Day: July 6, 2021

ရွှေစွန်ညိုဘာလို့ဝဲ မထွေးလိုလို့ဝဲ မထွေး တစ်ယောက် နိုင်ငံခြားမှပြန်လာပြီးနောက်ခန္ဓာကိုယ်အဆက်အပေါက်များပိုမိုထွားလာသည်ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးအောက်မှ  လုံးထွားဝိုင်းနေသော တင်လုံးကြီးများမှာလမ်း လျှောက်လိုင်းတိုင်းတုံခါ၍သွားသည် ဖြစ်ညှစ်ချင်စရာ ကောင်းလှ၏  မို့မောက်လှသောရင်နှစ်မြွှာမှာလည်း ဆွဲညှစ်ပြီးစို့ချစ်စရာ။  လေဆိပ်မှအိမ်သို့ ရောက်သောအချိန်မှာ မနက် ၁၀နာရီခန့်ရှိပြီ  အိမ်၌ကျွန်တော်တို့မောင်နှှမ ၂ယောက်ပဲနေသည်ဖြစ်ရာမထွေးနိုင်ငံခြားသွားသည့်နေ့မှစ၍အိမ်မှာ ခြောက်ကပ်ခဲ့သည် ယခု  မထွေးပြန်ရောက်ပြီးသကာလကျွန်တော့်တို့အိမ်မှာပြန်လည်စိုပြေလာတော့ပါမည်။ မထွေးသည် အိမ်ထဲသို့ဝင်ဝင်ချင်းခရီးဆောင်အိတ်များအားချကာ ရှုပ်ပွနေသော ပစ္စည်းများကိုကြည့်ရင်းအမယ်လေး  ငါမောင်တို့များအမနိုင်ငံခြားသွားရင်အိမ်ဖော် ငှားပါဆို မငှားတော့ အိမ်က ရှုပ်ပွနေတာပဲ´ဟု ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်ပြောရင်း  ပစ္စည်းများအားလိုက်သိမ်းနေလေသည်။ ကျွန်တော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်ညည်းစီစီဖြစ်နေသဖြင့် ရေချူ ိးဦးမယ် ဟုပြောပြီး ရေချူ  ိးခန်းတွင်ရေကိုတစ်ဝကြီးချူ ိး လိုက်လေသည်။ရေချူ ိးပြီးအဝတ်အစားလဲကာ TVကြည့်နေလိုက်သည်တစ်နေ့ခင်းလုံး  TVကြည့်ထားသောကြောင့် ၄နာရီလောက်ကျ တော့အိပ်ချင်လာသည် မျက်လုံးမှေးစင်းစင်းနဲ့ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်တက်အိပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်မအိပ်ခင်မထွေး ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာ မသိလိုက်ပေမထွေးသည် ကျွန်တော် ၏အခန်းကို  တတိယမြောက်ရှင်းနေချိန်ဖြစ်သည်…

ရေမီးအစုံ အင်း…..ဟင်း…..ဟင်း….အင်း……ဟင်း..ဝမ်းခေါင်းထဲမှ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲညီးညူသံကြီးကို ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ဖိုးဇော်  ကျောရိုးထဲ စိမ့်ကနဲဖြစ်ကာ ကြက်သီးမွေးညင်းထသွားရသည်။ အချိန်က ညသန်းခေါင်ကျော်နေပြီ။ နေရာက  ပုဂ္ဂလိကဆေးခန်းအကြီးစားကြီးတစ်ခု။ ဆေးရုံဆေးခန်းလိုနေရာမှာ ညအချိန်မတော် ညီးညူသံကြီးကို အမှတ်မထင်ကြားလိုက်ရသော  