Day: July 2, 2021

ဆရာဝန်မချောလေး ကိုညိုကြီးသမီးခရီးထွက်ဖို့လိုတာတွေဝယ်ထားပေးဦး””သြော်ဟုတ်ဟုတ်ကဲ့ပါမမလေးမမလေးကဘာနဲ့သွားမှာလည်း” ”ရှင်သြော်ကားနဲ့ပဲသွားရမှာတောလမ်းလည်းဖြစ်ခရီးဝေးလည်းသွားရမှာဆိုတော့အိမ်ကကားယူမသွားတော့ဘူး” ”ကျွန်တော်ပြင်ဆင်ထားလိုက်ပါမယ်မမလေး” ကိုညိုကြီးမှာဧပရယ်ထက်အသက်ကြီးသော်လည်းဧပရယ်အားလေးစားမှုဖြင့်မမလေးဟုခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ မှာစရာရှိသည်များမှာ၍ထွက်သွားသောအလှဘုရင်မလေးဧ။်သေးသွယ်သောခါးလေးအောက်မှတောင့်တင်းပြည့်ဖြိုးသောတင်စိုင် အိအိတင်းတင်းကြီးများကိုညိုကြီးမျက်စိကျွတ်ထွက်မတတ်ကြည့်နေမိသည်။ဧပရယ်တစ်လှမ်းလှမ်းသွားတိုင်းတင်စိုင်ကြီးများက စည်းချက်ကျတုန်ခါသွားသည့်အပြင်အင်္ကျီနှင့်ထဘီကြားမှခါးသားဝင်းဝင်းလေးကလက်ကနဲလက်ကနဲဖြစ်သွားသေးသည်။ ”ဟဲ့ညိုကြီးသမီးခရီးထွက်မှာတဲ့အဆင်အပြေဆုံးကားစီစဉ်ပေးလိုက်” ”သြော်ဟုတ်ကဲ့ပါအန်တီလေးခုပဲဧပရယ်လာပြောသွားတာကားကတော့expressတော့မရှိဘူးသီးသန့်ငှားတဲ့စလွန်းပဲရမှာ” ”အပြန်လည်းကြိုပြောရင်ကျွန်တော်စီစဉ်ပေးလို့ရပါတယ်သဘက်ခါနံနက်၇နာရီစထွက်မှာဟိုကိုညနေ၅ခွဲ၆လောက်ရောက်မယ်ဗျ” ”အေးအေးမင်းပဲစီစဉ်ထားလိုက်”ညိုကြီးမှာဧပရယ်တို့အိမ်မှအလုပ်သမားမဟုတ်သော်လည်းဧပရယ့်အဖေကုမ္ပဏီတွင်၈နှစ်ခန့်အလုပ်လုပ်လာသဖြင့်ဧပရယ်တို့နှင့် အတော်ရင်းနှီးသည်။အသက်၄၂နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီးဧပရယ်တို့အိမ်သို့ပစ္စည်းလာသယ်တိုင်းဂိုထောင်နှင့်ကပ်လျက်လသာဆောင်တွင် လှမ်းထားလေ့ရှိသည့်ဧပရယ့်ဘော်လီလေးများကိုကိုင်၍ဧပရယ့်ပင်တီနုနုလေးများဖြင့်လီးကိုအုပ်ကာဂွင်းထုလေ့ရှိသည်။ ညိုကြီးမှာဧပရယ့်ကိုစတင်မြင်မြင်ခြင်းကပင်မြင်သူငေးလောက်သည့်အလှဘုရင်မလေးကိုစိတ်ထဲမှအကြိမ်ကြိမ်ပြစ်မှားခဲ့မိသည်။ ယခုလည်းပစ္စည်းလာသယ်ရန်ရောက်လာခြင်းဖြစ်၍၃ထပ်သို့တက်လာခဲ့သည်။ညိုကြီးအတွက်ကံကောင်းပြန်ပြီ။ လှမ်းထားသောအဝတ်များထဲတွင်အသားရောင်နုနုဆွဲသားဇာဘော်လီလေးနှင့်အဖြူရောင်ချိတ်၅ခုတပ်ဇာဘော်လီလေးတို့ကိုတွေ့ လိုက်သည်။မျက်လုံးကိုဝေ့ကြည့်လိုက်ရာအဖြူရောင်ဆွဲသားပင်တီနုနုလေးတစ်ထည်ကိုပါတွေ့လိုက်သည်။ ညိုကြီးစိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ဧပရယ့်ဘော်လီအသားရောင်လေးကိုရင်ပုံခွက်နေရာမှကိုင်၍မျက်နှာတွင်အပ်ကာအားရပါးရရှူရှိုက် လိုက်သည်။မွှေးပျံ့နေသောရနံ့သင်းသင်းလေးကညိုကြီးဧ။်တစ်ထပ်တည်းသောပုဆိုးအောက်မှလိင်တံကိုတောင်မတ်လာစေသည်။ ညိုကြီးမှာဧပရယ့်အလှကွန်ယက်တွင်မိခဲ့သောယောက်ျားပေါင်းများစွာအနက်မှအရေးမပါသောအညတရတစ်ယောက်သာဖြစ်သည်။ သို့သော်ထိုအလှဘုရင်မလေးကလွန်ခဲ့သော၅ရက်ကပင်လူကုံထံအသိုင်းအဝိုင်းထဲမှလူရည်သန့်တစ်ဦးနှင့်စေ့စပ်သွားခဲ့သည်။ စေ့စပ်ပွဲနေ့တွင်ဧည့်သည်များကိုဧည့်ခံရင်းပန်းရောင်ဝတ်စုံလေးဖြင့်အလှကြီးလှနေသည့်ဧပရယ့်ကိုညိုကြီးစိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်မိသည်။ ဧည့်ခံပွဲပြီးပြီးချင်းပင်ဧပရယ့်ပန်းရောင်ဝတ်စုံလေးအထက်မှပေါ်နေသောနူးညံ့ဝါဝင်းနေသည့်ပုခုံးသားလေးများနှင့်နို့ညှာလေးကို မှန်း၍စိတ်ထဲမှဧပရယ်အားမလှုပ်နိုင်အောင်ကြိုးတုပ်ကာအကြိမ်ကြိမ်စိတ်မှန်းဖြင့်မုဒိမ်းကျင့်နေမိခဲ့သည်။ညိုကြီးအတိတ်ကိုပြန်တွေးနေရာမှယခုရရှိထားသည့်အခွင့်အရေးကိုသတိပြန်ရလာသည်။ဧပရယ်မှာသတို့သားလောင်းနှင့်ခရီးထွက် ပြီးပြန်လာ၍မကြာမီပင်လက်ထပ်လျှင်ထပ်မည်ဖြစ်၍နောက်ဆိုလျှင်ယခုကဲ့သို့အခွင့်အရေးရချင်မှရပေတော့မည်။ ညိုကြီးဧပရယ့်ဘော်လီလေးကိုအငမ်းမရရှူရှိုက်ရင်းဧပရယ့်ပင်တီလေးကိုပုဆိုးအောက်သို့ထည့်ကာလီးတံကိုလုံအောင်ပတ်လိုက် သည်။ ထို့နောက်ရှေ့တိုးနောက်ငင်စလုပ်တော့သည်။နူးညံ့လွန်းသောပင်တီအသားပျော့ပျော့လေးကညိုကြီးဧ။်လီးတံကြီးတစ်လျှောက် ကောင်းလွန်းသောအထိအတွေ့ကိုပေးစွမ်းနေသည်။ညိုကြီးဧ။်လက်ကလည်းဧပရယ့်ဘော်လီရင်ပုံခွက်ဧ။်အောက်မှဧပရယ့်နို့သီးလေး များထိနေမည့်နေရာကိုလက်မဖြင့်ပွတ်နေမိသည်။ညိုကြီးဧ။်စိတ်ထဲတွင်တော့အလှဘုရင်မ၊အိနြေ္ဒရှင်မလေးဧပရယ်အားမလှုပ်နိုင် အောင်ချုပ်၍မုဒိမ်းကျင့်နေမိသည်။ ညိုကြီးအထင်ကျွဲကောသီးတခြမ်းစာခန့်ရှိမည့်ဧပရယ့်နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးနှစ်အုံကိုလည်း စိတ်ကူးဖြင့်အဓမ္မကိုင်နေမိသည်။ဧပရယ်အားဂိုထောင်ထဲရှိပစ္စည်းဖာပေါ်တွင်လေးဖက်ထောက်ချုပ်ထားပြီးနောက်မှနေ၍ဧပရယ့် ပန်းလေးထဲသို့လီးကိုစိတ်ကူးဖြင့်ထည့်နေမိသည်။ဧပရယ့်အော်သံငိုသံများကညိုကြီးကိုပိုစိတ်ကြွစေသည်။ ”အအအအားးးရှိးးးးးးထွက်ပြီဧပရယ်ဟားဟားမင်းအပျိုဘဝကိုငါရသွားပြီအအရှိးးးးးးးးး” ညိုကြီးဧပရယ့်ပင်တီလေးအားလျှင်မြန်စွာဖယ်လိုက်ပြီးသုက်ရည်များကိုဧပရယ့်ကိုယ်ထဲသို့စိတ်ကူးဖြင့်ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ”တီတီးးးးးးးးးးးတီတီတီးးးးးးးးးး” အောက်မှပစ္စည်းသယ်ရန်စောင့်နေသောကားကစိတ်မရှည်တော့သဖြင့်ဟွန်းတီးတော့သည်။ ”လာပြီဗျို့ဒီမှာပစ္စည်းရှာနေရလို့”ညိုကြီးဧပရယ့်အဝတ်အစားများကိုအဝတ်တန်းတွင်စနစ်တကျပြန်လှမ်းသည်။ ထို့နောက်ပစ္စည်းဖာကိုထမ်းကာအောက်သို့ပြေးဆင်းလာခဲ့တော့သည်။ အချိန်၁၀နာရီခွဲခန့်ကားစီးပြီးနောက်ဧပရယ်နှင့်ကောင်းကျော်တို့နယ်မြို့လေးသို့ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ”အင်းလူလည်းနွမ်းချိနေပြီရေချိုးလိုက်ဦးမှ” ဟင်းဟင်းသူဧပရယ့်ကိုရည်းစားစကားစပြောတော့ကြောင်တောင်တောင်နဲ့။ စာအုပ်ကြီးကလက်ကကိုင်လာသေးတယ်။မျက်နှာကြီးကလည်းနီလို့။ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့်ပြောချလိုက်တာလေ။ ဒါပေမယ့်ခုတော့အဲဒီကောင်ကဧပရယ်ရဲ့အချစ်ရဆုံးချစ်သူဖြစ်လာပြီလေ။သြော်….သိပ်ချစ်ရတဲ့ကိုရယ်လေ။ ကို့ပုံစံကပိန်ပိန်ပါးပါးအသားဖြူဖြူပေမယ့်ရုပ်ကတည်တည်တံ့တံ့လေးမို့ဧပရယ်နှင့်လိုက်ဖက်သည်ဟုပြောကြသည်။ ကို့အကြောင်းတွေစဉ်းစားရင်းရေပန်းအောက်တွင်ထိုင်နေမိသည်မှာအတော်ကြာသွားသည်။ ရေပန်းကိုပိတ်၍တဘက်တစ်ထည်ပတ်ကာရေချိုးခန်းထဲမှထွက်ခဲ့သည်။ ”အင်းငါ့အသားလေးကဖြူဥနေတာပဲဟင်းဟင်းကိုကတော့ကြည့်ချင်မှာပေါ့အချိန်ဆွဲထားလိုက်ဦးမယ်” ဧပရယ်ရေချိုးပြီးကိုယ်တုံးလုံးဖြင့်အခန်းထဲမှမှန်ရှေ့တွင်တစ်ယောက်တည်းစဉ်းစားခန်းဖွင့်နေမိသည်။ ”အင်းအင်္ကျီကအပါးပဲဝတ်မှာဆိုတော့ဘော်လီပဲဝတ်လိုက်ပါမယ်လေ”ဧပရယ်ဖြောင်းစင်းသွယ်တန်းနေသောပေါင်တံဝင်းဝင်းလေး တစ်လျှောက်အသားရောင်ပင်တီလေးကိုဆွဲတင်လိုက်သည်။အိစက်လုံးဝန်းနေသောတင်စိုင်တင်းတင်းကြီးနှစ်လုံးတွင်ပင်တီလေးက ကွက်တိကပ်သွားသည်။ ထို့နောက်ချိတ်၅ခုတပ်အသားရောင်ဘော်လီလေးကိုပုခုံးပေါ်သို့ကြိုးတင်လိုက်ပြီးမို့ဝန်းတင်းအိနေသော…

