အခန့်မသင့်ရင်

အခန့်မသင့်ရင်

ကျနော် ငယ်ငယ်တုန်းကပေါ့ဗျာ..။ ကျနော့် အိမ်မှာ အပ်ချုပ်စက်လေးတစ်လုံး ရှိတယ်ဗျ..။ အရင်တုန်းက ရယ်ဒီမိတ်တွေထက် ချုပ်ဝတ်ကြတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ အမေက ကိုယ်တိုင်လည်းချုပ်တတ်နေတော့ စက်ဆိုင် မအပ်တော့ဘဲ ကိုယ်တိုင်ချုပ်တယ်။ အစ်မလည်း အစက ဘေးကဝိုင်းကူရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူလည်း ကိုယ်တိုင် ချုပ်တတ်သွားတယ်..။ ဆိုတော့ကာ အပ်ချုပ်စက်လေးက အမေက သုံးလိုက် အစ်မက သုံးလိုက်နဲ့ အိမ်လေးထဲမှာ ဂျောက်ဂျက် ဂျောက်ဂျက်နဲ့ နေ့တိုင်းနီးပါး မြည်နေတတ်တယ်။ ကျနော်ကလည်း ချာတိတ်ပေါက်စအရွယ်ဆိုတော့ အဲဒီ ဂျောက်ဂျက် ဂျောက်ဂျက်မြည်သံကြီးကို စိတ်ဝင်စားပြီး အမေနဲ့ အစ်မတို့ အဝတ်ချုပ်နေတိုင်း အပ်ချုပ်စက်နားမှာ ရှိနေတတ်တယ်..။ အပ်ချုပ်စက်ရဲ့ ခြေနင်းကို နင်းလိုက်တိုင်း ဘေးက အဝိုင်းကြီးလည်နေတာကို ကြည့်ပြီးလည်း သဘောတွေကျလို့….။

နောက်ပိုင်းလည်းကျရော အဖေက အရုပ်တွေ ခဏခဏဝယ်ပေးတော့ အာရုံက အရုပ်တွေဆီမှာဘဲ ရှိတော့တယ်..။ ဂျောက်ဂျက်ဂျောက်ဂျက် မြည်ပြီး အဝိုင်းကြီးလည်လည်နေတဲ့ အပ်ချုပ်စက်နား သိပ်မရောက်ဖြစ်တော့ဘူး..။ ကျနော်လည်း ကျောင်းတွေပြီးလို့ အလုပ်တွေလုပ်လိုက် အခွင့်အရေးပိုကောင်းတဲ့ အလုပ်ပြောင်းလိုက်နဲ့ အခုပြောင်းလာတဲ့ အလုပ်က နေပြည်တော်ကို ခဏခဏသွားရတယ်..။ နေပြည်တော်မှာ ရုံးခွဲရှိပေမယ့် ရုံးထိုင်ပေးမယ့် လူမရှိတော့ တစ်လ တစ်ခါလောက် ကိုယ်စားသွားသွားနေပေးရတယ်..။ ရုံးက နဲနဲကပ်စေးကျတော့ ရုံးကားလည်းမပေးဘူး..။ အမြဲတမ်း အဝေးပြေးကားကြီးတွေနဲ့ဘဲ ခရီးထွက်ရတယ်..။ နေပြည်တော်ရောက်မှ အဲဒီရုံးက ကားကို ယူသုံးရတယ်..။ ပြီးတော့ ရုံးခွဲက နေပြည်တော်မှာ ဆိုပေမယ့် တည်းရမယ့် ဟိုတယ်က ပျဉ်းမနားမြို့ထဲမှာဆိုတော့ ဆင်ရုပ်ကြီးနားမှာ ဆင်းပြီး ဟိုတယ်ကို အေးအေးဆေးဆေး လမ်းလျှောက်နေကျ..။ အခုတစ်ခေါက်လည်း လမ်းလျှောက်ပြီး ဟိုတယ်ကို သွားနေတုန်း ဘေးနားကို ကားတစ်စီးက အရှိန်ဖြေးဖြေးလေးနဲ့ ကပ်လာတယ်..။

ကားမောင်းသူဘက်က ကားမှန်အနက်ရောင်လေးက အောက်ကို လျှောကျသွားပြီး…. “မောင်လေး…နှင်းဆီအဝိုင်းကို ဒီကနေ ဘယ်လိုသွားရလဲ ??” အသံပိုင်ရှင်ကို စူးစမ်းလိုက်တော့ မိန်းမတစ်ယောက်….။ ရုပ်ကသိပ်တော့မလှပေမယ့် ဆွဲဆောင်မှုတော့ရှိတယ်…။ နှာတံစင်းစင်း ပါးဖောင်းဖောင်း မေးချွှန်ချွှန်လေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးက တွဲတွဲလေး… မိတ်ကပ်ကာလာ သိပ်မပါတဲ့ မျက်နှာက နည်းနည်း ဆက်ဆီ တော့ ဖြစ်တယ်…။ “မောင်လေး သိလား…” သူ့မျက်နှာကို သရုပ်ခွဲနေတဲ့ ကျနော့်ကို အသိပေးသလို ထပ်မေးလိုက်မှ ကျနော်လည်း လိုရင်းကိစ္စအပေါ် အာရုံပြန်ရောက်တော့တယ်။ သူက အကူအညီတောင်းတဲ့သူဆိုတော့ မျက်နှာလေးကို ပြုံးထားရှာတယ်..။ “ဒီကနေ ရှေ့ဆက်သွားပြီး ……..” “သြော်….သိပြီ ….” ကျေးဇူးဘဲ မောင်လေးလို့ပြောပြီး ထပ်ပြုံးပြသွားတဲ့ မျက်နှာလေးက ကားမှန်အနက်ရောင်နောက်ကို ရောက်သွားတဲ့အချိန် ကျနော်လည်း သူ့အပြုံးကို ငြိသွားတယ်..။ ကျနော့် ဖေးဘရိတ်ဖြစ်တဲ့ သွားတက်လေးတွေ သူ့မှာ ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်လေ..။

သူ မောင်းလာတဲ့ကားက ထွက်သွားပေမယ့် ကျနော်က လမ်းဘေးမှာ ကျန်နေခဲ့တုန်း…။ သူ့မျက်နှာလေးကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း အောက်က ညီလေးက ထောင်ထလာတယ်..။ မဖြစ်သေးပါဘူး….. လမ်းမအလယ်ကြီးမှာ ဘောင်းဘီခွတည့်တည့်က ဖုဖုဖောင်းဖောင်းနဲ့ လောင်တီးနေတာ လူတွေမြင်ကုန်ရင် ရှက်စရာ…။ လေကို ပါးစပ်ကနေ ခဏခဏမှုတ်ထုတ်လိုက်တော့မှ ညီလေးက ပြန်ကျတယ်။ အဲဒီတော့မှ ဟိုတယ်ကို ဆက်လျှောက်နိုင်တော့တယ်…။ ဟိုတယ်ရောက်တော့ အခန်းယူပြီး ခဏနားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ရေမိုးချိုးပြီး ရုံးကားကို လာကြိုခိုင်းလိုက်တယ်…။ ရုံးမှာ ဟိုလုပ်သည်လုပ်နဲ့ နေ့လည်ကျော်တော့မှ မနက်ကတည်းက ဘာမှ မစားရသေးမှန်း သတိထားမိတယ်…။

