပင္။အဟဲ ေတာ္မယ္ထင္ပါတယ္ ဓါတ္ပုံထဲကအတိုင္း ခန႔္မွန္းၿပီးဝယ္လာတာ။ အနီေရာင္ေပၚမွာေ႐ႊခ်ည္ေလးေတြထိုးထားေသာျမန္မာဝတ္စုံပင္။အိုလွလိုက္တာ။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္ေမာင္ေလး။(၇)အမၿမိဳ႕ထဲသြားမွာလား။ဟုတ္တယ္ေမာင္ေလး။ ေမာင္ေလးအိမ္မွာပ်င္းေနမယ္။မမနဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား မမတို႔ပြဲ႐ုံကို။ဟုတ္ မမ ကြၽန္ေတာ္လည္းပ်င္းေနတာနဲ႔အေတာ္ဘဲ။သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနသံကိုၾကားၿပီး ေခ်ာေခ်ာစိတ္ကူးရသြားသည္။မမ ေမ့ေနလို႔ ေခ်ာေခ်ာအခုမွသတိရတယ္။ဒီေန႔ေခ်ာေခ်ာအျပင္မွာခ်ိန္းထားတာေလးရွိလို႔မလိုက္ေတာ့ဘူး။

ေကသီႏြယ္ ေခ်ာေခ်ာအဲ့လိုေျပာတာကို ေက်းဇူးတင္သလိုလိုျဖစ္သြားသည္။အလိုက္သိလွတဲ့ေခ်ာေခ်ာ။ဒါဆိုရင္ သြားၾကမယ္ေလေမာင္ေလး။ေမာင္ေလးကိုလည္းမမတို႔ၿမိဳ႕အႏွံအလည္ပို႔တာေပါ့။ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဘဲသြားတာေပါ့။ကားမယူေတာ့ဘူး။ေကသီႏြယ္က ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကိုယူၿပီး စစ္ေသြးလက္ထဲေပးလိုက္သည္။ ေရာ့ ေမာင္ေလး စီးတတ္တယ္ဟုတ္။စီးတတ္ပါတယ္မမ။ဆိုင္ကယ္စက္ႏိုးၿပီးသည္ႏွင့္ေကသီႏြယ္ကဆိုင္ကယ္ေပၚေနာက္မွ တင္ပါးလြဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ဆိုင္ကယ္စထြက္ေတာ့အရွိန္ျမင့္သြားတာမို႔ေကသီႏြယ္စစ္ေသြးခါးကိုလွမ္းဖက္လိုက္သည္။ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္ေမာင္ေလး မမေၾကာက္တတ္တယ္။

ေကသီႏြယ္သို႔ပြဲ႐ုံသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေကသီႏြယ္ကိုယ္ေလးနဲ႔စစ္ေသြးေက်ာကထိကပ္ေနေဆာ့စစ္ေသြးရင္ေတြခုန္လာတယ္။မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ သနပ္ခါးရနံ႔ေလးနဲ႔ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးေတြကိုရေနတာလည္းပါတာေပါ့။ၿပီးေတာ့ၿမိဳ႕ကက်ဥ္းလို႔ထင္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးသူတို႔ႏွစ္ဦးကိုကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔။ေကသီႏြယ္ကိုႏႈတ္ဆက္သူမ်ားလဲေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။(၈)ပြဲ႐ုံေရာက္ပါၿပီ။ေကသီႏြယ္တို႔ကဒီနယ္တစ္ဝိုက္ကထြက္ေသာ စပါး ပဲ ႏွမ္းစတာေတြကိုအကုန္ ဝယ္သည္။ျီပီးေတာ့စတိုးဆိုင္ ၂ ဆိုင္လည္းရွိသည္။ေဈးႏႈန္းမွန္မွန္ကန္ကန္ျဖင့္ဝယ္ယူေရာင္းခ်သျဖင့္ ေအာင္ျမင္တယ္ေလ။ ပြဲ႐ုံေရွ႕သို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။ေမာင္ေလးေရာက္ၿပီ။ ေကသီႏြယ္ကတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ပြဲ႐ုံကမန္ေနဂ်ာကေကသီႏြယ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနႏၵာရဲ႕ေမာင္ေလးကိုၿဖိဳးေလ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အလုပ္မရွိျဖစ္ေနေသာကိုၿဖိဳးကိုနႏၵာရဲ႕အကူအညီေတာင္းမႈေၾကာင့္ေကသီႏြယ္အလုပ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုၿဖိဳးကလဲ ေကသီႏြယ္ကိုေက်းဇူးရွင္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီးအလုပ္ေတြကိုေသခ်ာစြာေစတနာပါပါလုပ္ေပးသျဖင့္ပိုတိုးတက္လာတာအမွန္။
ဟာအမ့ ကိုယ္တိုင္လာခဲ့တာလား ေခ်ာေခ်ာလြတ္လိုက္ၿပီးေရာအလုပ္ရႈပ္ေနေသာကိုၿဖိဳးကားေကသီႏြယ္ဝင္လာသျဖင့္ျပာျပာသလဲျဖစ္သြားသည္။မေကသီႏြယ္ေဘးမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ေယာက်ၤားပီသသည့္ပုံစံႏွင့္ သူ႔ထက္ ၂ႏွစ္ခန႔္ႀကီးမည္ဟု ယူဆရေသာလူတစ္ေယာက္ပါလာသည္။ေၾသာ္ေမာင္ေလးမိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ဒါက စစ္ေသြးတဲ့ ကိုၿဖိဳးရဲ႕။ မင္းအကို ကိုေလးသူငယ္ခ်င္း။

ရန္ကုန္က အလည္လာတာ။ေမာင္ေလးဒါက ကိုၿဖိဳး အမတို႔ပြဲ႐ုံမန္ေနဂ်ာ။ေၾသာ္ ဟုတ္ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ညီေလး။ဟုတ္ အကို အမတို႔ ကိုေလးတို႔မိတ္ေဆြဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြဘဲေပါ့။မသိပါဘူးဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္က မမရည္းစားမ်ားေခၚလာတာလားလို႔။ကိုၿဖိဳးေနာက္လိုက္တာေၾကာင့္ စစ္ေသြးပင္မ်က္ႏွာပူသြားပါတယ္။
ေကသီႏြယ္လဲရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားပါတယ္။အို ကိုၿဖိဳးရယ္ဧည့္သည္ကိုအားနာစရာ။ဟိဟိ ေနာက္တာပါ မမရယ္။ကိုၿဖိဳးကားေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာရင္းကဲအမကို စာရင္းေတြရွင္းျပမယ္ ဟုဆိုကာဝင္ေငြ ထြက္ေငြစာရင္းမ်ားကို ေကသီႏြယ္အားရွင္းျပေနသည္။(၉)ေတာက္ အိုက္ပန္က ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္းအရက္ခြက္ကိုစားပြဲေပၚေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။တပည့္မ်ားပင္ထိတ္လန႔္သြားသည္။အဲ့ေကာင္ဘယ္သူလဲ က်ားေလးတပည့္ေက်ာ္ က်ားေလးကားေန႔လည္ကၿမိဳ႕ထဲသြားေတာ့ေကသီႏြယ္ကိုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ခဲ့တယ္တဲ့။ေျပာရလွ်င္ေတာ့ အိုက္ပန္ကဒီၿမိဳ႕မွာဆရာတစ္ဆူပင္။ေငြလည္းရွိသည္။

