Day: August 25, 2021

ကိုသာဟန် ကျုပ်နံမယ်က သာဟန်ပါ။ နေတာက မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသက ဇရက်ကုန်း ဆိုတဲ့ ရွာကြီးမှာပါ။ ဇရက်ကုန်း ရွာက ဒေးဒရဲ နယ်ထဲမှာပါ။ ကျုပ်အသက်က အခုဆို ၄၅ နှစ်ထဲ ရောက်နေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ငယ်ငယ်ထဲက လယ် အလုပ်၊ ချောင်းအလုပ်တွေကို လုပ်ခဲ့တဲ လူဆိုတော့ ခန္ဓာကိုယ်က တောင့်တောင့်တင်းတင်း ရှိပါတယ်။ ပြီးတော့ အရက်ကို စွဲစွဲမြဲမြဲ မသောက်တတ်ပဲ တခါတရံမှ အနည်းငယ်သာ မသောက်မဖြစ်တော့မှ သောက် တတ်တော့ အခု ချိန်ထိ တော်ရုံလူငယ်တွေတောင် ကျုပ်ရဲ့ သန်မြန်မှုကို မမှီပါဘူး။ အသားအရောင်ကတော့ ခပ်ညို ညိုပါ။ အရပ်က ပုတဲ့ အရွယ်အစားထဲ မပါပါဘူး။ အဲ….တစ်ခုပြောဖို့ ကျန်သေးတယ်။ အဲဒါက ကျုပ်ကို တစ်ရွာလုံးက လက်မြန်သာဟန်လို့…

အားမနာနဲ့နော် (စ-ဆုံး) ချို မြင်လိုက်ရသော မြင်းကွင်းကြောင့် ငထက်ကို အရမ်းစိတ်ဆိုးသွားသည်  မိမိ ပြန်ပေးသော ဘောင်းဘီ ကို တန်ဖိုးမထားတစ်ကယ်ဆိုလျှင် အဲ့ဘောင်းဘီ  ပြပြီး မိမိကို အကျပ်ကိုင် လိုးလို့ ရသည် မဟုတ်လား အဲ့လိုဖြစ်အောင်ကို ဒီက တမင်ပေးထားတာ ဒင်းက နားမလယ်တာပဲလား နားမလယ်လဲ  မမခိုင်က ရော ဘာလို့ဒါ မျိုးတွေ  အိုကြာ တွေ့ကြပီ ပေါ့ မနက်ဖြန် လင်ကလဲ ခရီးထွက်မည် အမကလဲ ကျူရှင်ဆိုတော့  ချိ မမခိုင် ပြန်အထွက် ဆောင့်ပြီး ရေဆေး ကာ  ဘောင်းဘီ ကို ပြန်ယူ ထားလိုက်လေသည်  မနက် ၁၀နာရီ ကျော်  ငထက် အိပ်ရာကနိုး နိုးချင်း မျက်နှာသစ်ရန် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာတော့…

စားတတ်ရင် စားလို့ရတယ် ဝုန်းခနဲ ရွာချလိုက်သော မိုးကြောင့်… မြင့်ခိုင် ပြန်မည့်ဆဲဆဲ ဝတ်ထားသော ယူနီဖောင်းပင်ပြန်ချွတ်ရတော့မလို ပြန်တော့မယ် ဆိုမှ မိုးကလဲရွာလိုက်တာနော်  တပ်ခွဲမှုး ဟုတ်ပါ့ စာရေးမရယ် ကျွန်တော်ပြောင်းလာထဲက အချိန်မှန်ကို ရွာတော့ တာပဲ တပ်ခွဲမှုးဒီမှာ လစာ စာရင်း သြော် အင်း အတော်ပဲ ဒါလေးစစ် ပီး မိုးတိတ်တော့ပြန်လို့ ရတာပဲ ကော်ဖီသောက်ဦးမလား တပ်ခွဲမှုး မဖြူ ပြောလဲပြော ထမိန်ကို တပ်ခွဲမှုးရှေ့ ဖြန့်ဝတ်ပြလိုက်သည် စည်ပင် ထမိန်ဗျောင်  အောက်မှ မဖြူ အဖုတ်ကြီးက ဖောင်းပြီးကားထွက်နေသည် ဟုတ်..အင်း ဖျော်လိုက်လေ ကောင်းတယ် မိုးအေးတော့ ကောင်းတာပေါ့ မဖြူထွက်သွားပြီး  မြင့်ခိုင် စည်းစားလိုက်သည်အင်းဒီ စာရေးမကြီးက ငါကြားထားတာနဲ့ တူနေဘီတူတယ် မိမိ မှာ…

