Month: June 2021

ညိုညို “ အား……အား….နာတယ်…..နာတယ်…အိုး…….အား……အား……. ” ကြားလိုက်ရသော အသံကြောင့် မောင်ကျော်ခြေလှမ်းများရပ်သွားသည်။ အင်္ကျီချွတ်နှင့်ကျောပေးထားသော ဦးအေးမောင်ကို နောက်ဖက်ကတွေ့လိုက်ရသည်။ အသံကြားလိုက်ရသော အခန်းတံခါးဝသို့ မောင်ကျော်ပြေးကပ် ၍ကြည့်လိုက်သည်။ “ အား…….အား…….အရမ်းနာတာဘဲ……ကျွတ်…..ကျွတ်.. ” ဖြူဖွေးနုနယ်သော လက်လေးတစ်ဖက်က ဦးအေးမောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်၍ထားသည်။ “ အိုး……အိုး…..အလာလား….အဲ့ဒါအရမှးထိတာဘဲ…….အ….အ.. ” အခန်းထဲတွင် ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ်ထားသောကြောင့် အလင်းရောင်က အားနည်းနေသည့်အပြင် အခန်း တံခါးဝတွင်လည်း ကန့်လန့်ကာလေးက ရှိနေသေးသည်။ မောင်ကျော် ကန့်လန့်ကာလေးကို အသာလေးဖယ်၍ အခန်းထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။ “ဗြွတ်…… ပြွတ်……ပလွတ်….စွပ်….စွပ် ” ဖင်ပြောင်ကြီးကို အားနှင့်မြှောက်ကာဆောင့်နေသည်။ ကြီးမားမဲနက်သော လီးကြီးကဖြူဖွေးနီရဲလျှက် ပြဲအာနေသော စောက်ပတ်လေးထဲ ပြည့်ပြည့်ကြီးဝင်နေသည်။ စောက်ပတ်ဘေးသားလေးများက နီရဲကာ ပြည့်တင်းတင်း ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ အခန်းတံခါးဘက်သို့ ကျောပေးထားသဖြင့်…

မိသော်ရဲအိုး ကလင်” “ကလင်” ခေါင်းလောင်းသံကြောင့် သော်သော်စမ်းတစ်ယောက်ကောင်းခန်းရောက်မှမီးပြတ်သွားရသည်။အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိတုန်း အောကားကြည့်ပြီး အမှန်အကန်သွားတိုက်နေတာ ခေါင်းလောင်းသံကြောင့်ဖီးငုတ်သွားရခြင်းပင်။ “အရေးထဲဘယ်သူလဲမသိပါဘူး” တီဗီကိုပိတ်ပြီး အပြင်ကိုထွက်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အစ်ကိုဝမ်းကွဲ မင်းမင်းရောက်လာတာဖြစ်သည်။သော်သော်စမ်း၏ အဒေါ်ဘက်မှ စပ်ပါမှ တော်သော ဆွေမျိုးဆိုပေမယ့် ငယ်ငယ်တည်းက သူ့ကို အလိုအလိုက်ဆုံးမို့အစ်ကိုတွေထဲမှာ မင်းမင်းကို အချစ်ဆုံးဖြစ်သည်။ “ကိုကြီးပါလား လာလေ ပေါ်မလာတာတောင်ကြာပြီ ဖုန်းလည်းမဆက်ဘူး နေမကောင်းများဖြစ်နေလားဆိုပြီးစိတ်ပူနေကြတာ ခုရော အလုပ်ကိစ္စနဲ့လာတာပဲလား” “လာမလို့ပါပဲ အလုပ်တွေရှုပ်နေလို့.