ရောဂါ

ရောဂါ ( စ / ဆုံး )

စန်းခင် နှင့်အုန်းသန်းတို့သည် အသက် (၁၅)(၁၆) အရွယ် အပျိုပေါက်များ ဖြစ်ကြ၏ ။တောနေ လူတန်းစားများဖြစ်ကြသည့် အလျောက် ကြုံသလို လုပ်ကိုင်၍ မိသားစု စားဝတ်နေရေး ကို တတောင့်တနေရာ မှ ဖြည့်စွက်နေကြရသူများဖြစ်ကြ၏။  စန်းခင် တွင် ဖခင်မရှိပဲ မိခင်မုဆိုးမ နှင့် မောင်ငယ်နှစ်ယောက်လူမမယ်များရှိ၏ ။ မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည် က အသက် (၃၅) နှစ်လောက်ရှိ ပြီး ကြုံရာအလုပ် လုပ်၍ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို ဦးဆောင်ဖန်တီး   နေသူဖြစ်၏ ။ အရင်က မဝင်းကြည်သည် နွေတွင် စပါးဒိုင်  မှ စပါးဝယ်၏ ။ မနှစ်ကတော့ အလုပ်ကြမ်း ဒဏ်တွေပိ၍ မဝင်းကြည်သည် အတော်ပင် မမာလိုက်၏ ။ ကံကောင်းထောက်မ ၍    ထူထူထောင်ထောင်ပြန်၍ ဖြစ်လာခဲ့ရသော်လဲ အရင်လို အလုပ်ကြမ်း မလုပ်နိုင်တော့ချေ။   အလုပ်ကြမ်း မလုပ်နိုင်တောသော မ ဝင်းကြည်သည် အိမ်တွင် နေ၍ ထမင်းချက်၊ဟင်းချက်၊ အိမ်ဗာရီယ များကို လုပ်နေသူ သမီး စန်းခင် ကို အလုပ်ခွင်သို့ ပို့ရတော့၏။  မဝင်းကြည် ကတော့ အိမ်ရှေ့တွင်ပင်အကြော်ကြော်၍ ရောင်းရ၏။မဝင်းကြည် ၏ နေရာသို့ရောက်ရှိလာသော စန်းခင်က နွေရာသီ တွင် စဝပါးအဝယ်ဒိုင် ထံ စပါးသယ်၏။ မိုးရာသီတွင်တော့ သူ့အမေ ဝင်းကြည်လို လယ်ထဲ ဆင်း၍အလုပ်မလုပ်ပေ။

သူမကတော့ပုဇွန်ဖောင်တွင် ပုဇွန်ငါး ရွေးကာ ရလာသော ဟင်းစားကို ရွာထဲ လှည့်၍ ရောင်းပြီး ဝမ်းစာရှာရ၏။  အုန်းသန်းကတော့  ဖခင်ရော၊မိခင်ရော မရှိတော့ပါ။ ဖွားအေဖြစ်သူ နှင့် မြေးအဖွားနှစ်ယောက်အတူနေရ၏။ အုန်းသန်းသည် အဖွားဖြစ်သူ  ဒေါ်စောရှင်မှာ အနိပ်သည်ဖြစ်၏။အသက် (၇၀) ကျော်လာပြီဖြစ်၍  သိပ်ပြီး အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့ပေ။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ဒေါ်စောရှင် သည် ခြေရင်းအိမ်မှ မဝင်းကြည်နဲ့ တိုင်ပင်၍ မဝင်းကြည် ၏ သမီး စန်းခင် နှင့် အတူ အုန်းသန်းကိုပါ လိုက်ပါ ၍ အလုပ် လုပ် စေ၏။  သူတို့နေထိုင်သော ရွာသည် ဒိုင်နယ် ကျေးရွာ တစ်ခုဖြစ်ပြီး အိမ်ခြေ (၃၀၀)နီးပါးရှိသော ရွာကြီးဖြစ်၏။ မြို့ နဲ့ဆိုလျှင် (၅)  မိုင်မျှသာဝေး၏။ မြို့သို့ ရေလမ်းမှ ပဲ့ထောင်နဲ့ သွားရလျှင် ကွေ့ပတ်နေသော  ချောင်းတလျှောက်မှနေ၍ မြစ်ပင်ကျယ်သို့ မောင်း ထွက်၍ တစ်ခါ မြစ်ပြင်အတိုင်း ဆက်၍မောင်းသွားရ၏ ။ (၂)နာရီနီးပါးမျှမောင်းရ၏။

စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်းတို့၏ နေထိုင်ရာ ကျေးရွာမှ မြို့သို့ တစ်နေ့လျှင် ပဲ့ထောင် နှစ်စီးထွက်၏။ မြို့သို့ ကုန်းလမ်းမှ သွားလိုကလည်း  ရွာ၏ အနောက်ဖက်၊ မိုင်ဝက်လောက် အကွာအဝေးသို့   ခြေလျင်လျှောက်၍ သွားပြီး ထိုရွာ နှင့် မိုင်ဝက်မျှအကွာတွင်ရှိသော ကား လမ်း၊ ရထားလမ်း သို့ ရောက်၏။  ထိုကားလမ်းတွင် သူမွတို့ကျေးရွာကို ဖြတ်သန်း၍ အခြားကျေးရွာကြီးများသို့ ပြေးဆွဲနေသော  ဂျစ်ကားများကို တား၍ စီးနိုင်၏။ ကုန်းလမ်းမှ မြို့သို့ သွားလျှင်တော့ နာရီဝက်သာသာလောက်ပင် ကြာ၏။  စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်း တို့သည် ဤမျှ လောက်နီးသော မြို့သို့ တစ်လနေလို့တစ်ခေါက် မရောက်ကြချေ။ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို အချိန် နှင့် အမျှ  ရုန်းကန် ၍ ရှာဖွေ ဖန်တီးနေရသောကြောင့်ပင် ဖြစ်၏။ ကြုံရာအလုပ်ကို ကာယအားဖြင့် လုပ်ကိုင်နေရ၍ လားတော့မသိပါ၊ စန်း ခင် နှင့် အုန်းသန်းတို့သည် အသက် (၁၅)(၁၆) လောက်သာရှိကြသော်လည်း သူမတို့ ၏ ခဒါ ကိုယ်များသည် အပျိုကြီးဖားဖား     ဖြစ်နေသူများထက်ပင် တောင့်တောင့်တင်းတင်းရှိကြ၏။ စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်းတို့မှာ ရုပ်ကလေးတွေကလည်း ခပ်ချောချောဖြစ် သလို၊ သူမတို့ ၏ ခံဒါ ကိုယ်များကလဲ အချိုးအစား ကျန ၍ ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း  ရှိကြသဖြင့် ရွာထဲမှ ကာလသားများသာမက၊  အရွယ်မရွေး၊ ယောက်ျားများတို့၏ စူးစူးရှရှ အကြည့်များကို သူမတို့သည် ရင်ဆိုင်တွေ့ကြုံနေရ၏၊

တချို့လက်ရဲဇက်ရဲ ယောက်ျားကြီးများဆိုရင် ဖင်ပုတ် ခေါင်းပုတ် ကျောသပ် ရင်သပ်ဖြင့် လူလစ်ရင် လစ်သလို လုပ်တတ်ကြသေး၏ ။ သူမတို့၏ မိသားစုများကလဲ တောင့်တောင့်တင်းတင်း၊ အသိုင်းအဝိုင်း ကောင်းလှသည်မဟုတ်တော့ မလေးစားတာလဲ ပါ၏။ စော်ကားချင်တာလဲပါ၏။  သဘောကျလို့တကယ်ယူမလားဆိုတော့လဲ ခုချိန်ထိ တည်တည်တံ့တံ့ ပြောဆိုခဲ့ဘူးသူ  ယောက်ျားများ မရှိခဲ့သေးပါ ။စန်းခင်ဆိုလျှင် မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည် အလုပ်လုပ်နိုင်စဉ်က သူမက အိမ်တွင်သာနေ၍ မီးဖိုချောင် ကိတ်စ နဲ့ လူမမယ်မောင်လေးနှစ်ယောတ်၏ ဗာရီယ ကိတ်စများကို တာဝန်ယူ လုပ်ကိုင်ရ၏။ အခုသူမ၏ မိခင်     မဝင်းကြည် မ မာပြီးသည့်နောက် အလုပ်ကြမ်းမလုပ်နိုင်တော့ စန်းခင်က အိမ်ပြင်သို့ ထွက်၍ အလုပ်လုပ်ရ၏။ မဝင်းကြည်မှာ ပြန်၍ နေကောင်း လာသော်လည်း၊ အလေးအပင်မထမ်းနိုင်တော့ခြင်း၊ အအေးဒဏ်  အမောအပမ်း ဒဏ်တို့ကို မခံနိုင်တော့ခြင်းကြောင့်သာ အလုပ် ထွက်၍မလုပ်ခြင်းဖြစ်၏ ။ကျန်တာကတော့ မဝင်းကြည်မှာ လူကောင်းပကတိပင်ဖြစ်၏။

မဝင်းကြည် ပြန်ကောင်းလာတာကလည်း ရွာထဲမှ ဆေးထိုးဆရာ ကိုမြင့်အေး ကောင်း၍ ဖြစ်၏။ မဝင်းကြည် နေမကောင်းတော့  ကိုမြင့်အေးက ဆေးကို အလကားကုပေး၏။ ဆေးကုပေးရုံသာမဟုတ်၊ မဝင်းကြည်   နေမကောင်းစဉ်ကာလအတွင်းတွင် ဆန်၊  ငါးပိ၊ ငါးခြောက် တို့ကိုလည်း ရံဖန်ရံခါ ယူလာပေးသေး၏။ တခါတရံ မျိုးတွင်လဲ မဝင်းကြည်၏ သမီး စန်းခင်ကို “နင်တို့မောင်နှမ တွေ မုန့်ဝယ်စားဖို့ မုန့်ဖိုး” ဟုဆိုကာ  ငွေနှစ်ရာ သုံးရာပေးတတ်သေး၏။  ကိုမြင့်အေးမှာ ဆေးမှူးလည်းမဟုတ်ပါ။ တိုင်းရင်း သမားတော်လည်း မဟုတ်ပါ။ အပ်ပုန်းကိုင် (ရမ်းကု) ဒေါက်တာပင်ဖြစ်၏။ ဒါပေမဲ့ ကိုမြင့်အေး ကိုအထင်သေး၍ မရပါ။ ရွာတွင်  တာဝန်ကျသောဆေးမှူးက  ညကျတီဗီ ကြည့်ချင်ရင် တခြားအိမ်သွားကြည့်ရ၏။ကိုမြင့်အေးကတော့ သူ့အိမ်တွင် အပေါ်စက်  အောက်စက် အပြည့်အစုံရှိ၏။

ရွာရှိဆေးခန်းမှာ လူမစည်သော်လည်း ကိုမြင့်အေး ၏ အိမ်တွင်တော့ လူနာတွေ တန်းစီနေ၏။ ကိုမြင့်အေး နဲ့ကု၍ မပျောက်သော  လူနာဟူ၍ ခပ်ရှားရှားဖြစ်၏။ ကိုမြင့်အေး နဲ့ ကု ၍ ဆေးမှားပြီး ဒုတ်ခ   ရောက်ရသူမှာ တစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မရှိခဲ့ဘူးပေ။ ဒါ ကြောင့်လဲ ကိုမြင့်အေး ၏ အပ်ပုန်းမှာ အနရယ်ကင်းနေ၏။ နောက်ပြီး ဘယ်က ဘယ်လိုလုပ်လာသည်မသိ။ ကိုမြင့်အေးတွင် တိုင်း ရင်းဆေးဆရာ  အသိအမှတ်ပြု လက်မှတ်ကလဲ ရှိ၏။ သူဆေးကုလာသည်မှာလဲ (၁၀) နှစ်ကျော်ပြီဆိုတော့ ရွာထဲတွင် ဆရာကြီး တစ်ဆူဖြစ်၍ နေ၏။ ရွာသူရွာသားအတော်များများက သူ့ကို အားထားကြရ၏။   ကိုမြင့်အေးမှာ အသက်(၄၀)ခန့်ရှိပြီး လူပျိုကြီး ဖြစ်၏။ မြို့ကျောင်းတွင် (၉) တန်းထိ ပညာသင်ဖူးပြီး မြို့ရှိ နာမည်ကြီး ဆရာဝန်ကြီး တစ်ယောက်ထံတွင် (၁၀) နှစ်လောက်အတူ နေကာ  ဆရာဝန်ကြီးဆေးကုသရာတွင် ကူညီဆောင်ရွက်ပေးရ၏။ နောက်ပိုင်းတွင် ဆရာဝန်ကြီး က လူနာကို စမ်းသပ်ရုံသာ စမ်းသပ်ပြီး လိုအပ်သော ဆေးများကို နှုတ်မှ ပြောရုံသာဖြစ်၏။ အနာဆေးထည့်ပေး၏။

အပေါက်အပြဲကို ချုပ်ပေးရ၏။  ဆရာဝန်ကြီးက ရန်ကုန်ကို ပြောင်းသွားသောအခါတွင် ကိုမြင့်အေးက ရွာသို့ ပြန်လာ၍ဒေါက်တာ လုပ်တော့၏။ သူ၏လုပ်ငန်းမှာ အောင်မြင်သည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်၏။ တစ်ရွာလုံး၏ နှုတ်ဖျားတွင် “ဆရာ” “ဆရာ”  ဟူ၍ ဖြစ်နေ၏။ ဒီလို နာမည်ရ ဆရာကိုမြင့်အေးက မုဆိုးမဖြစ်သူ မဝင်းကြည်ကို အလကားကုပေးထားသည်။ မဝင်းကြည် အဖို့  နည်းနည်းနောနော ကုသိုလ်မဟုတ်ပေ။  ဒါပေမဲ့ ရွာထဲမှာတော့ တစ်ချို့က ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စား၍ ဆရာကိုမြင့်အေး နှင့် မဝင်းကြည်တို့က ဘာလိုလို ညာလိုလို နဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဟု အတင်းပြောနေကြသေး၏။   ဒီလိုပြောနေကြတာလဲ သိပ်ပြီး အဆိုးဆို၍ မရ။ ကိုမြင့်အေးကလည်း  “ဇ” ရှိသည်။ မဝင်းကြည်ကလည်း “အလှ” ရှိ၏။ မဝင်းကြည်မှာ အသက် (၄၀)ဆိုသော်လည်း ဘဝပေးကုသိုလ်ကြောင့်  အလုပ်ကြမ်းပင် လုပ်လင့်ကစား အရွယ်တော်တော်တင်၏။ မသိလျှင် (၃၄) (၃၅) လောက်ဟုထင်ရ၏။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က  လဲ လုံးကြီးပေါက်လှ။ အရပ်နည်းနည်းမြင့်တော့ ပို၍ ကြည့်လို့ ကောင်း၏။

အသားကလည်း    ဖြူသေးတော့ ကလေး(၃) ယောက် သာ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ ရှိမနေလျှင် မဝင်းကြည်သည် အပျိုကြီးဟုပင် ထင်ရမည်ဖြစ်၏။မဝင်းကြည် ယောက်ျား ဆုံးသွားသည်မှာ  (၂)နှစ်ခန့်သာရှိသေး၏။ သူမ ၏ ယောက်ျားရှိစဉ်ထဲက ကိုမြင့်အေး မှာ မဝင်းကြည် တို့၏ အိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိ၏။မဝင်းကြည်  ၏ ယောက်ျား ဆုံးတော့  ကိုမြင့်အေးက ခါတိုင်းထက်ပို၍ အဝင်အထွက် လုပ်လာ၏။ ဒါကြောင့်လဲ ပတ်ဝန်းကျင်က ပြောကြတာပဲ ဖြစ်မည်။  ဘယ်သူတွေ ဘာပြောပြော ကိုမြင့်အေးကတော့ မဝင်းကြည်၏ အိမ်သို့ အဝင်အထွက် မပျက်ပါပေ။ မနက်ပိုင်းသာ ဖွင့် သော မဝင်းကြည်၏ အကြော်ဆိုင်သို့ ကိုမြင့်အေးသည် မနက်တိုင်းရောက်၏။  အကြော်ဆိုင်သို့ ကိုမြင့်အေးသည် မနက်တိုင်း ရောက်၏။ အကြော်ဆိုင်ပိတ် ပြီးချိန်တွင်လည်း နေ့လည်ခင်း၊ ညနေခင်း စသော အချိန်များတွင်လည်း ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည်  တို့ အိမ်သို့ ရောက်  လာတတ်သေး၏။ တခါတရံ ညဖက်အချိန်မတော်ပင် မဝင်းကြည်၏ အိမ်သို့ လာတတ်သေး၏။ မဝင်းကြည် ကတော့ ကိုမြင့်အေး အတွက် ဆိုလျှင် သူမ ၏ အိမ်သည် အချိန်အခါမရွေး အမြဲတံခါးဖွင့်ထား၏။

ကိုမြင့်အေး သည် အသားညိုညို ရုပ်သန့်သန့် ဖြစ်၏။ အရပ်မြင့်မြင့် ၊ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ဖြစ်၍ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းရှိ သည်ဟု ဆိုရမည်ပင်ဖြစ်၏။  မဝင်းကြည်တို့အိမ်မှာ ခြံဝိုင်းလေး နဲ့ ဖြစ်ပြီး ပျဉ်ခင်းဝါးထရံကာ သွပ်မိုးဖြစ်၏။ သူမ၏ ယောက်ျားမ ကွယ်လွန်မှီကလေးမှ ဆောက်ပေးခဲ့သော အိမ်ဖြစ်၏။ ဝါးထရံကာ ဆိုသော်လည်း ဆိုင်တွင် ရောင်းသော  ရောင်းတန်းလွှာ ချင်းဝါး  တခုမဟုတ် ဝါးကို ထု၍ ခွဲကာ ဖြန့်ပြီး အဆစ် အတွင်းသားများကို လွှာထုတ်ကာ ကိုယ်တိုင် ယက်ထားသော စိပေါက်ဝါးထရံသာ ဖြစ်၏။ ထူထူထဲထဲဖြင့် နှစ်ရှည်ခံ၏။ ရေနံချေးပါ  သုတ်ထားသဖြင့် ပိုးပါမစားတော့။ ဒီအိမ်လေးရှိ၍ မဝင်းကြည်တို့ သားအမိတ တွေ အိဒြေရနေခြင်းဖြစ်၏။   မိုးရာသီ ရောက်ပြီဆိုလျှင် မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသ ဖြစ်သည့်အတိုင်း၊ မိုးကသိပ်ပြီး မပြတ်ချင်တော့ပါ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုရွာတတ်၏။ ပြတ်လည်း တစ်ရက်နှစ်ရက် ခန့်ပင်ဖြစ်၏။  ညနေ (၆)နာရီလောက်က ညနေစာ ထမင်းစားပြီး  မိုးကောင်းနေသည့်ကြားမှပင် စန်းခင် နဲ့ အုန်းသန်း တို့သည် ပုဇွန်ဖောင် သို့ ပုဇွန် ရွေး ငါးရွေး ရန် ထွက်သွားကြ၏။ ထုံးစံအတိုင်း  ခမောက်ကိုယ်စီ ဆောင်း၍  ပလတ်စတစ်ကို ခြုံကာ သွားကြရ၏။

စန်းခင် နှင့် အုန်းသန်း တို့ ထွက်သွားပြီး မိုးကပို၍ ရွာလာ၏။ မဝင်းကြည် သည် ထိုင်ရာမှထ၍ ပြုတင်းပေါက်များကို ပိတ်လိုက်၏။  ပြီးတော့ ဖိနပ်ချွတ်ရှိ တစ်ပေါက်တည်းသော တံခါးကိုပါ ပိတ်လိုက်၏။   ခဏနေတော့ အငယ်ကလေးနှစ်ယောက်က အိပ်ချင်လာ သည် နဲ့ အိမ်ရှေ့နဲ့ ပိုင်းခြားကာ ထရံပါးလေးဖြင့် ကာထားသော အခန်းအတွင်း သို့ဝင်၍ ကလေးနှစ်ယောက်ကိုသိပ်ရ၏။ အကြီးက  (၅)နှစ်၊ အငယ်က  (၂)နှစ်ကျော်သာရှိသေး၏။ ကလေးနှစ်ယောက် အိပ်သွားပြီဆိုတော့မှ မဝင်းကြည် သည် အိမ်ရှေ့ သို့ ထွက်၍ထိုင်လိုက်၏ ။ အိမ်ရှေ့တွင်တော့ ဘက်ထရီမီးရောင်လေးက မှုန်ပြပြလေးဖြစ်၏။  မဝင်းကြည် တို့အိမ်သည် (၃) ပင် (၂)  ခန်းဖြစ်ပြီး အတွင်းတံခါးမရှိပဲ ဖိနပ်ချွတ်ပတ်လည်ကို ဝါးထရံဖြင့် အလုံပိတ်ကာထားကာ ခေါင်းရင်းဘက်နံရံတွင် ပြုတင်းပေါက် တစ်ပေါက်၊ ခေါင်းရင်းဖက်ခြမ်း၊  အိမ်ရှေ့ဘက်တွင် ပြုတင်းပေါက်တစ်ခုရှိ၏။ ခြေရင်းဖက်ခန်းတွင်တော့ ဝင်ပေါက် ထွက်ပေါက်  တစ်ခုရှိပြီး သစ်သားတံခါးတစ်ချပ်တပ်ထား၏။  အိမ်ရှေ့ရောက်လာသော မဝင်းကြည် က မနက်ကျရင် အကြော်ကြော်ရန် ဗူးသီး များကို စိတ်နေ၏။ ဗူးသီးများစိတ်ပြီးသွားသည် နှင့် ပြောင်းဖူးစေ့များကို အစေ့ထွင်၍နေ၏။ လက်က အလုပ်လုပ်နေရင်း   မဝင်း ကြည် ၏ စိတ်ကတခြားသို့ ရောက်နေ၏။မဝင်းကြည် ထံသို့ ကိုမြင့်အေး ညဖက်မရောက်ဖြစ်သည်မှာ (၁၀) ရက်ခန့်ပင်ရှိပြီဖြစ်၏။  မလာတာကြာတော့လည်း မဝင်းကြည် က ကိုမြင့်အေးကို မျှော်နေမိ၏။