တပည့္လူမိုက္ေတြလည္းရွိသည္။သူေကသီႏြယ္ကိုပိုးေနတာၾကာၿပီ။တစ္ခါမွအဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ယခုဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိေတာ့လူစိမ္းတစ္ေယာက္။သူ႔အတြက္ စိတ္မၾကည္စရာပင္။အဲ့ေကာင္က မေကသီေမာင္ ကိုေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းလို႔သိရတယ္ဆရာ။ ရန္ကုန္ကေနအလည္လာတာတဲ့။ဒီေကာင့္ကိုပညာေပးလိုက္ရမလားဆရာ။ေနပါေစ ခဏေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဦး။လိုအပ္ရင္ေျပာမယ္။ညေနက်လွ်င္ေတာ့ေကသီႏြယ္တို႔အိမ္အလည္သြားရင္းေလ့လာမွလို႔ အိုက္ပန္ေတြးလိုက္ပါတယ္။အိုက္ပန္ကားေကသီႏြယ္မိဘမ်ားလက္ထက္ကတည္းကေကသီႏြယ္အေဖအေမတို႔ျဖင့္ရင္းႏွီးသျဖင့္ေကသီႏြယ္တို႔အိမ္ကိုမၾကာခဏသြားလည္ေလ့ရွိပါတယ္။သူေကသီႏြယ္ကိုခ်စ္ေရးဆိုခဲ့တာၾကာၿပီျဖစ္ၿပီးဖြင့္ေျပာလိုကတိုင္း ေကသီႏြယ္ကျငင္းေနတာမို႔သူက်ိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနရပါတယ္။

ေနရာကားေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းအတြင္း။အရမ္းခ်စ္တာဘဲ ခေလးရာ။ကိုကိုေလးလက္ေတြက ႏိုႏိုလြင္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုအသားကုန္ဖက္ထားသည္။လြတ္ပါဦးကိုကိုရယ္ ႏိုႏို အသက္ရႈက်ပ္လွၿပီ။တကယ္ေတာ့ကိုကိုေလးတစ္ေယာက္ႏိုႏိုလြင္ရွိရွာေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔အရဲစြန႔္ၿပီးလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ႏိုႏိုလြင္ကားကိုကိုေလးထက္ငယ္သည္။လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ေလာက္က ႏိုႏိုလြင္ကိုကိုေလးတို႔ၿမိဳ႕မွသူမဦးေလးတို႔လင္မယားထံအလည္လာရင္းကိုကိုေလးနဲ႔ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အမျဖစ္သူမသိေအာင္ လက္မွတ္ထိုးၿပီးယူထားၿပီးၿပီႏိုႏိုလြင္ကို။ႏိုႏိုလြင္ရဲ႕မိဘေတြလည္းဒါကိုမသိၾက။ကိုကိုေလးရဲ႕လက္ေတြက ႏိုႏိုရဲ႕သားျမတ္ေတြကိုဆုတ္နယ္ေနသည္။ႏိုႏိုအဖို႔လဲခ်စ္ေသာကိုကိုကိုင္တြယ္တာမို႔ၾကည္ျဖဴစြာခံယူပါသည္။ႁပြတ္ အို ႏိုႏိုသားျမတ္ေလးကို ကိုကိုစို႔ေတာ့ႏိုႏိုအသည္းေတြယားသြားသည္။အိုကိုကိုငယ္ငယ္တုန္းကေကာင္းေကာင္းမစို႔ခဲ့ရလို႔ပါ။အို ကိုကိုေနာ္ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ႏိုႏိုရွက္တယ္။ရွက္တယ္လို႔သာေျပာတယ္ ႏိုႏိုရင္ကိုပင္ပိုေကာ့ထားမိသည္။ခ်စ္တဲ့ကိုကိုစို႔တာဘဲေလ စို႔ေပ့ေစေပါ့။ႏိုႏိုရဲ႕ေပါင္ခြၾကားကိုလဲ ကိုကိုက လက္ျဖင္ပြတ္ေပးေနသျဖင့္ႏိုႏိုရင္ထဲဖလပ္ဖလပ့္ျဖစ္လာသည္။

ကိုကို လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ေလ။မ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားရင္းရွက္ရွက္နဲ႔ တိုးတု္းေလးေျပာလိုက္ေသာအသံေလးကို ကိုကိုေလးၾကားရၿပီးေနာက္မွာေတာ့။ခ်စ္ေသာ ကိုကိုရဲ႕လက္ေတြကႏိုႏိုထမိန္ေလးကိုဆြဲခြၽတ္ေနတာကိုခံစားရသည္။ ကိုကိုခြၽတ္ရလြယ္ေအာင္သူမတင္ပါးေလးေတြကိုအသာႂကြေပးလိုက္သည္။ကိုကိုကထမိန္ကို ကုတင္ေနာက္ဖက္ကိုပို႔လိုက္ၿပီ။သူမေျခေထာက္ေလးကိုကားေပးလိုက္ခ်ိန္မွာကိုကိုကပုဆိုးကိုခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ကိုကိုရဲ႕ေပါင္ၾကားကဒုတ္ႀကီးတန္းေနတာကိုျမင္ၿပီး ႏိုႏိုရွက္တာေၾကာင့္မ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။အေတြ႕အႀကဳံရၿပီးသားဆိုေပမဲ့ႏိုႏိုအဖို႔ ရင္ေတြခုန္လာပါတယ္။

အေမ့ႏိုႏိုေပါင္တံေလးေတြကိုၿဖဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာႏိုႏိုကလည္းကိုကို႔ေက်ာကိုဖက္ၿပီးကိုကိုခါးကိုသူမေျခေထာက္နဲ႔ခ်ိတ္လိုက္ပါတယ္။ကိုကို႔ဒုတ္ႀကီးကသူမေ႐ႊၾကဳတ္အဝကိုေတ့လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာသူမရင္ေလးတဖိုဖိုျဖစ္သြားပါတယ္။အင့္ကိုကိုဒုတ္ႀကီးကသူမေ႐ႊၾကဳတ္ႏွစ္ျခမ္းကိုထိုးေဖာက္ၿပီး အထဲကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝင္လာပါတယ္။သူမနာက်င္သေယာင္ခံစားရေပမဲ့ကိုကိုဒုတ္ႀကီး့ဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးသြင္းေနတာကိုအားမရေတာ့ပါဘူး။ကိုကိုကို႔ဖက္ၿပီးခါးကိုေကာ့လိုက္ပါတယ္။ျမန္ျမန္လုပ္ေပးပါေတာ့ကိုရယ္ ႏိုမေနတတ္ေတာ့ဘူး။ကိုကိုေလးကလည္းသူ႔ဒုတ္ႀကီးကိုႏိုႏိုရဲ႕က်ဥ္းက်ပ္လွတဲ့ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးထဲကိုသြင္းလိုက္ထုပ္လိုက္နဲ႔အစြမ္းကုန္သမေတာ့တာေပါ့။စီးက်ပ္ေနတဲ့ႏိုႏိုရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳပ္အသားမွ်င္ေတြကလည္းသူ႔ဒုတ္ႀကီးကိုအတင္းကိုဆြဲစုပ္ေနပါတယ္။

အခ်က္ ၄၀ ေလာက္မွာ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကပိုသြက္လက္လာသလိုႏိုႏိုရဲ႕လက္ေတြကလည္းသူ႔ေက်ာျပင္ေတြကိုဖက္တြယ္တာပိုအားပါလာၿပီး ကုတ္ျခစ္လာပါတယ္။ႏိုႏိုေရာသူေရာၿပီးခါနီးၿပီျဖစ္လို႔အားကုန္ေဆာင့္ရင္းေနာက္ထပ္အခ်က္ ၅၀ ေလာက္အေရာက္မွာႏိုႏိုခါးေကာ့တက္လာၿပီးတအင္းအင္းညဥ္းညဴသံေလးထြက္ေပၚလာသလိုသူလည္းသူ႔ဒုတ္က အခ်စ္ရည္ေတြကို ႏိုႏိုေ႐ႊၾကဳပ္အတြင္းနံရံေတြကိုျဖန္းပက္ေနပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာအခန္းထဲမွာရွိေနတဲ့တီဗြီက သတင္းမွာ အထူးသတင္းတစ္ရပ္လာေနတာကိုႏွစ္ေယာက္လုံးမသိလိုက္ပါဘူး။ထိုသတင္းကေတာ့ေလးစားအပ္ပါေသာမိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား မိုးေလဝသ အေရးေပၚသတင္းတစ္ရပ္ကိုေၾကျငာပါမယ္။

