စံပြမော်ဒယ်လ်

စံပြမော်ဒယ်လ်

ဇေယျသီရိ တက္ကသိုလ်မှာ လက်ထောက် ပါမောက္ခ ဟန်နရီ ရာဇဝင် ဘာသာရပ်ကို လာပြနေသည်မှာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုနီးပါး ကြာမြင့်ခဲ့ပြီ။ ပရော်ဖက်ဆာဟု ဆိုသော်လည်း ဟန်နရီမှာ အသက် ၃၀ ကျော်ကျော် ၄၀ မပြည့်သေး၊ အသက်က ငယ်ငယ် အားကစားလိုက်စားသူဖြစ်၍ ဗလတောင့်တောင့်၊ ပါးသိုင်းမွှေးခပ်ရေးရေးနှင့် ဟန်နရီမှာ ကျောင်းဆရာနှင့်မတူပဲ ဘိုင်စကုပ် ဓာတ်ရှင်မင်းသားနှင့် ပိုတူနေသည်။ အမှီအခိုမရှိ၊ လူပျိုလူလွတ်မို့ ရသည့်လခက လောက်ငရုံမက ပိုလျှံသည်ဟု ဆိုရမည်၊ သို့သော်လည်း ဝါသနာအလျှောက် ဓာတ်ပုံတိုက်နှင့် ပန်းချီသင်တန်း ဖွင့်ထားသေးသည်။

တကိုယ်တည်းသမားမို့ တိုက်ခန်းသီးသန့် ငှားမနေတော့ပဲ ဓာတ်ပုံတိုက်တွင်ပင် ဟန်နရီ နေသည်။ ရုံးခန်းထဲမှာ သူရိယ သတင်းစာကို ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေစဉ် တံခါးခေါက်သံကြားရသဖြင့် ဟန်နရီ တံခါးပေါက်ဆီသို့ ထသွားရသည်။ သမိုင်းပါမောက္ခပီပီ ရှေးခေတ် ဗမာစာအပြင် ခေတ်သုံး ဗမာစာကိုပါ ရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်သည့် ဟန်နရီမှာ ဇေယျသီရိမှာ အနေကြာသဖြင့် ဗမာစကားကိုလဲ ပီပီသသမဟုတ်တောင် အတော်ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ပြောတတ်နေပြီ။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဒုတိယနှစ် ဥပဒေ ကျောင်းသူ မကလျာဝေ၊ ကုန်သည်ကြီး ဦးဝေခန်း၏ မြေး တရုတ်သွေး တမတ်သားပါသည် မကလျာဝေ။ သူမအဖိုး ဦးဝေခန်းက ကုန်သည်အလုပ်အပြင် တိုက်ခန်းတွေ အများကြီး ဝယ်ထားကာ ငှားသည့်အလုပ်လဲ လုပ်သည်၊ မြို့လည်က သူ့ဓာတ်ပုံတိုက်တောင် ဦးဝေခန်းဆီက ငှားထားတာ ဖြစ်သည်။

ကလျာ့ကို မြင်သည်နှင့် ဟန်နရီ စိတ်က ထောင်းကနဲ တိုသွားသည်။ သူသင်သည့် သမိုင်းကို မယူမနေရ ဘာသာမို့ အတန်းထဲ ဝင်ထိုင်နေရုံနှင့် ဂုဏ်ထူးထွက်မည့်အလား ပေါ့ပျက်ပျက်သဘောထားသည့် ကျောင်းသူ၊ အဆိုင်းမန့်ပေးလျှင် အချိန်မီ မတင်၊ အမြဲနောက်ကျသည့် ကျောင်းသူ၊ ၃ ခါမြောက်တွင်တော့ သူ စိတ်တိုတိုနှင့် ကလျာ့ အဆိုင်းမန့်ကို သုညပေးပစ်လိုက်သည်၊ အဲဒါမှ မှတ်လောက်သားလောက် ရှိသွားမှာ။ အခုလဲ အဲဒါကို သတိရသဖြင့် ဟန်နရီ စိတ်ပြန်တိုလာခြင်းပင်။ “ဆရာ … ကျမ ဆရာ့ကို ပြောစရာ ရှိလို့။” ပြောပြောဆိုဆို ကလျာက ရုံးခန်းထဲဝင်ကာ သူ့စားပွဲရှေ့က ကုလားထိုင်တွင် စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်သည်။ သူ တံခါးပိတ်ပြီး သူ့ထိုင်ခုံမှာ ပြန်လာထိုင်တော့ … “ဆရာ … ကျမ သမိုင်းကို ဂုဏ်ထူးပါမှ ရမယ် ဆရာ” “ဂုဏ်ထူးက မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဖိုင်နယ်မှာ အမှတ်ပြည့်ရရင်တောင် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။”

သမိုင်းက အဆိုင်းမန့်အမှတ်တွေကိုပါ ယူသည့်ဘာသာ၊ အဆိုင်းမန့်တွေမှာ အမှတ်နည်းနည်းလျော့တာ မထောင်းသာသော်လည်း သုညတလုံးပါလျှင်တော့ ဂုဏ်ထူးမထွက်နိုင်တော့။ နောက်ပြီး သမိုင်းစာမေးပွဲမှာ အမှတ်ပြည့်ရတာ ဘယ်မှာ ရှိနိုင်လို့တုန်း။ “ကျမ ကျူတိုရီယယ်တွေမှာ အကုန် အမှတ်ပြည့်ရတယ်လေ” “အင်း … အဆိုင်းမန့်တွေ နောက်ကျတယ်လေ၊ ဒီတော့ ဂုဏ်ထူး မဖြစ်နိုင်ဘူး” “ဆရာရယ် … တရက်ထဲကို” “တရက်လဲ နောက်ကျတာပဲ၊ ဆောရီး မကလျာဝေ။ နင် ဟစ်စထရီ ဂုဏ်ထူး မဖြစ်နိုင်ဘူး” “ဆရာ … ကျမ အော်နာ မဝင်လို့ မဖြစ်ဘူး၊ အော်နာ မဝင်ရင် အဘိုးက ကျမကို ယောက်ျား ပေးစားတော့မှာ။ ကျမ အော်နာဝင်ရင် ဘိလပ်မှာ မဟာဘွဲ့ ဆက်တက်ချင်လို့ပါ” “ဆောရီး … ငါ မကူညီနိုင်ဘူး” “ဆရာ ကျမ မနက်ဖြန် ထပ်လာခဲ့လို့ ရမလား” “အိုကေလေ … ထပ်လာလဲ နင် ဂုဏ်ထူးတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး” နောက်နေ့ ဟန်နရီ ရုံးကိုရောက်တော့ ရုံးခန်းရှေ့မှာ သူ့ကိုစောင့်နေသည့် ကလျာ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

အရပ် ငါးပေခြောက်လောက်ရှိမည့် ကလျာေ၀ ဒီနေ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ် မဝတ်စဖူး ဝတ်ထားသည်။ အကျီကလဲ မှန်နိုင်လွန်အသားကို ဇာဘော်လီအနက်၊ ပိုးထမီပျော့ အဝါနှင့် တွဲဝတ်ထားသဖြင့် သူမကိုယ်လုံးအလှကို ပေါ်လွင်နေစေသည်။ ရုံးခန်းထဲ ခေါ်ထိုင်ပြီး ကလျာ့ကို ဟန်နရီကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာမှာလဲ မျက်နှာချေတွေ အဖွေးသား၊ မှုန်နေအောင် လိမ်းထားပြီး နှုတ်ခမ်းကလဲ ရဲရဲနီလို့။ စားနေကျ ကြောင်ဖားကြီးလောက် မဟုတ်သော်လည်း အတွေ့အကြုံမရှိတာ မဟုတ်သည့် ဟန်နရီ ဒီကောင်မလေး ဘယ်ခြေလှမ်းလှမ်းသည်ကို နားခွက်မီးတောက်သွားသည်။ ဒါပေမဲ့လဲ ထိုခြေလှမ်းကို ဘယ်နှလှမ်း၊ ဘယ်ခရီးစခန်းရောက်သည်အထိ လှမ်းမည်ကို မသိသေးသည်နှင့် အသာဆက် အကဲခတ်နေလိုက်သည်။ “ဆရာ ကျမ ယောက်ျားမယူချင်သေးဘူး၊ ကျမကို ကူညီပါ ဆရာရယ်” တရုတ်တွေက ဒီလိုပဲ၊ အိမ်ထောင်ကျသွားပြီဆို ယောက္ခမအိမ်မှာ ကျွန်သာသာရယ်။ ယောက္ခမနှင့် လင်သား အမြင်ကျဉ်းလျှင် ကျဉ်းသလောက် ပညာဘယ်လောက်တတ်တတ် အိမ်တွင်းပုန်းဖြစ်ပေရော့။

ဒါ့ကြောင့်လဲ ခေတ်ပညာတတ် တရုတ် မိန်းကလေးတွေ အိမ်ထောင်ပြုရမှာ သေမလောက် ကြောက်ကြသည်။ “ကျမ အဲ … ဟိုဟာ အဆိုင်းမန့်တခု ထပ်လုပ်ရင်ရော၊ ဆရာ” သူခပ်မဆိတ်ပင် နေနေတော့ ကာခြယ်တွေ ဆိုးထားသော မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် အသနားခံကြည့်ရင်း ခပ်ညုညုလေး လာပြောနေသည်၊ ဒီလောက်နှင့် ကြွေသွားရအောင် ဟန်နရီက မနေ့တနေ့ကမှ စာစသင်သည့် ကျောင်းဆရာ ပေါက်စမှ မဟုတ်တာပဲ။ “နောက်အပါတ်ပဲ ဖိုင်နယ်ဖြေတော့မှာ။ မကလျာေ၀ … ဆောရီး … ငါ ဒါ မတတ်နိုင်ဘူး” ကလျာငြိမ်ကျသွားသည်၊ ဟန်နရီ ခေါင်းမာလွန်းသည်။ ခဏကြာအောင် ငြိမ်သက်နေပြီးမှ တခုခုကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်နှင့် … “ဆရာ … ကျမလေ … ဟို …” ဟန်နရီက ခေါင်းကို ငြင်သာစွာပင် ယမ်းရင်း … “ဆောရီးပါ” ” … ဆရာ ပန်းချီဆွဲဖို့ ကျမ ကိုယ်ဟန်ပြပေးရင်ရော … အပို အဆိုင်းမန့်အဖြစ်နဲ့လေ၊ ဆရာ့ စတူဒီယိုကို ကျမ လာပေးမယ်လေ။

ဟန်နရီ မျက်လုံးတွေ ဝင်းကနဲ လက်သွားသည်။ ပြီးမှ ခပ်အေးအေး လေသံနှင့် … “မော်ဒယ်လ်ထိုင်ပေးမယ်လို့ ပြောတာလား” … ဟုပြန်မေးလေသည်။ “ဟုတ်တယ်၊ ကျမ ဆရာ့စိတ်ကြိုက် မော်ဒယ်လ်ထိုင်ပေးမယ်။ ဒီမှာကြည့် … ကျမ မလှဘူးလား” ဟန်နရီ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရသည်၊ ဒီကောင်မလေး ဒီလောက် ရဲတင်းလိမ့်မည်ဟု သူမထင်ထားခဲ့။ သူ့မျက်စိရှေ့မှာတင် ကလျာ ထိုင်ခုံမှ ထရပ်ကာ ရင်ဖုံးအကျီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဟန်နရီ မှင်သက်နေရာမှ သတိဝင်လာသော်လည်း နှုတ်က ဘာမှ မပြောနိုင်။ သူ့အတွင်းစိတ်က လွန်ဆွဲနေသည်။ တဘက်က သူ့ဆီက အမှတ်ဝယ်သလို ဖြစ်နေတာကို ခံပြင်းနေမိသလို တဘက်ကလဲ ဒီကောင်မလေး ချွတ်ပြတာကို ဆက်ကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်နေသည်။ နှုတ်ကတော့ ဘာသံမှ ထွက်မလာ၊ ကြည့်ရတာ ကြည့်ချင်စိတ်က အနိုင်ရသည့်နှယ်။

ကလျာက သူ့အလုပ်သူ ဆက်လုပ်သည်၊ ဘော်လီချိတ်တွေ ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင်ကို ဟင်းလင်းဖွင့်လိုက်သည်။ သူမရင်သားတွေက ခေါမပြည်က ဗီးနပ်စ်ကျောက်ရုပ်လို … ကြီးသည်၊ လုံးသည်၊ ပြည့်သည် … ဒီလောက်လှတာ သိပ်ရှားတာပဲ ဟန်နရီသိသည်။ ဗီးနပ်စ်လို … ထရွိုင်မြို့က ဟယ်လင်လို။ ဒါ့ကြောင့် ထရွိုင်စစ်ကြီး ဖြစ်ခဲ့ရတာဟု ဟန်နရီ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဟန်နရီ ဆွံ့အနေသည်ကို ကလျာကလဲ သိသည်၊ ဒီဘာသာ ဂုဏ်ထူးမှတ်ရဖို့ သူမအတွက် သေရေး ရှင်ရေးမို့ ဒီလောက်နှင့် ရပ်မထားနိုင်။ ဂုဏ်ထူးသေချာသည်ထက် သေချာအောင် ခါးက ထမီကိုပါ ဖြေချလိုက်သည်။ ဟန်နရီ့အသက်ရှူသံတွေ ပိုပိုပြင်းလာရသည်။ ကလျာ့မှာ အတွင်းခံလုံး၀ မပါ။ ရုံးခန်းက အလုံဖြစ်သည့်အပြင် မနက်ပိုင်းစောနေသေးသည့်အတွက် ဖြတ်သွားဖြတ်လာလဲ သိပ်မရှိလို့ ဟန်နရီ အသက်ရှူချောင်ရသည်။ ဒီကောင်မလေး အတွင်းခံမပါပဲ ကျောင်းကိုလာတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့ဆီမလာခင်ကမှ ချွတ်လာခဲ့တာလားဟု လျှောက်တွေးနေမိသေးသည်။

ဘော်လီကိုပါ ချွတ်၍ စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခါးထောက်၊ ဒူးကွေး၍ သူမကောက်ကြောင်းတွေ ပေါ်လွင်သည်ထက် ပိုမိုပေါ်လွင်အောင် ကိုယ်ဟန်ပြနေသည်။ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းဖြစ်နေသော ကလျာ့ကိုယ်ထည် ကောက်ကြောင်းတွေသည် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကြောင့် အလှပိုနေသည်။ ရုံးခန်းတခုလုံး ကလျာ့ဆီမှ အမွှေးနံ့သာနံ့များ ထုံမွှန်းနေပြီး ဟန်နရီ၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းမှတပါး ဘာသံမှမကြားရပဲ တိတ်ဆိတ်လျှက်ရှိသည်။ သားကောင်ကို ညို့ယူဖမ်းစားတတ်သည့် နဂါးမယ်လေးနှယ် ကလျာ မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် ဟန်နရီ့ကို ကြည့်ရင်း ဘေးကို စောင်း၊ နောက် … ဟန်နရီ့ကို ကျောပေးပြီး သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့် ပြန်သည်။ ကလျာဝေ့ကျောဘက်ကလဲ ဟန်နရီ့အတွက် ရင်သပ်ရှုမောဖြစ်ရသည်။

အပြစ်အနာအဆာမရှိ ချောမွတ်သော အသားအရေ၊ တရုတ်သွေးစပ်၍ အသားက ဝင်းဝါသော်လည်း တရုတ်မစစ်စစ်တွေလို မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းနှင့် မဟုတ်၊ မျက်လုံးတွေက တဖိတ်ဖိတ် တောက်နေသည်၊ မွန်/ကရင်သွေးပါသောကြောင့်ထင့်၊ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက် အချိုးအဆက်က မယ်ပြိုင်ပွဲ ဝင်လို့ ရလောက်သည်၊ သေချာ တိုင်းမကြည့်ရသော်လည်း ၃၃ – ၂၆ – ၃၅ သဲနာရီ ရှိတ်ဟု ဟန်နရီ ခန့်မှန်းမိသည်။ ခေါမ ကျောက်ဆစ်ရုပ်လေးနှယ်၊ ဘယ်ဘက်က ကြည့်ကြည့် လှပသည့် ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်၊ ဟန်နရီ ထိုင်ရာမှ ထ၍ ကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်ကို မနည်း ထိန်းထားရသည်။ သူမျက်စိကိုပင် သူမယုံနိုင်၊ အိပ်မက်များ မက်နေသလား စဉ်းစားနေတုန်း ကလျာဝေဆီက အသံထွက်လာသည်။ “ဘယ့်နှယ်လဲ ဆရာ … ကျမ ကိုယ်ဟန်ပြမယ် လုပ်လို့ ကွာလဖိုင်းရဲ့လား။” ဟန်နရီ ထိုင်ရာမှ ဖြည်းညှင်းစွာ ထရသည်။ ပြီးတော့ ကလျာ့အနားကို နမူးနမိုင်းနှင့် လျှောက်လာမိသည်။ လှသလောက် ဉာဏ်များတဲ့ ဟာမလေး။ သူစိတ်ထဲကနေ မှတ်ချက်ပေးလိုက်မိသည်။ နေဦး … မျက်နှာက တမျိုးဖြစ်နေသလိုပဲ။ သေချာကြည့်မှ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်သော ကလျာ့အလှကို ဖျက်နေတာ ဘာလဲ ဟန်နရီ သတိထားမိသွားသည်။