အဲဒါနဲ့ တစ်နေ့စာ ဖြတ်စရာရှိတာ ဖြတ်ပေးပြီး ရုံးကားပါတစ်ခါတည်းယူရင်း ရုံးဆင်းခဲ့လိုက်တယ်..။ သပြေကုန်းဘက်က ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ စားသောက်ပြီး ဈေးထဲက ညီဝမ်းကွဲ ဖွင့်ထားတဲ့ဆိုင်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်..။ သူက ပျဉ်းမနားသူနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး သပြေကုန်းဈေးထဲမှာ ပျဉ်းမနားလက်ဆောင်နဲ့ ကုန်စုံဆိုင်ကြီး ဖွင့်ပြီး အခြေကျနေလေရဲ့…။ သူနဲ့ ထွေရာလေးပါး စကားပြောနေတုန်း ဈေးဝယ်တွေရောက်လာတော့ ညီဝမ်းကွဲက ဈေးထရောင်းတယ်..။

အဲဒီအချိန်မှာဘဲ ကောင်မလေး သုံးယောက် ဆိုင်ရှေ့ကို ထပ်ရောက်လာပြီး ဟိုဟာ ဒီဟာ လက်ညှိုးထိုးပြီး မုန့်တွေ မှာနေတော့ ညီဝမ်းကွဲက လက်မလည်တော့ဘူး…။ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့တာနဲ့ ဈေးကူရောင်းပေးလိုက်တယ်…။ ကောင်မလေးတွေ ဝယ်တာ တော်တော်များတယ်…။ ကြက်သွန်ပေါင်းကြော်ထုပ်တွေ နဲတာမဟုတ်ဘူး..။ နန်းစိန်ကိတ်တွေလည်း အများကြီးဘဲ..။ လာဝယ်တဲ့ကောင်မလေးတွေကလည်း ခပ်မိုက်မိုက် ဆယ်ကျော်သက် ၁၇ ၁၈ အရွယ်လေးတွေ…။ ညီဝမ်းကွဲက ပြန်ရောင်းဖို့လား မေးတော့ မဟုတ်ဘူး လက်ဆောင်ပေးဖို့လို့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်က ပြန်ဖြေတယ်..။

ပိုက်ဆံလည်း ရှင်းပြီးရော မုန့်တွေ တအားများတော့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ကားပါကင်ဘက်ကို ပြန်ထွက်သွားပြီး ပြန်လာတော့ အဖော်တစ်ယောက်ထပ်ပါလာတယ်…။ ကောင်မလေးနဲ့ ပါလာတဲ့ တစ်ယောက်ကို ကျနော် မြင်လိုက်တော့ ဟတ်ခနဲ စိတ်လှုပ်ရှားသွားတယ်…။ ခင်ဗျားတို့ တွေးမိတဲ့ အတိုင်းပါဘဲ မနက်က ကျနော့်ကို လိင်စိတ်ကြွစေခဲ့တဲ့ ဆက်ဆီ မျက်နှာပိုင်ရှင်..။ အခုတစ်ခေါက် ထပ်မြင်လိုက်ရတော့လည်း စိတ်တွေက ပြန်ကြွချင်လာတယ်။ တကယ့် အဖြစ်အပျက်တွေက တစ်ခါတစ်လေ ဇာတ်လမ်းဆန်တတ်တာကို ကျနော် လုံးဝ လက်မခံခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ တကယ်ဖြစ်နေပြီ…။ ကံကြမ္မာက ကျနော့်ကို ကျီစားနေပြီလား မသိဘူး…။ ကျနော်လည်း မုန့်တွေကို အိတ်တွေနဲ့သာ ထုပ်ပေးနေတာ အကြည့်တွေက သူ့ဆီ ရောက်ရောက်နေတယ်..။

မျက်နှာက ဆက်ဆီ ကျသလို ကိုယ်လုံးကလည်း လုံးဝအကိတ်..။ ခွန်းဆင့်နေခြည်လို ဘော်ဒီမျိုး…။ တင်သားကြီးတွေက အနောက်ကို ကော့ပြီး ကောက်နေတာ ရှယ်ဗျာ..။ အပေါ်က အဖြူရှပ် အပွကို ဝတ်ထားတော့ ရင်သားတွေက သိပ်မသိသာပေမယ့် ဆိုဒ်ကြီးမယ့်ပုံဘဲ…။ ခက်တာက အဲ့ဒီ အမျိုးသမီးက ကျနော့်ကို မှတ်မိပုံ မပေါ်ဘူး…။ ဒါနဲ့ မုန့်တွေ ထည့်ထားတဲ့ အိတ်ကို သူ့ကို ကမ်းပေးရင်း ကျနော်လည်း ပြုံးပြလိုက်ပြီး “အစ်မ..မနက်က ကျနော် လမ်းပြောပြလိုက်တာ အဆင်ပြေလားဗျ…” အဲဒီတော့မှ သူ့မျက်လုံးက ဝိုင်းသွားပြီး အံ့သြသွားတဲ့ အမူအရာနဲ့ ကျနော့်ကို မှတ်မိသွားတယ်..။

“သြော် အဟင်း.. အဆင်ပြေတယ် မောင်လေး..။ ဒါက မောင်လေး ဆိုင်လား ?…” “မဟုတ်ဘူး အမ..။ ကျနော့် ဝမ်းကွဲ ဆိုင်ပါ…။ ကျနော်က ရန်ကုန်ကပါ…နေပြည်တော်မှာ ရုံးကိစ္စရှိလို့…ကျနော့်နာမည်..…….” နာမည်ဘာညာ မိတ်ဆက်ပြီးတော့ လိပ်စာကဒ်လေး ထုတ်ပေးလိုက်တယ်…။ ကဒ်ကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး “…… တွေ လုပ်တာလား…. အမတို့ ရုံးက ရန်ကုန်မှာလည်း ရှိတယ်..” “ဟုတ်ကဲ့ အမ…. အမတို့ ရုံးမှာ လိုအပ်ရင် ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ…အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပေးပါ့မယ် …..” ဘာညာကွိကွ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ စကားတွေပြောပြီး သူလည်း အထုပ်တွေဆွဲပြီး ကားပါကင်ကို ပြန်သွားတယ်..။ အဲ့ဒီ အမက ကျနော့် ကဒ်သာ ယူသွားတာ သူ့ ကဒ်ကျတော့ ပြန်မပေးသွားဘူး..။ ရုံးက လူတွေကို ဆက်သွယ်ခိုင်းလိုက်မယ်ဘဲ ပြောသွားတယ်..။

အခုထိ နာမည်တောင် မသိလိုက်ရပေမယ့် အဲ့ဒီအမရဲ့ နောက်ပိုင်း အလှနဲ့တင် တော်တော်ကို တန်ပါတယ်ဗျာ…။ ကားပါကင်ဘက်ကို ပြန်သွားတဲ့ အချိန် လမ်းလျှောက်သွားတိုင်း တင်ပါးကြီးတွေက ငြိမ့်ခနဲ ငြိမ့်ခနဲ လှုပ်လှုပ်သွားတာ အနားပြေးကပ်ပြီး အားရပါးရ ညှစ်ပစ်ချင်စိတ်တွေတောင်ပေါက်တယ်..။ ဒါမျိုး စော်ကြီးကို ဖြည်လိုက်ရရင်တော့ ပျစ်နှစ်နေမှာဘဲ…။ ကာမပိုင် ရှိမှန်းမသိ မရှိမှန်းမသိ အားပါးတရ ပြစ်မှားလို့ ဝတော့မှ ဆိုင်ထဲကို ပြန်ဝင်လာတော့ ညီဝမ်းကွဲက စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ မျက်ခုံးပင့်ပြပြီး… “တောင့်တယ်နော်….” “အင်း…တော်တော် တောင့်တယ်…” ခက်တော့တာဘဲ…. စိတ်က ခုနက စော်ကြီးဆီဘဲ ရောက်ရောက်နေတယ်…။ တစ်ခါမှ ဒီလို မဖြစ်ဖူးသေးဘူး…။ ရည်းစားလည်း ထားဖူးတယ်…။

