Day: June 17, 2021

ပေါင်တံခါးကြီးဖွင့်ပါဦး ရေးသူ- မိန်းကိုမတဲ့ မိန်းမ ရန်ကုန်မှ မန္တလေးသို့ ထွက်ခွာမယ့် အမှတ်(၅)အဆန် အမြန်ညရထားကြီးရဲ့ အိပ်စင်တွဲဆီ မီချယ် အချိန်မီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ အိတ် တစ်လုံးပဲ ပါတာမို့ ရထားပြတင်းနားက ပစ္စည်းတင်စားပွဲလေးအောက်နားမှာ အိပ်ကို ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော့ ရထားထွက်ဖို့က မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ပဲ လိုတော့တာပါ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲမို့ အိပ်ခန်းထဲရှိ အခြားခရီးသည်တွေဟာ မိန်းကလေးတွေပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ စိတ်ထဲက ကျိတ်ဆုတောင်းနေမိသေးတယ်။ တကယ်လို့ ဒီအိပ်ခန်းထဲ နောက်ထပ်ဝင်လာမယ့် သုံးဦးဟာ ဘဲကြီးတွေ ဖြစ်ခဲ့ရင် ဘယ်နှယ့်လုပ်ရပါ့။ မီချယ့် ဆုတောင်းက မပြည့်။ မီချယ် မဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း အိပ်စင်ခန်းထဲကို လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ယောက်ျားသုံးဦး အထုပ်အပိုး ကိုယ်စီသယ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ မီချယ့် ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။…

တစ်ယောက်ထက်ပိုချင်တယ် ဒီနေ့က ချစ်သူများနေမို့ လမ်းပျော်မှာ လူတွေကိုလဲ အတော်ကိုရှုပ်ရှပ်ခက်ကာနေသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ လမ်းထိပ် တစ်နေရာကနေပဲ ချစ်သူလေး နွယ် ထွက်အလာကို စောင့်နေခဲ့သည်။ နွယ်က ကျောင်းပြီး ခါစမို့ အလုပ်ခွင်ထဲဝင်ကာ အလုပ်လုပ်နေပြီဖြစ်သည်။ ထိုကပဲ အစပြုခဲ့တယ်လို့ခေါ်မလား ကျွန်တော်နဲ့ နွယ်မှာ ဆန်းပြားတဲ့အချစ်တစ်ခုကို စတင်ထိတွေ့မိသွားသည်။ နွယ်က ကျောင်းတတ်နေစဉ် ကာလတစ်လျောက်လုံးမှာ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးသာ ဝတ်တတ်စားတတ်သော်လည်း အလုပ်ထဲရောက်တော့ ကောက်ကြောင်းများ ထင်းထင်းပေါ်သော သူမတို့ရုံးရဲ့ ယူနီဖောင်း ကို ဝတ်ဆင်ရတော့သည်။ သူမ ကျောင်းတတ်နေစဉ်က သူမရဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် အင်္ကျီလေး ရင်ဟိုက်နေရင်ပင် သဝန်တိုတတ်တဲ့ ကျွန်တော် ခုတော့ သူရဲ့ရုံးအဝတ်အစားနဲ့ ပုံစံလေးကို ရင်ခုန်ကာနေတတ်ခဲ့ပြီး ။ ကျွန်တော်နဲ့ နွယ်က အချစ်ကို တန်ဖိုးထားတတ် သူတွေမို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်…

မမရိန်ရဲ့အောင် ဒါ အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်သွားတာဘဲ….အောင် ..မင်းနဲ့ငါ ထပ်တွေ့စရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူး….”မမရိန်ရဲ့စကားလုံးတွေက ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် နာကျင်သွားစေပါတယ် ။ “ မမ…ကျနော့်ကို ဘွန်းဖစ်ရှ် မှာ ဒင်နာစားဖို့ ခေါ်တာကကော အက်ဆီးဒင့်ဘဲလားဟင်……”“ အိုကွယ်…မင်း ထင်ချင်ရာထင်….မတော်တဆဖြစ်သွားတာ..အက်ဆီးဒင့်.ဖြစ်သွားတာ…..လူဆိုတာ အမှားမကင်းဘူး… တသက်တခါ မှားသွားတာလေးတွေ ရှိကြတာပေါ့…ကဲ…မင်း…မမ ကို မေ့လိုက်တော့….” မမရိန် သည် အောင့်ကို ကျောခိုင်းပြီး အပြေးကလေး ထွက်သွားတယ် ။ အောင် တပ်မက်ခဲ့ရတဲ့ ထွာဆိုင်ခါးလေးဲ့ အောက်က လှလွန်းတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက တုန်ခါသွားတာ ကို အောင် ရင်နာနာနဲ့ ငေးရင်း ကျန်ခဲ့တယ် ။ မမနဲ့ အောင်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းတိုလေးမှာ မမဘဲ ဇာတ်ညွှန်းရေး..မမဘဲ ဒါရိုက်တာ..မမဘဲ သရုပ်ဆောင် သွားတာပါ….အောင့်မှာတော့…

