Day: August 17, 2021

မှိုင်းဆရာမှိုင်း (အစ/အဆုံး) ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မိန်းမသုံးယောက်နှင့် ကာမစပ်ယှက်ခြင်းအလုပ်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ပီပီပြင်ပြင် ပြုလုပ်ခဲ့ဖူးပြီ..။ ထို့ကြောင့် လူလားမြောက်ခဲ့ပြီဟု ဆိုနိုင်ပါတော့၏။ သူ… တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညက စီစဉ်ခဲ့သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့သည်လည်း ကာမ အငွေ့အသက် ကာမဓာတ်များ ကာမသိဒ္ဓိတွေ တိုးလျှက်ရှိနေပါသည်။   နောက်ထပ် ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့တစ်လုံးစီရင်ရန် ထွန်းထွန်း  ကြံစည်အားထုတ်လျက် ရှိ၏။ မကြည်ရှိန်၊ မတင်ရီမ၊ မဝင်းခင်တို့ဘက်ကို မလှည့်နိုင်သေး..။ ထိုသုံးယောက်ကမူ ထွန်းထွန်း၏ လီး ကြီးကို အောက်မေ့မျှော်လင့်လျှက် ရှိနေကြသည်။  မကြည်ရှိန်နှင့် မဝင်းခင်တို့မှာ ကာမပိုင်လင်ယောက်ျားတွေနဲ့မို့ ထွန်းထွန်းနှင့် နှစ် ပါးသွားဇာတ်လမ်းများကို တိတ်တိတ်လေး ကျိတ်၍သာ နေကြရသည်။ ထွန်းထွန်းအိမ်ဖက် အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ၍  မယောင်မလည် ရောက်ခဲ့ကြသော်လည်း ထွန်းထွန်းနှင့် တစ်ခါမျှ မတွေ့ခဲ့ကြရ..။ ထွန်းထွန်း အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ အဓိဋ္ဌာန်ဝင်နေသည်…

သူငယ်ချင်းနဲ့ ဘုရားဖူးတစ်ခေါက် (စ/ဆုံး) ကျုပ်လည်း ရုံးပိတ်ရက်ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ လိုင်းပေါ်ဖွင့်ပြီး ကြည့်မိတယ်။ သူများတွေ ဘုရားဖူးပုံတွေ တက်လာတော့ ကိုယ်လည်း သွားချင်တာပေါ့။ ဘုရားဘူးရင်း ရေကူးချင်မိတာ ဒါပေမယ့် တစ်ဘွေတည်း မသွားချင်ဘူး။ အဲဒီမှာပဲ မတွေ့တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းမလေးက မက်ဆေ့ လှမ်းပို့တယ်။  ‘ဘာလုပ်နေလည်း’  တဲ့။ ကျုပ်ကလည်း  ‘လိုင်းသုံးနေတာ နင်ကော ဘာတွေလုပ်နေ လည်း’  သူက ကျုပ်ငယ်ငယ်က ချစ်ခဲ့ရတဲ့သူ။ ခုတော့ သူက လွပ်လပ်သူ ကျုပ်က ဆော်တွေတစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ထားခဲ့ တဲ့သူ။ အမှန်ပြောရရင် ကျုပ်က သူ့ကို လိုးချင်တာ ဘာလို့တုန်းဆိုတော့ သူက အရပ်ပုပု ဖင်ကောက် ကောက် နို့က ခပ်ကြီးကြီးကိုး ဗျ။ ခုလောလောဆယ်တော့ ကျုပ်ဆော်ကို လိုးရတာများတော့…