အမည္ရွိ မုန္တိုင္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုစတင္ဝင္ေရာက္လာၿပီျဖစ္ၿပီး။ေနာက္ ၇၂ နာရီအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း အလယ္ပိုင္းေဒသေတြကိုဝင္ေရာက္လာမွာျဖစပါတယ္။ဒါေၾကာင့္မုန္တိုင္းျဖတ္သန္းႏိုင္တဲ့ၿမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့* ၿမိဳ႕မ်ား။ ၿမိဳ႕သာၿမိဳ႕တို႔မွာေနထိုင္ၾကတဲ့မိဘျပည္သူမ်ားအေနနဲ႔မုန္တိုင္းသတိရွိၾကဖို႔–—တကယ္လို႔မ်ားကိုကိုေလးသာထိုသတင္းကိုနားေထာင္မိရင္မုန္တိုင္းျဖတ္မဲ့ၿမိဳ႕ေတြမွာ သူ႔ၿမိဳ႕ပါေနတာကိုသိခဲ့ရင္ျဖင့္။(၁၂)စစ္ေသြးက ဘုရားေပၚမွဆင္းခဲ့သည္။မေကသီႏြယ္တို႔လမ္းထိပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာရွိတာျဖစ္တယ္။သူညေနတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပန္းအၿမဲကပ္ျဖစ္တာေပါ့။မေကသီႏြယ္တို႔ရပ္ကြက္ကလူရွင္းၿပီးၿမိဳ႕စြန္က်သည္။ၿခံေတြကလည္းက်ယ္ေတာ့တစ္ၿခံႏွင့္တစ္ၿခံေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရသည္။သူေတြးရင္းေငးရင္းလမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္သူ႔ေရွ႕မွာဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးကပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ဘာလဲဟလို႔သူေတြးလိုက္သည္။ဆိုင္ကယ္ေပၚမွဆင္းလာေသာလူ(၄)ေယာက္။

ဒီမွာ…ေကသီႏြယ္အိမ္မွာတည္းေနတာမင္းလား။ဟုတ္ပါတယ္ ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲမသိဘူးခင္ဗ်။ပုံစံေတြၾကည့္ရတာေတာ့သိပ္မဟုတ္ခ်င္။သူ႔နားကပ္လာသည့္ပုံကိုမသကၤာ။အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္ကိုသူရေနၿပီ။လက္ခနဲျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္မို႔သူေရွာင္ေသာ္လည္းလက္ေမာင္းကိုဓါးကပြတ္ဆြဲသြားသည္။ေသြးမ်ားျဖာထြက္သြားသည္။သူ႔ေသြးမ်ားဆူသြားၿပီ။တကယ္ေတာ့စစ္ေသြးကလည္းေခသူမဟုတ္ပါ။ေနာက္ကလူသူ႔ဆီဝင္အလာမွာ ေရွာင္လိုက္ၿပီး ဒူးျဖင့္ပစ္တိုက္လိုက္သည္။အြတ္ခနဲမည္သံႏွင့္အတူထိုလူေမွာက္သြားသည္။တစ္ေယာက္ကသူ႔ကိုေျပးကန္စဥ္ေရွာင္လိုက္ၿပီး မ်က္ခြက္ကိုတံေတာင္ႏွင့္ေကြၽးလိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္သူ႔ကို တစ္ေယာက္က ဒုတ္ျဖင့္ဝင္႐ိုက္လိုက္သည္။

သူ႔ေျခေထာက္ေတြေခြၫြတ္ၾကသြားသည္။ေခါင္းမွေသြးစက္မ်ားက်ဆင္းကာမူးေဝလာသည္။မင္း..ေနာက္တစ္ခါ.ေကသီႏြယ္နဲ႔ေဝးေဝးေနဆိုေသာစကားကိုၾကားလိုက္ရသည္။တစ္ေလာကလုံးအေမွာင္က်သြားၿပီ။သူသတိမလစ္ခင္သူ႔ဆီေျပးလာေသာေျခသံမ်ားႏွင့္ထိုလူဆိုးမ်ားဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီး ထြက္ေျပးသည့္အသံ။(၁၃)မမ နားခ်င္နားလိုက္ေတာ့ေလရတယ္ ေခ်ာေခ်ာအမဘဲဆက္ေစာင့္လိုက္မယ္။ဆရာဝန္ႀကီးကစိတ္ခ်ရေသာအေျခအေနသို႔ေရာက္ရွိသြားၿပီလို႔ဆိုတာေတာင္မွ စိတ္ပူေနေသးေသာ မမေကသီႏြယ္ကိုၾကည့္ၿပီးေခ်ာေခ်ာ ရီလည္းရီခ်င္မိသည္။သနားလည္းသနားမိသည္။

ကိုစစ္ေသြးကိုလမ္းထိပ္မွာ႐ိုက္ခံရသည္လို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွလူေတြလာေျပာကတည္းက မမေကသီႏြယ္စိတ္ေတြအလြန္အမင္းလႈပ္ရွားေနတာသူမသိသည္။ကိုစစ္ေသြးကသတိမရေသးေပမဲ့စိုးရိမ္စရာေတာ့မရွိေတာ့။ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ေကာ္ဖီသြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ မမ။ေကာင္းသားဘဲ ေခ်ာေခ်ာေရ။ေခ်ာေခ်ာက ေဆး႐ုံဝင္းအျပင္ဖက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာေကာ္ဖီသြားဝယ္ေနသည္။ေကသီႏြယ္ကားစစ္ေသြးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ေနသည္ ေခါင္းမွာပတ္တီးစီးထားေသာ္လည္း စစ္ေသြးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ရင္းသူမကိုယ္သူမဘာလုပ္မိလိုက္မွန္းမသိ။

ၿပီးမွ အိုလို႔သူမဘာသာေရ႐ြက္လိုက္ပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္ သူမစစ္ေသြးမ်က္ႏွာေလးကိုအနမ္းေပးလိုက္မိတာပါ။သူမကိုယ္သူမလည္းဒါမ်ိဳးလုပ္မိလိုက္တဲ့အေပၚရွက္မိသြားပါတယ္။ေကာ္ဖီဝယ္ၿပီးျပန္လာတဲ့ေခ်ာေခ်ာဟာမေကသီႏြယ္ ကိုစစ္ေသြးမ်က္ႏွာကို အနမ္းေပးလိုက္တာကိုျမင္လိုက္ရပါတယ္။အဟမ္း့ႈအေမ့ ႐ုတ္တရက္ေခ်ာင္းဟန႔္သံေၾကာင့္ေကသီႏြယ္တစ္ကိုယ္လုံးတုန္တက္သြားပါတယ္။ေခ်ာေခ်ာရယ္ အသံမေပးဘာမေပးနဲ႔။ခစ္ခစ္ အားလုံးျမင္လိုက္တယ္ မမေကသီ။အို မမေကသီႏြယ္မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္သြားပါတယ္။ရွက္မေနပါနဲ႔မမရယ္ ေခ်ာေခ်ာနားလည္ပါတယ္မမေကသီသူ႔ကိုခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ။အို ရွက္လိုက္တာေနာ္ ေကသီႏြယ္စိတ္ထဲကေ႐ြက္လိုက္ပါတယ္သူခိုးလူမိတဟ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့လို႔လဲ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။(၁၄)သူမသိပါေစနဲ႔ေနာ္ေခ်ာေခ်ာစိတ္ခ်ပါမမရဲ႕။မမ ဒီေန႔ညမုန္တိုင္းတိုက္ႏိုင္တယ္မမ။