မျှော်ရသောအကြောင်းရင်းကလည်းရှိ၏။   ကိုမြင့်အေး ကသူမတို့သားအမိတွေပေါ်အလွန်ကောင်း၏။ အထူးသဖြင့် မဝင်းကြည်  ၏ အပေါ်တွင် ကိုမြင့်အေးသည် တော်တော်ကောင်း၏။ ကိုမြင့်အေး ကောင်းလိုက်သည်မှာ မဝင်းကြည်  အသည်းစွဲလောက်အောင်  မိန်းမောသွားရလောက်အောင်ပင်ကောင်းလှ၏။  ယောက်ျားဆုံးပြီး (၆)လလောက် အကြာမှာ အခုလို ညဖက် မိုးကောင်း ကောင်းမှာ ကိုမြင့်အေးတစ်ယောက် အိမ်သို့ ရောက်လာပြီး အိမ်တွင် တွင်တစ်ယောက်ထဲရှိနေသည့် မဝင်းကြည် နှင့်  အိမ်ရှေ့တွင် ရောက်တတ်ရာရာထိုင်၍ စကားပြောနေရင်း၊ ကိုမြင့်အေးက လင်ကြောင်း သားကြောင်းတွေကို အစဖော်ကာ ပြော၏။ ပြောကြဆို ကြရင်း ဖြင့် မုဆိုးမဖြစ်သူ မဝင်းကြည်က လင် နဲ့  မတွေ့ကြုံရတာကြာပြီဖြစ်သည့်အလျောက် မဝင်းကြည်၏ စိတ်ထဲတွင် ဘာ လိုလို ညာလိုလိုလေး ဖြစ်လာ၏။ မဝင်းကြည် ဧည့် အရွယ်လေးကလဲရှိနေသေးတော့ ကာမစိတ်လေးများ ရင်ဝယ်ဖြစ်လာကာ   ကို မြင့်အေး နှင့် စကားပြောရင်းက မဝင်းကြည်မှာ ရှိုးတိုးရှန့်တန်း အိုးတိုးအန်းတန်း ဖြစ်လာ၏။  မဝင်းကြည် တစ်ယောက် ဘာဖြစ် နေသည်ကို လူလည်ကြီး ကိုမြင့်အေးက အကဲခတ်မိ၏။ ထိုတို့ အကဲခတ်မိသည် နှင့် ကိုမြင့်အေးက ဖိုမ ကိစ္စ များကို တစ်တစ်ခွခွ ပြောလာတော့၏။ ခဏကြာလျှင် မဝင်းကြည်မှာ  စကားပြောရင်း ကြမ်းပြင်ကို ကြည့်နေရာမှ သူမ၏ မျက်နှာမှာ မော့၍ မလာ တော့ပေ။ ထိုအခါတွင်မှ အကြံကြီးသော ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည်ကို အသာအယာပင် ဖြေးဖြေးချင်း တစ်ဆင့်ခြင်း ဝင်လုံး၍  လိုချင်တာကို အရယူတော့၏။

ပြတ်လပ်၍နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော ကာမအရသာကို ထိတွေ့ခံစားလိုက်ရသော မဝင်းကြည်မှာ အစပထမတွင် ကိုမြင့်အေးကို  မိန်းမသဘာဝအရ မူကာ ငြင်းဆန်နေသေး၏။ ကျွမ်းကျင်ပြီးဖြစ်သော   ကိုမြင့်အေးကလည်း မဝင်းကြည် ငြင်းဆန်နေသည့်ကြားမှ ပင် သူလုပ်စရာရှိသည်များကို တဆင့်ပြီး တဆင့်တက်ကာ စနစ်တကျ လုပ်ဆောင်၍ မဝင်းကြည်၏ ကာမတံခါးကိုဖွင့်၏။ မကြာ ပါချေ။ မစွမ်းရင်းကရှိ၊  ကန်စွန်းခင်းကလဲညိလာသော မဝင်းကြည်မှာ ကိုမြင့်အေး ၏ ရင်ခွင်အတွင်းတွင် သူမ၏ မျက်လုံးလေး များပင် မပွင့်တော့ချေ။   ရင်ခွင်အတွင်းမှ မဝင်းကြည်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှချ၍ ကိုမြင့်အေးသည် သူမ ၏ အဝတ်အစားများကို တစ် ခုချင်းကုန်စင်အောင် ချွတ်လိုက်၏။ ထိုအခါတွင်တော့ ဖြူဖွေးဆူဖြိုးလှသော မဝင်းကြည် ၏ အသားစိုင်  တို့မှာ သူ့ထက်ငါ  လုယက်ကာ ထွက်ပေါ်လာကြတော့၊ ရမက် လွှမ်းနေသည့်ကြားက အံ့ဩဘနန်းဖြစ်ရသူကတော့ ကိုမြင့်အေး ပင်ဖြစ် ၏။ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှမို့ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ဖြင့် ရုပ်ရည်က ခပ်ချောချောမို့သာ အနေနီးစပ်ကာ မက်မောမိလို့ ကြံခဲ့ပေမဲ့ ကိုမြင့်အေး က မဝင်းကြည်ကို ဒီလောက်ထင်မထားခဲ့ပေ။

မဝင်းကြည် ၏ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်မှ အသားစိုင်တို့သည် ကလေး (၃) ယောက်အမေဆိုသော်လည်း အိတွဲ၍မနေပါ။ တင်းတင်းရင်းရင်းရှိလှ၏။ သူမ ၏ နို့ ကြီးများကိုကြည့်လိုက်ပါဦး။ ဖောင်းကားလုံးဝန်း၍  မာတင်းနေ၏။ တွဲမနေပါ။ ကလေးအမေဖြစ်ပေမဲ့ ဝမ်းဗိုက် အရေပြားများ မှာ ရှုံတွ ၍ မနေပါ။ ပေါင်ထိပ်အထက် လက်နှစ်လုံးသာသာလောက်တွင်သာ ဗိုက်ကြောလေးများ တစ်ချက်နှစ်ချက် ပြတ်နေ၏။  သူမ ၏ ပေါင်တန်ကြီးများကလည်း တုတ်ခဲ၍ပင် နေ၏။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်တော့ မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ်  ကြီးမှာ အမွှေးနက်ကလေးများ ကြို့တို့ကျဲတဲဖြစ် ရှိကာ စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ ကိုမြင့်အေးလိုထောင်ထောင်မောင်းမောင်း   ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက်၏ လက်တစ်ဝါးမက ကြီးမားလှ၏။ ပြီးတော့ ရာဂထကြွနေချိန် လည်းဖြစ်တော့ မဝင်းကြည် ၏  စောက်ပတ်ကြီး ဖောင်းကားနေသည်မှာ ကိုအေးမြင့်ပင် ငုံ့၍ ယက်ချင်စိတ်ပေါက်လာရအောင်ကို မက်မောစရာ ကောင်းလွန်း လှ၏။  မိန်းမတော်တော်များများကို တွေ့ဖူးသော ကိုမြင့်အေး သည်ပင် သည်လောက်ကြီးသော စောက်ပတ်ကြီးကို မမြင်ဘူးခဲ့ ချေ။ အခုမြင်ဘူးလိုက်ပြီဆိုတော့ စောစောက နို့စို့ရန် ရည်ရွယ်ထားသော ကိုမြင့်အေးသည်မဝင်းကြည် ၏ နို့ကြီးများကိုမေ့ကာ   သူ၏ လီးတန်ကြီးကို သူ၏ရှေ့မှ မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ်ကြီး ပျောက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား ကမန်းကတန်းပင် စောက်ပတ် ကြီးထဲသို့ ထိုးသွင်းကာ လိုးတော့၏။

ကိုမြင့်အေး မှာ အတန်းပညာလည်းတတ် မြို့မှာ လည်း အနေကြာလာလို့လားမပြောတတ်။ ကိုမြင့်အေး ၏ အကိုင်အတွယ်များက  ဆန်းပြားကာ မဝင်းကြည်မှာ အတွေ့ထူးလှ၏။ မဝင်းကြည် ၏ ယောက်ျားရှိစဉ်ကတော့ ဒါမျိုးမဟုတ်။ ကျေးရွာနေ လယ်သမား  ခြံသမား ချောင်းသမားဖြစ်သော မဝင်းကြည် ၏ ယောက်ျားကတော့ ခပ်ရိုးရိုးပင်၊ နမ်းတာလည်း ပါးပဲနမ်းတတ်သည်။ သူကိုင်ချင်  တာကို ဆွဲကာ ညှစ်ကာ ကိုင်၍ လုပ်ချင်တာကို လုပ်တော့၏။ ကိုမြင့်အေး ကတော့ ဒါမျိုးမဟုတ် ဆန်းဆန်းပြားပြားဖြစ်၏။ မဝင်း ကြည် တစ်ကိုယ်လုံးလဲ သူ မနမ်းသည့်နေရာ ကခပ်ရှားရှားဖြစ်၏။ ကိုင်ပြန်တော့ လဲ ညင်သာ၏။ မထိတထိကိုင်ရာမှ ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်၏။ ပြီးတော့မှ ဆုတ်နယ်၏။ ဖျစ်ညှစ်၏။  မဝင်းကြည် ၏ အလိုကိုလိုက် ၍ ကိုမြင့်အေးက စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် လုပ်၏ ။လိုးပြန် တော့လည်း ပုံစံအမျိုးမျိုး ဖြင့် မရိုးနိုင်အောင်လိုး ၏။  ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျခဲ့ရသော မဝင်းကြည် မှာ သူမအတွက် လိုအပ် နေသော ကာမအရသာများကို မြိန်ယှက်စွာ ခံစားခဲ့ရ၏။ ထိုစဉ်က ကိုမြင့်အေး၏ အနမ်းအကိုင်အတွယ်များ၏ အောက်တွင်ရိုးအ လွန်းသော မဝင်းကြည် သည်အပျိုမလေးပမာ ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြင့် ကာမဂုဏ် ထဲတွင် နစ်၍ မကြုံဖူးသော အရသာများထဲတွင်  မျောပါခဲ့ရာ၊ သူမ ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လီးကြီးကို သွင်း၍ (၃) (၄) ချက်သာ ဆောင့်လိုက်ရသေးသည်။ မ ဝင်းကြည် သည် အရသာဖူးကို ဆွတ်ခူး၍ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့ရ ၏။

မဝင်းကြည် သည် ကိုမြင့်အေးကို အစွဲကြီးစွဲခဲ့ရ၏။ သူမတစ်ချီပြီးသွားခဲ့သော်လည်း ခုမှ စကာပွဲရှိသေးသည့် ကိုမြင့်အေးကို မဝင်း ကြည် သည်စေတနာတွေ ပိုကာ တတ်တမျှ မှတ်တမျှ ကြားဖူးသမျှ သော နည်းမျိုးစုံဖြင့် ကိုမြင့်အေး တစ်ယောက် ကောင်းရာ ကောင်းကြောင်း ကို ကြင်နာခဲ့ရ၏။မဝင်းကြည် သည် သူမကိုလိုးနေသော ကိုမြင့်အေး၏ လီးကြီးက သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့  ဆောင့်၍လိုးလိုက်လျှင် ဖင်ကြီးတွေကို မြောက်ကာ ခါးလေးကို ကော့ကော့ပေး၏။ ပြီးတော့ ကိုမြင့်အေး ကို သူမ ၏    လက်နှစ် ဖက်ဖြင့် ဖက်ကာ ကိုမြင့်အေး ၏ ကျောပြင်ကို မဝင်းကြည်သည် ပွတ်ပေးနေသေး၏။ နောက် ကိုမြင့်အေး ၏ လီးတန် ကြီးကို  သူမ၏ စောက်ပတ်ဝ ရှိ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ကြီးများဖြင့် ဆွဲ၍ဆွဲ၍  ညှပ်ကာ ဆွဲပေးနေသေး၏။ မဝင်းကြည် ၏ နှုတ်ဖျားမှ  လည်း ကိုမြင်အေး လိုးနေတာ ဘယ်လိုကောင်းကြောင်း၊သူမ အလိုးခံနေရတာ ဘယ်လိုခံစားနေရကြောင်းတို့ကို မပီမသ အသံ  လေးများဖြင့် ငြီးတွားကာ ပြောနေသေး၏။

မဝင်းကြည် ၏ ဒီလိုအပြုအမူ အပြောအဆိုလေးတွေဖြင့် အပေးကောင်းမှူကြောင့် ကိုမြင့်အေးမှာလည်း မဝင်းကြည် ကို အစွဲကြီးစွဲ မိတော့၏။ ထိုညက မိုးမမြင်လေမမြင် ဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက်   သဲသဲမဲမဲလိုးခဲ့ကြ၏။ ကိုမြင့်အေးက (၃) ချီ ပြီး၏။ မဝင်းကြည် က  (၅) ချီ ပြီး၏။  ထိုစဉ်မှ အစပြု၍ အစရှိအနောင်နောင် ဆိုသလို ပင် ကိုမြင့်အေး နဲ့ မဝင်းကြည် တို့သည် မကြာခဏ တွေ့ကာ  လိုးပွဲ စင်နွှဲခဲ့ကြ၏။ ကိုမြင့်အေး က မဝင်းကြည် ဆီသို့ ဆက်တိုက်မလာပါ ။  ရက်ခြားဆိုသလိုလာတတ်၏။   ကိုမြင့်အေး မလာ သောရက်များတွင် တွေ့ကြုံခဲ့ရစဉ်က အကြောင်းလေးများကိုစမြုံ့ ပြန်ကာ တွေးတောစဉ်းစားရင်း မျှော်နေမိသူကတော့ မဝင်း ကြည်ပဲ ဖြစ်၏။  အခုလဲ ကိုမြင့်အေး မလာသည်မှာ (၁၀) ရက်လောက်ရှိပြီဖြစ်၍ မဝင်းကြည်သည် မနက်အကြော်ကြော်ရန် အတွက် ဗူးသီးစိတ်ရင်း ပြောင်းဖူးစေ့ထွင်ရင်းဖြင့် သူမ ကိုမြင့်အေး နဲ့ ပထမဆုံးဆုံခဲ့ရစဉ်   အကြောင်းများကို စဉ်းစားကာ ကိုမြင့် အေးအလာကို မျှော်နေမိ၏။ အဖြစ်အပျက်ကလေးများကို ပြန်လည်တွေးတောရင်း စိတ်ကူးဖြင့် ခံစားကြည့်နေမိသည်မို့ မဝင်း  ကြည် ၏ မိန်းမကိုယ်အတွင်းမှ အသွေးအသားများသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလေးပင်ဖြစ်၍နေ၏။

မဝင်းကြည် သည် ထိုင်ရာမှထ၍ ဗူးသီးစိတ်များ နဲ့ ပြောင်းဖူးစေ့များကို သိမ်းလိုက်၏။ မဝင်းကြည် တစ်ယောက် ပစ္စည်းများ သိမ်း နေစဉ်မှာပင် ခပ်ဝေးဝေးမှ နာရီ သံချောင်း (၉) ချက်ခေါက်သံကြားလိုက်ရ၏။ ပစ္စည်းများ သိမ်းပြီးသော မဝင်းကြည် က ဘက်ထရီ မီးချောင်းကို ပိတ်ရန် ဘက်ထရီတွင် ညှပ်ထားသော ကလစ်လေးများဆီသို့ သူမ၏ လက်ကလေးကို လှမ်းလိုက်၏။   “ဝင်းကြည်…  ” ဝင်းကြည် “  အိမ်အပြင်မှ ခေါ်သံကြားလိုက်ရ၏။ ဒါကိုမြင့်အေး အသံဖြစ်သည်ကို မိုးသံတွေကြားမှပင် မဝင်းကြည် သိလိုက်၏။   “လာပြီ ကိုမြင့်အေး”   မဝင်းကြည် သည်ခပ်သွက်သွက်လေးပင် လျှောက်၍သွားကာ တံခါးကို ဆွဲ၍ ဖွင့်လိုက်၏။ အိမ်အပြင်မှ ကို မြင့်အေးက အတွင်းတို့လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ကာ သူ၏ ခေါင်းမှ ခမောက်ကို ချွတ်၍ တံခါးပေါက်ဘေးရှိ  သံငုတ်တွင်ချိတ်လိုက်၏။ ပြီး တော့သူဝတ်ထားသော မိုးကာအင်းဂျီ ကိုလည်းချွတ်ကာ ချိတ်လိုက်၏။  ထိုစဉ်မှာပင် မဝင်းကြည် သည် တံခါးကို ပြန် ပိတ်၍အတွင်းမှ ဂျက်ထိုးလိုက်၏။ ပြီးတော့ အိမ်အတွင်းသို့ဝင်ရန် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှည့်လိုက်ရာ ကိုမြင့်အေး နှင့် ရင် ဘောင်တန်းမိတယ်ဆိုရင်ဖြင့်  ကိုမြင့်အေး ၏ လက်တစ်ဖက်က မဝင်းကြည်၏ လက်ကိုလှမ်း၍ ဆွဲလိုက်၏။

“သွားပါ ခုမှလာပြီး ဆွဲလား၊လွဲလား နဲ့ လုပ်မနေပါနဲ့”   ပါးစပ်ကသာပြောနေပေမဲ့ မဝင်းကြည် သည်သူမ၏ လက်ကိုတော့မရုန်းမိ။   “အကို မအားလို့ မလာတာပါ ဝင်းကြည်ရာ”   “မအားတာကလဲ ဘယ်နှစ်ရက်ရှိပြီလဲ ဟွန်း၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး”  မဝင်းကြည် မျက်နှာလေးက ကိုမြင့်အေး၏မျက်နှာကိုလှည့်ကြည့်၍ နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ မူတူတူလေးပြောလိုက်ရာ ကိုမြင့်အေး ၏ ရင်ထဲတွင်  ဖျင်းကနဲဖြစ်သွား၏။ ဘက်ထရီ မီးချောင်းလေး၏ မီးရောင်အောက်တွင် သနပ်ခါး ပါးကွက်ကြားလေးဖြင့် မဝင်းကြည်၏ မျက်နှာ လေးမှာဝင်းပ၍ကြည်လင်နေ၏။   (၁၀) ရက်လောက် အလိုးမခံရတာကြာခဲ့ပြီဖြစ်သော မဝင်းကြည်သည် စောစောကထဲက သူမ  နှင့် ကိုမြင့်အေးတို့အကြောင်းကို စဉ်းစားမိပြီး ကာမစိတ်များ ထကြွနေခဲ့ရသည်ဖြစ်၍ ယခု ကိုမြင့်အေး၏  အထိအတွေ့များကို ထိ တွေ့လိုက်သည် နှင့် သူမ၏ စိတ်များမှာ ကာမဆန္ဒများ ပြင်းထန်လာတော့၏။  “သိပ်ပြီးအချိန်ဆွဲမနေနဲ့အစ်ကို၊တော်ကြာ စန်းခင်တို့ ပြန်လာရင်ခက်မယ်”   မဝင်းကြည်က ခပ်လောလောလေးပြောလိုက်သည် ဆိုရင်ပဲ ကိုမြင့်အေးသည် သူ၏ ပုဆိုးကို ဆွဲ၍ချွတ် လိုက်တော့၏။ ထိုအခါတွင် ကိုမြင့်အေး၏ (၇) လက်မလောက်ရှိကာ ကျပ်လုံးလောက်ရှိသော လီးကြီးမှာ  တဆတ်ဆတ် တုန် ၍  ထွက်ပေါ်လာတော့၏။

ကိုမြင့်အေး၏ လီးကြီးကို ကြည့်နေမိသော မဝင်းကြည်မှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲတွင် တစစ်စစ်ဖြစ်၍ ယားလာရ၏။ ပြီးတော့  မဝင်းကြည်သည် ကိုမြင့်အေး၏ လီးကြီးကို လှမ်း၍ စုပ်လိုက်ချင်စိတ်များ  တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်၍ လာသဖြင့် သူမ၏စိတ် ကို မနည်းပင် ချုပ်တည်း၍နေကာ သူမ၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထောင်ကာ ခပ်ကားကားလုပ်ပေးထားလိုက်၏။ ထိုအခါတွင် ကိုမြင့် အေးကလဲ သူမ၏  ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားတွင်ဝင်၍ ထိုင်ကာ သူ၏ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်၍ နေသော လီးကြီးကို မဝင်းကြည် ၏  စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုး၍ သွင်းလိုက်တော့၏။   “ပြွတ်…ဖွတ်”  ကိုမြင့်အေးကလဲ မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ သူ၏လီးကြီး  တစ်ဆုံးဝင်သွားသည် နှင့် ဆက်၍ လိုးတော့၏။   စ၍လိုးပြီဆိုကတည်းက ကိုမြင့်အေးသည် ခပ်သွက်သွက်ပင် ဆောင့်၍လိုးနေ၏။  မဝင်းကြည်ကလဲ သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးကာ မြိန်ရေယှက်ရေပင် အလိုးခံနေ၏။  ကိုမြင့်အေး ၏ ဆောင့်ချက်များမှာ  ပြင်းထန်လာသည် နှင့်အမျှ မဝင်းကြည်၏ ကိုယ်လုံးမှာလည်း တသိမ့်သိမ့်ခုန်ကာ တုန်၍နေသဖြင့် သူမ၏ ဖြူဖွေး ဖွံ့ထွားလှသော  နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း တုန်ခါ၍နေတော့၏။

မဝင်းကြည်မှာတော့ မှေးစင်းကာ မှိတ်သွားရသော မျက်လုံးများမှာ ပြန်၍ ပွင့်မလာ တော့ချေ။ “အစ်ကိုရယ် .. ရှင့်လီးကြီးပိုကြီးလာသလိုပဲ အားရလိုက်တာရှင် ဆောင့် .. ဆောင့် .. ကျွန်မကို မညှာနဲ့”   “ပြွတ် … ပ လွတ်”   မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲမှ သူ၏လီးကြီးမှာလည်း တဖြေးဖြေး အီဆိမ့်လာပြီဖြစ်၍ ကိုမြင့်အေးသည် မဝင်းကြည်၏  နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားပါးတရ ဆွဲ၍အားပါပါဖြင့် ဆောင့်၍လိုးတော့၏။ အပြင်ဖက်တွင် လည်းမိုးက သည်းထန်စွာရွာနေ၏။”ပြွတ်  … ပလွတ်”  “ပလွတ် … ပြွတ် “  “ဖွတ် … ပြွတ်”   “ဒုံး .. ဒုံး .. ဒုံး… ဒေါ်လေး … ဒေါ်လေး တံခါးဖွင့်ပါဦး”  (၃)(၄)ချက်မျှသာ ဆောင့် ရသေးသည်။ အိမ်အပြင်မှ တံခါးကိုထု၍ ခေါ်သံကြားလိုက်ရသဖြင့် ကိုမြင့်အေးက လန့်ဖြန့်သွားကာ သူ၏လီးကြီးကို မဝင်း ကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲ သို့ အားပါပါဖြင့်  ဆောင့်၍လိုးနေရာမှ ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်၏။ “ဗြွတ် “   “အာ .. မထုတ်နဲ့ .. ကျွန် … ကျွန်မ  … ပြီးတော့မှာ … အဟင့် .. ပြန်.. ပြန်ထည့် … အစ်ကိုရာ အ .. ဟင်း “  မဝင်းကြည်က မျက်စိမဖွင့်ပဲ အားယူ၍ ထကာ ကိုမြင့် အေး၏လီးကြီးကို လှမ်း၍ လိုက်ဆွဲနေ၏။ လီးကြီးကျွတ်ထွက်သွားရသော မဝင်းကြည်၏ စောက်ရည်များ စိုရွှဲ နေသော စောက် ပတ်ဝမှာ ဟစိဟစိ ဖြစ်၍နေ၏။  “ဒုံး .. ဒုံး .. ဒုံး… ဒေါ်လေး … ဒေါ်လေး တံခါးဖွင့်ပါဦး … ဒီမှာ ခင်စန်း ဗိုက်အောင့်လို့ … “ ကိုမြင့်  အေးက မလန့်၍မရပါ သူက ဧည့်သည်ဖြစ်၏။