ဖိုးဇော်မှာ ကြက်သီးမွေးညင်း ထသွားရခြင်းပင်။ နိုက်ဂျူတီကျသဖြင့် တတိယထပ်အခန်းမှ လူနာတစ်ယောက်ကို  ဒရစ်ပုလင်းလဲချိတ်ပေးပြီး ပြန်အလာတွင် ဓာတ်လှေကား ဘေးတစ်ဖက်ရှိ လှေကားထစ်များဘက်ဆီမှ ထိုညီးညူသံကြီးကို  ဖိုးဇော်ကြားလိုက်ရခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အကူသူနာပြုရာထူးဖြင့်ထိုပုဂ္ဂလိကအထပ်မြင့် ဆေးခန်းကြီးမှာအလုပ်လုပ်နေသော ဖိုးဇော်မှာ  လုပ်သက် နှစ် နှစ်ကျော်ကြာခဲ့သည့်တလျောက် ထိုသို့ အချိန်မတော် ညီးညူသံကြီးကို ပထမဆုံးစပြီး ကြားလိုက်ရသဖြင့်  စိတ်ဝင်စားစိတ်က တစ်ဖက်၊ ထိတ်လန့်စိတ်က တစ်ဖက်ဖြင့် ထိုညီးညူသံ ကြားရာဆီသို့ဦးတည်လျှောက်လာမိသည်။ ဓာတ်လှေကားဘေးရှိ ပုံမှန်လှေကားထစ်များအတိုင်း ဖိုးဇော် ခြေသံတိုးတိတ်စွာ ဆင်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ လှေကားတစ်ထစ်၊ နှစ်ထစ်၊  သုံးထစ်မှ သည်…

ကျောင်းသူမလေးရဲ့ ရမ္မက်စိန်ခေါ်သံ ဒေါင်…. ဒေါင်…. ဒေါင်…. ဇီးဖြူတောင် (အ.ထ.က) ကျောင်းမှ ကျောင်းသားများအတွက် သာယာ ဖွယ် ထွက်ပေါ် လာတဲ့ ကျောင်းလွှတ် ခေါင်းလောင်းသံ ပါ။ ဇီးဖြူ တောင် ရွာ အဝင် ဝ မှ ကျောင်း ဆိုင်းဘုတ်ကြီး က ရွာ ကို ဝင်လာမည့် မည်သူ့ ကို မဆိုကြိုဆိုလျှက်။ သည်ရွာ ၏ ကျက်သရေဂုဏ် ဆောင် များစွာ ထဲ မှ ဤကျောင်းသည်လည်း တစ်ခု အပါဝင် မဟုတ်ပါတကား….. တရွေ့ရွေ့ ထွက် သွားနေကြ သော ကျောင်းသားများကို ကြည့်ရင်း ဦးညီအောင် သက်မလေး ချလိုက်မိသည်။ ဟငှး းးးးးးးးး ဤကျောင်းကို သူ…

ယောက်ျားနဲ့ဝေးနေချိန် “ကိုညီ..မလုပ်နဲ့တော့…တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားလိမ့်မယ်” “ခနလေးပါ မီမွန်ရယ်” ကိုညီနောက်ကနေ… ခပ်သွက်သွက်လေး လုပ်ပြီးတော့…တင်ပါးပေါ်ကို..လရည်တွေတင်ပေးလိုက်တယ်။ “ကိုကြီး…သုတ်ပေးဦး” “အေးအေး” ကိုညီလဲမြန်မြန်သုတ်ပြီး တော့…ညီတော်မောင်ကိုပါ…မြန်မြန်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးတော့… တံခါးကိုဟပြီး..ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ဘယ်ဝန်ထမ်းမှကော် ရစ်တာမှာ..မရှိတာသေချာမှTrayကိုယူပြီးထွက်လာလိုက်တယ်။ ဖြစ်ပုံကတော့ဒီလိုလေ….ရန်ကုန်မြို့ရဲ့နာမည်သိပ်မကြီးတဲ့..