စော်တွေလည်း ဖြုတ်ဖူးသားနဲ့ ဒီမိန်းမနဲ့ကျမှ ဘယ်လို ဖြစ်တယ်ကို မသိဘူး..။ သူ့ကို တွေ့ရင် စိတ်တွေက ထထ လာတယ်..။ မယုံမရှိနဲ့ဗျ….ခင်ဗျားတို့ အပြင်မှာ တကယ်တွေ့ရင် ကျနော်လိုဘဲ ဖြစ်မယ်ဆိုတာ ကြိမ်းသေတယ်..။ ဟိုတယ်ကို ပြန်လာရင်း ကားမောင်းလာတော့လည်း မျက်လုံးထဲ စော်ကြီးကိုဘဲ မြင်မြင်နေတယ်…။ အသားက အဖြူကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ဝါဝါဝင်းဝင်းလေး…။ ဘော်ဒီအချိုးအစားကလည်း ပြစ်ပြက်လုပ်ပစ်လိုက်ရင်တောင် တောင့်ခံနိုင်တဲ့ အမျိုးအစား…။

ဟူးး မဖြစ်တော့ဘူး ဓါတ်ကြမ်းတိုက်မှ ဖြစ်မယ်…။ စားလည်း ဒီစိတ် သွားလည်း ဒီစိတ်နဲ့ဆို ကြာရင် ခက်မယ်…။ ဖုန်း contact ထဲက နာမည်တစ်ခုကို နှိပ်ရင်း ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့ ဟိုဘက်က ဖုန်းချက်ချင်း လှမ်းကိုင်တယ်..။ “ဟဲလို…ကိုကြီး…ရောက်နေပြီလား” “၉နာရီလောက် လာခဲ့မယ်…” “အင်း…မျှော်နေမယ်နော် ကိုကြီး…..” ဟိုတယ်ပြန်ရာက်တော့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တာနဲ့ ဂွင်းတစ်ချီထုပြီး တစ်ရေးအိပ်လိုက်တယ်…။ တစ်ရေးအိပ်ပြီး နိုးလာတာနဲ့ ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး ခုနက ဖုန်းကိုင်တဲ့ ကောင်မလေးဆီ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်…။ သူ့ နာမည်က ကေသရီ…။ အသားညိုညိုနဲ့ ရင်သားတွေ ထွားသလောက် ခါးက သိမ်သိမ်လေးနဲ့ အပေးအရမ်းကောင်းတယ်…။ နေပြည်တော်ကို စစရောက်ချင်း နှစ်ခေါက်လောက်မှာ နယ်ခံ တစ်ယောက်က ချိတ်ပေးတာ…..။ နောက်ပိုင်း ကျနော်လည်း သူ့ဆီမှာ ခဏခဏ အားပေးဖြစ်တော့ ဖုန်းနံပါတ်တောင် အလွတ်ရနေပြီ…။

ကေသရီနေတဲ့ လမ်းထိပ်ရောက်တော့ သူက ထွက်စောင့်နေတယ်…။ အဲဒါနဲ့ သူ့ကို ကားပေါ်ခေါ်တင်ပြီး ဟိုတယ်ကို ပြန်မောင်းလာခဲ့တယ်..။ ကားပေါ်မှာ ကေသရီရဲ့ ရေမွှေးနံ့က မွှေးနေတာဘဲဗျာ..။ ကားမောင်းရင်း ကေသရီကို လှည့်ကြည့် လှည့်ကြည့်နဲ့ ညီလေးက မတ်လာရော..။ ဘေးတိုက် မြင်နေရတော့ ကေသရီရဲ့ နို့အုံ ထွားထွားကြီးက ဖြစ်ညှစ်ချင်စိတ်တွေ တားမရဆီးမရဘဲ။ မနေနိုင်တော့တာနဲ့ ကေသရီ လက်ကို ယူပြီး ညီလေးပေါ် တင်ထားခိုင်းလိုက်တယ်…။ ကေသရီကလည်း အလိုက်သိပါတယ် တစ်လမ်းလုံး ဖြည်းဖြည်းလေး ဂွင်းတိုက်လာပေးတယ်…။ သူက ညီလေးကို ချော့လေ စိတ်တွေက ကြွလာလေနဲ့ လီဗာကို ခင်ပြင်းပြင်းနင်းပြီး ဟိုတယ်ကို ရောက်အောင် ခပ်မြန်မြန်လေး မောင်းလိုက်တယ်…။ ဟိုတယ် အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ လူက လုံးဝ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး..။ ကေသရီကို အတင်း ဖက်နမ်းပြီး ကုတင်စောင်းမှာ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်…။

ခရီးဆာင်အိတ်ထဲ အမြဲဆောင်ထားတဲ့ ကွန်ဒွန်ကို ခပ်မြန်မြန်လေး စွပ်ပြီးတာနဲ့ တစ်ခါတည်း တန်းထည့်လိုက်တာဘဲ..။ စစချင်း နဲနဲတော့ ကြပ်ပေမယ့် လူက မွှန်နေတော့ ခပ်သွက်သွက်ဘဲ ဆောင့်လိုက်တယ်…။ ကေသရီကတော့ စစချင်း မနှူးဘဲ တန်းထည့်လိုက်လို့လားမသိဘူး..။ နာလို့ထင်တယ် မွေ့ရာခင်းကို လက်နဲ့ ဆုပ်ထားရင်း တအားအား အော်နေတယ်..။ နောက်ပိုင်း အချက်ရေ များလာတော့ အသံတော့ သိပ်မထွက်တော့ဘူး…။ ဖင်ကြီးက အနောက်ကို ပြန်ကော့ကော့ပေးလာတယ်..။ ကျနော်လည်း လိုးလိုးချင်းတုန်းက သူ့ကို ဖီးလ်တွေတက်ပြီး တက်ချနေပေမယ့် အရှိန်ရလာတော့ မနက်က စော်ကြီးကို မျက်လုံးထဲ ပြန်မြင်လာတယ်..။ အဲဒါနဲ့ အာရုံက အဲဒီစော်ကြီးဆီရောက်သွားတော့ ညီလေးက ပိုတင်းလာတယ် ပိုမတ်လာတယ်..။

အဲ့ဒါနဲ့ အဲဒီစော်ကြီးကို မှန်းပြီး ကေသရီကို အားရပါးရ ဗျင်းတာ တဖုန်းဖုန်းတောင်မြည်တယ်..။ ကေသရီလည်း တအင့်အင့်နဲ့ ဖီးလ်တွေတက်လာတာလားမသိဘူး..။ သူ့ အဖုတ်ထဲက အဖြူတွေက ကျနော့်အတံမှာ ကပ် ကပ်ပါလာသလို အထဲက ညှစ်ညှစ်ပေးနေတယ်..။ ကေသရီ အဖုတ်က ညှစ်ပေးလေ ကျနော်က နင်းကန် ဆောင့်လေနဲ့ ကျနော်ကလည်း မနက်က စော်ကြီးက ကျနော့်ကို စိတ်လိုလက်ရ ကုန်းနေတယ်လို့ သဘောထားပြီး တအား ဆောင့်ဆောင့်ထည့်တာ…။ ကေသရီရဲ့ အဖုတ်ကလည်း ကျနော်အတံကို နှစ်ဖက်လုံးက ညှပ်ထားသလို အားက ပြင်းလာတော့ ဒစ်ထိပ်တွေပါ ကျိန်းလာတယ်..။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တဲ့အဆုံး ညီလေးက အရည်တွေ အားပါးတရ ပန်းထွက်သွားတယ်…..။ အရသာကတော့ ဘာကောင်းသလဲ မပြောနဲ့…။