မောင်စိုင်း ငါပီးချင်လာပီ မထွေး တစ်ယောက် နိုင်ငံခြားမှပြန်လာပြီးနောက်ခန္ဓာကိုယ်အဆက်အပေါက်များပိုမိုထွားလာသည်ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးအောက်မှ လုံးထွားဝိုင်းနေသော တင် လုံးကြီးများမှာလမ်း လျှောက်လိုင်းတိုင်းတုံခါ၍သွားသည် ဖြစ်ညှစ်ချင်စရာ ကောင်းလှ၏ မို့မောက်လှသောရင်နှစ်မြွှာမှာလည်း ဆွဲညှစ်ပြီးစို့ချစ်စရာ။  လေဆိပ်မှအိမ်သို့ ရောက်သောအချိန်မှာ မနက် ၁၀နာရီခန့်ရှိပြီ အိမ်၌ကျွန်တော်တို့မောင်နှှမ ၂ယောက်ပဲနေသည်ဖြစ်ရာမထွေးနိုင်ငံခြားသွားသည့်နေ့မှ  စ၍အိမ်မှာ ခြောက်ကပ်ခဲ့သည် ယခု မထွေးပြန်ရောက်ပြီးသကာလကျွန်တော့်တို့အိမ်မှာပြန်လည်စိုပြေလာတော့ပါမည်။ မထွေးသည် အိမ်ထဲသို့ဝင်ဝင်ချင်း ခရီးဆောင်အိတ်များအားချကာ ရှုပ်ပွနေသော ပစ္စည်းများကိုကြည့်ရင်းအမယ်လေး ငါမောင်တို့များအမနိုင်ငံခြားသွားရင်အိမ်ဖော် ငှားပါဆို မငှားတော့ အိမ် က ရှုပ်ပွနေတာပဲ´ဟု ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်ပြောရင်း ပစ္စည်းများအားလိုက်သိမ်းနေလေသည်။ ကျွန်တော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်ညည်းစီစီဖြစ်နေသဖြင့် ရေ ချူ ိးဦးမယ် ဟုပြောပြီး ရေချူ ိးခန်းတွင်ရေကိုတစ်ဝကြီးချူ ိး လိုက်လေသည်။ရေချူ ိးပြီးအဝတ်အစားလဲကာ TVကြည့်နေလိုက်သည်တစ်နေ့ခင်း လုံး TVကြည့်ထားသောကြောင့် ၄နာရီလောက်ကျ တော့အိပ်ချင်လာသည် မျက်လုံးမှေးစင်းစင်းနဲ့ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်တက်အိပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်မ…

နောင်တနေ့ရက်များ နယ်မြိုလေးတစ်မြို့ အဖေနဲ့ အမေက ဝန်ထမ်းဘဝမို့ ကျနော်တို့ မိသားစုဘဝက ထွေထွေထူးထူး သိပ်မရှိပါဘူး။ ဆင်းလည်း မဆင်းရဲသလို ချမ်းသာလည်း  မချမ်းသာပါဘူး။   ပုံမှန် ကျောင်းတက်။ ကျောင်းဆင်း ဘဝနဲ့ဖြတ်သန်းလာလိုက်တာ ကျနော်ခုနှစ်တန်း အရွယ်ထိပေါ့။  ခုနှစ်တန်းရောက်တော့ အမဝမ်းကွဲ တစ်ယောက် အိမ်ကိုရောက်လာတယ်။ အမေ့ဖက်ကပေါ့။   အမဝမ်းကွဲ ရဲ့ အမေရော အဖေရော ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးသွားပီး သူနေတဲ့ ရပ်ကွက်ကလည်း  သိပ်မလုံခြုံ အိမ်ကလည်း မကောင်းတာနဲ့ အမေက မသင့်တော်ဘူးဆိုပီး အိမ်မှာခေါ်ထားလိုက်တာ။ အမက စတိုးဆိုင်မှာ စာရင်းကိုင်။   အမရဲ့ပုံစံကို နည်း နည်းပြောပြထားရအုံးမယ်။ အမက အသက် ၂၉။ ပိန်ပိန်ပါးပါး။ ပိန်ပိန်ပါးပါးဆိုပေမဲ့ သူရှိသင့်ရှိထိုက်တယ် နေရာတွေမှာတော့ ရှိတာပေါ့ဗျာ။   (ကိုယ့်လူတို့  က ဟာ ဘာညာတော့…