အိမ်သားတွေအားလုံးလည်းသတိရပါတယ် အထူးသဖြင့် ငါ့ညီမလေးကိုပေါ့ အဲဒါကြောင့်လည်း အလုက်ကိစ္စအကြောင်းပြပြီးတမင်လာတာ ” “ခုမှလာပြောနေတယ် သူများကို ဖုန်းမဆက်ပဲပစ်ထားပြီးတော့” “တကယ်မအားလို့ပါ စိတ်မကောက်နဲ့တော့ မုန့်တွေအများကြီးဝယ်လာတယ်” “မုန့်ကျွေးရုံနဲ့ မရဘူး ညီမလေးသွားချင်တဲ့နေရာတွေကို လိုက်ပို့ပေးရမယ်” “ကောင်းပါပြီဗျာ လိုက်ပို့ပေးမယ်ဟုတ်ပလား ” “ဟေး ဒါမှတို့ကိုကြီးကွ” သော်သော်စမ်းတစ်ယောက်ပျော်သွားပြီး သူ့အစ်ကိုကို အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးပြီး ဂုဏ်ပြုလိုက်သည်။ကိုကြီးထမင်းမစားရသေးဘူးမဟုတ်လား…

ကျွန်မဘဝရဲ့ ဒုတိယမင်္ဂလာဦးနေ့လည်ခင်း ကျွန်မ စိတ်ကသိကအောင့်ဖြင့် အခန်းထဲရောက်နေသည် မွေ့ယာထူထူဖြူဖြူတွေက သဘောကျစရာဖြစ်ပေမဲ့ စိတ်ထဲမတင်မကျ အကိုနဲ့စပြောလာတုန်းက နောက်ပြောင်နေသည်ဟု ထင်ခဲ့မိသည် အခုတော့ အေးဆေးတိတ်ဆိတ်တဲ့ ဘန်ဂလိုထဲ ရောက်နေရပြီ။ ခေါင်းက ခပ်ကိုက်ကိုက်။ မငြင်းရက်တာ မငြင်းခြင်တာ မငြင်းရဲတာလည်းပါသည်။ အိမ်ထောင်စကျကတည်းက အကိုဟုသာနှုတ်ကျိုးလာခဲ့သောလင်တော်မောင်ကတော့ အရက်သုံးခွက်ငှဲ့ ဆိုဒါစပ်ပြီး တခွက်ကမ်းပေးကာ သူကိုယ်တိုင် စသောက်နေပြီ ကျွန်မလည်း ယောင်တိယောင်တောင် နည်းနည်းစီ မော့သောက်ရင်း ခပ်ထွေထွေ.. တယောက်တခွက်ကုန်တဲ့အထိ သူစိမ်းက ရောက်မလာသေး.. တင်ပါးခါပြီး ကနေသည်။ ခပ်ထွေထွေဖြစ်လာတာ ကောင်းသည် ..ကျွန်မမကြိုက်လျှင် ထပြန်လို့ရသည်။ ကျွန်မရော အကို့ကိုပါ အထင်သေးအမြင်သေး ဆက်ဆံလာမည့် လူစိမ်းကို ကျွန်မသဘောမတွေ့လျှင် ကျွန်မ ပြန်မည်ဟု အကိုနှင့် သဘောတူထားသည်။ တံခါးခေါက်သံကြားတော့ အကိုက ထဖွင့်ပေးသည်။ အသက်၃၀ခန့်…

သူဌေးမကြီးမာမာနွယ် မာမာနွယ်ကုတင်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးကို ကျောမှီထိုင်ကာပေါင်နှစ်ချောင်းကိုခပ်ကားကားလုပ်ထားစဉ် သူမထမီအောက်မှ ခေါင်းတစ်ခုကို အသာပွတ်ပေးနေပြီး ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကို အရသာခံသောက် နေ၏။ဆေးလိပ်ငွေ့ကို အဆုတ်ထဲသို့ရှိုက်သွင်းလိုက်ပြီး တစ်ချက်အဖုတ်ထဲမှ ကျင်ခနဲဖြစ်သွားသဖြင့်မျက်နှာတစ်ချက်ရှုံ့လိုက်သည်။တုတ်ခိုင်သော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အတင်းညှပ်ထားလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုအတင်းပွတ်သပ်နေလိုက်သည်။နောက်မှ ဘေးရှိစားပွဲပေါ်မှ ဆေးလိပ်ပြာခွက်ထဲ ဆေးလိပ်ကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ထမီအောက်စကို ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ သူမပေါင်ကြားမှ နုနယ်လွန်းသော မျက်နှာပေါက်နှင့် အသားအရေဖြူဖွေးနေသော ခပ်ချောချောကောင်လေးတစ်ယောက်မှာ မျက်နှာတစ်ခုလုံးရွှဲနစ်လျက် ခေါင်းမော့လာလေ၏။ “ကောင်လေး..နင့်ကိုဘယ်သူကရပ်ခိုင်းလို့ရပ်လိုက်တာလည်း..” သူမအမေးကြောင့် ထိုချာတိတ်မှာ ထိတ်လန့်စွာဖြင့် “ဟို…မနွယ်ပီးသွားလို့..တော်ပီထင်လို့ပါ..ကျွန်တော်ထပ်လျက်ပေးပါ့မယ်..”ကောင်လေးက အလန့်တကြား မျက်လုံးဝိုင်းကြီးများနှင့် ဆိုလိုက်ရင်း မာမာနွယ်ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး လျှာထုတ်ခါ အလျှားလိုက်တစ်ချက်ပင့် လျက်လိုက်သည်။ “တော်စမ်း..ငါ့စောက်ပတ်ကျင်တယ်..ထ….ငါ့အကျီချွတ်ပေးစမ်း”မာမာနွယ်ကောင်လေးကိုငေါက်လိုက်ရင်း သူမရင်စေ့အကျီကို ချွတ်ခိုင်းလိုက်သည်နှင့် ၎င်း ကောင်လေးကလည်း သူမအကျီကြယ်သီးများကို အမိန့်အတိုင်း လက်လှမ်းခါဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမရင်ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်နှင့် ဟင်းချိုပန်းကန်လုံးကို မှောက်ထားသည်နှင့် တူသောစနေ…

ဒီထက်ကြမ်းအုံးမလို့လား ဒို့အရေး ဒို့အရေး” ဆိုတဲ့အသံတွေ စက်ရုံအပြင်မှာ ဆူညံနေသည် စက်ရုံမှ ဝန်ထမ်းအများစုရဲ့ တောင်းဆိုမူများနဲ့ ဟစ်အော်နေကြခြင်းဖြစ်သည် ဒီအချိန်မှာ စက်ရုံတွင်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့ ဝန်ထမ်းအနဲစုကတော့ အလုပ်တွေမလုပ်ဖြစ်တော့၍ စက်ရုံဆင်းချိန်ကိုသာ ထိုင်စောင့်နေကြရသည် ကျနော်တယောက်ကတော့ ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့အလုပ်များနေတယ်လေ အကြောင်းကတော့ စက်လိုင်းဘက်မှ အသက်၂၃နှစ်အရွယ် တစ်ခုလပ်မလေး အေးမမကို