2D&3D ဒိုင် ကျမ အိမ့်ချို။တောင်ဒဂုံမှာနေတယ်။အသက်၂၈နှစ်၊အပျိုမဟုတ်ဘူးတစ်ခုလပ်။ကလေးတော့မရှိဘူး၊မိသားစုတော့ရှိတယ်။မောင်နှမလေးယောက်ရှိတယ်။အကိုတွေကလူဆိုးတွေမို့အိမ်မလာကြဘူး။အိမ့်ချိုလည်းအကိုတွေကြားနေခဲ့တာပျော့စိပျော့ညံ့တော့မဟုတ်ဘူး။အပျိုမဟုတ်တော့ဘူးဆိုပေမယ့်အထင်မသေးကြနဲ့။ရုပ်အခံရှိတယ်။အသားဖွေးတယ်။လုံးကြီးပေါက်လှဆိုတာကျမလိုပုံမျိုးပဲ။မျက်ခုံးကောင်းနှာတံပေါ်တယ်။နို့ထွားတယ်။တင်ကြီးကကောက်ချိတ်နေတာ။။ရှင်တို့မြင်အောင်ပြောရရင်ဇွန်သဉ္ဇာလိုပုံမျိုးပဲ။ လူအိုတွေလည်းသဘောကျသလိုလူပျိုတွေလည်းသဘောကြတယ်။လမ်းသွားရင်ယောက်ျားလေးတွေအပြောဆုံးကနည်းတဲ့ဖင်ကြီးမဟုတ်ဘူး။ဖင်ထောင်လိုးခွဲလိုက်ရရင်တော့ရှယ်ပဲတဲ့။တစ်ခုလပ်ပေမယ့်လိုးချင်နေသူတွေတစ်ပုံကြီး၊အင်းလေအိမ့်ချိုလိုလူမျိုးမှသဘောမကျရင်အဲလူကအာသဝေါကုန်ပြီးတဲ့လူပဲ။ဟုတ်တယ်မလား။ယောကျားဆုံးတော့စားဝတ်နေရေးအတွက်အလုပ်လုပ်ချင်တယ်။တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ကျမကတခုလပ်ဆိုတော့လူတွေကရိသဲ့သဲ့တော့အပြောခံရတယ်။ကျမကလည်းအရင်ကတည်းကဖော်ဖော်ရွေရွေသမားဆိုတော့လူတွေနှင့်အဆင်ပြေတယ်။ကျမအလုပ်ကိုပင်ပင်ပန်းပန်းရှာဖွေရတာ့မလုပ်ချင်ဘူးလေ။အဲဒါနှင့်ကျမနှစ်လုံးသုံးလုံးလေးလက်ခွဲရောင်းတယ်။လဘ်ကောင်းတယ်ရှင်။ ကံကြမ္မာအကျိုးပေးထူးခြားတယ်။ကျမဆီကအလျော်ဆိုတာအရမ်းနည်းတယ်။ပေါက်ရင်လည်းအကွက်သေးတွေချည်းပဲ။လက်ခွဲဒိုင်ရောင်းရတော့ကျမမှာပြသနာမရှိဘူး၊ဒိုင်ကြီးတွေကရှင်းရတယ်။ကော်မရှင်ခမျိုးမျိုးမြက်မြက်ရတယ်။ရဲတွေနှင့်လည်းရင်းနီးလာတယ်။အဲရဲတွေကငွေပေးရင်ရတယ်။သူတို့ငွေလာယူရင်ကျမကိုအသေအချာကြည့်တယ်။တဏှာမျက်လုံးတွေနှင့်ပေါ့။ကျမစီးပွားရေးလုပ်တာ။ဒီလောက်တော့ခံရမှာပေါ့လေ။ဒီလိုနှင့်တနှစ်လောက်ရောင်းရတော့ငွေတော်တော်လေးစုမိတဲ့အခါကျမလောဘတက်လာတယ်။ဒိုင်လုပ်ချင်တယ်။အဲဒါဆိုပိုမြတ်မယ်လေ။အဲဒိမှာ ကျမ အတွက်အရေးကြီးတာကချဲဒိုင်ဖြစ်တဲ့အတွက်ရဲနှင့်ပတ်သက်ရမယ်။ကျမတို့မြို့နယ်ကစခန်းမူးအသစ်ရောက်တဲ့အတွက်စနည်းနာရတယ်။ ခုရောက်တဲ့ရဲနာမည်ကကိုရဲနောင်တဲ့။မိန်းမရှိတယ်။ကျောင်းဆရာမမို့ရန်ကုန်မှာမရှိတာပါ။သဘောကောင်းတယ်လို့အသံထွက်တယ်။ရဲသဘောကောင်းတယ်ဆိုတာကျမတို့စေတနာမရှိသလောက်ပါပဲ။အဲဒါနှင့်ရဲတစ်ယောက်ကိုအကူအညီတောင်းပြီးစခန်းမူးနှင့်စားသောက်ဆိုင်မှာစကားပြောချင်လို့ဆိုပြီးချိန်းလိုက်တယ်။ကျမလည်းအလှပြင်ပြီးစားသောက်ဆိုင်မှာစောင့်လိုက်တယ်။ကိုရဲနောင်ရောက်လာပြီးတော့ကျမကိုတချက်လမ်းကြည့်ပြီးပြုံးပြတယ်။သူကတော့ယူနီဖောင်းဝတ်မလာပဲရိုးရိူးအဝတ်အစားနှင့်ပါပဲ။ရုပ်ရည်သန့်သန့်ပဲ။ဗိုက်ပုနံကားမဟုတ်ပဲစမတ်ကျတယ်။ “ကြွပါစခန်းမှူးကြီးရှင့်” “ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာဒါနှင့်စခန်းမူကြီးလို့မခေါ်ပါနှင့်ကိုရဲနောင်လို့ပဲခေါ်ပါဗျာ” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်၊လေးစားမှု့နှင့်ခေါ်တာပါရှင်” “ကဲဗျာဒီကညီမက ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ” “အေးအေးဆေးဆေးပြောကြတာပေါ့ရှင်” “ဟုတ်ကဲ့ ပါဗျာ” “ကိုရဲနောင်ကြိုက်တာမှာပါ” “သောက်လို့ရလား” “ရတာပေါ့ ကြိုက်တာပြော အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်” ကိုရဲနောင်စားစရာ၊သောက်စရာတွေမှာပြီးတေ ာ့သောက်ကြတာပေါ့။အရက်သောက်လာပြီဆိုရင်လူတွေသဘောကောင်းတတ်ကြသလိုပြောရဲဆိုရဲလည်းရှိလာတယ်။ကိုရဲနောင်က “ကဲညီမပြော ဘာကိစ္စလဲ” “ဒီလို..ကိုရဲနောင်၊ကျမချဲရောင်းချင်တာ” “အခုလည်းရောင်းနေတာပဲမဟုတ်လား” “အခုကလက်ခွဲလေ၊ကျမကိုင်တိုင်လုပ်ချင်တာ” “ကျနော်ဘာကူညီရမလဲပြော” “ရိုင်းတယ်လို့မထင်ပါနဲ့ကိုရဲနောင်၊ကိုရဲနောင်တို့အတွက်ကျမလိုင်းကြေးလေးပေးချင်တာပါ” “အင်း..အခုတလောစီမံချက်တွေများတာညီမသိတယ်မလား” “ကျမသိတယ်လေ၊သူတို့လာမယ်ဆိုရင်ကျမပြောပေါ့၊ကျမမရောင်းပဲနေမယ်” ”အင်း…ကျနော်လည်းအခုမှရာထူးတိုးနဲ့လာတာပြသနာမဖြစ်ချင်ဘူးဗျ” “မဖြစ်ရပါဘူး၊အရင်ကဒိုင်ချုပ်တွေပေးတာထက်မနည်းစေရပါဘူး” “အင်းးးကျနော့်အတွက်ငွေမလိုဘူးဗျ” “ရှင် အဲဒါဆိုကျမဘာလုပ်ပေးရမလဲ” “အင်းဒီလိုဗျ။ဒီအလုပ်မျိုးဆိုတာကျနော်တစ်ယောက်တည်းမပြီးဗျ။ကျနော်ငွေမလိုပေမယ့်အောက်ကလူတွေအတွက်လိုပြန်တယ်။နောက်လည်းတခြားကျန်သေးတာပေါ့ဗျာ” “ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပါကိုရဲနောင်” “ကျနော့်အတွက်တော့ငွေမလိုဘူ၊တပည့်တွေမတိုင်ရအောင်ငွေလိုတယ်ပြောတာ” “အော အဲဒါဆို ကိုရဲနောင်အတွက်ကျမဘာလုပ်ပေးရမလဲ” ”အင်းးးးး” “ပြောပါကိုရဲနောင်လိုတာပြော ကျမစီစဉ်ပေးမယ် “တကယ်လားဗျ” “တကယ်ပါ” “ညီမစဉ်းစားနှော် “ “ဘာမို့လို့..ကိုရဲနောင်” “ကျနော်ညီမကိုမြင်တော့ ဗျာ။စိတ်ထဲမှာ တမျိုးဖြစ်တယ်။မိန်းမကိုသတိရတယ်။အဲဒါ…