နှုတ်ခမ်းထက်က ထီမထင်သည့် အပြုံးစ၊ ဒီလောက်နဲ့ ဟန်နရီ့ဆီက အမှတ်ဝယ်လို့ရတယ်ဟု သွေးနားထင်ရောက်နေသည့် အပြုံးစ။ ဒီဟာမလေးကို ကျောင်းမှန်းကန်မှန်း သိသွားအောင် မာန်ချပေးမှ ဖြစ်မည်ဟု သူတေးထားလိုက်သည်။ မိန်းကလေးတွေရဲ့ မျက်နှာမှာ ဘယ်လိုအချိန်မျိုးဆိုလျှင် မာန်မာနကင်းစင်တတ်မှန်း ဟန်နရီ သိသည်လေ။ ဟန်နရီ ကလျာဝေ့အနားသို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာခဲ့သည်။ ကလျာ့မျက်နှာပေးကို မကြိုက်သော်လည်း ဟန်နရီ့စိတ်ထဲ အမှတ်မထားနိုင်၊ သူ ကြောင်ခံတွင်းပျက် ဖြစ်နေတာ ကြာလှပြီ။ မနှစ်က ဘိလပ်က သူ့ချစ်သူ လက်ထပ်သွားကတည်းက မိန်းမအထိအတွေ့ကို သူမရခဲ့။ လုပ်သင့်၊ မလုပ်သင့် ခွဲဝေတတ်သည့် ဆင်ခြင်တုံတရားတွေ၊ အရှက်အကြောက်တရားတွေ နေထိနှင်းလို ပျောက်ပျက်ကုန်ပြီ။ ကလျာ့ကို ချစ်နှစ်သက်သည်၊ မုန်းတီးစက်ဆုပ်သည်တို့ထက် သူ့ရမ္မက်မီးကို လောင်စာထည့်ပေးဖို့ ဟန်နရီ့အတွက် ပိုအရေးကြီးနေသည်။ အခွင့်အရေးဆိုတာ နှစ်ခါမလာဘူး ဟန်နရီ။

အထူးသဖြင့် ခေါမရုပ်လို လှတဲ့ ကိုယ်ခန္ဒာကို ကိုက်ဖဲ့ဖို့ အခွင့်အရေးမျိုးဟာ နှစ်ခါ မလာဘူး။ နှစ်ခါမလာသော အခွင့်အရေးမို့ ကလျာ့လည်တိုင်ကို သူ့လက်တွေ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်၊ ထိုမှ ဖော့ဖယောင်းလို ဖြူဖွေး ချောမွတ်နေသော ပခုံးသားများ၊ ထိုမှ အောက်ဘက်ဆီသို့။ အေးစက်သော အထိအတွေ့ကြောင့် ထင်သည်၊ ကလျာ သူမ နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖြင့် သပ်လိုက်သည်ကို ဟန်နရီ မြင်လိုက်သည်။ ဟန်နရီ့ဖြစ်အင်က မိန်းမ မမြင်ဖူးသည့် လူပျိုပေါက်ကလေးနှယ်မို့ ကလျာကျေနပ်ပြုံး ပြုံးမိသည်၊ သူမ အားထုတ်မှု အောင်မြင်ပြီ။ ကလျာ့ဖို့ လိင်ကိစ္စဆိုသည်မှာ အဆန်းမဟုတ်လှ။ နန့်ယန်း အထက်တန်းကျောင်းက သာသနာပြု ကွန်ဗင့်ကျောင်းတွေနှင့်စာလျှင် စည်းကမ်း သိပ်မတင်းကြပ်လှဟု ဆိုရမည်။ ၇ တန်းအောင်ကတည်းက ကလျာ ရည်းစား ထည်လဲ ထားခဲ့ပြီး သူမ၏ ရည်းစားများကလဲ အခွင့်အရေးကို နှစ်ခါလာမည်ဟု ထင်မှတ်သူ တယောက်မျှ မပါခဲ့ဘူးလေ။

အတွေ့အကြုံ ရင့်လာသည်နှင့်အမျှ ကလျာဝေသည် ယောက်ျားသူက ပြုသမျှ နုမည့် အပျိုဖျန်းကလေး မဟုတ်တော့၊ ပါမောက္ခ ဟန်နရီလိုလူကိုပင် ညို့ယူဖမ်းစားနိုင်သည့် အခြေရောက်နေပြီဟု မိမိကိုယ်ထင်မှားမိသည်။ ဟန်နရီက ဒါတွေကို မမြင်တော့၊ ဂရုမထားတော့။ သူ့လက်များက ရင်ညွန့်မှသည် ကလျာ့ရင်သား လုံးလုံးလေးတွေကို အုပ်ကိုင်ထားပြီ။ ဒီလောက် ကြွေရုပ်ကလေးလို၊ ကျောက်ဆစ်ရုပ်ကလေးလို လှတာမျိုး သူ့တသက် မရနိုင်ဟု ဟန်နရီ မူလက ထင်မှတ်ထားသည်မှာ ပါစင်အောင် လွဲတော့သည်မို့ ရသည့်အခွင့်အရေးကိုပဲ လက်ထဲမှ မချနိုင်။ သူ့လက်များက သူမ ဝမ်းဗိုက်၊ ထိုမှ အဝေ့အဝိုက်၊ အကောက်အကွေ့တို့ဖြင့် တင့်တယ်သည့် ခါး၊ တင်ပါးတို့ကို အသာပွတ်သပ်နေသည်။ “ခိခိ ကြည့်လှချည်လား ဆရာရဲ့ … ” ညုတုတု စကားသံကို ဟန်နရီ မကြား၊ နားမစိုက်အား။ ကျောင်းသူမလေး၏ ရှေ့တွင် သူဒူးထောက်ချလိုက်သည်။

သူ့မျက်ဝန်းနှင့် တတန်းထဲတွင် ချက်ကလေး၊ ဗိုက်က အဆီပိုမရှိတာကြောင့် ချက်ကလေးလဲ လှနေတာပဲ။ သူ့လက်က ကလျာ့ တင်သားတွေ ပေါ်မှာ။ ဟန်နရီ့အကြည့်တွေက တရွေ့ရွေ့နှင့် အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး ကလျာ့ ပူစီလေးဆီမှာ။ အမွှေးတွေက မကြာမကြာ ရိတ်ပေးပုံပေါ်သည်၊ သိပ်ပြီး မများလှ။ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရှိသည်။ ထိုစဉ် သူ့ခေါင်းကို လက်ဖဝါးနုနုလေးတခုက နောက်မှ ဖိတွန်းသည်ကို ဟန်နရီ သိလိုက်သည်။ အရမ်းအားထည့် ဆွဲစရာမလိုပဲ ကလျာ့ ပူစီလေးဆီကို သူ အလိုက်သင့်လေး ငိုက်ကျလာသည်။ သူမ လိုချင်တာ ရဖို့ အတော်သေချာသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ပူစီနှင့် ယောက်ျား၊ ယောက်ျားနှင့် ပူစီ … ပူစီမြင်လျှင် ဘယ်ယောက်ျားမှ မူမနေနိုင်ဆိုတာ ကလျာသိသည်။ ဆီးခုံလေးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ခြွေချနေသော သူ့ကို အတင်းအောက်သို့ ကလျာ တွန်းပို့လိုက်သည်။ သူ့လျှာရဲ့အထိအတွေကကြောင့် ကလျာ့ အကြောအခြင်တွေ သိမ့်ကနဲ၊ ငြိမ့်ကနဲ။ သူ့လျှာလေးနဲ့ အစုန်အဆန် တို့ထိ ကစားပေးတော့ သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ကလျာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲပစ်လိုက်သည်။

ကလျာ့မှာ အတွေ့အကြုံတွေ ရှိတာ မှန်သော်လည်း သူမ အတွေ့အကြုံတွေက ဟန်နရီ့လို ပူစီကို မစားချင်ကြ၊ စားသည့်တိုင် ဟန်နရီ့လို မကျွမ်းကျင်။ ဒါကြောင့် ခဏလေးအတွင်းမှာ ကလျာ့အသိစိတ်တွေ ပျောက်ကုန်ရသည်။ ကလျာ့ အစိကလေးကို လျှာဖြင့် ဟန်နရီ ဘယ်လိုလုပ်သလဲ မသိ၊ သူ့လျှာစွမ်းကြောင့် ခဏလေးအတွင်းမှာ ကလျာ ခရီးတွေ အဝေးကြီး ရောက်သွားတာတော့ အမှန်ပဲဖြစ်သည်။ ကလျာနှုတ်မှ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပြီး သိပ်မကြာမီပင် ဟန်နရီ့ခေါင်းကို တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ကာ ပူစီနှင့် ဖိပွတ်ရင်း ကလျာ ခရီးဆုံးကို ရောက်သွားသည်။ ဒူးတွေအကုန် ပျော့ခွေပြီး မတ်တပ်ပင် မရပ်နိုင်တော့။ ကလျာ့ တသက်တာတွင် အမြန်ဆုံး ပြီးခြင်းပင်။ … ဆရာ့ကို သိပ်အထင်သေးလို့ မရပါလား ဆရာရယ်။

ဆက်ရပ်မနေနိုင်တော့သည်မို့ ကြမ်းပေါ် ကလျာဒူးထောက်ကျသွားသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ နေရောင် … နေတောင် အတော်မြင့်နေပြီ။ ရုံးခန်းပတ်လည်မှာ လူသံတွေနှင့် တက္ကသိုလ်က အသက်ဝင်နေပြီ။ စောစောက အသံတော်တော်ကျယ်သွားသည်ကို သတိရလိုက်မိတော့ ကလျာေ၀ ကပျာကယာထပြီး အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်သည်။ ကလျာ အသက်ရှူမမှန်၊ ပါးအို့လေးတွေ နီနေဆဲ။ ဟန်နရီက အဝတ်ဝတ်ပြီးသည်အထိ အရသာခံ ကြည့်နေပြီးမှ … “သွားတော့ မလို့လား” “… အင်း” “အင်္ဂါနေ့နော်” “ဘာအတွက်လဲ” “မော်ဒယ်လ် ထိုင်ရမယ်လေ၊ နင်ထပ်လုပ်ရမဲ့ အဆိုင်းမန့်လေ။” “ဒါပေမဲ့ … ဒါပေမဲ့ အခု … ဟို … ” “အဆိုင်းမန့် ထပ်မလုပ်ပဲနဲ့တော့ ဂုဏ်ထူး မဖြစ်နိုင်ဘူး” “ကျမ အင်္ဂါနေ့ အတန်းတက်ရ … ” “ဒါဆိုလဲ နင့် မင်္ဂလာဆောင်ကျ ငါ အရက်လာသောက်တာပေါ့” ကလျာ ကိုယ့်အခြေအနေကိုယ် ခုတော့ ရိပ်စားမိစ ပြုပြီ။ နေနှင့်ဦးပေါ့ ဘိုစုတ်ဟု စိတ်ထဲမှ တေးလိုက်ပြီး အသာပြုံးကာ … “ဆရာ့ စတူဒီယိုကိုလား ဆရာ” “အင်း … မနက် ၈ နာရီ ရောက်အောင်လာ။

ညနေ ၅ နာရီအထိ” “…” ဝက်ဖြစ်တော့မှ မစင်ကြောက်နေလို့ မရတာပဲဟု ကလျာတွေးပြီး ဟန်နရီ့ရုံးခန်းမှ အပြေးတပိုင်း ထွက်သွားတော့သည်။ ကလျာ ဆရာ့ကို ဒေါသ မထွက်ရဲပါ၊ သမိုင်း ဂုဏ်ထူးမရလျှင် ကလျာ့ဘ၀ ရေစုန်မျောပြီ။ သမိုင်း ဂုဏ်ထူးက ဆရာ့လက်ထဲမှာ။ တမနက်ပိုင်းလေးနှင့် သမိုင်းဂုဏ်ထူးရအောင် ဆရာ့ကို ကြိုးဆွဲနိုင်လိမ့်မည်ဟု ကလျာ ထင်မိသော်လည်း ထင်သလို ဖြစ်မလာ၊ ဆရာ သိပ်လည်သည်။ အောင်စာရင်း မထွက်မချင်း ကလျာက ဆရာ့လက်ခုပ်ထဲက ရေ။ အင်္ဂါနေ့ မနက် ဆရာ့ စတူဒီယိုသို့ ကလျာ စက်ဘီးစီးလာခဲ့သည်။ လူတွေ သတိထားမိမှာ စိုးသဖြင့် ဟိုနေ့ကလိုတော့ အလှပြင်မလာ၊ သာမာန် အကျီ၊ ထမီနှင့် ဆံပင်ကို ကျစ်ဆံမြီး နှစ်ချောင်းခွဲပြီး ကျစ်ရုံသာ။ စတူဒီယိုရှေ့ရောက်တော့ စောစောစီးစီး လူတွေရောက်နေပါလား။ ဟန်နရီက ကလျာ့ကို ထွက်ကြိုသည်။ “လူတွေများလှချည်လား ဆရာ … မဆွဲဖြစ်တော့ဘူးလား။” “ဆွဲမယ်လေ၊ ဆရာရော … ကျောင်းသားတွေပါ နင့်ကို ဆွဲမှာ။” “ဆရာ့ တယောက်ထည်းကို ထိုင်ပေးရမှာ မဟုတ်ဘူးလား။”

“လူများများဆွဲတော့ ထိုင်ရတာ ပိုတန်တာပေါ့၊ ကမ်းမ် … ” ဆရာ့အိပ်ခန်းထဲကို ဦးဆောင်ခေါ်သွားတော့ ကလျာလိုက်ဝင်သွားသည်။ “ရော့ … ဒီဝတ်စုံလဲ” ဟန်နရီက ချည်လုံချည်ပါးပါးတထည် ကမ်းပေးသည်။ ပါးတာကမှ ပါးပါးလေး၊ နေရောင်ထဲ မရပ်ပဲပင် အထဲကို ရိုးတိုးရိပ်တိတ် မြင်နေရသည်။ “အကျီကော ဆရာ … ” “အကျီမပါဘူး၊ အပေါ်ထိ ဝတ်လိုက် … ဗွီးလစ်ဂ်ျ ဂဲလ်တွေလို” ဒီပါးပါးလေးကို ရင်လျားလို့ကတော့ အထဲကဟာတွေ အတစ်လိုက် ထွက်နေမှာ။ ဆရာ ဒါ တမင် ပညာပြတာ။ ကလျာ့မျက်ခုံးတွေကျုံ့၊ နှုတ်ခမ်းတွေ ထော်တက်လာသည်။ “မြန်မြန်လုပ်လေ … ” “ဆရာ … အရမ်းပါးတယ်၊ မဖြစ်ဖူး ….. ” ဟန်နရီ ကလျာ့ကို တချက် စိုက်ကြည့်သည်၊ ပြီးတော့ တံခါးဝကို ကြည့်ပြန်သည်။ ဆရာ ဘာဆိုလိုသည်ကို ကလျာသိသည်။

မလုပ်နိုင်လျှင် ပြန်၊ ပြန်လို့တော့ မဖြစ်၊ ဒီထိ ရောက်လာပြီးမှ ဆက်လုပ်ဖို့သာ ရှိသည်။ ဟစ်စထရီ ဂုဏ်ထူးရဖို့က ကလျာ့အတွက် သေရေးရှင်ရေး၊ ဆရာ သိပ်ညစ်စုတ်သည်။ ဆရာအပြင်ထွက်ပေးတော့ မလဲချင် လဲချင်နှင့် ကလျာ ချည်ထမီကို ရင်လျားလိုက်ရသည်။ ကလျာ စတူဒီယိုထဲ ပြန်ထွက်လာတော့ ကျောင်းသား ၈ ယောက် နှင့် ဟန်နရီ့ကို တွေ့ရသည်။ ကျောင်းသားတယောက်ချင်းစီရဲ့ရှေ့မှာ ကင်းဗတ်စ်ခုံနှင့် သူတို့ လက်ထဲမှာက မီးသွေးတွေ၊ ခဲတံတွေ၊ စုတ်တံတွေနှင့်။ မိန်းကလေးက ပိုများသည်၊ ယောက်ျားလေးက ၂ ယောက်သာပါသည်။ သူတို့အားလုံး ကလျာ့ကို မမြင်ဖူးသလို စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ “သိပ်တော့လဲ စိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့ ကလျာ။ သူတို့အားလုံး နုဒ်ပုံတောင် ဆွဲဖူးကြပြီးသားပါ။ ဟိုနားမှာ ထိုင်” အတန်းရှေ့က စင်ကလေးပေါ်မှာ ကလျာ ဒူးတုတ်ထိုင်ရသည်။ ဟန်နရီက သူလိုချင်သောပုံကို ကလျာ့ကို ပြပေးသည်။

ဒူးတုတ်ထိုင်ပြီး ခါးကော့ကာ တင်တွေ၊ ရင်တွေ အကုန်ပေါ်စေတဲ့ ပုံစံ။ စိတ်တိုင်းကျပြီဆိုတော့မှ ဟန်နရီက ဘေးမှာ အသင့်ရှိသော ရေပုံးငယ်ဖြင့် ကလျာ့ကို ပက်လိုက်သည်။ ထမီက ပါးသည့်အပြင် ရေစိုပြီး အသားမှာ ကပ်နေလို့ ကလျာ့ တကိုယ်လုံး ရှိသမျှ ပစ္စည်းတွေက အဝတ်မပါသည်နှင့် မခြားတော့။ ဟန်နရီက ရင်ညွန့်နားက ကလျာ့ ထမီကို ဖြေချလိုက်ပြီး အောက်လျှောမကျစေရန် ကလျာ့ လက်တဘက်နှင့် ထိန်းထားခိုင်းသည်။ ကလျာ့ နောက်လက်တဘက်က သူမ ဒူးပေါ်မှာ။ ကျောင်းသူတွေက ကလျာ့ပုံကို စပြီး ရေးခြစ်နေကြသော်လည်း နုဒ်ပုံဆွဲဖူးသည်ဆိုသော ကျောင်းသားများမှာ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်ပြီး ပန်းချီတခါမှ မဆွဲဖူးသူများလို ရပ်နေကြလေသည်။ ကလျာရှက်ပြီး ခေါင်းငုံ့လိုက်တော့ … “ဆရာ … မော်ဒယ်လ်က လှုပ်တယ်ရှင့်၊ ငြိမ်ခိုင်းပါ” … ဟု ကျောင်းသူတယောက်က လှမ်းတိုင်တာနဲ့ ခေါင်းကို အရင်အတိုင်း မော့ထားပေးရပြန်သည်။ ကလျာ့ ပါးမို့မို့လေးတွေမှာ ရှက်သွေးနှင့် ချင်းချင်းနီနေတော့သည်။

