Month: June 2021

မမလှလှ ခပ်ရွရွ မလုပ်ရတာ တစ်ပတ်ရှိသွားပြီလေ…..ရီလေး..ရဲ့…“ “အင်းပါ….နောက် နှစ်ရက် သုံးရက်လောက်နေမှ လုပ်ကွာ..နော်…ကိုကလဲ…..“ ခင်မောင်လွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ခင်နွဲ့ရီကို သိုင်းဖက်ထားသော လက်အစုံကိ ဖယ်ရှားရုတ်သိမ်းလိုက်သည်..။ ခင်နွဲ့ရီ နောက်သို့လှည့်၍ ခင်မောင်လွင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်..။ “ကိုယ်ကလဲ…အိမ်ထောင်ကျတာ ၁၂ နှစ်ပဲ ရှိနေပြီ ဥစ္စာ..သားတောင်မှ ၆ တန်း ရောက်နေပြီ…မလျှော့သေးဘူး….“ ခင်မောင်လွင် ဘာမှ စကားပြန်မပြောမိ…။ရီလေး စီတ်ထဲတွင် ခင်မောင်လွင့်ကို ငြီးငွေေ့နသည်။“ကဲပါ…စိတ်ကောက်မနေပါနဲ့…နောက် ၃ ရက်….ဟုတ်လား…ရီလေး ကတိပေးပါတယ်….ကဲ ဈေးသွားအုံးမယ်…ကိုက ဒီနေ့ အလုပ်နားတော့ သားကို ကျူရှင် သွားကြိုပေး.ဟုတ်လား…“ “အင်း…….“ ခင်မောင်လွင် မလှမ်းချင်လှမ်းချင် ခြေလှမ်းများဖြင့် ကျောခိုင်း၍ ထွက်သွားတော့မှ ခင်နွဲ့ရီက မှန်တင်ခုံရှေ့ လှမ်းလာပြီး အလှပြင်တော့သည်..။ ခင်မောင်လွင်က အသက် ၄၀ ထဲ…

ကမရောဂါဝမ်းတွင်းနာ လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်ခန့်က ဦးသာလှမိန်းမ မအုံးရှင် သားအိမ်ကင်ဆာရောဂါ နှင့် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။မအုံးရှင် မကွယ်လွန်ခင်ကပင် ဦးသာလှတို့နှင့်တဆက်တည်း ရှိနေသော မြေကွက်ကိုဝယ်ယူ၍ ၂ ခန်း ၃ ခန်း မြေစိုက်အိမ်တစ်လုံးဆောက်ပေးကာ မရင်မေ ကိုနေထိုင်စေသည်။ခြံက ပေတစ်ရာပတ်လည်ကျယ်ဝန်းသဖြင့် ထိုခြံထဲတွင် သနပ်ခါးပင်များ စိုက်ပျိုးထား၏။မရင်မေက စိုက်ပျိုးရေးဝါသနာပါသည်။ဆယ်တန်း အောင်ပြီးလည်းဖြစ်၏။မေထုန်နို့စားနွားမ သုံးကောင်လည်းရှိသည်။ထို့ကြောင့် သူတို့ တူဝရီးမှာ ဤရွာတွင် စီးပွားရေးချောင်လည်သူများဖြစ်ကြ၏။ အမျှော်အမြင် ရှိသူများ ဖြစ်ကြ၍ အဝီစိတွင်းတူးကာ စိုက်ပျိုးရေးကို တိုးချဲ့ကာလုပ်ကိုင်ကြသည်။ အနှစ် ၂၀ ကျော်ကြာပြီဖြစ်၍ မရင်မေသည် ဤရွာသူလုံးလုံးဖြစ်နေပါပြီ…. ရွာ၏သာရေး နာရေးလှုမှုရေးကိစ္စရပ်များတွင် ရှေ့တန်းမှပါဝင်၍ တက်တက်ကြွကြွ လုပ်ဆောင်သည်။မရင်မေက ဦးဆောင်၍ အမျိုးသမီးဝတ်အသင်းဖွဲ့ကာ အဖိတ် ဥပုသ်ထွက်နေ့တိုင်း ရွာလည်ဓမ္မာရုံတွင် ဝတ်တက်ကြ၏။စုစုပေါင်း အမျိုးသမီးကြီးငယ် ၅၀…