ကိုကိုမောင်နဲ့ချိုချိုအောင်(စ/ဆုံး) ဘူးခါးသီးရေးသည်။ (မောင်နှမအင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။ဖြစ်ရပ်မှန်ပေါ်အခြေခံထားပါသည်။)  ” ဒေါက် ဒေါက် သမီး ချိုချိုအောင်ရေ ”  ”ရှင်အမေ”    ”သမီး နင့်အကိုရော”  ”သိဘူးလေအမေ သူ့အခန်းထဲရှိမှာပေါ့ ”   ”မရှိဘူးမေမေကြည့်ပြီးပြီ ခုပဲပြန်ရောက်တယ် ဘယ်လစ်ပြန်ပြီလဲ  မသိဘူး”    ”ခုန လမ်းမှာတော့ သူ့သူငယ်ချင်းဖုန်းလာလို့ပြောတယ်အမေ   ကိုကျော်ကြီးတို့နဲ့ချိန်းနေတာကြားတယ်”    ”အင်း ဒီကောင်လေးကတော့ ခဏနေ ဖုန်းဆက် ပြီး အိမ်မှာပြန်လာ နေခိုင်းစမ်းသမီး ဘယ်မှလျှောက်မသွားနဲ့လို့ ဒီည မေမေနဲ့ဖေဖေ ပွဲရုံလုပ်ငန်းရှင်တွေအစည်းအဝေးရှိတယ် အဲ့မှာပဲညစာစားဖြစ်မယ်   သမီးတို့မောင်နှမ တစ်ခုခုသာဝယ်စားကြတော့ အိမ်မှာဘာမှမရှိဘူး”   ”ဟုတ်ကဲ့အမေ သမီးဖုန်းဆက်ပြီးပြန်ခေါ်လိုက်မယ်”  ”အေးအေး အာ့ဆိုမေမေသွား ပြီ သမီးဖေဖေကသွားနှင့်နေပြီ ကိုကိုမောင်ပြန်မလာခင် တံခါးတွေလိုက်ပိတ်အုန်းသမီး ခေတ်ကာလ  ကကောင်းတာမဟုတ်ဘူး ဂရုစိုက်နော်သမီး”   ”ဟုတ်ကဲ့အမေ”   မေမေအခန်းဝမှထွက်သွားတော့မှကိုကို့ကိုခေါ်ထုတ်ရသည်။ ”ကိုကိုထွက်လာတော့…