မေန႔ကမိုးေလဝသသတင္းမွာပါတယ္။ဟုတ္လား ေခ်ာေခ်ာဟုတ္တယ္မမ ဦးဘေမာင္တို႔ရွိပါတယ္မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ေကသီႏြယ္ကားစိတ္ေအးသြားပါၿပီ။ညေနက်ရင္ အိမ္မွာ သိမ္းစရာေလးေတြသိမ္းဖိုေခ်ာေခ်ာျပန္လိုက္မယ္မမ။ေခ်ာေခ်ာကားမမေကသီႏြယ္ထံခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။ခြင့္ျပဳခ်က္လဲရတာနဲ႔သူမလည္း သူမအိမ္ကိုတန္းမျပန္ျဖစ္ေသး။တကယ္ေတာ့ေခ်ာေခ်ာကလည္းရည္းစားရွိသည္။သူမရည္းစားက သူမတို႔လမ္းထဲကပင္။ကိုမင္းေမာင္တဲ့။ဒီၿမိဳ႕မွာတာဝန္က်ေနေသာဝန္ထမ္းတစ္ဦးပင္။ေခ်ာေခ်ာေဈးသြားတိုင္းကိုမင္းေမာင္ကလည္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္သည့္အခ်ိန္တိုက္ဆိုင္ေနသည္။ပထမေတာ့မရင္းႏွီးပါ။ေနာက္ေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းရင္းႏွီးရာမွအစ ခင္မင္ၿပီးအဆင့္တက္ကာသမီးရီးစားအျဖစ္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

ဒီေန႔ကိုမင္းေမာင္ကလဲ ႐ုံးပိတ္ရက္ေလွ်ာက္လည္ၾကရန္ခ်ိန္းထားသည္။ေခ်ာေခ်ာကားဆႏၵေတြေစာေနၿပီ။သူမစိတ္ထဲမွာ ကိုစစ္ေသြးေရာ မမေကသီႏြယ္ေရာညမုန္တိုင္းတိုက္ႏိုင္သည္ဆိုတဲ့သတင္းေရာအားလုံးေမ့သြားၿပီ။သူမသိေနတာတစ္ခုဘဲရွိသည္ခ်စ္ေသာကိုမင္းေမာင္ဆီ ျမန္ျမန္သြားၿပီး ၿမိဳ႕အႏွံေလွ်ာက္လည္ဖို႔ေလ။(၁၅)ေခ်ာရယ္ ကိုယ္တို႔အတူတူေနခ်င္ၿပီဟင္းေနာ္ လူဆိုးကိုမင္းေမာင္ႀကီးက ေျပာလည္းေျပာရင္းသူမရင္သားေတြကိုလည္းသူ႔လက္နဲ႔ဆုပ္နယ္ေနတာကိုး။ေနရာကၿမိဳ႕ကအတြဲေတြ က်က္စားရာနယ္ေျမ။အရိပ္ေကာင္းၿပီးအကာအကြယ္ေကာင္းသည့္ေနရာဆိုေတာ့လူသူသိပ္မျမင္ႏိုင္။
ေခ်ာေခ်ာရင္ခုန္သံျမန္လာၿပီ။အိုကိုကို မေကာင္းဘူးကြာ။ခ်စ္လို႔ပါ ေခ်ာရယ္။မင္းေမာင္ကားေခ်ာေခ်ာရဲ႕ေနာက္မွဖက္လိုက္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာရဲ႕ထမိန္ၾကားထဲလက္ႏႈိက္ကာေပါင္တံေတြကိုပြတ္ေပးေနသည္။ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာဖိုႏွင့္မထိေတြ႕လွ်င္ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာသေဘာသဘာဝအတိုင္း။မၾကာမီအခ်ိန္မွာေတာ့ေခ်ာေခ်ာရဲ႕ကိုယ္ေလးကသစ္ပင္ကိုမွီေနၿပီးကိုမင္းေမာင္က သူမအေပၚမွမိုးကာအို ကိုမင္းေမာင္ရဲ႕ဒုတ္ႀကီးက သူမေ႐ႊၾကဳတ္ထဲမွာတစ္ဆုံးစိုက္ဝင္ေနၿပီ။ေခ်ာေခ်ာႏွင့္အနမ္းခ်င္းဖလွယ္ရင္းမင္းေမာင္က အားကုန္ႀကဳံးေတာ့သည္။အင္းအင္း စြပ္စြပ္ ရွီးရွီး ဘတ္ဘတ္မင္းေမာင္ ဒုတ္ႀကီးႏွင့္ေခ်ာေခ်ာေ႐ႊၾကဳတ္ထိေတြ႕သံကစည္းခ်က္မွန္မွန္ထြက္ေပၚေနသည္။

၁၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ေခ်ာေခ်ာလက္ေတြကမင္းေမာင္ေက်ာကိုအသားကုန္ဖက္လာၿပီးမင္းေမာင္ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္းသူမကလည္းေအာက္မွခါးကိုေကာ့ေကာ့လာတာေတြ႕ရသည္။ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ႏွစ္ဦးသား တအင္းအင္းညဥ္းညဴသံမ်ားနဲ႔အတူ ေခ်ာေခ်ာမ်က္ႏွာေလးရႈံ႕သြားကြာအအ ဆိုေသာအသံေလးထြက္ေပၚလာသည္။တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ႏႈတ္ခမ္းျခင္းေတ့ကာနမ္းေနၾကၿပီးမင္းေမာင္က ထရပ္ကာပုဆိုးကိုျပင္ဝတ္လိုက္သလိုေခ်ာေခ်ာကလည္း ေျပေလ်ာ့ေနေသာဆံပင္ေတြနဲ႔တြန႔္ေက်သြားေသာ ထမိန္အက်ီမ်ားကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနသည္။ထို႔ေနာက္ထိုေနရာမွႏွစ္ဦးသားထ၍ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးထြက္ခြာသြားၿပီးတစ္နာရီခန႔္အၾကာမွာေတာ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးမဲေမွာင္လာၿပီးေလျပင္းေလးေတြတျဖည္းျဖည္းတိုက္ခတ္လာသည္။

မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက်ဆင္းလာၿပီးေနာက္ပိုမိုျပင္းထန္လာေသာ ေလျပင္းမ်ားကားဒီၿမိဳ႕ေလးဆီသို႔က်ေရာက္လာေခ်ၿပီ။(၁၆)ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး မဲေမွာင္သြားသည္။သစ္ပင္သစ္ကိုင္းက်ိဳးက်သံ ၿပိဳလဲသံေတြထြက္ေပၚလာပါတယ္။ေကသီႏြယ္လည္းအခန္းျပဴတင္းတံခါးေတြပိတ္လိုက္ပါတယ္။ေကသီႏြယ္လည္းေၾကာက္လာပါတယ္။ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးဘာမွမျမင္ရပါဘူး။ေကသီႏြယ္လည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လူနာကုတင္ေပၚကစစ္ေသြးကိုယ္ကိုအတင္းဖက္ထားမိပါတယ္။စစ္ေသြးလည္း သတိရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္းမသိပါဘူး။ဒါေပမဲ့ခဏတြင္းမွာဘဲ သူအေျခအေနကိုသေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ မုန္တိုင္းက်ေနတာပါ။ေတာ္ေတာ္အားေကာင္းတဲ့မုန္တိုင္းတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာသိလိုက္ပါတယ္။

ေဆး႐ုံတစ္ခုလုံးလည္းေအာ္သံေတြငိုသံေတြဆူညံေနပါတယ္။စစ္ေသြးအားယူၿပီးထလိုက္ပါတယ္။ေကသီႏြယ္က စစ္ေသြးကိုယ္ကိုတြဲၿပီးထိုင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ေျဖးေျဖးထေနာ္ေမာင္ေလး။ဝုန္း အေမ့ေကသီႏြယ္တို႔ယူထားတဲ့သီးသန႔္လူနာခန္းေပၚကို သစ္ကိုင္းအႀကီးတစ္ခုက်ိဳးၿပီး လာ႐ိုက္တာေၾကာင့္ ေကသီႏြယ္လန႔္သြားတာပါ။အသားေလးေတြတုန္ၿပီးေၾကာက္ေနတဲ့မမေကသီႏြယ္ကိုၾကည့္ၿပီးစစ္ေသြးစိတ္ထဲမွာဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ မမေကသီႏြယ္ကိုဖက္လိုက္ၿပီးမမ အရမ္းေၾကာက္ေနလားလို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာရင္ထဲရွိတာေတြျဖစ္တတ္တဲ့အတိုင္းေကသီႏြယ္ကလဲ စစ္ေသြးရဲ႕ရင္ကိုမ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၿပီး။ေမာင္ရွိေနရင္ မမမေၾကာက္ပါဘူးလို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။စစ္ေသြးလဲ မမေကသီႏြယ္ကိုယ္ေလးကိုပိုတိုးဖက္လိုက္ၿပီး မမေကသီႏြယ္ေခါင္းက ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုလက္နဲ႔အသာအယာပြတ္ေပးေနပါတယ္။

မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ပါးကသနပ္ခါးရနံ႔ေလးေတြနဲ႔ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးေတြက သူ႔စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ဖက္တြယ္ရင္းအျပင္မွာတိုက္ေနတဲ့ ေလမုန္တိုင္းကိုယာယီေမ့သြားပါတယ္။(၁၇)မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးေနာက္တစ္ပတ္ခန႔္အၾကာ.။ေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ ညဘက္တစ္ေရးႏိုးလာစဥ္ မမေကသီႏြယ္အခန္းမွအသံမ်ားအနည္းငယ္ထြက္လာသျဖင့္ မမေလးဘာလုပ္ေနပါလိမ့္လို႔ဒီအခ်ိန္ႀကီးမမေလးဘာလုပ္ေနပါလိမ့္ဟု ေတြးလိုက္မိသျဖင့္အခန္းဘက္သို႔သူမအသာသြားလိုက္သည္။သို႔ေသာ္အခန္းထဲမွထြက္ေပၚလာေသာအသံေၾကာင့္သူမေျခလွမ္းရပ္သြားသည္။

အခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံကားခ်စ္လိုက္တာမမရယ္…အို ေမာင္ေနာ္အရမ္းကဲတာဘဲသိလား။ခ်စ္လို႔ပါမမရယ္။ေခ်ာေခ်ာႏိုးသြားလိုက္မယ္…ေမာင္ရဲ႕။ႏိုးႏိုး…အမ္ ကိုစစ္ေသြးအသံဘဲ။ခ်က္ဆိုနားခြက္ကမီးေတာက္ေသာ ေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ဒီအေျခအေနကိုသေဘာေပါက္သြားသည္။ဒါေသြး႐ိုးသား႐ိုးအေျခအေနမဟုတ္ေတာ့။ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူးလားေမာင္…ေန႔လည္ကလဲ….ခစ္ခစ္။မမေလးအသံကလည္း ညဳတုတု အသံေလးေပါက္ေနသည္။အိေျႏၵႀကီးေသာ မမေလးတစ္ေယာက္ကိုစစ္ေသြးႏွင့္မွ ဈာန္ေလွ်ာသြားသည့္သေဘာရွိသည္။ေခ်ာေခ်ာလည္း ဒီကိစၥမွာအေတြ႕အႀကဳံရွိသည့္သူဆိုေတာ့ဧည့္ခန္းမွ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရေအးေအးေလးထုတ္ေသာက္မည္ဟူေသာစိတ္ကူးက သူမေခါင္းထဲမွေပ်ာက္သြားသည္။အခန္းထဲကို ဘယ္လိုေနရာကေနေခ်ာင္းရမလဲဆိုတာ လိုက္ရွာေနမိသည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမစိတ္ကူးရသြားသည္။မမေလးအခန္းေဘးမွကိုကိုေလးရဲ႕အခန္းထဲသို႔။အခန္းက သစ္သားေတြနဲ႔ကာရံထားေသာေၾကာင့္ မၾကာမီမွာပင္ေခ်ာင္းၾကည့္ရန္အေပါက္ေသးေသးေလးတစ္ေပါက္ကို ေခ်ာေခ်ာရွာေတြ႕သြားေလသည္။(၁၈)ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းကေခ်ာေခ်ာရင္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားေစသည္။မမေလးရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ကိုစစ္ေသြးႏွင့္ မမေလးေကသီႏြယ္ကားႏွစ္ေယာက္လုံး မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းပင္။မမေလးကား တစ္ကိုယ္လုံးခြၽတ္ထားေသာေၾကာင့္ ဝင္းဝါစိုေျပေနေသာမမေလးရဲကခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကိုစစ္ေသြးရဲ႕ ေယာက်ၤားပီသေသာခႏၶာကိုယ္ကိုယ္ႏွစ္ခုပူးကပ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့လင္မယားလုပ္တမ္းကစားေနၾကၿပီဆိုတာ ေခ်ာေခ်ာသိလိုက္သည္။ဒါမ်ိဳးကေခ်ာေခ်ာကလည္းကစားေနၾကေလ။

ကိုမင္းေမာင္ႀကီးနဲ႔။အိုေမာင္..ဘုန္းနိမ့္လိုက္မယ္ကြယ္…ခ်စ္လို႔ပါမမရဲ႕.။မမေလးေကသီႏြယ္ရဲ႕ ဝင္းဝါစိုေျပေနတဲ့ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားကိုကိုစစ္ေသြးမ်က္ႏွာအပ္လိုက္တာကိုေခ်ာေခ်ာျမင္ရပါတယ္။ခဏဘဲရွိေသးတယ္..မမေလးမ်က္ႏွာေလးရႈံ႕သြားၿပီးေပါင္တံကိုစိလိုက္တာျမင္ရပါတယ္။ေတာ္…ေတာ္.ပါေတာ့ေမာင္ရယ္…မမ..အ.အဆိုတဲ့အသံေလးထြက္လာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ဒါေပမဲ့ကိုစစ္ေသြးရဲ႕လက္ေတြက မမေလးေပါင္တံေတြကို ဖိထားၿပီးမမေလးရဲ႕ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးကို ေသခ်ာကိုမႈတ္ေပးတဲ့အခါမွာမမေလးတစ္ေယာက္ ကိုစစ္ေသြးဆံပင္ေတြကို အတင္းဆြဲဆုပ္ကိုင္ထားၿပီးႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္း ေပါက္လုမတတ္ကိုက္ထားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။မမေလးေပါင္တံေတြ နဲ႔ တင္ပါးေတြကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။မမေလးမေျပာနဲ႔.ေဘးအခန္းကေခ်ာင္းေနတဲ့ေခ်ာေခ်ာေတာင္မွအသည္းထဲစိမ့္သြားၿပီး ဆီးသြားခ်င္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မမေလးရဲ႕ျဖဴေဖြးေနတဲ့ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကအေၾကာစိမ္းေလးေတြေတာင္ေထာင္ထလာၿပီးကိုစစ္ေသြးေခါင္းကိုအသားကုန္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ေနတဲ့ေပါင္တံေလးေတြၿငိမ္သက္သြားကာေခါင္းကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေျပေလွ်ာ့သြားတာေၾကာင့္မမေလးၿပီးသြားၿပီဆိုတာကို ေခ်ာေခ်ာသိလိုက္ပါတယ္။(၁၉)ဟူး စစ္ေသြးကား အနည္းငယ္ေမာသြားသည္။မမေကသီႏြယ္ကို သူစိတ္ပါလက္ပါပင္မႈတ္ေပးခဲ့တာေလ။ဝင္းဝါစိုေျပေနေသာ မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းအလယ္ကေ႐ႊၾကဳပ္ေလးကို သူမ႐ြံမရွာပင္ မႈတ္ေပးခဲ့သည္။မမက ရွက္ေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္။

ေမာင္…မေကာင္းဘူးကြယ္..လို႔သူ႔ကိုတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ပါတယ္။ဟင္း..ဟင္း..ဒါအစဘဲရွိေသးတယ္..မမရဲ႕အို…ေကသီႏြယ္ကား သူမေ႐ႊၾကဳပ္အဝကို လာေတ့ေနေသာစစ္ေသြးရဲ႕ ဒုတ္ႀကီးကို ၾကည့္ရဲ႕ သူမဆီးသြားခ်င္သလိုလိုပင္စိမ့္တက္သြားသည္။ေန႔လည္က သူမသူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ရင္း ဒီဒုတ္ႀကီးကသူမေ႐ႊၾကဳပ္ေလးပါကင္ကို ဖြင့္သြားခဲ့သည္။ပါးပင္ အနမ္းမခံခဲ့ရဘူးေသာ သူမအဖို႔ စစ္ေသြးနဲ႔က်မွစိစိညႇက္ေက်႐ုံမက ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးပါကင္ပါ အဖြင့္ခံလိုက္ရသည္။

သို႔ေသာ္ သူမအရမ္းကိုေက်နပ္ပါသည္။ခ်စ္ေသာ ေမာင့္အတြက္ လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့ရတာကို။အေမ့..သူမႏႈတ္မွအသံေလးထြက္သြားသည္။ေမာင့္ရဲ႕ဒုတ္ႀကီးက သူမေ႐ႊၾကဳပ္ထဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝင္လာေနသည္။သူမေ႐ႊၾကဳပ္အတြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားကို ပြတ္တိုက္မႈေၾကာင့္ က်င္လာသည္။သူမေ႐ႊၾကဳပ္ ႏွစ္ျခမ္းရဲ႕ အေၾကာမွ်င္ေလးမ်ားကလည္း ဒုတ္ႀကီးကိုအလိုလိုညႇစ္ထားက ဆြဲစုပ္ေနမိသည္။ေမာင္က သူမေ႐ႊၾကဳပ္တစ္ဆုံးကို ဒုတ္ႀကီးကိုနစ္ျမဳပ္ထားလိုက္ၿပီး။သူမကိုငုံ႔ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုပ္လိုက္သည္။ေကသီႏြယ္လည္းအျပန္အလွန္နမ္းရင္း မၾကာမီမွာစစ္ေသြးက သူမသားျမတ္ကို စို႔လိုက္သည္။

ႁပြတ္..အို…..ၾကည့္စမ္း..လူဆိုးေလး..ငယ္ငယ္ကႏို႔မစို႔ခဲ့ရဘူးထင္တယ္။ဒါေပါ့…မမရဲ႕…ေန႔တိုင္းစို႔မွာ..အြန္း…ေၾကာက္စရာႀကီး….ဟင္းဟင္းေၾကာက္စရာက အခုမွလာမွာ….သူမေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေမာင့္ခါးကိုခ်ိတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာေမာင္ကလည္း သူမေ႐ႊၾကဳပ္ထဲကို ဒုတ္ႀကီးကို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ျဖင့္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ေမာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ေမာင့္ေဘာႏွင့္ သူမဆီးခုံေလးကတဘတ္ဘတ္႐ိုက္ခတ္ေနသလို…သူမတစ္ကိုယ္လုံးလဲတိမ္ေတြထဲမွာ လြင့္ေမွ်ာေနသလို ခံစားရသည္။မၾကာမီမွာေတာ့ ေမာင္ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း သူမကလည္းေအာက္မွာ ခါးေလးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ခံေပးေနမိသည္။တစ္ဖက္အခန္းမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ ေခ်ာေခ်ာလည္း စိတ္ေတြမ႐ိုးမ႐ြျဖစ္ကာ သူမထမိန္ထဲသို႔လက္ကိုထိုးထည့္ကာသူမပိပိကိုပြတ္ေပးေနရင္း သူမဝတ္ထားေသာထမိန္မွာ အရည္ၾကည္ေတြစိမ့္ထြက္မွႈေၾကာင့္စို႐ြဲသြားၿပီး အကြက္ႀကီးျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။

မမေကသီႏြယ္ကား ဒီေန႔ပြဲ႐ုံခဏသြားသည္။စစ္ေသြးဒီေန႔ေတာ့လိုက္မသြားျဖစ္။ရန္ကုန္မွ သူ႔အလုပ္ေတြကိုလည္းပစ္ထားတာၾကာၿပီ.။တပည့္ျဖစ္သူက သူ႔ကို အီးေမးလ္ျဖင့္ စာရင္းမ်ားပို႔ထားသျဖင့္ၿမိဳ႕ထဲက ကြန္ျပဴတာဆိုင္မွာသြားထုတ္ရမည္။ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းကလည္းေခၚထားေသးသည္။သူ႔ကို ႐ိုက္နက္သြားေသာတရားခံမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဖြင့္ထားသည့္အမႈကိစၥ။ဒါေၾကာင့္မို႔သူမလိုက္သြားျဖစ္.တူတူ…အိပ္ေထာင္ထဲထည့္ထားေသာ ဖုန္းမည္လာသျဖင့္စစ္ေသြးက ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ဘယ္သူပါလိမ့္…ေၾသာ္..ကိုကိုေလးဖုန္းဘဲဟ။ကိုကိုေလး..ေျပာ.စစ္ေသြး မမ အလုပ္သြားၿပီလား။သြားၿပီဟ…ဒါနဲ႔မျပန္လာေသးဘူးလား ကိုကိုေလးရ.။ဟီးဟီး..အဲ့ဒါဘဲေျပာမလို႔ကြ။

အမွန္က ငါ့ေဆာ္ဆီသြားတာ. အခုျပန္လာရင္တစ္ခါတည္းေခၚခဲ့မယ္။ဟိုေန႔က တည္းခိုခန္းမွာ ႏွပ္ေနတုန္း သူ႔အကိုေတြနဲ႔ရပ္ကြက္ကဝိုင္းဖမ္းလို႔ငါတစ္ခါတည္းယူလိုက္ရတယ္။ဟား…မင္းကေတာ့ျဖစ္ရမယ္ကြာ.အဲ့ဒါ…ကြာ။ ငါ့အမကို မေျပာရဲလို႔ဟ.ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိဘူး.။ေအးေလ..ဒီအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ မင္းမမကို.။ဒါနဲ႔…ကိုေလးေရ..ငါလည္းမင္းကို ေတာင္းပန္စရာရွိတယ္။မင္းကို…မင္းၿမိဳ႕ကို လာတုန္းကငါလဲ အလည္လာရင္းၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ ရွယ္ယာအျမတ္ေငြေတြလဲေပးရင္းဆိုၿပီးလာခဲ့တာ။အခုေတာ့ ငါလဲ…မင္းၿမိဳ႕မွာအေခ်ာအလွေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ၿပီးမျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။ဟား….ဘယ္သူလဲကြဆိုစမ္းပါဦး။ေအးကြာ…ငါ့ထက္ေတာ့ ႀကီးတယ္…မမေပါ့.။

နာမည္က…ေကသီႏြယ္တဲ့…။ေကသီႏြယ္..ေကသီႏြယ္…ဟာကြာ…စစ္ေသြး။ေတာင္းပန္ပါတယ္…ေယာက္ဖရာ…ဟာကြာ..ဟာကြာ.ရွက္လိုက္တာကြာ..ငလူးမသား။အက်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္…လုပ္ထားပါ..လုပ္ထားပါ။ကိုကိုေလးကစစ္ေသြးဖုန္းကိုနားေထာင္ရင္း မ်က္ႏွာႀကီးၿပဳံးသြားသည္။ဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္လို႔ဒီအကြက္ကိုသူဆင္ခဲ့တာေလ။သူ႔အမကို စစ္ေသြးလိုလူမ်ိဳးႏွင့္မွသူစိတ္ခ်သည္။ၿပီးေတာ့စစ္ေသြးကသူ႔အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေလ။ဟဲလို..ဟဲလို..သူငယ္ခ်င္းစိတ္ဆိုးသြားလား….။ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ..ငါတို႔ကိုသေဘာတူေပးပါေနာ္…ဟား..စစ္ေသြးရာ…ဒီတစ္ခါေတာ့မင္းညံ့သြားၿပီကြ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ..မင္းသေဘာမတူဘူးလား…တစ္ဖက္က စစ္ေသြးရဲ႕စိုးရိမ္တႀကီးေျပာသံကို ကိုကိုေလးၾကားၿပီး ရီခ်င္စိတ္ကိုေအာင့္ထားကာ။