မဝင်းကြည် လှမ်းဆွဲနေတဲ့ကြားမှပင် ကိုမြင့်အေးက သူ၏ပုဆိုးကိုကောက်၍ ဝတ် လိုက်၏။ မဝင်းကြည်ကလဲ နောက်ထပ် တံခါးထုသံ နှင့် ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရသည် နှင့် သူမ၏ လှမ်းဆွဲနေသော လက်ကို ရုပ်ကာ  အင်းကျီ ကြယ်သီးများကို အမြန်တပ်ရင်း တံခါးဆီသို့ထသွား၏။ ခါးသို့လှန်၍ တင်ထားသော သူမ၏ ထမိန်လေးကတော့ မတ်တပ်  ရပ်လိုက်သည် နှင့် ပြန်၍ ခြေထောက်ဖက်သို့ ကျသွား၏။ ဒါပေမဲ့ ပုံစံတော့ သိပ်မကျပေ။ နောက် မဝင်းကြည်၏ ဖြူဖြူဖွေး ဖွေး မျက်နှာလေးမှာလည်း နီမြန်း၍နေ၏။သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အတော်ကြီးကို ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်၍သွားကြရ၏၊  တံခါးဝသို့ ရောက်သွားသော မဝင်းကြည်က အိမ်တံခါးကို ဆွဲ၍ဖွင့်လိုက်၏။  “ဒေါ်လေး ဒီမှာ စန်းခင် ဗိုက်အောင့်လို့ ကျွန်မလိုက်ပို့တာ” ပြော လဲပြော အိမ်ထဲသို့လည်း လှမ်းဝင်လာသော အုန်းသန်းက လက်တစ်ဖက်က စန်းခင်ကို တွဲထား၏။နှစ်ယောက်စလုံး မိုးရေများရွှဲရွှဲစို  နေကြ၏။

“အင်း .. အင်း အောင့်လိုက်တာ အမေရာ အင်း .. အင်း “ စန်းခင် ၏ ညီးသံက ထွက်ပေါ်၍လာ၏။ မဝင်းကြည်ကလဲ စန်းခင်ကို  တွဲ၍ အိမ်ထဲသို့သွင်းလာ၏။   “ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်တွေအရင် လဲလိုက်ဦး၊ တော်သေးတာပေါ့ ဒီကိုငါလှည့်ဝင်မိပေလို့ပေါ့”  “ဟုတ်ကဲ့ … ဟုတ်ကဲ့”   အိမ်ရှေ့ခေါင်းရင်းတွင် အမိန့်သားထိုင်၍ နေသော ကိုမြင့်အေးက လှမ်း၍ပြောသဖြင့် မဝင်းကြည် နှင့် အုန်း သန်းက စန်းခင်ကို တဖက်တချက်စီတွဲ၍ အိမ်အတွင်းသို့ ခေါ်သွား၏။ စန်းခင်၏ ဗိုက်အောင့်သဖြင့်  ညီးနေသော ညီးသံလေး ကတော့ အဆက်မပြတ် ထွက်၍နေ၏။  “အိပ်ယာမှာ လှဲထားလိုက်”  ကိုအေးမြင့်က ပြောပြောဆိုဆိုပင် သူ၏ ဆေးအိပ်ကို  ထ၍ယူ၏။ မဝင်းကြည် နှင့် အုန်းသန်းက စောစောက ကိုမြင့်အေး နှင့် မဝင်းကြည်တို့ စခန်းသွားခဲ့ကြသော စန်းခင် ၏ အိပ်ရာထဲ သို့ စန်းခင်ကို  လှဲ၍သိပ်လိုက်၏။ သင်းဖြူးဖျာလေးပေါ်မှ စီးထန်းထန်း အရည်လေးများသည် စန်းခင် ၏ တင်ပါးကြီးကို ထမိန်ပါး လေးကိုဖောက်၍ ထိကပ်ကုန်၏။ ဗိုက်အောင့်နေသည့်ကြားမှ စန်းခင်၏ ဖင်သားကြီးမှာ ကြွခနဲဖြစ်သွားရ၏။”အင်း အင်း အင်း  ဟင်း အောင့်တယ် အမေရယ် “  “ကဲ သမီး ဦးလေးကိုပြော ဘယ်နားက အောင့်တာလဲ”  “ဒီနား ဒီနားကပါ “   ဝမ်းဗိုက် ဘယ်ဖက်  နံရိုးအောက်ဖက်နားကို စန်းခင်က သူမ ၏ လက်ကလေးဖြင့်ပြ၏။

“ညနေက ထမင်းစားပြီးပြီလား”  “ထမင်းစားပြီးတယ်ဆို မိုးရွာထဲမှာ ပုဇွန်ဖောင်ကို ထွက်သွားတာပဲ အစ်ကိုမြင့်အေး”   မဝင်း ကြည်က ဝင်၍ပြော၏။  “အား အင်း အောင့် အောင့်လိုက်တာ နော် “  စန်းခင်မှာ နဖူးဆံစပ်တွင် ချွေးသီး လေးများ တောင် ထွက်၍နေရ၏ ။ ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ ရှပ်အင်းကျီစလေးကို အပေါ်သို့မ၍ ထမိန်စလေးကို လည်း ဆီးခုံအပေါ်နားလေးထိ ဖြေ ချလိုက်၏။   “ဘာမှ မရှက်နဲ့သမီး ဦးလေးကုပေးမယ် ပျောက်သွားမှာပါ”  ကိုမြင့်အေး၏ လက်တစ်ဖက်က စန်းခင်၏ ဝင်းဝါဖြူ ဖွေး၍ ပြားချပ်ကာ ကျစ်လျစ်၍နေသော ဗိုက်သားလေးပေါ်သို့ လက်ဖဝါးဖြင့်တင်ကာ ဟိုစမ်းဒီစမ်းဖြင့် လုပ်နေရာ ညက်ညောနု ထွေးလှသော စန်းခင် ၏  ဗိုက်သားလေးကို ကိုင်ရသည်မှာ ကိုမြင့်အေးအဖို့ သဘောတွေ့နေမိ၏။ဖြေချထားသော ထမိန်စလေး၏  အောက်ဖက်နားတွင်လည်း စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်အုံလေးမှာ မို့မို့လေး ဖောင်းနေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ “စန်းခင် အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”  “(၁၆) နှစ်ထဲဝင်ပါပြီ အစ်ကိုမြင့်အေး”  “အပျိုဖြစ်တာရော ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”   “အင်း အဲ တစ်နှစ် လောက်ရှိပါပြီ”  “လစဉ်ရော မှန်ရဲ့လား “  “ဟို ဒီလနည်းနည်းကျော်လာပြီ အစ်ကိုမြင့်အေး”  ပါးစပ်ကမေးနေသော်လည်း ကိုမြင့် အေး၏ လက်က စန်းခင်၏ ဗိုက်လေးပေါ်မှ မခွါပေ ဟိုစမ်း ဒီစမ်းဖြင့် လုပ်ကာ မသိမသာ ပွတ်ပေးနေ၏။စန်းခင်၏ ညီးသံကလဲ  အဆက်မပြတ် ထွက်နေ၏။

“စန်းခင်ကို မြို့ ကိုပို့ရလိမ့်မယ် ထင်တယ်”  “ဟင် ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲအစ်ကို”  “ဗိုက်များခွဲရမလားပဲ”   “ဟင် အစ်ကိုရယ် လုပ်ပါဦး  သမီးလေးကို ကယ်ပါဦး အစ်ကိုရယ်”  “ငါ သေချာစမ်းကြည့်ပါဦးမယ် ဝင်းကြည်ရာ”  “ကဲကဲ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းထောင်လိုက်”  မဝင်းကြည်က ကဗျာကရာပင် စန်းခင်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဒူးမှကွေးကာ ထောင်ပေးလိုက်၏။   “ကဲ မဝင်းကြည် နင်ခွင့်ပြု နော် ငါသေချာစမ်းကြည့်မယ်”  “လုပ်ပါအစ်ကိုရယ် ကောင်းသလိုသာလုပ်ပါ၊ ကျွန်မ သမီးလေး အသက်ချမ်းသာရာရရင် တော်ပါ ပြီ”“အုန်းသန်း ငါ့လက်နှိပ်မီး ယူလိုက်စမ်း”   မအုန်းသန်းက ကိုမြင့်အေး ၏ လက်နှိပ်မီးကို ထ၍ ယူ၏။  “ကဲ ဝင်းကြည်က စန်းခင် ထမိန်လေးကို အပေါ်ကို မတင်လိုက်” ကိုမြင့်အေး ၏ စကားလဲဆုံးရော မဝင်းကြည်က သူမ၏ သမီး စန်းခင်၏ ထမိန်စလေးကို  ဆွဲ၍ လှန်တင်ပေးလိုက်၏။ ထိုအခါတွင် စန်းခင်၏ ဖြူဖွေးညက်ညောလှသော ပေါင်လုံးလေးနှစ်လုံးသည် ပေါ်လာပြီး   အမွေးနက် နုနုလေးများ ခပ်စိပ်စိပ်လေးပေါက်ကာ ဖြူဝင်းသော အသားရောင်ရှိသည့် စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။

စန်းခင် မှာ မဝင်းကြည်၏ သမီးပီသလေစွ၊ကြီးလှသော စောက်ပတ်ကြီးမှာ အယ်နေ၏။ အပျိုစင်လေးမို့ စန်းခင် ၏စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုမှာ တင်းနေအောင် စေ့နေ၏။ကိုမြင့်အေးက တံတွေးတစ်ချက်ကို ခိုး၍ မျိုချလိုက်၏။”ကဲ အုန်းသန်း လက်နှိပ် မီးထိုးပေးထား”   ကိုမြင့်အေး၏ စကားဆုံးသည် နှင့် မအုန်းသန်းက သုံးတောင့်ထိုး လက်နှိပ်မီး ဖြင့် သူမ၏ သူငယ်ချင်း စန်းခင်  ၏စောက်ပတ်ကို မီးထိုးပြ၏။ အနီးကပ်ထိုးလိုက်သော သုံးတောင့်ထိုး လက်နှိပ်မီး၏ အလင်းရောင်   အောက်တွင် စန်းခင် ၏  စောက်ပတ်ကြီးမှာ အဆီတဝင်းဝင်းဖြင့် မို့ဖောင်းနေ၏။   “ကဲ ဝင်းကြည် နည်းနည်းလေး ဖြဲပေးထား”  ကိုမြင့်အေး၏ စကားဆုံး တော့ မဝင်းကြည်က သူမ၏ တုန်တုန်ယင်ယင်လက်ချောင်းလေးများဖြင့် သမီးဖြစ်သူ ၏စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေး၏။လက်နှိပ်မီး၏  အလင်းရောင် အောက်တွင် စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ဝရှိ  အတွင်းသားလေးများမှာ နီရဲပြီး သစ်လွင်နုပျိုလှတော့၏။ စန်းခင် ၏  ပြောင်းဖူးစေ့လောက်ရှိသော စောက်စေးလေးမှာလဲ နီရဲကာ ငေါက်တောက်လေးပေါ်လာ၏။

“အင်း ကျွတ် ကျွတ် အောင့်လိုက်တာ အမေရယ်”   “ခဏလေးသည်းခံသမီး၊ တော်ကြာကောင်းသွားမှာပါ”  ကိုမြင့်အေးက  သူ၏ဆေးအိတ်ကို ကောက်ယူ၍ အတွင်သို့တစ်စုံတစ်ခုကို ရှာနေ၏။   “အင်း လက်အိတ်ကလည်း ဒီနေ့မှ ထည့်မလာခဲ့ရဘူး”    ပြောပြောဆိုဆို ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လက်ထဲမှ ဆေးအိတ်ကို ဘေးသို့ချလိုက်၏။  “ကဲ ဝင်းကြည် နည်းနည်းလေး ထပ်ဖြဲလိုက်ဦး၊ ဟုတ်ပြီ”  “အုန်းသန်းကလဲ လက်နှိပ်မီးကို သေချာထိုးထား”  စကားဆုံးသည် နှင့် ကိုမြင့်အေး၏ လက်ညိုးက စန်းခင်၏ စောက် ပတ်ဝသို့ လက်နှစ်ဆစ်လောက် ထိုးသွင်းလိုက်၏။စန်းခင်မှာ သူမ၏ကိုယ်လေး တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားရ၏။ စန်းခင် ၏ စောက် ပတ်ကိုဖြဲ၍  ပေးထားသော မဝင်းကြည်၏ ရင်ထဲမှာတော့ ဟာ၍သွား၏။ မီးထိုးပေထားသော မအုန်းသန်းခမျာမှာတော့ ကြက်သီး ဖြန်းကနဲ ထသွားပြီး သူမ၏ လက်ကလေးများပင် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်၍ သွားရသဖြင့်  မီးထိုးပြထားသော လက်နှိပ်မီးကို ငြိမ် အောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရ၏။  စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းထားသော ကိုမြင့်အေး၏ လက်ညိုးကလည်း အငြိမ်မနေပဲ  သူမ၏ စောက်ခေါင်းနံရံလေးများကိုလက်ညိုးထိပ်ဖြင့် ထိလိုက် ဖိလိုက် ပွတ်လိုက် လုပ်ပေး၏။ စန်းခင်မှာတော့  ဗိုက်အောင့်နေ သည့်ကြားမှ သူမ၏ ဖင်သားဖြူဖြူကြီးများမှာ တကြွကြွဖြစ်နေရ၏။ အဆက်မပြတ်ညီး၍နေသော စန်းခင်မှာ ညီးသံ နည်းနည်း ကြဲသွား၏။

စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သော လက်ညိုးသည် အပြင်သို့ တစ်ချောင်းလုံးထွက်၍ လာသောအခါ စန်းခင်၏ စောက် ရည်လေးများ ပေကပ်၍နေသောလက်ညိုးကို မြောက်၍ ကိုမြင့်အေးက သူ၏  နှာခေါင်းဖြင့် (၂)ခါ (၃)ခါ လောက် နမ်း၍ကြည့်၏။  ညှီသင်းသင်းလေးဖြစ်၍ နေသော စန်းခင်၏ စောက်ရည်လေးများရနံ့က ကိုမြင့်အေး ၏ ရာဂ စိတ်များကို ဟုန်းကနဲ ထအောင် ကြွလာစေ၏ လှမ်းကြည့်၍  မြင်တွေ့လိုက်ရသော မဝင်းကြည်၏ ရင်ထဲတွင်တော့ နင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရ၏။  “အင်း ဗိုက်တော့ ခွဲရမ လား မသိပါဘူး၊ဝင်းကြည်ရာ”   “ဟင်း ဒုခပါပဲ အစ်ကိုရာ ကျွန်မသမီးလေးကို ကယ်ပါအုံး”  “အေးပါ ဝင်းကြည်ရာ နင့်သမီးလဲ ငါ့ သမီးလိုပါပဲ၊ ငါသေချာကုပေးပါ့မယ် ၊ ပြီးတော့ ကိုမြင့်အေး ၏ လက်များက ဆေးအိတ်ထဲနှိုက်လိုက်၏။   “ကဲ ရော ဒီဆေးလုံး လေး (၃)လုံး ဝင်အောင်တိုက်လိုက် ခဏနေမှ ငါထပ်စမ်းကြည့်ဦးမယ်”  ပြောရင်း ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ မျက်နှာလေးကို  လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်၏။ နုငယ်ပျိုမျစ်လှသော စန်းခင် ၏ မျက်နှာလေးမှာ ချစ်စရာ ကောင်းလှ၏။ ကိုမြင့်အေး ၏ ရင်ထဲတွင် တင်း ကနဲ ဖြစ်သွားရ၏။  “ကဲ ကဲ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဖုံးထားဦး”  ကိုမြင့်အေးက သူ၏ ဆေးအိတ်အတွင်းမှ ဆေးထိုးအိပ် နှင့် ပြွန်ကို ထုတ်၏။ ပြီးတော့ ထိုးဆေးပုလင်းလေး နှစ်ပုလင်းကိုလည်း ထုတ်၍ယူလိုက်၏။

“ကဲ နည်းနည်း စောင်းလိုက် ဆေးထိုးမယ်”  “ကဲ ပက်လက်ပြန်လှန်လိုက်ထားတော့ အင်း သမီးအုန်းသန်းက ဘယ်သွားစရာရှိသေး လဲ” “သမီး ဖောင်ကို ပြန်သွားရမယ် ဦးလေး”  “အင်း ခဏနေတော့သွားပေါ့ နင့်သူငယ်ချင်း ကိုလဲ ဆေးထိုးပေးထားပြီးပါပြီ”   စန်း ခင်မှာ စောစောကလို သိပ်ပြီး မညီးတော့ပေ။ သက်သာသလိုရှိနေ၏။  “ကဲ ဝင်းကြည် သမီးကို ခြင်ထောင်ချထားလိုက် ပြီးရင်  ဆေးလိမ်းရမယ်”  “ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုမြင့်အေး”  မဝင်းကြည်က စန်းခင် ၏ အိပ်ရာထက်တွင် အဆင့်ဆင့်ထောင်ထားသော တစ် ယောက်အိပ် ပိတ်ခြင်ထောင်လေးကို ဆွဲ၍ချလိုက်၏။  “ကဲ ရော ဒီဆေးကိုညှစ်ပြီး စန်းခင် ရဲ့ ဗိုက်ကိုလိမ်း နောက်ပြီး မိန်းမကိုယ်  တွေကိုလိမ်း၊ မိန်းမကိုယ်ကို အတွင်းထဲထိ နှိုက်ပြီး လိမ်းပေးပြီးရင် အဝတ်အစား ပြန်မဝတ် နဲ့ စောင်လွှမ်းပေးထားပြီး ခြင်ထောင် ထဲမှာ  လှဲနေပါစေ၊ ဝင်းကြည်နင့် သမီး ခြေဖျားတွေ စမ်းကြည့်ပါလား၊ အေးနေသေးတယ် စိတ်မချရသေးဘူး၊ကဲ ဆေးကို ငါပြော တဲ့ အတိုင်းလိမ်း ၊ငါ လိမ်းပေးလို့ မသင့်တော်ဘူး”  ကိုမြင့်အေးစကားဆုံးတော့ မဝင်းကြည်က ကိုမြင့်အေးပေးသွားသော ညှစ် ဆေးဗူးလေးကိုကိုင် ၍ ခြင်ထောင်ထဲဝင်သွား၏။

“ဟုတ်တယ် အစ်ကိုရေ ခြေဖျားတွေက အေးနေတယ်”  “အေး သိပ်ပြီး စိတ်မပူနဲ့ ငါရှိတာပဲ ဆေးကိုတော့သေချာလိမ်း”  “ဟုတ်ကဲ့  ဟုတ်ကဲ့”  “သမီးသက်သာ ရဲ့လား” “အင်း နည်းနည်းတော့သက်သာလာတယ်”  “ကံကြီးပေလို့ပေါ့သမီးရယ်၊ အစ်ကိုမြင့်အေး နဲ့  တန်းတိုးလို့ပေါ့”   ခဏနေတော့ မဝင်းကြည်က ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်လာ၏။  “နင့် လက်တွေသွားဆေးလိုက်ဦး ဝင်းကြည်”   “ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို”  မဝင်းကြည်က ထ၍ မီးဖိုဆောင်ဖက်သို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်၏။  “အော် ငါ့လက်လဲဆေးရဦးမယ် ငါပါလိုက်  မယ်” ပြောပြောဆိုဆို ကိုမြင့်အေးက နောက်မှ လိုက်၍သွား၏။မီးဖိုဆောင်ထီသို့ ရောက်သောအခါ ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည့်၏  ခါးကို နောက်မှလှမ်း၍ကိုင်ကာ သူမဝတ်ထားသောထမိန်လေးကို ခါးသို့ဆွဲ၍တင်လိုက်၏။အထာပေါက်သော မဝင်းကြည်က  လည်း သူမ၏ ခါးကိုကုန်း ၍ ရှေ့မှဝါးထရံဖရိန် တန်းဝါးလုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားပြုလိုက်၏။“ဝင်းကြည်ရာ အရေးကောင်း  တုန်း နင့်သမီးရောက်လာလိုက်တာ ငါတို့ ဆနထွန်းထွန်းငန့်ငန့်ကိုဖြစ်ရော၊ ဆေးသာကုနေရတယ် စိတ်ကနင့်ဆီရောက်ရောက်နေရ တာ စိတ်က သိပ်မဖြောင့်ဘူး” “ဟုတ်တာပေါ့ အစ်ကိုရယ်”  ကိုမြင့်အေးက ပြောလဲပြော မဝင်းကြည်၏ နောက်သို့ စူထွက်နေသော  စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ သူ၏လီးကြီးကို ထိုးသွင်းကာ မဝင်းကြည် ၏ ခါးကို ဆွဲ၍ ဆွဲ၍ လိုးပေး၏။

“ဖွတ် ပြွတ်” “ပလွတ် ပြွတ်”  မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အရှိန်မကျသွားသေးပဲ ဖောင်းကားနေသည်ပင် အရည်များလည်း  စိုရွှဲနေသေး၏ ။ ကိုမြင့်အေး ၏ အပြော နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များကြောင့် မဝင်းကြည်မှာ ကိုမြင့်အေးကို  ကျေနပ်သွားရတော့၏ ။  ကိုမြင့်အေးကလည်း နသိုးကြိုးပြတ် ပုံစံမျိုးဖြင့် မဝင်းကြည် ၏ ခါးလေးကို ဆွဲ ၍ အငမ်းမရ အားပါပါဖြင့် ဆောင့်လိုးနေ၏။  “ပြွတ် ပလွတ်”  “ပလွတ် ပြွတ်”  “အိမ်ရှေ့မှာ အုန်းသန်းရှိတယ် ဖြေးဖြေးလုပ်အစ်ကို”  “ပြွတ်”   မဝင်းကြည် ၏ စကားဆုံးတော့  ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်၏။  “ကဲ ဝင်းကြည် အုန်းသန်းကို ပုဇွန်ဖောင် ပြန်ပို့လိုက် ငါ့လက် နှိပ်မီးကိုယူသွား ပြန်လာမှ နင်နဲ့ငါ အေးအေးဆေးဆေးဆက်လုပ်ကြတာပေါ့၊ စန်းခင်ကတော့ ညီးသံမကြားရတော့ဘူး သက်သာ လာပုံပဲ၊  မှိန်းရင်မှိန်းနေပါစေ” “အင်း .. ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို”  မဝင်းကြည်က အုန်းသန်းကို ခေါ်၍ ထွက်သွား၏။