တစ်နာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ် (အစ/အဆုံး) လက်ပတ် နာရီကို ချွတ်ရင်း မချိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ လေးနာရီ ထိုးနေပြီ။  နာရီကိုဘေးက စားပွဲပေါ် အသာအယာ တင်ပြီး  ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ အဖြူရောင် ကြွေပြားကြီးတွေ ကာထား ပြီး မီးခိုးရောင် ကြမ်းခင်းထားတဲ့ ရေချိုးခန်း ဟာ သန့်ရှင်း  ပြီး ခြောက်သွေ့နေတယ်။ သပ်ရပ်ရှင်းလင်းလွန်းနေတဲ့ အတွက် ဒီအိမ်ရဲ့ အိမ်ရှင်မဟာ အတော့်ကို ရပ်ရပ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း နေ တတ်တာပဲလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ရေစိုနေတဲ့ အကျႌကို အရင်ဆုံးချွတ် ရေညှစ်ပြီး ဘေဆင်ဘောင်ပေါ် တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီး တော့ ဂျင်းဘောင်ဘီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီက ထူတော့ ရေမညှစ်နိုင်တော့ဘူး။ အလိပ်လိုက်ကလေး ခေါက်ပြီးဖိလိုက် တော့ ဘေစင်ထဲ…

မှန်းပြီးလွမ်းမနေနဲ့ လိုးပြီးကြမ်းပလိုက် (စ-ဆုံး) ကြည်သာခင် ဒီကိုရောက်လာရသည်က ဒက်ဒီနှင့် မာမီတို့က “ သမီးရယ်…ကြီးမေက သမီးကို အကူအညီတောင်း တာပါ…ကြီးမေကြီးကို အားနာစရာကြီး မာမီတို့က ဘယ်ထားခဲ့ချင်ပါ့မလဲ…” ဟူသော စကားရပ်ဖြင့် ကြည်သာခင်မှာ ကြီးမေ ကြီး၏ အိမ်တွင် နေရစ်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ကြီးမေဆိုတဲ့ ဒေါ်လှနုက ဒက်ဒီရဲ့ အမကြီး။ သူတို့က မောင်နှမနှစ်ယောက်ထဲရှိ သည်။ ဒက်ဒီငယ်ငယ်ကတည်းက ကြီးမေကြီးရဲ့ သြဇာကလွှမ်းမိုးပြီးသား မာမီဆိုတာက ဘာမို့လို့လဲ ဒက်ဒီကို ဘယ်ပြောရဲပါ့ မလဲ…။ ကြည်သာခင် ကြီးမေကြီး၏ မိသားစုဝင်တွေကို သိပ်ပြီးကြိုက်လှသည်မဟုတ်ပါ။ ကြီးမေကြီးမှာ သားသမီးနှစ် ယောက်ရှိသည်။ အကြီးကမိန်းကလေး တင်နုသွယ် တဲ့ အငယ်ကယောက်ျားလေး တင်ဦးအောင် တဲ့…မမတင်နုသွယ်က အသက် (၂၀) ကျော်ပြီ။ အကိုလေး တင်ဦးအောင်က…