အတွဲ တွေလည်းလာပုံမှန်လာတတ်တဲ့…Hotelအလတ်စားတစ်ခုမှာပေါ့။ Waiterလုပ်နေတဲ့ကိုညီဆိုတဲ့ကောင်လေးနဲ့…မီမွန်စိုးဆို တဲ့Housekeepingကောင်မလေးတို့….Checkoutလုပ်သွားတဲ့အခန်းထဲမှာ… တစ်ယောက်ကလဲအခန်းရှင်းဖို့လာရင်း…ပန်းကန် တွေသိမ်းဖို့လှမ်းခေါ်ရာကနေ…လူလစ်တုန်းအလုပ်ဖြစ်နေတာပါ။ အချိန်ကလည်းနေ့ခင်းဆိုတော့…လူလည်းရှင်းပြီးတော့…အလုပ်လုပ်ရတာကလည်း…ကိုယ့်အလွှာနဲ့ကိုယ်ဆိုတော့… ဘယ်သူမှမ သိလိုက်ပဲ…အဆင်ပြေသွားတာပေါ့။မီမွန်မှတ်မှတ်ရရပြောရရင်တော့…ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ပါတ်လောက်က… အပြင်မှာ..ကိုညီ့ကိုအဖြေ ပေးပြီးတော့…သိပ်မကြာဘူး..အချစ်ခံရတော့တာပဲ။ ဟိုတယ်မှာလုပ်ရတယ်ဆိုတော့… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်…ဂျူတီတွေက လဲမတူကြဘူးလေ။ဒါပေမယ့်…အခုနောက်ပိုင်းကျတော့…နည်းပညာကလဲအကုန်လုံးလိုလို… အသုံးပြူနိုင်ပြီဆိုတော့…ညဖက်ကို ညီနိုက်ဂျူတီကျတာတို့ဆိုလည်း…vdo..callပဲခေါ်မလား..chatမလား… ကြိုက်တာလုပ်လို့ရတယ်လေ။ အဖြေမပေးခင် ကတည်းက…လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်ဘဝထဲမှာလည်း… ကိုညီကရောက်နေတာလဲကြာပြီ။အသက်ကလဲ…မီမွန်ထက်ပိုကြီးတော့…အစစအရာရာကူညီပေးရင်းနဲ့…ရင်းနှီးခဲ့ကြတာပါ…  Departmentမတူတော့လည်း..ပိုပြီးကောင်းပါတယ်… တူနေရင် ကြိုက်ဖြစ်ချင်မှ ကြိုက်ဖြစ်မှာပါ ဒီလိုနဲ့အိမ်ပြန်ချိန်ရောက်လာ တော့… ယူနီဖေါင်းလဲပြီး..အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့တယ်။ကားဂိတ်မှာအသင့်စောင့်နေတဲ့….ဝေမင်းကိုတွေ့တော့ပြုံးပြလိုက်တယ်။ သူကTaxiမောင်း တော့… အိမ်အပြန်မပူရဘူးလေ။နေ့တိုင်းတော့မဟုတ်ပေမယ့်….တစ်ပါတ်ကို…လေးငါးရက်လောက်ကြိုတော့… အဆင်ပြေတာပေါ့ ။ ပြီးတော့…အိမ်ကအမေကတော့..သူ့ကိုသဘောကျတယ်။မီမွန်လဲအရမ်းချစ်တယ်… ပထမဆုံးချစ်သူမို့လေ။သူနဲ့ပဲအရာအားလုံးကို သိခွင့်ရခဲ့တာလေ။ဟိုဖက်ရပ်ကွက်ဒီဖက်ရပ်ကွက်ဖြစ်ပေမယ့်….ငယ်ငယ်လေးထဲကအရမ်းသဘောကျခဲ့ရတဲ့အကိုတစ်ယောက်ဆို လဲဟုတ်တယ်။သူကဟိုဖက်ရပ်ကွက် ကဆိုပေမယ့်….ကိုယ့်ဖက်ရပ်ကွက်မှာပဲ… ဂိမ်းလာလာဆော့နေတတ်တာ။ “မောနေပြီလား  သဲလေး” “မမောပါဘူး..ဒီနေ့နေ့လည်လောက်ကတည်းက…အခန်းတွေ ရှင်းပြီးသွားတာ”…