“လေတိုက်တယ်  တံခါးပြန်စေ့ထားခဲ့ အော်လေတိုက်ရင် ပွင့်ဦးမယ် ငါပဲထပိတ်လိုက်ပါ့မယ် နင်လာရင် ခေါ်လိုက်ပေါ့”  “ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို ကျွန်မသွား ပြီ”  ကိုမြင့်အေးသည် မဝင်းကြည်တို့ ထွက်သွားပြီးနောက် အိမ်ရှေ့တံခါးကိုထ၍ ပိတ်ကာ အတွင်းမှ ဂျက်ချလိုက်၏။ ပြီးတော့ သူ၏ လက်မှ လက်ပတ်နာရီကို မြှောက်၍ကြည့်လိုက်၏ ။ ပုဇွန်ဖောင်ကို  အသွားအပြန်ဆိုလျင် မိနစ် (၄၀)လောက်ကြာပေမည်။  ကိုမြင့်အေးက အိမ်အတွင်းသို့ပြန်၍ဝင်လာပြီး စန်းခင်၏ခြင်ထောင်ထဲ သို့တန်း၍ ဝင်လိုက်၏။ စန်းခင်မှာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ  မှိန်းနေ၏။ ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ စောင်လေးကို ဘေးသို့ ဆွဲချလိုက်၏။ ထိုအခါတွင် ခြင်တောင်ဘေးတွင် ထွန်း ထားသော ဘက်ထရီ မီးချောင်း၏ အလင်းရောင်ကြောင့် လှပချောမွေ့ကာ ထိရက်စရာမရှိသော  ဖြူဖြူဖွေးဖွေး စန်းခင်၏  ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးမှာ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ နဖူးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်၏။

“အင်း ” “သမီး သက်သာလား” “အင်း ဦးလေးလား သမီးဗိုက်ထဲကတော့ မအောင့်တော့ဘူး ဟိုသမီး ဟိုဟာထဲက တစ်မျိုးဖြစ်နေ တယ်”   စောစောက လက်ညိုးတွင်း၍ မွှေထားသော အရှိန်မသေသေးကြောင်း ကိုမြင့်အေး သိလိုက်၏။   “အင်း ဦးလေး ကြည့် ပေးမယ် သမီး မျက်လုံးမှိတ်ထား” ပြောပြီးသည် နှင့် ကိုမြင့်အေးက စန်းခင်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲ၍ ထောင်ကာ ကားလိုက်၏။ ပြီးတော့ သူမ ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်ဝင်၍ ထိုင်ကာ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူ၏ လီးကြီးကို စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ဝတွင်  တေ့ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းလိုက် ၏ ။  “ဗျစ် .. ဗျစ် .. ဗျစ် “   “အိုး အမေ့ အင်း “  “နာလားသမီး”   “သိပ်မနာဘူး ထုံတုန်တုန် လေးဖြစ်နေတယ်”  “ဗျစ် ဗျစ် “  “အ ကျွတ် ကျွတ် “   လီးကြီး တစ်ဝက်သာသာလောက်ဝင်ပြီးသွားဟ စန်းခင်မှာ ကျောလေးကော့ တတ်လာ၏ ။ စန်းခင်ကို စောစောက သူမ၏ မိခင်မကြည်ဝင်းအားလိမ်းခိုင်းလိုက်သော ထုံဆေး နှင့် ကိုမြင့်အေး၏  လီးတန်ကြီး တွင်ကပ်ညှိ ၍နေသော စန်းခင်၏ မိခင်မကြည်ဝင်း၏ စောက်ရည်ပြစ်ချွဲချွဲများက စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ထဲ သို့ ကိုမြင့်အေး ၏ လီး ကြီးလိုးသွင်းနေသည်ကို အထောက်အကူပြုနေကြ၏။

စန်းခင်က နာသည်ဆို၍ ကိုမြင့်အေးက သူ၏ လီးကြီးကိုဆက်၍ မသွင်းသေးပဲ ဖြေးဖြေးချင်းပြန် ၍ ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက် ဖြင့် ဝင်ထားသလောက် လီးတဝက်သာသာဖြင့် ပင် လိုးပေးနေ၏။  “ပြွတ် ပလွတ်”  “ပလွတ် .. ပြွတ်”   “ဖွတ် ပလွတ်”  အချက်  (၂၀)လောက် လိုးပေးပြီးသောအခါတွင် စန်းခင်သည် နည်းနည်းငြိမ်သွား၏။  “သမီးနာသေးလား”  “ဟင့်အင်း “   စန်းခင်မနာတော့ မှန်းသိသည် နှင့် ကိုမြင့်အေးမှာ သူ၏ လီးကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်အောင်ပင် ဆောင့်၍ လိုးသွင်းလိုက်တော့၏။   “ဗျစ် ဗျစ် ဖွတ်”   “အား .. အမလေး .. ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် “  စန်းခင် ၏ ခါးလေးမှာ ကော့တတ်သွားပြီး အသားလေးများတ ဆတ်ဆတ်တုန်နေ ၏။ ကိုမြင့်အေး ကသူ၏ လီးကြီးကို စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် ဖိကပ်ထားပြီး စန်းခင် ၏ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့  မှောက် ၍ချကာ  စန်းခင် ၏ နို့လေးများကို ငုံ့၍စို့ပေးနေ၏။ ခဏကြာမှ ကိုမြင့်အေးသည် သူ၏ဖင်ကို ကြွ ၍ စန်းခင်၏ စောက်ပတ် ထဲမှ လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်းဆွဲထုတ်၍ ဖင်ကြွကာ ဖြေးဖြေးချင်းလိုးပေးနေ၏။ “ပြွတ် … ပလွတ်”  “ဖွတ် … ပလွတ်”   “ပ လွတ်… ပြွတ်” “သမီးနာသေးလားဟင်”  “မနာတော့ဘူးဦးလေ”  “ပြွတ်.. ပလွတ်”   “ကောင်းရော ကောင်းလားဟင်”   “အင်း  ကောင်းတယ်” “ဖွတ် … ပလွတ်”စန်းခင် ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် လည်း အရည်များမှာ စိုရွှဲနေတော့၏။ ကိုမြင့်အေးက သူ ၏ လီး ကြီးကို အရှိန်မြင့်၍ ခပ်သွက်သွက်လေးလိုးပေးလာ ၏။

“ပြွတ် … ပလွတ်”  “ဖွတ် … ပလွတ်” “ပလွတ် ပြွတ်” ကိုမြင့်အေး ဆေးထိုးဆေးတိုက်၍ စန်းခင်ဗိုက်အောင့်တာမှာ ပျောက်၍ သွား  ခဲ့ပြီဖြစ်၏။ ဒါပေမဲ့ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် တမျိုးတမည်ဖြစ်ကာ ခံစားနေရသဖြင့် ရောဂါလို့ ပဲ ထင်ကာ စန်းခင်က ကိုမြင့်အေး  ကို  ပြောပြခဲ့၏။ ကိုမြင့်အေးက ဒီလိုခံစားချက်မျိုး အပျိုစင်လေး စန်းခင်မခံစားဘူး၍ သူ့တွင် ခံစားနေရတာဟာ ရောဂါတစ် ခုလို့ ထင်နေသည်ကိုတော့ ကိုမြင့်အေးက ကောင်းကောင်း သိ၏။ စန်းခင်က လည်း သူမ၏  အဖုတ်လေးထဲမှာ ဖြစ်နေသော ရောဂါ အား ကိုမြင့်အေးကို ကုစားစေချင်သကဲ့သို့ ကိုမြင့်အေးက လည်း အငမ်းမရပင် ကုပေး၏။ ကိုမြင့်အေး ၏ လီး ကြီးမှာ မဆန့်မပြဲ နှင့် သူမ ၏ စောက်ပတ်ထဲ သို့  ထိုးသွင်းကာစတွင် သူမ၏ခံစားချက်မှာ ပျောက်သလိုဖြစ်သွားခဲ့ပေမဲ့ ခဏအကြာတွင် စန်းခင်၏  ရောဂါမှာ ပိုဆိုးလာ၏။ ကျောချမှဓားပြမှန်းသိဆိုသကဲ့သို့ ကိုမြင့်အေး က အရှိန်ကောင်းကောင်းဖြင့်  ဆောင့်လိုးနေချိန်ကျမှ စန်း ခင်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ခံစားနေရသော ရောဂါမှာ စောက်ပတ်ယားနေတာ ဖြစ်ပြီး အခုသူမ မှာအလိုးခံနေရတာပါလား  ဟု သိပါ၏။ ဒါပေမဲ့ အတော်ကို နောက်ကျသွားပေပြီ။

စန်းခင် ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံးဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လျက် သူမ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း မချိတင်ကဲ ခံစားနေရကာ ကောင်း ချင်တိုင်း ကောင်းနေပြီဖြစ်၍ ခံစားနေရသော အရသာ ပျောက်ဆုံးသွားမှာကို စန်းခင်က  ကြောက်လန့်ကာ ဆက်လက်၍ စိတ်ပါ လက်ပါပင် အလိုးခံနေတော့၏။“ပြွတ် … ပလွတ်”  “ဖွတ် … ပလွတ်”  “ပလွတ် ပြွတ်”  စန်းခင် ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ သူမ၏ မိခင်မ ဝင်းကြည် နှင့် ဘာမျှမဆိုင်။ ကျစ်လျစ်မာတင်း၍ နေကာ ညက်ညောစွာဖြင့်ရှိနေပြီးနုပျိုလွန်းလှ၏။ စန်းခင်၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ  လည်း မိခင်ဖြစ်သူ မဝင်းကြည်၏  စောက်ပတ်လိုပင် ကြီးမားလှပြီး စန်းခင် ၏ စောက်ခေါင်းကတော့ ကျဉ်းမြောင်းနူးညံ့လွန်းပြီး  ကိုမြင့်အေး ၏ လီးကို ဆွဲဆုပ်ထားသလိုရှိနေသဖြင့် ကိုမြင့်အေးမှာ အရသာများရှိလှပြီး ကာမဇောများ   အရှိန်တက်လာကာ စန်း ခင်ကို အားပါးတရပင် ဆက်၍ လိုး တော့၏။  “ပြွတ် … ပလွတ်”  “ဖွတ် … ပလွတ်”  “ပလွတ် … ပြွတ်”   “အင်း … ဟင်း … ဟင်း  အမလေး ဦးလေးရယ် ကျွန်မ ဘယ်လို ဖြစ်လာမှန်း မသိဘူး အင်း အင်း .. အ “   “ကော့ပေးထားသမီး ကော့ပေးထားသမီး သိပ် ကောင်းလာတော့မှာ”  ကောင်မလေးပြီးချင်နေပြီကို သိသော ကိုမြင့်အေးက စန်းခင် ၏ ချစ်စရာ ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်၍ သူ၏ လီးကြီးကို ကျင်တတ်၍ နေသည့်ကြားမှပင် တအားကြုံး၍ ဆောင့်ကာ လိုးလိုက်တော့ ၏။

“ပြွတ် … ပလွတ်”  “ဖွတ် … ပလွတ်”  “ပလွတ် ပြွတ်”  “အား .. အင်း .. ဟင်း အမလေး .. အ .. အ .. အင်း ကျွတ် … ကျွတ် ကျွတ်  ဟင်း … ဟင်း … ဟင်း “စန်းခင်မှာ ကိုမြင့်အေး ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တအားကြုံးဖက်ကာ ဖင်သားကြီးများကို အစွမ်းကုန်မြှောက်၍  ခါရမ်းကာ ပြီးသွား၏။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုမြင့်အေးသည် လည်း သူ၏ခါးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်ကာ စောစောက စန်းခင်၏ မိခင် မဝင်းကြည်ကို အားပါးတရ လိုးရင်း ထွက်လုထွက်ခင် သုတ်ရည်များကို ယခု အပျိုစင်မလေး စန်းခင် ကို မက်မောစွာ လိုးရင်း စန်း ခင်၏ သစ်လွင်လှသော သားအိမ်လေးထဲသို့  အရှိန်ကောင်းကောင်းဖြင့် ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ကွေး နေအောင် ဖက်ကာ ငြိမ်၍ ကျသွားကြတော့၏။  ခဏနေမှ ကိုမြင့်အေးက ခေါင်းထောင်လာပြီး စန်းခင်၏ မျက်နှာလေးကို   တပ်မက်စွာ နမ်းရင်း ဖြေးဖြေးချင်း ဆက်လိုးနေ၏။

“ပြွတ် … ပလွတ်”  “ဖွတ် … ပလွတ်”ပလွတ် ပြွတ်”   “ဦးလေး သမီး သိပ်အိပ်ချင်တာပဲ”  “အေးအေး အိပ်လိုက် သမီး အိပ်လိုက်”   “ပြွတ်” အချက် (၂၀) လောက် ဖြေးဖြေးချင်းဆက်လိုးပေးနေပြီး မှ စောစောက ကိုမြင့်အေး တိုက်ထားသော ဆေးရှိန်ကြောင့် စန်း ခင် အိပ်ချင်လာပြီဖြစ်၍ သူမ ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ သူ ၏ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ဘေးသို့ချထားသည့် စောင်ကို စန်းခင် ၏ ကိုယ် လုံးလေးပေါ်သို့ ပြန်၍ ခြုံပေးကာ ကိုမြင့်အေးသည် သူ၏ ပုဆိုးကို လက်မှကိုင် ၍ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်သို့ ထွက်လိုက်ကာ  ခြင်ထောင်အပြင် သို့ရောက်သည် နှင့်   ပုဆိုးကို ကောက်၍ စွတ်ကာဝတ်လိုက်၏။  “ဒုန်း … ဒုန်း အစ်ကိုမြင့်အေး ကျွန်မ ပြန်လာပြီ”   ‘အေးအေး လာပြီ ဝင်းကြည်”  ကိုမြင့်အေးက တံခါးဆီသို့ ကပျာကရာ သွား၍ ဖွင့်ပေးလိုက်၏။ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေသော မ ဝင်းကြည်ကအိမ်အတွင်းသို့ လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ပြီး တံခါးကိုပြန်၍ပိတ်လိုက်၏။

“ကျွန်မ အဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ် သမီးရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ”   “သူ့ရောဂါက ပျောက်သလောက်ဖြစ်သွားပါပြီ၊ နှစ်နှစ်ခြိုက် ခြိုက် အိပ်မောကျနေတယ် အိပ်ပါစေ လန့်နိုးရင် ပြန်အောင့်နေရင်မကောင်းဘူး၊ နင်ကလဲ ကြာလိုက်တာ ဝင်းကြည်ရာ အစ်ကိုက  မျှော်လိုက်ရတာ မောနေတာပဲ သိလား”  ပြောပြောဆိုဆို ကိုမြင့်အေးက မဝင်းကြည် ၏ လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်း၍ ဆွဲလိုက်၏။  “ဟွန်း အကို့ရောဂါကလဲ မသေးဘူး နေအုံး ကျွန်မ အဝတ်သွားလဲ ဦးမယ်”  မဝင်းကြည်က ကျေနပ်ပြုံးလေးဖြင့် ပြော၏။  “လဲမနေ  ပါနဲ့တော့ ဝင်းကြည်ရာ” ကိုမြင့်အေးက ပြောလဲပြော သူ၏ လက်မှလဲ မဝင်းကြည်၏ ရေစိုနေသော ထဘီကို ဆွဲ၍ ချွတ်ချ လိုက်တော့၏။ ပြီးတော့ မဝင်းကြည် ၏ အနောက်မှနေ၍ ကိုမြင့်အေးက သူမ၏ ခါးလေးကို ကိုင်လိုက်သည် နှင့် မဝင်းကြည် သည်  သူမဝတ်ထားသော ရှပ်အင်းကျီကို ကပျာကရာ ချွတ်ကာ ဘေးသို့ပစ်ချလိုက်၏။ ပြီးတော့သူမ သည်ဖိနပ်ချွတ်မှာပင် ရပ် လျက် ဖိနပ်ချွတ်ထက် တစ်ပေကျော်မြင့်သော အိမ်အပေါ်ဆင့် ခါးပန်းကို  လက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တော့၏။

တပြိုင်နက်ထဲလိုမှာပင် မဝင်းကြည် ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံး ၏ နောက်ဖတ်သို့စူ၍ ထွက်နေသော စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ကို  မြင့်အေးသည် စောစောက မဝင်းကြည် ၏ သမီး စန်းခင်ကို လိုး၍ စန်းခင်  ပြီးသွားရသဖြင့် ထွက်လာသော စန်းခင်၏ သုတ်ရည် များကပ်ညှိကာ ရွှဲစိုနေသည့် သူ၏ လီးကြီးကို မဝင်းကြည် ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့လိုက်၏။ ကိုမြင့်အေး ၏ လီးတန်ကြီးပေါ် တွင် စန်းခင် ၏  သုတ်ရည်လေးများမှာ အဖတ် အဖတ်လေးများပင် ဖြစ်ကာ ကပ်နေကြ၏။ ကိုမြင့်အေးက လီးကြီးကို မဝင်းကြည်  ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ပြီးသည် နှင့် တရှိန်ထိုးပင် ဆောင့်၍ သွင်းကာ လိုးတော့၏။  “ပြွတ် … ပလွတ်”   “ဖွတ် … ပ လွတ်”  “ပလွတ် … ပြွတ်”  အိမ်အပေါ်ဆင့်ခါးပန်းကို လက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပြီးအလိုးခံနေသော မဝင်းကြည်သည် မျက်လုံး ကလေးများစုံမှိတ်ကာ သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးမှာ လန်သွားလိုက် ငိုက်သွားလိုက် ဖြစ်လျက် သူမ ၏   ပါးစပ်လေးမှာ လည်း ဟလာ လိုက် စေ့သွားလိုက် နှင့် ဖြစ်နေကာ သူမ ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်ကြီးများကို လည်း နောက်သို့ ကော့ကာ ကော့ကာ ဖြင့် အလိုးခံ နေ၏။ အချက်(၄၀) လောက်အားပါးတရ  ဆောင့်လိုးပြီးချိန်မှာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အရသာများရှိသထက်ရှိကာ အီဆိမ့်လာ တော့၏။

“ပြွတ် … ပလွတ်”  “ဖွတ် … ပြွတ်”  “ဟင်း … ဟင်း အစ်ကို ဘာကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် အစ်ကို့လီးကြီးကို ကျွန်မစောက်ပတ်ထဲက မထုတ် နဲ့ တော့ပြီး ပြီးအောင် ဆက်လိုး .. လုပ် … လုပ် … ဆောင့် … ဆောင့်စမ်းပါ အမလေး …  ကောင်းလိုက်တာနော် ဟင်း ဟင်း … ဟင်း  “  ထိုအချိန်မှာပင် ခြင်ထောင်အတွင်းမှ စန်းခင် ၏ ဟောက်သံလေးများမှာ မိုးသံ လေသံကြားမှပင် အပြင်သို့ သဲ့သဲ့လေး  ပျံ့လွင့်လာပါတော့သည်။

 

Zawgyi

 

ေရာဂါ ( စ / ဆုံး )

စန္းခင္ ႏွင့္အုန္းသန္းတို႔သည္ အသက္ (၁၅)(၁၆) အ႐ြယ္ အပ်ိဳေပါက္မ်ား ျဖစ္ၾက၏ ။ေတာေန လူတန္းစားမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ အေလ်ာက္ ႀကဳံသလို လုပ္ကိုင္၍ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ကို တေတာင့္တေနရာ မွ ျဖည့္စြက္ေနၾကရသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။  စန္းခင္ တြင္ ဖခင္မရွိပဲ မိခင္မုဆိုးမ ႏွင့္ ေမာင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္လူမမယ္မ်ားရွိ၏ ။ မိခင္ျဖစ္သူ မဝင္းၾကည္ က အသက္ (၃၅) ႏွစ္ေလာက္ရွိ ၿပီး ႀကဳံရာအလုပ္ လုပ္၍ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကို ဦးေဆာင္ဖန္တီး   ေနသူျဖစ္၏ ။ အရင္က မဝင္းၾကည္သည္ ေႏြတြင္ စပါးဒိုင္  မွ စပါးဝယ္၏ ။ မႏွစ္ကေတာ့ အလုပ္ၾကမ္း ဒဏ္ေတြပိ၍ မဝင္းၾကည္သည္ အေတာ္ပင္ မမာလိုက္၏ ။ ကံေကာင္းေထာက္မ ၍    ထူထူေထာင္ေထာင္ျပန္၍ ျဖစ္လာခဲ့ရေသာ္လဲ အရင္လို အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။   အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ႏိုင္ေတာေသာ မ ဝင္းၾကည္သည္ အိမ္တြင္ ေန၍ ထမင္းခ်က္၊ဟင္းခ်က္၊ အိမ္ဗာရီယ မ်ားကို လုပ္ေနသူ သမီး စန္းခင္ ကို အလုပ္ခြင္သို႔ ပို႔ရေတာ့၏။  မဝင္းၾကည္ ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕တြင္ပင္အေၾကာ္ေၾကာ္၍ ေရာင္းရ၏။မဝင္းၾကည္ ၏ ေနရာသို႔ေရာက္ရွိလာေသာ စန္းခင္က ေႏြရာသီ တြင္ စဝပါးအဝယ္ဒိုင္ ထံ စပါးသယ္၏။ မိုးရာသီတြင္ေတာ့ သူ႔အေမ ဝင္းၾကည္လို လယ္ထဲ ဆင္း၍အလုပ္မလုပ္ေပ။