Day: July 7, 2021
ဟာ အောင် ကလည်းကွာ ရှက်စရာကြီး
ဟာ အောင် ကလည်းကွာ ရှက်စရာကြီး မေဧကရီ မှာ ယောကျၤား ရှိပေမဲ. သူ.ယောကျၤား ကိုဇော်ထွန်း က နယ်တွင် အလုပ်လုပ်နေတာမို.၂ လတခါ လောက်သာ တွေ.ရပြီး သူ ကတော. ရန်ကုန် မှာပင် စတိုးဆိုင်ဖွင်.ကာဆိုင်မှာပင် အသက်၁၅နှစ်ခန်. အိမ် ဖေါ်မလေး သက်စု နှင်. နေတာဖြစ်သည်၊ သူ. စတိုးဆိုင်တွင်အောင်အောင် ဆိုသည်. ၁၈နှစ်အရွယ် အရောင်းကောင်လေး တယောက်နှင်. ရွယ်တူ အရောင်းစာရေးမလေး ကေကေ နှင်. အိမွန် တို.အလုပ် လုပ်ကြပြီး ည ၁၀ နာရီခန်.အထိဖွင်.ကာ ဝန်ထမ်းများကို ဆိုင်ပိတ်ပြီးလျှင် ကားဖြင်. သူကိုယ်တိုင်လိုက်ပို. ပေးတာမို. အဆင်ပြေလှသည်။ တနေ. နေ.လည်ဖက် လူရှင်းတုန်း မေဧကရီ လည်း ခုံပုလေးဖြင်….
ရှမ်းမလေးကလျာ
ရှမ်းမလေးကလျာ သူရလည်း ခရီးလမ်းတစ်လျောက် အချိန်တော်တော်ကြာအောင်တွေးလိုက်တာ နောက်ကနေ ပုခုံးကို လာပုတ်မှ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရ သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ ”လာလေကွာ…။ မင်းမလည်း အလွမ်းသယ်နေတာနဲ့ မပြီးတော့ဘူး။ ငါတို့က မင်းကိုစောင့်နေတာ။ ဒီမှာ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ဘာမှလုပ်တတ်တာမဟုတ်ဘူး” ”အေးပါကွာ။ လာပါပြီ” သူရ စိတ်ကိုတစ်ချက်တင်းပြီး အလုပ်တွေကို ဆက်ပြီးလုပ်လိုက်သည်။ ကားငှားတာ၊ ကားသမားနဲ့ စာချုပ်ချုပ်တာ၊ ခရီးစဉ်ရွေးတာတွေအားလုံး သူရ တစ်ယောက်ထဲ ဦးဆောင်ပြီးလုပ်ထားတာဖြစ်လို့ ကိစ္စတော်တော်များများ သူရမပါလို့မပြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုင်ခုံနေရာတွေအားလုံးချထားပေးပြီးတော့ ကျန်တဲ့ ယူစရာရှိတာတွေ အားလုံးမမေ့ကျန်ခဲ့အောင် အကုန်လုံးလိုက်စစ်ရသည်။ သူရ တို့သွားရတဲ့ မြို့က မွန်ပြည်နယ်ရဲ့ မြို့တော် အနီးမြို့ငယ်လေးတစ်မြို့။ ပိုပြီးတိတိကျကျပြောရရင်တော့ မော်လမြိုင်နဲ့ မိုင်ခြောက်ဆယ်လောက်ဝေးတဲ့ မြို့လေးတစ်မြို့ဖြစ်သည်။သူရတို့ အဲဒီမြို့ကိုရောက်တော့ ဆေးရုံအုပ်က အစည်းအဝေးရှိလို့ နေပြည်တော်သွားတာ ငါးရက်လောက်ကြာမည်ပြောသည်။သူရတို့လည်း လုပ်စရာအလုပ်တွေ…
သူငယ်ချင်းမို့ပါ