နန်းစု မြို့ပြရဲ့မွန်းကျပ်မှုနဲ့အတူ ရုံးကအပြန် ဘတ်စ်ကားတိုးစီးရတဲ့ဘဝကို မင်းမင်းစိတ်ကုန်လှပြိ..ရန်ကုန်သားဖြစ်ပေမယ့် ၄လွှာက condo ခန်းလေးသာ ငှားနေနိုင်သည်.. အိမ်ရောက်တော့ပင်ပန်းမှုတွေနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ပစ်လှဲပြိး အတွေးနယ်ဆန့်လိုက်သည်.. မနက်ဖြန်ဆိုနယ်ပြန်သွားတဲ ဇနိးလေး မြတ်နိုးပြန်ရောက်မည်.. အိမ်ထောင်ကျပြိး ၃ နှစ် လောက်ထိ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးကလေး မယူဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကြသည်.. ပိုက်ဆံလည်းပိုစုမိအောင်ဖြစ်သည်.. .မြတ်နိုးက ရှမ်း ဗမာ ကပြားဖြစ်သည်.. အသားအရည်ဖြူဖွေးပြိး ကိုယ်လုံးထည်တောင့်သည်.. foreign trading company တစ်ခုမှာလုပ်သောကြောင့် အလုပ်ချိန်တွင် ဘလောက်စ်အကျီ င်္အဖြူနှင့် စကပ်တိုတိုကိုသာ ဝတ်ဆင်ရသည်.. ခလေးလည်းမယူသေး gym လည်းပုံမှန်ကစားသော မြတ်နိုးကိုယ်လုံးကိုကြည့်ပြိး ရုံးက ယောကျာၤးလေးတွေ ပစ်မှားနေကြတာ မင်းမင်းလည်းရိပ်မိသည်.. သို့သော် ကိစ္စမရှိ မြတ်နိုးက ပိုက်ဆံရှာဖို့ကလွဲပြိး ဘာမှစိတ်မဝင်စားသောကြောင့် မင်းမင်း ကစိတ်ချပြိးသား.. မြတ်နိုးနဲ့လက်ထပ်ပြိးကတည်းက နေ့တိုင်းပုံမှန်လိုးဖြစ်သည်…..

စေ့စေ့တွေး ရေးရေးပေါ် တီတီလေးရေ…တီတီလေး…လာပါအုံး…မြန်မြန်…အား…အား….” အိပ်ခန်းထဲမှ ‘ မိုင်မိုင် ’ ၏ အလန့်တကြား အသံကြောင့်  သီတာပြုံးလက်ထဲမှ စာစောင်ကိုချ၍ ကမန်းကတန်းထ၍ ပြေးလာမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲလှမ်းဝင်လိုက်တော့ မှန်ရှေ့မှာရပ်နေသော  မိုင်မိုင်၏ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘာအဝတ်အစား မှမရှိ။ သူမကျောပြင်လေးကို မှန်ဖက်သို့လှည့်ကာ ကြည့်၍နေသည်။ “ မိုင်လေး….ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်….” သီတာပြုံး အမောတကော မေးလိုက်မိသည်။ “ သမီးအနာက တစစ်စစ်နဲ့ ကိုက်နေတယ်….တီတီလေး…” “ ဟင်…ပြစမ်း…” မိုင်မိုင့်ညာဘက်လက်ပြင်တွင် မွှေးကျွတ်နာပေါက်နေကြောင်း သီတာပြုံး သိထားသည်။ “ ဟယ်…အနာက ပြည်တွေနဲ့ မှည့်နေပြီ သမီး…တီတီလေး ညှစ်ပေးမယ်….ဒီပြည်တွေထွက်သွားမှ ကိုက်တာသက် သာပြီး အနာပျောက်သွားမှာ….” ပြောလဲပြော ပြည်တွေနဲ့စူတက်နေသော မွှေးကျွတ်နာ၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ လက်မနှစ်ဖက်ကို တင်လိုက် သည်။ ပြီးတော့…