ဒါကလဲ အစပိုင်းမို့သာ ဖြစ်သည်။ ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာတော့ ကျောင်းသား ၂ ယောက်လဲ သူ့တို့ စုတ်တံ၊ ခံတံတွေနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသလို ဟန်နရီကလဲ တယောက်ချင်း၏ ပုံတွေကို လိုက်ကြည့်ကာ လိုတာတွေ ဖြည့်ဆည်း သင်ကြားပေးပြီး ပန်းချီဆရာစစ်စစ်ကြီး ဖြစ်နေပြန်သည်။ ကလျာလဲ အရင်လို တောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်မနေတော့ပဲ နေတတ်သွားသည်။ နာရီဝက်တခါ ကလျာ့ကို အညောင်းပေးဆန့်သည်၊ ပြီးလျှင်တော့ ရေခြောက်နေတဲ့ နေရာလေးတွေ ရန်ပြန်ပက်၊ အဝတ်အစားလေးတွေ ပြန်ပြင်နှင့် ကလျာ့မျက်နှာလေး နီရပြန်သည်။ ဒါပေမဲ့ စစချင်းတခေါက်ကလောက် မဆိုးတော့၊ ကျောင်းသား ၂ ယောက်ကလဲ ခေါ်တော တသိန်းအားနှင့် မကြည့်တော့တာလဲ ပါမည်။ နောက်ဆုံးတခေါက်ထိုင်ပြီး အတန်းဖြုတ်တော့ နေ့လည် ၁၁ နာရီ ထိုးလုပြီ။ ဆရာက တိုက်ဘေးက ဆိုင်ကနေ ကြေးအိုးနှင့် အသားကင်တွေ ထွက်ဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ ကလျာ အဝတ်လဲနှင့်နေပြီ။ “ပြန်ဝတ်မနေနဲ့၊ ခဏနေ ထပ်ထိုင်ရဦးမှာ” “ဟာ … ဆရာကလဲ” “ငါးနာရီအထိလေ၊ တမိနစ်မှ မလျှော့ဘူး။

မလုပ်နိုင်ရင်လဲ … ” နှုတ်ခမ်းကိုစူကာ ကလျာ အဝတ်တွေ ပြန်ချွတ်ရသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ မော်ဒယ်လ်တွေနှင့် ဟန်နရီ ပတ်သက်လေ့ မရှိ။ ဒါပေမဲ့ ကလျာဝေက ထူးခြားသည်၊ အခြား မော်ဒယ်လ်တွေလို မဟုတ်။ သူ့ဆီက အမှတ်ဝယ်ဖို့ ကြိုးစားသည့် မာနခဲ ကျောင်းသူ၊ သူ့ဘာသာကို ပေါ့ပျက်ပျက်ထားသည့် ကျောင်းသူမို့ မှတ်လောက်အောင် ပညာပေးဖို့ လိုသည်။ ဓာတ်ပြားကို သံပတ်ပေးဖွင့်ပြီး ကလျာ့အနား လျှောက်လာသည်။ ဆရာ့ကို စိတ်တွေ တိုနေသော်လည်း အခုအချိန်က စိတ်ဆိုးပြလို့ မရသည့် အချိန်မှန်း ကလျာနားလည်သည်မို့ စိတ်ကိုလျှော့ကာ ဆရာ့ကို ပြုံးပြလိုက်ရသည်။ အဝတ်မပါသည့် ကလျာ့ကို မြင်နေရသည်မို့ ဆရာ့ ဘောင်းဘီက ပေါင်ခြံမှာ ဖုဖောင်းနေသည်။

ကလျာ ဆရာ့ကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ အိပ်ခန်းထဲက စာကြည့်စားပွဲမှာ ကလျာ့ကို တင်ပြီး ဆရာ အနမ်းတွေ ခြွေသည်။ ထုံးစံအတိုင်း အနမ်းတွေက မျက်နှာ၊ လည်တိုင်၊ ရင်ညွန့် စသဖြင့် တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို ဆင်းလာသည်။ ကလျာ့ ပူစီကို လျှက်ပေးသည့်အချိန်တွင်တော့ ဆရာ ဟန်နရီ နွားသိုးကြိုးပြတ် ဖြစ်နေပြီ။ ကလျာ့ မျက်နှာလေးမှာ မာန်မာနတွေ မရှိတော့၊ သူမ၏ မာနတွေ၊ ဒေါသတွေအကုန်လုံး ဟန်နရီ၏ လျှာဖျားမှာ ကပ်ပါသွားခဲ့ပြီ။ ကလျာသိတာ တခုတည်း ရှိတော့သည်၊ ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်ဖို့။ မိနစ်ပိုင်းမျှသာ ကြာမည်၊ ကလျာ ပန်းတိုင်ရောက်လုနီးနီး။ ညည်းသံတွေ တဖြည်းဖြည်း ကျယ်လောင်နေတုန်းမှာ ဆရာ မတ်တပ်ထရပ်သည်။ “ဟင့် … ဆရာ၊ ဘာလို့ ရပ်လိုက်တာတုန်း။” ဆရာက ဘာမျှ မပြော။ ကလျာ့ကို စာကြည့်စားပွဲပေါ်ကနေ ဆွဲထူသည်။ ကလျာ ကြောင်တောင်တောင်နှင့် ထရပ်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ ပခုံးကနေ အောက်ကို ဖိတွန်းသည်။ နေရာလဲချင်တာမှန်း ကလျာသဘောပေါက်လိုက်သဖြင့် ဆရာ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။

ဒါပေမဲ့ တတ်နိုင်သလောက်တော့ သွေးတိုးစမ်းချင်သေးသည်မို့ … “ဗိုက်ဆာပြီ ဆရာရယ့်” “အလကားတော့ စားလို့ ဘယ်ရမလဲ။ မကလျာေ၀ အလုပ်လုပ်ရမယ်လေ။” အတင်းကြိုးစားပြုံးနေရသော ကလျာ ဆရာ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေး၍ သူ့အလို လိုက်ရပြန်သည်။ ကလျာ မှုတ်ပေးဖို့ ပြင်ဆင်နေစဉ် ဟန်နရီက ကလျာ့ကိုယ်လုံးအလှကို မျက်စိအရသာခံ ကြည့်နေသည်။ ဟန်နရီ စိတ်တိုင်းကျမှ သူမ လိုချင်သော ဂုဏ်ထူးရမည်ဖြစ်၍ အစွမ်းကုန် သည်းခံနေရသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကိုလဲ ကလျာ အခါခါ သုံးခဲ့ဖူးပြီဖြစ်၍ သိပ်တော့ နာစရာ မရှိပါချေ။ ကလျာသည် အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင်ပင် ပုလွေမှုတ် ကျွမ်းကျင်သူကလေး ဖြစ်သည်။ ယခင်ကတည်းက သူမ လိုချင်တာရှိလျှင် ပုလွေနှင့် လဲပစ်နေကျဖြစ်သဖြင့် အထူး ကျွမ်းကျင်နေသည်။

ယခု ကလျာ့လက်ထဲက ၆ လက်မကျော် ၇ လက်မနီးနီး အချောင်းကြီးက နွေးထွေးပြီး ချောမွတ်နေသည်။ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် ဆရာ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရမ္မက်ဇောတွေနှင့် ဆရာက သူမကို ငုံ့ကြည့်နေပါသည်။ ဆရာ့ကို စချင်လာတာနဲ့ သူ့အချောင်းကြီးအောက်ဘက်က မေးသိုင်းကြိုးကို လျှာဖြင့် မထိတထိ တို့ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့အချောင်းကြီးကို လေနဲ့ မှုတ်သည်။ ဟန်နရီက ဘာမှ မပြော၊ စိုက်သာကြည့်နေသည်။ ဆရာ့ကို ငြင်းဆဲရမည်ဟု တွေးပြီး တချောင်းလုံးကို ပါးစပ်ထဲ မထည့်လိုက်ပဲ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဟိုတို့ ဒီတို့ အချိန်ဆွဲလုပ်နေလိုက်သည်။ အတော်ကြာသွားပြီး ဆရာမရိုးမရွ ဖြစ်လာဟန်တူမှ တချောင်းလုံးကို ပါးစပ်ထဲထည့်၊ နှုတ်ခမ်းဖြင့် တင်းတင်းဖိကာ ပြန်ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆရာ့ သက်ပြင်းချသံက ဓာတ်စက်သံကြားမှ ခပ်ပြင်းပြင်းနှင့် ခပ်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်လျှက်ရှိသည်။

တကယ်တမ်းတော့ ကျောင်းသူနှင့် အပေးအယူလုပ်ကာ အမှတ်မရောင်းသင့်မှန်း ဟန်နရီ သိသည်။ ဒါပေမဲ့ မလုပ်သင့်ဘူးဆိုကာမှ ဒီမာနခဲလေးက အကြောမာလွန်းသည်၊ နောက်ပြီး အကြောမာသလောက် လှလွန်းနေသည်။ မလုပ်သင့်ဘူးဆိုကာမှ လုပ်နေရတာ ပိုဇိမ်တွေ့သလိုပဲ။ ကလျာကလဲ တဖြည်းဖြည်းပိုပြီး စိတ်ပါလာဟန်တူသည်။ သွားရည်နှင့် လရည်များ ရွှဲနေသော အချောင်းကြီးကို ပါးစပ်အတွင်း အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လုပ်သလို လက်ကလဲ ဆရာဥတွေကို အသာညှစ်ကိုင်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲ အချောင်းကြီးငုံထားလျှက်က ညည်းသံတိုးတိုးလေး ပေးသည်။ သူမ ညည်းသံကြားလျှင် အရသာမတက်သော ယောက်ျား သူမ မတွေ့ဖူး။ မေးရိုးတွေ ညောင်းစ ပြုလာသည်အထိ တဖြည်းဖြည်း ပြုစုပြီးမှ မြန်မြန်ပြီးနိုင်အောင် ကလျာ အရှိန်ကို တင်၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုတ်ပေးလိုက်သည့်အခါ ဟန်နရီ တောင့်မခံနိုင်တော့ပဲ ကျစ်ဆံမြီး ချထားသည့် တရုတ်မလေး၏ ပါးစပ်ထဲတွင် ပေါက်ကွဲထွက်ကုန်တော့သည်။

ရုတ်တရက်ဖြစ်၍ ကလျာပင် ယောင်မှား၍ မြိုချမိကုန်သည်အထိ၊ ထွက်လာတာတွေကလဲ များသည်လေ။ ဟန်နရီ့မျက်နှာက နီရဲနေသလို ကလျာ့ပါးစပ်နှင့် မေးများတွင်လဲ သုတ်ရည်များပေကျံလျှက်ရှိသည်။ မထူးတော့ပြီမို့ သူ့အတံကြီးကို တခါပြန်ငုံပြီး ပြောင်နေအောင် စုတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ “ဆရာ … ဒီလောက်ဆို ကျေနပ်တော့နော်။ ကျမ ပြန်တော့မယ်။” ဟန်နရီ ခေါင်းခါ၍ စားပွဲပေါ်တင်ထားသော စားစရာများကို လက်ညိုးထိုးကာ … “စား … ပြီးရင် နေ့ခင်း တခါ ထပ်ထိုင်ရဦးမှာ။” မျက်နှာသစ်၊ ပါးစပ်ဆေး၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ဆရာဝယ်လာသော စားစရာများကို ဗိုက်ဆာဆာနှင့် ထိုင်စားနေတာကို ဆရာ စိုက်ကြည့်နေမှန်း သတိထားမိတော့ ကလျာ မနေတတ်တော့။ ယောကျာ်းလေးတွေရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတာ ကလျာ့အတွက် မဆန်းတော့သော်လည်း ဟန်နရီကတော့ နည်းနည်း ထူးသည်။ ချောမော ခန့်ညားသည့် သူ့လက်ခုပ်ထဲက ရေလို ဖြစ်နေရတာကို ကလျာ ရင်ခုန်နေမိသည်။ စောစောက ခရီးဆုံး မရောက်ခဲ့သည့် သူမ စိတ်ရိုင်းတွေကလဲ တချက်တချက် ဖောက်လာသေးသည်။

“ဆရာ … မစားဘူးလား” ပြောရင်း အသားကင်တဖတ်ကို တူနှင့်ညှပ်ကာ ဆရာ့ကို ခွံ့လိုက်သည်။ ဟန်နရီက ဘေးမှာလာထိုင်ကာ ကလျာနှင့် နေ့လည်စာ တူတူစားသည်။ မသိလျှင် ကြင်စဦး ဇနီးမောင်နံှတွေ ကျနေတာပဲ။ ကလျာ ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် ရှက်သွားမိသည်။ ဟန်နရီ့ကို ကလျာ ချစ်မိသွားတာလား၊ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်းဒါတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ထင်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက ဆန်ပေးမှ ဆီရဆိုသလို ကိုယ်လိုတာနှင့် ကိုယ့်မှာရှိတာကို အလဲအထပ် လုပ်ကြတာပဲဟာ။ ဒါပေမဲ့ ကလျာ ပျော်နေပါသည်။ ဗိုက်ဆာဆာနှင့် စားလိုက်ကြတာ ကြေးအိုးတွေ၊ အကင်တွေ အကုန်ပြောင်သွားသည်၊ ဓာတ်စက်လဲ သံပတ်ကုန်၍ ရပ်သွားပြီ။ ဟန်နရီက သူ့ဘောင်းဘီသူပြန်ဝတ်တော့ ကလျာက စောစောက သူမမော်ဒယ်ထိုင်တုန်းက ဝတ်ခဲ့သည့် ချည်ထမီလေးဆီ လက်လှမ်းသည်။ “ထားလိုက်၊ ကလျာ … ဒီတခါက နုဒ်ထိုင်ရမှာ” “ဟာ … ဆရာ” “ကျောဘက်ပဲပါ။

ရော့ … ” ပြောပြောဆိုဆို ဟန်နရီက ဗီရိုထဲက တစုံတခုကို ထုတ်ပေးသည်။ ကလျာကြည့်လိုက်တော့ တရုတ်သတို့သမီး ဝတ်စုံက ခေါင်းဆောင်း။ ပြောင်ပြောင်လက်လက် ထိုးထိုးထောင်ထောင်တွေလဲ ပါသည်။ ခေါင်းဆောင်းက ခပ်ရှည်ရှည် ခါးလည်လောက် ရောက်မည်ထင်သည်၊ ဇာပါးပါးလေးနှင့် ချုပ်ထားသည်။ “ဒါ … ဒါပေမဲ့ ကျမက စတူဒီယိုထဲ ဘယ်လို ဝင်ရမှာလဲလို့၊ ပြီးတော့ … ပြီးတော့ … ” စောစောက ပန်းချီဆွဲသည့် လူစုကို ကလျာ ရှက်ပါသည်။ သူတို့က သူမကို ဘယ်သူမှန်း သိသည်လေ။ ” … ကျမ ရှက်တယ်။” “နင် ထိုင်နေပြီးမှ သူတို့ ဝင်လာကြမှာပါ။ နင့်ကို သူတို့ မသိကြပါဘူး။ ဓာတ်ပုံ ကလပ်စ်က စောစောက ပန်းချီကလပ်စ်ထဲက လူမပါပါဘူး။” “ဘွိုင်းတွေလား၊ ဂဲလ်တွေလား ဆရာ” “တူး မေးလ် စတူးဒန့်” ယောက်ျားနှင့် မစိမ်းဘူးဆိုသော်လည်း ယောက်ျားလေး နှစ်ယောက်က သူမ ဖင်ပြောင်ကြီးကို ဓာတ်ပုံဝိုင်းရိုက်မည်ကိုတော့ ရှက်မိပါသည်။

“နုဒ်မလုပ်လို့ မရဘူးလား ဆရာရယ်” ဟန်နရီက ဘာမှ ပြန်မပြော။ ကလျာ့ကို စတူဒီယိုထဲ ဦးဆောင် ခေါ်သွားသည်။ စတူဒီယိုက မီးတွေ မှိတ်ထားလို့ မှောင်နေသည်။ ကလျာထိုင်ဖို့ နေရာပြင်ပေးပြီး တင်ပါးလွှဲထိုင်လိုက်တော့ ကလျာ့ လည်တိုင်ကို ဟန်နရီ နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးက ကလျာ့ အူတွေ အသည်းတွေကို ပြောင်းပြန်လှန်ပစ်လိုက်သလိုပါပဲ။ မီးဆလိုက်များနှင့် လိုအပ်သော အလင်းရောင်ရအောင် စိတ်ကြိုက်ပြင်ဆင်ပြီး စတူဒီယိုတံခါးကို ဖွင့်သံကြားရသည်။ ဘယ်အချိန် ကျောင်းသားတွေ ဝင်လာမယ်မှန်း မသိသဖြင့် ကလျာ နောက်ကိုတော့ လှည့်မကြည့်ရဲပါ။ ကလျာ့အထင်မှန်သည်၊ စောင့်နေကြပုံရသော ကျောင်းသားတွေ ဝင်လာကြသည်။ လက်ခေါက်မှုတ်သံ ကြားရသည်။ ဟန်နရီက ဟန့်သံလဲ ကြားရသည်။ “မင်းတို့ ဒီစည်းကို မကျော်နဲ့” အကွာအဝေးတခုကနေ ဖျောက်ကနဲ ဖျောက်ကနဲ ဓာတ်ပုံရိုက်သံ ကြိုးတိုးကျဲတဲ ကြားရသည်။