သူငယ်ချင်းမို့ပါ ဒီနေ့ ည ညစာအတူစားဖို့ ဖိတ်ထားတာမို့ ဇော်မျိုးအိမ်ကို ကျနော်လာခဲ့ရတယ်။ လာသာလာရတာ။ မျက်နှာတော့ အပူသား။ အဖြစ်က ဒီလိုဗျ။ ဇော်မျိုးမှာ အရမ်းလှတဲ့ သီတာဆိုတဲ့ မိန်းမရှိတယ်။ သီတာက ခေတ်မီမီနဲ့ အားကစားလိုက်စားလို့ ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း တကယ့်ရှယ်ပဲ။ မြင်သမျှယောကျၤားတိုင်းက လှည့်မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်လောက်အောင် လှသလို အရမ်းလည်း ဆက်ဆီ ကျလွန်းတယ်။ ဇော်မျိုးနဲ့သီတာက တကယ့် ဂုဏ်အသရေရှိ လူကြီးလူကောင်း အသိုင်းအဝိုင်းတွေဆိုတော့ အနေအထိုင်ကလည်း စည်းကမ်းတကျရှိပါတယ်။ အိမ်ထောင်သက် ၈ နှစ်ကျော်ပေမယ့် သားသမီး မရကြတော့ နှစ်ယောက်စလုံးက အရွယ်တင်တယ်။ ဇော်မျိုးဆိုတာကလည်း ခန္ဓာကိုယ်က ကျစ်လစ်ပြီး စမတ်ကျကျနဲ့ တကယ်လန်းတဲ့လူဗျ။ သူ့ကို ကြွေတဲ့စော်တွေဆိုတာလည်း မနည်းဘူး။ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အရမ်းချစ်ကြတာပဲ။…
အရင်းအနှီး
အရင်းအနှီး ဦးမြတ်ကျော်ထိုင်နေသောနှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကြီးမှာ မီမီကျော်က လာကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး“အဖေ–မနက်ဖြန်သမီးမွေးနေ့လေ–ဘာလက်ဆောင်ပေးမှာလဲ” “သမီးက ဘာလိုချင်လို့လဲ” “စိန်နားကပ်လေးလိုချင်တယ်” “စိန်နားကပ်?” “ဟုတ်တယ်အဖေရဲ့–ရုံးမှာ မိုးမိုးခိုင်က ကျောက်စိမ်းနားကပ်လေးဝတ်လာပြီးလာလာကြွားနေတာ–သမီးကမဝယ်နိုင်တော့မျက်နှာငယ်တာပေါ့–ဝယ်ပေးနော် အဖေ နော်–အရမ်းအများကြီးထဲကမဟုတ်ပါဘူး–ငါးသိန်းတန်လောက်ဆိုတော်ပါပြီ–နော်အဖေ့”ပြောရင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော် လက်မောင်းကို သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာလှုပ်ရမ်းရင်း နို့အုံဖြင့်မသိမသာထိလိုက်သည်။ ရုံးသွားရန်ပြင်ဆင်ထားပြီး သော လှပမွှေးကြိုင်နေသည့် မီမီခိုင်က တမင်လာထိမှန်းသိလိုက်သော အသက်လေးဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ် သန်မာဆဲဦးမြတ် ကျော်၏လီးက ချက်ချင်းမာချင်လာသည်။မိန်းကလေးကတောင် စ သေးတာ ဘာဖြစ်လဲကွာ ဟူသောအတွေးရိုင်းတို့ဝင်လာသည်။ သေချာအောင်စူးစမ်းဖို့တော့လိုသည်။ “အဲ့ဒါဆိုသမီးက ဘာပြန်ကျွေးမှာလဲ” “အဖေစားချင်တာကျွေးမယ်လေ”လက်မောင်းကို