သူမကေတာ့ပုဇြန္ေဖာင္တြင္ ပုဇြန္ငါး ေ႐ြးကာ ရလာေသာ ဟင္းစားကို ႐ြာထဲ လွည့္၍ ေရာင္းၿပီး ဝမ္းစာရွာရ၏။  အုန္းသန္းကေတာ့  ဖခင္ေရာ၊မိခင္ေရာ မရွိေတာ့ပါ။ ဖြားေအျဖစ္သူ ႏွင့္ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္အတူေနရ၏။ အုန္းသန္းသည္ အဖြားျဖစ္သူ  ေဒၚေစာရွင္မွာ အနိပ္သည္ျဖစ္၏။အသက္ (၇၀) ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္၍  သိပ္ၿပီး အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေဒၚေစာရွင္ သည္ ေျခရင္းအိမ္မွ မဝင္းၾကည္နဲ႔ တိုင္ပင္၍ မဝင္းၾကည္ ၏ သမီး စန္းခင္ ႏွင့္ အတူ အုန္းသန္းကိုပါ လိုက္ပါ ၍ အလုပ္ လုပ္ ေစ၏။  သူတို႔ေနထိုင္ေသာ ႐ြာသည္ ဒိုင္နယ္ ေက်း႐ြာ တစ္ခုျဖစ္ၿပီး အိမ္ေျခ (၃၀၀)နီးပါးရွိေသာ ႐ြာႀကီးျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ နဲ႔ဆိုလွ်င္ (၅)  မိုင္မွ်သာေဝး၏။ ၿမိဳ႕သို႔ ေရလမ္းမွ ပဲ့ေထာင္နဲ႔ သြားရလွ်င္ ေကြ႕ပတ္ေနေသာ  ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္မွေန၍ ျမစ္ပင္က်ယ္သို႔ ေမာင္း ထြက္၍ တစ္ခါ ျမစ္ျပင္အတိုင္း ဆက္၍ေမာင္းသြားရ၏ ။ (၂)နာရီနီးပါးမွ်ေမာင္းရ၏။

စန္းခင္ ႏွင့္ အုန္းသန္းတို႔၏ ေနထိုင္ရာ ေက်း႐ြာမွ ၿမိဳ႕သို႔ တစ္ေန႔လွ်င္ ပဲ့ေထာင္ ႏွစ္စီးထြက္၏။ ၿမိဳ႕သို႔ ကုန္းလမ္းမွ သြားလိုကလည္း  ႐ြာ၏ အေနာက္ဖက္၊ မိုင္ဝက္ေလာက္ အကြာအေဝးသို႔   ေျခလ်င္ေလွ်ာက္၍ သြားၿပီး ထို႐ြာ ႏွင့္ မိုင္ဝက္မွ်အကြာတြင္ရွိေသာ ကား လမ္း၊ ရထားလမ္း သို႔ ေရာက္၏။  ထိုကားလမ္းတြင္ သူမြတို႔ေက်း႐ြာကို ျဖတ္သန္း၍ အျခားေက်း႐ြာႀကီးမ်ားသို႔ ေျပးဆြဲေနေသာ  ဂ်စ္ကားမ်ားကို တား၍ စီးႏိုင္၏။ ကုန္းလမ္းမွ ၿမိဳ႕သို႔ သြားလွ်င္ေတာ့ နာရီဝက္သာသာေလာက္ပင္ ၾကာ၏။  စန္းခင္ ႏွင့္ အုန္းသန္း တို႔သည္ ဤမွ် ေလာက္နီးေသာ ၿမိဳ႕သို႔ တစ္လေနလို႔တစ္ေခါက္ မေရာက္ၾကေခ်။ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကို အခ်ိန္ ႏွင့္ အမွ်  ႐ုန္းကန္ ၍ ရွာေဖြ ဖန္တီးေနရေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ႀကဳံရာအလုပ္ကို ကာယအားျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေနရ၍ လားေတာ့မသိပါ၊ စန္း ခင္ ႏွင့္ အုန္းသန္းတို႔သည္ အသက္ (၁၅)(၁၆) ေလာက္သာရွိၾကေသာ္လည္း သူမတို႔ ၏ ခဒါ ကိုယ္မ်ားသည္ အပ်ိဳႀကီးဖားဖား     ျဖစ္ေနသူမ်ားထက္ပင္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိၾက၏။ စန္းခင္ ႏွင့္ အုန္းသန္းတို႔မွာ ႐ုပ္ကေလးေတြကလည္း ခပ္ေခ်ာေခ်ာျဖစ္ သလို၊ သူမတို႔ ၏ ခံဒါ ကိုယ္မ်ားကလဲ အခ်ိဳးအစား က်န ၍ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္း  ရွိၾကသျဖင့္ ႐ြာထဲမွ ကာလသားမ်ားသာမက၊  အ႐ြယ္မေ႐ြး၊ ေယာက္်ားမ်ားတို႔၏ စူးစူးရွရွ အၾကည့္မ်ားကို သူမတို႔သည္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကဳံေနရ၏၊

တခ်ိဳ႕လက္ရဲဇက္ရဲ ေယာက္်ားႀကီးမ်ားဆိုရင္ ဖင္ပုတ္ ေခါင္းပုတ္ ေက်ာသပ္ ရင္သပ္ျဖင့္ လူလစ္ရင္ လစ္သလို လုပ္တတ္ၾကေသး၏ ။ သူမတို႔၏ မိသားစုမ်ားကလဲ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း၊ အသိုင္းအဝိုင္း ေကာင္းလွသည္မဟုတ္ေတာ့ မေလးစားတာလဲ ပါ၏။ ေစာ္ကားခ်င္တာလဲပါ၏။  သေဘာက်လို႔တကယ္ယူမလားဆိုေတာ့လဲ ခုခ်ိန္ထိ တည္တည္တံ့တံ့ ေျပာဆိုခဲ့ဘူးသူ  ေယာက္်ားမ်ား မရွိခဲ့ေသးပါ ။စန္းခင္ဆိုလွ်င္ မိခင္ျဖစ္သူ မဝင္းၾကည္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္စဥ္က သူမက အိမ္တြင္သာေန၍ မီးဖိုေခ်ာင္ ကိတ္စ နဲ႔ လူမမယ္ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာတ္၏ ဗာရီယ ကိတ္စမ်ားကို တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ရ၏။ အခုသူမ၏ မိခင္     မဝင္းၾကည္ မ မာၿပီးသည့္ေနာက္ အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ စန္းခင္က အိမ္ျပင္သို႔ ထြက္၍ အလုပ္လုပ္ရ၏။ မဝင္းၾကည္မွာ ျပန္၍ ေနေကာင္း လာေသာ္လည္း၊ အေလးအပင္မထမ္းႏိုင္ေတာ့ျခင္း၊ အေအးဒဏ္  အေမာအပမ္း ဒဏ္တို႔ကို မခံႏိုင္ေတာ့ျခင္းေၾကာင့္သာ အလုပ္ ထြက္၍မလုပ္ျခင္းျဖစ္၏ ။က်န္တာကေတာ့ မဝင္းၾကည္မွာ လူေကာင္းပကတိပင္ျဖစ္၏။

မဝင္းၾကည္ ျပန္ေကာင္းလာတာကလည္း ႐ြာထဲမွ ေဆးထိုးဆရာ ကိုျမင့္ေအး ေကာင္း၍ ျဖစ္၏။ မဝင္းၾကည္ ေနမေကာင္းေတာ့  ကိုျမင့္ေအးက ေဆးကို အလကားကုေပး၏။ ေဆးကုေပး႐ုံသာမဟုတ္၊ မဝင္းၾကည္   ေနမေကာင္းစဥ္ကာလအတြင္းတြင္ ဆန္၊  ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ တို႔ကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ယူလာေပးေသး၏။ တခါတရံ မ်ိဳးတြင္လဲ မဝင္းၾကည္၏ သမီး စန္းခင္ကို “နင္တို႔ေမာင္ႏွမ ေတြ မုန႔္ဝယ္စားဖို႔ မုန႔္ဖိုး” ဟုဆိုကာ  ေငြႏွစ္ရာ သုံးရာေပးတတ္ေသး၏။  ကိုျမင့္ေအးမွာ ေဆးမႉးလည္းမဟုတ္ပါ။ တိုင္းရင္း သမားေတာ္လည္း မဟုတ္ပါ။ အပ္ပုန္းကိုင္ (ရမ္းကု) ေဒါက္တာပင္ျဖစ္၏။ ဒါေပမဲ့ ကိုျမင့္ေအး ကိုအထင္ေသး၍ မရပါ။ ႐ြာတြင္  တာဝန္က်ေသာေဆးမႉးက  ညက်တီဗီ ၾကည့္ခ်င္ရင္ တျခားအိမ္သြားၾကည့္ရ၏။ကိုျမင့္ေအးကေတာ့ သူ႔အိမ္တြင္ အေပၚစက္  ေအာက္စက္ အျပည့္အစုံရွိ၏။

႐ြာရွိေဆးခန္းမွာ လူမစည္ေသာ္လည္း ကိုျမင့္ေအး ၏ အိမ္တြင္ေတာ့ လူနာေတြ တန္းစီေန၏။ ကိုျမင့္ေအး နဲ႔ကု၍ မေပ်ာက္ေသာ  လူနာဟူ၍ ခပ္ရွားရွားျဖစ္၏။ ကိုျမင့္ေအး နဲ႔ ကု ၍ ေဆးမွားၿပီး ဒုတ္ခ   ေရာက္ရသူမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ဘူးေပ။ ဒါ ေၾကာင့္လဲ ကိုျမင့္ေအး ၏ အပ္ပုန္းမွာ အနရယ္ကင္းေန၏။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္က ဘယ္လိုလုပ္လာသည္မသိ။ ကိုျမင့္ေအးတြင္ တိုင္း ရင္းေဆးဆရာ  အသိအမွတ္ျပဳ လက္မွတ္ကလဲ ရွိ၏။ သူေဆးကုလာသည္မွာလဲ (၁၀) ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ႐ြာထဲတြင္ ဆရာႀကီး တစ္ဆူျဖစ္၍ ေန၏။ ႐ြာသူ႐ြာသားအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို အားထားၾကရ၏။   ကိုျမင့္ေအးမွာ အသက္(၄၀)ခန႔္ရွိၿပီး လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတြင္ (၉) တန္းထိ ပညာသင္ဖူးၿပီး ၿမိဳ႕ရွိ နာမည္ႀကီး ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ေယာက္ထံတြင္ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္အတူ ေနကာ  ဆရာဝန္ႀကီးေဆးကုသရာတြင္ ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးရ၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆရာဝန္ႀကီး က လူနာကို စမ္းသပ္႐ုံသာ စမ္းသပ္ၿပီး လိုအပ္ေသာ ေဆးမ်ားကို ႏႈတ္မွ ေျပာ႐ုံသာျဖစ္၏။ အနာေဆးထည့္ေပး၏။

အေပါက္အၿပဲကို ခ်ဳပ္ေပးရ၏။  ဆရာဝန္ႀကီးက ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းသြားေသာအခါတြင္ ကိုျမင့္ေအးက ႐ြာသို႔ ျပန္လာ၍ေဒါက္တာ လုပ္ေတာ့၏။ သူ၏လုပ္ငန္းမွာ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္၏။ တစ္႐ြာလုံး၏ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ “ဆရာ” “ဆရာ”  ဟူ၍ ျဖစ္ေန၏။ ဒီလို နာမည္ရ ဆရာကိုျမင့္ေအးက မုဆိုးမျဖစ္သူ မဝင္းၾကည္ကို အလကားကုေပးထားသည္။ မဝင္းၾကည္ အဖို႔  နည္းနည္းေနာေနာ ကုသိုလ္မဟုတ္ေပ။  ဒါေပမဲ့ ႐ြာထဲမွာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား၍ ဆရာကိုျမင့္ေအး ႏွင့္ မဝင္းၾကည္တို႔က ဘာလိုလို ညာလိုလို နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္ဟု အတင္းေျပာေနၾကေသး၏။   ဒီလိုေျပာေနၾကတာလဲ သိပ္ၿပီး အဆိုးဆို၍ မရ။ ကိုျမင့္ေအးကလည္း  “ဇ” ရွိသည္။ မဝင္းၾကည္ကလည္း “အလွ” ရွိ၏။ မဝင္းၾကည္မွာ အသက္ (၄၀)ဆိုေသာ္လည္း ဘဝေပးကုသိုလ္ေၾကာင့္  အလုပ္ၾကမ္းပင္ လုပ္လင့္ကစား အ႐ြယ္ေတာ္ေတာ္တင္၏။ မသိလွ်င္ (၃၄) (၃၅) ေလာက္ဟုထင္ရ၏။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က  လဲ လုံးႀကီးေပါက္လွ။ အရပ္နည္းနည္းျမင့္ေတာ့ ပို၍ ၾကည့္လို႔ ေကာင္း၏။

အသားကလည္း    ျဖဴေသးေတာ့ ကေလး(၃) ေယာက္ သာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ရွိမေနလွ်င္ မဝင္းၾကည္သည္ အပ်ိဳႀကီးဟုပင္ ထင္ရမည္ျဖစ္၏။မဝင္းၾကည္ ေယာက္်ား ဆုံးသြားသည္မွာ  (၂)ႏွစ္ခန႔္သာရွိေသး၏။ သူမ ၏ ေယာက္်ားရွိစဥ္ထဲက ကိုျမင့္ေအး မွာ မဝင္းၾကည္ တို႔၏ အိမ္သို႔ အဝင္အထြက္ရွိ၏။မဝင္းၾကည္  ၏ ေယာက္်ား ဆုံးေတာ့  ကိုျမင့္ေအးက ခါတိုင္းထက္ပို၍ အဝင္အထြက္ လုပ္လာ၏။ ဒါေၾကာင့္လဲ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာၾကတာပဲ ျဖစ္မည္။  ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကိုျမင့္ေအးကေတာ့ မဝင္းၾကည္၏ အိမ္သို႔ အဝင္အထြက္ မပ်က္ပါေပ။ မနက္ပိုင္းသာ ဖြင့္ ေသာ မဝင္းၾကည္၏ အေၾကာ္ဆိုင္သို႔ ကိုျမင့္ေအးသည္ မနက္တိုင္းေရာက္၏။  အေၾကာ္ဆိုင္သို႔ ကိုျမင့္ေအးသည္ မနက္တိုင္း ေရာက္၏။ အေၾကာ္ဆိုင္ပိတ္ ၿပီးခ်ိန္တြင္လည္း ေန႔လည္ခင္း၊ ညေနခင္း စေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ကိုျမင့္ေအးက မဝင္းၾကည္  တို႔ အိမ္သို႔ ေရာက္  လာတတ္ေသး၏။ တခါတရံ ညဖက္အခ်ိန္မေတာ္ပင္ မဝင္းၾကည္၏ အိမ္သို႔ လာတတ္ေသး၏။ မဝင္းၾကည္ ကေတာ့ ကိုျမင့္ေအး အတြက္ ဆိုလွ်င္ သူမ ၏ အိမ္သည္ အခ်ိန္အခါမေ႐ြး အၿမဲတံခါးဖြင့္ထား၏။

ကိုျမင့္ေအး သည္ အသားညိဳညိဳ ႐ုပ္သန႔္သန႔္ ျဖစ္၏။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၊ ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္၍ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းရွိ သည္ဟု ဆိုရမည္ပင္ျဖစ္၏။  မဝင္းၾကည္တို႔အိမ္မွာ ၿခံဝိုင္းေလး နဲ႔ ျဖစ္ၿပီး ပ်ဥ္ခင္းဝါးထရံကာ သြပ္မိုးျဖစ္၏။ သူမ၏ ေယာက္်ားမ ကြယ္လြန္မွီကေလးမွ ေဆာက္ေပးခဲ့ေသာ အိမ္ျဖစ္၏။ ဝါးထရံကာ ဆိုေသာ္လည္း ဆိုင္တြင္ ေရာင္းေသာ  ေရာင္းတန္းလႊာ ခ်င္းဝါး  တခုမဟုတ္ ဝါးကို ထု၍ ခြဲကာ ျဖန႔္ၿပီး အဆစ္ အတြင္းသားမ်ားကို လႊာထုတ္ကာ ကိုယ္တိုင္ ယက္ထားေသာ စိေပါက္ဝါးထရံသာ ျဖစ္၏။ ထူထူထဲထဲျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ခံ၏။ ေရနံေခ်းပါ  သုတ္ထားသျဖင့္ ပိုးပါမစားေတာ့။ ဒီအိမ္ေလးရွိ၍ မဝင္းၾကည္တို႔ သားအမိတ ေတြ အိေျဒရေနျခင္းျဖစ္၏။   မိုးရာသီ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသ ျဖစ္သည့္အတိုင္း၊ မိုးကသိပ္ၿပီး မျပတ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို႐ြာတတ္၏။ ျပတ္လည္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ခန႔္ပင္ျဖစ္၏။  ညေန (၆)နာရီေလာက္က ညေနစာ ထမင္းစားၿပီး  မိုးေကာင္းေနသည့္ၾကားမွပင္ စန္းခင္ နဲ႔ အုန္းသန္း တို႔သည္ ပုဇြန္ေဖာင္ သို႔ ပုဇြန္ ေ႐ြး ငါးေ႐ြး ရန္ ထြက္သြားၾက၏။ ထုံးစံအတိုင္း  ခေမာက္ကိုယ္စီ ေဆာင္း၍  ပလတ္စတစ္ကို ၿခဳံကာ သြားၾကရ၏။

စန္းခင္ ႏွင့္ အုန္းသန္း တို႔ ထြက္သြားၿပီး မိုးကပို၍ ႐ြာလာ၏။ မဝင္းၾကည္ သည္ ထိုင္ရာမွထ၍ ျပဳတင္းေပါက္မ်ားကို ပိတ္လိုက္၏။  ၿပီးေတာ့ ဖိနပ္ခြၽတ္ရွိ တစ္ေပါက္တည္းေသာ တံခါးကိုပါ ပိတ္လိုက္၏။   ခဏေနေတာ့ အငယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္က အိပ္ခ်င္လာ သည္ နဲ႔ အိမ္ေရွ႕နဲ႔ ပိုင္းျခားကာ ထရံပါးေလးျဖင့္ ကာထားေသာ အခန္းအတြင္း သို႔ဝင္၍ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုသိပ္ရ၏။ အႀကီးက  (၅)ႏွစ္၊ အငယ္က  (၂)ႏွစ္ေက်ာ္သာရွိေသး၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိပ္သြားၿပီဆိုေတာ့မွ မဝင္းၾကည္ သည္ အိမ္ေရွ႕ သို႔ ထြက္၍ထိုင္လိုက္၏ ။ အိမ္ေရွ႕တြင္ေတာ့ ဘက္ထရီမီးေရာင္ေလးက မႈန္ျပျပေလးျဖစ္၏။  မဝင္းၾကည္ တို႔အိမ္သည္ (၃) ပင္ (၂)  ခန္းျဖစ္ၿပီး အတြင္းတံခါးမရွိပဲ ဖိနပ္ခြၽတ္ပတ္လည္ကို ဝါးထရံျဖင့္ အလုံပိတ္ကာထားကာ ေခါင္းရင္းဘက္နံရံတြင္ ျပဳတင္းေပါက္ တစ္ေပါက္၊ ေခါင္းရင္းဖက္ျခမ္း၊  အိမ္ေရွ႕ဘက္တြင္ ျပဳတင္းေပါက္တစ္ခုရွိ၏။ ေျခရင္းဖက္ခန္းတြင္ေတာ့ ဝင္ေပါက္ ထြက္ေပါက္  တစ္ခုရွိၿပီး သစ္သားတံခါးတစ္ခ်ပ္တပ္ထား၏။  အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေသာ မဝင္းၾကည္ က မနက္က်ရင္ အေၾကာ္ေၾကာ္ရန္ ဗူးသီး မ်ားကို စိတ္ေန၏။ ဗူးသီးမ်ားစိတ္ၿပီးသြားသည္ ႏွင့္ ေျပာင္းဖူးေစ့မ်ားကို အေစ့ထြင္၍ေန၏။ လက္က အလုပ္လုပ္ေနရင္း   မဝင္း ၾကည္ ၏ စိတ္ကတျခားသို႔ ေရာက္ေန၏။မဝင္းၾကည္ ထံသို႔ ကိုျမင့္ေအး ညဖက္မေရာက္ျဖစ္သည္မွာ (၁၀) ရက္ခန႔္ပင္ရွိၿပီျဖစ္၏။  မလာတာၾကာေတာ့လည္း မဝင္းၾကည္ က ကိုျမင့္ေအးကို ေမွ်ာ္ေနမိ၏။

ေမွ်ာ္ရေသာအေၾကာင္းရင္းကလည္းရွိ၏။   ကိုျမင့္ေအး ကသူမတို႔သားအမိေတြေပၚအလြန္ေကာင္း၏။ အထူးသျဖင့္ မဝင္းၾကည္  ၏ အေပၚတြင္ ကိုျမင့္ေအးသည္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္း၏။ ကိုျမင့္ေအး ေကာင္းလိုက္သည္မွာ မဝင္းၾကည္  အသည္းစြဲေလာက္ေအာင္  မိန္းေမာသြားရေလာက္ေအာင္ပင္ေကာင္းလွ၏။  ေယာက္်ားဆုံးၿပီး (၆)လေလာက္ အၾကာမွာ အခုလို ညဖက္ မိုးေကာင္း ေကာင္းမွာ ကိုျမင့္ေအးတစ္ေယာက္ အိမ္သို႔ ေရာက္လာၿပီး အိမ္တြင္ တြင္တစ္ေယာက္ထဲရွိေနသည့္ မဝင္းၾကည္ ႏွင့္  အိမ္ေရွ႕တြင္ ေရာက္တတ္ရာရာထိုင္၍ စကားေျပာေနရင္း၊ ကိုျမင့္ေအးက လင္ေၾကာင္း သားေၾကာင္းေတြကို အစေဖာ္ကာ ေျပာ၏။ ေျပာၾကဆို ၾကရင္း ျဖင့္ မုဆိုးမျဖစ္သူ မဝင္းၾကည္က လင္ နဲ႔  မေတြ႕ႀကဳံရတာၾကာၿပီျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မဝင္းၾကည္၏ စိတ္ထဲတြင္ ဘာ လိုလို ညာလိုလိုေလး ျဖစ္လာ၏။ မဝင္းၾကည္ ဧည့္ အ႐ြယ္ေလးကလဲရွိေနေသးေတာ့ ကာမစိတ္ေလးမ်ား ရင္ဝယ္ျဖစ္လာကာ   ကို ျမင့္ေအး ႏွင့္ စကားေျပာရင္းက မဝင္းၾကည္မွာ ရႈိးတိုးရွန႔္တန္း အိုးတိုးအန္းတန္း ျဖစ္လာ၏။  မဝင္းၾကည္ တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္ ေနသည္ကို လူလည္ႀကီး ကိုျမင့္ေအးက အကဲခတ္မိ၏။ ထိုတို႔ အကဲခတ္မိသည္ ႏွင့္ ကိုျမင့္ေအးက ဖိုမ ကိစၥ မ်ားကို တစ္တစ္ခြခြ ေျပာလာေတာ့၏။ ခဏၾကာလွ်င္ မဝင္းၾကည္မွာ  စကားေျပာရင္း ၾကမ္းျပင္ကို ၾကည့္ေနရာမွ သူမ၏ မ်က္ႏွာမွာ ေမာ့၍ မလာ ေတာ့ေပ။ ထိုအခါတြင္မွ အႀကံႀကီးေသာ ကိုျမင့္ေအးက မဝင္းၾကည္ကို အသာအယာပင္ ေျဖးေျဖးခ်င္း တစ္ဆင့္ျခင္း ဝင္လုံး၍  လိုခ်င္တာကို အရယူေတာ့၏။