ကျောင်းသားတယောက်က အချက်တိုင်း မီးလုံးလဲရသည့် ကင်မရာနှင့် ဖြစ်ပုံရသည်။ သူရိုက်သည့်အသံက တချက်နှင့် တချက် မိနစ်အနည်းငယ် ဝေးသည်။ နောက်ကျောင်းသားတယောက်ကတော့ ပိုပြီး ခေတ်မီသည့် ကင်မရာမို့ထင်သည်၊ ရိုက်ချက် အနည်းငယ်ပိုစိတ်သည်။ ၁၅ မိနစ်မျှကြာတော့ ဟန်နရီက သူတို့ကို ဓာတ်ပုံသွားဆေးတော့ဟု စတူဒီယိုနှင့် တွဲထားသည့် အမှောင်ခန်းထဲ ပို့လိုက်သည်။ မီးတွေ မပိတ်သေးပဲ စတူဒီယိုထဲကို ဟန်နရီ ပြန်ဝင်လာကာ … “မကလျာေ၀ ဒီဘက်ပြန်လှည့်လို့ ရပါပြီ” ကလျာ ခေါင်းဆောင်းကို ချွတ်ပြီး ဒီဘက် လှည့်လိုက်တော့ စောစောက ကျောင်းသားတွေ မရှိတော့၊ ဟန်နရီ တယောက်ထဲ။ လက်ထဲမှာလဲ ကင်မရာ တလုံးကို ကိုင်ထားသည်၊ ကလျာမြင်ဖူးနေသည့် ကင်မရာများနှင့် မတူ၊ လက်နှင့် လှည့်ရသည့် လက်ကိုင်တခုပါသည်။ ဟန်နရီက ထိုလက်ကိုင်လေးကို လှည့်သည့်အခါ တဂျစ်ဂျစ်နှင့် အသံတွေ ထွက်လာသည်။ “ဆရာ … အဲဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ လက်ထဲက ဘာကြီးလဲ” ကလျာဝေ့ကို ရုံးခန်းမှာ အသေးစိတ် မြင်ရကတည်းကပင် ဒီလို တွေ့ရခဲသည့် ကိုယ်ခန္ဒာမျိုးကို မှတ်တမ်းယူထားဖို့ ဟန်နရီ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပြီးသား။

ကံကောင်းချင်တော့ ဟန်နရီ မှာယူထားသည့် ဒီကင်မရာလေး အရင်လက ဘိလပ် သငေ်္ဘာနှင့် ပါလာသည်။ ဒီကင်မရာက ရုပ်သေရော၊ ရုပ်ရှင်ပါ ရိုက်လို့ရသည်၊ အပျော်တမ်းသမားတွေ အသုံးပြုသည့် ကင်မရာဖြစ်သော်လည်း၊ ပစ္စည်းက ပုံထွက်လဲ ကောင်းသလို ဈေးလဲ ကြီးသည်။ အခုတော့ ပေးရသည့် တန်ဖိုးက တန်သွားခဲ့ပြီ။ “ဓာတ်ရှင်ရိုက်နေတာလေ၊ ကလျာက လှလွန်းလို့ ပြန်ကြည့်လို့ရအောင်လို့” ဟန်နရီတယောက်ထဲရှေ့မှာမို့ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ရပ်နေသည့် ကလျာ ဒူးတွေကွေး၊ ပေါင်တွေ စေ့ကာ၊ လက်တွေက ရင်သားတွေပေါ် ရောက်ကုန်သည်။ ကာစရာ သုံးခုကို လက်နှစ်ဘက်တည်းနှင့် ကာရသဖြင့် အကုန်တော့ လုံအောင် မကာနိုင်။ “ဆရာ … ဒါတော့ မကောင်းဘူး၊ လွန်တယ်နော်။ မရိုက်ပါနဲ့” ပြောလို့မရ၊ ဟန်နရီက တဂျစ်ဂျစ်နှင့် လက်ကိုင်ကို လှည့်ပြီး ရိုက်မြဲ ရိုက်နေသည်။

ကလျာ ပြေးလဲ ထွက်မသွားရဲ၊ ဆရာ စိတ်ဆိုးပြီး လိုချင်သည့် အမှတ်မရလျှင် ပေးဆပ်ထားရသမျှ သဲထဲ ရေသွန်ဖြစ်မည်လေ။ ဘေးကို စောင်းကြည့်သော်လည်း ဟန်နရီက နေရာရွှေ့၍ အမိအရ လိုက်ရိုက်သဖြင့် ဘာမှ မထူး။ နောက်တော့မှ သတိရလာပြီး ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်ချလိုက်သည်။ မျက်နှာပါသွားမည်စိုးသဖြင့် မျက်နှာကို လက်နှင့် ကာတော့ ရင်သားတွေကပေါ်၊ ဘယ်လိုမှ မလုံအောင်ဖြစ်နေသည့် ကလျာဝေတယောက် ကျစ်ဆံမြီး ကျစ်ထားမိသော မိမိကိုယ်သာ အပြစ်တင်တော့သည်။ “ကလျာ … အဲလိုကြီး လုပ်မနေနဲ့လေ။ မော်ဒယ်လ်ထိုင်တာ လက်ကို နောက်ပစ်ထား၊ မျက်နှာမော့” “ကျမ ရှက်တယ်။” “မလုပ်ချင်ဘူးဆိုရင်လဲ … ” အိမ်ထောင်မပြုချင်သော ကလျာဝေတယောက် ဟန်နရီ့ရှေ့မှာ အရှက်ကုန်အောင် ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ပုံစံမျိုးစုံ ကိုယ်ဟန်ပြနေရလေသည်။ အရှိန်ရလာတော့ ကလျာ တမျိုး ရင်ဖိုလာသည်။ ပုရိသအပေါင်း ရင်ဖိုစေမည့် အနေအထားမျိုးစုံကို မိမွေးတိုင်း၊ ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်ဟန်ပြနေရသည်ကို ဖီလင်တမျိုး ခံစားရသဖြင့် စောစောက စခန်းဆုံးကို မရောက်ခဲ့သည့် ပူစီကလေးကပါ စိတ်ပါလက်ပါ ငိုကြွေးလုလု။ ၁၅ မိနစ်လောက် စိတ်ကြိုက်ရိုက်ပြီးမှ ဟန်နရီ ရိုက်ကူးရေးကို လက်စသတ်သည်။

သူမီးတွေ ပိတ်နေတုန်း ကလျာ သူ့အခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည်။ မီးတွေပိတ်ပြီး ဟန်နရီကလဲ အခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာသည်။ နောက်မိနစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ကလျာ ဆရာ့စာကြည့်စားပွဲပေါ်တွင် ပက်လက်၊ ဒူးတွေထောင်၊ ပေါင်တွေကား၍။ ဟန်နရီက သူမ ပေါင်ကြားမှာ၊ လျှာစွမ်းကို ပြနေသည်။ ထိန်းထားလို့ မရသည့် ကလျာ့ အော်ညည်းသံတွေကလဲ တခန်းလုံး ညံနေတော့သည်။ ဟန်နရီက ဟိုတယ်မှာ ရေခဲမုန့်မှာစားရသလို သေချာကို စိမ်ပြေနပြေ လျှက်တာမို့ ကလျာဝေတယောက် ဟင့်ကနဲ ဟင့်ကနဲ ပင့်သက်ရှိုက်နေရသည်။ တချက်တချက် ခပ်သွက်သွက်ကလေးဆိုလျှင်တော့ ဟီး ဟီး အီး ဟု သံရှည်ဆွဲ အော်ရသည်အထိ။ ခဏလေးအတွင်းတွင် ကလျာ့ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က စားပွဲစောင်းကို တင်းတင်းဆုတ်၊ ဆီးခုံကြီးတခုလုံးက ဟန်နရီ့ပါးစပ်နှင့် တင်းတင်း ဖိကပ်ရင်း ကလျာ ခရီးဆုံးရောက်သွားတော့သည်။

ကလျာ့ ပင့်သက်ရှိုက်သံလေးများ မဆုံးမီမှာပင် သူမပေါ် မိုးရပ်နေသည့် ဟန်နရီ့က သူမမြင်ကွင်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ “ဟင့် ဆရာ … အဟင့် ဘာလုပ်မလို့လဲ” “ကလျာ့ကို မာန်ချပေးဖို့” ကလျာ အံ့အားသင့်သွားမိသည်။ ဒီလောက်အဆင့်ထိ ခရီးရောက်ရလိမ့်မယ်လို့ သူမ မထင်ထားမိ။ ပုလွေလောက်နှင့် ဆရာ့ကို ကိုင်တွယ်နိုင်မည် ထင်မိတာ မှားပြီထင်သည်။ ငြင်းလို့လဲ ရမှာမဟုတ်သည့် အနေအထားမို့ စိတ်လျှော့လိုက်ကာ … “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ၊ ချပေးပါ။ ဆရာ့စိတ်ကြိုက် ချ ပါနော်” ဟုသာ ပြောလိုက်ရသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကလဲ ကိုယ်တုံးလုံး ကိုယ်ဟန်ပြရတာနှင့် စောစောက ဘာဂျာအစွမ်းများကြောင့် စိတ်ပါနေတာကြောင့်လဲ ပါသည်။ ကလျာ့ ပူစီလေးက အရည်တွေ ရွှဲနေပြီး ဖြစ်တာမို့ ဟန်နရီ့ အရှည်ကြီးက ချောချောချူချူပဲ တဝက်လောက် ဝင်သွားသည်။ အသာ ပြန်ထုတ်ပြီး ထပ်ဖိသွင်းလိုက်ရာ အဆုံးထိ လျှောကနဲ ဝင်သွားတော့ နှစ်ယောက်လုံး ညည်းသံ ပြိုင်တူ ထွက်လာသည်။

တချက်ချင်း ဆောင့်နေတုန်း ဟန်နရီက တရုတ်မလေး၏ ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေကို ငုံ့နမ်းသည်။ ကလျာကလဲ ဘိလပ်သား ချစ်သူအသစ်၏ ကျောပြင်ကို လက်သည်းရာလေးတွေ ပေးနေသည်။ သူ့ရှပ်အကျီက ရှုပ်နေသည်မို့ ကျောပေါ်ကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ကြောင်မလေးတကောင်လို သူ့ကျောကို ကလျာ စိတ်ကြိုက် ကုတ်ခြစ်လိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ကျောကို မကုတ်တော့ပဲ ဟန်နရီ့တင်ပါးတွေကို လက်နှင့်လှမ်းဆုတ်ကာ သူမဘက်ကို ဖိဖိဆွဲနေသည်။ ကလျာ့အဖို့ အရသာတွေက အသစ်တွေချည်း ဖြစ်နေလို့ ဘာတွေ လုပ်မိမှန်း သူမကိုယ်တိုင်ပင် အံ့အားသင့်ရလောက်အောင် မမှတ်မိတော့။ အရင် အတွေ့အကြုံတွေက ဒီလောက် မနက်နဲခဲ့။ ဟန်နရီမှာလဲ ကလျာ့ ပူစီ၏ နူးညံ့သော အထိအတွေ့က သူထင်ထားတာထက် ပိုကောင်းနေသည်ဟု ထင်နေမိသည်။ ခဏလေးနှင့် ထွက်မသွားအောင် မနည်းအံကြိတ်ကာ ထိန်းထားရသည်။ နောက်တော့ အကြံရကာ မကြာခဏ သူ့အရှည်ကြီးကို အပြင်ကို ရောက်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ထုတ်ပြီး နားသည်။

ပြီးမှ ပြန်ထည့်ရသည်။ ကလျာဝေ၏ တုံ့ပြန်မှုက နတ်ဘုံအရသာပေပဲ။ ကလျာကလဲ ဆရာ့ကို အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်နေရသည့် အလုပ်သဘောမျှသာ မဟုတ်တော့ပဲ စိတ်ပါလက်ပါပင် တုံ့ပြန်နေမိသည်။ အရသာတွေက တကယ်ကို မကြုံစဖူးတွေ ဖြစ်နေတာမို့လဲ ပါမည်။ ဆရာ့ အတွေ့အကြုံ အပြုအစုတွေက သူမ ကြုံဖူးတာတွေထက် ထူးကဲကောင်းမွန်နေတာကြောင့်လဲ ပါမည်။ ဆရာ့ကို ကလန်ကဆန် လုပ်လိုတာ၊ မထေမဲ့မြင်လုပ်ချင်တာ၊ ထိန်းချုပ် ကိုင်တွယ်ချင်တာတွေ ကလျာ့မှာ မရှိတော့၊ မာန်မာန ကင်းစင်သည့် ပီဘိ ကလေးလေးပမာ ဆရာ့ လက်ခုပ်ထဲက ရေလို ဖြစ်နေရတာ၊ ဆရာ့အလိုကို ဖြည့်နေရတာကို ကလျာ ကျေနပ်နေမိသည်။ ရုတ်တရက် တဂျစ်ဂျစ်နှင့် အခန်းဝမှ အသံကြားရသလိုလိုမို့ … “ခဏ၊ ဘာသံလဲ ဆရာ” “ဓာတ်စက်သံပတ်က အသံပါ၊ ကလျာ မှောက်လိုက်” ပြောပြောဆိုဆို ဟန်နရီက သူ့အရှည်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ကလျာ့ကို စားပွဲပေါ် မှောက်လိုက်သည်။

အေးမြသော လေ၏ အတွေ့ကြောင့် မကျေမနပ်ဖြစ်သွားသည့် ကလျာ့ ပူစီထံသို့ ဟန်နရီ၏ ပူပူနွေးနွေး အရှည်ကြီးက တိုးဝင်လာပြန်သည်။ ကလျာ့ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို ဟန်နရီ လှမ်းဆုတ်ကိုင်သည်။ အဆုံးသတ်ကို ရောက်သွားမှာကို ဟန်နရီ နှမျောနေသော်လည်း နှစ်ဦးသား အဆုံးသတ်ကို တက်ညီလက်ညီ ချီတက်နေကြလေသည်။ ဟန်နရီ့ ဆောင့်ချက်တိုင်း ကလျာ့နှုတ်က အားကနဲ အော်ညည်းသံနှင့် တုံ့ပြန်နေသည်။ သူမ ဆံပင်တွေက ချွေးတွေနှင့် စိုစွတ်နေပြီး သူမ ကျောပြင်ကလဲ ချွေးတွေနှင့် ရွှဲစို ပြောင်လက်နေသည်။ စားပွဲပေါ်ကို တံတောင်နှင့် အားပြုရင်း ဟန်နရီ ဆောင့်သည့်ဒဏ်ကို တောင့်ခံနေသည့် အချိန်တွင် ကလျာ့ အော်သံနှင့် ဟန်နရီ့ မာန်သွင်းသံမှတပါး တခန်းလုံးဘာသံမျှ မထွက်။ ရုတ်တရက် ကလျာ့ တင်ပါးပေါ် လက်ဝါး ရိုက်ချက် တချက် ကျလာသည်။

“ကလျာ … နင် နောက်ကို အဆိုင်းမန့်တွေ နောက်ကျဦးမှာလား” ကလျာ ကြာကြာ ကြောင်မနေ၊ ချက်ချင်း တုံ့ပြန်သည်။ “အား နောက် … အင့် …. မကျတော့ပါဘူး အား” “ဆရာက ကောင်းစေချင်လို့ ပြောတာ၊ နားလည်လား။ အခု လိမ္မာမှာလား” “အင့် … သိ … သိ … အု … ပါတယ်ရှင့် …. အား …. နောက် … ကျမ အာ့ …. လိမ္မာပါ့မယ် အီး …” မေးပင်မေးသော်လည်း ဆောင့်ချက်တွေက မလျှော့သည်မို့ ဗလုံးဗထွေး ပင် ဖြေရသည်။ “မာန်ထောင်ဦးမှာလား” “ကျမ … အ အ … မာန် ကျပါပြီ အူး မာန်ကျပါပြီ ရှင့် ငင့်” ကလျာ့ အဖြေအဆုံးတွင် ဟန်နရီ ခြေတဖက်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်သည်။ သူ့အရှည်ကြီး ဝင်လာပုံက တမျိုး တဖုံ ပြောင်းသွားသည်။ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ကလျာအဖို့ ထူးသည်ထက် ထူးသော အရသာဖြစ်သွားသည်။ ” … မော်ဒယ်လ်ကျောင်းသူ ဖြစ်အောင် နေမှာလား” “အင်း … အင့် … ငင့် …. ဟင့် အင့်” ကိုယ်ဟန်ပြမယ် မော်ဒယ်လ်ကို ပြောတာလား၊ စံပြ မော်ဒယ်လ်ကိုပြောတာလား ကလျာ မသိတော့၊ သိလဲ ဆရာ့ကို ကလျာ ပြန်မဖြေနိုင်တော့။

