Day: June 2, 2021

မုန်း…မမေ့သ၍ “ဖြန်းးး!!!”လွှတ်စမ်း..ရသ နင်ငါ့ကို ခု လွှတ်…… ထူပူသွားတဲ့ ဘယ်ဘက်ပါးကြောင့် မမနဲ့ လူချင်းခွာပြီး ကျနော်အမြတ်တနိုးကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်နှာလေးကို ငေးရင်း…..။ နင် ငါ့ကို ဒီနေရာကို ချိန်းတာ ငါ့ကိုဖက်ပြီး ငါ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းဖို့လား?နင့်ရဲ့ အရေးတကြီး ကိစ္စရှိတယ်ဆိုတာ ဒါလားးးး? “မဟုတ်ဘူး မမ” မမနဲ့သန့်စင်ဆိုတဲ့ ဘီးကြဲ လက်ထပ်ဖို့တစ်ပတ်အလိုမှာ ကျနော့်ဘဝနဲ့ရင်းပြီးချစ်ခဲ့ရတဲ့ မမကို ခနတဖြုတ်အဖြစ်တွေ့ခွင့်မရှိတော့ ဘူးလား? “ပြောစမ်းပါအုံး ဒေါ်စုစုမောင်” ငြိတွယ်ခဲ့ဖူးတဲ့ သံယောဇဉ် တွေက သဲထဲရေသွန် ဖြစ်ကုန်တာလား၊အသွေးအသားတွေပုံအောပြီး ချစ်ခဲ့ရတာတွေက တိမ်ပေါ် အရုပ်ရေးသလိုလား? “ခင်ဗျား ဗျာ”ရက်စက်လွန်းမနေဘူးလား? စကားလုံးတွေကို နှုတ်ခမ်းဝမှ တရစပ်ဖွင့်ဟရင်း ကျနော့်ပါးပြင်ထက်ဆီမှာ မျက်ရည်တွေ စကျလာပြန်တယ်….။ “နေရာကား အထင်ကရနယ်မြေ အင်းလျားကန်ဘောင်” ထိုကန်ဘောင်ထက်မှာ အင်းလျားရေပြင်ကိုဘေးခိုင်းပြီး မျက်ရည်စတွေနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေတဲ့…

ဗိုက်စောင့်(ဆောင့်)မင်းမင်း ကျတော်ဆယ်တန်းဖြေပြီးတော့… အလုပ်လုပ်ရန်.. ရန်ကုန်မြို့သို့.. တက်လာပါသည်။ဦးလေးအိမ်ရောက်တော့.. ဦးလေးမိန်းမ.. မသီတာနဲ့ပဲတွေ့တယ်.. သူ့ယောက်ကျား…အညာဘက်မှာ.. အာလူး ၊ကြက်သွန်သွားတင်တယ်။ ဦးလေးပြန်လာမှ.. အလုပ်ရှာပြောတယ်။ ခဏနေတော့.. ဦးလေးဆီဖုန်းဆက်တယ်.. ကျတော်ရောက်နေတဲ့အကြောင်း… ဘာတွေပြောလဲတော့.. မသိဘူး။ ပြီးမှ.. ” မင်းမင်း ရေ..နင့်ဦးလေးက..အိမ်မှာပဲနေ.. ဘယ်မှ မသွာနဲ့တဲ့..ငါ့နဲ့လောလောဆယ်.. ဈေးဝိုင်းရောင်းတဲ့.. သူ ပြန်လာရင်.. အလုပ်ရှာပေးမယ်တဲ့” ”ဟုတ်..မမသီတာ..” ကျတော်က.. တောကတက်လာတဲ့သူဆိုတော့.. ရန်ကုန်အိမ်လေးက.. ကျတော့အတွက် ကျဉ်းနေသလိုပဲ… ဘယ်တက်နိုင်မလဲ.. ကိုယ်က အလုပ်လုပ်ချင်တာကို… ရပ်ကွက် ဆိုင်ဆိုတော့.. ဝယ်သူတော့များသား… တနေ့တနေ့.. ဈေးရောင်းလိုက်.. အိမ်အလုပ်ကူလုပ်လိုက်နဲ့.. အချိန်တွေ ကုန်နေတယ်… ဦးလေးနဲ့မသီတာ.. အိမ်ထောင်ကြတာ..၃.. နှစ်လောက်ရှိပြီ.. ကလေးမရသေးဘူး. မသီတာက.. မွန်.စပ်တဲ့သဘောရှိတယ်.. အသားလည်းဖြူတယ်.. လက်ပြတ်.. ခါးတိုဝတ်တော့.. လက်မောင်းသားတွေက. ပြည့်တင်း…