လိုအပ်နေတဲ့အဖော် ဒီနေ့ ည ညစာအတူစားဖို့ ဖိတ်ထားတာမို့ ဇော်မျိုးအိမ်ကို ကျနော်လာခဲ့ရတယ်။ လာသာလာရတာ။ မျက်နှာတော့ အပူသား။ အဖြစ်က ဒီလိုဗျ။ ဇော်မျိုးမှာ အရမ်းလှတဲ့ သီတာဆိုတဲ့ မိန်းမရှိတယ်။ သီတာက ခေတ်မီမီနဲ့ အားကစားလိုက်စားလို့ ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း တကယ့်ရှယ်ပဲ။ မြင်သမျှယောကျၤားတိုင်းက လှည့်မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်လောက်အောင် လှသလို အရမ်းလည်း ဆက်ဆီ ကျလွန်းတယ်။ ဇော်မျိုးနဲ့သီတာက တကယ့် ဂုဏ်အသရေရှိ လူကြီးလူကောင်း အသိုင်းအဝိုင်းတွေဆိုတော့ အနေအထိုင်ကလည်း စည်းကမ်းတကျရှိပါတယ်။ အိမ်ထောင်သက် ၈ နှစ်ကျော်ပေမယ့် သားသမီး မရကြတော့ နှစ်ယောက်စလုံးက အရွယ်တင်တယ်။ ဇော်မျိုးဆိုတာကလည်း ခန္ဓာကိုယ်က ကျစ်လစ်ပြီး စမတ်ကျကျနဲ့ တကယ်လန်းတဲ့လူဗျ။ သူ့ကိုကြွေတဲ့စော်တွေဆိုတာလည်း မနည်းဘူး။ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အရမ်းချစ်ကြတာပဲ။ ကျနော်နဲ့ရင်းနှီးတာတော့…

အခမဲ့ ပိုးသားနက် ဝန်ထမ်း ဝတ်စုံလေး ဖြင့် သီရိ ခပ်သွက်သွက်လေး ရုံးခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည် ။ သီရိ ဆိုတာက မြူနှင်းကုမ္မဏီကြီး ရဲ့ အတွင်းရေးမှုး တစ်ယောက် ဖြစ်သလို ထို ကုမ္မဏီပိုင်ရှင် များ၏ မွေးစား သမီး တစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။အသက် နှစ်ဆယ့်ငါး ခန့်သာ ရှိသေးသော်လည်း လူကြီးဆန်ဆန် ပင် ကျတ်သရည် ရှိစွာ ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့ထား တတ်သည် ။ သူမ နှင့် ဤ စတိုင် နှင့် လည်း လိုက်ဖက် လွန်းသည် ။ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း နှာတံဆင်းဆင်း ဖြင့် သူမ ၏ မျက်ဝန်း တို့သည် ညို့ငင်တောက်ပလွန်းသည် ။ သူမ သည်…