လက်သီးလေးတွေ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်ထားရင်း သူမ ဇာတ်ကျိုးကျသွားပြီ။ ၆ လက်မ ကျော် အရှည်ကြီး၏ အရသာကို တဆုံး သိရှိသွားပြီလေ၊ ဘာပဲပြောပြော ကလျာက မော်ဒယ်လ်ကျောင်းသူ ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။ ဖိုင်နယ်ဖြေ၊ အောင်စာရင်းများ မထွက်မချင်း ဟန်နရီက ကလျာ့ကို တပါတ် တခါ၊ တခါတလေ နှစ်ခါလောက် နှစ်ကိုယ်ကြား ကောင်းကောင်း ခေါ်ဆုံးမသည်။ ကလျာကလဲ ဆရာ ဆုံးမတာကို လိုလိုလားလား ရှိနေပါပြီ။ ဆရာ ဟန်နရီ၏ ဆုံးမမှုများကြောင့် ကလျာဝေသည် အရင်လို ကျောင်းစာကို အလေးအနက်မထားပဲ ဆရာတွေကို မရိုမသေလုပ်တတ်သည့် ကျောင်းသူဆိုးမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ စာကြိုးစားပြီး လိမ္မာယဉ်ကျေးသည့် စံပြကျောင်းသူ မော်ဒယ်လ်ကျောင်းသူ ဖြစ်နေပါပြီ….ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

စံျပေမာ္ဒယ္လ္

ေဇယ်သီရိ တကၠသိုလ္မွာ လက္ေထာက္ ပါေမာကၡ ဟန္နရီ ရာဇဝင္ ဘာသာရပ္ကို လာျပေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါး ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ ပေရာ္ဖက္ဆာဟု ဆိုေသာ္လည္း ဟန္နရီမွာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ၄၀ မျပည့္ေသး၊ အသက္က ငယ္ငယ္ အားကစားလိုက္စားသူျဖစ္၍ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ ပါးသိုင္းေမႊးခပ္ေရးေရးႏွင့္ ဟန္နရီမွာ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္မတူပဲ ဘိုင္စကုပ္ ဓာတ္ရွင္မင္းသားႏွင့္ ပိုတူေနသည္။ အမွီအခိုမရွိ၊ လူပ်ိဳလူလြတ္မို႔ ရသည့္လခက ေလာက္င႐ုံမက ပိုလွ်ံသည္ဟု ဆိုရမည္၊ သို႔ေသာ္လည္း ဝါသနာအေလွ်ာက္ ဓာတ္ပုံတိုက္ႏွင့္ ပန္းခ်ီသင္တန္း ဖြင့္ထားေသးသည္။

တကိုယ္တည္းသမားမို႔ တိုက္ခန္းသီးသန႔္ ငွားမေနေတာ့ပဲ ဓာတ္ပုံတိုက္တြင္ပင္ ဟန္နရီ ေနသည္။ ႐ုံးခန္းထဲမွာ သူရိယ သတင္းစာကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံၾကားရသျဖင့္ ဟန္နရီ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ထသြားရသည္။ သမိုင္းပါေမာကၡပီပီ ေရွးေခတ္ ဗမာစာအျပင္ ေခတ္သုံး ဗမာစာကိုပါ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္သည့္ ဟန္နရီမွာ ေဇယ်သီရိမွာ အေနၾကာသျဖင့္ ဗမာစကားကိုလဲ ပီပီသသမဟုတ္ေတာင္ အေတာ္ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္ ဥပေဒ ေက်ာင္းသူ မကလ်ာေဝ၊ ကုန္သည္ႀကီး ဦးေဝခန္း၏ ေျမး တ႐ုတ္ေသြး တမတ္သားပါသည္ မကလ်ာေဝ။ သူမအဖိုး ဦးေဝခန္းက ကုန္သည္အလုပ္အျပင္ တိုက္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ဝယ္ထားကာ ငွားသည့္အလုပ္လဲ လုပ္သည္၊ ၿမိဳ႕လည္က သူ႔ဓာတ္ပုံတိုက္ေတာင္ ဦးေဝခန္းဆီက ငွားထားတာ ျဖစ္သည္။

ကလ်ာ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ဟန္နရီ စိတ္က ေထာင္းကနဲ တိုသြားသည္။ သူသင္သည့္ သမိုင္းကို မယူမေနရ ဘာသာမို႔ အတန္းထဲ ဝင္ထိုင္ေန႐ုံႏွင့္ ဂုဏ္ထူးထြက္မည့္အလား ေပါ့ပ်က္ပ်က္သေဘာထားသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ အဆိုင္းမန႔္ေပးလွ်င္ အခ်ိန္မီ မတင္၊ အၿမဲေနာက္က်သည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ၃ ခါေျမာက္တြင္ေတာ့ သူ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ကလ်ာ့ အဆိုင္းမန႔္ကို သုညေပးပစ္လိုက္သည္၊ အဲဒါမွ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ရွိသြားမွာ။ အခုလဲ အဲဒါကို သတိရသျဖင့္ ဟန္နရီ စိတ္ျပန္တိုလာျခင္းပင္။ “ဆရာ … က်မ ဆရာ့ကို ေျပာစရာ ရွိလို႔။” ေျပာေျပာဆိုဆို ကလ်ာက ႐ုံးခန္းထဲဝင္ကာ သူ႔စားပြဲေရွ႕က ကုလားထိုင္တြင္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ထိုင္သည္။ သူ တံခါးပိတ္ၿပီး သူ႔ထိုင္ခုံမွာ ျပန္လာထိုင္ေတာ့ … “ဆရာ … က်မ သမိုင္းကို ဂုဏ္ထူးပါမွ ရမယ္ ဆရာ” “ဂုဏ္ထူးက မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဖိုင္နယ္မွာ အမွတ္ျပည့္ရရင္ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။”

သမိုင္းက အဆိုင္းမန႔္အမွတ္ေတြကိုပါ ယူသည့္ဘာသာ၊ အဆိုင္းမန႔္ေတြမွာ အမွတ္နည္းနည္းေလ်ာ့တာ မေထာင္းသာေသာ္လည္း သုညတလုံးပါလွ်င္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးမထြက္ႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ၿပီး သမိုင္းစာေမးပြဲမွာ အမွတ္ျပည့္ရတာ ဘယ္မွာ ရွိႏိုင္လို႔တုန္း။ “က်မ က်ဴတိုရီယယ္ေတြမွာ အကုန္ အမွတ္ျပည့္ရတယ္ေလ” “အင္း … အဆိုင္းမန႔္ေတြ ေနာက္က်တယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” “ဆရာရယ္ … တရက္ထဲကို” “တရက္လဲ ေနာက္က်တာပဲ၊ ေဆာရီး မကလ်ာေဝ။ နင္ ဟစ္စထရီ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” “ဆရာ … က်မ ေအာ္နာ မဝင္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ေအာ္နာ မဝင္ရင္ အဘိုးက က်မကို ေယာက္်ား ေပးစားေတာ့မွာ။ က်မ ေအာ္နာဝင္ရင္ ဘိလပ္မွာ မဟာဘြဲ႕ ဆက္တက္ခ်င္လို႔ပါ” “ေဆာရီး … ငါ မကူညီႏိုင္ဘူး” “ဆရာ က်မ မနက္ျဖန္ ထပ္လာခဲ့လို႔ ရမလား” “အိုေကေလ … ထပ္လာလဲ နင္ ဂုဏ္ထူးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ေနာက္ေန႔ ဟန္နရီ ႐ုံးကိုေရာက္ေတာ့ ႐ုံးခန္းေရွ႕မွာ သူ႔ကိုေစာင့္ေနသည့္ ကလ်ာ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

အရပ္ ငါးေပေျခာက္ေလာက္ရွိမည့္ ကလ်ာေ၀ ဒီေန႔ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ မဝတ္စဖူး ဝတ္ထားသည္။ အက်ီကလဲ မွန္ႏိုင္လြန္အသားကို ဇာေဘာ္လီအနက္၊ ပိုးထမီေပ်ာ့ အဝါႏွင့္ တြဲဝတ္ထားသျဖင့္ သူမကိုယ္လုံးအလွကို ေပၚလြင္ေနေစသည္။ ႐ုံးခန္းထဲ ေခၚထိုင္ၿပီး ကလ်ာ့ကို ဟန္နရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသား၊ မႈန္ေနေအာင္ လိမ္းထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကလဲ ရဲရဲနီလို႔။ စားေနက် ေၾကာင္ဖားႀကီးေလာက္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အေတြ႕အႀကဳံမရွိတာ မဟုတ္သည့္ ဟန္နရီ ဒီေကာင္မေလး ဘယ္ေျခလွမ္းလွမ္းသည္ကို နားခြက္မီးေတာက္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့လဲ ထိုေျခလွမ္းကို ဘယ္ႏွလွမ္း၊ ဘယ္ခရီးစခန္းေရာက္သည္အထိ လွမ္းမည္ကို မသိေသးသည္ႏွင့္ အသာဆက္ အကဲခတ္ေနလိုက္သည္။ “ဆရာ က်မ ေယာက္်ားမယူခ်င္ေသးဘူး၊ က်မကို ကူညီပါ ဆရာရယ္” တ႐ုတ္ေတြက ဒီလိုပဲ၊ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆို ေယာကၡမအိမ္မွာ ကြၽန္သာသာရယ္။ ေယာကၡမႏွင့္ လင္သား အျမင္က်ဥ္းလွ်င္ က်ဥ္းသေလာက္ ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ အိမ္တြင္းပုန္းျဖစ္ေပေရာ့။

ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ေခတ္ပညာတတ္ တ႐ုတ္ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ၾကသည္။ “က်မ အဲ … ဟိုဟာ အဆိုင္းမန႔္တခု ထပ္လုပ္ရင္ေရာ၊ ဆရာ” သူခပ္မဆိတ္ပင္ ေနေနေတာ့ ကာျခယ္ေတြ ဆိုးထားေသာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ အသနားခံၾကည့္ရင္း ခပ္ညဳညဳေလး လာေျပာေနသည္၊ ဒီေလာက္ႏွင့္ ေႂကြသြားရေအာင္ ဟန္နရီက မေန႔တေန႔ကမွ စာစသင္သည့္ ေက်ာင္းဆရာ ေပါက္စမွ မဟုတ္တာပဲ။ “ေနာက္အပါတ္ပဲ ဖိုင္နယ္ေျဖေတာ့မွာ။ မကလ်ာေ၀ … ေဆာရီး … ငါ ဒါ မတတ္ႏိုင္ဘူး” ကလ်ာၿငိမ္က်သြားသည္၊ ဟန္နရီ ေခါင္းမာလြန္းသည္။ ခဏၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ တခုခုကို ဆုံးျဖတ္လိုက္ဟန္ႏွင့္ … “ဆရာ … က်မေလ … ဟို …” ဟန္နရီက ေခါင္းကို ျငင္သာစြာပင္ ယမ္းရင္း … “ေဆာရီးပါ” ” … ဆရာ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ က်မ ကိုယ္ဟန္ျပေပးရင္ေရာ … အပို အဆိုင္းမန႔္အျဖစ္နဲ႔ေလ၊ ဆရာ့ စတူဒီယိုကို က်မ လာေပးမယ္ေလ။

ဟန္နရီ မ်က္လုံးေတြ ဝင္းကနဲ လက္သြားသည္။ ၿပီးမွ ခပ္ေအးေအး ေလသံႏွင့္ … “ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတာလား” … ဟုျပန္ေမးေလသည္။ “ဟုတ္တယ္၊ က်မ ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္ ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္ေပးမယ္။ ဒီမွာၾကည့္ … က်မ မလွဘူးလား” ဟန္နရီ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရသည္၊ ဒီေကာင္မေလး ဒီေလာက္ ရဲတင္းလိမ့္မည္ဟု သူမထင္ထားခဲ့။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ကလ်ာ ထိုင္ခုံမွ ထရပ္ကာ ရင္ဖုံးအက်ီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ဟန္နရီ မွင္သက္ေနရာမွ သတိဝင္လာေသာ္လည္း ႏႈတ္က ဘာမွ မေျပာႏိုင္။ သူ႔အတြင္းစိတ္က လြန္ဆြဲေနသည္။ တဘက္က သူ႔ဆီက အမွတ္ဝယ္သလို ျဖစ္ေနတာကို ခံျပင္းေနမိသလို တဘက္ကလဲ ဒီေကာင္မေလး ခြၽတ္ျပတာကို ဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာသံမွ ထြက္မလာ၊ ၾကည့္ရတာ ၾကည့္ခ်င္စိတ္က အႏိုင္ရသည့္ႏွယ္။

ကလ်ာက သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္သည္၊ ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ရင္ကို ဟင္းလင္းဖြင့္လိုက္သည္။ သူမရင္သားေတြက ေခါမျပည္က ဗီးနပ္စ္ေက်ာက္႐ုပ္လို … ႀကီးသည္၊ လုံးသည္၊ ျပည့္သည္ … ဒီေလာက္လွတာ သိပ္ရွားတာပဲ ဟန္နရီသိသည္။ ဗီးနပ္စ္လို … ထ႐ြိဳင္ၿမိဳ႕က ဟယ္လင္လို။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထ႐ြိဳင္စစ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာဟု ဟန္နရီ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟန္နရီ ဆြံ႕အေနသည္ကို ကလ်ာကလဲ သိသည္၊ ဒီဘာသာ ဂုဏ္ထူးမွတ္ရဖို႔ သူမအတြက္ ေသေရး ရွင္ေရးမို႔ ဒီေလာက္ႏွင့္ ရပ္မထားႏိုင္။ ဂုဏ္ထူးေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေအာင္ ခါးက ထမီကိုပါ ေျဖခ်လိုက္သည္။ ဟန္နရီ႕အသက္ရႉသံေတြ ပိုပိုျပင္းလာရသည္။ ကလ်ာ့မွာ အတြင္းခံလုံး၀ မပါ။ ႐ုံးခန္းက အလုံျဖစ္သည့္အျပင္ မနက္ပိုင္းေစာေနေသးသည့္အတြက္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလဲ သိပ္မရွိလို႔ ဟန္နရီ အသက္ရႉေခ်ာင္ရသည္။ ဒီေကာင္မေလး အတြင္းခံမပါပဲ ေက်ာင္းကိုလာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ဆီမလာခင္ကမွ ခြၽတ္လာခဲ့တာလားဟု ေလွ်ာက္ေတြးေနမိေသးသည္။

ေဘာ္လီကိုပါ ခြၽတ္၍ စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ခါးေထာက္၊ ဒူးေကြး၍ သူမေကာက္ေၾကာင္းေတြ ေပၚလြင္သည္ထက္ ပိုမိုေပၚလြင္ေအာင္ ကိုယ္ဟန္ျပေနသည္။ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းျဖစ္ေနေသာ ကလ်ာ့ကိုယ္ထည္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြသည္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာင့္ အလွပိုေနသည္။ ႐ုံးခန္းတခုလုံး ကလ်ာ့ဆီမွ အေမႊးနံ႔သာနံ႔မ်ား ထုံမႊန္းေနၿပီး ဟန္နရီ၏ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းမွတပါး ဘာသံမွမၾကားရပဲ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ သားေကာင္ကို ညိဳ႕ယူဖမ္းစားတတ္သည့္ နဂါးမယ္ေလးႏွယ္ ကလ်ာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ဟန္နရီ႕ကို ၾကည့္ရင္း ေဘးကို ေစာင္း၊ ေနာက္ … ဟန္နရီ႕ကို ေက်ာေပးၿပီး သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ ျပန္သည္။ ကလ်ာေဝ့ေက်ာဘက္ကလဲ ဟန္နရီ႕အတြက္ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ရသည္။

အျပစ္အနာအဆာမရွိ ေခ်ာမြတ္ေသာ အသားအေရ၊ တ႐ုတ္ေသြးစပ္၍ အသားက ဝင္းဝါေသာ္လည္း တ႐ုတ္မစစ္စစ္ေတြလို မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ မဟုတ္၊ မ်က္လုံးေတြက တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနသည္၊ မြန္/ကရင္ေသြးပါေသာေၾကာင့္ထင့္၊ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ အခ်ိဳးအဆက္က မယ္ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္လို႔ ရေလာက္သည္၊ ေသခ်ာ တိုင္းမၾကည့္ရေသာ္လည္း ၃၃ – ၂၆ – ၃၅ သဲနာရီ ရွိတ္ဟု ဟန္နရီ ခန႔္မွန္းမိသည္။ ေခါမ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ေလးႏွယ္၊ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ လွပသည့္ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္၊ ဟန္နရီ ထိုင္ရာမွ ထ၍ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကို မနည္း ထိန္းထားရသည္။ သူမ်က္စိကိုပင္ သူမယုံႏိုင္၊ အိပ္မက္မ်ား မက္ေနသလား စဥ္းစားေနတုန္း ကလ်ာေဝဆီက အသံထြက္လာသည္။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ … က်မ ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ လုပ္လို႔ ကြာလဖိုင္းရဲ႕လား။” ဟန္နရီ ထိုင္ရာမွ ျဖည္းညႇင္းစြာ ထရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကလ်ာ့အနားကို နမူးနမိုင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ လွသေလာက္ ဉာဏ္မ်ားတဲ့ ဟာမေလး။ သူစိတ္ထဲကေန မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္မိသည္။ ေနဦး … မ်က္ႏွာက တမ်ိဳးျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ေသာ ကလ်ာ့အလွကို ဖ်က္ေနတာ ဘာလဲ ဟန္နရီ သတိထားမိသြားသည္။