စာကြည့်ခန်းထဲက မဂ်လာဦးည ကျွန်တော်တို့ရည်စားသက် သုံးလကျော် ဆယ်တန်စာမေးပွဲ ဖြေအပြီးမှာခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် ခိုးပြေးတဲ့နေရာကတော့ ကျွန်တော်အဒေါ်အပျိုးကြီးဝယ်ထား တဲ့အိမ်ကိုခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် အဒေါ်ကတာဝန်နဲ့နယ်ကိုသွားနေရ တာဆိုတော့ အဲ့အိမ်မှာဘယ်သူမှ မရှိ့ကြဘူး ကျွန်တော်ကတော့အဲ့အိမ်ကိုအရင်ထဲက တစ်လကိုတစ်ကြိမ် လောက်တော့သွားဖြစ်တယ်အဒေါ်က အိမ်ရှင်းဖို့ မီတာဆောင်ဖို့ အတွက် ဆိုပြီးအိမ်သော့အပိုပေးထားတယ် အဲ့တော့ကျွန်တော်တို့ ခိုးပြေးကြတော့ အဲ့အိမ်ကိုပဲခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် အိမ်အပြင်ကိုတော့ထွက်လို့မရဘူးပေါ့ ဒါမှကျွန်တော်တို့ ဒီယောက်နေတယ်ဆိုတာကိုမသိကြမှာလေ စားဖို့သောက်ဖို့အတွက်ကို အရင်အဲ့အိမ်ကိုသွားထဲက ဝယ်ဖြည့်ထားတယ် ညဆိုရင်တော့အိမ်အပြင်မီးတွေက အချိန်အလိုအလျောက်စနစ်တပ်ထားတဲ့အတွက်ညနေခြောက်နာရီခွဲဆိုရင်လင်းနေပြီ အိမ်ထဲမှာတော့ညအိပ်မီးလောက်ပဲထွန်းလို့ရတယ် လိုက်ကာအထူတွေတက်ထားတော့အပြင်က ကြည့်ရင် ညအိပ်မီးလောက်ပဲထွန်ထား တာဆိုရင်အထဲကအလင်းက အပြင်ကိုမထွက်တော့ဘူး အဲကွန်းတော့ဖွင့်ထားလို့ရတယ် အိမ်ကဘယ်ဘက်ကိုငါးပေပဲခွာပြီး ကပ်ဆောက်ထားတော့ ညဘက်မှာပေသုံးဆယ်လောက် လွတ်နေပြီးညာဘက်ဘေးခြံကလဲလူမနေ အိပ်ခန်နဲ့အဲကွန်းက ညာဘက်မှာဆိုတော့ အဲ့ကွန်ဖွင်းထားတာဘယ်သူမှ မသိနိုင်တော့ဘူးပေါ့ အိမ်အခြေအနေကိုပြောပြနေတာ အကြောင်းရှိ့လို့ပါဗျာ တမျိုးမထင်ပါနဲ့ ကဲ့ကျွန်တို့ရဲ့ပထမဆုံး မင်္ဂလာဦးညအကြောင်းလာပြီဗျာ ကျွန်တော်တို့အဲ့အိမ်ကိုရောက်သွားတော့ည ရှစ်နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီ အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျွန်တော်က…