ကေသရီ့ အဖုတ်ထဲ စိမ်ထားရင်း မျက်လံးမှိတ်ပြီး အရည်တွေကို ရသလောက် ညှစ်ထုတ်နေမိတယ်..။ အခုဆို ကေသရီလည်း ကုတင်စောင်းမှာ ကုန်းတာတကနေ မွေ့ရာနဲ့ ရင်ဘတ်ကို အပ်ပြီး ဖင်ကြီးထောင်ထားတဲ့ပုံနဲ့ အနားယူနေပေမယ့် သူ့အဖုတ်က ဇွိဇွိနဲ့ ညှစ်ညှစ်ပေးနေတုန်း..။ သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကျနော့်ပေါင်နဲ့ ကပ်ပြီး အထဲမှာ အညှစ်ခံရင်း စိမ်ထားတာ ရှယ်ဘဲဗျာ..။ စိတ်ကူးထဲမှာတော့ အောက်မှာကုန်းနေတာက မနက်က စော်ကြီးဘဲ…။ စိမ်လို့ အားရတော့မှ အတံကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ကေသရီ အဖုတ်ထဲကနေ ဗြစ်ဆို ထွက်လာတယ်..။ ဟိုက်…ကွန်ဒွန်က ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ပေါက်သွားလည်း မသိဘူး….စောက်ပြဿနာဘဲ…။

အဲဒါနဲ့ ကွန်ဒွန်ကို မြန်မြန်ချွတ် အမှိုက်ပုံးထဲ လွှင့်ပစ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ တစ်ခါတည်း တန်းပြေးရတယ်…။ ကေသရီလည်း အနောက်ကနေ လိုက်လာပြီး… “အကိုကြီး…ဘာဖြစ်လို့လဲ…” “အစွပ်ပေါက်သွားလို့…” “ဟင်..ဟုတ်လား…ဒုက္ခပါဘဲ..” “နင် သန့်တော့ သန့်ပါတယ်နော်…” “အာ..ကိုကြီးကလည်း သန့်ပါတယ်..ဘာရောဂါမှ မရှိဘူး..” ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် လူကတော့ ဆိုက်ကို ဝင်သွားပြီ…။ ညီလေးကလည်း ချက်ချင်းညှိုးကျသွားလိုက်တာ ခုနက သူ မဟုတ်တဲ့အတိုင်းဘဲ…။ နှစ်ယောက်လုံး ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေလိုက်တယ်…။

ကေသရီက ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို ခေါင်းအုံးပြီး စောင်လေးခြုံလို့…။ ကျနော်ကတော့ အဲကွန်းခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း ချွေးပြန်နေတယ်..။ မနက်က စော်ကြီးလည်း အတွးထဲမှာ မရှိတော့ဘူး။ ရောဂါများ ကူးနေမလားဆိုတဲ့ ဆိုက်ကိုကြီးက လူကို ခြောက်လှန့်နေတယ်..။ ကိုယ် ချလိုက်တဲ့ မိန်းမ က သန့်တယ်လို့ ပြောပေမယ့် သူက တကယ်တမ်းတော့ ကြေးစားဘဲလေ…။ ယတိပြတ်ကြီး ပစ်ယုံလို့လည်း မရဘူး..။ အခုက ဘာဘဲပြောပြော ရောဂါကူးစရာရှိရင် ကူးနေနိုင်တဲ့ အနေအထား..။ တကယ်လို့များ ရောဂါကူးလို့ကတော့…….။ ကေသရီကလည်း ရိပ်မိတယ် ထင်တယ်..။ ကျနော့် ဗိုက်က အမွှေးလေးတွေကို ပွတ်ရင်း သူ ဘယ်လောက်သန့်တဲ့ အကြောင်း သွယ်ဝိုက်ပြီး တတွတ်တွတ် ပြောနေတယ်…။

သူက ဘယ်လောက် ပြောပြော စိတ်သက်သာရာနဲနဲတော့ ရပေမယ့် လူက လန့်နေပြီ…။ ကေသရီ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကည်း ကျနော့် အတံကို ညှပ်ထားလိုက်တာ ပြတ်ထွက်တော့မယ့် အတိုင်း…..ကတ်ကြေးကြနေတာဘဲ..။ ကတ်ကြေးဆိုမှ ငယ်ငယ်တုန်းက အဖြစ်ကို သတိရမိတယ်..။ တစ်ခါတော့ အစ်မက အပ်ချုပ်နေတုန်း အမေက ဘေးနားမှာထိုင်ပြီး အင်္ကျ ီတစ်ထည်ကို ကြယ်သီးတွေတပ်နေတယ်..။ ကျနော်လည်း ဘာရယ်မဟုတ် သွားစပ်စုရင်း သံနဲ့လုပ်ထားတဲ့ ကတ်ကြေးတစ်လက်ကို သွားတွေ့တယ်..။ ကတ်ကြေးမှာလည်း စာလုံးတွေကို အစက် အစက်လေးတွေနဲ့ ထွင်းထားသေးတယ်..။

ကျောင်းတတ်ခါစ အရွယ်ဆိုတော့ စာလုံးတွေကို ပေါင်းမဖတ်တတ်သေးဘူး..။ “အမေ ဒါဘာရေးထားတာလဲ…?” “ဟဲ့..သား…အမေ့ကို ပေးစမ်း…။ နောက်ခါ မကိုင်ရဘူးနော်…။ အဲ့ဒီမှာရေးထားတာ မကွေးကတ်ကြေးတဲ့..။ ညှပ်လိုက်လို့ကတော့ တိခနဲဘဲ..ကလေးတွေ ကိုင်ရင် အန္တရယ်ရှိတယ်..အမေ့ကို ပေး…….” အမေက ကတ်ကြေးကို ကျနော့်လက်ထဲက ယူပြီး အစ်မကို အပ်ချုပ်စက်အောက်က အံဆွဲလေးထဲ ထည့်ခိုင်းလိုက်တယ်။

နောက်ပိုင်း ကျနော် အပ်ချုပ်စက်နားရောက်တိုင်း အမေနဲ့ အစ်မက ကတ်ကြေးကို ကျနော် မယူကိုင်မိအောင် သတိထားပြီး အပ်ချုပ်စက်အံဆွဲထဲ ထည့်ထည့်ထားတော့တာဘဲ…။ ကျနော်လည်း မကွေးကတ်ကြေးအကြောင်း သတိရသွားရင်း ကေသရီ့ ပုခုံးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး… “ကေသရီ..နင့်ဇာတိက ဘယ်ကလဲ..” “ရေစကြိုဘက်က ကိုကြီး…ဘာလို့လဲ..” ဟိုက်……။ ကျနော်ကတော့ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဆရာဝန်နဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ကာလသားရောဂါ အရင် ပြေးစစ်ရတယ်..။