ကလဲ့စား အချစ် လေးပင်နေသောစိတ်နှင့်အတူ နောင်နောင်တစ်ယောက် ခုံတန်းလေးမှာထိုင်နေသည်။ မန္တလေးသို့ ပြန်ရမည့်အချိန်က စောနေသေးသည်။ ကားထွက်ချိန်က မတိုင်သေး။ တစ်နာရီခန့် လိုနေသေးသည်။ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေသောအတွေးများထဲတွင် စောနန်းငယ် အကြောင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါသည်။ သူမှားများမှားသွားပြီလားလို့ စဉ်းစားနေသည်။ တကယ်တော့ စောနန်းငယ်က မြေစာပင်ဖြစ်ရခြင်းသာ။ စောနန်းငယ်ကို သနားမိသော်လည်း စောနန်းငယ်၏ အစ်ကိုဖြစ်သူ တိုးဝေအောင်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလိုက်လျှင် စောနန်းငယ်ကို သနားသောစိတ်တွေက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ။ ” ဟုတ်တယ်…ငါဒီလိုလုပ်တာမှန်တယ်…..။ ” ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဖြေတွေးနေမိပါတယ်။တိုးဝေအောင်အကြောင်းကို တွေးမိလျင် သူ့သွေးတွေဆူပွတ်လာသလို ခံစားရသည်။ ဒီလူယုတ်မာကြောင့် သူ့ညီမလေး မေမြတ်ဘ၀ ရေတိမ်မှာနစ်ခဲ့ရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရှက်တကွဲအကျိုးနည်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒီအတွက် တိုးဝေအောင်သည်လည်း သူ့ပတ်ဝန်းကျင်သူ့အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရှက်တကွဲအကျိုးနည်းဖြစ်ကိုဖြစ်စေရမည်။ သူ့စိတ်တွေပျော့ညံ့လို့မဖြစ်။ ပျော့ညံ့နေလျှင် သူရှုံးသွားလိမ့်မည်။ ဒီပွဲမှာငါနိုင်တယ်…ငါနိုင်တယ်လို့.သူတိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်သည်။…

မီးကုန်ယမ်းကုန်ဗျင်း မေ့အဘို့ သည်လောကဝယ် လိုလေသေးမရှိ အောင်ဖြစ်နေရခြင်းမှာ မေ၏ ဘဝကုသိုလ်အကျိုးပေး ကောင်း၍ဆိုရပေမည်။ မေသည်နှစ်ထပ်တိုက်တလုံးအ ပေါ်ထပ်ဝယ် အစစအရာရာ လိုလေသေးမရှိအောင်နေရသည်။ မေ့ကိုပတ်ဝန်းကျင်နှင့်အပေါင်းအသင်းများက မင်းကတော်ဟူ၍ တင်စားခေါ်ကြသည်။ မေသည် အရာရှိကတော်ဖြစ်သည်။မေသည်အရာရှိကတော် မင်းကတော်ဟူ၍ နံမည် တွင်ကာ သတင်းကြီးလှသည်။ မေ၏သတင်းကြီးမှှုမှာ လည်း အိနြေ္ဒနှင့်မေ၏အလှအပကြောင့်သာလျှင် ဖြစ် လေသည်။ မေသည် တကယ်ပင်လှသူ ချောသူ ဖြစ်သည် မင်းကတော်ချင်းပြိုင်ရင် မေ့ကိုအရှုံးပေးရမည်သာ ဖြစ်သည်။မနိမ့်မမြင့်သော အရပ်အမောင်း၊ လဝန်းကြီးလိုရွှန်းရွှန်းဝေနေသည့် မေ့ချစ်စရာမျက်နှာ၊ တစ်ဖြိုးအိစက် နေသော မေ၏ရွှေရင်အုံအစုံ၊ လမ်းရှောက်လိုက်လျှင်နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်နေေသော မေ၏စိတ်ကြစရာ တင်ပါးဆုံ ပွေ့ဖက်လိုက်ရင် အားရစရာကောင်းလှသော မေ၏ သေးသွယ်နွဲ့နှောင်းသော ခါး စသည် စသည်တို့မှာ မေ၏ အလှများသာဖြစ်လေ၏။ တနည်းဆိုရသော် မေသည်စိတ်ချမ်းသာကိုယ်ချမ်း သာနှင့်စိတ်သဘောကျနေထိုင်ရ၍ လှချင်တိုင်းလှနေ…