ဖွန်ကြောင်နေတာပင် မက်ဆေဂျာ မှာ အပြန်အလှန်စာပို့နေတာ ခရီးအတော်ရောက်နေပါပြီ စက်ရုံတစ်ခုထဲမှာ နှစ်နဲချီပြီး ခင်မင်နေကြသူတွေမှိ့ လိုရင်းကို ခပ်မြန်မြန်ပင်ရောက်ခဲ့ကြတယ်ပေါ့. ကိုကြီးကလည်း မလွန်ဘူးလား ဒီနေ့မှ တွဲကြမယ်ပြောပြီး ခုညနေတွေ့ကြရအောင်ဆိုတော့”ဟာအချိန်တွေအများကြီးပေးနေစရာလိုလို့လား အေးလည်းလိုချင်နေတာ ကိုသိတယ် ကိုလည်းလိုချင်နေတာပဲလေ အာ့တော့ ခုညနေအလုပ်ဆင်းတာနဲ့. တွေ့ကြရအောင်ပါ ကို စက်ရုံညာဘက်ဒေါက့်မှာ ဆောင့်နေမယ်နော်” ဒီနေ့တော့မရလို့ပါ စက်ရုံအခြေနေကို အိမ်ကလည်းသိနေတော့ အိမ်ပြနိနောက်ကျရင် လူကြီးတွေ စိတ်ပူနေကြမှာ နောက်ရက်မှ တွေ့ကြရအောင်နော်ကို”…

တင်တင်ခိုင် တင်တင်ခိုင် သူမဖင်ကို လီးနဲ့အထောက်ခံရမှန်းသိပေမဲ့ အသာလေးမှိန်းနေလိုက်သည်။ လူကြပ်ကြပ်ဘက်စကားပေါ်မှာမို့ ဘေးလူတွေကလဲသတိမထားမိ။ နောက်ကဘသားချောကလဲ လူကြပ်တာကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီး တင်တင်ခိုင်ဖင်ကိုအတင်းသူ့လီးနှင့်ဖိကပ်ထားသည်။ နောက်ထပ်မှတ်တိုင်တစ်ခုရောက်တော့ လူကပိုကြပ်လာသည်။ ခြေချစရာတောင်နေရာမရှိလောက်အောင်ဖြစ်လာတော့ ဘသားချောကပို၍ပင်အတင့်ရဲလာသည်။ လီးနှင့်ထောက်ရုံတင်မဟုတ်တော့။ လက်နှင့်ပါ တင်တင်ခိုင့်ဖင်ကို ထဘီပေါ်ကနေမသိမသာကိုင်သည်။ညှစ်သည်။ တင်တင်ခိုင်က မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတော့ အခြေအနေကောင်းမှန်းသိပြီး တင်တင်ခိုင့်ပေါင်ကြားကအဖုတ်ကိုပါ နောက်ကနေမသိမသာလှမ်းကိုင်သည်။ ထဘီပေါ်ကနေအကိုင်ခံရတာဆိုပေမဲ့ အဓိကနေရာကိုအကိုင်ခံလိုက်ရတော့ တင်တင်ခိုင်ချက်ကောင်းမိသွားသည်။ ပါးစပ်ကညည်းသံတွေမထွက်အောင်မနည်းထိန်းနေရသည်။ နောက်က ဘသားချောကလဲ တင်တင်ခိုင်တမင်ငြိမ်ခံနေမှန်းသဘောပေါက်သွားပြီး တင်တင်ခိုင့်ပေါင်ကြားကနေသူ့လက်ကိုမခွာတော့။ တင်တင်ခိုင့်ဖင်ကြီးကိုညှစ်လိုက်ကိုင်လိုက် လီးနှင့်ထောက်ထားလိုက် ပေါင်ကြားကအဖုတ်ကို ထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်ကိုင်ကစားလိုက် လုပ်ပေးနေတော့သည်။ တင်တင်ခိုင်လဲ ကြာကြာမခံနိုင်။ အထိအတွေ့မှာသာယာပြီး ကာမရည်ကြည်တွေစိမ့်လာသည်။ နောက်မှတ်တိုင်တွေရောက်တော့ ဆင်းသည့်လူကများလာပြီး ကားလဲတစ်ဖြည်းဖြည်းချောင်လာသည်။ ဘသားချောလဲ အရင်လို လှုပ်ရှားလို့မရတော့တာကြောင့် တင်တင်ခိုင့်နားနားကပ်ပြီး “ထန်နေတယ်မလား လိုက်ခဲ့ ဆွဲပေးမယ်” ဟုခေါ်လေရာ အရည်ရွှဲနေပြီဖြစ်သည့် တင်တင်ခိုင်လဲ မငြင်းတော့ပဲ…