အဖြေလွှာ ထုတ်ထုတ်ကြည့်ချင်း လူက လက်တွေတောင် တုန်တယ်..။ တော်သေးတယ် ရောဂါမရှိလို့…။ အိတ်ချ်အိုင်ဗီ စစ်ဖို့တော့ ကျန်သေးတယ်..။ အဲဒီ အတွက်လည်း စိတ်ပူနေရတုန်းဘဲ..။ ဒီကြားထဲ ဟိုစော်ကြီးရဲ့ ရုံးက ဆက်သွယ်လာလို့ အဲဒီရုံးကို သွားရသေးတယ်..။ ပြောချင်တာကတော့ ခင်ဗျားတို့လည်း စော်ချရင် သတိထားကြဗျာ..။ ကွန်ဒွန်တွေက ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ပြောပြော အခန့်မသင့်ရင် ပေါက်ပြဲတတ်တယ်..။ ဒါပါဘဲ..။

 

Zawgyi

 

အခန႔္မသင့္ရင္

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့ဗ်ာ..။ က်ေနာ့္ အိမ္မွာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေလးတစ္လုံး ရွိတယ္ဗ်..။ အရင္တုန္းက ရယ္ဒီမိတ္ေတြထက္ ခ်ဳပ္ဝတ္ၾကတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ အေမက ကိုယ္တိုင္လည္းခ်ဳပ္တတ္ေနေတာ့ စက္ဆိုင္ မအပ္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္တိုင္ခ်ဳပ္တယ္။ အစ္မလည္း အစက ေဘးကဝိုင္းကူရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူလည္း ကိုယ္တိုင္ ခ်ဳပ္တတ္သြားတယ္..။ ဆိုေတာ့ကာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေလးက အေမက သုံးလိုက္ အစ္မက သုံးလိုက္နဲ႔ အိမ္ေလးထဲမွာ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ေဂ်ာက္ဂ်က္နဲ႔ ေန႔တိုင္းနီးပါး ျမည္ေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ခ်ာတိတ္ေပါက္စအ႐ြယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ေဂ်ာက္ဂ်က္ျမည္သံႀကီးကို စိတ္ဝင္စားၿပီး အေမနဲ႔ အစ္မတို႔ အဝတ္ခ်ဳပ္ေနတိုင္း အပ္ခ်ဳပ္စက္နားမွာ ရွိေနတတ္တယ္..။ အပ္ခ်ဳပ္စက္ရဲ႕ ေျခနင္းကို နင္းလိုက္တိုင္း ေဘးက အဝိုင္းႀကီးလည္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီးလည္း သေဘာေတြက်လို႔….။

ေနာက္ပိုင္းလည္းက်ေရာ အေဖက အ႐ုပ္ေတြ ခဏခဏဝယ္ေပးေတာ့ အာ႐ုံက အ႐ုပ္ေတြဆီမွာဘဲ ရွိေတာ့တယ္..။ ေဂ်ာက္ဂ်က္ေဂ်ာက္ဂ်က္ ျမည္ၿပီး အဝိုင္းႀကီးလည္လည္ေနတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္နား သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး..။ က်ေနာ္လည္း ေက်ာင္းေတြၿပီးလို႔ အလုပ္ေတြလုပ္လိုက္ အခြင့္အေရးပိုေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေျပာင္းလိုက္နဲ႔ အခုေျပာင္းလာတဲ့ အလုပ္က ေနျပည္ေတာ္ကို ခဏခဏသြားရတယ္..။ ေနျပည္ေတာ္မွာ ႐ုံးခြဲရွိေပမယ့္ ႐ုံးထိုင္ေပးမယ့္ လူမရွိေတာ့ တစ္လ တစ္ခါေလာက္ ကိုယ္စားသြားသြားေနေပးရတယ္..။ ႐ုံးက နဲနဲကပ္ေစးက်ေတာ့ ႐ုံးကားလည္းမေပးဘူး..။ အၿမဲတမ္း အေဝးေျပးကားႀကီးေတြနဲ႔ဘဲ ခရီးထြက္ရတယ္..။ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္မွ အဲဒီ႐ုံးက ကားကို ယူသုံးရတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ႐ုံးခြဲက ေနျပည္ေတာ္မွာ ဆိုေပမယ့္ တည္းရမယ့္ ဟိုတယ္က ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ထဲမွာဆိုေတာ့ ဆင္႐ုပ္ႀကီးနားမွာ ဆင္းၿပီး ဟိုတယ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ေနက်..။ အခုတစ္ေခါက္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဟိုတယ္ကို သြားေနတုန္း ေဘးနားကို ကားတစ္စီးက အရွိန္ေျဖးေျဖးေလးနဲ႔ ကပ္လာတယ္..။

ကားေမာင္းသူဘက္က ကားမွန္အနက္ေရာင္ေလးက ေအာက္ကို ေလွ်ာက်သြားၿပီး…. “ေမာင္ေလး…ႏွင္းဆီအဝိုင္းကို ဒီကေန ဘယ္လိုသြားရလဲ ??” အသံပိုင္ရွင္ကို စူးစမ္းလိုက္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္….။ ႐ုပ္ကသိပ္ေတာ့မလွေပမယ့္ ဆြဲေဆာင္မႈေတာ့ရွိတယ္…။ ႏွာတံစင္းစင္း ပါးေဖာင္းေဖာင္း ေမးခႊၽန္ခႊၽန္ေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးက တြဲတြဲေလး… မိတ္ကပ္ကာလာ သိပ္မပါတဲ့ မ်က္ႏွာက နည္းနည္း ဆက္ဆီ ေတာ့ ျဖစ္တယ္…။ “ေမာင္ေလး သိလား…” သူ႔မ်က္ႏွာကို သ႐ုပ္ခြဲေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို အသိေပးသလို ထပ္ေမးလိုက္မွ က်ေနာ္လည္း လိုရင္းကိစၥအေပၚ အာ႐ုံျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ သူက အကူအညီေတာင္းတဲ့သူဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေလးကို ၿပဳံးထားရွာတယ္..။ “ဒီကေန ေရွ႕ဆက္သြားၿပီး ……..” “ေၾသာ္….သိၿပီ ….” ေက်းဇူးဘဲ ေမာင္ေလးလို႔ေျပာၿပီး ထပ္ၿပဳံးျပသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ကားမွန္အနက္ေရာင္ေနာက္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္လည္း သူ႔အၿပဳံးကို ၿငိသြားတယ္..။ က်ေနာ့္ ေဖးဘရိတ္ျဖစ္တဲ့ သြားတက္ေလးေတြ သူ႔မွာ ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္ေလ..။

သူ ေမာင္းလာတဲ့ကားက ထြက္သြားေပမယ့္ က်ေနာ္က လမ္းေဘးမွာ က်န္ေနခဲ့တုန္း…။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ေအာက္က ညီေလးက ေထာင္ထလာတယ္..။ မျဖစ္ေသးပါဘူး….. လမ္းမအလယ္ႀကီးမွာ ေဘာင္းဘီခြတည့္တည့္က ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ ေလာင္တီးေနတာ လူေတြျမင္ကုန္ရင္ ရွက္စရာ…။ ေလကို ပါးစပ္ကေန ခဏခဏမႈတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့မွ ညီေလးက ျပန္က်တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဟိုတယ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တယ္…။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းယူၿပီး ခဏနားလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ႐ုံးကားကို လာႀကိဳခိုင္းလိုက္တယ္…။ ႐ုံးမွာ ဟိုလုပ္သည္လုပ္နဲ႔ ေန႔လည္ေက်ာ္ေတာ့မွ မနက္ကတည္းက ဘာမွ မစားရေသးမွန္း သတိထားမိတယ္…။