မဝိုင်း၏နူတ်ခမ်းအစုံ နေမင်း တယောက် မိမိ တို့ ရပ်ကွက်နားက တန်ဆောင်တိုင် ပွဲကို သတိရမိသော်လည်း ခရီး သိပ်မသွားဘူးသူ မို့ ရထားစီး ပြီး ရထားဂိတ် ဆုံးတော့ မော်တော် တဆင့်ထပ် စီးပြီးမှ သူတို့ သွားနေသော မြို့လေးကို ရောက်သဖြင့်၊ သူ့အတွက် အားလုံးက အသစ် အဆန်းဖြစ်နေသည်၊ သွားနေမကျ တော့ လည်း နည်းနည်း ပင်ပန်းသလို ခံစားရသည်။ မင်္ဂလာဆောင်မှာက ၂ရက်လောက်လိုသေး သော်လည်း မြို့မှမိတ်ဆွေ များ၊ သူ့အမျိုးသား ဘက်မှ ဆွေမျိုးများ တဖွဲဖွဲ ရောက်နေကြပြီ။ နေမင်းတို့ မောင်နှမ ကိုအိမ်တအိမ်မှာ နေရာချပေးသည်၊ နေမင်းတို့ ရောက်တာ စောလို့ နေမင်းတို့က အခန်းထဲ နေရာရသည်။ အိမ် အနောက်ဖက်…

ကျနော်မလွန်ဘူး မမမြိုင် တကယ်တော့ သက်လွင် လွန်သည်ဟ မဆိုသာပါ ။ မတ်က မရီးကို ကြံတာမျိုးက မမှန် ဟုသာ အရပ်စကား ကြားခဲ့ဘူးပါသည်။  အမှန်တော့ သက်လွင်မလွန် ။ ဒီအကြောင်းတွေက မမမြိုင်က စခဲ့တာပဲ ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ မရီးက မတ်ကိုကြံ လို့ပဲ ပြောင်းပြောရမ လို ဖြစ်နေသည်။သက်လွင်မိန်းမ လှိုင်က ကျောင်းဆရာမ ။ အခုဖောင်ကြီးသင်တန်း သွားတက်နေသည်။ လှိုင် သင်တန်းသွားပြီး  တစ်ပတ်အကြာ မမမြိုင်က လင်ဖြစ်သူနှင့် ရန်ဖြစ်ပြီး အိမ်ပေါ်မှဆင်းကာ ရေနံချောင်းမှနေ သက်လွင်တို့ရှိရာ ရန်ကုန်သို့  ရောက်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ အိမ်မှာပဲ နေသည်။ မမမြိုင် စရောက်သည့်နေ့မှာပဲ ဇာတ်လမ်းက စသည်ဟု ဆိုရမည် ဖြစ်သည်။ ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီး အခန်းထဲမှ…

လူကွယ်ရာကျ သွားပြီ ကိုမင်းရေ… …အေး ဖြေးဖြေး ငါ့ကောင်… ကိုမင်းကိုနှုတ်ဆက်ကာ နေဝင်းထွက်လာခဲ့သည်။ ထမင်းချိုင့်ကို နောက်ကယ်ရီယာမှာ ညှပ်ကာ စက်ဘီးကို လှည့်၍ နင်းလိုက်သည်။ နေဝင်းက တွင်ခုံမှာ ပညာသင်နေ့စားလုပ်သည်။ ဆယ်တန်းသုံးနှစ်ကျလို့ ကျောင်းဆက်မတက်တော့ပဲ အလုပ်ဝင်ခဲ့သည်မှာ လေးနှစ်ရှိပြီ။ အခုတော့ ပညာတတ်ကာ ဆရာတွေ မျက်နှာလွဲရသည်။ ကိုမင်းက လက်ထောက်တွင်ခုံဆရာ။ သူက ကိုမင်းအောက်က သူ့အောက်မှာ ပညာသင်ကလေး၃ယောက်ရှိသည်။ ပညာတတ်တော့ လခတိုးသည်။ ဝင်ဝင်ချင်း ၁သောင်းသာရပေမယ့် အခုတော့ တလ ၄သောင်းခွဲရချေပြီ။ စက်ဘီးကို ခပ်သွက်သွက်နင်းရင်း စဉ်းစားနေမိသည်။ အိမ်ရောက်မှ ရေမိုးချိုးကာ ဂိမ်းဆိုင်သွားမည်။ ဒီနေ့လဲ ဟိုကောင်မျိုးသူတို့အုပ်စုနှင့် ချိန်းပွဲရှိသည်။ မနေ့ကလဲ နိုင်လိုက်သည်က ၃၀၀၀ကျော်လောက်ရှိသည်။ PS2 ဘောလုံးမှာ သူ့လက်ကို မှီသူ ခပ်ရှားရှား။…