ကိုကို နဲ့ထွေးထွေး ကိုကိုရယ်” ပြွတ် ပလပ် စွပ် စွပ် ဖတ် ဖတ် “အဲဒါနဲ့ဆက်ပြောပါအုံးထွေးရယ်” “အာ ကိုကိုကလဲ ထွေးခဏ ခဏပြောနေတာကို ဟင့် နားထောင်လိုမဝသေးဘူးလား အင့် ဖတ် ဖတ် ပြွတ်” “အင်းပါထွေးရယ် ဒီတစ်ခါ အစကစပြောပြပါအုံး ထွေးရဲ့ဇတ်လမ်း ကလေးနားထောင်ရင်းထွေးကိုလိုးရတာအရသာရှိလွန်းလို့” “ဟင်း သူကဖြင့်ဒါဘဲ ဇတ်လမ်းအစကဒီလိုပါတဲ့ရှင်” “အဲဒီအချိန်က ထွေးတို့ဆီကိုအဲဒီလူကြီးပြောင်းမလာခင်ကထဲက အလုပ်ထဲက အမကြီးတွေပြောနေကြာတာကအဲဒီလူကြီးကဏှာဘူးကြီး တဲ့ ။ မိန်းမဆိုရင်ဘယ်မိန်းမမှမရှောင်ဘူးတဲ့ ဏှာတအားဘူးတာဘဲတဲ့ မန္တလေးကအလုပ်ထဲမှာတော့နာမည်ကြီးဘဲတဲ့ မိန်းမဆိုရင်အပျို အအို လင်ရှိရှိ မရှိရှိမရှောင်ဘူးတဲ့ ပြီးတော့သူက နည်းနည်းလေးအသက်ကြီး ပေမဲ့ အဲဒီဘက်မှာတအားသန်တာဘဲတဲ့ အဲဒီတော့ထွေးတို့အလုပ်ထဲကမိန်းမတွေကသူ့ကိုမမြင်ဘူးခင်ကထဲကအရမ်းစိတ်ဝင်စားကြတာ သိလား ကို” “အား အဲ့ဒါနဲ့ထွေးကလည်းစိတ်ဝင်စားတဲ့အထဲပါတယ်ပေါ့လေ” “အင့် ဖလွတ် ဗြွတ် ဖတ် ပြွတ်…

ရွာလိုက်စမ်းပါ မိုး မနက်အစောကြီး မိုးရွာသွန်းမှုကြောင့် လမ်းပေါ်ရော အိမ်ထဲ့အထိပါ ရေဝင်နေပါသည် မမကြီး နှစ်လင်ကွာ အထန်မမ ခင်သိမ့်သိမ့် ကတော့ အိမ်ထဲ့မှာ အသက်၆၀နားနီး အမေအိုဖြင့် အိပ်ကောင်းနေတုန်းဖြစ်သည် အမေကြီးက မျက်လုံးခွဲထားသဖြင့် ဘာမှရေရေရာရာမမြင်ရပေ မမသိမ့်က အိမ်မှာ စက်ချုပ်ဆရာမတစ်ယောက်လဲဖြစ် တာမို့ သူအိမ်မှာ အလုပ်ကူလုပ်ပေးတဲ့ အိမ်အကူရွာသူလေး မိထွန်းကလဲ အလွန်ချစ်လှသည် အဲ့နေ့က မိုးတအား အုံနေတာမို့ မနက် ၈နာရီလောက်ထိ လူသူသွားလာမှုနည်းပါးပေသည် မမရဲ့ ဖောက်သည် ကိုနိုင်လင်း တစ်ယောက်ကတော့ မမကို လာလာပိုးနေသူဖြစ်သည် မမသိမ့်ကို အလွန်စွဲလမ်းသူဖြစ်သည် မမသိမ့်က ဆက်စ်စီ သည် ကိုယ်လုံးလှသည် ရုပ်မှာ လုလုအောင်လို စွဲဆောင်မှု အားကောင်းသည် သို့သော် နှစ်လင်ကွာ ဆိုသည့်အတွက် ယောကျာ်း တစ်ချို့က…