မရီရီဆွေ ကျွန်တော်ဆယ်တန်းနှစ်လောက်ကပေါ့ဗျာ တစ်ရက်ကျွန်တော်ကျောင်းဆင်းတော့ နည်းနည်းစောသေးတာနဲ့   အန်တီလေးကိုရုံးမှာ ဝင်ကြိုလိုက်မယ်ပေါ့  ကိုယ့်အတွေးလေးနဲ့ကိုယ်လျှောက်လာတာရုံးနားလည်းရောက်ရော  “ဟဲ့ ကိုရဲ ဘယ်သွားမှာလဲ”   အသံကြား လို့ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်တို  ့အိမ်နားကမရီရီဆွေ ဖြစ်နေတယ်.သူကအန်တီလေးနဲ့တစ်ရုံးတည်းမှာလုပ်တာ  “ဘာမှမဟုတ် ပါဘူး အန်တီလေးကိုလာကြိုတာ”  ကျွန်တော့အပြောလည်းကြားကော မရီကပြုံးစိစိနဲ့  ့   “နင့်အန်တီလေး ဒီနေ့အစည်းအဝေး  ရှိလို   ့နောက်ကျမယ်ဟဲ့ . ငါလည်းပြန်မှာငါနဲ့လိုက်ပြန်လိုက်ခဲ့တော့”  သူစကားကြားတောကျွန်တော့စိတ်ထဲနည်းနည်းပျော်သွား တယ်.ကျွန်တော်မှာအရွယ်လေးရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ့  ရပ်ကွက်ထဲကအပျိုအအိုမကျန် တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ဆို   မှန်းပြီးဂွင်း ထုနေရတာ. မရီတို  ့ဆိုတာထိပ်ဆုံးကပေါ့.ညနေပိုင်းအပြန်ဆိုတော့ကားကလည်းကျပ်ကျပ်  မဟုတ်လား.  “ဟဲ့ဘာလဲ ငါနဲ့မပြန်  ဘူးလား”  မရီကစိတ်မရှည်တော့သလိုပုံနဲ့ပြောတော့မှပဲကျွန်တော်လည်းအတွေးတွေထဲ ကလွတ်လာတော့တယ်. ” အာမဟုတ်ပါဘူး မရီနဲ့ပဲပြန်ရတော့မှာပေါ့”  ကျွန်တော့အဖြေကြားတော့သူမက ကျေနပ်သလို တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး  “ကဲ ဒါဆို မြန်မြန်လာ” လို့ဆိုလိုက်ပြီး ရှေ့ကထွက်သွားတော့တယ်. ကျွန်တော်ကတော့ နောက်ကနေပြီးမရီရဲ့…

မဖြူ ဝုန်းခနဲ ရွာချလိုက်သော မိုးကြောင့်… မြင့်ခိုင် ပြန်မည့်ဆဲဆဲ ဝတ်ထားသော ယူနီဖောင်းပင်ပြန်ချွတ်ရတော့မလို ပြန်တော့မယ် ဆိုမှ မိုးကလဲရွာလိုက်တာနော် တပ်ခွဲမှုး ဟုတ်ပါ့ စာရေးမရယ် ကျွန်တော်ပြောင်းလာထဲက အချိန်မှန်ကို ရွာတော့ တာပဲ တပ်ခွဲမှုးဒီမှာ လစာ စာရင်း သြော် အင်း အတော်ပဲ ဒါလေးစစ်ပီး မိုးတိတ်တော့ပြန်လို့ ရတာပဲ ကော်ဖီသောက်ဦးမလား တပ်ခွဲမှုး မဖြူ ပြောလဲပြော ထမိန်ကို တပ်ခွဲမှုးရှေ့ ဖြန့်ဝတ်ပြလိုက်သည် ုစည်ပင် ထမိန်ဗျောင် အောက်မှ မဖြူ အဖုတ်ကြီးက ဖောင်းပြီးကားထွက်နေသည် ဟုတ်..အင်း ဖျော်လိုက်လေ ကောင်းတယ် မိုးအေးတော့ ကောင်းတာပေါ့ မဖြူထွက်သွားပြီး မြင့်ခိုင် စည်းစားလိုက်သည် အင်းဒီ စာရေးမကြီးက ငါကြားထားတာနဲ့ တူနေဘီတူတယ်။ မိမိ မှာ အသက်…