ဒေါ်ထားထားရဲ့ရမက်ပြင်း ဖွာလက်စ ဆေးလိပ်ကို ပြာခွက်ထဲခဏချထားပြီး အောင်အောင် ဆိုင်ပြင်ဘက်သို့လှမ်းရှိုးလိုက်သည်။ အားပါးပါး တော်တော်ကိတ်တာဘဲလို့သူ့စိတ်ထဲကပြောလိုက်သည်။ ဆိုင်ရှေ့ကဖြတ်သွားသူမှာ ဒေါ်စန်းစန်းမြင့်တို့သားအမိ ဒေါ်စန်းစန်းမြင့်နှင့်သူ့သမီးမေသက် သားအမိလိုထက်ညီအမလိုဖြစ်နေသည်။ ဆရာလေး တစ်ယောက်ထဲလား လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုမြကြီးက လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို လာချရင်းပြောလိုက်သည်။ ဒီည ဘောလုံးပွဲကောင်းတယ်နော် ဆရာလေး လာကြည့်မှာလား။ ဘာပွဲမို့လို့လဲ ကိုမြကြီးရဲ့။ မန်ယူနဲ့အာဆင်နယ်လေဗျာ။ ဟာဒါဆိုပွဲကောင်းဘဲ လာကြည့်ရမှာပေါ့။ အောင်အောင်က လက်ဖက်ရည်ကို တစ်ငုံသောက်ရင်းပြောလိုက်သည်။ဒီရွာမှာတစ်ခုတည်းတော ဘောလုံးပွဲပြရာရုံက ကိုမြကြီးလက်ဖက်ရည်ဆိုင်နဲ့ရွာထိပ်က ကိုသောင်းအေး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘဲရှိတာလေ။ အောင်အောင် ကားဒီ တောင်သာရွာနှင့် မိုင် ၃၀၀ လောက်ဝေးသည့်မြို့က။ ဒီရွာမှာ ကျောင်းဆရာလာလုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီနှစ်ကျောင်းပိတ်ရက်မြို့ပြန်ဦးမလားဆရာလေး။ အင်း ပြန်ဖြစ်မယ်မထင်သေးပါဘူး။ အဟဖဲ တို့ဆရာလေး ဒီရွာမှာ အချောအလှလေးတွေတွေ့နေပြီထင်တယ်။ ဒါကြောင့်ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်းမပြန်နိုင်တာ။ အဟား ကိုမြကြီးကတော့ပြောတော့မယ်။ စတာပါဆရာလေးရယ်။ ဆိုင်ထဲသို့ လက်ဖက်ရည်သောက်မည့်…

အကြံပိုင်တဲ့ ဖိုးတုတ် ကိုင်တော့မကိုင်ကြည့်ဖူးပါ။ ဒါပေမဲ့ မစန်းကြည်၏ ကားကားစွင့်စွင့် ရှိလှသော တင်ပါးကြီးတွေက မာတင်းပြီး နေမည်ဆိုသည်ကိုကား ဖိုးတုတ် တစ်ယောက် ကောင်းကောင်းကြီး သိနေသည်။ တနေ့တနေ့ ဒီတင်ပါးကြီးတွေကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး လူပျိုသိုး ဖိုးတုတ်လီးတောင်ခဲ့ရတာ မနည်းပေ။ ကလေးတစ်ယောက် အမေဆိုပေမဲ့ မစန်းကြည်က တသားမွေး တသွေးလှသည်။ အသားကလည်း ဖြူတော့ လုံးကြီးပေါက်လှ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အတော်ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ကြည့်ကောင်းသည်ဆိုပြီး ဖိုးတုတ်ဗြောင်ကျကျ မကြည့်ရဲပေ။ ဖိုးတုတ်တို့သားအမိကို မစန်းကြည်တို့ လင်မယားက အများကြီး ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက် ထားတာ ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ်တို့ လက်ပံရွာမှာက မစန်းကြည်တို့ လင်မယား… အဲ… သူ့လင်ဘအေးနှင့် မစန်းကြည်တို့က ရွာ မျက်နှာဖုံးတွေ။ စီးပွါးရေး ပြေလည်သည်။ အိမ်ခြေတရာ မကျော်သော သူတို့ရွာလေးတွင် လယ်ယာ၊ခြံ၊ကျွဲနှင့်နွား…