ရမက် ဒီရေ ကျွီ … ပွမ်ပွမ်…ပွမ်ပွမ် ” ” ဦးစိုင်းလုံ … တံခါးလာဖွင့်ပါဦး ” ” လာပြီ လာပြီ ဆရာ ” စကားသံနှင့် အတူ ခြံဝင်းအတွင်း လေးထပ်တိုက်ကြီးရှေ့ဘယ်ဘက်ပန်းခြံလေးထဲ အလုပ်ရှုပ်နေသော အသက်၆၀ခန့် လူကြီးတဦးပြေးထွက်လာပြီး ခြံတံခါး လာဖွင့်ပေးလိုက်သည်။အနက်ရောင်ဇိမ်ခံကားကြီးမှာ ခြံထဲ မောင်းဝင်လာရင်း တိုက်ကြီး၏ ဆင်ဝင်အောက်၌ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ကားရပ်ပြီး ခဏအတွင်း ဦးစိုင်းမှာ ကားနားရောက်ရှိနေတော့သည်။အသက်ကြီးပေမယ့် ကျမ်မာရေးလိုက်စားသဖြင့် အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် ပေါ့ပါးသွက်လက်နေသည်။ ဤတိုက်ကြီး၏ တစ်ဦးတည်းသော လူယုံ ခြံစောင့်ကြီးဖြစ်သည်။ဦးစိုင်းလုံ ကားနားအရောက် ကားပေါ်မှ ခြေသလုံးဖြူဖြူတုတ်တုတ်လေးတဖက်ထွက်လာပြီး အသက်၄၀အရွယ် မိန်းမချောတစ်ယောက်ဆင်းလာတော့သည်။ ” ချယ်လေး … မင်္ဂလာပါ ” ” ဟုတ် ……

ချစ်သောဇနီး ဖြစ်ရပ်မှန်……… လွန်လေပြီးသော နှစ်များစွာအချိန်က… ” ဟယ်လို….ဟယ်လို….. အေး ကြားလား သူငယ်ချင်း” ” အေး…ကြားတယ်..” ” မင်းဒီညနေအားလား” “ဘယ်ရောက်နေလဲ..အားတယ်” ” ဒါဆိုလာခဲ့ကွာ…တောင်ဥက္ကလာက ဟိုတခါ ထိုင်ဖူးတဲ့ဆိုင်ကို” ” အေးအေး…၇ နာရီလောက်လာခဲ့မယ်” “မိန်းမရေ…ရေချိုးတော့ကွာ ၅ နာရီတောင်ထိုးပြီ” ကျနော့်မိန်းမကတီဗီကြည့်နေရင်း လှမ်းပြောတယ်လေ။ “ဘယ်သွားအုံးမလို့တုန်း…သောက်ချင်အိမ်မှာဘဲ သောက်ပါလားကိုရယ်” “အာ…ဒီနေ့အလုပ်ကိစ္စပြောစရာရှိတယ်… ဟိုကောင်နဲ့လဲ ချိန်းထားလို့… အေးဆေးလဲ ဆိုင်မထိုင်ရတာကြာပြီကွာ… လိုက်ခဲ့..” မိန်းမကတီဗီကြည့်နေရာကနေထပြီး…. “ဒါဆိုလဲခဏစောင့်.. ရေချိုးပြီး အင်္ကျီလဲလိုက်အုံးမယ်” ဟုပြောကာ ထမိန်စွန်တောင်ဆွဲပြီး အိမ်နောက်ဖေးကို ဝင်သွားတယ်။ ၂၅ မိနစ်လောက်ကြာတဲ့အချိန်မှာ သူရေချိုးခန်းကထွက်လာပြီး ရေသုပ်နေတော့ ကျနော်လဲ ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး ရေချိုးလိုက်တယ်။ ကျနော်ရေချိုးခန်းကထွက်လာတော့ သူအဝတ်ဘီရိုကို ဖွင့်ပြီး ဝတ်စရာတွေရွေးနေတယ်လေ… ကျနော်က ရေသုပ်ရင်း……….