အဲဒါနဲ႔ တစ္ေန႔စာ ျဖတ္စရာရွိတာ ျဖတ္ေပးၿပီး ႐ုံးကားပါတစ္ခါတည္းယူရင္း ႐ုံးဆင္းခဲ့လိုက္တယ္..။ သေျပကုန္းဘက္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စားေသာက္ၿပီး ေဈးထဲက ညီဝမ္းကြဲ ဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္..။ သူက ပ်ဥ္းမနားသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သေျပကုန္းေဈးထဲမွာ ပ်ဥ္းမနားလက္ေဆာင္နဲ႔ ကုန္စုံဆိုင္ႀကီး ဖြင့္ၿပီး အေျခက်ေနေလရဲ႕…။ သူနဲ႔ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာေနတုန္း ေဈးဝယ္ေတြေရာက္လာေတာ့ ညီဝမ္းကြဲက ေဈးထေရာင္းတယ္..။

အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ေကာင္မေလး သုံးေယာက္ ဆိုင္ေရွ႕ကို ထပ္ေရာက္လာၿပီး ဟိုဟာ ဒီဟာ လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး မုန႔္ေတြ မွာေနေတာ့ ညီဝမ္းကြဲက လက္မလည္ေတာ့ဘူး…။ က်ေနာ္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ေဈးကူေရာင္းေပးလိုက္တယ္…။ ေကာင္မေလးေတြ ဝယ္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္…။ ၾကက္သြန္ေပါင္းေၾကာ္ထုပ္ေတြ နဲတာမဟုတ္ဘူး..။ နန္းစိန္ကိတ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးဘဲ..။ လာဝယ္တဲ့ေကာင္မေလးေတြကလည္း ခပ္မိုက္မိုက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ၁၇ ၁၈ အ႐ြယ္ေလးေတြ…။ ညီဝမ္းကြဲက ျပန္ေရာင္းဖို႔လား ေမးေတာ့ မဟုတ္ဘူး လက္ေဆာင္ေပးဖို႔လို႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖတယ္..။

ပိုက္ဆံလည္း ရွင္းၿပီးေရာ မုန႔္ေတြ တအားမ်ားေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကားပါကင္ဘက္ကို ျပန္ထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ အေဖာ္တစ္ေယာက္ထပ္ပါလာတယ္…။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ပါလာတဲ့ တစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ေတာ့ ဟတ္ခနဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္…။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြးမိတဲ့ အတိုင္းပါဘဲ မနက္က က်ေနာ့္ကို လိင္စိတ္ႂကြေစခဲ့တဲ့ ဆက္ဆီ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္..။ အခုတစ္ေခါက္ ထပ္ျမင္လိုက္ရေတာ့လည္း စိတ္ေတြက ျပန္ႂကြခ်င္လာတယ္။ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြက တစ္ခါတစ္ေလ ဇာတ္လမ္းဆန္တတ္တာကို က်ေနာ္ လုံးဝ လက္မခံခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ တကယ္ျဖစ္ေနၿပီ…။ ကံၾကမၼာက က်ေနာ့္ကို က်ီစားေနၿပီလား မသိဘူး…။ က်ေနာ္လည္း မုန႔္ေတြကို အိတ္ေတြနဲ႔သာ ထုပ္ေပးေနတာ အၾကည့္ေတြက သူ႔ဆီ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္..။

မ်က္ႏွာက ဆက္ဆီ က်သလို ကိုယ္လုံးကလည္း လုံးဝအကိတ္..။ ခြန္းဆင့္ေနျခည္လို ေဘာ္ဒီမ်ိဳး…။ တင္သားႀကီးေတြက အေနာက္ကို ေကာ့ၿပီး ေကာက္ေနတာ ရွယ္ဗ်ာ..။ အေပၚက အျဖဴရွပ္ အပြကို ဝတ္ထားေတာ့ ရင္သားေတြက သိပ္မသိသာေပမယ့္ ဆိုဒ္ႀကီးမယ့္ပုံဘဲ…။ ခက္တာက အဲ့ဒီ အမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ့္ကို မွတ္မိပုံ မေပၚဘူး…။ ဒါနဲ႔ မုန႔္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ကို သူ႔ကို ကမ္းေပးရင္း က်ေနာ္လည္း ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး “အစ္မ..မနက္က က်ေနာ္ လမ္းေျပာျပလိုက္တာ အဆင္ေျပလားဗ်…” အဲဒီေတာ့မွ သူ႔မ်က္လုံးက ဝိုင္းသြားၿပီး အံ့ၾသသြားတဲ့ အမူအရာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို မွတ္မိသြားတယ္..။

“ေၾသာ္ အဟင္း.. အဆင္ေျပတယ္ ေမာင္ေလး..။ ဒါက ေမာင္ေလး ဆိုင္လား ?…” “မဟုတ္ဘူး အမ..။ က်ေနာ့္ ဝမ္းကြဲ ဆိုင္ပါ…။ က်ေနာ္က ရန္ကုန္ကပါ…ေနျပည္ေတာ္မွာ ႐ုံးကိစၥရွိလို႔…က်ေနာ့္နာမည္..…….” နာမည္ဘာညာ မိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ လိပ္စာကဒ္ေလး ထုတ္ေပးလိုက္တယ္…။ ကဒ္ကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး “…… ေတြ လုပ္တာလား…. အမတို႔ ႐ုံးက ရန္ကုန္မွာလည္း ရွိတယ္..” “ဟုတ္ကဲ့ အမ…. အမတို႔ ႐ုံးမွာ လိုအပ္ရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ…အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးပါ့မယ္ …..” ဘာညာကြိကြ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ စကားေတြေျပာၿပီး သူလည္း အထုပ္ေတြဆြဲၿပီး ကားပါကင္ကို ျပန္သြားတယ္..။ အဲ့ဒီ အမက က်ေနာ့္ ကဒ္သာ ယူသြားတာ သူ႔ ကဒ္က်ေတာ့ ျပန္မေပးသြားဘူး..။ ႐ုံးက လူေတြကို ဆက္သြယ္ခိုင္းလိုက္မယ္ဘဲ ေျပာသြားတယ္..။

အခုထိ နာမည္ေတာင္ မသိလိုက္ရေပမယ့္ အဲ့ဒီအမရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း အလွနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ကို တန္ပါတယ္ဗ်ာ…။ ကားပါကင္ဘက္ကို ျပန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတိုင္း တင္ပါးႀကီးေတြက ၿငိမ့္ခနဲ ၿငိမ့္ခနဲ လႈပ္လႈပ္သြားတာ အနားေျပးကပ္ၿပီး အားရပါးရ ညႇစ္ပစ္ခ်င္စိတ္ေတြေတာင္ေပါက္တယ္..။ ဒါမ်ိဳး ေစာ္ႀကီးကို ျဖည္လိုက္ရရင္ေတာ့ ပ်စ္ႏွစ္ေနမွာဘဲ…။ ကာမပိုင္ ရွိမွန္းမသိ မရွိမွန္းမသိ အားပါးတရ ျပစ္မွားလို႔ ဝေတာ့မွ ဆိုင္ထဲကို ျပန္ဝင္လာေတာ့ ညီဝမ္းကြဲက စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ မ်က္ခုံးပင့္ျပၿပီး… “ေတာင့္တယ္ေနာ္….” “အင္း…ေတာ္ေတာ္ ေတာင့္တယ္…” ခက္ေတာ့တာဘဲ…. စိတ္က ခုနက ေစာ္ႀကီးဆီဘဲ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္…။ တစ္ခါမွ ဒီလို မျဖစ္ဖူးေသးဘူး…။ ရည္းစားလည္း ထားဖူးတယ္…။