ခင်လှရဲ့ ဘိန်းမုန့်ကြီး ဘုန်းကြီးဘဝ နဲ့ ကျုပ် စိတ်တော်တော် ပြန်ငြိမ်သွားတယ်။ ခု ဘုန်းကြီး လူထွက်ပြီး သန်းမြ နဲ့ ပြန်နေတော့ အရင် အတိုင်းပါဘဲ၊ သန်းမြလဲ ကျုပ်နား ကပ်ကို မကပ်တော့၊ ည အိပ်ချိန်တောင် တယောက်နဲ့ တယောက် ခပ်ခွာခွာ။ ကြည့်ရတာ သန်းမြ ဒီကိစ္စ အရင်လို စိတ်ဝင်စားပုံ မရတော့သလိုဘဲ၊ ကျုပ်ကလဲ နေသားနဲနဲကျနေပြီဆိုတော့ အရင်ကလိုတောင်းမနေတော့၊ ဒီတော့ သန်းမြနဲ့ ကျုပ်လဲ လင်မယား ဆိုပေမဲ့ လင်မယား အရာမမြောက်တောင် အတော်ကြာပေါ့။ ကျုပ် ဘုန်းကြီး လူထွက်ရတာလဲ လယ်လုပ်ငန်း ပြန်စချိန်ရောက်လို့ ဆိုရမယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ လယ်ထဲ နေ့တိုင်းသွား၊ ထုံးစံအတိုင်း လုပ်စရာ ရှိတာ ကြိုလုပ်ပေါ့။…

မြင်းကမလှုပ် ခုံကလှုပ် ခြံဝန်းကျယ်ကြီးတစ်ခု၊ နှစ်ဧကခန့် ကျယ်ဝန်းသည်။ ထိုခြံဝန်းကျယ်ကြီးအတွင်းရှိ တစ်ထပ်တိုက်လေးက စိမ်းပြာ ရောင်ဆေးသုတ်ထားသည်။ တစ်ထပ်တိုက်ဆိုပေမယ့် ခပ်သေးသေးတော့မဟုတ်ပါ။အဆောက်အဦးပမာဏပင် ပေ(၅၀) ပတ်လည်လောက်ရှိသည်။ တစ်ထပ်တိုက်လေး၏ နောက်မီးဖိုချောင်နှင့် တည့်တည့်လောက်ရှိ တိုက်လေး၏ ဘေးဖက်နား တွင် ရေစင်တစ်ခုရှိပြီး ထိုရေစင်၏ရှေ့ အိမ်ရှေ့ဘက်နားတွင်တော့ ကားဂိုဒေါင်လေးတစ်ခုရှိလေသည်။ တဖန်တိုက်လေး၏ နောက်ဖက်ခြံဝန်း၏ ဒေါင့်လောက်တွင် ဂိုဒေါင်လိုလို သစ်သားအိမ်လေးတစ်လုံးရှိလေသည်။ ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲတွင်တော့ သီးပင်၊ စားပင်၊ အပင်ကြီးများ၊ အရိပ်ရ အပင်ကြီးများအပြင် အိမ်ရှေ့ဖက်တွင်တော့ ပန်းအလှများ စိုက်ပျိုးလျက် ခုံတန်းလျား လေးများနှင့်အတူ ပန်းခြံလေးသဖွယ် ပြုလုပ်ထားလေသည်။အချိန်က ည(၁၀)နာရီကျော်ပြီဖြစ်သည်။ ခြံဝန်းထဲရှိ ပန်းခြံလေးထဲတွင် လူတစ်ယောက် ထိုင်နေပြီး လက်ထဲမှ စီးကရက်ကို ဖွာ၍ တစုံတရာကို စဉ်းစားတွေးတော၍နေသည်။ ထိုသူကတော့ ဤခြံဝန်းနှင့် တိုက်တို့၏ ပိုင်ရှင်…