ရင်သားထိပ်လေးဖြင့်ထိထားရာမှ အိကနဲ ဖိကပ်လိုက်ပြီး မခို့တရို့အပြုံးလေးဖြင့်မော့ကြည့်နေသောမီမီကျော့်နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ချင်စိတ်ပင်ပေါက်သွားသည်။မဖြစ်သေး။ “သမီးတကယ်သေချာတယ်နော်” “အဖေသာဝယ်ပေး–အဖေစားချင်တာသမီးတကယ်ကျွေးမယ်” “အင်း–အဲ့ဒါဆိုဒီနေ့ဝယ်ထား လိုက်မယ်” “ဟေး–အာ့ကြောင့်အဖေ့ကိုချစ်တာ” မီမီခိုင်က အပျော်မျက်နှာလေးဖြင့်ပြောလိုက်ပြီး မချင့်မရဲဟန်လေးဖြင့် ဦးမြတ် ကျော်လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်တော့ ခုနက မာချင်ချင်ဖြစ်နေသောလီးက ငေါက်ကနဲမတ်လာသည်။ပေါင်နှင့်ညှပ်ထားဖို့ ပင်အချိန်မရလိုက်။မီမီကျော်က စားပွဲပေါ်တင်ထားသောဆွဲခြင်းလေးကိုယူကာ အခန်းဝသို့သုတ်ကနဲထပြေးရင်းနောက်ကိုတချက် ပြန်လှည့်ကာ“အာ့ဆိုသမီးရုံးသွားတော့မယ်နော်–တာ့တာ”…
ခိုင်ခိုင်ဖြိုး
ခိုင်ခိုင်ဖြိုး ကျွန်မကတော့ ခိုင်ခိုင်ဖြိုးပါ။ အသက်ကတော့ 23ဆိုပါတော့။ အမျိုးသားက သဘောင်္သားအရာရှိလေ။ သူကအရာရှိဆိုတော့ ဝင်ငွေကတော့ကောင်းပါတယ်။ သူက ခြောက်လမှတစ်ကြိမ်လောက်မှ မြန်မာနိုင်ငံကို ပြန်လာလေ့ရှိပါတယ်။ ပိုက်ဆံရှိတယ်လို့တော့ ပြောလို့ရပါတယ်။ ကိုယ်ပိုင် တိုက်နဲ့ခြံ။ ကိုယ်ပိုင်ကားက သုံးစီး။ ပြီးတော့ ကျွန်မလည်းတစ်ယောက်ထဲပြင်းတာနဲ့ မြို့မဈေးမှာ ဖုန်းဆိုင်ဖွင့်ထားတာက အခုဆိုရင် လက်လီ၊ လက်ကားတော်တော်လေးကို အရောင်းအဝယ်ကောင်းနေပါပြီ။ ကျွန်မကတော့ အမျိုးသားပြန်လာတဲ့အခါမျိုးမှာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သဘောင်္တက်နေတဲ့အခါမျိုးမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ပုံမှန်မနက် ၉ နာရီလောက်ဆိုင်သွားတယ်။ ညနေ ၄ လောက်ပြန်လာတယ်။ အိမ်မှာတော့ ခြံစောင့်ဦးလေးတစ်ယောက် ခေါ်ထားတယ်။ အဲ့ဒါလည်း အမျိုးသားက တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ စိတ်မချလို့ နေပြည်တော်က လူပျက်တယ်ဆိုပြီးတော့ သူနဲ့အမျိုးမကင်းတဲ့ ဦးလေးတစ်ယောက်ကိုခေါ်ထားပေးတာပါ။ သူ့နာမည်က ဦးမောင်တဲ့။ အသက်က ၄၅ လောက်တော့ရှိပြီ။ အားလုံးစိတ်ချရပါတယ်။ ကျွန်မကိုလည်း လေးလေးစားစား…
လူလစ်ရင်ခိုးခိုးပြီး