ကျွန်း(စ/ဆုံး) ရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် နေခြည်မှင်သက်သွားမိသည်။ဒီကျွန်းပေါ်ကို သဘောင်္မုန်တိုင်းမိပြီး အသက်ကယ်လှေလေးတစ်စင်းနှင့် ရောက်နေခဲ့သည်မှာတစ်ပတ်လောက်ရှိပြီဖြစ်သည်။သက်ရှိလူသားတစ်ယောက်မှမတွေ့ခဲ့။ အခုတော့ ကပ္ပလီတစ်ယောက်လို မည်းနက်နေသည့်အသားအရေနှင့် လူထွားကြီးနှစ်ယောက်ကိုမျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့နေရသည်။ ညဘက်မို့ တောခြောက်တာလားလို့တောင်ထင်ရသည်။ နေခြည် ငယ်ငယ်ကကြားဖူးသည့် လူမနေသည့်ကျွန်းတွေပေါ်မှာခြောက်လှန့်တတ်သည့် နာနာဘာဝတွေများလားလို့တွေးမိပြီး  ကြောက်ကြောက်နှင့် အနားကမီးပုံထဲက မီးတုတ်တစ်ချောင်းကိုအသင့်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။နာနာဘာဝတွေ ကမီးကြောက် တတ်သည် ကြားဖူးနားဝရှိသောကြောင့် လုပ်မိလုပ်ရာလုပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။သို့ပေမဲ့ ထိုလူထူးဆန်းနှစ်ယောက်ကတော့  ကြောက်ရွံ့ဟန်မရှိပဲ နေခြည့်ဆီသို့သာချဉ်းကပ်လာကြသည်။  ထိုအခါမှ နေခြည်ပိုကြောက်သွားသည်။ ဒီလူနှစ်ယောက်သာ နာနာဘာဝတွေမဟုတ်ပဲ လူသားအစစ်တွေသာဆိုပိုအန္တရာယ်များသည်။ကျွန်းပေါ်မှာက တစ်ခုခုဆိုအကူအညီ တောင်းစရာလဲမရှိ။ထွက်ပြေးမယ်ဆိုလျှင် အသက်ကယ်လှေလေးနှင့် ကမ်းမမြင်လမ်းမပြင်ပင်လယ်ပြင်ကြီးထဲသို့နောက်တစ် ကြိမ် လှော်ခတ်ရုံသာရှိတော့သည်။   နောက်ပြီးထိုလူနှစ်ယောက်၏ဝတ်ပုံစားပုံကလဲ ရုပ်ရှင်တွေစာအုပ်တွေ ဓာတ်ပုံတွေထဲမှာသာ မြင်ဖူးသည့် လူရိုင်းမျိုးနွယ်စုတွေ၏ဝတ်ပုံစားပုံမျိုးဖြစ်သည်။သတ္တဝါတစ်ကောင်ကောင်၏ သားရေဖြစ်ဟန်တူသည့် အရာကို ခါး တွင်အရှက်လုံရုံလောက်သာပတ်ထားသည်။မိန်းကလေးတွေစကတ်တိုတိုဝတ်ပုံမျိုးနှင့်ဆင်ပြီး သူတို့ပေါင်ကြားကဖွားဖက်တော်ကို ဖုံးနိုင်ရုံလောက်သာရှိလေသည်။တစ်ခြားအဝတ်စားဝတ်ဆင်ထားခြင်းမရှိပဲ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းဗလာဟင်းလင်းနှင့် အဖုအထစ် ကြွက်သားကြီးတွေက အထင်အရှားပေါ်လွင်နေကာ အချိုးအစားကျနလှသည့် ခေါမရုပ်တုကြီးတွေလားပင်ထင်မှတ်မှားရလောက်…