ေစာ္ေတြလည္း ျဖဳတ္ဖူးသားနဲ႔ ဒီမိန္းမနဲ႔က်မွ ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ကို မသိဘူး..။ သူ႔ကို ေတြ႕ရင္ စိတ္ေတြက ထထ လာတယ္..။ မယုံမရွိနဲ႔ဗ်….ခင္ဗ်ားတို႔ အျပင္မွာ တကယ္ေတြ႕ရင္ က်ေနာ္လိုဘဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ႀကိမ္းေသတယ္..။ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာရင္း ကားေမာင္းလာေတာ့လည္း မ်က္လုံးထဲ ေစာ္ႀကီးကိုဘဲ ျမင္ျမင္ေနတယ္…။ အသားက အျဖဴႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ဝါဝါဝင္းဝင္းေလး…။ ေဘာ္ဒီအခ်ိဳးအစားကလည္း ျပစ္ျပက္လုပ္ပစ္လိုက္ရင္ေတာင္ ေတာင့္ခံႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးအစား…။

ဟူးး မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဓါတ္ၾကမ္းတိုက္မွ ျဖစ္မယ္…။ စားလည္း ဒီစိတ္ သြားလည္း ဒီစိတ္နဲ႔ဆို ၾကာရင္ ခက္မယ္…။ ဖုန္း contact ထဲက နာမည္တစ္ခုကို ႏွိပ္ရင္း ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္က ဖုန္းခ်က္ခ်င္း လွမ္းကိုင္တယ္..။ “ဟဲလို…ကိုႀကီး…ေရာက္ေနၿပီလား” “၉နာရီေလာက္ လာခဲ့မယ္…” “အင္း…ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္ ကိုႀကီး…..” ဟိုတယ္ျပန္ရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္တာနဲ႔ ဂြင္းတစ္ခ်ီထုၿပီး တစ္ေရးအိပ္လိုက္တယ္…။ တစ္ေရးအိပ္ၿပီး ႏိုးလာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲၿပီး ခုနက ဖုန္းကိုင္တဲ့ ေကာင္မေလးဆီ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္…။ သူ႔ နာမည္က ေကသရီ…။ အသားညိဳညိဳနဲ႔ ရင္သားေတြ ထြားသေလာက္ ခါးက သိမ္သိမ္ေလးနဲ႔ အေပးအရမ္းေကာင္းတယ္…။ ေနျပည္ေတာ္ကို စစေရာက္ခ်င္း ႏွစ္ေခါက္ေလာက္မွာ နယ္ခံ တစ္ေယာက္က ခ်ိတ္ေပးတာ…..။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္လည္း သူ႔ဆီမွာ ခဏခဏ အားေပးျဖစ္ေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္ အလြတ္ရေနၿပီ…။

ေကသရီေနတဲ့ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ သူက ထြက္ေစာင့္ေနတယ္…။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကို ကားေပၚေခၚတင္ၿပီး ဟိုတယ္ကို ျပန္ေမာင္းလာခဲ့တယ္..။ ကားေပၚမွာ ေကသရီရဲ႕ ေရေမႊးနံ႔က ေမႊးေနတာဘဲဗ်ာ..။ ကားေမာင္းရင္း ေကသရီကို လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ညီေလးက မတ္လာေရာ..။ ေဘးတိုက္ ျမင္ေနရေတာ့ ေကသရီရဲ႕ ႏို႔အုံ ထြားထြားႀကီးက ျဖစ္ညႇစ္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမရဆီးမရဘဲ။ မေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ေကသရီ လက္ကို ယူၿပီး ညီေလးေပၚ တင္ထားခိုင္းလိုက္တယ္…။ ေကသရီကလည္း အလိုက္သိပါတယ္ တစ္လမ္းလုံး ျဖည္းျဖည္းေလး ဂြင္းတိုက္လာေပးတယ္…။ သူက ညီေလးကို ေခ်ာ့ေလ စိတ္ေတြက ႂကြလာေလနဲ႔ လီဗာကို ခင္ျပင္းျပင္းနင္းၿပီး ဟိုတယ္ကို ေရာက္ေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေမာင္းလိုက္တယ္…။ ဟိုတယ္ အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ လူက လုံးဝ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ ေကသရီကို အတင္း ဖက္နမ္းၿပီး ကုတင္ေစာင္းမွာ ေလးဘက္ကုန္းခိုင္းလိုက္တယ္…။

ခရီးဆာင္အိတ္ထဲ အၿမဲေဆာင္ထားတဲ့ ကြန္ဒြန္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး စြပ္ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ခါတည္း တန္းထည့္လိုက္တာဘဲ..။ စစခ်င္း နဲနဲေတာ့ ၾကပ္ေပမယ့္ လူက မႊန္ေနေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ဘဲ ေဆာင့္လိုက္တယ္…။ ေကသရီကေတာ့ စစခ်င္း မႏႉးဘဲ တန္းထည့္လိုက္လို႔လားမသိဘူး..။ နာလို႔ထင္တယ္ ေမြ႕ရာခင္းကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ထားရင္း တအားအား ေအာ္ေနတယ္..။ ေနာက္ပိုင္း အခ်က္ေရ မ်ားလာေတာ့ အသံေတာ့ သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး…။ ဖင္ႀကီးက အေနာက္ကို ျပန္ေကာ့ေကာ့ေပးလာတယ္..။ က်ေနာ္လည္း လိုးလိုးခ်င္းတုန္းက သူ႔ကို ဖီးလ္ေတြတက္ၿပီး တက္ခ်ေနေပမယ့္ အရွိန္ရလာေတာ့ မနက္က ေစာ္ႀကီးကို မ်က္လုံးထဲ ျပန္ျမင္လာတယ္..။ အဲဒါနဲ႔ အာ႐ုံက အဲဒီေစာ္ႀကီးဆီေရာက္သြားေတာ့ ညီေလးက ပိုတင္းလာတယ္ ပိုမတ္လာတယ္..။

အဲ့ဒါနဲ႔ အဲဒီေစာ္ႀကီးကို မွန္းၿပီး ေကသရီကို အားရပါးရ ဗ်င္းတာ တဖုန္းဖုန္းေတာင္ျမည္တယ္..။ ေကသရီလည္း တအင့္အင့္နဲ႔ ဖီးလ္ေတြတက္လာတာလားမသိဘူး..။ သူ႔ အဖုတ္ထဲက အျဖဴေတြက က်ေနာ့္အတံမွာ ကပ္ ကပ္ပါလာသလို အထဲက ညႇစ္ညႇစ္ေပးေနတယ္..။ ေကသရီ အဖုတ္က ညႇစ္ေပးေလ က်ေနာ္က နင္းကန္ ေဆာင့္ေလနဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း မနက္က ေစာ္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို စိတ္လိုလက္ရ ကုန္းေနတယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး တအား ေဆာင့္ေဆာင့္ထည့္တာ…။ ေကသရီရဲ႕ အဖုတ္ကလည္း က်ေနာ္အတံကို ႏွစ္ဖက္လုံးက ညႇပ္ထားသလို အားက ျပင္းလာေတာ့ ဒစ္ထိပ္ေတြပါ က်ိန္းလာတယ္..။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္တဲ့အဆုံး ညီေလးက အရည္ေတြ အားပါးတရ ပန္းထြက္သြားတယ္…..။ အရသာကေတာ့ ဘာေကာင္းသလဲ မေျပာနဲ႔…။