မနဲ့ထပ်တူပါပဲ ဂျွတ်…” အ….” ဖြောင်း… ဝုန်း…အမလေး…. ဟဲ့…ဟဲ့…လုပ်ပါဦး….ဟိုမှာ ဖိုးတာ အပေါက်ကျွံပြီ….အော်…ဒီကလေးနယ်….ရေပုံးကြီးတစ်ဖက်နဲ့ အို….” အရီးလေးရဲ့ အော်သံကြောင့် မမရီဟာ ကမန်းကတန်းပြေးလာပြီး ကျွန်တော့်ကို ဆွဲထူပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မမရီရဲ့ ပုခုံးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ လှမ်းပြီး ဆွဲဖက်ကာ အားယူပြီး ထလိုက်ပါတယ်။ မမရီကပဲ အပေါက်ထဲကျွံနေတဲ့ ကျွန်တော့် ရဲ့ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ငုံ့ပြီး သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲထုတ်ပေးခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ ” ဟင်….သွေးတွေ…” မမရီက အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားသည်။ ” ထိုင်….ထိုင်လိုက်….အတာ….” ကျွန်တော်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခြေထောက်ဆင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ပြောပြီးတာနဲ့ မမရီက သူ့အခန်းလေးထဲဝင်သွားပြီး ချက်ချင်းပြန်ထွက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ စောစောက ကျွန်တော် အပေါက်ကျွံတုန်းက ဆွဲလာတဲ့ ရေပုံးကို သူကလှမ်းပြီး ယူလိုက်ပါတယ်။ ရေပုံးထဲမှာတော့…

တူမအကိတ်ကြီး ကျွန်တော် က ငယ်ငယ်ထဲက ဆိုးပေခဲ့ပါတယ်။ ပညာလည်းကောင်းကောင်းမသင်ချင် သူငယ်ချင်းတွေနဲက ပဲ ဟေးလား ဝါးလား နေချင်ခဲ့သူမို့ အသက် နှစ်ဆယ်လောက်မှာပဲ အဲဒီခေတ်က ခေတ်စားခဲ့တဲ့ သင်္ဘောသား အလုပ်ကို ကျွန်တော့် မိဘတွေက ရအောင် လုပ်ပေးပြီး သင်္ဘောပေါ်တင်ပေးခဲ့တာပါ။ သင်္ဘောသား ဘဝနဲ့ နိုင်ငံပေါင်းစုံကဲခဲ့ပြီး ဆယ်နှစ်လောက်အကြာမှာပျင်းလာတာနဲ့ အမေရိကန်ဆိပ်ကမ်းတခုမှာ သင်္ဘောပေါ်က ခုန်ချခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ အဲဒီမှာပဲ ကြုံရာကြဘန်းလုပ်ရင်း အမေရိကန်မ တယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး ခလေးနှစ်ယောက်ရ၊ အမေရိကန်အရှေ့ဘက်ကမ်းက မြို့တမြို့မှာ အခြေချနေခဲ့ပါတယ်။ အဲလိုနဲ့ ကလေးတွေလည်း ကြီးတော့ မှ ပထမဦးဆုံး အကြိမ် ဗမာပြည်ပြန်လည်ဖြစ်တော့တယ်။အဲဒီမှာ သူလေးနဲ့ စတွေ့တော့တာပဲ။ သူလေး ဆိုတာက ကျွန်တော့်အမ ရဲ့ သမီး သူဇာခိုင်ဦး။ ကျွန်တော့်…