နောက်မီး ဖြာသူများ ကျနော့်ဇနီဖြစ်သူ အစောနှင့် တွေဆုံရခြင်းမှာ အတော်ကလေး ထူးသည်တော့မဟုတ်ပါ။ကျနော်မြို့ဖက်သွားလေတိုင်း အစောတို့ရွာကလေးကို ခဏတဖြုတ်လောက်တော့ဝင်ပြီး အမောအပန်းဖြေရသည်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ အပန်းဖြေချင်စဖွယ်ဖြစ်ရခြင်းမှာလည်း အစောတို့ရွာဦးထိပ်တွင် ထန်းတောကြီးရှိသောကြောင့်ဖြစ်၏။ထိုထန်းတောအုပ်ကလေးတွင် ကျနော်နှင့် အစော နှဖူးစာဆုံခဲ့ရခြင်းဖြစ်၏။ တစ်နေ့တွင် ဈေးဝယ်ပြီးအပြန် ထန်ရည်အမူးလွန်ကာ အပြန်ခက်နေချိန်ဝယ် လှည်းမောင်းလာသည့်အစောက ကျနော့်အား သနားညှာတာစွားဖြင့် တင်ဆောင်ခဲ့ပါသည်။ အစောမှာ တစ်ခါတစ်ခါ ကျနော့်ထံကို ခေါင်းကလေး သမင်လည်ပြန်ကြည့်ပြီး ‘အင်း.. အခုထက်ထိ အမူးလည်း မပြေသေးဘူး၊ လူကထန်းရည်တမြမြပေမဲ့ လူကတော့ လူချောပါ.. အဟိ’ ဟု တယောက်ထဲပြောကာ ကြိတ်၍ရယ်မောလိုက်ပါသေးသည်။ တဖန် ကျနော်တကယ်ပင်အိပ်ပျော်သတိမရဖြစ်နေပြီဟုထင်နေသဖြင့် ကျနော်၏နဖူးများကို မသိမသာ စမ်းသပ်လိုက်ပြန်သေး၏။ကျနော်သည် သူ၏သဘောကို သိလိုသောကြောင့် အာ-အာ-အင်-အင်နှင့် ညီးညူရာက သူမ၏တင်ပါးကြီးကို ခေါင်းနဲ့တိုးယင်း ခါးကို သိမ်းဖက်ထားလိုက်ရာ…

ပေါင်တံခါးကြီးဖွင့်ပါဦး ရေးသူ- မိန်းကိုမတဲ့ မိန်းမ ရန်ကုန်မှ မန္တလေးသို့ ထွက်ခွာမယ့် အမှတ်(၅)အဆန် အမြန်ညရထားကြီးရဲ့ အိပ်စင်တွဲဆီ မီချယ် အချိန်မီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ အိတ် တစ်လုံးပဲ ပါတာမို့ ရထားပြတင်းနားက ပစ္စည်းတင်စားပွဲလေးအောက်နားမှာ အိပ်ကို ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော့ ရထားထွက်ဖို့က မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ပဲ လိုတော့တာပါ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲမို့ အိပ်ခန်းထဲရှိ အခြားခရီးသည်တွေဟာ မိန်းကလေးတွေပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ စိတ်ထဲက ကျိတ်ဆုတောင်းနေမိသေးတယ်။ တကယ်လို့ ဒီအိပ်ခန်းထဲ နောက်ထပ်ဝင်လာမယ့် သုံးဦးဟာ ဘဲကြီးတွေ ဖြစ်ခဲ့ရင် ဘယ်နှယ့်လုပ်ရပါ့။ မီချယ့် ဆုတောင်းက မပြည့်။ မီချယ် မဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း အိပ်စင်ခန်းထဲကို လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ယောက်ျားသုံးဦး အထုပ်အပိုး ကိုယ်စီသယ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ မီချယ့် ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။…

တစ်ယောက်ထက်ပိုချင်တယ် ဒီနေ့က ချစ်သူများနေမို့ လမ်းပျော်မှာ လူတွေကိုလဲ အတော်ကိုရှုပ်ရှပ်ခက်ကာနေသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ လမ်းထိပ် တစ်နေရာကနေပဲ ချစ်သူလေး နွယ် ထွက်အလာကို စောင့်နေခဲ့သည်။ နွယ်က ကျောင်းပြီး ခါစမို့ အလုပ်ခွင်ထဲဝင်ကာ အလုပ်လုပ်နေပြီဖြစ်သည်။ ထိုကပဲ အစပြုခဲ့တယ်လို့ခေါ်မလား ကျွန်တော်နဲ့ နွယ်မှာ ဆန်းပြားတဲ့အချစ်တစ်ခုကို စတင်ထိတွေ့မိသွားသည်။ နွယ်က ကျောင်းတတ်နေစဉ် ကာလတစ်လျောက်လုံးမှာ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးသာ ဝတ်တတ်စားတတ်သော်လည်း အလုပ်ထဲရောက်တော့ ကောက်ကြောင်းများ ထင်းထင်းပေါ်သော သူမတို့ရုံးရဲ့ ယူနီဖောင်း ကို ဝတ်ဆင်ရတော့သည်။ သူမ ကျောင်းတတ်နေစဉ်က သူမရဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် အင်္ကျီလေး ရင်ဟိုက်နေရင်ပင် သဝန်တိုတတ်တဲ့ ကျွန်တော် ခုတော့ သူရဲ့ရုံးအဝတ်အစားနဲ့ ပုံစံလေးကို ရင်ခုန်ကာနေတတ်ခဲ့ပြီး ။ ကျွန်တော်နဲ့ နွယ်က အချစ်ကို တန်ဖိုးထားတတ် သူတွေမို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်…