ႏႈတ္ခမ္းထက္က ထီမထင္သည့္ အၿပဳံးစ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ ဟန္နရီ႕ဆီက အမွတ္ဝယ္လို႔ရတယ္ဟု ေသြးနားထင္ေရာက္ေနသည့္ အၿပဳံးစ။ ဒီဟာမေလးကို ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္း သိသြားေအာင္ မာန္ခ်ေပးမွ ျဖစ္မည္ဟု သူေတးထားလိုက္သည္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ မာန္မာနကင္းစင္တတ္မွန္း ဟန္နရီ သိသည္ေလ။ ဟန္နရီ ကလ်ာေဝ့အနားသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာေပးကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ဟန္နရီ႕စိတ္ထဲ အမွတ္မထားႏိုင္၊ သူ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ မႏွစ္က ဘိလပ္က သူ႔ခ်စ္သူ လက္ထပ္သြားကတည္းက မိန္းမအထိအေတြ႕ကို သူမရခဲ့။ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္ ခြဲေဝတတ္သည့္ ဆင္ျခင္တုံတရားေတြ၊ အရွက္အေၾကာက္တရားေတြ ေနထိႏွင္းလို ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၿပီ။ ကလ်ာ့ကို ခ်စ္ႏွစ္သက္သည္၊ မုန္းတီးစက္ဆုပ္သည္တို႔ထက္ သူ႔ရမၼက္မီးကို ေလာင္စာထည့္ေပးဖို႔ ဟန္နရီ႕အတြက္ ပိုအေရးႀကီးေနသည္။ အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါမလာဘူး ဟန္နရီ။

အထူးသျဖင့္ ေခါမ႐ုပ္လို လွတဲ့ ကိုယ္ခႏၵာကို ကိုက္ဖဲ့ဖို႔ အခြင့္အေရးမ်ိဳးဟာ ႏွစ္ခါ မလာဘူး။ ႏွစ္ခါမလာေသာ အခြင့္အေရးမို႔ ကလ်ာ့လည္တိုင္ကို သူ႔လက္ေတြ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္၊ ထိုမွ ေဖာ့ဖေယာင္းလို ျဖဴေဖြး ေခ်ာမြတ္ေနေသာ ပခုံးသားမ်ား၊ ထိုမွ ေအာက္ဘက္ဆီသို႔။ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ထင္သည္၊ ကလ်ာ သူမ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္ သပ္လိုက္သည္ကို ဟန္နရီ ျမင္လိုက္သည္။ ဟန္နရီ႕ျဖစ္အင္က မိန္းမ မျမင္ဖူးသည့္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလးႏွယ္မို႔ ကလ်ာေက်နပ္ၿပဳံး ၿပဳံးမိသည္၊ သူမ အားထုတ္မႈ ေအာင္ျမင္ၿပီ။ ကလ်ာ့ဖို႔ လိင္ကိစၥဆိုသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္လွ။ နန႔္ယန္း အထက္တန္းေက်ာင္းက သာသနာျပဳ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းေတြႏွင့္စာလွ်င္ စည္းကမ္း သိပ္မတင္းၾကပ္လွဟု ဆိုရမည္။ ၇ တန္းေအာင္ကတည္းက ကလ်ာ ရည္းစား ထည္လဲ ထားခဲ့ၿပီး သူမ၏ ရည္းစားမ်ားကလဲ အခြင့္အေရးကို ႏွစ္ခါလာမည္ဟု ထင္မွတ္သူ တေယာက္မွ် မပါခဲ့ဘူးေလ။

အေတြ႕အႀကဳံ ရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကလ်ာေဝသည္ ေယာက္်ားသူက ျပဳသမွ် ႏုမည့္ အပ်ိဳဖ်န္းကေလး မဟုတ္ေတာ့၊ ပါေမာကၡ ဟန္နရီလိုလူကိုပင္ ညိဳ႕ယူဖမ္းစားႏိုင္သည့္ အေျခေရာက္ေနၿပီဟု မိမိကိုယ္ထင္မွားမိသည္။ ဟန္နရီက ဒါေတြကို မျမင္ေတာ့၊ ဂ႐ုမထားေတာ့။ သူ႔လက္မ်ားက ရင္ၫြန႔္မွသည္ ကလ်ာ့ရင္သား လုံးလုံးေလးေတြကို အုပ္ကိုင္ထားၿပီ။ ဒီေလာက္ ေႂကြ႐ုပ္ကေလးလို၊ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ကေလးလို လွတာမ်ိဳး သူ႔တသက္ မရႏိုင္ဟု ဟန္နရီ မူလက ထင္မွတ္ထားသည္မွာ ပါစင္ေအာင္ လြဲေတာ့သည္မို႔ ရသည့္အခြင့္အေရးကိုပဲ လက္ထဲမွ မခ်ႏိုင္။ သူ႔လက္မ်ားက သူမ ဝမ္းဗိုက္၊ ထိုမွ အေဝ့အဝိုက္၊ အေကာက္အေကြ႕တို႔ျဖင့္ တင့္တယ္သည့္ ခါး၊ တင္ပါးတို႔ကို အသာပြတ္သပ္ေနသည္။ “ခိခိ ၾကည့္လွခ်ည္လား ဆရာရဲ႕ … ” ညဳတုတု စကားသံကို ဟန္နရီ မၾကား၊ နားမစိုက္အား။ ေက်ာင္းသူမေလး၏ ေရွ႕တြင္ သူဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။

သူ႔မ်က္ဝန္းႏွင့္ တတန္းထဲတြင္ ခ်က္ကေလး၊ ဗိုက္က အဆီပိုမရွိတာေၾကာင့္ ခ်က္ကေလးလဲ လွေနတာပဲ။ သူ႔လက္က ကလ်ာ့ တင္သားေတြ ေပၚမွာ။ ဟန္နရီ႕အၾကည့္ေတြက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ ေအာက္ကို ဆင္းသြားၿပီး ကလ်ာ့ ပူစီေလးဆီမွာ။ အေမႊးေတြက မၾကာမၾကာ ရိတ္ေပးပုံေပၚသည္၊ သိပ္ၿပီး မမ်ားလွ။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိသည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ေခါင္းကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလးတခုက ေနာက္မွ ဖိတြန္းသည္ကို ဟန္နရီ သိလိုက္သည္။ အရမ္းအားထည့္ ဆြဲစရာမလိုပဲ ကလ်ာ့ ပူစီေလးဆီကို သူ အလိုက္သင့္ေလး ငိုက္က်လာသည္။ သူမ လိုခ်င္တာ ရဖို႔ အေတာ္ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ပူစီႏွင့္ ေယာက္်ား၊ ေယာက္်ားႏွင့္ ပူစီ … ပူစီျမင္လွ်င္ ဘယ္ေယာက္်ားမွ မူမေနႏိုင္ဆိုတာ ကလ်ာသိသည္။ ဆီးခုံေလးေပၚကို အနမ္းေတြ ေႁခြခ်ေနေသာ သူ႔ကို အတင္းေအာက္သို႔ ကလ်ာ တြန္းပို႔လိုက္သည္။ သူ႔လွ်ာရဲ႕အထိအေတြကေၾကာင့္ ကလ်ာ့ အေၾကာအျခင္ေတြ သိမ့္ကနဲ၊ ၿငိမ့္ကနဲ။ သူ႔လွ်ာေလးနဲ႔ အစုန္အဆန္ တို႔ထိ ကစားေပးေတာ့ သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ကလ်ာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲပစ္လိုက္သည္။

ကလ်ာ့မွာ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ရွိတာ မွန္ေသာ္လည္း သူမ အေတြ႕အႀကဳံေတြက ဟန္နရီ႕လို ပူစီကို မစားခ်င္ၾက၊ စားသည့္တိုင္ ဟန္နရီ႕လို မကြၽမ္းက်င္။ ဒါေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကလ်ာ့အသိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ရသည္။ ကလ်ာ့ အစိကေလးကို လွ်ာျဖင့္ ဟန္နရီ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ မသိ၊ သူ႔လွ်ာစြမ္းေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကလ်ာ ခရီးေတြ အေဝးႀကီး ေရာက္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ ကလ်ာႏႈတ္မွ ညည္းသံေတြ ထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာမီပင္ ဟန္နရီ႕ေခါင္းကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ကာ ပူစီႏွင့္ ဖိပြတ္ရင္း ကလ်ာ ခရီးဆုံးကို ေရာက္သြားသည္။ ဒူးေတြအကုန္ ေပ်ာ့ေခြၿပီး မတ္တပ္ပင္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့။ ကလ်ာ့ တသက္တာတြင္ အျမန္ဆုံး ၿပီးျခင္းပင္။ … ဆရာ့ကို သိပ္အထင္ေသးလို႔ မရပါလား ဆရာရယ္။

ဆက္ရပ္မေနႏိုင္ေတာ့သည္မို႔ ၾကမ္းေပၚ ကလ်ာဒူးေထာက္က်သြားသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေနေရာင္ … ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနၿပီ။ ႐ုံးခန္းပတ္လည္မွာ လူသံေတြႏွင့္ တကၠသိုလ္က အသက္ဝင္ေနၿပီ။ ေစာေစာက အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္ကို သတိရလိုက္မိေတာ့ ကလ်ာေ၀ ကပ်ာကယာထၿပီး အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္သည္။ ကလ်ာ အသက္ရႉမမွန္၊ ပါးအို႔ေလးေတြ နီေနဆဲ။ ဟန္နရီက အဝတ္ဝတ္ၿပီးသည္အထိ အရသာခံ ၾကည့္ေနၿပီးမွ … “သြားေတာ့ မလို႔လား” “… အင္း” “အဂၤါေန႔ေနာ္” “ဘာအတြက္လဲ” “ေမာ္ဒယ္လ္ ထိုင္ရမယ္ေလ၊ နင္ထပ္လုပ္ရမဲ့ အဆိုင္းမန႔္ေလ။” “ဒါေပမဲ့ … ဒါေပမဲ့ အခု … ဟို … ” “အဆိုင္းမန႔္ ထပ္မလုပ္ပဲနဲ႔ေတာ့ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” “က်မ အဂၤါေန႔ အတန္းတက္ရ … ” “ဒါဆိုလဲ နင့္ မဂၤလာေဆာင္က် ငါ အရက္လာေသာက္တာေပါ့” ကလ်ာ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ ခုေတာ့ ရိပ္စားမိစ ျပဳၿပီ။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ ဘိုစုတ္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတးလိုက္ၿပီး အသာၿပဳံးကာ … “ဆရာ့ စတူဒီယိုကိုလား ဆရာ” “အင္း … မနက္ ၈ နာရီ ေရာက္ေအာင္လာ။

ညေန ၅ နာရီအထိ” “…” ဝက္ျဖစ္ေတာ့မွ မစင္ေၾကာက္ေနလို႔ မရတာပဲဟု ကလ်ာေတြးၿပီး ဟန္နရီ႕႐ုံးခန္းမွ အေျပးတပိုင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။ ကလ်ာ ဆရာ့ကို ေဒါသ မထြက္ရဲပါ၊ သမိုင္း ဂုဏ္ထူးမရလွ်င္ ကလ်ာ့ဘ၀ ေရစုန္ေမ်ာၿပီ။ သမိုင္း ဂုဏ္ထူးက ဆရာ့လက္ထဲမွာ။ တမနက္ပိုင္းေလးႏွင့္ သမိုင္းဂုဏ္ထူးရေအာင္ ဆရာ့ကို ႀကိဳးဆြဲႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကလ်ာ ထင္မိေသာ္လည္း ထင္သလို ျဖစ္မလာ၊ ဆရာ သိပ္လည္သည္။ ေအာင္စာရင္း မထြက္မခ်င္း ကလ်ာက ဆရာ့လက္ခုပ္ထဲက ေရ။ အဂၤါေန႔ မနက္ ဆရာ့ စတူဒီယိုသို႔ ကလ်ာ စက္ဘီးစီးလာခဲ့သည္။ လူေတြ သတိထားမိမွာ စိုးသျဖင့္ ဟိုေန႔ကလိုေတာ့ အလွျပင္မလာ၊ သာမာန္ အက်ီ၊ ထမီႏွင့္ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ေခ်ာင္းခြဲၿပီး က်စ္႐ုံသာ။ စတူဒီယိုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး လူေတြေရာက္ေနပါလား။ ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကို ထြက္ႀကိဳသည္။ “လူေတြမ်ားလွခ်ည္လား ဆရာ … မဆြဲျဖစ္ေတာ့ဘူးလား။” “ဆြဲမယ္ေလ၊ ဆရာေရာ … ေက်ာင္းသားေတြပါ နင့္ကို ဆြဲမွာ။” “ဆရာ့ တေယာက္ထည္းကို ထိုင္ေပးရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။”

“လူမ်ားမ်ားဆြဲေတာ့ ထိုင္ရတာ ပိုတန္တာေပါ့၊ ကမ္းမ္ … ” ဆရာ့အိပ္ခန္းထဲကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားေတာ့ ကလ်ာလိုက္ဝင္သြားသည္။ “ေရာ့ … ဒီဝတ္စုံလဲ” ဟန္နရီက ခ်ည္လုံခ်ည္ပါးပါးတထည္ ကမ္းေပးသည္။ ပါးတာကမွ ပါးပါးေလး၊ ေနေရာင္ထဲ မရပ္ပဲပင္ အထဲကို ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ေနရသည္။ “အက်ီေကာ ဆရာ … ” “အက်ီမပါဘူး၊ အေပၚထိ ဝတ္လိုက္ … ဗြီးလစ္ဂ္် ဂဲလ္ေတြလို” ဒီပါးပါးေလးကို ရင္လ်ားလို႔ကေတာ့ အထဲကဟာေတြ အတစ္လိုက္ ထြက္ေနမွာ။ ဆရာ ဒါ တမင္ ပညာျပတာ။ ကလ်ာ့မ်က္ခုံးေတြက်ဳံ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေထာ္တက္လာသည္။ “ျမန္ျမန္လုပ္ေလ … ” “ဆရာ … အရမ္းပါးတယ္၊ မျဖစ္ဖူး ….. ” ဟန္နရီ ကလ်ာ့ကို တခ်က္ စိုက္ၾကည့္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တံခါးဝကို ၾကည့္ျပန္သည္။ ဆရာ ဘာဆိုလိုသည္ကို ကလ်ာသိသည္။

မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ျပန္၊ ျပန္လို႔ေတာ့ မျဖစ္၊ ဒီထိ ေရာက္လာၿပီးမွ ဆက္လုပ္ဖို႔သာ ရွိသည္။ ဟစ္စထရီ ဂုဏ္ထူးရဖို႔က ကလ်ာ့အတြက္ ေသေရးရွင္ေရး၊ ဆရာ သိပ္ညစ္စုတ္သည္။ ဆရာအျပင္ထြက္ေပးေတာ့ မလဲခ်င္ လဲခ်င္ႏွင့္ ကလ်ာ ခ်ည္ထမီကို ရင္လ်ားလိုက္ရသည္။ ကလ်ာ စတူဒီယိုထဲ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၈ ေယာက္ ႏွင့္ ဟန္နရီ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ေရွ႕မွာ ကင္းဗတ္စ္ခုံႏွင့္ သူတို႔ လက္ထဲမွာက မီးေသြးေတြ၊ ခဲတံေတြ၊ စုတ္တံေတြႏွင့္။ မိန္းကေလးက ပိုမ်ားသည္၊ ေယာက္်ားေလးက ၂ ေယာက္သာပါသည္။ သူတို႔အားလုံး ကလ်ာ့ကို မျမင္ဖူးသလို စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ “သိပ္ေတာ့လဲ စိတ္မလႈပ္ရွားပါနဲ႔ ကလ်ာ။ သူတို႔အားလုံး ႏုဒ္ပုံေတာင္ ဆြဲဖူးၾကၿပီးသားပါ။ ဟိုနားမွာ ထိုင္” အတန္းေရွ႕က စင္ကေလးေပၚမွာ ကလ်ာ ဒူးတုတ္ထိုင္ရသည္။ ဟန္နရီက သူလိုခ်င္ေသာပုံကို ကလ်ာ့ကို ျပေပးသည္။

ဒူးတုတ္ထိုင္ၿပီး ခါးေကာ့ကာ တင္ေတြ၊ ရင္ေတြ အကုန္ေပၚေစတဲ့ ပုံစံ။ စိတ္တိုင္းက်ၿပီဆိုေတာ့မွ ဟန္နရီက ေဘးမွာ အသင့္ရွိေသာ ေရပုံးငယ္ျဖင့္ ကလ်ာ့ကို ပက္လိုက္သည္။ ထမီက ပါးသည့္အျပင္ ေရစိုၿပီး အသားမွာ ကပ္ေနလို႔ ကလ်ာ့ တကိုယ္လုံး ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြက အဝတ္မပါသည္ႏွင့္ မျခားေတာ့။ ဟန္နရီက ရင္ၫြန႔္နားက ကလ်ာ့ ထမီကို ေျဖခ်လိုက္ၿပီး ေအာက္ေလွ်ာမက်ေစရန္ ကလ်ာ့ လက္တဘက္ႏွင့္ ထိန္းထားခိုင္းသည္။ ကလ်ာ့ ေနာက္လက္တဘက္က သူမ ဒူးေပၚမွာ။ ေက်ာင္းသူေတြက ကလ်ာ့ပုံကို စၿပီး ေရးျခစ္ေနၾကေသာ္လည္း ႏုဒ္ပုံဆြဲဖူးသည္ဆိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္ၿပီး ပန္းခ်ီတခါမွ မဆြဲဖူးသူမ်ားလို ရပ္ေနၾကေလသည္။ ကလ်ာရွက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔လိုက္ေတာ့ … “ဆရာ … ေမာ္ဒယ္လ္က လႈပ္တယ္ရွင့္၊ ၿငိမ္ခိုင္းပါ” … ဟု ေက်ာင္းသူတေယာက္က လွမ္းတိုင္တာနဲ႔ ေခါင္းကို အရင္အတိုင္း ေမာ့ထားေပးရျပန္သည္။ ကလ်ာ့ ပါးမို႔မို႔ေလးေတြမွာ ရွက္ေသြးႏွင့္ ခ်င္းခ်င္းနီေနေတာ့သည္။