ဆရာမ သို့ သခင်မ အပိုင်း (၁)ဟဲ့..ကျော်ကျော် ဘာလုပ်နေတာလဲ… ဆရာမ ဒေါ်ခင်သီတာစိုးရဲ့ အသံကြောင့် စာသင်နေတုန်း သူမတင်ပါးကိုငေးကြည့် နေတဲ့ကျွန်တော်သတိဝင်လာပါတယ်။ လာစမ်း…နင်အခန်းရှေ့ထွက်ခဲ့စမ်း..။ ဆရာမကကျွန်တော့ကို ခေါ်လိုက်ပါတယ်. ခုနကငါ ရှင်းပြနေတာနားလည်ရဲ့လား….ရှင်းရောရှင်းရဲ့လား။ ဗိုက်ခေါက်ကိုသူမလက်ချောင်းဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ဆွဲလိမ်လိုက်တာ ကြောင့် ကျွန်တော်အနည်းငယ်နာသွားတယ်။ နင်အဲ့ဒါကြောင့်လဲ ဒီအသက်အရွယ်ထိ (၁၀) တန်းမအောင်တာ..။ တကယ်တော့ အတန်းထဲမှာ ကျွန်တော်အသက်အကြီးဆုံးပါ.။ အသက်က (၁၈) နှစ်ကျော်ပါပြီ ကျောင်းထားတာနောက်ကျတာရယ်.. (၄) တန်းနဲ့  (၈) တန်းမှာ (၁)နှစ်စီကျပြီး (၂) နှစ်တက်ခဲ့ရတာကြောင့် (၁၈) နှစ်ကျော်မှ (၁၀) တန်းရောက်ခဲ့တာပါ။ အဲ့တော့..နင်အတန်းရှေ့မှာ နားရွက်ဆွဲပြီးထိုင်ထလုပ်စမ်း..။ အတန်းထဲကကောင်မလေးတွေနဲ့ ယောကျၤားလေးတွေက လှောင်ပြုံးပြုံးကြည့်နေကြပါတယ်။ သူတို့ကကျွန်တော့ကို လှောင်နေကျဖြစ်တာကြောင့် ကျေနပ်အားရတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကြည့်နေ တာပါ။ ကိုယ့်နားရွက်ကိုယ်ဆွဲကာ ထိုင်ထလုပ်နေရပါတယ်။ တစ်..နှစ်..သုံး…လေး အခန်းထဲမှ…

အပျိုစင် လုံမေချော အိမ်ရောက်တော့သူ့ဇနီးသင်းသင်းကိုမတွေ့၍အိမ်ဖေါ်မသန်းရွှေအားနင့်အမဘယ်သွားသလဲဟုမေးလိုက်သည်။ “အော် အကို ပြန်လာပြီလား။အမဟိုဘက်တိုက်ခန်းကအဒေါ်တို့အိမ်သွားနေတယ်ကျမသွားခေါ်လိုက်ရမလား”   ဒီအခွင့်အရေးကိုစောင့်နေသော ကိုဇော်ဝင်းသည်ရတဲ့အခွင့်အရေးကိုလက်မလွတ်စေရန်။စဉ်းစားရင်း  “မခေါ်ပါနဲ့ဟာ။ နေပလေ့စေ။”  “အော်။ ဒါဖြင့်အကိုလဘက် ရည်သောက်မလား။ကျမသွားဖျော်လိုက်မယ်လေ”  “အေး ကောင်းသားဘဲ”  ဆို၍သူ၏ဝတ်ထားသောတိုက်ပုံချွတ်၍   “ရော့ သန်း ရွှေ။အကိုအကôျအခန်းထဲမှာသွားချိတ်ထားစမ်း”  ဟုဆိုရပြီးလှမ်းပေးလိုက်သည်၊ဘာမျှသိရှာသောမသန်းရွှေမှာကပြာကသီလှမ်း ယူပြီး။အိမ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်သွားသောအခါ။အကြံယူနေသောကိုဇော်ဝင်းကနောက်မှထလိုက်သွားပြီးအခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက် သောအခါ။မသန်းရွှေခမျာ  “ဟင် အကိုဒါဘာလုပ်မလို့လဲ” “ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ညီမကိုအကို ချစ်မလို့ပါ။” “ဟင့်အင်း အကိုကျမ ကြောက်တယ်ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ အကို”   ကိုဇော်ဝင်းသည်အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီးမသန်းရွှေအနားသို့ထိုးဝင်လာနေပြီး။ “မကြောက်ပါနဲ့ညီမရယ်အကိုဟာလေညီမကိုချစ်နေတာကြာပြီ။ဒီလိုအခွင့်အရေးမကြုံလို့စောင့်နေရတာ။အခုမှဒီအခွင့်အရေးကြုံ တော့တယ်” ဆိုပြီးမသန်းရွှေအားတင်းပွေ့ပြီးပါးနှစ်ဘက်ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်း၍။ကုတင်ပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီးဖက်ထား၏၊မသန်း ရွှေလဲအမျိုးမျိုးညင်းဆန်ရုန်းကန်သော်လဲလှောင်အိမ်ထဲမိနေတဲ့ငှက်သတ္တဝါပမာမျက်ရည်ကျငိုကျွေးနေသော်လဲအချီးနှီးသာကို ဇော်ဝင်းသည်သူရဲ့လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဝရေးကိုသာအဓိကထားပြီးကျိုးစားနေသည်၊   “တိတ်ပါကွယ်မငိုပါနဲ့အကိုကညီမကိုတကယ် ချစ်နေလို့ပါ”   ဆိုပြီးပါးနှစ်ဘက်ကိုမွှေးမွှေးပေးလိုက်ပါးစပ်ခြင်းတေ့၍စုတ်လိုက်လုပ်ပေးနေလေသည်၊မသန်းရွှေမှာအပျိုတော်ဝင် စ ၁၆နှစ်အရွယ်အသက်နှင့်မလိုက်အောင်ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်မှာအဆင်ပြေပြီး။ရင်၃၁။တင်၃၆လက်မရှိ၍ငါးရံ့ကိုယ်အနေအထား ရှိလေတော့ကိုဇော်ဝင်းမပြောနဲ့စာရေးသူ။စာဖတ်သူတွေရောသရေကျလောက်တဲ့အချိုးအဆစ်ပြေပြစ်သူတယောက်ဖြစ်သည်၊ကို ဇော်ဝင်း၏အပြုအစုနှင့်အကြမ်းဖက်နေသည်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်သောမသန်းရွှေခမျာမှာတောင်းပန်၍မရသည်ဖြစ်၍ငြိမ်နေလေ သည်၊ထိုအခါကိုဇော်ဝင်းသည်တဆင့်တက်၍မသန်းရွှေ၏အကôျကျယ်သီးများကိုတလုံးစီဖြုတ်ရင်းပါးနှစ်ဖက်ကိုမွှေးလိုက် ပါးစပ်ချင်းတေ့၍စုတ်လိုက်လုပ်ပေးရင်းပေါ်ထွက်လာသောမသန်းရွှေ၏လဖက်ရည်အကြမ်းပုဂံအလုံးသာသာရှိသောဝင်းဝါဖေါင်း  ကြွနေသောနို့နှစ်လုံးကိုတဘက်သောလက်ကအအားမပေးဘဲဖျစ်လိုက်ညှစ်ပလိုက်ပွတ်လိုက်အမျိုးမျိုးပြုစုပေးနေလေတော့မ သန်းရွှေခမျာလူးလွန့်တုန်လှုပ်ရုန်းကန်လာရင်း “လွှတ်ပါအကိုရယ်တော်ကြာမမလေးပြန်လာရင်အဆူခံနေရပါအုန်းမယ်” “အို ဒီအတွက်ဘာမှမပူပါနဲ့ကွယ်။နင့်အမဟိုဘက်တိုက်မှာဖဲသွားကစားနေတာပါ။တော်တော်နဲ့ပြန်မလာပါဘူး”  “ဟင့် အင်း အကို  ဟင့်အင်း…