ကဲ…ကိုေ႐ႊေယာက္ဖစစ္ေသြးေရ..မင္းကိုငါ့အမနဲ႔ညားေစခ်င္လို႔…ၿမိဳ႕ကိုအလည္ေခၚလိုက္တာ…သိၿပီလား….လို႔ေျပာၿပီး ဖုန္းကိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။စစ္ေသြး အထပ္ထပ္ျပန္ေခၚေပမဲ့သူမကိုင္ေတာ့ဘဲ တခိခိရီေနေတာ့သည္။(၂၁)တရားခံကေတာ့ မိခါနီးေနပါၿပီ ကိုစစ္ေသြးေရ။မိတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ကိုစစ္ေသြးကို ဆက္သြယ္ပါမယ္။စခန္းမႉးရွင္းျပသည္ကို စစ္ေသြးကဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ေနသည္။ထိုအခ်ိန္မွာ စခန္းမႉး႐ုံးခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္လာေသာေျခသံကိုၾကားရသည္။ဗိုလ္ႀကီး ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ပါၿပီ။ဗိုလ္ႀကီးစုံစမ္းခိုင္းထားတဲ့ကိစၥသိရပါၿပီ။အမႈလိုက္အရာရွိျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူႏွင့္အသက္မတိမ္းမယိမ္းခန႔္ရွိမည္။ကိုစစ္ေသြးကို ႐ိုက္သြားတဲ့သူေတြက ၿမိဳ႕ထဲမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြျဖန႔္ျဖဴးေနတယ္လို႔သံသယရွိတဲ့က်ားေလးတို႔အုပ္စုလို႔သိရပါတယ္။သူတို႔ဆရာ အိုက္ပန္က ေဒၚေကသီႏြယ္ကို ပိုးပန္းေနတာၾကာပါၿပီ။

ကိုစစ္ေသြးနဲ႔ တြဲသြားတြဲလာလုပ္တာကို မႀကိဳက္လို႔သူ႔တပည့္ေတြကိုခိုင္းတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ အခ်က္အလက္ပိုခိုင္မာေအာင္လုပ္ေနပါတယ္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္ စစ္ေသြးဖုန္းကမည္လာသျဖင့္ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။မေကသီႏြယ္တို႔အိမ္ကပင္…ဟဲလို…ကိုစစ္ေသြးလား….ေခ်ာေခ်ာရဲ႕အသံေမာဟိုက္သံႏွင့္ ငိုသံေတြေရာေထြးေနသည္။ဘာျဖစ္လို႔လဲ..ေခ်ာေခ်ာ…မမေလးကိုေလ….မမေလးကိုေျပာစမ္းပါမမေလးဘာျဖစ္လို႔လဲ…မမေလးကို ဦးအိုက္ပန္တို႔ ဖမ္းသြားတယ္။ဒီေန႔ ပြဲ႐ုံကအျပန္မွာ သူ႔တပည့္ေတြနဲ႔ ဖမ္းေခၚသြားတာတဲ့။ျမင္တဲ့သူေတြကဖုန္းဆက္ၿပီးလွမ္းေျပာလို႔…လုပ္ပါဦးကိုစစ္ေသြး။မမကို ကယ္ပါဦးေနာ္။စစ္ေသြးရင္ထဲ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲသလိုျဖစ္သြားသည္။ဘာျဖစ္လို႔လဲ…ကိုစစ္ေသြး။

စခန္းမႉးကေမးလိုက္ေတာ့ စစ္ေသြးကဗိုလ္ႀကီးလုပ္ပါဦး မေကသီႏြယ္ကို ဦးအိုက္ပန္တို႔လူစုဆြဲေခၚသြားတယ္တဲ့။ဒီေန႔ပြဲ႐ုံက အျပန္လမ္းမွာ ဆြဲသြားတာတဲ့။ဟာ….ဒါဆိုခ်က္ျခင္းလိုက္မွျဖစ္မယ္…စခန္းမႉးက သူ႔လူေတြကို ေခၚလိုက္ၿပီး ေနာက္တြင္…။(၂၂)ရွင္ မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္ ကိုအိုက္ပန္ခ်စ္လို႔ပါ ေကသီႏြယ္ရယ္ဟင္းဟင္းအိုက္ပန္က တံခါးကိုအခန္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္ေခ်ၿပီ။ေကသီႏြယ္လဲ တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္ျဖင့္ ေနာက္ဆုတ္လာလိုက္တာအခန္းေဒါင့္မွာကပ္ေနၿပီ။အိုက္ပန္ကား တုန္ယင္ေနေသာ ေကသီႏြယ္ ကိုၾကည့္ရင္းရမၼက္ေဇာေတြႂကြတြက္လာၿပီး။ရွင္ မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္ ကယ္ၾကပါဦးေအာ္ေလ မင္းႀကိဳက္သလိုေအာ္ ဘယ္သူမွမၾကားဘူးအိုက္ပန္ကားေကသီႏြယ္ကိုကုတင္ေပၚတြန္းလွဲလိုက္ၿပီးအေပၚမွဖိထပ္လိုက္သည္။

႐ုန္းကန္ေနေသာေကသီႏြယ္လက္မ်ားကိုသူ႔လက္ျဖင့္ဖိၿပီးခ်ဳပ္ကိုင္ လိုကေတာ့ ေကသီႏြယ္မ႐ုန္းႏိုင္ေတာ့။ေကသီႏြယ္ထမိန္လည္းကြၽတ္ေနၿပီ။ထိုအခ်ိန္မွာအခန္းတံခါးကိုေဆာင့္ကန္ဖြင့္သံၾကားရၿပီးတံခါးပြင့္သြားသည္။အိုက္ပန္ျပာျပာသလဲထရပ္ေသာ္လည္းအခ်ိန္မမီေတာ့။လူယုတ္မာ ဟူ်သာအသံႏွင့္အတူ သူ႔ပါးခ်ိတ္ကိုလက္သီးေကြၽးခံလိုက္ရသျဖင့္ ယိုင္နဲ႔သြားသည္။စစ္ေသြးက အိုက္ပနါကိုယ္ေပၚခြစီးၿပီးဘယ္ျပန္ညာျပန္ေကြၽးေတာ့သည္။ခြပ္ခြပ္ အ အေတာ္ေလာက္ပါၿပီကိုစစ္ေသြး။

လက္လြန္မယ္။ စခန္းမႉးနဲ႔သူ႔တပည့္မ်ားကညးေဒါသတႀကီးျဖစေနေသာစစ္ေသြးကို အိုက္ပန္ကိုယ္ေပၚမွ မနညးဆြဲခြာရသည္။ေကသီႏြယ္ကားစစ္ေသြးရင္ဘတ္တြင္မ်က္ႏွာအပ္ကာတရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေတာ့သည္။ယစစ္ေသြးကမမေကသီႏြယ္ကိုယ္လုံးေလးကိုဖက္ထားရင္းႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။အိုက္ပန္ႏွင့္သူ႔တပည့္မ်ားကိုစခန္းမႉးတို႔အဖြဲ႕မွအခ်ိန္မီထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။မငိုပါနဲ႔ေတာ့မမရယ္စစ္ေသြးကေကသီႏြယ္ပခုံးေလးကိုတြဲထားရင္းမငိုပါနဲ႔ေတာ့ မမရယ္လို႔ေျပာၿပီးႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။(၂၃)ကိုကိုေလး ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုခ်လိုက္သည္။လာေလ ႏိုႏို…။