နသိုးကြိုးပြတ် ဟင်း .. ထွီ .. ဒီနားကလဲ နံလိုက်တာ .. ဟယ်တော့ … ခွေးချီး ” ပထဝီဆရာမ အေးအေး ထင်းရူးပင်ခြေရင်း၌ ဝင်ထိုင်ရင်း အလန်.တကြားအော်ရင်း ထိုင်ရာမှပြန်ထကာ ထမီကိုငုံ.ကြည့်နေခိုက် သူတို.သုံးဦးလစ်ထွက်ခဲ့ကြလေသည်။ သည်ကိစ္စ ဤကိစ္စ … ရေဆုံးရေဖျား အငယ့်အား ပြောပြရန် ကိုအောင်စိုးဝန်လေးနေမိသည်။ “အငယ်… ငိုချင်တယ် …အကိုစိုးရယ် ” “ငိုလေ.. ငိုလိုက် .. ခလေးတွေတော့ငိုရင် အားရှိတယ်တဲ့ ” “အကိုစိုးက မကြင်နာတတ်ဖူး ” “အကြင်နာဆိုတာ ဆယ်တန်းအောင်မှ ပြောရင်ပိုကောင်းမလားဆိုပြီး .. ငါဘယ်သူ.မှမပြောခဲ့ဖူးဘူး … အငယ်” “ဘာလဲ … ဆယ်တန်းမအောင်ခင်ပြောတော့ရော ” “စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်ပျက်ပျယ်ရင် လူတွေမှာခံစားရလေ့ရှိတဲ့ ကြေကွဲမှုမျိုးကို …..

ရမက်ပြင်းပြင်း ခင်ဦးဦးမြင့် ရင်တွေ ခုံနေသည် ။ ညွှန်ချုပ်ဦးသက်ဝင်းမော်ရဲ့ အကြည့်တွေကြောင့် ။ ဦးသက်ဝင်းမော် ခင်ဦးဦးမြင့်ကို ကြိုက်နေသည်လို့ ခင်ဦးဦးမြင့် ထင်သည် ။ သေချာပါတယ် ။ သူ ငါ့ကို အမြဲ ဘဲ ကြည့်တဲ့ ပုံတွေက သိသာလွန်းသည် ။ ငွေစာရင်းကနေ သူ့လက်အောက်ကို ပြောင်းလိုက်တာကြီးက ပေါ် တင်ကြီး ။ အခုတော့ သူနဲ့ ခင်ဦးဦမြင့်က နီးနီးကပ်ကပ် ဖြစ်နေပြီ ။ သူခိုင်းနေကျ သူ့အတွင်းရေးမှူး ( စက္ကတရီ ) ကေခိုင်သက်ကို မခိုင်းဘဲ ခင်ဦးဦးမြင့်ကို ခေါ်ခေါ်ခိုင်းတတ်တာရယ်.. သူ့စားပွဲရှေ့ ထိုင်ခိုင်းပြီး အလုပ်ပြင်ပက ထွေရာလေးပါး ပေါက်ကရတွေ ထိုင်ပြောနေတတ်တာရယ်ကြောင့် သူ့ ပီအေ ကိုစိုးတောင် ရိပ်မိနေပြီ…

ညတစ်ည နေမင်း တယောက် မိမိ တို့ ရပ်ကွက်နားက တန်ဆောင်တိုင် ပွဲကို သတိရမိသော်လည်း ခရီး သိပ်မသွားဘူးသူ မို့ ရထားစီး ပြီး ရထားဂိတ် ဆုံးတော့ မော်တော် တဆင့်ထပ် စီးပြီးမှ သူတို့ သွားနေသော မြို့ လေးကို ရောက်သဖြင့်၊ သူ့အတွက် အားလုံးက အသစ် အဆန်းဖြစ်နေသည်၊ သွားနေမကျ တော့ လည်း နည်းနည်း