ျပတ္လပ္၍ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကာမအရသာကို ထိေတြ႕ခံစားလိုက္ရေသာ မဝင္းၾကည္မွာ အစပထမတြင္ ကိုျမင့္ေအးကို  မိန္းမသဘာဝအရ မူကာ ျငင္းဆန္ေနေသး၏။ ကြၽမ္းက်င္ၿပီးျဖစ္ေသာ   ကိုျမင့္ေအးကလည္း မဝင္းၾကည္ ျငင္းဆန္ေနသည့္ၾကားမွ ပင္ သူလုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို တဆင့္ၿပီး တဆင့္တက္ကာ စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္၍ မဝင္းၾကည္၏ ကာမတံခါးကိုဖြင့္၏။ မၾကာ ပါေခ်။ မစြမ္းရင္းကရွိ၊  ကန္စြန္းခင္းကလဲညိလာေသာ မဝင္းၾကည္မွာ ကိုျမင့္ေအး ၏ ရင္ခြင္အတြင္းတြင္ သူမ၏ မ်က္လုံးေလး မ်ားပင္ မပြင့္ေတာ့ေခ်။   ရင္ခြင္အတြင္းမွ မဝင္းၾကည္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚမွခ်၍ ကိုျမင့္ေအးသည္ သူမ ၏ အဝတ္အစားမ်ားကို တစ္ ခုခ်င္းကုန္စင္ေအာင္ ခြၽတ္လိုက္၏။ ထိုအခါတြင္ေတာ့ ျဖဴေဖြးဆူၿဖိဳးလွေသာ မဝင္းၾကည္ ၏ အသားစိုင္  တို႔မွာ သူ႔ထက္ငါ  လုယက္ကာ ထြက္ေပၚလာၾကေတာ့၊ ရမက္ လႊမ္းေနသည့္ၾကားက အံ့ဩဘနန္းျဖစ္ရသူကေတာ့ ကိုျမင့္ေအး ပင္ျဖစ္ ၏။ ျဖဴျဖဴ ေဖြးေဖြး လုံးႀကီးေပါက္လွမို႔ ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး ျဖင့္ ႐ုပ္ရည္က ခပ္ေခ်ာေခ်ာမို႔သာ အေနနီးစပ္ကာ မက္ေမာမိလို႔ ႀကံခဲ့ေပမဲ့ ကိုျမင့္ေအး က မဝင္းၾကည္ကို ဒီေလာက္ထင္မထားခဲ့ေပ။

မဝင္းၾကည္ ၏ အဝတ္မဲ့ ကိုယ္မွ အသားစိုင္တို႔သည္ ကေလး (၃) ေယာက္အေမဆိုေသာ္လည္း အိတြဲ၍မေနပါ။ တင္းတင္းရင္းရင္းရွိလွ၏။ သူမ ၏ ႏို႔ ႀကီးမ်ားကိုၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ေဖာင္းကားလုံးဝန္း၍  မာတင္းေန၏။ တြဲမေနပါ။ ကေလးအေမျဖစ္ေပမဲ့ ဝမ္းဗိုက္ အေရျပားမ်ား မွာ ရႈံတြ ၍ မေနပါ။ ေပါင္ထိပ္အထက္ လက္ႏွစ္လုံးသာသာေလာက္တြင္သာ ဗိုက္ေၾကာေလးမ်ား တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ျပတ္ေန၏။  သူမ ၏ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကလည္း တုတ္ခဲ၍ပင္ ေန၏။ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ေတာ့ မဝင္းၾကည္ ၏ ေစာက္ပတ္  ႀကီးမွာ အေမႊးနက္ကေလးမ်ား ႀကိဳ႕တို႔က်ဲတဲျဖစ္ ရွိကာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးမွာ ကိုျမင့္ေအးလိုေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း   ေယာက္်ားႀကီး တစ္ေယာက္၏ လက္တစ္ဝါးမက ႀကီးမားလွ၏။ ၿပီးေတာ့ ရာဂထႂကြေနခ်ိန္ လည္းျဖစ္ေတာ့ မဝင္းၾကည္ ၏  ေစာက္ပတ္ႀကီး ေဖာင္းကားေနသည္မွာ ကိုေအးျမင့္ပင္ ငုံ႔၍ ယက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာရေအာင္ကို မက္ေမာစရာ ေကာင္းလြန္း လွ၏။  မိန္းမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ဖူးေသာ ကိုျမင့္ေအး သည္ပင္ သည္ေလာက္ႀကီးေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို မျမင္ဘူးခဲ့ ေခ်။ အခုျမင္ဘူးလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ေစာေစာက ႏို႔စို႔ရန္ ရည္႐ြယ္ထားေသာ ကိုျမင့္ေအးသည္မဝင္းၾကည္ ၏ ႏို႔ႀကီးမ်ားကိုေမ့ကာ   သူ၏ လီးတန္ႀကီးကို သူ၏ေရွ႕မွ မဝင္းၾကည္ ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီး ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား ကမန္းကတန္းပင္ ေစာက္ပတ္ ႀကီးထဲသို႔ ထိုးသြင္းကာ လိုးေတာ့၏။

ကိုျမင့္ေအး မွာ အတန္းပညာလည္းတတ္ ၿမိဳ႕မွာ လည္း အေနၾကာလာလို႔လားမေျပာတတ္။ ကိုျမင့္ေအး ၏ အကိုင္အတြယ္မ်ားက  ဆန္းျပားကာ မဝင္းၾကည္မွာ အေတြ႕ထူးလွ၏။ မဝင္းၾကည္ ၏ ေယာက္်ားရွိစဥ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္။ ေက်း႐ြာေန လယ္သမား  ၿခံသမား ေခ်ာင္းသမားျဖစ္ေသာ မဝင္းၾကည္ ၏ ေယာက္်ားကေတာ့ ခပ္႐ိုး႐ိုးပင္၊ နမ္းတာလည္း ပါးပဲနမ္းတတ္သည္။ သူကိုင္ခ်င္  တာကို ဆြဲကာ ညႇစ္ကာ ကိုင္၍ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေတာ့၏။ ကိုျမင့္ေအး ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ ဆန္းဆန္းျပားျပားျဖစ္၏။ မဝင္း ၾကည္ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ သူ မနမ္းသည့္ေနရာ ကခပ္ရွားရွားျဖစ္၏။ ကိုင္ျပန္ေတာ့ လဲ ညင္သာ၏။ မထိတထိကိုင္ရာမွ ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္၏။ ၿပီးေတာ့မွ ဆုတ္နယ္၏။ ဖ်စ္ညႇစ္၏။  မဝင္းၾကည္ ၏ အလိုကိုလိုက္ ၍ ကိုျမင့္ေအးက စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ လုပ္၏ ။လိုးျပန္ ေတာ့လည္း ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖင့္ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္လိုး ၏။  ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်ခဲ့ရေသာ မဝင္းၾကည္ မွာ သူမအတြက္ လိုအပ္ ေနေသာ ကာမအရသာမ်ားကို ၿမိန္ယွက္စြာ ခံစားခဲ့ရ၏။ ထိုစဥ္က ကိုျမင့္ေအး၏ အနမ္းအကိုင္အတြယ္မ်ား၏ ေအာက္တြင္႐ိုးအ လြန္းေသာ မဝင္းၾကည္ သည္အပ်ိဳမေလးပမာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ျဖင့္ ကာမဂုဏ္ ထဲတြင္ နစ္၍ မႀကဳံဖူးေသာ အရသာမ်ားထဲတြင္  ေမ်ာပါခဲ့ရာ၊ သူမ ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲသို႔ ကိုျမင့္ေအးက သူ၏ လီးႀကီးကို သြင္း၍ (၃) (၄) ခ်က္သာ ေဆာင့္လိုက္ရေသးသည္။ မ ဝင္းၾကည္ သည္ အရသာဖူးကို ဆြတ္ခူး၍ တစ္ခ်ီၿပီးသြားခဲ့ရ ၏။

မဝင္းၾကည္ သည္ ကိုျမင့္ေအးကို အစြဲႀကီးစြဲခဲ့ရ၏။ သူမတစ္ခ်ီၿပီးသြားခဲ့ေသာ္လည္း ခုမွ စကာပြဲရွိေသးသည့္ ကိုျမင့္ေအးကို မဝင္း ၾကည္ သည္ေစတနာေတြ ပိုကာ တတ္တမွ် မွတ္တမွ် ၾကားဖူးသမွ် ေသာ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ကိုျမင့္ေအး တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္း ကို ၾကင္နာခဲ့ရ၏။မဝင္းၾကည္ သည္ သူမကိုလိုးေနေသာ ကိုျမင့္ေအး၏ လီးႀကီးက သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔  ေဆာင့္၍လိုးလိုက္လွ်င္ ဖင္ႀကီးေတြကို ေျမာက္ကာ ခါးေလးကို ေကာ့ေကာ့ေပး၏။ ၿပီးေတာ့ ကိုျမင့္ေအး ကို သူမ ၏    လက္ႏွစ္ ဖက္ျဖင့္ ဖက္ကာ ကိုျမင့္ေအး ၏ ေက်ာျပင္ကို မဝင္းၾကည္သည္ ပြတ္ေပးေနေသး၏။ ေနာက္ ကိုျမင့္ေအး ၏ လီးတန္ ႀကီးကို  သူမ၏ ေစာက္ပတ္ဝ ရွိ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဆြဲ၍ဆြဲ၍  ညႇပ္ကာ ဆြဲေပးေနေသး၏။ မဝင္းၾကည္ ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ  လည္း ကိုျမင္ေအး လိုးေနတာ ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္း၊သူမ အလိုးခံေနရတာ ဘယ္လိုခံစားေနရေၾကာင္းတို႔ကို မပီမသ အသံ  ေလးမ်ားျဖင့္ ၿငီးတြားကာ ေျပာေနေသး၏။

မဝင္းၾကည္ ၏ ဒီလိုအျပဳအမူ အေျပာအဆိုေလးေတြျဖင့္ အေပးေကာင္းမႉေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေအးမွာလည္း မဝင္းၾကည္ ကို အစြဲႀကီးစြဲ မိေတာ့၏။ ထိုညက မိုးမျမင္ေလမျမင္ ျဖင့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္   သဲသဲမဲမဲလိုးခဲ့ၾက၏။ ကိုျမင့္ေအးက (၃) ခ်ီ ၿပီး၏။ မဝင္းၾကည္ က  (၅) ခ်ီ ၿပီး၏။  ထိုစဥ္မွ အစျပဳ၍ အစရွိအေနာင္ေနာင္ ဆိုသလို ပင္ ကိုျမင့္ေအး နဲ႔ မဝင္းၾကည္ တို႔သည္ မၾကာခဏ ေတြ႕ကာ  လိုးပြဲ စင္ႏႊဲခဲ့ၾက၏။ ကိုျမင့္ေအး က မဝင္းၾကည္ ဆီသို႔ ဆက္တိုက္မလာပါ ။  ရက္ျခားဆိုသလိုလာတတ္၏။   ကိုျမင့္ေအး မလာ ေသာရက္မ်ားတြင္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရစဥ္က အေၾကာင္းေလးမ်ားကိုစၿမဳံ႕ ျပန္ကာ ေတြးေတာစဥ္းစားရင္း ေမွ်ာ္ေနမိသူကေတာ့ မဝင္း ၾကည္ပဲ ျဖစ္၏။  အခုလဲ ကိုျမင့္ေအး မလာသည္မွာ (၁၀) ရက္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္၍ မဝင္းၾကည္သည္ မနက္အေၾကာ္ေၾကာ္ရန္ အတြက္ ဗူးသီးစိတ္ရင္း ေျပာင္းဖူးေစ့ထြင္ရင္းျဖင့္ သူမ ကိုျမင့္ေအး နဲ႔ ပထမဆုံးဆုံခဲ့ရစဥ္   အေၾကာင္းမ်ားကို စဥ္းစားကာ ကိုျမင့္ ေအးအလာကို ေမွ်ာ္ေနမိ၏။ အျဖစ္အပ်က္ကေလးမ်ားကို ျပန္လည္ေတြးေတာရင္း စိတ္ကူးျဖင့္ ခံစားၾကည့္ေနမိသည္မို႔ မဝင္း  ၾကည္ ၏ မိန္းမကိုယ္အတြင္းမွ အေသြးအသားမ်ားသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေလးပင္ျဖစ္၍ေန၏။

မဝင္းၾကည္ သည္ ထိုင္ရာမွထ၍ ဗူးသီးစိတ္မ်ား နဲ႔ ေျပာင္းဖူးေစ့မ်ားကို သိမ္းလိုက္၏။ မဝင္းၾကည္ တစ္ေယာက္ ပစၥည္းမ်ား သိမ္း ေနစဥ္မွာပင္ ခပ္ေဝးေဝးမွ နာရီ သံေခ်ာင္း (၉) ခ်က္ေခါက္သံၾကားလိုက္ရ၏။ ပစၥည္းမ်ား သိမ္းၿပီးေသာ မဝင္းၾကည္ က ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္းကို ပိတ္ရန္ ဘက္ထရီတြင္ ညႇပ္ထားေသာ ကလစ္ေလးမ်ားဆီသို႔ သူမ၏ လက္ကေလးကို လွမ္းလိုက္၏။   “ဝင္းၾကည္…  ” ဝင္းၾကည္ “  အိမ္အျပင္မွ ေခၚသံၾကားလိုက္ရ၏။ ဒါကိုျမင့္ေအး အသံျဖစ္သည္ကို မိုးသံေတြၾကားမွပင္ မဝင္းၾကည္ သိလိုက္၏။   “လာၿပီ ကိုျမင့္ေအး”   မဝင္းၾကည္ သည္ခပ္သြက္သြက္ေလးပင္ ေလွ်ာက္၍သြားကာ တံခါးကို ဆြဲ၍ ဖြင့္လိုက္၏။ အိမ္အျပင္မွ ကို ျမင့္ေအးက အတြင္းတို႔လွမ္း၍ ဝင္လိုက္ကာ သူ၏ ေခါင္းမွ ခေမာက္ကို ခြၽတ္၍ တံခါးေပါက္ေဘးရွိ  သံငုတ္တြင္ခ်ိတ္လိုက္၏။ ၿပီး ေတာ့သူဝတ္ထားေသာ မိုးကာအင္းဂ်ီ ကိုလည္းခြၽတ္ကာ ခ်ိတ္လိုက္၏။  ထိုစဥ္မွာပင္ မဝင္းၾကည္ သည္ တံခါးကို ျပန္ ပိတ္၍အတြင္းမွ ဂ်က္ထိုးလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ အိမ္အတြင္းသို႔ဝင္ရန္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို လွည့္လိုက္ရာ ကိုျမင့္ေအး ႏွင့္ ရင္ ေဘာင္တန္းမိတယ္ဆိုရင္ျဖင့္  ကိုျမင့္ေအး ၏ လက္တစ္ဖက္က မဝင္းၾကည္၏ လက္ကိုလွမ္း၍ ဆြဲလိုက္၏။

“သြားပါ ခုမွလာၿပီး ဆြဲလား၊လြဲလား နဲ႔ လုပ္မေနပါနဲ႔”   ပါးစပ္ကသာေျပာေနေပမဲ့ မဝင္းၾကည္ သည္သူမ၏ လက္ကိုေတာ့မ႐ုန္းမိ။   “အကို မအားလို႔ မလာတာပါ ဝင္းၾကည္ရာ”   “မအားတာကလဲ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲ ဟြန္း၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”  မဝင္းၾကည္ မ်က္ႏွာေလးက ကိုျမင့္ေအး၏မ်က္ႏွာကိုလွည့္ၾကည့္၍ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ မူတူတူေလးေျပာလိုက္ရာ ကိုျမင့္ေအး ၏ ရင္ထဲတြင္  ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြား၏။ ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္းေလး၏ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားေလးျဖင့္ မဝင္းၾကည္၏ မ်က္ႏွာ ေလးမွာဝင္းပ၍ၾကည္လင္ေန၏။   (၁၀) ရက္ေလာက္ အလိုးမခံရတာၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ မဝင္းၾကည္သည္ ေစာေစာကထဲက သူမ  ႏွင့္ ကိုျမင့္ေအးတို႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိၿပီး ကာမစိတ္မ်ား ထႂကြေနခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ ယခု ကိုျမင့္ေအး၏  အထိအေတြ႕မ်ားကို ထိ ေတြ႕လိုက္သည္ ႏွင့္ သူမ၏ စိတ္မ်ားမွာ ကာမဆႏၵမ်ား ျပင္းထန္လာေတာ့၏။  “သိပ္ၿပီးအခ်ိန္ဆြဲမေနနဲ႔အစ္ကို၊ေတာ္ၾကာ စန္းခင္တို႔ ျပန္လာရင္ခက္မယ္”   မဝင္းၾကည္က ခပ္ေလာေလာေလးေျပာလိုက္သည္ ဆိုရင္ပဲ ကိုျမင့္ေအးသည္ သူ၏ ပုဆိုးကို ဆြဲ၍ခြၽတ္ လိုက္ေတာ့၏။ ထိုအခါတြင္ ကိုျမင့္ေအး၏ (၇) လက္မေလာက္ရွိကာ က်ပ္လုံးေလာက္ရွိေသာ လီးႀကီးမွာ  တဆတ္ဆတ္ တုန္ ၍  ထြက္ေပၚလာေတာ့၏။

ကိုျမင့္ေအး၏ လီးႀကီးကို ၾကည့္ေနမိေသာ မဝင္းၾကည္မွာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲတြင္ တစစ္စစ္ျဖစ္၍ ယားလာရ၏။ ၿပီးေတာ့  မဝင္းၾကည္သည္ ကိုျမင့္ေအး၏ လီးႀကီးကို လွမ္း၍ စုပ္လိုက္ခ်င္စိတ္မ်ား  တဖြားဖြား ေပၚေပါက္၍ လာသျဖင့္ သူမ၏စိတ္ ကို မနည္းပင္ ခ်ဳပ္တည္း၍ေနကာ သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္ကာ ခပ္ကားကားလုပ္ေပးထားလိုက္၏။ ထိုအခါတြင္ ကိုျမင့္ ေအးကလဲ သူမ၏  ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ဝင္၍ ထိုင္ကာ သူ၏ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္၍ ေနေသာ လီးႀကီးကို မဝင္းၾကည္ ၏  ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ထိုး၍ သြင္းလိုက္ေတာ့၏။   “ႁပြတ္…ဖြတ္”  ကိုျမင့္ေအးကလဲ မဝင္းၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ သူ၏လီးႀကီး  တစ္ဆုံးဝင္သြားသည္ ႏွင့္ ဆက္၍ လိုးေတာ့၏။   စ၍လိုးၿပီဆိုကတည္းက ကိုျမင့္ေအးသည္ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေဆာင့္၍လိုးေန၏။  မဝင္းၾကည္ကလဲ သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးကာ ၿမိန္ေရယွက္ေရပင္ အလိုးခံေန၏။  ကိုျမင့္ေအး ၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာ  ျပင္းထန္လာသည္ ႏွင့္အမွ် မဝင္းၾကည္၏ ကိုယ္လုံးမွာလည္း တသိမ့္သိမ့္ခုန္ကာ တုန္၍ေနသျဖင့္ သူမ၏ ျဖဴေဖြး ဖြံ႕ထြားလွေသာ  ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာလည္း တုန္ခါ၍ေနေတာ့၏။

မဝင္းၾကည္မွာေတာ့ ေမွးစင္းကာ မွိတ္သြားရေသာ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ျပန္၍ ပြင့္မလာ ေတာ့ေခ်။ “အစ္ကိုရယ္ .. ရွင့္လီးႀကီးပိုႀကီးလာသလိုပဲ အားရလိုက္တာရွင္ ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ .. ကြၽန္မကို မညႇာနဲ႔”   “ႁပြတ္ … ပ လြတ္”   မဝင္းၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ထဲမွ သူ၏လီးႀကီးမွာလည္း တေျဖးေျဖး အီဆိမ့္လာၿပီျဖစ္၍ ကိုျမင့္ေအးသည္ မဝင္းၾကည္၏  ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အားပါးတရ ဆြဲ၍အားပါပါျဖင့္ ေဆာင့္၍လိုးေတာ့၏။ အျပင္ဖက္တြင္ လည္းမိုးက သည္းထန္စြာ႐ြာေန၏။”ႁပြတ္  … ပလြတ္”  “ပလြတ္ … ႁပြတ္ “  “ဖြတ္ … ႁပြတ္”   “ဒုံး .. ဒုံး .. ဒုံး… ေဒၚေလး … ေဒၚေလး တံခါးဖြင့္ပါဦး”  (၃)(၄)ခ်က္မွ်သာ ေဆာင့္ ရေသးသည္။ အိမ္အျပင္မွ တံခါးကိုထု၍ ေခၚသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ကိုျမင့္ေအးက လန႔္ျဖန႔္သြားကာ သူ၏လီးႀကီးကို မဝင္း ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ထဲ သို႔ အားပါပါျဖင့္  ေဆာင့္၍လိုးေနရာမွ ဆြဲ၍ထုတ္လိုက္၏။ “ႁဗြတ္ “   “အာ .. မထုတ္နဲ႔ .. ကြၽန္ … ကြၽန္မ  … ၿပီးေတာ့မွာ … အဟင့္ .. ျပန္.. ျပန္ထည့္ … အစ္ကိုရာ အ .. ဟင္း “  မဝင္းၾကည္က မ်က္စိမဖြင့္ပဲ အားယူ၍ ထကာ ကိုျမင့္ ေအး၏လီးႀကီးကို လွမ္း၍ လိုက္ဆြဲေန၏။ လီးႀကီးကြၽတ္ထြက္သြားရေသာ မဝင္းၾကည္၏ ေစာက္ရည္မ်ား စို႐ႊဲ ေနေသာ ေစာက္ ပတ္ဝမွာ ဟစိဟစိ ျဖစ္၍ေန၏။  “ဒုံး .. ဒုံး .. ဒုံး… ေဒၚေလး … ေဒၚေလး တံခါးဖြင့္ပါဦး … ဒီမွာ ခင္စန္း ဗိုက္ေအာင့္လို႔ … “ ကိုျမင့္  ေအးက မလန႔္၍မရပါ သူက ဧည့္သည္ျဖစ္၏။