အမှန်တကယ် စားသုံးသူ အလုပ်လုပ်နေရာမှ အသင်းအမှုဆောင်ကိုသောင်းစိန်နှင့်အတူဝင်လာသောမိန်းမလှလေးဆီမျက်စိကရောက်ဖြစ်သည်။ “အောင်သူ  ဒါ မင်းနဲ့အတူ တာဝန်ကျတဲ့ အရောင်းပဲ”   ကိုသောင်းစိန်ကတည်တည်တန့်တန့်မိတ်ဆက်ပေး၏။ အောင်သူကသမဝါယမ ကုန်ဝယ် စာအုပ်များအစီအရီထပ်ထားသောစာပွဲဘေး နှစ်တောင်ခန့်ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ၏စာအုပ်ပုံလေးပုံကြားမှခါးဆန့်၏။   “ဟုတ်ကဲ့  ဦးလေး သူ့ကို ဘာတာဝန်ပေးရမလဲ ဟင်”  “အရောင်းပါဆို ကုန်ချိန်တဲ့ဘက်ကပေါ့ဟ ညနေကျရင် ဥက္ကဌအိမ်ကို ခွေအပ်ရင်းမင်း လာခဲ့အုံးနော် ကြားလား”  “အော် ဟုတ်ကဲ့ ဦးခင်မောင်။ (၅)လမ်း အဘဦးအောင်ရှိန် ရှိလား”  သူကဆိုင်ရှေ့တွင်ကြိပ်ကြိပ်တိုးနေ သောလူအုပ်အပေါ်မိုး၍ဆိုင်အတွင်းမှအသံကျယ်ကျယ်အော်ရင်းစာအုပ်ထောင်ပြ၏။  “ရှိတယ် ရှိတယ် ဆပ်ပြာ နို့ဆီ  ဖယောင်းတိုင်”  “အကုန်ယူမယ်ပြောလဲ ပြီးတာပဲဗျာ” “ဟဲ အကုန်မယူဘူး ငွေကမလောက်ဖူးဟဲ့”  “အခုပေးနေတာ ဆပ်ပြာ။နို့ဆီ။ ဖယောင်းတိုင်သုံးမျိုးပဲ ကုန်နေပြီး အဒေါ်ရဲ့”  အောင်သူဘေးမှဘောက်ချာရေးနေသော “အမာ” ကဇီးထုပ်တစ်ထုပ်ကိုးစားရင်းမှ  ခေါင်းထောင်ပြီးပြောသည်။ အမာက (၁၀)…

အမုန်းငယ် စာမိတ်ဆက်ပြန်မပြောချင်တော့လောက်အောင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေကို ရင်ဖွင့်ချင်နေတာကြာပြီပေါ့။ အခုတော့တွေ့ ပြီလေ ရင်ဖွင့်ခွင့်တွေရခဲ့ပြီပေါ့။ နာမည်လား အမုန်းငယ်တဲ့ အသက်က ၂၀ နှစ်ကျော်ပေါ့။ ပညာလား ဘွဲ့ရပြီးပြီလေ။ သမိုင်းနဲ့နော်။ နေတာကဧရာဝတီတိုင်းထဲက ပင်လယ်နဲ့ နီးတဲ့ရွာလေးကပါ————– ကိုယ့် ကိုယ်ကိုအထင်ကြီးနေကြတဲ့ ကောင်လေးတွေရော  ကောင်မလေးတွေရော ဒီဇတ်လမ်းလေးဖတ်ပြီး စာနာ နားလည်တတ်ကြစေချင်ပါတယ်ကွယ်။ အပိုင်း (၁)   မုန်း ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ရွာ လေးက ပင်လယ်ကြီးကိုနေ့တိုင်းကြည့်ခွင့်ရတဲ့ရွာလေးတရွာပါ။ မုန်း တို့ရွာမှာက ပင်လယ်လုပ်သားတွေ များတယ်လေ။ ယာလုပ် တဲ့သူကရှားပါးပေါ့။ ဒီတော့ ပင်လယ်ရေကိုအမြဲထိတွေ့နေကြတဲ့ လူကြီးလူငယ်တွေက မိုးလင်းဒါနဲ့ အရက်ကလေးကထွေပြီလေ။  မုန်း က ဒီတုံးကအပျို ပေါက်ပေါ့။ အခုမှစရှက်တတ်ပြီး မပြောရဲ မလာရဲ နဲ့အိမ်မှာပဲအမြဲနေတတ်တဲ့အပျိုပေါက်စ မွေးနုစပေါ့။ ဒီ တုံးက ငယ်သူငယ်ချင်းဖိုးထောင်ကအိမ်ကိုဝင်ထွက်နေကြလေ။ သူလဲ…