သူ တော်တော်ကဲ မလွှဲသာလို့သာ ရီလေးမှာ စက်ဘီးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာရသည်။ ဒီကြည်ကြည်အေး ဆိုသော မိန်းမဆီကို သွားချင်တာမ ဟုတ်ပေ။ ဒီမိန်းမက ရပ်သိရွာသိ နှာဘူးမဖြစ်သည်။ အသက်က သုံးဆယ်လောက်။ လူကတော့ လှသည်။ မိန်းမချင်း မနာလို လောက်အောင် လှသည်။ သူက ဈေးရုံထဲတွင် ကလေးဝတ် အဝတ်အစားလေးတွေ ရောင်းသည်။ ဒါပေမယ့် ဒါက အဓိက အလုပ်မဟုတ်။ ဈေးထဲတွင် နေ့ပြန်တိုးပေးတာက ကြည်ကြည်အေး၏ အဓိကအလုပ်ဖြစ်သည်။ ကြည်ကြည်အေးဆိုင်မှာက ကောင်လေးတွေ တရုန်းရုန်းနဲ့ အမြဲစည်ကားနေသည်။ ရီလေးမှာ ကြည်ကြည်အေးကို ကြည့်လို့ရတာမဟုတ်။ ကြည်ကြည် အေးက မုဆိုးမဆိုပေမယ့် အပျိုရှုံးလောက်အောင်ကို ဝတ်စားပြင်ဆင်သည်။ သေသွားသော ယောက်ျားထားခဲ့သည့် စီးပွား ဥစ္စာများနှင့် ချမ်းသာနေသည်။ ရင်ထဲက ဘယ်လိုပဲ…

အငြိမ့်မင်းသမီးလေး လူ့ ဘဝက မရိုးရှင်းပေမယ့် ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့အတွေ့ကြုံတိုင်းမှာ ပေးဆပ်မှု့ရှိကို ရှိနေပါတယ်။ပြည်စုံပြီ ထင်တဲ့ ဘဝရဲ့ အတိတ်တွေမှာ ဝမ်းနည်းမှု့တွေက လက်ပြ နူတ်ဆက်နေကြတုန်းပဲ။ဖြစ်သင့်တာထက် ဖြစ်ချင်တာတွေ လုပ်မိတဲ့ခါ အားရကျေနပ်ခြင်းနဲ့အတူ မဖိတ်ခေါ်ပဲ ရောက်လာတတ်တဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် အရာတွေက နေရယူတတ်ကြတယ်။ ထာပါးဗျာ ကျုပ်ပုံပြင်လေး ပြောပြမယ် အပြင်းပြေပေါ့။အင်း ဘာပုံပြင် လည်းတော့ မမေးနဲ့ ခင်ဗျား လိုင်းဖွင့်ပြီး ဖုန်းစခွင်ပေါ်ကနေ အေးဆေးလေး ဖတ်နေဗျာ။အရည်ချင်း ရှိပါလျက် ရှေးခေတ် မိဘုရားခေါင်ကြီး တယောက်ကြောင့် ရွှေနန်းတော်ထဲ နန်းတွင်းမင်းသမီး နေရာကနေ လက်စွဲအပျိုတော်လေး ဖြစ်သွားရတဲ့ အငြိမ့်သမလေး အကြောင်းဗျ။အဲဒီခေတ်က နန်းတွင်း သဘင်လောကမှာ နာမည်ကျော်ကြားတဲ့ ဆယ်လီ တစ်ယောက်ပေါ့။ တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ် မင်းလုပ်တဲ့သူကလည်း ခေသူတော့မဟုတ်ဘူးဗျ တကယ် တကယ်။မင်းမျိုးမင်းနွယ် မဟုတ်ပဲ…