အချစ်ကံ (စ ဆုံး) မောင်လေးက ဆယ်နှစ်လောက်မှာမေမေတို့နှင့်မအိပ်ရာခွဲအိပ်တော့ငြိမ်းငြိမ်းနဲ့ပဲ အတူတူအိပ်ခဲ့တယ်။ တစ်ဦးတည်းသောမောင်လေး ဆိုပြီးချစ်လိုက်ရ တာ။ ရေချိုးတာကအစ.. သူပဲလုပ်ပေးအဝတ်အစားဆိုသူပဲဝတ်ပေးခဲ့တာ။ ညအိပ်ရင်လည်းသူပဲဖက်အိပ်ခဲ့တာ။မောင်လေး ကနို့ကိုင်အဖုတ်မထိတထိကိုင် တော့မောင်လေးပဲဆိုပြီးခွင့်ပြုခဲ့တယ်လေ။  မောင်လေးအသက် နည်းနည်းကြီးလာတော့မနက်ပိုင်းဆိုရင် .မောင်လေးကရှူးပေါက်ချင်လို့ဆိုပြီးဂွေးဥလေး တောင်တောင်နေတာ။ ချစ်လို့ဆိုပြီးဆွဲလိုက်ဆော့လိုက်ပေါ့။ ငယ်တုန်းကတော့မောင်လေးကိုချစ်လို့ဆိုပြီးဂွေးဥလေးကိုငုံစုပ်ပြီး စလေ့ရှိတာမောင်လေးက ကြိုက်မှကြိုက်လေ။ရှစ်တန်းလောက်အထိ လုပ်ပေးဖူးတယ်။နောက်ကျတော့မောင်လေးကလူပျိုဖြစ်လာတယ်။ အဲဒီတော့မောင်လေးကိုငြိမ်းငြိမ်းအခန်း ထဲမှာပဲ ကုတင်တစ်လုံးထည့်ပြီးခွဲအိပ်ခိုင်းတယ်။ ဒါပေမယ့်မောင်လေး ကလူပျိုသာဖြစ်တယ်။အမပေါ်ဆိုးနွဲ့နေတုန်းပဲလေ။ ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ပဲ။ ညအိပ်ရင်းပုဆိုးတွေကျွတ်တတ်တယ်။ကိုကညဘက်တရေးနိုးထရင်   သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်ပြီးစောင်တွေ ဘာတွေခြုံပေးရတယ်၊မောင်လေး လီး ကတော်တော်လေးကြီးလာပြီရှည်လည်းတော်တော်ရှည်တယ်။မောင်နှမချင်း မို့သာမကိုင်မိအောင်စိတ်ထိန်းနေရတာ ငြိမ်းငြိမ်းစိတ်တွေမရိုးမရြွဖစ်နေတာ ပေါ့။ အဲနောက်ပိုင်းဆယ်တန်းအောင်ပြီးနောက်မှာမောင်လေး အတတ်ဆန်းတွေတတ်လာတယ်။ ဖုန်းထဲမှာအပြာကားကြည့်တယ်။စောင်ခြုံပြီးကွင်းထု တယ်။မောင်လေးရှက်မှာစိုးလို့ဘာမှမပြောပဲ မသိချငိယောင်ဆောင်ခဲ့တာလေ။တေဇာမမကိုငယ်ငယ်ကလေးကချစ်တယ်၊၊မေမေတို့နှင့်ခွဲအိပ်ကတည်းက မမနှင့်အတူအိပ်ခဲ့တာ။မမနှင့်စအိပ်တာ   ဆယ်နှစ်သားကတည်းကပေါ့။မမကတေဇာ့ထက်လေးနှစ် တောင်ကြီးတယ်။မမကတေဇာကိုအရမ်းချစ်တယ်။ ငယ်  ငယ်တုန်းကရွှေပန်းလေးတောင်လာရင်မမကိုငုံခိုင်းလေ့ရှိတာ။မမငုံပေးရင်အရမ်းကြိုက်တယိ။ နောက်တော့မမကအရမ်းကိုလှလာတယ်။နို့ထွေလည်းထွားလာတယ်။ဖင်ကြီးတွေလည်းအကြီးကြီးဖြစ်လာတယ်ခါး လေးသိမ်သိမ်လေးနဲ့ဗျ။ရေချိုးခန်းက နေလုံချည်ရင်ရှားလေးနဲ့ထွက်လာရင်အရမ်းကြွေတယ်လေ။ သူသနပ်ခါးသွေးချိန်နောက်ကနေကြည့်ရင်အလိုလိုနေရင်းလီးကတောင်တယ်၊၊ရှေ့မှာ အားစိုက်ပြီးသွေးရင်နောက်ကတင်သားကြီးတွေလှုပ်နေတာကို ကြည့်လိုက်တိုင်းထလာလို့ ထုရတာလီးတောင်အောင့်တယ်။ အဝတ်အစားလဲရင်လည်း…

စိမ့် “လန်းတယ်နော် အကိုကြီး…..” ကျော်မျိုးဟန်စကားကြောင့် သိန်းဇော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ နုနုငယ်ငယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသက်က ၂၀ ကျော်ပုံ မရ။အသားလေးတွေက ရွှေရောင်ဝင်းနေသည်။ဝတ်ထားသောထဘီစကပ်က သူမ၏ကိုယ်အားတင်းကြပ်စွာ စည်းနှောင်ထားသဖြင့် ဖွံ့ထွားသော တင်သား အစုံက အလုံးလိုက်ကားအယ်ပေါ်လွင်နေသည်။အောက်ပိုင်းနှင့် ညီမျှသော ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကလည်းဖွံ့ထွားမှုမှာ အောက်ပိုင်းနှင့်ညီမျှရုံမျှမက လည် ဟိုက်အကျႌကြောင့် အိ၍တင်းနေသောအသားဝင်းဝင်းလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ်လှမ်းမြင်လိုက်ရသေးသည်။ တမင်ဖြောင့်ထားပုံရသော အချောင်း လိုက်ကျနေသည့် ဆံပင်လေးတွေကကျောဖက်လက်ပြင်တဝိုက်တွင် ဝဲနေသည်။ ပေါ်လွင်သော နှာတံလေး၏ထိပ်က ခပ်ချွန်ချွန်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းလုံးလုံး လေးများက မျက်ဆံကြီးကြီးဖြင့် ကော့ညွတ်ထူထဲသော မျက်တောင်ကြီးများ ဝန်းရံကာစွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကောင်မလေးက သူတို့ထိုင်နေရာဖက် သို့ တချက်လှည့်၍ မျက်လုံးလေးဝှေ့ကာပြုံးယောင်လေး တချက်သန်းပေးသွားသည်။ သူတို့ထိုင်နေတာက ၉၂ လမ်းထိပ် ဆဲဗင်းအလဲဗင်း ၇၁၁ လက်ဘက် ရည်ဆိုင်လမ်းမဘက် အစွန်ဆုံး စားပွဲတွင်ဖြစ်သည်။…