ဒါကလဲ အစပိုင္းမို႔သာ ျဖစ္သည္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္လဲ သူ႔တို႔ စုတ္တံ၊ ခံတံေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသလို ဟန္နရီကလဲ တေယာက္ခ်င္း၏ ပုံေတြကို လိုက္ၾကည့္ကာ လိုတာေတြ ျဖည့္ဆည္း သင္ၾကားေပးၿပီး ပန္းခ်ီဆရာစစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကလ်ာလဲ အရင္လို ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ ေနတတ္သြားသည္။ နာရီဝက္တခါ ကလ်ာ့ကို အေညာင္းေပးဆန႔္သည္၊ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေရေျခာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးေတြ ရန္ျပန္ပက္၊ အဝတ္အစားေလးေတြ ျပန္ျပင္ႏွင့္ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာေလး နီရျပန္သည္။ ဒါေပမဲ့ စစခ်င္းတေခါက္ကေလာက္ မဆိုးေတာ့၊ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ကလဲ ေခၚေတာ တသိန္းအားႏွင့္ မၾကည့္ေတာ့တာလဲ ပါမည္။ ေနာက္ဆုံးတေခါက္ထိုင္ၿပီး အတန္းျဖဳတ္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ ထိုးလုၿပီ။ ဆရာက တိုက္ေဘးက ဆိုင္ကေန ေၾကးအိုးႏွင့္ အသားကင္ေတြ ထြက္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ကလ်ာ အဝတ္လဲႏွင့္ေနၿပီ။ “ျပန္ဝတ္မေနနဲ႔၊ ခဏေန ထပ္ထိုင္ရဦးမွာ” “ဟာ … ဆရာကလဲ” “ငါးနာရီအထိေလ၊ တမိနစ္မွ မေလွ်ာ့ဘူး။

မလုပ္ႏိုင္ရင္လဲ … ” ႏႈတ္ခမ္းကိုစူကာ ကလ်ာ အဝတ္ေတြ ျပန္ခြၽတ္ရသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြႏွင့္ ဟန္နရီ ပတ္သက္ေလ့ မရွိ။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာေဝက ထူးျခားသည္၊ အျခား ေမာ္ဒယ္လ္ေတြလို မဟုတ္။ သူ႔ဆီက အမွတ္ဝယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ မာနခဲ ေက်ာင္းသူ၊ သူ႔ဘာသာကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ထားသည့္ ေက်ာင္းသူမို႔ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ပညာေပးဖို႔ လိုသည္။ ဓာတ္ျပားကို သံပတ္ေပးဖြင့္ၿပီး ကလ်ာ့အနား ေလွ်ာက္လာသည္။ ဆရာ့ကို စိတ္ေတြ တိုေနေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္က စိတ္ဆိုးျပလို႔ မရသည့္ အခ်ိန္မွန္း ကလ်ာနားလည္သည္မို႔ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ ဆရာ့ကို ၿပဳံးျပလိုက္ရသည္။ အဝတ္မပါသည့္ ကလ်ာ့ကို ျမင္ေနရသည္မို႔ ဆရာ့ ေဘာင္းဘီက ေပါင္ၿခံမွာ ဖုေဖာင္းေနသည္။

ကလ်ာ ဆရာ့ကို ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ အိပ္ခန္းထဲက စာၾကည့္စားပြဲမွာ ကလ်ာ့ကို တင္ၿပီး ဆရာ အနမ္းေတြ ေႁခြသည္။ ထုံးစံအတိုင္း အနမ္းေတြက မ်က္ႏွာ၊ လည္တိုင္၊ ရင္ၫြန႔္ စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ဆင္းလာသည္။ ကလ်ာ့ ပူစီကို လွ်က္ေပးသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဆရာ ဟန္နရီ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကလ်ာ့ မ်က္ႏွာေလးမွာ မာန္မာနေတြ မရွိေတာ့၊ သူမ၏ မာနေတြ၊ ေဒါသေတြအကုန္လုံး ဟန္နရီ၏ လွ်ာဖ်ားမွာ ကပ္ပါသြားခဲ့ၿပီ။ ကလ်ာသိတာ တခုတည္း ရွိေတာ့သည္၊ ကာမပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔။ မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ ၾကာမည္၊ ကလ်ာ ပန္းတိုင္ေရာက္လုနီးနီး။ ညည္းသံေတြ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္ေနတုန္းမွာ ဆရာ မတ္တပ္ထရပ္သည္။ “ဟင့္ … ဆရာ၊ ဘာလို႔ ရပ္လိုက္တာတုန္း။” ဆရာက ဘာမွ် မေျပာ။ ကလ်ာ့ကို စာၾကည့္စားပြဲေပၚကေန ဆြဲထူသည္။ ကလ်ာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ထရပ္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ပခုံးကေန ေအာက္ကို ဖိတြန္းသည္။ ေနရာလဲခ်င္တာမွန္း ကလ်ာသေဘာေပါက္လိုက္သျဖင့္ ဆရာ့ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။

ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေသြးတိုးစမ္းခ်င္ေသးသည္မို႔ … “ဗိုက္ဆာၿပီ ဆရာရယ့္” “အလကားေတာ့ စားလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ မကလ်ာေ၀ အလုပ္လုပ္ရမယ္ေလ။” အတင္းႀကိဳးစားၿပဳံးေနရေသာ ကလ်ာ ဆရာ့ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ေပး၍ သူ႔အလို လိုက္ရျပန္သည္။ ကလ်ာ မႈတ္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကိုယ္လုံးအလွကို မ်က္စိအရသာခံ ၾကည့္ေနသည္။ ဟန္နရီ စိတ္တိုင္းက်မွ သူမ လိုခ်င္ေသာ ဂုဏ္ထူးရမည္ျဖစ္၍ အစြမ္းကုန္ သည္းခံေနရသည္။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုလဲ ကလ်ာ အခါခါ သုံးခဲ့ဖူးၿပီျဖစ္၍ သိပ္ေတာ့ နာစရာ မရွိပါေခ်။ ကလ်ာသည္ အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ပင္ ပုေလြမႈတ္ ကြၽမ္းက်င္သူကေလး ျဖစ္သည္။ ယခင္ကတည္းက သူမ လိုခ်င္တာရွိလွ်င္ ပုေလြႏွင့္ လဲပစ္ေနက်ျဖစ္သျဖင့္ အထူး ကြၽမ္းက်င္ေနသည္။

ယခု ကလ်ာ့လက္ထဲက ၆ လက္မေက်ာ္ ၇ လက္မနီးနီး အေခ်ာင္းႀကီးက ေႏြးေထြးၿပီး ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြႏွင့္ ဆရာ့ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရမၼက္ေဇာေတြႏွင့္ ဆရာက သူမကို ငုံ႔ၾကည့္ေနပါသည္။ ဆရာ့ကို စခ်င္လာတာနဲ႔ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးေအာက္ဘက္က ေမးသိုင္းႀကိဳးကို လွ်ာျဖင့္ မထိတထိ တို႔ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို ေလနဲ႔ မႈတ္သည္။ ဟန္နရီက ဘာမွ မေျပာ၊ စိုက္သာၾကည့္ေနသည္။ ဆရာ့ကို ျငင္းဆဲရမည္ဟု ေတြးၿပီး တေခ်ာင္းလုံးကို ပါးစပ္ထဲ မထည့္လိုက္ပဲ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ဟိုတို႔ ဒီတို႔ အခ်ိန္ဆြဲလုပ္ေနလိုက္သည္။ အေတာ္ၾကာသြားၿပီး ဆရာမ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္လာဟန္တူမွ တေခ်ာင္းလုံးကို ပါးစပ္ထဲထည့္၊ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ တင္းတင္းဖိကာ ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာ့ သက္ျပင္းခ်သံက ဓာတ္စက္သံၾကားမွ ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ခပ္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚလွ်က္ရွိသည္။

တကယ္တမ္းေတာ့ ေက်ာင္းသူႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ကာ အမွတ္မေရာင္းသင့္မွန္း ဟန္နရီ သိသည္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုကာမွ ဒီမာနခဲေလးက အေၾကာမာလြန္းသည္၊ ေနာက္ၿပီး အေၾကာမာသေလာက္ လွလြန္းေနသည္။ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုကာမွ လုပ္ေနရတာ ပိုဇိမ္ေတြ႕သလိုပဲ။ ကလ်ာကလဲ တျဖည္းျဖည္းပိုၿပီး စိတ္ပါလာဟန္တူသည္။ သြားရည္ႏွင့္ လရည္မ်ား ႐ႊဲေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးကို ပါးစပ္အတြင္း အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္လုပ္သလို လက္ကလဲ ဆရာဥေတြကို အသာညႇစ္ကိုင္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲ အေခ်ာင္းႀကီးငုံထားလွ်က္က ညည္းသံတိုးတိုးေလး ေပးသည္။ သူမ ညည္းသံၾကားလွ်င္ အရသာမတက္ေသာ ေယာက္်ား သူမ မေတြ႕ဖူး။ ေမး႐ိုးေတြ ေညာင္းစ ျပဳလာသည္အထိ တျဖည္းျဖည္း ျပဳစုၿပီးမွ ျမန္ျမန္ၿပီးႏိုင္ေအာင္ ကလ်ာ အရွိန္ကို တင္၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုတ္ေပးလိုက္သည့္အခါ ဟန္နရီ ေတာင့္မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ က်စ္ဆံၿမီး ခ်ထားသည့္ တ႐ုတ္မေလး၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ေတာ့သည္။

႐ုတ္တရက္ျဖစ္၍ ကလ်ာပင္ ေယာင္မွား၍ ၿမိဳခ်မိကုန္သည္အထိ၊ ထြက္လာတာေတြကလဲ မ်ားသည္ေလ။ ဟန္နရီ႕မ်က္ႏွာက နီရဲေနသလို ကလ်ာ့ပါးစပ္ႏွင့္ ေမးမ်ားတြင္လဲ သုတ္ရည္မ်ားေပက်ံလွ်က္ရွိသည္။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ သူ႔အတံႀကီးကို တခါျပန္ငုံၿပီး ေျပာင္ေနေအာင္ စုတ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ “ဆရာ … ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္။ က်မ ျပန္ေတာ့မယ္။” ဟန္နရီ ေခါင္းခါ၍ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ စားစရာမ်ားကို လက္ညိဳးထိုးကာ … “စား … ၿပီးရင္ ေန႔ခင္း တခါ ထပ္ထိုင္ရဦးမွာ။” မ်က္ႏွာသစ္၊ ပါးစပ္ေဆး၊ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ဆရာဝယ္လာေသာ စားစရာမ်ားကို ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ ထိုင္စားေနတာကို ဆရာ စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း သတိထားမိေတာ့ ကလ်ာ မေနတတ္ေတာ့။ ေယာက်ာ္းေလးေတြေရွ႕မွာ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနတာ ကလ်ာ့အတြက္ မဆန္းေတာ့ေသာ္လည္း ဟန္နရီကေတာ့ နည္းနည္း ထူးသည္။ ေခ်ာေမာ ခန႔္ညားသည့္ သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရလို ျဖစ္ေနရတာကို ကလ်ာ ရင္ခုန္ေနမိသည္။ ေစာေစာက ခရီးဆုံး မေရာက္ခဲ့သည့္ သူမ စိတ္႐ိုင္းေတြကလဲ တခ်က္တခ်က္ ေဖာက္လာေသးသည္။

“ဆရာ … မစားဘူးလား” ေျပာရင္း အသားကင္တဖတ္ကို တူႏွင့္ညႇပ္ကာ ဆရာ့ကို ခြံ႕လိုက္သည္။ ဟန္နရီက ေဘးမွာလာထိုင္ကာ ကလ်ာႏွင့္ ေန႔လည္စာ တူတူစားသည္။ မသိလွ်င္ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္နံွေတြ က်ေနတာပဲ။ ကလ်ာ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ရွက္သြားမိသည္။ ဟန္နရီ႕ကို ကလ်ာ ခ်စ္မိသြားတာလား၊ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္းဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ဆန္ေပးမွ ဆီရဆိုသလို ကိုယ္လိုတာႏွင့္ ကိုယ့္မွာရွိတာကို အလဲအထပ္ လုပ္ၾကတာပဲဟာ။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာ ေပ်ာ္ေနပါသည္။ ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ စားလိုက္ၾကတာ ေၾကးအိုးေတြ၊ အကင္ေတြ အကုန္ေျပာင္သြားသည္၊ ဓာတ္စက္လဲ သံပတ္ကုန္၍ ရပ္သြားၿပီ။ ဟန္နရီက သူ႔ေဘာင္းဘီသူျပန္ဝတ္ေတာ့ ကလ်ာက ေစာေစာက သူမေမာ္ဒယ္ထိုင္တုန္းက ဝတ္ခဲ့သည့္ ခ်ည္ထမီေလးဆီ လက္လွမ္းသည္။ “ထားလိုက္၊ ကလ်ာ … ဒီတခါက ႏုဒ္ထိုင္ရမွာ” “ဟာ … ဆရာ” “ေက်ာဘက္ပဲပါ။

ေရာ့ … ” ေျပာေျပာဆိုဆို ဟန္နရီက ဗီ႐ိုထဲက တစုံတခုကို ထုတ္ေပးသည္။ ကလ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ တ႐ုတ္သတို႔သမီး ဝတ္စုံက ေခါင္းေဆာင္း။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေတြလဲ ပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္းက ခပ္ရွည္ရွည္ ခါးလည္ေလာက္ ေရာက္မည္ထင္သည္၊ ဇာပါးပါးေလးႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည္။ “ဒါ … ဒါေပမဲ့ က်မက စတူဒီယိုထဲ ဘယ္လို ဝင္ရမွာလဲလို႔၊ ၿပီးေတာ့ … ၿပီးေတာ့ … ” ေစာေစာက ပန္းခ်ီဆြဲသည့္ လူစုကို ကလ်ာ ရွက္ပါသည္။ သူတို႔က သူမကို ဘယ္သူမွန္း သိသည္ေလ။ ” … က်မ ရွက္တယ္။” “နင္ ထိုင္ေနၿပီးမွ သူတို႔ ဝင္လာၾကမွာပါ။ နင့္ကို သူတို႔ မသိၾကပါဘူး။ ဓာတ္ပုံ ကလပ္စ္က ေစာေစာက ပန္းခ်ီကလပ္စ္ထဲက လူမပါပါဘူး။” “ဘြိဳင္းေတြလား၊ ဂဲလ္ေတြလား ဆရာ” “တူး ေမးလ္ စတူးဒန႔္” ေယာက္်ားႏွင့္ မစိမ္းဘူးဆိုေသာ္လည္း ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္က သူမ ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို ဓာတ္ပုံဝိုင္း႐ိုက္မည္ကိုေတာ့ ရွက္မိပါသည္။

“ႏုဒ္မလုပ္လို႔ မရဘူးလား ဆရာရယ္” ဟန္နရီက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ကလ်ာ့ကို စတူဒီယိုထဲ ဦးေဆာင္ ေခၚသြားသည္။ စတူဒီယိုက မီးေတြ မွိတ္ထားလို႔ ေမွာင္ေနသည္။ ကလ်ာထိုင္ဖို႔ ေနရာျပင္ေပးၿပီး တင္ပါးလႊဲထိုင္လိုက္ေတာ့ ကလ်ာ့ လည္တိုင္ကို ဟန္နရီ နမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးက ကလ်ာ့ အူေတြ အသည္းေတြကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္သလိုပါပဲ။ မီးဆလိုက္မ်ားႏွင့္ လိုအပ္ေသာ အလင္းေရာင္ရေအာင္ စိတ္ႀကိဳက္ျပင္ဆင္ၿပီး စတူဒီယိုတံခါးကို ဖြင့္သံၾကားရသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္လာမယ္မွန္း မသိသျဖင့္ ကလ်ာ ေနာက္ကိုေတာ့ လွည့္မၾကည့္ရဲပါ။ ကလ်ာ့အထင္မွန္သည္၊ ေစာင့္ေနၾကပုံရေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္လာၾကသည္။ လက္ေခါက္မႈတ္သံ ၾကားရသည္။ ဟန္နရီက ဟန႔္သံလဲ ၾကားရသည္။ “မင္းတို႔ ဒီစည္းကို မေက်ာ္နဲ႔” အကြာအေဝးတခုကေန ေဖ်ာက္ကနဲ ေဖ်ာက္ကနဲ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္သံ ႀကိဳးတိုးက်ဲတဲ ၾကားရသည္။