လူလစ်ရင်ခိုးခိုးပြီး ကျနော်ဒီစက်ရုံရောက်ပီး ၅ လလောက်အကြာမှာ သူမတို့အတွဲ ရောက်လာပါတယ်..သူမနာမည်က စွန်းတဲ့ မြန်မာလို လိမ္မော်သီးပေါ့.. ထိုင်းတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း မင်္ဂလာမဆောင်ရသေးပဲ အတူ့နေ ပိုက်ဆံအတူစုပီးမှ မင်္ဂလာဆောင်ပီးမှ လင်မယားအရာရောက်တာမို့ ကြားထဲမှာ ပြတ်သွားပီး အသစ်ရှာကြလည်း တော်ရုံ ဂရုမစိုက်ကြပုရယ်… ရောက်ပီးမကြာပါပု တစက်ရုံလုံးရဲ့ တဦးထဲသော မြန်မာလူမျိုး ကျနော်နဲ့ ခင်သွားပီး လက်ဖက်သုတ်ကို မပီကလာပီကလာပြောပီး ကြိုက်တတ်လာသလို သနပ်ခါးလည်း လိမ်းတတ်လာတယ်…ကျနော်နဲ့ ငါးအတူမျှား ဘူဖေးသွားစားတယ်.. ဖဲရိုက်တယ်လေ… သူ့ဘဲက ကျနော်တို့ ဖဲရိုက်နေရင် ဘီယာမူးနေတာ များတယ်… ကြာလာလေ ရင်းနှီးမွုပိုလာတော့ မထိတထိလေး တွေပြောလာတယ် နောက်ပိုင်း အစအနောက်သန်တဲ့ ကျနော့်အကြောင်း ပိုသိလာတော့ ပိုရဲတင်းပီး ပေါက်ကရတွေ ပြောလာတယ်လေ … ကျနော်တို့ စက်ရုံမှာလည်း သူတစ်ယောက်ပဲ…
ကျွန်မတို့ရဲ့ခရီး
ကျွန်မတို့ရဲ့ခရီး ကျွန်မက ဆိုရှယ်ကျတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါ။ ဒါကိုလည်း ဖုန်းကွယ်မထားပါဘူး။ မောင်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးနောက်မှာလဲ ယောက်ကျားလေး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါး စစနောက်နောက် သွားသွားလာလာပါပဲ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် ယောက်ကျားလေးတွေနဲ့ ပလူးပလဲနေတတ်တယ်ပေါ့။ အဲလိုနေရတာကို ကျွန်မ ကြိုက်တယ်။ ကျွန်မ အဲဒီလိုနေတတ်တာကို မောင်ကသိပါတယ်။ သူ့အတွက် ဘာမှ ပြဿနာမရှိဘူးဆိုတာလဲ ကျွန်မသိတယ်။ မောင်နဲ့လက်ထပ်ပြီးနောက် ကျွန်မ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်ဖို့ဆိုတာ စိတ်တောင် မကူးဖူးပေမယ့်လည်း ကျွန်မမှာ လိင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ထူးခြားတဲ့ စိတ်ကူးယဉ်စွဲလန်းမှုတွေ ရှိနေပါတယ်။ အိမ်ထောက်ကျပြီးနောက် ၂ နှစ်လောက်နေတော့ ကျွန်မနဲ့ အမျိုးသားနဲ့ ငပလီကို ရုံးပိတ်ရက်ရှည် သွားလည်ကြတယ်။ ကိုနေလင်းဆိုတဲ့အမျိုးသားနဲ့ လေယာဉ်ပေါ်မှာခုံတန်းတစ်ခုထဲကျပြီး Resort ကလာကြိုတဲ့ ကားနဲ့လည်း အတူတူစီးခဲ့တော့ သူနဲ့ ကျွန်မတို့လင်မယားနဲ့ အပြန်အလှန် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ပြီး စကားစမြည်…