ပင်ပန်းသလို ခံစားရသည်။ မင်္ဂလာဆောင်မှာက ၂ရက်လောက်လိုသေး သော်လည်း မြို့မှ မိတ်ဆွေ များ၊ သူ့အမျိုးသား ဘက်မှ ဆွေမျိုးများ တဖွဲဖွဲ ရောက်နေကြပြီ။ နေမင်းတို့ ဘင်္ဂလား မောင်နှမ ကိုအိမ်တအိမ်မှာ နေရာချပေးသည်၊ နေမင်းတို့ ရောက်တာ စောလို့ နေမင်းတို့က အခန်းထဲ…

အနိူက်ပါရဂူ “လာ.. မမ ရောက်ပြီ တက်ရအောင်..” “အင်.. ဘယ်ကို တက်ရမှာတုန်း..” “မွန်း ပြောတဲ့ဆိုင်က ဒီတိုက်လေ မမ.. မမြင့်ပါဘူး ပထမထပ်မှာ..” “အော်.. မမက ဆိုင် ဆိုတော့ မြေညီပဲ ထင်တာလေ.. ရပါတယ် မွန်းရဲ့.. မြင့်လည်း မြင့်ပေါ့.. မမ တက်နိုင်ပါတယ်..” “ဟုတ်.. လာ မမ..” ခင်မင်သူများက မွန်း ဟု ချစ်စနိုးခေါ်ကြသည့် ငွေလမင်း ဆိုသော ကောင်မလေး၊ ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် တိုက်ခန်း လှေခါးကို ရှေ့မှ တက်သွားသည်။ အသက် (၂၀) အရွယ်၊ အရပ် (၅)ပေ ပြည့်ရုံကလေးနှင့် လူကောင်ကလည်း ကျစ်ကျစ် သွယ်သွယ်လေး၊ ပုခုံး ထိ ရောက်ရုံ ဆံပင် ဖြောင့်စင်းစင်းလေးကို…

ဒီထက်ကောင်းတာမရှိ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ၈၂- ၈၃ လောက်ကထင်တယ်။ တီဗွီဆိုတာပေါ်ကာစ၊ ကျနော်တို့လမ်းထဲမှာ တီဗီရှိတဲ့အိမ်က တအိမ်ထဲရယ်။ အဲဒီတော့သူတို့က ညဘက်ဆိုရင် လူတယောက် ပြား ၅၀ ယူပြီးပြစားတယ်ဗျ။ မြန်မာ့အသံကပြတာတွေကိုဘဲ ငါးမူးပေးပြီးကြည့်ရတာပေါ့။ ဒါတောင်လူတွေကကြိတ်ကြိတ်တိုး။ အဲဒီအိမ်အကြောင်းအရင်ပြောရမယ်။ အိမ်ရှင်က ကိုအောင်မြင့်တဲ့။ သူ့မိန်းမက မတင့်တင့်။ ကိုအောင်မြင့်က အသက် ၃၉-၄၀ လောက်ရှိပြီး အမယု့ကလည်း သူနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပါဘဲ။ ကျနော်တို့က ၂၀ ပတ်ချာလည် တွေပေါ့။ ကျောင်းပြီးကာစ အစိုးရအလုပ်ကလေးဝင်ကာစပေါ့။ ကိုအောင်မြင့်တို့ အမယု့တို့က ကျနော်တို့နဲ့ အသက်ကွာပေမဲ့ လူငယ်တွေနဲ့ လူငယ်ပေါင်း ပေါင်းတော့ ကျနော်တို့က အကို အမဘဲ ခေါ်ကြပါတယ်။ သူတို့အိမ်ကြီးက နှစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီး၊ အပေါ်ထပ်မှာ သူတို့မိသားစုနေကြတယ်။ အောက်ထပ် ခြေရင်းဘက် ခြမ်းမှာ ညဆိုတီဗီပြတယ်။…