မဝင္းၾကည္ လွမ္းဆြဲေနတဲ့ၾကားမွပင္ ကိုျမင့္ေအးက သူ၏ပုဆိုးကိုေကာက္၍ ဝတ္ လိုက္၏။ မဝင္းၾကည္ကလဲ ေနာက္ထပ္ တံခါးထုသံ ႏွင့္ ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရသည္ ႏွင့္ သူမ၏ လွမ္းဆြဲေနေသာ လက္ကို ႐ုပ္ကာ  အင္းက်ီ ၾကယ္သီးမ်ားကို အျမန္တပ္ရင္း တံခါးဆီသို႔ထသြား၏။ ခါးသို႔လွန္၍ တင္ထားေသာ သူမ၏ ထမိန္ေလးကေတာ့ မတ္တပ္  ရပ္လိုက္သည္ ႏွင့္ ျပန္၍ ေျခေထာက္ဖက္သို႔ က်သြား၏။ ဒါေပမဲ့ ပုံစံေတာ့ သိပ္မက်ေပ။ ေနာက္ မဝင္းၾကည္၏ ျဖဴျဖဴေဖြး ေဖြး မ်က္ႏွာေလးမွာလည္း နီျမန္း၍ေန၏။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေတာ္ႀကီးကို ဆန႔္တငန႔္ငန႔္ျဖစ္၍သြားၾကရ၏၊  တံခါးဝသို႔ ေရာက္သြားေသာ မဝင္းၾကည္က အိမ္တံခါးကို ဆြဲ၍ဖြင့္လိုက္၏။  “ေဒၚေလး ဒီမွာ စန္းခင္ ဗိုက္ေအာင့္လို႔ ကြၽန္မလိုက္ပို႔တာ” ေျပာ လဲေျပာ အိမ္ထဲသို႔လည္း လွမ္းဝင္လာေသာ အုန္းသန္းက လက္တစ္ဖက္က စန္းခင္ကို တြဲထား၏။ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိုးေရမ်ား႐ႊဲ႐ႊဲစို  ေနၾက၏။

“အင္း .. အင္း ေအာင့္လိုက္တာ အေမရာ အင္း .. အင္း “ စန္းခင္ ၏ ညီးသံက ထြက္ေပၚ၍လာ၏။ မဝင္းၾကည္ကလဲ စန္းခင္ကို  တြဲ၍ အိမ္ထဲသို႔သြင္းလာ၏။   “ေရစိုေနတဲ့ အဝတ္ေတြအရင္ လဲလိုက္ဦး၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီကိုငါလွည့္ဝင္မိေပလို႔ေပါ့”  “ဟုတ္ကဲ့ … ဟုတ္ကဲ့”   အိမ္ေရွ႕ေခါင္းရင္းတြင္ အမိန႔္သားထိုင္၍ ေနေသာ ကိုျမင့္ေအးက လွမ္း၍ေျပာသျဖင့္ မဝင္းၾကည္ ႏွင့္ အုန္း သန္းက စန္းခင္ကို တဖက္တခ်က္စီတြဲ၍ အိမ္အတြင္းသို႔ ေခၚသြား၏။ စန္းခင္၏ ဗိုက္ေအာင့္သျဖင့္  ညီးေနေသာ ညီးသံေလး ကေတာ့ အဆက္မျပတ္ ထြက္၍ေန၏။  “အိပ္ယာမွာ လွဲထားလိုက္”  ကိုေအးျမင့္က ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ သူ၏ ေဆးအိပ္ကို  ထ၍ယူ၏။ မဝင္းၾကည္ ႏွင့္ အုန္းသန္းက ေစာေစာက ကိုျမင့္ေအး ႏွင့္ မဝင္းၾကည္တို႔ စခန္းသြားခဲ့ၾကေသာ စန္းခင္ ၏ အိပ္ရာထဲ သို႔ စန္းခင္ကို  လွဲ၍သိပ္လိုက္၏။ သင္းျဖဴးဖ်ာေလးေပၚမွ စီးထန္းထန္း အရည္ေလးမ်ားသည္ စန္းခင္ ၏ တင္ပါးႀကီးကို ထမိန္ပါး ေလးကိုေဖာက္၍ ထိကပ္ကုန္၏။ ဗိုက္ေအာင့္ေနသည့္ၾကားမွ စန္းခင္၏ ဖင္သားႀကီးမွာ ႂကြခနဲျဖစ္သြားရ၏။”အင္း အင္း အင္း  ဟင္း ေအာင့္တယ္ အေမရယ္ “  “ကဲ သမီး ဦးေလးကိုေျပာ ဘယ္နားက ေအာင့္တာလဲ”  “ဒီနား ဒီနားကပါ “   ဝမ္းဗိုက္ ဘယ္ဖက္  နံ႐ိုးေအာက္ဖက္နားကို စန္းခင္က သူမ ၏ လက္ကေလးျဖင့္ျပ၏။

“ညေနက ထမင္းစားၿပီးၿပီလား”  “ထမင္းစားၿပီးတယ္ဆို မိုး႐ြာထဲမွာ ပုဇြန္ေဖာင္ကို ထြက္သြားတာပဲ အစ္ကိုျမင့္ေအး”   မဝင္း ၾကည္က ဝင္၍ေျပာ၏။  “အား အင္း ေအာင့္ ေအာင့္လိုက္တာ ေနာ္ “  စန္းခင္မွာ နဖူးဆံစပ္တြင္ ေခြၽးသီး ေလးမ်ား ေတာင္ ထြက္၍ေနရ၏ ။ ကိုျမင့္ေအးက စန္းခင္၏ ရွပ္အင္းက်ီစေလးကို အေပၚသို႔မ၍ ထမိန္စေလးကို လည္း ဆီးခုံအေပၚနားေလးထိ ေျဖ ခ်လိုက္၏။   “ဘာမွ မရွက္နဲ႔သမီး ဦးေလးကုေပးမယ္ ေပ်ာက္သြားမွာပါ”  ကိုျမင့္ေအး၏ လက္တစ္ဖက္က စန္းခင္၏ ဝင္းဝါျဖဴ ေဖြး၍ ျပားခ်ပ္ကာ က်စ္လ်စ္၍ေနေသာ ဗိုက္သားေလးေပၚသို႔ လက္ဖဝါးျဖင့္တင္ကာ ဟိုစမ္းဒီစမ္းျဖင့္ လုပ္ေနရာ ညက္ေညာႏု ေထြးလွေသာ စန္းခင္ ၏  ဗိုက္သားေလးကို ကိုင္ရသည္မွာ ကိုျမင့္ေအးအဖို႔ သေဘာေတြ႕ေနမိ၏။ေျဖခ်ထားေသာ ထမိန္စေလး၏  ေအာက္ဖက္နားတြင္လည္း စန္းခင္ ၏ ေစာက္ပတ္အုံေလးမွာ မို႔မို႔ေလး ေဖာင္းေနသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ “စန္းခင္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”  “(၁၆) ႏွစ္ထဲဝင္ပါၿပီ အစ္ကိုျမင့္ေအး”  “အပ်ိဳျဖစ္တာေရာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ”   “အင္း အဲ တစ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိပါၿပီ”  “လစဥ္ေရာ မွန္ရဲ႕လား “  “ဟို ဒီလနည္းနည္းေက်ာ္လာၿပီ အစ္ကိုျမင့္ေအး”  ပါးစပ္ကေမးေနေသာ္လည္း ကိုျမင့္ ေအး၏ လက္က စန္းခင္၏ ဗိုက္ေလးေပၚမွ မခြါေပ ဟိုစမ္း ဒီစမ္းျဖင့္ လုပ္ကာ မသိမသာ ပြတ္ေပးေန၏။စန္းခင္၏ ညီးသံကလဲ  အဆက္မျပတ္ ထြက္ေန၏။

“စန္းခင္ကို ၿမိဳ႕ ကိုပို႔ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္”  “ဟင္ ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲအစ္ကို”  “ဗိုက္မ်ားခြဲရမလားပဲ”   “ဟင္ အစ္ကိုရယ္ လုပ္ပါဦး  သမီးေလးကို ကယ္ပါဦး အစ္ကိုရယ္”  “ငါ ေသခ်ာစမ္းၾကည့္ပါဦးမယ္ ဝင္းၾကည္ရာ”  “ကဲကဲ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္လိုက္”  မဝင္းၾကည္က ကဗ်ာကရာပင္ စန္းခင္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဒူးမွေကြးကာ ေထာင္ေပးလိုက္၏။   “ကဲ မဝင္းၾကည္ နင္ခြင့္ျပဳ ေနာ္ ငါေသခ်ာစမ္းၾကည့္မယ္”  “လုပ္ပါအစ္ကိုရယ္ ေကာင္းသလိုသာလုပ္ပါ၊ ကြၽန္မ သမီးေလး အသက္ခ်မ္းသာရာရရင္ ေတာ္ပါ ၿပီ”“အုန္းသန္း ငါ့လက္ႏွိပ္မီး ယူလိုက္စမ္း”   မအုန္းသန္းက ကိုျမင့္ေအး ၏ လက္ႏွိပ္မီးကို ထ၍ ယူ၏။  “ကဲ ဝင္းၾကည္က စန္းခင္ ထမိန္ေလးကို အေပၚကို မတင္လိုက္” ကိုျမင့္ေအး ၏ စကားလဲဆုံးေရာ မဝင္းၾကည္က သူမ၏ သမီး စန္းခင္၏ ထမိန္စေလးကို  ဆြဲ၍ လွန္တင္ေပးလိုက္၏။ ထိုအခါတြင္ စန္းခင္၏ ျဖဴေဖြးညက္ေညာလွေသာ ေပါင္လုံးေလးႏွစ္လုံးသည္ ေပၚလာၿပီး   အေမြးနက္ ႏုႏုေလးမ်ား ခပ္စိပ္စိပ္ေလးေပါက္ကာ ျဖဴဝင္းေသာ အသားေရာင္ရွိသည့္ စန္းခင္ ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ ထြက္ေပၚလာေတာ့၏။

စန္းခင္ မွာ မဝင္းၾကည္၏ သမီးပီသေလစြ၊ႀကီးလွေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ အယ္ေန၏။ အပ်ိဳစင္ေလးမို႔ စန္းခင္ ၏ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုမွာ တင္းေနေအာင္ ေစ့ေန၏။ကိုျမင့္ေအးက တံေတြးတစ္ခ်က္ကို ခိုး၍ မ်ိဳခ်လိုက္၏။”ကဲ အုန္းသန္း လက္ႏွိပ္ မီးထိုးေပးထား”   ကိုျမင့္ေအး၏ စကားဆုံးသည္ ႏွင့္ မအုန္းသန္းက သုံးေတာင့္ထိုး လက္ႏွိပ္မီး ျဖင့္ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္း စန္းခင္  ၏ေစာက္ပတ္ကို မီးထိုးျပ၏။ အနီးကပ္ထိုးလိုက္ေသာ သုံးေတာင့္ထိုး လက္ႏွိပ္မီး၏ အလင္းေရာင္   ေအာက္တြင္ စန္းခင္ ၏  ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ အဆီတဝင္းဝင္းျဖင့္ မို႔ေဖာင္းေန၏။   “ကဲ ဝင္းၾကည္ နည္းနည္းေလး ၿဖဲေပးထား”  ကိုျမင့္ေအး၏ စကားဆုံး ေတာ့ မဝင္းၾကည္က သူမ၏ တုန္တုန္ယင္ယင္လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ သမီးျဖစ္သူ ၏ေစာက္ပတ္ကို ၿဖဲေပး၏။လက္ႏွိပ္မီး၏  အလင္းေရာင္ ေအာက္တြင္ စန္းခင္ ၏ ေစာက္ပတ္ဝရွိ  အတြင္းသားေလးမ်ားမွာ နီရဲၿပီး သစ္လြင္ႏုပ်ိဳလွေတာ့၏။ စန္းခင္ ၏  ေျပာင္းဖူးေစ့ေလာက္ရွိေသာ ေစာက္ေစးေလးမွာလဲ နီရဲကာ ေငါက္ေတာက္ေလးေပၚလာ၏။

“အင္း ကြၽတ္ ကြၽတ္ ေအာင့္လိုက္တာ အေမရယ္”   “ခဏေလးသည္းခံသမီး၊ ေတာ္ၾကာေကာင္းသြားမွာပါ”  ကိုျမင့္ေအးက  သူ၏ေဆးအိတ္ကို ေကာက္ယူ၍ အတြင္သို႔တစ္စုံတစ္ခုကို ရွာေန၏။   “အင္း လက္အိတ္ကလည္း ဒီေန႔မွ ထည့္မလာခဲ့ရဘူး”    ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုျမင့္ေအးက သူ၏ လက္ထဲမွ ေဆးအိတ္ကို ေဘးသို႔ခ်လိုက္၏။  “ကဲ ဝင္းၾကည္ နည္းနည္းေလး ထပ္ၿဖဲလိုက္ဦး၊ ဟုတ္ၿပီ”  “အုန္းသန္းကလဲ လက္ႏွိပ္မီးကို ေသခ်ာထိုးထား”  စကားဆုံးသည္ ႏွင့္ ကိုျမင့္ေအး၏ လက္ညိဳးက စန္းခင္၏ ေစာက္ ပတ္ဝသို႔ လက္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္ ထိုးသြင္းလိုက္၏။စန္းခင္မွာ သူမ၏ကိုယ္ေလး တြန႔္ကနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားရ၏။ စန္းခင္ ၏ ေစာက္ ပတ္ကိုၿဖဲ၍  ေပးထားေသာ မဝင္းၾကည္၏ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဟာ၍သြား၏။ မီးထိုးေပထားေသာ မအုန္းသန္းခမ်ာမွာေတာ့ ၾကက္သီး ျဖန္းကနဲ ထသြားၿပီး သူမ၏ လက္ကေလးမ်ားပင္ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္၍ သြားရသျဖင့္  မီးထိုးျပထားေသာ လက္ႏွိပ္မီးကို ၿငိမ္ ေအာင္ မနည္းပင္ ထိန္းထားရ၏။  စန္းခင္၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ထိုးသြင္းထားေသာ ကိုျမင့္ေအး၏ လက္ညိဳးကလည္း အၿငိမ္မေနပဲ  သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းနံရံေလးမ်ားကိုလက္ညိဳးထိပ္ျဖင့္ ထိလိုက္ ဖိလိုက္ ပြတ္လိုက္ လုပ္ေပး၏။ စန္းခင္မွာေတာ့  ဗိုက္ေအာင့္ေန သည့္ၾကားမွ သူမ၏ ဖင္သားျဖဴျဖဴႀကီးမ်ားမွာ တႂကြႂကြျဖစ္ေနရ၏။ အဆက္မျပတ္ညီး၍ေနေသာ စန္းခင္မွာ ညီးသံ နည္းနည္း ႀကဲသြား၏။

စန္းခင္၏ ေစာက္ပတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာ လက္ညိဳးသည္ အျပင္သို႔ တစ္ေခ်ာင္းလုံးထြက္၍ လာေသာအခါ စန္းခင္၏ ေစာက္ ရည္ေလးမ်ား ေပကပ္၍ေနေသာလက္ညိဳးကို ေျမာက္၍ ကိုျမင့္ေအးက သူ၏  ႏွာေခါင္းျဖင့္ (၂)ခါ (၃)ခါ ေလာက္ နမ္း၍ၾကည့္၏။  ညႇီသင္းသင္းေလးျဖစ္၍ ေနေသာ စန္းခင္၏ ေစာက္ရည္ေလးမ်ားရနံ႔က ကိုျမင့္ေအး ၏ ရာဂ စိတ္မ်ားကို ဟုန္းကနဲ ထေအာင္ ႂကြလာေစ၏ လွမ္းၾကည့္၍  ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ မဝင္းၾကည္၏ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားရ၏။  “အင္း ဗိုက္ေတာ့ ခြဲရမ လား မသိပါဘူး၊ဝင္းၾကည္ရာ”   “ဟင္း ဒုခပါပဲ အစ္ကိုရာ ကြၽန္မသမီးေလးကို ကယ္ပါအုံး”  “ေအးပါ ဝင္းၾကည္ရာ နင့္သမီးလဲ ငါ့ သမီးလိုပါပဲ၊ ငါေသခ်ာကုေပးပါ့မယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုျမင့္ေအး ၏ လက္မ်ားက ေဆးအိတ္ထဲႏႈိက္လိုက္၏။   “ကဲ ေရာ ဒီေဆးလုံး ေလး (၃)လုံး ဝင္ေအာင္တိုက္လိုက္ ခဏေနမွ ငါထပ္စမ္းၾကည့္ဦးမယ္”  ေျပာရင္း ကိုျမင့္ေအးက စန္းခင္ ၏ မ်က္ႏွာေလးကို  လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္၏။ ႏုငယ္ပ်ိဳမ်စ္လွေသာ စန္းခင္ ၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွ၏။ ကိုျမင့္ေအး ၏ ရင္ထဲတြင္ တင္း ကနဲ ျဖစ္သြားရ၏။  “ကဲ ကဲ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ဖုံးထားဦး”  ကိုျမင့္ေအးက သူ၏ ေဆးအိတ္အတြင္းမွ ေဆးထိုးအိပ္ ႏွင့္ ႁပြန္ကို ထုတ္၏။ ၿပီးေတာ့ ထိုးေဆးပုလင္းေလး ႏွစ္ပုလင္းကိုလည္း ထုတ္၍ယူလိုက္၏။

“ကဲ နည္းနည္း ေစာင္းလိုက္ ေဆးထိုးမယ္”  “ကဲ ပက္လက္ျပန္လွန္လိုက္ထားေတာ့ အင္း သမီးအုန္းသန္းက ဘယ္သြားစရာရွိေသး လဲ” “သမီး ေဖာင္ကို ျပန္သြားရမယ္ ဦးေလး”  “အင္း ခဏေနေတာ့သြားေပါ့ နင့္သူငယ္ခ်င္း ကိုလဲ ေဆးထိုးေပးထားၿပီးပါၿပီ”   စန္း ခင္မွာ ေစာေစာကလို သိပ္ၿပီး မညီးေတာ့ေပ။ သက္သာသလိုရွိေန၏။  “ကဲ ဝင္းၾကည္ သမီးကို ျခင္ေထာင္ခ်ထားလိုက္ ၿပီးရင္  ေဆးလိမ္းရမယ္”  “ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုျမင့္ေအး”  မဝင္းၾကည္က စန္းခင္ ၏ အိပ္ရာထက္တြင္ အဆင့္ဆင့္ေထာင္ထားေသာ တစ္ ေယာက္အိပ္ ပိတ္ျခင္ေထာင္ေလးကို ဆြဲ၍ခ်လိုက္၏။  “ကဲ ေရာ ဒီေဆးကိုညႇစ္ၿပီး စန္းခင္ ရဲ႕ ဗိုက္ကိုလိမ္း ေနာက္ၿပီး မိန္းမကိုယ္  ေတြကိုလိမ္း၊ မိန္းမကိုယ္ကို အတြင္းထဲထိ ႏႈိက္ၿပီး လိမ္းေပးၿပီးရင္ အဝတ္အစား ျပန္မဝတ္ နဲ႔ ေစာင္လႊမ္းေပးထားၿပီး ျခင္ေထာင္ ထဲမွာ  လွဲေနပါေစ၊ ဝင္းၾကည္နင့္ သမီး ေျခဖ်ားေတြ စမ္းၾကည့္ပါလား၊ ေအးေနေသးတယ္ စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ကဲ ေဆးကို ငါေျပာ တဲ့ အတိုင္းလိမ္း ၊ငါ လိမ္းေပးလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး”  ကိုျမင့္ေအးစကားဆုံးေတာ့ မဝင္းၾကည္က ကိုျမင့္ေအးေပးသြားေသာ ညႇစ္ ေဆးဗူးေလးကိုကိုင္ ၍ ျခင္ေထာင္ထဲဝင္သြား၏။

“ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုေရ ေျခဖ်ားေတြက ေအးေနတယ္”  “ေအး သိပ္ၿပီး စိတ္မပူနဲ႔ ငါရွိတာပဲ ေဆးကိုေတာ့ေသခ်ာလိမ္း”  “ဟုတ္ကဲ့  ဟုတ္ကဲ့”  “သမီးသက္သာ ရဲ႕လား” “အင္း နည္းနည္းေတာ့သက္သာလာတယ္”  “ကံႀကီးေပလို႔ေပါ့သမီးရယ္၊ အစ္ကိုျမင့္ေအး နဲ႔  တန္းတိုးလို႔ေပါ့”   ခဏေနေတာ့ မဝင္းၾကည္က ျခင္ေထာင္ထဲမွ ထြက္လာ၏။  “နင့္ လက္ေတြသြားေဆးလိုက္ဦး ဝင္းၾကည္”   “ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို”  မဝင္းၾကည္က ထ၍ မီးဖိုေဆာင္ဖက္သို႔ ေျခဦးလွည့္လိုက္၏။  “ေအာ္ ငါ့လက္လဲေဆးရဦးမယ္ ငါပါလိုက္  မယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုျမင့္ေအးက ေနာက္မွ လိုက္၍သြား၏။မီးဖိုေဆာင္ထီသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကိုျမင့္ေအးက မဝင္းၾကည့္၏  ခါးကို ေနာက္မွလွမ္း၍ကိုင္ကာ သူမဝတ္ထားေသာထမိန္ေလးကို ခါးသို႔ဆြဲ၍တင္လိုက္၏။အထာေပါက္ေသာ မဝင္းၾကည္က  လည္း သူမ၏ ခါးကိုကုန္း ၍ ေရွ႕မွဝါးထရံဖရိန္ တန္းဝါးလုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အားျပဳလိုက္၏။“ဝင္းၾကည္ရာ အေရးေကာင္း  တုန္း နင့္သမီးေရာက္လာလိုက္တာ ငါတို႔ ဆနထြန္းထြန္းငန႔္ငန႔္ကိုျဖစ္ေရာ၊ ေဆးသာကုေနရတယ္ စိတ္ကနင့္ဆီေရာက္ေရာက္ေနရ တာ စိတ္က သိပ္မေျဖာင့္ဘူး” “ဟုတ္တာေပါ့ အစ္ကိုရယ္”  ကိုျမင့္ေအးက ေျပာလဲေျပာ မဝင္းၾကည္၏ ေနာက္သို႔ စူထြက္ေနေသာ  ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲသို႔ သူ၏လီးႀကီးကို ထိုးသြင္းကာ မဝင္းၾကည္ ၏ ခါးကို ဆြဲ၍ ဆြဲ၍ လိုးေပး၏။