အရိုင်းမလေး မသံဇီ ဆိုတဲ့ လူကောင် ထွားထွား သကောင့်သားကလည်း ပါဒနိင်ငံဧ။် အရှင် မဖြစ်မည့် မင်းသမီး စောနန်းအား ကယ်တင် ဖို့ စေလွတ်လိုက်သည့်လူပေါင်းသုံးဆယ်…ဝါ…ကြောင်ရိုင်းသုံးဆယ်ထဲမှ တစ်ကောင်ပင်ဖြစ် သည်။သူဧ။်လမ်းကြောင်းအတိုင်း သတ်မှတ်နယ်မြေကို သတ်မှတ်ချိန်အတိုင်း အရောက်ချီတက် ထိုး ဖေါက်ဝင်လာသူ ဖြစ်သည်။ ဒီနေရာ အရောက်မှာ နီဂရီ အရိုင်းမလေး ရေချိုးနေသည်ကို အမှတ်မထင်တွေ့ရှိရာမှ … သည်အ နီးတဝိုက် နီဂရီလူရိုင်း အုပ်စုတစ်စု ရှိနေပေမည်…သူမမှတဆင့် ခြေရာခံလိုက်နိင်ရန်အတွက်လဲ ပါသလို သဘာဝအတိုင်း ရေချိုးနေသည်ကို တပ်မက် စိတ်နဲ့ ငေးမောကြည့်ရှုနေခြင်းလည်း တ ပိုင်းပင် …။ ယခု…နီဂရီသူ..အန္တရယ်တွေ့နေပြီ…မသံဇီ ဘာလုပ်ရမည်နည်း..ဝေခွဲမရ…နောက်ဆုတ် ရှောင် ကွင်းသွားရမည်လား… ဒုက္ခတွေ့နေသူကို ကူညီရမည်လား..မဆုံးဖြတ်နိင်ပဲ နီဂရီသူလေးကို ငေး ကြည့်နေမိလိုက်သည်။ နီဂရီ လူရိုင်းမကလေး…

လက်တွေ့ ပို့ ချသူ ကိုပွကြီး ထံသို့လူပျိုပေါက် ချာတိတ် င အောင် နှင့် င စိုး တို့အလာစိပ်နေသည်။ ည တိုင်း ရောက်လာ၊ ကိုပွကြီး ရွှီးသမျှနားထောင် ၊ ၁၀ နာရီလောက်မှ ပြန်ကြ တော့ကွာ ဆိုမှ ဒယိ ဒရွတ် ထ ပြန်သည်။ ကိုပွကြီး က အ ရွှီးကောင်းသည်။ ဟို အ နောက် ပိုင်းက ကောင် မကြီး– သိတယ် မို့လား။ အပျိုဘဝက ငါ ခနခန တက် အုပ်နေကြ ပေါ့။ အရမ်းကောင်းသကွ။ အောက်က နေ ကော့ ကော့ပေးတာများကွာ ရက်စက်တယ်။ ပြီးတော့ ရွာလယ်က ဖြူဖြူ ချောချော…

အမှောင်ည ကမြနာမညျ ခမြျးအေး မအေးခမြျးတဲ့ ဘဝကို ပွောပွခငြျမိတယျ။ ကမြကို မှေးပွီးပွီးခငြျး အမကေ မီးတှငျးထဲ ဆုံးသှားခဲ့ပါတယျ။ အဖကေ နောကျအိမျထောငျထူပွီး ကမြကို မှေးစားမိဘလကျထဲ ထည့ျခဲ့ပွီး တမွို့တရှာကို ထှကျသှားခဲ့ပါတယျ။ မှေးစားမိဘတှကေ ကြောငျးထားပေးလို့ ၁၀တနျးထိရောကျခဲ့ပမေယ့ျ ၁၀တနျးနှဈမှာ မှေးစားမိဘတှေ ကားမှောကျလို့ ဆုံးသှားကတြယျ။ အောျ ပွောဖို့ကနြျနခေဲ့တယျ။ မှေးစားမိဘတှကေ အိမျဆိုငျလေး ဖှင့ျထားတယျ။ သားအရငျးတဈယောကျရှိတယျ။ သူတို့ဆုံးသှားတော့ ကမြ ကြောငျးထှကျပွီး ဆိုငျတာဝနျ ယူလိုကျရတယျ။ အကိုက တက်ကသိုလျကြောငျးသားကွီး ကြောငျးပိတျရကျဆို ကမြတို့မွို့ကိုပွနျလာတယျရှင့ျ။ သူပိုငျတဲ့အိမျ သူပိုငျတဲ့ဆိုငျ သူ့သဘောပေါ့။ နောကျဆုံးနှဈ စာမေးပှဲပွီးရငျ မိနျးမခိုးလာမယျဆိုပွီး အခနျးပွငျခိုငျးထားတယျ။ စာမေးပှဲပွီးတော့ ခေါငျးငိုကျစိုကျနဲ့တဈယောကျတညျး ပွနျလာခဲ့တယျ။ ကမြတို့လညျး မမေးရဲဘူးရှင့ျ။ နေ့နေ့ညည အရကျတှသေောကျ လူမှနျသူမှနျးမသိအောငျမူးရူးနတေတျတယျ။…