ႏိုႏိုလည္းကိုကိုေလးေခၚရာေနာက္သို႔လိုက္ပါလာသည္။အိမ္ထဲမွာလဲလူကမေတြ႕။မိေခ်ာေရ မိေခ်ာ….။ေခ်ာေခ်ာက ကိုကိုေလးေခၚသံၾကားသျဖင့္ အေနာက္ခန္းမွ ကပ်ာကယာထြက္လာသည္။ကိုကိုေလး ျပန္ေရာက္လာၿပီကိုး…..ဒါနဲ႔သူက…အဟဲ…ကိုကိုေလးေျပာေျပာေနတဲ့မမႏိုႏိုဆိုတာမဟုတ္လား။တစ္ခါတည္းခိုးလာတာထင္တယ္။ဟုတ္ပါ့…ဒါနဲ႔နင့္မမေလးေရာ….မမေလး…ကေလ..မမေလးက..ေခ်ာေခ်ာက ေခါင္းကိုကုတ္လိုက္သည္။ ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိ။ဟဲ့ ေျပာစရာရွိတာေျပာေလ..ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ေတာ့….တူတူ..တူတူ..ကိုကိုေလးလက္ကိုင္ဖုန္းကမည္လာျခင္းျဖစ္သည္။စစ္ေသြးရဲ႕ဖုန္းပင္…။ဟဲလို..စစ္ေသြးသူငယ္ခ်င္း…ငါ့ကိုေစာင့္ရတာၾကာလို႔စိတ္ပ်က္ေနၿပီလား။အဟဲ..ငါျပန္သြားၿပီကြကိုေလးရ…အလည္ေခၚတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ။ဟာ..မင္းငါ့ကိုေတာင္မေစာင့္ဘူူး။

ဟက္ဟက္…မင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ရေအာင္..ပါကြာ။မင္းႏိုႏိုဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့(၃)ရက္ေလာက္ကဘဲတရား႐ုံးမွလက္ထပ္လိုက္တယ္ဆိုတာငါသတင္းအတိအက်ရၿပီးသား။ေတာင္ႀကီးက မင္းသက္ေသေခၚသြားတယ္ မင္းထြန္းကဖုန္းဆက္ေျပာၿပီးသား။ဒါနဲ႔မင္းကဘာကိစၥငါ့ကိုေက်းဇူးတင္ေနရတာတုန္း။အဟား ကိုေလး မင္းကိုေခ်ာေခ်ာကေျပာမျပဘူးလား..။မေမးရေသးဘူးကြ…ငါလည္းခုမွေရာက္တာ။အဲ့ဒါဆိုရင္ေတာ့…သူငယ္ခ်င္းေယာက္ဖေရ….။မင္းမမေကသီႏြယ္ကို ငါခိုးသြားၿပီ…ဟာ…ကိုကိုေလးဖုန္းေျပာရင္းပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။ငါ့ကိုခြင့္လြတ္ပါသူငယ္ခ်င္းရာ..မင္းကိုမ်က္ႏွာပူလို႔ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔…ဟာ…ေခြးသူေတာင္းစား..ဘာလဲ..မင္းကသေဘာမတူလို႔လားသူငယ္ခ်င္းရာ…။ကိုကိုေလးကား ဖုန္းဆက္ရင္းမွ တစ္ျဖည္းျဖည္းၿပဳံးလာသည္။ၿပီးေနာက္ရီလိုက္သည္။။။

အဟား…မင္းဒီတစ္ခါေတာ့ညံ့သြားၿပီ ေမာင္စစ္ေသြးေလးေရ…။ငါ့မမကို ဘယ္သူနဲ႔မွစိတ္မခ်လို႔…မင္းနဲ႔နီးစပ္ေစခ်င္လို႔….ၿမိဳ႕ကိုအလည္ေခၚလိုက္ၿပီး သက္သက္ေရွာင္ေနတာဟသိပလား…..ကဲ.။ကိုကိုေလးက ဖုန္းဆက္တာကို႐ုတ္တရက္ရပ္လိုက္ၿပီး…ပါဝါကိုပါပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။(၂၄)ဟာကြာ…စစ္ေသြးကား ဖုန္းကိုကိုင္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရီခ်င္လာသည္။သူ႔လက္ထဲမွ ဖုန္းကို မမေကသီႏြယ္ကဆြဲယူၿပီး ကုတင္ေဘးက စားပြဲေလးေပၚပစ္တင္ကာစစ္ေသြးကိုဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ဆက္မေနပါနဲ႔ေတာ့..ေမာင္ရယ္။ဒါဆို….ကဲ..စစ္ေသြးကမမေကသီႏြယ္ကို ဖက္လိုက္ၿပီး။သူမရဲ႕ပါးေတြကိုနမ္းေနသည္.။အခုမွဘဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္တစ္ဝႀကီးခ်စ္လို႔ရေတာ့မယ္ေလ.။အို…သူသိပ္ဆိုးတာဘဲၾကည့္စမ္း…။

မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ထမိန္ကို သူဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကိုပို႔လိုက္ေတာ့ မမေကသီႏြယ္က ညဳတုတုေလးေျပာလိုက္သည္။ႁပြတ္….အို…မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ အိစက္ေနတဲ့ႏို႔လုံးလုံးေမာက္ေမာက္ေလးေတြကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆုပ္ညစ္ၿပီး သူ႔ႏုတ္ခမ္းနဲ႔ ငုံကာ တစ္ႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ေပးလိုက္သည္။အို..ေမာင္ရယ္…စို႔လို႔ကိုမဝႏိုင္ဘူးေနာ္…ငယ္ငယ္ကဝေအာင္မစို႔ခဲ့ရဘူးထင္တယ္။ဒါေပါ့မမရဲ႕..စို႔ဦးမွာ….သူ႔သေဘာသူ႔သေဘာ…ခစ္ခစ္…စို႔စို႔ေကသီႏြယ္ကား စစ္ေသြးႏို႔စို႔ေပးေနတာကို ရင္ခုံစြာခံယူေနသည္။ေမာင္က သူမေပါင္ကိုၿဖဲေတာ့ အလိုက္တသိပင္ကားေပးလိုက္သည္။အို..ေမာင့္ဒုတ္ႀကီးက တစ္ေန႔တစ္ျခားပိုပိုႀကီးလာသလိုဘဲ.။

အို..ခုနကလည္း တစ္ခါလုပ္ၿပီးၿပီ…မဝေသးဘူးလား…ေမာင္မမေၾကာက္လာၿပီ။ေၾကာက္လာၿပီလို႔သာေျပာတယ္ ေကသီႏြယ္ကား ခ်စ္ေသာေမာင္ရဲ႕ဒုတ္ႀကီးကို ကိုင္လိုက္ၿပီး သူမေ႐ႊၾကဳတ္အဝနဲ႔ ေတ့ထားၿပီးေခ်ၿပီ။ဟင္း..ဟင္း…ဒီေန႔ညေတာ့ မမကိုမအိပ္ဘဲကို တစ္ညလုံးလုပ္မွာ။အမေလး…ေကသီႏြယ္အမေလးပင္ဆုံးေအာင္မတႏိုင္လိုက္ပါ။စစ္ေသြးရဲ႕ဒုတ္ႀကီးကသူမေ႐ႊၾကဳတ္ထဲကိုတစ္ဆုံးစိုက္ထည့္လိုက္ၿပီေလ.။

စြပ္စြပ္..ဒုတ္ဒုတ္…အအ…အင္းအင္း…အအ…ေမာင္…ေမာင္….စစ္ေသြးကား ေကသီႏြယ္ရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးကို သူ႔ဒုတ္ႀကီးကိုစိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ေကသီႏြယ္ဖင္ေလးတုန္တုန္တက္သြားၿပီးတစ္အအေအာ္ေနရသလို…ခါးေလးကလည္းေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။အအ..သြက္သြက္လုပ္ပါေမာင္ရယ္…မမေကာင္းေနၿပီ..အိုးအိုးအင္းအင္းးး။။စြပ္စြပ္ဒုတ္ဒုတ္ဘတ္ဘတ္….အိုးအိုးေကသီႏြယ္ရဲ႕ တအိုးအိုး တအင္းအင္းညဥ္းညဴသံေလးႏွင့္အတူႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီးကလည္း တက်ီက်ီအသံမ်ားပင္ထြက္လာေလေတာ့သည္။ေမာင့္ကိုေကသီႏြယ္အစြဲႀကီးစြဲသြားမိၿပီေလ။ ၿပီးပါၿပီ