“ဖြတ္ ႁပြတ္” “ပလြတ္ ႁပြတ္”  မဝင္းၾကည္ ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ အရွိန္မက်သြားေသးပဲ ေဖာင္းကားေနသည္ပင္ အရည္မ်ားလည္း  စို႐ႊဲေနေသး၏ ။ ကိုျမင့္ေအး ၏ အေျပာ ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မဝင္းၾကည္မွာ ကိုျမင့္ေအးကို  ေက်နပ္သြားရေတာ့၏ ။  ကိုျမင့္ေအးကလည္း နသိုးႀကိဳးျပတ္ ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ မဝင္းၾကည္ ၏ ခါးေလးကို ဆြဲ ၍ အငမ္းမရ အားပါပါျဖင့္ ေဆာင့္လိုးေန၏။  “ႁပြတ္ ပလြတ္”  “ပလြတ္ ႁပြတ္”  “အိမ္ေရွ႕မွာ အုန္းသန္းရွိတယ္ ေျဖးေျဖးလုပ္အစ္ကို”  “ႁပြတ္”   မဝင္းၾကည္ ၏ စကားဆုံးေတာ့  ကိုျမင့္ေအးက သူ၏ လီးႀကီးကို ေစာက္ပတ္ထဲမွ ဆြဲ၍ထုတ္လိုက္၏။  “ကဲ ဝင္းၾကည္ အုန္းသန္းကို ပုဇြန္ေဖာင္ ျပန္ပို႔လိုက္ ငါ့လက္ ႏွိပ္မီးကိုယူသြား ျပန္လာမွ နင္နဲ႔ငါ ေအးေအးေဆးေဆးဆက္လုပ္ၾကတာေပါ့၊ စန္းခင္ကေတာ့ ညီးသံမၾကားရေတာ့ဘူး သက္သာ လာပုံပဲ၊  မွိန္းရင္မွိန္းေနပါေစ” “အင္း .. ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို”  မဝင္းၾကည္က အုန္းသန္းကို ေခၚ၍ ထြက္သြား၏။

“ေလတိုက္တယ္  တံခါးျပန္ေစ့ထားခဲ့ ေအာ္ေလတိုက္ရင္ ပြင့္ဦးမယ္ ငါပဲထပိတ္လိုက္ပါ့မယ္ နင္လာရင္ ေခၚလိုက္ေပါ့”  “ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို ကြၽန္မသြား ၿပီ”  ကိုျမင့္ေအးသည္ မဝင္းၾကည္တို႔ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုထ၍ ပိတ္ကာ အတြင္းမွ ဂ်က္ခ်လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ လက္မွ လက္ပတ္နာရီကို ေျမႇာက္၍ၾကည့္လိုက္၏ ။ ပုဇြန္ေဖာင္ကို  အသြားအျပန္ဆိုလ်င္ မိနစ္ (၄၀)ေလာက္ၾကာေပမည္။  ကိုျမင့္ေအးက အိမ္အတြင္းသို႔ျပန္၍ဝင္လာၿပီး စန္းခင္၏ျခင္ေထာင္ထဲ သို႔တန္း၍ ဝင္လိုက္၏။ စန္းခင္မွာ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာ  မွိန္းေန၏။ ကိုျမင့္ေအးက စန္းခင္ ၏ ကိုယ္ေပၚမွ ေစာင္ေလးကို ေဘးသို႔ ဆြဲခ်လိုက္၏။ ထိုအခါတြင္ ျခင္ေတာင္ေဘးတြင္ ထြန္း ထားေသာ ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္း၏ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ လွပေခ်ာေမြ႕ကာ ထိရက္စရာမရွိေသာ  ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး စန္းခင္၏  ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ထြက္ေပၚလာေတာ့၏။ကိုျမင့္ေအးက စန္းခင္ ၏ နဖူးေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္၏။

“အင္း ” “သမီး သက္သာလား” “အင္း ဦးေလးလား သမီးဗိုက္ထဲကေတာ့ မေအာင့္ေတာ့ဘူး ဟိုသမီး ဟိုဟာထဲက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေန တယ္”   ေစာေစာက လက္ညိဳးတြင္း၍ ေမႊထားေသာ အရွိန္မေသေသးေၾကာင္း ကိုျမင့္ေအး သိလိုက္၏။   “အင္း ဦးေလး ၾကည့္ ေပးမယ္ သမီး မ်က္လုံးမွိတ္ထား” ေျပာၿပီးသည္ ႏွင့္ ကိုျမင့္ေအးက စန္းခင္၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲ၍ ေထာင္ကာ ကားလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ သူမ ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ဝင္၍ ထိုင္ကာ ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ၏ လီးႀကီးကို စန္းခင္ ၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္  ေတ့ကာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ထိုးသြင္းလိုက္ ၏ ။  “ဗ်စ္ .. ဗ်စ္ .. ဗ်စ္ “   “အိုး အေမ့ အင္း “  “နာလားသမီး”   “သိပ္မနာဘူး ထုံတုန္တုန္ ေလးျဖစ္ေနတယ္”  “ဗ်စ္ ဗ်စ္ “  “အ ကြၽတ္ ကြၽတ္ “   လီးႀကီး တစ္ဝက္သာသာေလာက္ဝင္ၿပီးသြားဟ စန္းခင္မွာ ေက်ာေလးေကာ့ တတ္လာ၏ ။ စန္းခင္ကို ေစာေစာက သူမ၏ မိခင္မၾကည္ဝင္းအားလိမ္းခိုင္းလိုက္ေသာ ထုံေဆး ႏွင့္ ကိုျမင့္ေအး၏  လီးတန္ႀကီး တြင္ကပ္ညႇိ ၍ေနေသာ စန္းခင္၏ မိခင္မၾကည္ဝင္း၏ ေစာက္ရည္ျပစ္ခြၽဲခြၽဲမ်ားက စန္းခင္၏ ေစာက္ပတ္ထဲ သို႔ ကိုျမင့္ေအး ၏ လီး ႀကီးလိုးသြင္းေနသည္ကို အေထာက္အကူျပဳေနၾက၏။

စန္းခင္က နာသည္ဆို၍ ကိုျမင့္ေအးက သူ၏ လီးႀကီးကိုဆက္၍ မသြင္းေသးပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္းျပန္ ၍ ဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္သြင္းလိုက္ ျဖင့္ ဝင္ထားသေလာက္ လီးတဝက္သာသာျဖင့္ ပင္ လိုးေပးေန၏။  “ႁပြတ္ ပလြတ္”  “ပလြတ္ .. ႁပြတ္”   “ဖြတ္ ပလြတ္”  အခ်က္  (၂၀)ေလာက္ လိုးေပးၿပီးေသာအခါတြင္ စန္းခင္သည္ နည္းနည္းၿငိမ္သြား၏။  “သမီးနာေသးလား”  “ဟင့္အင္း “   စန္းခင္မနာေတာ့ မွန္းသိသည္ ႏွင့္ ကိုျမင့္ေအးမွာ သူ၏ လီးႀကီးကို သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တဆုံးဝင္ေအာင္ပင္ ေဆာင့္၍ လိုးသြင္းလိုက္ေတာ့၏။   “ဗ်စ္ ဗ်စ္ ဖြတ္”   “အား .. အမေလး .. ကြၽတ္ ကြၽတ္ ကြၽတ္ “  စန္းခင္ ၏ ခါးေလးမွာ ေကာ့တတ္သြားၿပီး အသားေလးမ်ားတ ဆတ္ဆတ္တုန္ေန ၏။ ကိုျမင့္ေအး ကသူ၏ လီးႀကီးကို စန္းခင္ ၏ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ ဖိကပ္ထားၿပီး စန္းခင္ ၏ ကိုယ္လုံးေပၚသို႔  ေမွာက္ ၍ခ်ကာ  စန္းခင္ ၏ ႏို႔ေလးမ်ားကို ငုံ႔၍စို႔ေပးေန၏။ ခဏၾကာမွ ကိုျမင့္ေအးသည္ သူ၏ဖင္ကို ႂကြ ၍ စန္းခင္၏ ေစာက္ပတ္ ထဲမွ လီးႀကီးကို ေျဖးေျဖးခ်င္းဆြဲထုတ္၍ ဖင္ႂကြကာ ေျဖးေျဖးခ်င္းလိုးေပးေန၏။ “ႁပြတ္ … ပလြတ္”  “ဖြတ္ … ပလြတ္”   “ပ လြတ္… ႁပြတ္” “သမီးနာေသးလားဟင္”  “မနာေတာ့ဘူးဦးေလ”  “ႁပြတ္.. ပလြတ္”   “ေကာင္းေရာ ေကာင္းလားဟင္”   “အင္း  ေကာင္းတယ္” “ဖြတ္ … ပလြတ္”စန္းခင္ ၏ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ လည္း အရည္မ်ားမွာ စို႐ႊဲေနေတာ့၏။ ကိုျမင့္ေအးက သူ ၏ လီး ႀကီးကို အရွိန္ျမင့္၍ ခပ္သြက္သြက္ေလးလိုးေပးလာ ၏။

“ႁပြတ္ … ပလြတ္”  “ဖြတ္ … ပလြတ္” “ပလြတ္ ႁပြတ္” ကိုျမင့္ေအး ေဆးထိုးေဆးတိုက္၍ စန္းခင္ဗိုက္ေအာင့္တာမွာ ေပ်ာက္၍ သြား  ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ဒါေပမဲ့ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ တမ်ိဳးတမည္ျဖစ္ကာ ခံစားေနရသျဖင့္ ေရာဂါလို႔ ပဲ ထင္ကာ စန္းခင္က ကိုျမင့္ေအး  ကို  ေျပာျပခဲ့၏။ ကိုျမင့္ေအးက ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး အပ်ိဳစင္ေလး စန္းခင္မခံစားဘူး၍ သူ႔တြင္ ခံစားေနရတာဟာ ေရာဂါတစ္ ခုလို႔ ထင္ေနသည္ကိုေတာ့ ကိုျမင့္ေအးက ေကာင္းေကာင္း သိ၏။ စန္းခင္က လည္း သူမ၏  အဖုတ္ေလးထဲမွာ ျဖစ္ေနေသာ ေရာဂါ အား ကိုျမင့္ေအးကို ကုစားေစခ်င္သကဲ့သို႔ ကိုျမင့္ေအးက လည္း အငမ္းမရပင္ ကုေပး၏။ ကိုျမင့္ေအး ၏ လီး ႀကီးမွာ မဆန႔္မၿပဲ ႏွင့္ သူမ ၏ ေစာက္ပတ္ထဲ သို႔  ထိုးသြင္းကာစတြင္ သူမ၏ခံစားခ်က္မွာ ေပ်ာက္သလိုျဖစ္သြားခဲ့ေပမဲ့ ခဏအၾကာတြင္ စန္းခင္၏  ေရာဂါမွာ ပိုဆိုးလာ၏။ ေက်ာခ်မွဓားျပမွန္းသိဆိုသကဲ့သို႔ ကိုျမင့္ေအး က အရွိန္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္  ေဆာင့္လိုးေနခ်ိန္က်မွ စန္း ခင္သည္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲမွ ခံစားေနရေသာ ေရာဂါမွာ ေစာက္ပတ္ယားေနတာ ျဖစ္ၿပီး အခုသူမ မွာအလိုးခံေနရတာပါလား  ဟု သိပါ၏။ ဒါေပမဲ့ အေတာ္ကို ေနာက္က်သြားေပၿပီ။

စန္းခင္ ၏ ကိုယ္လုံးေလးတစ္ခုလုံးၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္လ်က္ သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း မခ်ိတင္ကဲ ခံစားေနရကာ ေကာင္း ခ်င္တိုင္း ေကာင္းေနၿပီျဖစ္၍ ခံစားေနရေသာ အရသာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားမွာကို စန္းခင္က  ေၾကာက္လန႔္ကာ ဆက္လက္၍ စိတ္ပါ လက္ပါပင္ အလိုးခံေနေတာ့၏။“ႁပြတ္ … ပလြတ္”  “ဖြတ္ … ပလြတ္”  “ပလြတ္ ႁပြတ္”  စန္းခင္ ၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ သူမ၏ မိခင္မ ဝင္းၾကည္ ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္။ က်စ္လ်စ္မာတင္း၍ ေနကာ ညက္ေညာစြာျဖင့္ရွိေနၿပီးႏုပ်ိဳလြန္းလွ၏။ စန္းခင္၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ  လည္း မိခင္ျဖစ္သူ မဝင္းၾကည္၏  ေစာက္ပတ္လိုပင္ ႀကီးမားလွၿပီး စန္းခင္ ၏ ေစာက္ေခါင္းကေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္းႏူးညံ့လြန္းၿပီး  ကိုျမင့္ေအး ၏ လီးကို ဆြဲဆုပ္ထားသလိုရွိေနသျဖင့္ ကိုျမင့္ေအးမွာ အရသာမ်ားရွိလွၿပီး ကာမေဇာမ်ား   အရွိန္တက္လာကာ စန္း ခင္ကို အားပါးတရပင္ ဆက္၍ လိုး ေတာ့၏။  “ႁပြတ္ … ပလြတ္”  “ဖြတ္ … ပလြတ္”  “ပလြတ္ … ႁပြတ္”   “အင္း … ဟင္း … ဟင္း  အမေလး ဦးေလးရယ္ ကြၽန္မ ဘယ္လို ျဖစ္လာမွန္း မသိဘူး အင္း အင္း .. အ “   “ေကာ့ေပးထားသမီး ေကာ့ေပးထားသမီး သိပ္ ေကာင္းလာေတာ့မွာ”  ေကာင္မေလးၿပီးခ်င္ေနၿပီကို သိေသာ ကိုျမင့္ေအးက စန္းခင္ ၏ ခ်စ္စရာ ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္၍ သူ၏ လီးႀကီးကို က်င္တတ္၍ ေနသည့္ၾကားမွပင္ တအားႀကဳံး၍ ေဆာင့္ကာ လိုးလိုက္ေတာ့ ၏။

“ႁပြတ္ … ပလြတ္”  “ဖြတ္ … ပလြတ္”  “ပလြတ္ ႁပြတ္”  “အား .. အင္း .. ဟင္း အမေလး .. အ .. အ .. အင္း ကြၽတ္ … ကြၽတ္ ကြၽတ္  ဟင္း … ဟင္း … ဟင္း “စန္းခင္မွာ ကိုျမင့္ေအး ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို တအားႀကဳံးဖက္ကာ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို အစြမ္းကုန္ေျမႇာက္၍  ခါရမ္းကာ ၿပီးသြား၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကိုျမင့္ေအးသည္ လည္း သူ၏ခါးမွာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲျဖစ္ကာ ေစာေစာက စန္းခင္၏ မိခင္ မဝင္းၾကည္ကို အားပါးတရ လိုးရင္း ထြက္လုထြက္ခင္ သုတ္ရည္မ်ားကို ယခု အပ်ိဳစင္မေလး စန္းခင္ ကို မက္ေမာစြာ လိုးရင္း စန္း ခင္၏ သစ္လြင္လွေသာ သားအိမ္ေလးထဲသို႔  အရွိန္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့၏။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေကြး ေနေအာင္ ဖက္ကာ ၿငိမ္၍ က်သြားၾကေတာ့၏။  ခဏေနမွ ကိုျမင့္ေအးက ေခါင္းေထာင္လာၿပီး စန္းခင္၏ မ်က္ႏွာေလးကို   တပ္မက္စြာ နမ္းရင္း ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆက္လိုးေန၏။

“ႁပြတ္ … ပလြတ္”  “ဖြတ္ … ပလြတ္”ပလြတ္ ႁပြတ္”   “ဦးေလး သမီး သိပ္အိပ္ခ်င္တာပဲ”  “ေအးေအး အိပ္လိုက္ သမီး အိပ္လိုက္”   “ႁပြတ္” အခ်က္ (၂၀) ေလာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္းဆက္လိုးေပးေနၿပီး မွ ေစာေစာက ကိုျမင့္ေအး တိုက္ထားေသာ ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ စန္း ခင္ အိပ္ခ်င္လာၿပီျဖစ္၍ သူမ ၏ ေစာက္ပတ္ထဲမွ သူ ၏ လီးႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ ေဘးသို႔ခ်ထားသည့္ ေစာင္ကို စန္းခင္ ၏ ကိုယ္ လုံးေလးေပၚသို႔ ျပန္၍ ၿခဳံေပးကာ ကိုျမင့္ေအးသည္ သူ၏ ပုဆိုးကို လက္မွကိုင္ ၍ျခင္ေထာင္အျပင္ဖက္သို႔ ထြက္လိုက္ကာ  ျခင္ေထာင္အျပင္ သို႔ေရာက္သည္ ႏွင့္   ပုဆိုးကို ေကာက္၍ စြတ္ကာဝတ္လိုက္၏။  “ဒုန္း … ဒုန္း အစ္ကိုျမင့္ေအး ကြၽန္မ ျပန္လာၿပီ”   ‘ေအးေအး လာၿပီ ဝင္းၾကည္”  ကိုျမင့္ေအးက တံခါးဆီသို႔ ကပ်ာကရာ သြား၍ ဖြင့္ေပးလိုက္၏။ တကိုယ္လုံး စို႐ႊဲေနေသာ မ ဝင္းၾကည္ကအိမ္အတြင္းသို႔ လွမ္း၍ ဝင္လိုက္ၿပီး တံခါးကိုျပန္၍ပိတ္လိုက္၏။

“ကြၽန္မ အဝတ္သြားလဲလိုက္ဦးမယ္ သမီးေရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ”   “သူ႔ေရာဂါက ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားပါၿပီ၊ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနတယ္ အိပ္ပါေစ လန႔္ႏိုးရင္ ျပန္ေအာင့္ေနရင္မေကာင္းဘူး၊ နင္ကလဲ ၾကာလိုက္တာ ဝင္းၾကည္ရာ အစ္ကိုက  ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ ေမာေနတာပဲ သိလား”  ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုျမင့္ေအးက မဝင္းၾကည္ ၏ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္း၍ ဆြဲလိုက္၏။  “ဟြန္း အကို႔ေရာဂါကလဲ မေသးဘူး ေနအုံး ကြၽန္မ အဝတ္သြားလဲ ဦးမယ္”  မဝင္းၾကည္က ေက်နပ္ၿပဳံးေလးျဖင့္ ေျပာ၏။  “လဲမေန  ပါနဲ႔ေတာ့ ဝင္းၾကည္ရာ” ကိုျမင့္ေအးက ေျပာလဲေျပာ သူ၏ လက္မွလဲ မဝင္းၾကည္၏ ေရစိုေနေသာ ထဘီကို ဆြဲ၍ ခြၽတ္ခ် လိုက္ေတာ့၏။ ၿပီးေတာ့ မဝင္းၾကည္ ၏ အေနာက္မွေန၍ ကိုျမင့္ေအးက သူမ၏ ခါးေလးကို ကိုင္လိုက္သည္ ႏွင့္ မဝင္းၾကည္ သည္  သူမဝတ္ထားေသာ ရွပ္အင္းက်ီကို ကပ်ာကရာ ခြၽတ္ကာ ေဘးသို႔ပစ္ခ်လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့သူမ သည္ဖိနပ္ခြၽတ္မွာပင္ ရပ္ လ်က္ ဖိနပ္ခြၽတ္ထက္ တစ္ေပေက်ာ္ျမင့္ေသာ အိမ္အေပၚဆင့္ ခါးပန္းကို  လက္ေထာက္ကာ ဖင္ကုန္းေပးလိုက္ေတာ့၏။

တၿပိဳင္နက္ထဲလိုမွာပင္ မဝင္းၾကည္ ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံး ၏ ေနာက္ဖတ္သို႔စူ၍ ထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲသို႔ ကို  ျမင့္ေအးသည္ ေစာေစာက မဝင္းၾကည္ ၏ သမီး စန္းခင္ကို လိုး၍ စန္းခင္  ၿပီးသြားရသျဖင့္ ထြက္လာေသာ စန္းခင္၏ သုတ္ရည္ မ်ားကပ္ညႇိကာ ႐ႊဲစိုေနသည့္ သူ၏ လီးႀကီးကို မဝင္းၾကည္ ၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ ေတ့လိုက္၏။ ကိုျမင့္ေအး ၏ လီးတန္ႀကီးေပၚ တြင္ စန္းခင္ ၏  သုတ္ရည္ေလးမ်ားမွာ အဖတ္ အဖတ္ေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ကာ ကပ္ေနၾက၏။ ကိုျမင့္ေအးက လီးႀကီးကို မဝင္းၾကည္  ၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ ေတ့ၿပီးသည္ ႏွင့္ တရွိန္ထိုးပင္ ေဆာင့္၍ သြင္းကာ လိုးေတာ့၏။  “ႁပြတ္ … ပလြတ္”   “ဖြတ္ … ပ လြတ္”  “ပလြတ္ … ႁပြတ္”  အိမ္အေပၚဆင့္ခါးပန္းကို လက္ေထာက္ကာ ဖင္ကုန္းၿပီးအလိုးခံေနေသာ မဝင္းၾကည္သည္ မ်က္လုံး ကေလးမ်ားစုံမွိတ္ကာ သူမ၏ ဦးေခါင္းေလးမွာ လန္သြားလိုက္ ငိုက္သြားလိုက္ ျဖစ္လ်က္ သူမ ၏   ပါးစပ္ေလးမွာ လည္း ဟလာ လိုက္ ေစ့သြားလိုက္ ႏွင့္ ျဖစ္ေနကာ သူမ ၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဖင္ႀကီးမ်ားကို လည္း ေနာက္သို႔ ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ ျဖင့္ အလိုးခံ ေန၏။ အခ်က္(၄၀) ေလာက္အားပါးတရ  ေဆာင့္လိုးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရသာမ်ားရွိသထက္ရွိကာ အီဆိမ့္လာ ေတာ့၏။

“ႁပြတ္ … ပလြတ္”  “ဖြတ္ … ႁပြတ္”  “ဟင္း … ဟင္း အစ္ကို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကို႔လီးႀကီးကို ကြၽန္မေစာက္ပတ္ထဲက မထုတ္ နဲ႔ ေတာ့ၿပီး ၿပီးေအာင္ ဆက္လိုး .. လုပ္ … လုပ္ … ေဆာင့္ … ေဆာင့္စမ္းပါ အမေလး …  ေကာင္းလိုက္တာေနာ္ ဟင္း ဟင္း … ဟင္း  “  ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ျခင္ေထာင္အတြင္းမွ စန္းခင္ ၏ ေဟာက္သံေလးမ်ားမွာ မိုးသံ ေလသံၾကားမွပင္ အျပင္သို႔ သဲ့သဲ့ေလး  ပ်ံ႕လြင့္လာပါေတာ့သည္။