အချစ်သက်သေ “ရှင်က..အဲလေ ကိုကို က အမြဲတမ်း ဒီလိုပဲ နောက်ကျတာချည်းပဲ” “ဆွေ ကလည်းကွာ အလုပ်ကိစ္စတွေ မပြတ်လို့ပါ။ တစ်ခါတလေ စိတ်မဆိုးပဲ နေပါ့လား” ကျွန်တော် သူ့ဆံပင်အုံလေးကို မထိတထိ ဖွလိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ “အော် ကိုကိုရယ် စိတ်ဆိုးတာ ဝါသနာပါလို့ စိတ်ဆိုးနေတယ်များ ထင်လား။ စိတ်တိုရတာ စိတ်ဖိစီးတယ်ရှင့်။ တကယ်ပဲ ကိုကို နဲ့ ဆို ဆွေ အသက်တိုမယ်။ ဒေါသထွက်ရတာ” “အေးပါ ဆွေရယ်။ ဒီလို အမှတ်တရနေ့ဆိုတာ ရန်မဖြစ်ရဘူး။ လာ.. ဟိုဆိုင်လေးမှာ သွားထိုင်ရင်း ထောပတ်သီးဖျော်ရည်သောက်ကြမယ်။ ပြီးရင် ဟိုသွားမယ်” “ဟိုသွားတာက ဖြစ်ပါ့မလား ကိုကိုရယ်” ဆွေက ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း မဝံ့မရဲ ပြောတယ်။ သူရှက်နေတာလား မသိဘူး။ ဆွေ…

ကြံခဲ့ဖူးတဲ့ အဖြစ်ပျက် ကြှနျမအမညျက ဖွိုးသူဇာ လူမြိုးပေါငျးစုံနတေဲ့ တနသာငျ်ရီ တိုငျးရဲ့ ရှာလေးတဈရှာမှာနတေယျ အဖဖွေဈသူက ကြှနျမ ငယျငယျကတညျးက ဆုံးသှားတယျ အမေ နဲ့ အမေ့ရးရဲ့ ညီမဖွဈသူ အဒေါျတို့နဲ့နတေယျ အမကေ အရကျသမား မိနျးမဆိုးပေါ့ အဒေါျဖွဈသူက ဖဲသမား လေ ကြှနျမကို ရှာက ရပျမိရပျဖတှကေ ကြောငျးထားလို့ ကြောငျးဆိုတာကို နခေဲ့ရတဲ့ဘဝပေါ့ ဇာတျလမျးအစ အသကျ ၂၀ နှဈအရှယျမှာ အမအေရကျသမားရဲ့ခိုငျးစမှေုတဈခုကွောင့ျ ရှာမှာရှိတဲ့ အရကျဆိုငျမှာ စာပှဲထိုးလုပျရတယျ ” ဦး အရကျယူဦးမလား အမွညျးပါခလြိုကျမယျလေ ” ” ဒီနေ့တော့ နအေုံးဟေ့ အကွှေးတှမြေားနလေို့ ကွာရငျ နင့ျဆိုငျရှငျ ငနိုငျ ကငါ့ကို ရိုကျလှတျလိမ့ျမယျ ” ” သမီး ဝယျတိုကျရမလား…