သူငယ်ချင်းလည်း အမုန်းဆွဲ (စ/ဆုံး) သူ ဆိုတာက မောင်မောင်ဦးပါ။ သူတို့ ဆိုတာက မောင်မောင်ဦးနဲ့ သိင်္ဂီမော်တို့လင်မယား။ ကျွန်မကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း။ နေရာကမြန်မာရိုးရာ သင်္ကြန်ပွဲကျင်းပနေနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံပြင်ပက တစ်နေရာ။ ဒီကိုလာရင်း မောင်မောင်ဦးနဲ့ စုံမိတယ်။ သူတို့လင်မယားနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ခြောက်လလောက်ရှိပြီ။ သူကလည်း တစ်ယောက်တည်း။ “နင့်မိန်းမရော” လို့ မေးတော့ သူ့ယောက္ခမ နေမကောင်းလို့ မြန်မာပြည်ပြန်နေတာ လေးလလောက်ရှိပြီလို့  ဖြေတယ်။ အခုသူတို့အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်တည်းပေါ့။ သူတို့အိမ်က အိမ်ဆိုတာထက် ကွန်ဒိုမီနီယံတိုက်ခန်းလို့ လို့ပြောရမှာပါ။ ဒီအခန်းကို ကျွန်မ  မကြာခဏရောက်ဖူးတယ်။ ပွဲတစ်ခုခုရှိလျှင် လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးက ဖိတ်တာကိုး။ ဒီမြို့မှာလည်း ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းဆိုလို့ သူတို့လင်မယားနဲ့  ကျွန်မနှစ်ယောက်ပဲရှိပါတယ်။   တစ်ခါတလေ သူတို့တိုက်အောက်မှာ ဘာဘီကျူး လုပ်စားကြရင်း ရေကူးကြတယ်။ စားသောက်ပြီး ညနေစောင်းမှပဲ ပြန်…

မစန်းနဲ့ လိုးမိခြင်း (စ/ဆုံး) ဂျူန်းဂျူန်း ဂျတ်ဂျတ်……….. ရန်ကုန်ကနေ မန်းလေးရထားကြီးဆန်တက်လေပြီ ဇော်ဇော်တစ်ယောက် စာရင်းကိုင် ၁ ဘဝနဲ့ရန်ကုန်ကနေ မန်းလေး ကုမ္မ ဏီ ရုံးခွဲကို ပြောင်းရွေ့ရတယ်။  ကားလတ်မှတ်မရလို့ရထားနဲ့လိုက်ခဲ့ရတယ် ။အထူးတန်းကုန်လို့ရိုးရိုးတန်းကသာ စီးခဲ့ရတယ် ။  မျတ်နှာချင်းဆိုင်က အဖိုး အဖွားလင်မယား ဘေးနားမှာက ၃၅ နှစ် တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် မစန်းနဲ့အတူ တွဲထိုင်လာရတယ်။   မစန်းက အရမ်းဖော်ရွေတယ်၊ ခုမ သိပေမဲ့ အရင်း ခြာအသိမိတ်ဆွေလို ပဲ။ စကားပြောရင်လည်း ပေါင်လေးပုတ် ပုခုံးလေးပုတ် ပူးပူးကပ်ကပ် သိပ်ပြောတက်တာ ။ မျတ်နှာချင်းဆိုင် အဖိုးအဖွားကဆို အရွယ် ကွာတဲ့ လင်မယားလို့ထင်နေကြတာ ။ ဟုတ်တယ်လေ မစန်းက မုန့်တွေ ကျနော်မစားရင် အထင်ခွန့်ကျွေးတာ ။သူယူလာတဲ့ ထမင်းကိုလည်း…