ေကသရီ႕ အဖုတ္ထဲ စိမ္ထားရင္း မ်က္လံးမွိတ္ၿပီး အရည္ေတြကို ရသေလာက္ ညႇစ္ထုတ္ေနမိတယ္..။ အခုဆို ေကသရီလည္း ကုတင္ေစာင္းမွာ ကုန္းတာတကေန ေမြ႕ရာနဲ႔ ရင္ဘတ္ကို အပ္ၿပီး ဖင္ႀကီးေထာင္ထားတဲ့ပုံနဲ႔ အနားယူေနေပမယ့္ သူ႔အဖုတ္က ဇြိဇြိနဲ႔ ညႇစ္ညႇစ္ေပးေနတုန္း..။ သူ႔ဖင္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ့္ေပါင္နဲ႔ ကပ္ၿပီး အထဲမွာ အညႇစ္ခံရင္း စိမ္ထားတာ ရွယ္ဘဲဗ်ာ..။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ေအာက္မွာကုန္းေနတာက မနက္က ေစာ္ႀကီးဘဲ…။ စိမ္လို႔ အားရေတာ့မွ အတံကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ေကသရီ အဖုတ္ထဲကေန ျဗစ္ဆို ထြက္လာတယ္..။ ဟိုက္…ကြန္ဒြန္က ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေပါက္သြားလည္း မသိဘူး….ေစာက္ျပႆနာဘဲ…။

အဲဒါနဲ႔ ကြန္ဒြန္ကို ျမန္ျမန္ခြၽတ္ အမႈိက္ပုံးထဲ လႊင့္ပစ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တစ္ခါတည္း တန္းေျပးရတယ္…။ ေကသရီလည္း အေနာက္ကေန လိုက္လာၿပီး… “အကိုႀကီး…ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “အစြပ္ေပါက္သြားလို႔…” “ဟင္..ဟုတ္လား…ဒုကၡပါဘဲ..” “နင္ သန႔္ေတာ့ သန႔္ပါတယ္ေနာ္…” “အာ..ကိုႀကီးကလည္း သန႔္ပါတယ္..ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူး..” ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ လူကေတာ့ ဆိုက္ကို ဝင္သြားၿပီ…။ ညီေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္းညႇိဳးက်သြားလိုက္တာ ခုနက သူ မဟုတ္တဲ့အတိုင္းဘဲ…။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေဆးေၾကာသန႔္စင္ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနလိုက္တယ္…။

ေကသရီက က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ကို ေခါင္းအုံးၿပီး ေစာင္ေလးၿခဳံလို႔…။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲကြန္းခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေခြၽးျပန္ေနတယ္..။ မနက္က ေစာ္ႀကီးလည္း အတြးထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေရာဂါမ်ား ကူးေနမလားဆိုတဲ့ ဆိုက္ကိုႀကီးက လူကို ေျခာက္လွန႔္ေနတယ္..။ ကိုယ္ ခ်လိုက္တဲ့ မိန္းမ က သန႔္တယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ သူက တကယ္တမ္းေတာ့ ေၾကးစားဘဲေလ…။ ယတိျပတ္ႀကီး ပစ္ယုံလို႔လည္း မရဘူး..။ အခုက ဘာဘဲေျပာေျပာ ေရာဂါကူးစရာရွိရင္ ကူးေနႏိုင္တဲ့ အေနအထား..။ တကယ္လို႔မ်ား ေရာဂါကူးလို႔ကေတာ့…….။ ေကသရီကလည္း ရိပ္မိတယ္ ထင္တယ္..။ က်ေနာ့္ ဗိုက္က အေမႊးေလးေတြကို ပြတ္ရင္း သူ ဘယ္ေလာက္သန႔္တဲ့ အေၾကာင္း သြယ္ဝိုက္ၿပီး တတြတ္တြတ္ ေျပာေနတယ္…။

သူက ဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ စိတ္သက္သာရာနဲနဲေတာ့ ရေပမယ့္ လူက လန႔္ေနၿပီ…။ ေကသရီ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကည္း က်ေနာ့္ အတံကို ညႇပ္ထားလိုက္တာ ျပတ္ထြက္ေတာ့မယ့္ အတိုင္း…..ကတ္ေၾကးၾကေနတာဘဲ..။ ကတ္ေၾကးဆိုမွ ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္ကို သတိရမိတယ္..။ တစ္ခါေတာ့ အစ္မက အပ္ခ်ဳပ္ေနတုန္း အေမက ေဘးနားမွာထိုင္ၿပီး အက်ၤ ီတစ္ထည္ကို ၾကယ္သီးေတြတပ္ေနတယ္..။ က်ေနာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ သြားစပ္စုရင္း သံနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကတ္ေၾကးတစ္လက္ကို သြားေတြ႕တယ္..။ ကတ္ေၾကးမွာလည္း စာလုံးေတြကို အစက္ အစက္ေလးေတြနဲ႔ ထြင္းထားေသးတယ္..။

ေက်ာင္းတတ္ခါစ အ႐ြယ္ဆိုေတာ့ စာလုံးေတြကို ေပါင္းမဖတ္တတ္ေသးဘူး..။ “အေမ ဒါဘာေရးထားတာလဲ…?” “ဟဲ့..သား…အေမ့ကို ေပးစမ္း…။ ေနာက္ခါ မကိုင္ရဘူးေနာ္…။ အဲ့ဒီမွာေရးထားတာ မေကြးကတ္ေၾကးတဲ့..။ ညႇပ္လိုက္လို႔ကေတာ့ တိခနဲဘဲ..ကေလးေတြ ကိုင္ရင္ အႏၲရယ္ရွိတယ္..အေမ့ကို ေပး…….” အေမက ကတ္ေၾကးကို က်ေနာ့္လက္ထဲက ယူၿပီး အစ္မကို အပ္ခ်ဳပ္စက္ေအာက္က အံဆြဲေလးထဲ ထည့္ခိုင္းလိုက္တယ္။

ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ အပ္ခ်ဳပ္စက္နားေရာက္တိုင္း အေမနဲ႔ အစ္မက ကတ္ေၾကးကို က်ေနာ္ မယူကိုင္မိေအာင္ သတိထားၿပီး အပ္ခ်ဳပ္စက္အံဆြဲထဲ ထည့္ထည့္ထားေတာ့တာဘဲ…။ က်ေနာ္လည္း မေကြးကတ္ေၾကးအေၾကာင္း သတိရသြားရင္း ေကသရီ႕ ပုခုံးကို လွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး… “ေကသရီ..နင့္ဇာတိက ဘယ္ကလဲ..” “ေရစႀကိဳဘက္က ကိုႀကီး…ဘာလို႔လဲ..” ဟိုက္……။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ကာလသားေရာဂါ အရင္ ေျပးစစ္ရတယ္..။

အေျဖလႊာ ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ခ်င္း လူက လက္ေတြေတာင္ တုန္တယ္..။ ေတာ္ေသးတယ္ ေရာဂါမရွိလို႔…။ အိတ္ခ်္အိုင္ဗီ စစ္ဖို႔ေတာ့ က်န္ေသးတယ္..။ အဲဒီ အတြက္လည္း စိတ္ပူေနရတုန္းဘဲ..။ ဒီၾကားထဲ ဟိုေစာ္ႀကီးရဲ႕ ႐ုံးက ဆက္သြယ္လာလို႔ အဲဒီ႐ုံးကို သြားရေသးတယ္..။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ေစာ္ခ်ရင္ သတိထားၾကဗ်ာ..။ ကြန္ဒြန္ေတြက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ အခန႔္မသင့္ရင္ ေပါက္ၿပဲတတ္တယ္..။ ဒါပါဘဲ..။