ေက်ာင္းသားတေယာက္က အခ်က္တိုင္း မီးလုံးလဲရသည့္ ကင္မရာႏွင့္ ျဖစ္ပုံရသည္။ သူ႐ိုက္သည့္အသံက တခ်က္ႏွင့္ တခ်က္ မိနစ္အနည္းငယ္ ေဝးသည္။ ေနာက္ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေတာ့ ပိုၿပီး ေခတ္မီသည့္ ကင္မရာမို႔ထင္သည္၊ ႐ိုက္ခ်က္ အနည္းငယ္ပိုစိတ္သည္။ ၁၅ မိနစ္မွ်ၾကာေတာ့ ဟန္နရီက သူတို႔ကို ဓာတ္ပုံသြားေဆးေတာ့ဟု စတူဒီယိုႏွင့္ တြဲထားသည့္ အေမွာင္ခန္းထဲ ပို႔လိုက္သည္။ မီးေတြ မပိတ္ေသးပဲ စတူဒီယိုထဲကို ဟန္နရီ ျပန္ဝင္လာကာ … “မကလ်ာေ၀ ဒီဘက္ျပန္လွည့္လို႔ ရပါၿပီ” ကလ်ာ ေခါင္းေဆာင္းကို ခြၽတ္ၿပီး ဒီဘက္ လွည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေက်ာင္းသားေတြ မရွိေတာ့၊ ဟန္နရီ တေယာက္ထဲ။ လက္ထဲမွာလဲ ကင္မရာ တလုံးကို ကိုင္ထားသည္၊ ကလ်ာျမင္ဖူးေနသည့္ ကင္မရာမ်ားႏွင့္ မတူ၊ လက္ႏွင့္ လွည့္ရသည့္ လက္ကိုင္တခုပါသည္။ ဟန္နရီက ထိုလက္ကိုင္ေလးကို လွည့္သည့္အခါ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ အသံေတြ ထြက္လာသည္။ “ဆရာ … အဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ လက္ထဲက ဘာႀကီးလဲ” ကလ်ာေဝ့ကို ႐ုံးခန္းမွာ အေသးစိတ္ ျမင္ရကတည္းကပင္ ဒီလို ေတြ႕ရခဲသည့္ ကိုယ္ခႏၵာမ်ိဳးကို မွတ္တမ္းယူထားဖို႔ ဟန္နရီ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၿပီးသား။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဟန္နရီ မွာယူထားသည့္ ဒီကင္မရာေလး အရင္လက ဘိလပ္ သေင္ၻာႏွင့္ ပါလာသည္။ ဒီကင္မရာက ႐ုပ္ေသေရာ၊ ႐ုပ္ရွင္ပါ ႐ိုက္လို႔ရသည္၊ အေပ်ာ္တမ္းသမားေတြ အသုံးျပဳသည့္ ကင္မရာျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ပစၥည္းက ပုံထြက္လဲ ေကာင္းသလို ေဈးလဲ ႀကီးသည္။ အခုေတာ့ ေပးရသည့္ တန္ဖိုးက တန္သြားခဲ့ၿပီ။ “ဓာတ္ရွင္႐ိုက္ေနတာေလ၊ ကလ်ာက လွလြန္းလို႔ ျပန္ၾကည့္လို႔ရေအာင္လို႔” ဟန္နရီတေယာက္ထဲေရွ႕မွာမို႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ရပ္ေနသည့္ ကလ်ာ ဒူးေတြေကြး၊ ေပါင္ေတြ ေစ့ကာ၊ လက္ေတြက ရင္သားေတြေပၚ ေရာက္ကုန္သည္။ ကာစရာ သုံးခုကို လက္ႏွစ္ဘက္တည္းႏွင့္ ကာရသျဖင့္ အကုန္ေတာ့ လုံေအာင္ မကာႏိုင္။ “ဆရာ … ဒါေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ လြန္တယ္ေနာ္။ မ႐ိုက္ပါနဲ႔” ေျပာလို႔မရ၊ ဟန္နရီက တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ လက္ကိုင္ကို လွည့္ၿပီး ႐ိုက္ၿမဲ ႐ိုက္ေနသည္။

ကလ်ာ ေျပးလဲ ထြက္မသြားရဲ၊ ဆရာ စိတ္ဆိုးၿပီး လိုခ်င္သည့္ အမွတ္မရလွ်င္ ေပးဆပ္ထားရသမွ် သဲထဲ ေရသြန္ျဖစ္မည္ေလ။ ေဘးကို ေစာင္းၾကည့္ေသာ္လည္း ဟန္နရီက ေနရာေ႐ႊ႕၍ အမိအရ လိုက္႐ိုက္သျဖင့္ ဘာမွ မထူး။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိရလာၿပီး က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာပါသြားမည္စိုးသျဖင့္ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္ ကာေတာ့ ရင္သားေတြကေပၚ၊ ဘယ္လိုမွ မလုံေအာင္ျဖစ္ေနသည့္ ကလ်ာေဝတေယာက္ က်စ္ဆံၿမီး က်စ္ထားမိေသာ မိမိကိုယ္သာ အျပစ္တင္ေတာ့သည္။ “ကလ်ာ … အဲလိုႀကီး လုပ္မေနနဲ႔ေလ။ ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္တာ လက္ကို ေနာက္ပစ္ထား၊ မ်က္ႏွာေမာ့” “က်မ ရွက္တယ္။” “မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္လဲ … ” အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသာ ကလ်ာေဝတေယာက္ ဟန္နရီ႕ေရွ႕မွာ အရွက္ကုန္ေအာင္ ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ ပုံစံမ်ိဳးစုံ ကိုယ္ဟန္ျပေနရေလသည္။ အရွိန္ရလာေတာ့ ကလ်ာ တမ်ိဳး ရင္ဖိုလာသည္။ ပုရိသအေပါင္း ရင္ဖိုေစမည့္ အေနအထားမ်ိဳးစုံကို မိေမြးတိုင္း၊ ဖေမြးတိုင္း ကိုယ္ဟန္ျပေနရသည္ကို ဖီလင္တမ်ိဳး ခံစားရသျဖင့္ ေစာေစာက စခန္းဆုံးကို မေရာက္ခဲ့သည့္ ပူစီကေလးကပါ စိတ္ပါလက္ပါ ငိုေႂကြးလုလု။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္႐ိုက္ၿပီးမွ ဟန္နရီ ႐ိုက္ကူးေရးကို လက္စသတ္သည္။

သူမီးေတြ ပိတ္ေနတုန္း ကလ်ာ သူ႔အခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားသည္။ မီးေတြပိတ္ၿပီး ဟန္နရီကလဲ အခန္းထဲ လိုက္ဝင္လာသည္။ ေနာက္မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ကလ်ာ ဆရာ့စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ ပက္လက္၊ ဒူးေတြေထာင္၊ ေပါင္ေတြကား၍။ ဟန္နရီက သူမ ေပါင္ၾကားမွာ၊ လွ်ာစြမ္းကို ျပေနသည္။ ထိန္းထားလို႔ မရသည့္ ကလ်ာ့ ေအာ္ညည္းသံေတြကလဲ တခန္းလုံး ညံေနေတာ့သည္။ ဟန္နရီက ဟိုတယ္မွာ ေရခဲမုန႔္မွာစားရသလို ေသခ်ာကို စိမ္ေျပနေျပ လွ်က္တာမို႔ ကလ်ာေဝတေယာက္ ဟင့္ကနဲ ဟင့္ကနဲ ပင့္သက္ရႈိက္ေနရသည္။ တခ်က္တခ်က္ ခပ္သြက္သြက္ကေလးဆိုလွ်င္ေတာ့ ဟီး ဟီး အီး ဟု သံရွည္ဆြဲ ေအာ္ရသည္အထိ။ ခဏေလးအတြင္းတြင္ ကလ်ာ့ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က စားပြဲေစာင္းကို တင္းတင္းဆုတ္၊ ဆီးခုံႀကီးတခုလုံးက ဟန္နရီ႕ပါးစပ္ႏွင့္ တင္းတင္း ဖိကပ္ရင္း ကလ်ာ ခရီးဆုံးေရာက္သြားေတာ့သည္။

ကလ်ာ့ ပင့္သက္ရႈိက္သံေလးမ်ား မဆုံးမီမွာပင္ သူမေပၚ မိုးရပ္ေနသည့္ ဟန္နရီ႕က သူမျမင္ကြင္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ “ဟင့္ ဆရာ … အဟင့္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ” “ကလ်ာ့ကို မာန္ခ်ေပးဖို႔” ကလ်ာ အံ့အားသင့္သြားမိသည္။ ဒီေလာက္အဆင့္ထိ ခရီးေရာက္ရလိမ့္မယ္လို႔ သူမ မထင္ထားမိ။ ပုေလြေလာက္ႏွင့္ ဆရာ့ကို ကိုင္တြယ္ႏိုင္မည္ ထင္မိတာ မွားၿပီထင္သည္။ ျငင္းလို႔လဲ ရမွာမဟုတ္သည့္ အေနအထားမို႔ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ကာ … “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ခ်ေပးပါ။ ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္ ခ် ပါေနာ္” ဟုသာ ေျပာလိုက္ရသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလဲ ကိုယ္တုံးလုံး ကိုယ္ဟန္ျပရတာႏွင့္ ေစာေစာက ဘာဂ်ာအစြမ္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပါေနတာေၾကာင့္လဲ ပါသည္။ ကလ်ာ့ ပူစီေလးက အရည္ေတြ ႐ႊဲေနၿပီး ျဖစ္တာမို႔ ဟန္နရီ႕ အရွည္ႀကီးက ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴပဲ တဝက္ေလာက္ ဝင္သြားသည္။ အသာ ျပန္ထုတ္ၿပီး ထပ္ဖိသြင္းလိုက္ရာ အဆုံးထိ ေလွ်ာကနဲ ဝင္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ညည္းသံ ၿပိဳင္တူ ထြက္လာသည္။

တခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေနတုန္း ဟန္နရီက တ႐ုတ္မေလး၏ ရင္သားလုံးလုံးေလးေတြကို ငုံ႔နမ္းသည္။ ကလ်ာကလဲ ဘိလပ္သား ခ်စ္သူအသစ္၏ ေက်ာျပင္ကို လက္သည္းရာေလးေတြ ေပးေနသည္။ သူ႔ရွပ္အက်ီက ရႈပ္ေနသည္မို႔ ေက်ာေပၚကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး ေၾကာင္မေလးတေကာင္လို သူ႔ေက်ာကို ကလ်ာ စိတ္ႀကိဳက္ ကုတ္ျခစ္လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာကို မကုတ္ေတာ့ပဲ ဟန္နရီ႕တင္ပါးေတြကို လက္ႏွင့္လွမ္းဆုတ္ကာ သူမဘက္ကို ဖိဖိဆြဲေနသည္။ ကလ်ာ့အဖို႔ အရသာေတြက အသစ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ ဘာေတြ လုပ္မိမွန္း သူမကိုယ္တိုင္ပင္ အံ့အားသင့္ရေလာက္ေအာင္ မမွတ္မိေတာ့။ အရင္ အေတြ႕အႀကဳံေတြက ဒီေလာက္ မနက္နဲခဲ့။ ဟန္နရီမွာလဲ ကလ်ာ့ ပူစီ၏ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕က သူထင္ထားတာထက္ ပိုေကာင္းေနသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ ခဏေလးႏွင့္ ထြက္မသြားေအာင္ မနည္းအံႀကိတ္ကာ ထိန္းထားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အႀကံရကာ မၾကာခဏ သူ႔အရွည္ႀကီးကို အျပင္ကို ေရာက္သည္အထိ ဆြဲထုတ္ထုတ္ၿပီး နားသည္။

ၿပီးမွ ျပန္ထည့္ရသည္။ ကလ်ာေဝ၏ တုံ႔ျပန္မႈက နတ္ဘုံအရသာေပပဲ။ ကလ်ာကလဲ ဆရာ့ကို အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ေနရသည့္ အလုပ္သေဘာမွ်သာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ စိတ္ပါလက္ပါပင္ တုံ႔ျပန္ေနမိသည္။ အရသာေတြက တကယ္ကို မႀကဳံစဖူးေတြ ျဖစ္ေနတာမို႔လဲ ပါမည္။ ဆရာ့ အေတြ႕အႀကဳံ အျပဳအစုေတြက သူမ ႀကဳံဖူးတာေတြထက္ ထူးကဲေကာင္းမြန္ေနတာေၾကာင့္လဲ ပါမည္။ ဆရာ့ကို ကလန္ကဆန္ လုပ္လိုတာ၊ မေထမဲ့ျမင္လုပ္ခ်င္တာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ ကိုင္တြယ္ခ်င္တာေတြ ကလ်ာ့မွာ မရွိေတာ့၊ မာန္မာန ကင္းစင္သည့္ ပီဘိ ကေလးေလးပမာ ဆရာ့ လက္ခုပ္ထဲက ေရလို ျဖစ္ေနရတာ၊ ဆရာ့အလိုကို ျဖည့္ေနရတာကို ကလ်ာ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ အခန္းဝမွ အသံၾကားရသလိုလိုမို႔ … “ခဏ၊ ဘာသံလဲ ဆရာ” “ဓာတ္စက္သံပတ္က အသံပါ၊ ကလ်ာ ေမွာက္လိုက္” ေျပာေျပာဆိုဆို ဟန္နရီက သူ႔အရွည္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ ကလ်ာ့ကို စားပြဲေပၚ ေမွာက္လိုက္သည္။

ေအးျမေသာ ေလ၏ အေတြ႕ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားသည့္ ကလ်ာ့ ပူစီထံသို႔ ဟန္နရီ၏ ပူပူေႏြးေႏြး အရွည္ႀကီးက တိုးဝင္လာျပန္သည္။ ကလ်ာ့ ႏို႔လုံးလုံးေလးေတြကို ဟန္နရီ လွမ္းဆုတ္ကိုင္သည္။ အဆုံးသတ္ကို ေရာက္သြားမွာကို ဟန္နရီ ႏွေမ်ာေနေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးသား အဆုံးသတ္ကို တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ေနၾကေလသည္။ ဟန္နရီ႕ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း ကလ်ာ့ႏႈတ္က အားကနဲ ေအာ္ညည္းသံႏွင့္ တုံ႔ျပန္ေနသည္။ သူမ ဆံပင္ေတြက ေခြၽးေတြႏွင့္ စိုစြတ္ေနၿပီး သူမ ေက်ာျပင္ကလဲ ေခြၽးေတြႏွင့္ ႐ႊဲစို ေျပာင္လက္ေနသည္။ စားပြဲေပၚကို တံေတာင္ႏွင့္ အားျပဳရင္း ဟန္နရီ ေဆာင့္သည့္ဒဏ္ကို ေတာင့္ခံေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကလ်ာ့ ေအာ္သံႏွင့္ ဟန္နရီ႕ မာန္သြင္းသံမွတပါး တခန္းလုံးဘာသံမွ် မထြက္။ ႐ုတ္တရက္ ကလ်ာ့ တင္ပါးေပၚ လက္ဝါး ႐ိုက္ခ်က္ တခ်က္ က်လာသည္။

“ကလ်ာ … နင္ ေနာက္ကို အဆိုင္းမန႔္ေတြ ေနာက္က်ဦးမွာလား” ကလ်ာ ၾကာၾကာ ေၾကာင္မေန၊ ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္သည္။ “အား ေနာက္ … အင့္ …. မက်ေတာ့ပါဘူး အား” “ဆရာက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာတာ၊ နားလည္လား။ အခု လိမၼာမွာလား” “အင့္ … သိ … သိ … အု … ပါတယ္ရွင့္ …. အား …. ေနာက္ … က်မ အာ့ …. လိမၼာပါ့မယ္ အီး …” ေမးပင္ေမးေသာ္လည္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မေလွ်ာ့သည္မို႔ ဗလုံးဗေထြး ပင္ ေျဖရသည္။ “မာန္ေထာင္ဦးမွာလား” “က်မ … အ အ … မာန္ က်ပါၿပီ အူး မာန္က်ပါၿပီ ရွင့္ ငင့္” ကလ်ာ့ အေျဖအဆုံးတြင္ ဟန္နရီ ေျခတဖက္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ သူ႔အရွည္ႀကီး ဝင္လာပုံက တမ်ိဳး တဖုံ ေျပာင္းသြားသည္။ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း ကလ်ာအဖို႔ ထူးသည္ထက္ ထူးေသာ အရသာျဖစ္သြားသည္။ ” … ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေအာင္ ေနမွာလား” “အင္း … အင့္ … ငင့္ …. ဟင့္ အင့္” ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ ေမာ္ဒယ္လ္ကို ေျပာတာလား၊ စံျပ ေမာ္ဒယ္လ္ကိုေျပာတာလား ကလ်ာ မသိေတာ့၊ သိလဲ ဆရာ့ကို ကလ်ာ ျပန္မေျဖႏိုင္ေတာ့။

လက္သီးေလးေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားရင္း သူမ ဇာတ္က်ိဳးက်သြားၿပီ။ ၆ လက္မ ေက်ာ္ အရွည္ႀကီး၏ အရသာကို တဆုံး သိရွိသြားၿပီေလ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကလ်ာက ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဖိုင္နယ္ေျဖ၊ ေအာင္စာရင္းမ်ား မထြက္မခ်င္း ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကို တပါတ္ တခါ၊ တခါတေလ ႏွစ္ခါေလာက္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေကာင္းေကာင္း ေခၚဆုံးမသည္။ ကလ်ာကလဲ ဆရာ ဆုံးမတာကို လိုလိုလားလား ရွိေနပါၿပီ။ ဆရာ ဟန္နရီ၏ ဆုံးမမႈမ်ားေၾကာင့္ ကလ်ာေဝသည္ အရင္လို ေက်ာင္းစာကို အေလးအနက္မထားပဲ ဆရာေတြကို မ႐ိုမေသလုပ္တတ္သည့္ ေက်ာင္းသူဆိုးမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ စာႀကိဳးစားၿပီး လိမၼာယဥ္ေက်းသည့္ စံျပေက်ာင္းသူ ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနပါၿပီ….ၿပီးပါၿပီ။